Mengapa orang Penan tidak lapor polis?

Mengapa orang Penan tidak lapor polis?

Kumpulan Sokongan Penan, Forum-Asia dan AIWN (Asian Indigenous Women's Network) telah mendedahkan tujuh kes baru penderaan seksual terhadap wanita Penan oleh pekerja balak pada 6 Julai 2010.

Pendedahan ini mengundang kemarahan Ketua Polis Negeri Sarawak, lantas menyangkal tuduhan bahawa polis menyembunyikan kebenaran. Beliau mendakwa bahawa polis belum menerima laporan mangsa atau orang lain setakat ini, malah mempersalahkan mangsa yang enggan bekerjasama, dan bukannya ketidaksungguhan polis sebagaimana yang dituduh.

Pada 9 Julai 2010, Menteri Pembangunan Tanah Negeri Sarawak, James Masing mencadangkan polis untuk memohon kepada mahkamah, agar waran dikeluarkan untuk menangkap mangsa eksploitasi seksual yang enggan bekerjasama, malah mengambil keterangan daripada NGO yang mendedahkan laporan ini.

Menteri Pembangunan Bandar dan Perumahan Sarawak, Amar Abang Johari Tun Openg yang pernah menjaga hal ehwal orang Penan mendakwa dirinya tidak pernah mendengar khabar sedemikian (eksploitasi seksual), dan tidak faham mengapa ia berlaku sekarang.

"Mengapa mereka tidak membuat laporan polis?" Demikianlah persoalan yang dilontarkan terhadap mangsa eksploitasi seksual.

Jauh di pedalaman

Mereka yang tidak pernah menjenguk ke kawasan pedalaman Sarawak tidak akan faham, malah Yang Arif Tuan Hakim yang pergi ke tempat ini dengan helikopter khas polis juga tidak mungkin memahami, betapa susah perjalanannya, dan betapa jauh jaraknya, jikalau mangsa pencabulan seksual ingin membuat laporan polis.

Pada November 2009, saya melawat ke satu perkampungan Penan di Uru Baram dari Miri, mengambil masa tujuh jam dalam kereta penggerak empat roda. Kemudian, kami menaiki sampan selama satu jam untuk sampai ke destinasi. Sekiranya air sungai terlalu cetek, maka kita perlu berjalan kaki untuk dua jam. Perkampungan Penan di Uru Baram terasing dari dunia kita, tanpa sebarang kemudahan telekomunikasi.

Seandainya saya didera secara seksual pada suatu malam, di perkampungan Penan sebegitu, dan saya ingin membuat laporan polis, maka saya perlu melalui halangan-halangan berikut. Pertama, saya perlu menaiki sampan, dengan syarat sampan itu mempunyai petrol yang mencukupi, dan pengemudi sampan tidak memburu di hutan (kerana pemburu perlu meninggalkan kampung untuk beberapa hari jikalau memburu di hutan). Pilihan lain untuk saya adalah, meninggalkan kampung Uru Baram dengan menyusur jalan di tepi sungai.

Sampan akan membawa saya ke jalan yang membolehkan saya menaiki kereta penggerak empat roda. Saya perlu menunggu sebuah kereta yang lalu di situ untuk membawa saya ke balai polis terdekat. Saya perlu menunggu satu atau dua jam kalau bernasib baik, sebaliknya, setengah hari akan disia-siakan begitu sahaja.

Saya perlu membayar sekurang-kurangnya RM100 hingga 200 kepada pemandu kereta penggerak empat roda, dan kereta ini kemungkinan besar dimiliki syarikat pembalak. Saya perlu sekurang-kurangnya tiga jam untuk sampai ke balai polis yang terdekat. Ia dianggap lancar jikalau laporan itu diterima. Tetapi, ia memerlukan perjalanan satu hingga dua jam (dengan menaiki kereta) lagi jikalau ingin menuju ke balai polis yang mempunyai Investigation Officer.

Sesungguhnya, saya boleh memilih untuk berjalan kaki. Menurut penduduk kampung, perjalanan dari kampung ke balai polis yang terdekat memerlukan dua hingga tiga hari. Dengan kata lain, saya perlu mengheret diri saya yang terluka dari fizikal dan mental, untuk mengharungi perjalanan ini, malah terpaksa tidur di dalam hutan pada waktu malam.

Terlupa pula saya untuk mengingatkan anda, definisi "fresh case" untuk kes pencabulan seksual oleh polis dan hospital adalah, laporan polis dalam masa 72 jam selepas kejadian berlaku. Pada hemat anda, mungkinkah saya mampu untuk melakukannya dengan syarat yang sedemikian? Andaikan diri anda yang menjadi mangsa, sanggupkah anda membuat laporan polis setelah mengalami penyeksaan sedemikian?

Kesemua puak Penan di pedalaman menghadapi masalah yang sama, iaitu balai polis di yang jauh di tepi langit, menjurus kepada masalah aksesibiliti dan kos pengangkutan yang tinggi.

Bukan soal tidak mahu pergi, tetapi tidak mampu pergi. Jika pun sampai di balai polis, ia perlu menyelesaikan masalah tidak fasih bahasa. Ada pula yang tidak mempunyai kad pengenalan, bagaimana untuk membuat laporan polis? Oleh yang demikian, kebanyakan kes yang didedahkan bukanlah kes yang baru, malah mungkin telah berlaku untuk banyak tahun dahulu. Jadi, bukan mereka tidak mahu, tetapi mereka tidak tahu kepada siapa mereka boleh mengadu.

Hubungan yang tidak sama rata

Selain faktor "jarak", satu lagi punca "tiada laporan polis dibuat" adalah, orang Penan terpaksa bergantung kepada syarikat pembalakan, khususnya di kawasan pedalaman yang tidak mempunyai perkhidmatan sosial. Syarikat pembalakan menggunakan hubungan yang tidak sama rata ini untuk mengawal dan mengeksploitasi kaum Penan.

Kereta syarikat pembalakan merupakan satu-satunya alat pengangkutan yang menghubungi dunia luar. Kanak-kanak yang mahu pergi belajar, mendapatkan rawatan di klinik dan hospital, malah urusan dokumen kanak-kanak (seperti surat beranak, kad pengenalan) semuanya bergantung kepada kereta-kereta ini.

Pihak syarikat pembalakan amatlah sedar, bahawa kaum Penan tidak mempunyai saluran aduan, lantaran masalah jarak dan kemiskinan. Maka kaum Penan dieksploitasi sepenuhnya. Tanah, hutan dirampas, malah eksploitasi seksual yang sama dahsyat tahapnya dengan pencabulan seksual.

Segala-gala ini berlaku tanpa kerelaan. Eksploitasi ini sesuatu yang yang terancang dan bersistematik. Jangan terlupa pula, bahawa pencabulan yang dilakukan bukan sahaja pencabulan seksual, malah antaranya termasuklah keganasan, melarikan orang, kahwin paksa, keganasan keluarga dan pelbagai ancaman.

Semua mangsa penderaan yang saya temui pernah menerima ancaman daripada pendera. Pendera akan mengugut untuk mencederakan mangsa dan ahli keluarganya, yang kemudiannya memberi laluan kepada kahwin paksa. Setelah dieksploitasi atau selepas mangsa mengandung, maka mereka akan dibiarkan begitu sahaja.

Malah ada yang terang-terang masuk untuk merampas perempuan di kampung, dan membawa mangsa ke asrama. Punca mereka bermaharaja rela di situ hanyalah satu, pekerja ini yakin bahawa mereka boleh mencabul orang Penan sewenang-wenangnya kerana hubungan yang tidak sama rata ini.

Prejudis kerajaan dan polis terhadap Penan

Biarpun orang Penan berjaya sampai ke balai polis setelah mengharungi pelbagai rintangan, tetapi mereka akan berdepan dengan rintangan satu lagi, iaitu prejudis kerajaan dan polis, yang membantutkan perkembangan siasatan kes sedemikian. Berulang kali ahli politik Sarawak menafikan peristiwa ini, mereka menolak tanggungjawab ini kepada orang Penan. "Mereka (gadis Penan) mudah terpedaya, diperalatkan untuk mencalar imej kerajaan."

"Mereka pandai bercerita", "NGO tempatan dan asing mencemburui pembangunan negara kita," prejudis inilah yang mengakibatkan tidak wujudnya ruang dan suasana yang mesra untuk menyokong mereka, agar mereka memilih untuk membuat laporan polis, atau sekurang-kurangnya mendedahkan peristiwa ini.

Persoalan seterusnya, apakah keadilan akan dikembalikan kepada mangsa seandainya laporan polis dibuat?

Pada tahun 2008, dua orang mangsa yang tidak mempercayai polis tempatan, memilih untuk membuat laporan polis di Kuala Lumpur. Pihak kami (NGO yang disertai Wong Su Zane) yang membantu mangsa ini tidak pernah lewat setiap kali polis memanggil kami ke balai, kecuali sekali apabila anak kepada seorang mangsa jatuh sakit.

Akhirnya, polis mengumumkan bahawa siasatan kes ini tidak berhasil kerana mangsa enggan bekerjasama dan bukti tidak mencukupi. Salah seorang daripadanya tidak dapat membekalkan maklumat pendera, tetapi pada masa yang sama polis telah mengambil DNA anak yang dilahirkan selepas didera.

Untuk kes yang satu lagi, polis mendakwa bahawa pendera yang dituduh itu adalah "suami"-nya. Memang benar, sebab kebanyakan perempuan yang dicabul terpaksa dikahwinkan kepada pendera kerana rasa takut dan malu. Tetapi apakah ini bermaksud pendera tidak perlu bertanggungjawab ke atas tindakan ganas mereka? Bahkan ahli keluarga dan kampung mangsa ini diganggu syarikat pembalakan dan polis, setelah laporan dibuat, sehingga keluarga mereka terpaksa melarikan diri ke hutan buat sementara.

Setelah mereka balik ke kampung dari Kuala Lumpur, "suami" salah seorang mangsa telah mendapat khabar, dan membawa mangsa ini ke balai untuk membatalkan laporan polisnya. Menurut ibu bapa mangsa ini, "suami" (si pendera) ini datang bersama seorang polis, dan membawa anak perempuan pergi dari rumah. Polis membenarkannya untuk membatalkan aduan itu begitu sahaja tanpa mempertimbangkan bahawa ia mungkin membuat keputusan ini kerana "dipaksa". Tiada siasatan daripada polis.

Saya diberitahu seorang rakan dari Sarawak, bahawa dua orang penterjemah yang mengiringi mangsa tersebut ke Kuala Lumpur untuk membuat laporan polis ini, telah berdepan dengan gangguan, sehingga melarikan diri bersama keluarganya, ke satu tempat dan masih gagal dihubungi sehingga sekarang.

Bukan salah mereka

Jadi, persoalannya bukan "mengapa mereka tidak membuat laporan polis", tetapi "mengapa perlu mereka membuat laporan polis". Melihat kepada malapetaka yang menimpa mereka, apa perlunya mereka membuat laporan polis?

Bukan semua kawan yang berkongsi pengalaman pahit mahu membuat laporan polis. Mereka cuma berharap apa yang menimpa mereka dinampak, didengar, dan tidak diulang pada orang lain. Adalah hak mereka untuk membuat laporan polis atau tidak. Tetapi, ahli politik pula mencadangkan untuk menangkap mereka yang mendedahkan pengalaman mereka, bukankah ia sesuatu yang tidak masuk akal?

Seandainya kerajaan kita gagal menjamin keselamatan mangsa, menjamin agar keluarganya tidak diganggu; seandainya kerajaan gagal mewujudkan sistem yang lebih mesra untuk menyokong mereka; seandainya masyarakat masih diselubungi dengan prejudis terhadap orang Penan -- maka apa yang terpampang di depan mata selepas laporan polis dibuat bukanlah keadilan yang ditegakkan, sebaliknya pencabulan dan penyeksaan bersistematik yang dikitar semula.

Saya tidak menganggap kita layak atau mempunyai hak untuk mempersalahkan kawan-kawan kita ini berikutan keputusan mereka untuk tidak membuat laporan polis, sama ada mereka telah diuji selepas melalui prosedur laporan polis, kehakiman dan sebagainya, atau "mangsa yang mendiamkan diri".

Bukan sahaja mereka merana keseksaan eksploitasi seksual, malah mereka dengan tabah meneruskan hidupnya setiap hari selepas pencabulan berlaku. Mereka sedang mengatasi pengalaman ini. Bukankah kita harus mengkagumi ketabahan mereka?

Mangsa tersebut tidak harus memikul kesalahan berbunyi "tidak membuat laporan polis".

*Wong Su Zane ialah Pengurus kerja sosial Pertubuhan Pertolongan Wanita (WAO), Life Line Association Malaysia para-counselor dan penyelia para-counselor. Disedut, diterjemah dan disunting oleh Lim Hong Siang dari teks asal.

http://merdekareview.com/bm/news.php?n=10945

为什么本南人不报警？

2010年7月6日，本南支援组织（Penan Support Group）、亚洲论坛（FORUM-ASIA）及亚洲原住民女性网络（Asian Indigenous Women's Network，简称AIWN）于国会推介砂拉越州本南族女性遭性侵害事件的独立调查报告，揭露再有七名本南族女性遭当地伐木工人性侵害的新个案。

对此，砂拉越总警长莫哈末沙烈受询时大发雷霆，驳斥警方隐瞒事实的指责。他说：“如果确有其事，请来警察局报案，以便我们可以调查，而不是到国会发表报告及形容警方没有效率。我认为这是不正确的。”他说，警方至今没有接获任何受害人或其他人的报案，很多时候不是警方不尽力，而是性侵犯受害者不愿意合作。

2010年7月9日，砂拉越土地发展部长詹姆斯玛欣（Dr James Masing）建议警察向法庭申请庭令，逮捕那些不愿意合作的性侵当事人，并向发表报告及声称拥有证据的非政府组织成员录口供。

房屋与城市发展部长阿玛阿邦（Amar Abang Johari Tun Openg）表示，他担任本南事务部长的时候，从没听过比南被性侵的案例，他不明白为什么现在会发生。

所有的官方回应都在质问，“为什么她们不报案”，“为什么我从未听过这种案例”。

是的，为什么她们不报案？请站在她们的立场，为她们想想。

遥远的警察局

没有到过砂拉越内陆地区的朋友不会明白，乘搭警察的直升专机到这些地区的上述大官人士更不可能明白，这些被性侵的当事人要报警，有多远、多难。

2009年11月我去的这个地方，从美里到乌鲁峇兰（Uru Baram）的本南族村庄，需要乘搭四轮驱动车，经历约七小时的车程。然后，转乘小船，航行约一小时，才抵达目的地。若适逢河床太浅，我们必须步行约二小时。乌鲁峇兰村庄与世隔绝，没有任何通迅设备。

如果，我在这村庄的一个夜晚，不幸的被性侵犯，而我想要报警，希望警察将施暴者绳之以法，那么我必须历经重重波折。首先，我必须乘搭小船，但条件是小船有足够的燃油，然后可以驾驶船的村民没有去森林狩猎（村民狩猎需要离开村子几天），或者沿河走出乌鲁峇兰。

小船将我送到最近可乘搭四轮驱动车的道路，我就必须在哪儿等待，等待有一辆伐木公司或载着游客的车子经过，然后送我到最近的警察局，幸运的话，我只需要等一至二个小时，否则半天可能就这样过去。

我必须缴付至少一百至二百元给四轮驱动车，而这辆车很可能是伐木公司所拥有的。上车后，至少要三小时车程才到达最近的警察局。如果警察局接受报案，就算是顺利。但是，要到有调查官的警察局录口供，可能需要另外一至二个小时的车程。

当然，我可以选择走路。村民告诉我，从这个村庄走到最近的警察局，可能需要走两、三天的路，这意味我必须带着悲痛、伤痕累累的身心走这么遥远的路，晚上必须睡在森林里。

忘了告诉大家，警察、医院对于性侵犯新案件（Fresh Case）的定义是，事情发生之后72个小时内必须报警，在这样的条件下，你觉得我有可能做得到吗？

如果换成是你们，你们会愿意报警吗，尤其是在刚经历创伤之后？

所有居住在内陆地区的本南部落都面对同样的问题，即警察局远在天边，这是可获得服务（Accessibility）和交通费高昂的问题。

不是不想去，是去不到。即使去得到，还必须解决语言不通的问题；有些当事人连身份证都没有，如何报警？

就因为这样，很多时候，被揭发的案例，都不是新的案例，而且可能已经过了很多年。

所以，不是他们不要说，而是不知道向谁说。

不平等的依赖关系

除了警察局遥不可及外，另一个不报案的原因是，在社会服务不及的内陆地区，本南族不得不依赖伐木公司，伐木公司利用这种不平等的依赖关系，控制和剥削本南族。

伐木公司的车子是唯一与外界联络的交通工具，孩子上学、村民去诊疗所及医院、到比较大的城镇办理孩子出生证明、身份证都必须靠这些车子。

伐木公司很清楚，本南人因为距离、贫困，而没有申诉的管道，因此可以尽其所能剥削他们，即土地剥削、森林木材掠夺，还有与性侵犯同等严重的性剥削。

这一切，不是你情我愿，这是有规划、系统的性剥削。而且请不要忘记，施暴者所犯下的罪行不只是性侵、性剥削，其中包括了殴打、拐带、逼婚、家暴及威胁。

我 遇到的所有个案都曾被施暴者恐吓，施暴者威胁和伤害个案及其家人，用这样的方式逼个案“嫁”给他，在剥削完毕或案主怀孕后，就将她们抛弃。有些甚至公然走 进村子强夺女孩子，将她们带到宿舍去。他们之所以任意妄为，原因只有一个，长期以来形成的不平等关系，使这些员工相信，他们可以肆意掠夺和侵犯本南人。

政府和警察对本南人有偏见

即使本南人排除万难，抵达警察局报案，政府和警察对本南人的偏见使性侵犯案子难有进展。

砂拉越政治人物一再否认这些事件，他们将责任推给本南人，“她们容易被骗，被利用来破坏政府”，“她们很会说故事”， “这些不负责任的外国及马来西亚非政府组织妒忌我国的发展。我们在油棕业的成就使我们成为全球最大的棕油输出国。”

这些偏见，导致我们的社会根本无法为这些朋友营造友善、支持的空间，让她们可以选择报警或至少举报这样的事件。

报警的后果：骚扰和销案

接着，是否如上述政治人物所说，报警后性侵害个案就会争取到公道？实际的经验让我们感到挫败。

2008年，两个不信任当地警察的倖存者，选择来吉隆坡报警、录口供。当时，她们住在我们的中心。每一次，警察叫我们到警察局，我们不曾拖延，除了有一次，其中一个孩子的小孩病得很严重，我们必须改期。

后来呢？警察宣布，这两个案子陷入了死胡同，因为她们不愿意合作、证据不够。

其 中一个，没有办法提供侵犯她的人的资料。但是，警察已经为她被侵犯后所生的孩子进行了脱氧核糖核酸（DNA）检验。另一个，警察的说法是，所谓侵犯她的 人，是她的“丈夫”。的确，大部分被性侵后的女孩，都因为恐惧和羞耻而被逼“嫁”给施暴者，这就表示这些施暴者不需要为他们的暴行负责？

更甚的是，当这两名女孩报了案，他们的家人和村子里的人受到了伐木公司及警察的骚扰，导致他们的家人必须躲到森林里住一阵子。

当 她们从吉隆坡回到村子的时候，其中一名女孩的“丈夫”消息灵通，立刻就出现，将这名女孩与她的孩子们带走。女孩在施暴者“丈夫”的陪同下，到警察去撤销之 前的警察报告。听孩子的父母说，那一天，施暴者“丈夫”是与一名警察来到他们的家将女孩带走的。而警察就这样让她销案，没有考量她或许是在被逼的情况下做 这样的决定，警察没有对此进行调查。

不久后，这名女孩与施暴者来到另一个女孩的家，要求她做同样的事。因为很担心继续被他们骚扰，结果另一个女孩必须和她才一岁的孩子躲进森林里。

砂拉越的一名朋友告诉我们，当时陪同这两名女孩来吉隆坡报警的翻译员，执法单位不停的骚扰他，导致他和他的家人必须离开之前住的地方，躲起来。到今天，我们还没有他的消息。

不愿报警，错不在你

你们不应该问“为什么她们不报警？”你们应该问“为什么她们要报警?”

请看看，报警之后，这些孩子们所受到的对待及付出的代价，为什么要报警？

而且不是每一个愿意将故事说出来的朋友都会报警，她们只是希望被看到、听到。再来，她们亦希望这样的悲剧不会再发生在其他人身上，如此而已。

报不报警，是她们的权利。但现在，政治人物居然建议警察向法庭申请庭令逮捕将故事说出来的人，岂不荒唐。

如 果我们的政府没有办法确保报警的当事人的安全，确保他们的家人不会受到无止境的骚扰及无理的对待；如果我们的政府没有办法为当事人提供拥有更友善的支援系 统；如果我们的社会仍然对于被性侵的本南朋友拥有那么多的偏见，那么报警的过程，最后绝对不是获得公义，而是循合法体制的凌辱和压迫。

我想我们没有资格、权力去责怪这些朋友为什么不愿意报警。无论他们是否经过报警、司法制度的考验，或者他们是“沉默的受害者”。

因为他们不但承受了被性侵犯、性剥削的磨难，也熬过暴行之后的每一天。他们能够克服这样的经验（即使仍然在努力），确实令人敬佩，而我们也应该敬佩他们。

不愿意报警，错不在你。

此文章刊登在独立新闻在线

http://www.merdekareview.com/news/n/14135.html

本南人恶况没有改善 又有七名女子遭性侵

本南人恶况没有改善
又有七名女子遭性侵

【本刊梁康撰述/苏晓枫摄影】尽管本南人女子长期遭伐木工人强暴的现象在去年揭发后一度引起关注，可是本南人的命运并没有改变。维权组织揭露，再有七名本南人少女和少妇遭人强奸，他们强调，这只是冰山一角！

集 37个非政府组织于一体的本南支援组织（Penan Support Group）、亚洲论坛（FORUM-ASIA）及亚洲原住民女性网絡（Asian Indigenous Women's Network，简称AIWN）今日联合推介关于砂拉越州本南族女性遭性侵害事件的独立调查报告，揭露再有七名本南族女性遭当地伐木工人性侵害的新个案。

妇女援助中心（WAO）社工王妤娴（右图中）表示，本南支援组织是于2009年11月1日至7日期间深入砂拉越州巴南中区（Baram Tengah）和乌鲁巴南（Ulu Baram），并探访三个本南族（Penan）社区和一个肯雅族（Kenyah）。

她指出，该组织成员为当地本南族社区13名原住民代表作记录，证实了当地还有七宗新的性侵害事件。

她说，这些罪行包括强奸、殴打、拐带、逼婚、家暴及威胁。

报告所揭只是冰山一角

本 南支援组织今日在国会推出以“马来西亚砂拉越州乌鲁巴南（Ulu Baram）及中区的本南族妇女及女童遭性侵害的广义面”（A Wide Context of Sexual Exploitation of Penan Women and Girls in Middle and Ulu Baram, Sarawak, Malaysia）为题的独立实地考察任务报告。

人 民之声（Suara Rakyat Malaysia，简称SUARAM）文件记录协调员刘隐定也在记者会上表示，该报告强调，上述七宗案件只证实砂拉越一个小地方冰山一角的问题，仍然还有 数以百计的本南族及原住民被逼在砂拉越州各地过着贫苦的生活，当地政府没有理由否认及无动于衷。

他说，这并非首个有系统地揭露本南族及我国原住民人权课题遭到州政府侵害的报告。

他说，该报告也指控砂州政府不尊重本南族人权，允许毫无节制的发展洪流，以致该族祖传土地被侵占。

该 报告也向各个有关单位，包括联邦政府、砂拉越州政府、马来西亚人权委员会（SUHAKAM）、马来西亚交易所及非政府组织等提出针对本南族问题的长远解决 方案，并呼吁有关单位能够履行《联合国原住民权力宣言》（UNDRIP）、《消除对妇女一切歧视公约》（CEDAW）及《儿童权利公约》（CRC）。

报告揭露的11个要点，分别如下：

（一） 被剥夺和失去土地权利的本南族的安全、自主权、收入及文化传承。
（二） 保护本南族的土地权利及文化，以及州政府及伐木公司暴力对待该族的矛盾。
（三） 砂拉越州的“发展”政策鼓励利惠商业利益的土地及森林开发，导致本南族生活受影响。
（四） 政府当局违背《联合国原住民权力宣言》及边缘化本南族及原住民的生计。
（五） 本南族失去土地及赖以为生的森林，却没有获得替代方案或支援。
（六） 本南族没有获得身份证，以致族群发展权益受损。
（七） 有证据证明本南族社区的卫生及教育基本设施供应出现问题，没有支持学生学习马来文的课程导致学校高旷课率，本南族儿童也因为被欺凌而缺乏自信。
（八） 虽然砂拉越州政府提供许多拨款给本南族发展基本设施，但是，为何事实却是大部分本南族仍然生活在严重的贫困中？
（九） 贫困问题导致本南族需要依靠才能生活，而易成为性侵害的受害者。
（十）本南族被逼依靠破坏他们土地的外人，如伐木公司。所有七宗性侵害的案件的加害者都是伐木公司工人。
（十一）州政府忽略本南族的担忧，并诋毁意图挑起本南族社区遭边缘化困境的本南族人。提供协助的非政府组织也被攻击或被指责。

去年十月瑞士环保组织布鲁诺曼梳基金会（Bruno Mansor Funds）揭露，世代聚居于峇南河中游的本南族女性长期遭到伐木工人强暴之后，引来国内外关注。

我国妇女、家庭与社区发展部在强大压力之下成立了工作小组，就本南族女性的遭遇展开调查，整个调查工作虽早已完成，但报告却在九个月后才公诸于世。

报告确认本南族女性的确遭到伐木工人强暴，但是长期在伐木业中得利的砂州政府却不愿正视这项问题，即便是该份工作报告也没有提出确切的解决方法，拯救水深火热之中的本南族。【点击：否认本南女子遭强暴事实 维权人士吁砂副首长下台】

再揭七本南族女性遭伐木工性侵 维权报告戳破官方粉饰太平说法

再揭七本南族女性遭伐木工性侵
维权报告戳破官方粉饰太平说法

尽管砂拉越政府大力否认，本南族女性遭伐木工人性侵的课题如今再起波澜。本南支援组织（Penan Support Group）今天到国会汇报它的考察报告，提出7名本南性侵受害者的亲身说法，一举戳破政府和警方粉饰太平的说法。

本南支援组织是由国内36个非政府组织所联合组成。它强调，无论州政府和警方如何否认，但砂州峇兰地区确实存在着伐木工持续性侵害本南族女性的严重问题。

该报告指出，由于严重的贫穷问题，本南人土地权被剥夺，缺乏公民权和基本设施，以及人们不尊重乡区社群，漠视他们自主和要求正义的呼声，因此导致本南女性遭性剥削的情况“被允许变得猖獗”。


砂州政府不断否认有性侵案

该组织也批评当局没有正式和具体回应妇女部特工队早前所作出的报告。在媒体大幅报道本南性侵案后，妇女、家庭与社会发展部长在去年9月派出一支特工队到砂州本南地区考察，其报告更确认了8宗性侵案，其中一名受害者竟然是10岁女童。

尽管国际高度关注本南性侵案，但砂州政府却不断否认这些问题。砂州首长泰益玛目指控相关资讯错误，而且有人可以利用该议题来破坏砂州名誉。砂州土地发展部长詹姆斯马星（James Masing）更指责本南人喜欢说谎和滥交。

去年11月前往本南地区考察

砂州警方去年9月以没有经费为由，拒绝调查相关的性侵指控后，本南支援组织在去年11月组织队伍到砂州本南地区的弄拉曼（Long Lamam）、弄阿京（Long Ajeng）和弄墨卑（Long Mobui）进行一周的考察，聆听了13个本南社群的亲身说法。

过程中，他们收集到7个全新的性侵个案，其中年纪最小的受害者只有14岁。这7个个案并不在妇女部过去所发表的报告内，因此正式纪录在案的性侵案累计到15宗。

伐木工索婚不成闯家里性侵

报告给年龄最小的受害者“J”的匿名。如今已23岁的J是家里唯一的女儿。她家人有时需有出外打猎，因此会把她独自留在家里。但她的村子其实并不安全，伐木工经常出没村里，喝酒和闹事。

J被伐木工性侵的时候才14岁。之前，该30余岁的加害者要求跟J结婚，不过J拒绝了他。一天晚上，加害者闯入J的家里，性侵J。J之后没有将问题告诉她家里，因为她担心该伐木工对其家人不利。

该伐木工之后继续要求J嫁给他，说“你都已经跟我上床了，你最好就嫁给我”。最后J为了家人的安全，屈服了，并且嫁了给加害者。

婚后，其所谓的丈夫在生理和心理上虐待J。如果J拒绝行房，他就会毫不留情地殴打她，有时甚至使用木棒。J在2003年怀孕后，其丈夫把她送回娘家，然后就消失无踪。


J的孩子如今已7岁了。她表示，只想专心照顾好自己的孩子，根本不想见到其所谓的丈夫，因为他摧毁了J的生命。如今J也不想再结婚了，因为她再也不相信男性。

J希望自己的孩子能够到学校受教育，学成后帮助本南社群抵挡企图剥削他们的外来者。

伐木活动是性侵案关键背景

本南支援组织的考察报告指出，伐木工对本南女性的性剥削有着一定的特性，通常涉及性侵、欺骗、掳人、殴打、心理虐待、强迫婚姻，以及抛弃孕妇的情节。一些伐木工更大胆闯入本南村子掳走女性受害者。

报告认为，政府纵容伐木公司进入本南地区伐木是这些性侵案件的关键背景。伐木活动导致本南人失去自己对土地、生计、健康和人身安全的掌握。

报告强烈建议政府设立皇家委员会来调查原住民的土地问题，同时加强这些社群所能够享受的基本设施，如医疗、道路、水电、教育等。

吁政府停止本南区伐木活动

它结论道，“未来出路是简单的，扭转缺乏尊重和保护的情形。其中一个起点就是，如同一名来自弄艾腾（Long Item）妇女的建议，‘最终的解决方案是否决伐木准证’”。

参 与本南支援组织该次考察队的组织还包含：来自亚洲人权与发展区域论坛（Asian Forum for Human Rights and Development）、特波提巴基金會（Tebtebba）、亚洲土著女性网络（the Asian Indigenous Women’s Network）、大马律师公会、人民之声、原住民关怀中心（Centre For Orang Asli Concerns）和其他砂州非政府组织。


http://www.malaysiakini.com/news/136547