a perfect circle

Νομίζω πως έχουν λεχθεί τα πάντα για τον Michael Jackson, ειδικότεερα τα δύο τελευταία χρόνια.
Για τη μουσική του και για τον ίδιο. Από μουσικούς μέχρι φανατικούς θαυμαστές του, από reviewers μέχρι θρησκόληπτες γιαγιάδες που εξαπέλυαν δριμεία κατηγορώ για τις ιδιαιτερότητές του...
Αναλύθηκε και διερευνύθηκε το αν ήταν pop, soul, r&b, funk, σταρ και είδωλο ή παράξενη φιγούρα, αν ήταν πρωτότυπο ή ρέπλικα, αν ήταν καλός χορευτής ή απλά κάποιος που έκανε εντυπωσιακές φιγούρες, αν είχε καλή φωνή ή απλά τσίριζε στις ψηλές νότες, αν ήταν μαύρος ή ξασπρισμένος, αν διαμόρφωσε ή όχι, αν είχε καλούς παραγωγούς ή μέχρι που θα μπορούσε να φτάσει αν δεν είχε καλούς παραγωγούς, τα πάντα, σχεδόν τα πάντα ειπώθηκαν, σχηματίζοντας έναν τέλειο κύκλο.
Λείπει μόνο ένα κομμάτι για να κλείσει αυτός ο σχεδόν τέλειος κύκλος.
Το κομμάτι που θα αποδεικνύει πως ναι, ο M.J. ήταν όλα αυτά : r &b, soul, funk, new jack swing, pop, gospel, rag, όλα όσα κάνουν κάποιο "μαύρο μέχρι το κόκκαλο".
θα ήταν ανόητο να προσπαθήσω να προσθέσω κάτι σε όσα έχουν ειπωθεί γι αυτόν. Μπορώ όμως να βάλω το κομμάτι που κλείνει μουσικά τον κύκλο. και τον κάνει Τέλειο....


Little Susie

Somebody killed little Susie
The girl with the tune
Who sings in the daytime at noon
She was there screaming
Beating her voice in her doom
But nobody came to her soon...

A fall down the stairs
Her dress torn
Oh the blood in her hair...
A mystery so sullen in air
She lie there so tenderly
Fashioned so slenderly
Lift her with care,
Oh the blood in her hair...

Everyone came to see
The girl that now is dead
So blind stare the eyes in her head...
And suddenly a voice from the crowd said
This girl lived in vain
Her face bear such agony, such strain...

But only the man from next door
Knew Little Susie and how he cried
As he reached down
To close Susie's eyes...
She lie there so tenderly
Fashioned so slenderly
Lift her with care
Oh the blood in her hair...

It was all for God's sake
For her singing the tune
For someone to feel her despair
To be damned to know hoping is dead and you're doomed
Then to scream out
And nobody's there...

She knew no one cared...

Father left home, poor mother died
Leaving Susie alone
Grandfather's soul too had flown...
No one to care
Just to love her
How much can one bear
Rejecting the needs in her prayers...

Neglection can kill
Like a knife in your soul
Oh it will
Little Susie fought so hard to live...
She lie there so tenderly
Fashioned so slenderly
Lift her with care
So young and so fair

The Graveyard Shift

3 τα ξημερώματα , γυρνώντας από ξενύχτι ανηφορίζουμε γνωστό κεντρικό δρόμο.

Μισοζαλισμένοι απ’ το ποτό, μισοζαλισμένοι από τα γέλια, μισοζαλισμένοι από την αίσθηση της καλοκαιρινής υγρασίας στο λαιμό, στους ώμους, στο πρόσωπο, ατέλειωτες συζητήσεις στο δρόμο της επιστροφής, γκρίνια, ποιος ξυπνάει αύριο πρωινιάτικα, γέλια, άντε ρε, δεν τραβάει άλλο, θέλω διακοπές, κι άλλες διακοπές…..

Στρίβουμε στη γωνία, το γνωστό «café, γλυκό, κρουασάν» είναι σκοτεινό, δεν διανυκτερεύει.

Στην άκρη του πεζοδρομίου τρείς φιγούρες. Δεν πρόλαβε το βλέμμα μου να τις δει για πάνω από 3-4 δευτερόλεπτα….

Δυό γυναίκες, ένας άντρας, τρία τσιγάρα, τρεις καφέδες, κι ένα παιδί. Ίσαμε 5 χρονών, όχι παραπάνω.

Χαλαρά καθισμένοι οι δυό πάνω στο πεζούλι, η άλλη στο πεζοδρόμιο, τα χέρια ακουμπισμένα στα γόνατα, τα πλαστικά γάντια πεταμένα δίπλα, τα τσουλούφια ξεφεύγουν από το  γράμμα του νόμου ‘κάλυμα κεφαλής υποχρεωτικό για όσους εργάζονται σε χώρους παρασκευής τροφίμων’, πρόλαβα την αρχή ενός τεντώματος, έτσι, για να ξεμουδιάσει η πλάτη, και το χαμόγελο – υπονοούμενο ή το φαντάστηκα άραγε π’ ανάθεμα τις north μου; – αυτής προς αυτόν, το πιτσιρίκι μισοζαβλακωμένο πάνω στο πεζούλι, η μαύρη σακούλα με τα σκουπίδια περιμένει τον κουράγιο να την πάει μέχρι τον κάδο, κι εμείς, προσπερνάμε, μια στιγμή, δευτερόλεπτα, δεν μας πρόσεξαν, δεν τους προσέξαμε, μόνο συνεχίσαμε να γκρινιάζουμε, κουράζομαι, θέλω διακοπές, θέλω δίσκους, θέλω δυό μπουκάλια skinos ακόμα, κι εγώ θέλω να ξεχάσω τις τύψεις μου τότε που, σαν αυτήν τη μαμά απόψε, κοίμιζα τον Μ. στον καναπέ πίσω από το front desk, και μετά, τέτοια ώρα περίπου, graveyard time, τον έπαιρνα κοιμισμένο αγκαλιά για να  γυρίσουμε σπίτι.

Graveyard shift, εκτός από τις μικρές ιστορίες του Stephen King, είναι κι η βάρδια 23.00-07.00, ή η  κάθε νυχτερινή βάρδια.

Δεν λέω ότι είναι ήρωες, ή αξιοθαύμαστοι. Κάθε βράδυ χιλιάδες άνθρωποι κάνουν τη δουλειά τους, όπως την κάνουμε εμείς, οι nine to five kinda people.

Απλά, την επόμενη φορά που ο καφές στο 24ωρο  βγεί λιγότερο γλυκός ή ο περιπτεράς σου δώσει λάθος καπνό, σε παρακαλώ, μην τον κοιτάξεις αλλαζονικά, μη γκρινιάξεις…..



Το όνειρο της Μαρίνας ή η μοναδική κουβέντα που δεν θ' ακούσει ποτέ απ' τα χείλη σου....

......Είν' ένα πνεύμα. Ένας θεός φωτεινός, γεννημένος από ανάερη νύμφη μέσα στα κλαδιά μιάς ροδοδάφνης του Ελικώνα.
 Γιός του Δία ή του Απόλλωνα, με τη μοναδική ομορφιά της αφθαρσίας στα μάτια, με το χαμόγελο των αθανάτων στα χείλη.
 Καθώς κοιμόταν αμέριμνος κάτω από το πλατάνι, στο φαράγγι των τεμπών, οι σκανταλιάρες οι Aύρες κι ο παιχνιδιάρης ο Ζέφυρος τον ανάγειραν σιγανά, δίχως να νιώσει τίποτα και τον έφεραν στη χώρα του Βοριά. Ήθελαν να γελάσουν μαζί του οι Αύρες, να διασκεδάσουν με το ξάφνιασμά του όταν θα ξυπνούσε κάτω από μια μηλιά με λουλούδια μουσκεμένα από την ατέλειωτη βροχή των Ατλαντικών συννέφων.


Κι αλήθεια, όταν ξύπνησε ο θεός καμώθηκε πως θύμωσε με το καλόκαρδο αστείο, κι απείλησε τις Αύρες πως θα τις παταδώσει στα χέρια των τραγοπόδαρων σατύρων με την πλακουτσωτή μύτη και τα κίτρινα μάτια. 
κι αυτές, κρυμμένες μέσα στα λουλούδια της μηλιάς, ξεκαρδίζονταν πονηρά, γαργαλημένες από την εικόνα της αποτρόπαιης ηδονικής απειλής..........
.......Έξαφνα ο θεός είδε μέσα στο παχύ χορτάρι του ισόπεδου κάμπου, μια γυναίκα. μιά κοπέλα ξανθή, με κάτασπρο δροσερό κορμί και μάτια καταγάλανα, που ατένιζαν τα χαμηλά αργοκίνητα σύννεφα τ' ουρανού.


Κι ήταν τόσο αλλιώτικα όμορφη, που ο Έλληνας θεός αποφάσισε, γυρνώντας στην πατρίδα να την πάρει μαζί του.


"Έλα μαζί μου όμορφη κόρη" της είπε, ¨έλα στην Ελλάδα"....


Αυτά είδε στο όραμά της η Μαρινέτ,αυτά ήταν τα λόγια του Έλληνα θεού, αυτά έγραψε ο Μ. Καραγάτσης στη Μεγάλη Χίμαιρα.


Κι αυτά είναι τα μόνα λόγια που αυτός δεν θα πει στη δική του Βαλκυρία.


Γιατί αυτός δεν θέλει να γυρίσει ποτέ στην Ελλάδα.
Γιατί αυτός επέλεξε να φύγει από την Ελλάδα που διαρκώς τον πληγώνει.
Γιατί η Ελλάδα επέλεξε να τον πληγώνει διαρκώς.


Δεν μπορεί, δεν θέλει, να μένει αμέτοχος.
Ούτε συμμέτοχος. 
Σε κανένα παιχνίδι από αυτά που παίζονται πίσω από την πλάτη μας, από αυτούς που δεν έχουν να χάσουν τίποτα, γιατί έχουν χάσει προ πολλού την αξιοπρέπειά τους και την αξιοπιστία τους.
Γιατί δεν εφησυχάζει τη συνείδησή του κλείνοντας απλά τα μάτια, κι αλλάζοντας κανάλι στην τηλεόραση.
Γιατί δεν ήταν ποτέ του έρπων ή χαμαιλέων να προσαρμόζεται και να βολεύεται πίσω από μια βιτρίνα επίπλαστου ήθους και ηθικής.


"Φεύγω", μας είπε πριν μερικούς μήνες. "Το έχω αποφασίσει"...


Οικονομικός μετανάστης. Έτσι απλά! Ούτε τα πτυχία, ούτε οι ειδικότητες, ούτε τα ταλέντα, τίποτα.
Οικονομικός μετανάστης.
Όλη του η ζωή σε ένα βανάκι, και τρεις μέρες δρόμο.
Κι ο γατούλης μαζί. Οικονομικός μετανάστης μαύρος γατούλης.


Τώρα που το σκέφτομαι η εικόνα των 60s δεν σου ταιριάζει καθόλου.
Που ακούστηκε βρε οικονομικός μετανάστης που αντί Καζαντζίδη και δακρυσμένες μαννοούλες θα καταπίνει τα χιλιόμετρα ακούγοντας  Nits και τις Gnossiennes του Satie? ε; ε;


Να σου πω κάτι; Μην ακούς τις Σειρήνες, φύγε, και μην κοιτάξεις πίσω.
Θα μας λείψεις. 


Eγώ; εγώ διπλό τηλέραμα δεν γίνομαι για χάρη σου.
Ξέρεις ότι θα μου λείψεις και ξέρεις ότι είμαι η μόνη που συμφωνεί χίλια τα εκατό με την απόφαση σου.
Αυτό που δεν ξέρεις είναι ότι θα είναι όλοι εκεί στις 2 του μηνός, στην αίθουσα αναμονής γι' αυτήν την πρώτη αναγνωριστική πτήση.
Σαν αυτές τις χαζές, παλιές, Ελληνικές ταινίες...... θα ακούσεις μια φωνή, θα γυρίσεις, και θα είναιόλοι εκεί.
It's a promise.....


Adieu Sweet Bahnhof


I have been waiting for hours in this train
And I'm riding through Brussels in the rain
Back to Paris more or less confused
By the shadows of tractors on the land
By the changes in my life I pretend
There's a new life waiting there for me

I asked myself what sort of books I'd read
In a train if I ever felt the need
I bought "My life with Picasso"
I think of so many things I like to do
I will go to the Centre Pompidou
There's a still-life part of my life too

Adieu, adieu sweet bahnhof
My train of thoughts is leaving
Adieu, adieu sweet bahnhof
My train of thoughts is leaving tonight


Now like an arrow we're aimed at Gare du Nord
Between backs of the houses, streets like fjords
And the night falls over Paris
So I've come back to the Hotel d'Angleterre
I lay down on a double bed and stare
At the ceiling, what a feeling (To be back)

Adieu, adieu sweet bahnhof
My train of thoughts is leaving
Adieu, adieu sweet bahnhof
My train of thoughts is leaving tonight

Adieu, adieu sweet bahnhof
My train of thoughts is leaving
Adieu, adieu sweet bahnhof
My train of thoughts is leaving
Adieu, adieu sweet bahnhof
My train of thoughts is leaving
Adieu, adieu sweet bahnhofMy train of thoughts is leaving tonight

Σε Ελεύθερη Πτώση.....

....από τον τέταρτο όροφο, νωρίς το καλοκαίρι του '73, στα 28 του χρόνια. 
Spinal Cord injury είναι η διάγνωση. Αναπηρικό καρότσι for the rest of his life. Quite a change,  isn't it, mr. Robert Wyatt?

Τα τραγούδια ήταν γραμμένα νωρίτερα.
Άραγε θα ήταν τα ίδια τραγούδια αν ο δίσκος  είχε κυκλοφορήσει τότε, πριν συμβούν όλα αυτά;


Tο Rock Bottom είναι ένα οριοθέσιο, ένα landmark, στην ιστορία της Μουσικής.
Ποιάς μουσικής; μπορεί να αναρωτηθεί κανείς....


Μα, της Μουσικής που δεν μπαίνει σε folderάκια, σε ραφάκια "εδώ η jazz - εκεί η rock - παραδίπλα η soul", δεν κατατάσσεται, μόνο είναι εκεί, σε πιάνει από τον λαιμό, από τους πρώτους ήχους του Sea Song και σε οδηγεί περιδινίζοντας σε σε απίστευτα βάθη, σε υπνωτίζει τόσο που αφήνεσαι σε μια ατέρμονη κάθοδο, σε στοιχειώνει, αλλά δεν σε τρομάζει, και ξαφνικά, από τα μεγαλύτερα βάθη  βρίσκεσαι να ταξιδεύεις σε ένα άσπρο σύννεφο...


Ο πρώην drummer λοιπόν των Soft Machine, δεν παίζει ντραμς εδώ. 


Δημιουργεί.


Δημιουργεί ένα αριστούργημα, κυρίως αφαιρετικό , σε κάποια σημεία όμως γεμάτο αντιθέσεις.
παιχνιδάρικο και στοχαστικό, υπνωτιστικό και ενδοσκοπικό, άκρως μελωδικό και εντελώς μινιμαλιστικό ταυτόχρονα, έναν ανεμοστρόβιλο συναισθημάτων, φωνών, αναστεναγμών,πόνου, ηδονής, αφοσίωσης.....
Φαντάζομαι πως 8 μήνες στο κρεββάτι ενός νοσοκομείου είναι αρκετοί για να δεις τη ζωή σου σε παρελθόντα και σε μέλλοντα χρόνο.
Το Sea Song αντικατοπτρίζει την ξεχωριστή προσωπικότητα του Wyatt, το πιάνο οδηγεί άλλοτε διακριτικά κι άλλοτε υποβλητικά  την μελαγχολική φωνή του , ανάμεσα σε τραγούδι και σε ποίημα, 


You look different every time
from the foam - crested brine
it's your skin shining softly in the moonlight
Partly fish, partly porpoise, party baby sperm whale
Am I yours? Are you mine to play with?



 Εμβαθύνει σε φόρμες που αναδεικνύουν ευαισθησία και δύναμη ταυτόχρονα,  επανεξετάζοντας τις μουσικές  που μέχρι τότε δημιουργούσε ή ακολουθούσε...
το στοιχείο της jazz υπάρχει έντονο, ψήγματα ροκ επίσης,  μα ο δίσκος δεν μπαίνει εύκολα σε καλούπια, ιδιαίτερα σε μια περίοδο που το ροκ ήταν ή έτεινε να γίνει ο κυρίαρχος του παιχνιδιού.


Εδώ, το παιχνίδι κρύβεται στις λέξεις, στον ήχο της τρομπέτας, στα σκόρπια παιχνιδίσματα ενός σαξόφωνου, στη διακριτική παρουσία της κιθάρας του Mike Oldfield,  στο βογκητό του,  άραγε ανακλαστικός ήχος του πόνου που πλέον δεν θα μπορούσε να νιώσει;


Not nit not nit no not
nit nit folly bololey
Alifib my larder
Alifib my larder


I can't forsake you or 
forsqueak you 


Η Alfie (Alfreda Benge) είναι δίπλα του όλο αυτό το διάστημα, τον παντρεύεται λίγο μετά, και τα δύο ομορφότερα τραγούδια του δίσκου, το Alifib και το Alife (αναγραμματισμός άραγε;) είναι γραμμένα για εκείνη.
Κι εκείνη, σε αντάλλαγμα, του ζωγραφίζει το εξώφυλλο της πρώτης έκδοσης του δίσκου, απλό, παιδιάστικο, μια παιδική ζωγραφιά σ΄ένα όνειρο.

Μου φαίνεται κάπως σαν ιεροσυλία το να προσπαθήσει κανείς να μιλήσει γι αυτόν τον δίσκο.
Όλα ήταν διαφορετικά πριν, κι όλα ακούγονται εντελώς διαφορετικά μετά από το Rock Bottom κι αν το κάνω εδώ, τώρα, είναι γιατί πρέπει να σου πω ένα μυστικό καλέ μου,


Your lunacy fits nearly with my own, my very own
We're not alone


κι όπως στο λέω, ένα παιδικό ποιηματάκι μου έρχεται στο νού


And what's a bololey
when it's a folly?


I'm not your larder
I'm your dear little  dolly

Not nit not nit no not
nit nit folly bololey
Αtmykos my larder
Elmyang my larder

Χαζό παπί

Στη Μύκονο, κάθε που φύσαγε, και φύσαγε συχνά,
ο αέρας στην παλιά στριφογυριστή σκάλα παράσερνε τις μπουκάλες  του εμφιαλωμένου νερού, γυάλινες τότε, ήταν πριν την κυριαρχία του πλαστικού


....'διαβολικές μπουκάλες' τις έλεγε κι ήταν η καλύτερη αφορμή να κοιμηθεί στην αγκαλιά αυτής που χρόνια μετά ο Μ. θα έλεγε Ντίντα....


Στη Μυτιλήνη, η Εφταλού ήταν έρημη το χειμώνα, στο Μόλυβο ανέβαινε πιό εύκολα τις ατέλειωτες ανηφόρες, λάτρευε τα παλιά πέτρινα σπίτια με την εσωτερική αυλή που κανένας θόρυβος δεν εισχωρούσε, τι θόρυβο να έχει άλλως τε το χειμώνα, ούτε τουρίστες ούτε καλά καλά ντόπιους, οι βουκαμβίλιες μόνο γέμιζαν τον κόσμο πεσμένα φύλα κι ο Μ. έπαιζε καθισμένος στο πλακόστρωτο με τον 'χιτότονο', η μαμά της Denise έστελνε τις φωτογραφίες του καλοκαιριού, πόσο όμορφη που ήταν αυτή η αγωνία της αναμονής τότε, ούτε usb, ούτε καλώδια, ουτε κάρτες μνήμης, μόνο αναμονή για την εκτύπωση, στείλε  και τα αρνητικά να τα έχω, κι η Denise ξανθιά και διάφανη δίπλα στον Μ., μαύρο κι άσπρο, η απόλυτη αντίθεση Βορρά και Νότου, τελικά πάντα ξανθιές σε ερωτεύονταν, αυτό έδειξε ο χρόνος....

Das Irrlicht

In die tiefsten Felsengründe
Lockte mich ein Irrlicht hin:
Wie ich einen Ausgang finde,
Liegt nicht schwer mir in dem Sinn.

Bin gewohnt das Irregehen,
's führt ja jeder Weg zum Ziel:
Unsre Freuden, unsre Wehen.
Alles eines Irrlichts Spiel!

Durch des Bergstroms trockne Rinnen
Wind ich ruhig mich hinab –
Jeder Strom wird 's Meer gewinnen,
Jedes Leiden auch ein Grab.

Λίγο πριν ξημερώσει, βγαίνοντας από ένα σπίτι κάπου στα Πατήσια, έχει σημασία ο τόπος γιατί ήταν το τελευταίο πράγμα που θα πίστευε ότι θα άκουγε εκεί, κάποιος λέει: "Μύρισε Φθινόπωρο....".

Πόσο μπορεί να μυρίσει κανείς το φθινόπωρο μέσα στην πόλη;

Πόσο μπορείς να δεις πόσο αλλάζει το φώς;

Πόσο έχει ήδη αλλάξει...

Ένα εκπαιδευμένο μάτι το βλέπει βέβαια!

Αν έχει μάθει να βλέπει και όχι απλά να κοιτάζει.

Αυτό ναι, ήξερε να το κάνει....

Το έντονο γαλάζιο του πρωινού κρύβει λίγο, ελάχιστο γκρίζο και περισσότερη διαύγεια.

Το μεσημέρι το φως είναι λιγότερο σκληρό. Το φως, η λάμψη, όχι η ζέστη.

Οι σκιές αλλάζουν.

Της αρέσουν οι σκιές.

Της αρέσει ότι μπορεί να κρύβεται πίσω από αυτές.

Στο κάτω κάτω μπορεί να δίνει το χρώμα που αυτή θέλει.

Λιγότερο εκτυφλωτικό και λιγότερο λαμπερό από τα  χρώματα που κρύβει το απατηλό φως του καλοκαιριού.

Ναι, μύρισε το τέλος του καλοκαιριού. Επιτέλους!

Από τον κύκλο ποιημάτων του Wilhelm Muller,  'Die Winterreise', το Απατηλό Φως, σε μετάφραση Αλέξανδρου Ίσαρη

Στα βαθιά κοιλώματα των βράχων

Με τράβηξε ένα φωσφορίζον φως

Το πως θα βγω από εδώ 

Δεν με απασχολεί και τόσο

Έχω συνηθίσει τον δρόμο μου να χάνω

Έτσι κι αλλιώς όλα τα μονοπάτια κάπου οδηγούν

Ένα φως απατηλό που αναβοσβήνει

Είν' όλα: κι οι λύπες κι οι χαρές!

Ακολουθώ του χείμαρρου τα ξεραμέν' αυλάκια

και κατεβαίνω ατάραχος απ' το βουνό

Στη θάλασσα ξεχύνονται όλα τα ποτάμια,

Στον τάφο καταλήγουν όλοι οι καϋμοί.

Υστερόγραφο της στιγμής:

Φυσικά, όσο κι αν μερικές φορές προσπάθησα να σε αμφισβητήσω, είχες όπως πάντα δίκιο....

Η 'Ωραία Μυλωνού' είναι πιό ερωτεύσιμη....

Ο τεμπέλης της εύφορης κοιλάδας

Δυό μέρες μετά το Δεκαπενταύγουστο, στις Διοικητικές Υπηρεσίες υποκαταστήματος του ΙΚΑ, κάπου στα Βόρεια...
Από αυτές τις τυχερές σου ημέρες που δεν υπάρχει ούτε ένα άτομο μπροστά σου.

Ο υπάλληλος, όρθιος, λίγο πίσω από το γραφείο του.
"Καλημέρα σας" με πλατύ χαμόγελο για το απαραίτητο 'σας καλοπιάνω για να μην με υποβάλετε σε κινέζικα βασανιστήρια'.
"σιωπή", συνοδευόμενη από ένα παράξενο βλέμμα, μάλλον θα κοίταζε κάποια ενοχλητική αλογόμυγα κι όχι εμένα!

"Θα ήθελα μια βεβαίωση για...... ορίστε και η εξουσιοδότηση..."

"Η αίτηση δεν έχει σφραγίδα της επιχείρησης, αλλά τέλος πάντων θα σας εξυπηρετήσω" είπε μεγαλόψυχα..
"Μα φυσικά δεν έχει, αφού την υπογράφω εγώ ως εξουσιοδοτούμενη"

Ο Γολγοθάς αρχίζει από τώρα όμως, τα προηγούμενα ήταν απλώς Hors d'oeuvre..

Ο τύπος, νεανίζων και μοντερνίζων ύπανδρος 50άρης, κυνηγώντας τις εξελίξεις της νέας χιλιετίας με ένα λαμπερό σκουλαρίκι στο όμορφο τεράστιο αυτί του, με μακό ριγέ, γκρίζο παντελόνι τύπου ήμουν - κάποτε - είσπράκτορας - στα - ΚΤΕΛ, και αυτά τα χαριτωμένα πέδιλα που αερίζουν ευχάριστα την ποδάρα, αρχίζει να πληκτρολογεί.

Ε, και f##ck τα ECDL που απαιτούνται να διοριστείς στο δημόσιο, ταχύτητα αστραπής.
Βλέμμα αριστερά στην αίτηση, βλέμμα δεξιά και πάτημα ενός πλήκτρου με τον δείκτη.
Βλέμμα αριστερά στην αίτηση, βλέμμα δεξιά και πάτημα άλλου πλήκτρου με τον δείκτη.
Βλέμμα αριστερά στην αίτηση, βλέμμα δεξιά και πάτημα ακόμαενός πλήκτρου με τον δείκτη.

Υπολογισμός 9 πλήκτρα το ΑΦΜ, συν τα πλήκτρα των κωδικών που απαιτούνται από το σύστημά τους, περίπου 10 λεπτά να βρεί στο σύστημα τα στοιχεία.

"Βλέπω ένα οικοδομικό"......
"Τι εννοείτε οικοδομικό; πρόστιμο; δεν έχει οικοδομή, ούτε ακίνητο, ούτε έκανε οικοδομικές εργασίες στο κατάστημα..... Και υπάρχει οφειλή; πείτε μου να το τακτοποιήσω!"
παύση
5 λεπτά αργότερα:
"δεν ξέρω, λέει οικοδομικό, αλλά δεν χρωστάει, όμως δεν μπορώ να σου πω (γυρίσαμε στον ενικό) τι είναι... οικοδομικό πάντως, να, δες το Ο..."
παύση (β)
απλανές βλέμμα στην οθόνη επί άλλα 5 λεπτά
"Έναν υπάλληλο απασχολεί;"
"Δύο" ψελλίζω έντρομη μήπως έχει γίνει κάποιο λάθος, "ο ένας ημιαπασχόληση"
"Α, καλά"

Έχει οφειλές από εισφορές;
"Όχι, έχει όμως το οικοδομικό"

Λοιπόν, to make a long story short, στα επόμενα 10 λεπτά καταλήξαμε ότι μπορώ να πάω στο προηγούμενο ΙΚΑ (κανονικά πρέπει να το κάνουν υπηρεσιακά, αλλά που να κουράζονται τώρα) και να ζητήσω Υπηρεσιακό Σημείωμα με το Οικοδομικό (this word will be my nightmare), και να τους το ξαναπάω γι ανα μου δώσουν βεβαίωση ασφαλιστικής ενημερότητας,αν και φυσικά οφειλή δεν υπάρχει και θα μπορούσε, λέμε τώρα, να μου την δώσει και σήμερα...

Κρίμα που δεν είχα την φωτογραφική μου μηχανή.

Θα τον έβγαζα μια όμορφη γλυκούλα φωτογραφία, κι όποιος googlιζε  "Έλληνας Δημόσιος Υπάλληλος",  θα έβλεπε το θεσπέσιο σκουλαρίκι α λα typical - greek - lover - facing - the middleage - crisis και στη θέση των δακτύλων αυτήν την θαμπάδα που προέρχεται από την ταχύτητα.....

Έτσι ξαφνικά, χωρίς λόγο...

Γιατί νιώθω καλά.....
Γιατί ένας αγαπημένος φίλος ερωτεύθηκε...
Γιατί ο βυθός της Αναβύσσου κρύβει ακόμα γλώσσες που γαργαλάνε την άμμο και σαργουδάκια κι αχινούς κι είναι τόσο όμορφα να είσαι μέρος αυτού του κόσμου...

Ερωτεύθηκε, κι εγώ χαμογέλασα όταν το άκουσα.
Να λοιπόν που υπάρχουν γοργόνες, που υπάρχει κάποια που θα σε βγάλει απ' το καβούκι σου, ναι, καλά χώθηκες εκεί μέσα κάτι λίγα χρόνια ή μήνες τώρα, όμως το καβούκι είναι για τις χελώνες, κι εσένα δεν σε λένε Καρέτα. Ναι, θυμάμαι, δεν θα κρατήσει πολύ, έχει ημερομηνία λήξης, αυτό όμως δεν το κάνει λιγότερο όμορφο καλέ μου, απλά ζήσε το, πριν αυτό το ξέγνοιαστο και παράξενο καλοκαίρι καταχωνιαστεί ανάμεσα σε μια λίστα από πρέπει, κοινωνικά και οικογενειακά, τώρα, που το αλάτι είναι ακόμα νωπό πάνω στην επιδερμίδα σου - ή μήπως στη δική της; - τώρα που νιώθεις τόσο χαζά ερωτευμένος ώστε να ζωγραφίζεις στην άμμο ή να κάνεις όνειρα, πέρασε άραγε η Πανσέληνος; δεν πρόσεξα, μα, αν δεν πέρασε τότε σίγουρα θα σε βρει εκεί, στην αμμουδιά να της χαϊδεύεις τα μαλιά, δυό μέρες μόνο, ναι....

Κράτα αυτές τις μέρες στο μυαλό σου σαν "Το Καλοκαίρι" ... μυρωδιά από καρπούζι, τεμπέλικα απογεύματα που σε άλλες εποχές θα συνοδευόταν από βανίλια υποβρύχιο, ένα τεράστιο παγωτό χωνάκι, μήπως να μην είναι "Το Καλοκαίρι", αλλά να είναι "Η Άνοιξη" αυτή που ήρθε, φύλαξέ την καλά μέσα σου, θα είναι η ζεστασιά σου τους χειμώνες, κάθε είδους χειμώνες....προστάτεψέ την, απόθεσέ την απαλά στο θρόνο της...

Κανονικά ο τίτλος θα έπρεπε να είναι 'ντουβρουτζάς', αυτή τη λέξη χρησιμοποίησες, αλλά πως μπορεί ένα καθώς πρέπει νέο blog σαν το δικό μου να έχει στη δεύτερη ανάρτηση τον τίτλο ντουβρουτζάς....
Δεν πάει και με το τραγούδι, πως να το κάνουμε...

The Walkabouts - Unwind

Κάθε χρόνο, ότι κι' αν συμβεί...

Πρίν ακόμα προλάβω νά συνειδητοποιήσω τήν κίνηση, είχε αρπάξει τό χέρι μου στά 
δικά του 
"Λεπτός, σάν τόν γλυκό άνεμο που φυσούσε χτές στά πρόσωπά μας, είναι ο μικρός κόσμος τής καρδιάς. Κοίταξε τί σημάδι έμεινε εκεί που ακούμπησε τό δάχτυλό σου! 
Είναι ένα δαχτυλίδι που μού χάρισες. Είναι τό φιλί μιάς σφήκας. Σημάδι πάνω στά σημάδια. 
Φιλί πάνω στά φιλιά... Διάφανος σάν τό καθαρό γυαλί, είναι ο κόσμος τής καρδιάς. 
Κοίταξε πως ράγισε εκεί που τόν ακούμπησαν τά χείλια σου! Γυαλί πάνω στό γυαλί. 
Ράγισμα πάνω στό ράγισμα".  


Γιάννης Χρυσούλης