Hatıralar !
Dedi öykü atölyesi, bu kadar yaşanmışlığın içinde, onca hatıra. Acısıyla, tatlısıyla, gülümseten, hüzünlendiren, ağlatan onlarca hatıra. Unutan bir beynim olmadığından devamlı resmigeçit yapan hatıralar.
Bir kapı açtı öykü atölyesi, tüm hatıralar hızla doluştu içeri. Hatıralar serisi, 1, 51, 201, diye gider. Yaz yaz bitmez ki!
Ama yine de, kelime oyunları "hatıralar" anlamlı bir tarihe denk düştü.
37 yıl önce bu gün, saat 11.00 , günlerden de Çarşamba.
Nikah dairesinde olmam lazım, çünkü nikahım var.
Neden Cumartesi veya Pazar değil de Çarşamba. Neden saat 16.00, 17.00 değil de sabahın köründe saat 11.00 de.
O zamanlar istediğin gün, istediğin saat yok. Belediyeye müracaat edeceksin, birsürü evrak talep edecekler. Koşturmalı uğraştan sonra evrakları temin edeceksin, götüreceksin. Muhakkak bir eksik bulucaklar, döneceksin, tamamlayacaksın. Posta yoluyla kayıtlı olunan nüfus dairesinle görüşülecek, bilgiler kontrolden geçirilecek. Herkez kendi adına müracaat yaptığı için, iki kişi zamanını ayırıp koşturacak v.s.
Eeee sonra, herşey tamam da. Gününü de onlar tayin edecekler, hemde bir veya birbuçuk ay sonraya, belediyenin kendi istediği güne.
Ağlamıştım o günü aldığımda, bir ay sonraya, hafta ortasına, sabahın neredeyse kahvaltı saatine. Bir ay önemli değildi de gün ve saat çok sarsmıştı beni.
" Daha ileri tarih olabilir, yeterki hafta sonu, yok olmadı akşam üzeri olsun."
" Veremeyiz, sizin sıranız buna denk geliyor."
Nikah salonumu az vardı? evlenen mi çoktu? bilmiyorum. Ama teknolojinin bu günkü gibi olmadığını biliyorum.
Kuaförde, her sokağın köşesinde, her binanın altında, caddelerde adımbaşı olmadığından sorun orada başlamıştı bile.
Aramalarımız sonucu 5 km.lik uzaklıkta sabahın anca 8.00'de açabilecek bir kuaför bulabilmiştik nihayetinde.
Çok gerekli gibi benimle birlikte yedi kişi daha gelmişti yanımda. Topam sekiz kişi, kuaförde çalışan iki kişi!!
Neyseki öncelikliğimden iki saatin sonunda işim bitmişti. 37 yıllık evliliğimizde tek sabır gösterisi bu olan sevgili eşim de ağabeyim ile arabayı süsletmiş kapıda bekliyordu. ( hala merakımdır nasıl sabır göstermişti?)
Nikah vaktine kadar kalan bir saatlik zaman dilimi, neredeyse "vazgeçtim" e götürecekti beni.
Gelinliğimi giydiğimde, son üç gün içindeki koşturmacadan, üstümden dökülür hale gelmesi de cabası. Hiç istemediğim ve asla takmam dediğim, o zamanların olmazsa olmazı kırmızı kurdeleyi de takmak zorunda kalmıştım. Başka çarem kalmamıştı, gelinliğin belini toplamak gerekiyordu. Hazırda olmayan kırmızı kurdeleyi almak için süslenen gelin arabası gitmiş ve birtürlü gelmez olmuştu.
Nikaha onbeş dakika kala, babamın gözyaşları içinde, baba evinden, mutfağında ellerimle diktiğim pembe pötükareli perdesi ve pembe tülü olan yeni evime doğru yola çıkmıştım.
Ve acısıyla, tatlısıyla birlikte geçen 37 yıl.
Bu arada, nikaha bir saat önce gelen, nikah şahidim çok değerli, koca yürek, saygın patronum Kelebek Kontrplak'ın sahibi Dündar Buharalı'yı saygı ve sevgiyle anmadan geçmek istemiyorum.
