Δημοσιογραφίας δόξα (α΄)

 (Εφημερίδα των συντακτών 27 Νοεμ. 2021)

* Τον συνάδελφό τους κήδευαν τις προάλλες, με τρίωρη στάση εργασίας, οι εργαζόμενοι στα μέσα σταθερής τροχιάς (ΗΣΑΠ, μετρό, τραμ), τον εργοδηγό του ΗΣΑΠ που βρήκε τραγικό θάνατο πάνω στη δουλειά του, όταν συγκρούστηκαν δύο συρμοί (που ο ένας τους είχε πρόβλημα με τα φρένα, και ήταν ειδοποιημένη η υπηρεσία –έχει σημασία αυτό).

Και ο Νίκος Ευαγγελάτος μας: «Η απεργία γίνεται για τον άνθρωπο που χάθηκε [!]. Τον τεχνικό ο οποίος έδινε κάθε μέρα τη ζωή του για να πηγαίνουμε όλοι στη δουλειά μας. Είπαμε πόσο σπουδαίος άνθρωπος ήτανε. Είπαμε πόσο προσηλωμένος στη δουλειά του ήτανε. Είπαμε ότι πρέπει να γίνει βαθιά έρευνα και προφανώς να αποζημιωθεί κι η οικογένεια. Αλλά αυτός ο άνθρωπος που ξύπναγε το πρωί, από τα χαράματα και τ’ αξημέρωτα, για να πάμε εμείς στη δουλειά μας, θα ’ναι άραγε ευχαριστημένος που σήμερα ταλαιπωρήθηκαν όλοι αυτοί οι άνθρωποι;»

Η «ενσυναίσθηση», όπως λέμε τελευταία, ολίγος λυρισμός, και η τελική πρόταση του εισαγγελέα (Εισαγγελάτος γαρ): εις θάνατον –οι απεργοί, εννοείται.

Χρόνια και χρόνια Ευαγγελάτος, δεν χρειάζεται φαντασία να καταλάβει κανείς πώς γεμίζει καθημερινά στο Μέγκα τη σχεδόν δυόμισι ωρών «ενημερωτική εκπομπή» του (2 ώρες και 20 λεπτά, για την ακρίβεια!), πώς ξεφτιλίζει, επιδεικτικά θαρρείς και με μοναδικό τεατράλε ύφος, κάθε έννοια δεοντολογίας…

Παρεμπιπτόντως, σε πρόσφατη πάλι εκπομπή, σε είδηση για τις εξελίξεις στη Βόρεια Μακεδονία, μίλησαν διάφοροι ρεπόρτερ και αξιωματούχοι, από τη γείτονα κυρίως, όλοι «Βόρεια Μακεδονία» είπαν, ο Ευαγγελάτος, δύο φορές που χρειάστηκε, και τις δύο «Σκόπια» είπε.

Και έλαμψε στον ήλιο η περικεφαλαία τού Μακεδονομάχου.

* «Φότοσοπ ο Κώστας Αρβανίτης, ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, σε ανάρτησή του για το Πολυτεχνείο, έσβησε από τις κολόνες της πύλης το περίφημο και πασίγνωστο, διάολε, σύνθημα “Έξω αι ΗΠΑ”, αφού βεβαίως το κόμμα του ξεπουλήθηκε και μας ξεπούλησε στους Αμερικάνους…»: παραθέτω από μνήμης, μα σίγουρα λίγα λέω, από τα όσα έσουραν στον Αρβανίτη οι της «Ελληνοφρένειας» («Ελληνοφρενείας» τονίζει συχνά ο Καλαμούκης, μαζί με άλλες καθαρευουσιανιές).

Ομολογώ τους πίστεψα, ετοίμαζα και σχόλιο στο φέισμπουκ, με τίτλο «Να τα λέμε και τα δικά μας», και αναζήτησα την ανάρτηση του Αρβανίτη, για να βάλω την πειραγμένη φωτογραφία της ντροπής στη δική μου πια ανάρτηση. Και εύκολα διαπίστωσα όσα δεν είδε, ή δεν θέλησε να δει, η τυφλωμένη από τον Κνιτισμό της εκπομπή.

* Παρένθεση εδώ, για την πετυχημένη, ξαναλέω, σατιρική «Ελληνοφρένεια», απαράδεκτη όμως και μαζί αφόρητα ανιαρή στον πολιτικό της οίστρο: όχι σώνει και καλά επειδή πρόσκειται στο ΚΚΕ, αλλά επειδή ο φανατισμός της, στην καλύτερη περίπτωση, την οδηγεί σε αναπαραγωγή ψευδών ειδήσεων, που έχει αποδειχτεί δηλαδή η πλαστότητά τους (η βίλα του Τσίπρα, ο πατέρας του Τσίπρα κ.ά.), ανακριβειών, λειψών, άρα παραπλανητικών, πληροφοριών κτλ. Και αφήνω άγνοια και ανακρίβειες σε στοιχειώδη πολιτιστικά πλέον, σε ονόματα συνθετών, τίτλους τραγουδιών κτλ. Παρωνυχίδες.

Όχι όμως οι μικρότητες και οι φτήνιες του τύπου, ποιος είναι ο Βασιλικός; Α, «αυτός που έγραψε το Ζ, που το έκανε ταινία ο Γαβράς… [μικρή παύση], γενικώς συγγραφέας…», όταν ο ΣΥΡΙΖΑ, στις τελευταίες εκλογές, έβαλε επικεφαλής στο Επικρατείας τον Βασίλη Βασιλικό. Ή όταν κατέβηκαν με το ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ η Μυρσίνη Λοΐζου και ο Δημήτρης Πλουμπίδης, «η κόρη του Λοΐζου» και «ο υιός Πλουμπίδης», που «πρόδωσαν τα ιερά και τα όσια στα οποία πίστευαν οι γονείς τους και τα οποία διαφυλάσσει το Κόμμα», όπως έγραφα εδώ (22.3.19).

«Οι γόνοι που εξαργυρώνουν», «είναι πολλά τα λεφτά», «τραπεζογραμμάτια», «προσοδοφόρο επάγγελμα το επάγγελμα κόρη ή γιος», κανιβάλιζαν, με τους ακροατές της εκπομπής από κοντά. Κι όταν κάποιος ρώτησε: «Καλά η Λοΐζου, που είχε απαγορεύσει στο μνημονιακό ΠΑΣΟΚ να χρησιμοποιεί τραγούδια του πατέρα της, αλλά αυτός ο Πλουμπίδης τι είναι, έχει κάνει τίποτα στη ζωή του, ή έτσι τον βάλαν, λόγω ονόματος;» «Δεν ξέρω» απάντησε σε οργίλο ύφος ο Τσολιάς, και σε στιλ: «κι ούτε με νοιάζει»!

Από τον κώλο της μαϊμούς, καλλιγραφίες, ακόμα κι αν όντως δεν ήξερε αλλά δεν φρόντισε να μάθει ποιος είναι αυτός ο άγνωστός του «υιός Πλουμπίδης», ο κορυφαίος ψυχίατρος, με σημαντικό συγγραφικό έργο και άλλους τίτλους, που ούτε που τον νοιάζουν έναν χουλιγκάνο τώρα δημοσιογράφο.

* Πάμε όμως στη δήθεν «πλαστογραφία», «παραχάραξη» κτλ. του Αρβανίτη: πρώτα υπενθυμίζω τις τέσσερις κολόνες στην είσοδο του Πολυτεχνείου, με τη μεγάλη κεντρική πύλη και τις δύο μικρότερες εισόδους ένθεν και ένθεν. Στις οποίες κολόνες διαβάζουμε: στην α΄ «ΕΞΩ αι ΗΠΑ»· στη β΄ «ΚΑΤΩ το ΝΑΤΟ»· στη γ΄, επάνω διακρίνεται αμυδρά: «ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ...» κτλ., και χαμηλότερα: «ΚΑΤΩ Η...» κτλ.· και στη δ΄ «ΚΑΤΩ Η ΧΟΥΝΤΑ...» κτλ. Στη φωτογραφία λοιπόν που χρησιμοποίησε ο Αρβανίτης ο φακός έχει πιάσει τη β΄, γ΄ και δ' κολόνα –η α΄, με το «ΕΞΩ αι ΗΠΑ», έμεινε έξω από το πλάνο.

Ας μη βάλουμε όμως κακό με τον νου μας. Ας μείνουμε στην άθλια προχειρογραφία που καμαρώνει σαν δημοσιογραφία.

Έμεινε απέξω ο Πρετεντέρης, ολόκληρο κεφάλαιο, ως γνωστόν. Στο επόμενο.

Το φιδόσογο, ο νέος Σωκράτης και τα ατομικά δικαιώματα

 (Εφημερίδα των συντακτών 20 Νοεμ. 2021)

* Τα φιδάκια της Παναγίας τα ’χουμε όλοι ακουστά· βγαίνουν τον Δεκαπενταύγουστο στην Κεφαλονιά και είναι ακίνδυνα. Τα φιδάκια του Πολυτεχνείου, φίδια, φιδόπουλα και παραφίδια, βγαίνουν κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, αλλά είναι άκρως επικίνδυνα.

Γιατί δεν είναι αυστηρώς τοπικά, όπως στην Κεφαλονιά, και προπαντός δαγκώνουν και εξ αποστάσεως, μέσα από όλα τα μίντια, παραδοσιακά και νέας τεχνολογίας, σόσιαλ κτλ.

Κάθε χρόνο λοιπόν τα φίδια τύπου Άδωνης (τον Μπογδάνο δεν έτυχε να τον ακούσω φέτος) λυσσάνε ν’ αποδείξουν πως δεν υπήρξαν νεκροί στο Πολυτεχνείο παρά μόνο στους γύρω δρόμους (σιγά τη διαφορά, κι αν τάχα ήταν έτσι). Και τα φιδόπουλα και παραφίδια, κι ωστόσο, από μιαν άποψη, πιο επικίνδυνα, τα φιδόπουλα λοιπόν τύπου Σώτη (τον Τάκη δεν έτυχε να τον διαβάσω φέτος) λυσσάν να αποδείξουν πόσο άχρηστος, επιζήμιος (και αντιαισθητικός!) είναι ο γιορτασμός της επετείου.

Το κωμικό είναι όταν τα φιδόπουλα, κυρίως, τραβούνε τα μαλλιά της κεφαλής τους για την καπηλεία, τη βεβήλωση, την παραχάραξη κτλ. του Πολυτεχνείου και του νοήματός του.

Και το τραγικό όταν, σύντομα μάλλον, φίδια αυριανοί κυβερνήτες τύπου Μπογδάνος θα κάνουν αγωγές και μηνύσεις για «εθνική προδοσία» σε όσους είχαν πρωτοστατήσει στην εξέγερση, αφού αυτοί, λέει/λένε, οδήγησαν στο ξεπούλημα της Κύπρου!

Γελάτε! γιατί γελάτε, κύριοι;

Εδώ πάντως ξαναγελάστε:

* Ο σοφότερος! «Ο σοφότερος των σημερινών Ελλήνων, ο Στέλιος Ράμφος», και με τη βούλα –με την υπογραφή του Νίκου Δήμου (Βήμα 7/11).

Το «σημερινών» βάζει, είναι η αλήθεια, τα πράγματα στη θέση τους, δεν αμφισβητούνται δηλαδή τα πρωτεία του Σωκράτη, λόγου χάρη –για να μείνουμε μεταξύ φιλοσόφων. Που σαν και τον Σωκράτη πάντως αφοσιώθηκε ο Ράμφος στη διδασκαλία, μεταδίδοντας τον φιλοσοφικό του πλούτο σε κύκλους κυριών της καλής κοινωνίας, οι οποίες συνέρρεαν όλο δίψα για γνώση στο ερημητήριό του στην Πεντέλη, έναντι αμοιβής –η μόνη διαφορά απ’ τον Σωκράτη, που στο κάτω κάτω ήταν ο μόνος από τους συγχρόνους του που δίδασκε χωρίς να αμείβεται.

Ο Ράμφος όμως, εύλογα, θα είχε τις ανάγκες του, που δεν ήταν πάντως οι ταπεινές, των δικών του συγχρόνων, αλλά π.χ. το χτίσιμο εκκλησίας. Έτσι, τι θυμάμαι τώρα, μάλλον τι σκαλίζω, διαβάζαμε στο Αντί (Β΄ 261, 25.5.1984) για το «πανηγύρι που οργανώνουν στην Πεντέλη ο Στέλιος και η Ειρήνη Ράμφου [...]. Πρόκειται για μια πολυτονική [!] και πολύχρωμη εκδήλωση με άφθονη μουσική, από τον Χριστοδουλόπουλο μέχρι τον Διονύση Σαββόπουλο, και από τον βιολιστή Γιώργο Κόρο μέχρι τον Λουκιανό Κηλαηδόνη»: «Υπέρ ανεγέρσεως ιερού ναού» έγραφε η πρόσκληση-εισιτήριο, 500 δραχμές, παρακαλώ, χώρια το φαγητό!

Επειδή δεν πρέπει να τα βλέπουμε τα πρόσωπα ξεκομμένα από την εποχή τους, θαμπά από τον χρόνο, με αμβλυμένες ή και πλήρως λησμονημένες, σκόπιμα καμιά φορά, τις διάφορες πτυχές του δημόσιου βίου τους, μαζί, εννοείται, με τις θέσεις τους.

Τον πλάνητα δηλαδή Ράμφο, από ιδεολογία σε ιδεολογία, ώσπου απάγκιασε στον χριστιανισμό, και έβαλε το λιθαράκι του, τι λέω, κοτρόνα, λατομείο ολόκληρο, στην περιλάλητη και ελαφρώς ιλαρή υπόθεση της νεοορθοδοξίας, με Ζουράριδες και Σία.

Τον γλωσσαμύντορα προπάντων Ράμφο, σκληρό πολέμιο της δημοτικής –και εν υστερία, όσο θυμάμαι εμφανίσεις του στο γυαλί, ή όταν βγήκε στο (πόσο ανεξίθρησκο και πλουραλιστικό πια) χατζιδακικό Τρίτο Πρόγραμμα, για να αφορίσει δημόσια τον ολετήρα της γλώσσας, ποιον; τον Σολωμό!

Ο μωρότατος!

* Ατομικό «δικαίωμα» κουραστήκαμε να ακούμε από τους αντιεμβολιαστές, και ευτυχώς, μεταξύ μας ιδίως, είναι ξεκάθαρη πια η παρανόηση. Άλλο δηλαδή ο φόβος κτλ. και άλλο τα ατομικά δικαιώματα, οι ατομικές ελευθερίες κτλ. Που δεν νοείται να εξετάζονται από μόνα τους, καθαυτά, όταν επηρεάζουν τον άλλον, το κοινωνικό σύνολο.

Έτσι, θα επανέλθω στο παμπάλαιο θέμα του τσιγάρου. Που είναι απόλαυση για τον καπνιστή, μοναδική κάποτε παρηγοριά, ανακούφιση, εκτόνωση, ή αδυναμία, πάθος, και πάντως μέγιστη ηδονή. Ατομικό δικαίωμα όμως και ατομική ελευθερία δεν είναι, αφού παραβιάζει τα δικαιώματα του άλλου και τις ελευθερίες του, τη δική του επιτέλους απόλαυση, νέτα σκέτα.

Και αφήνω τώρα απέξω το μείζον πρόβλημα της υγείας. Μου αρκεί το πρωταρχικό και αδιαμφισβήτητο: θέλω - δεν θέλω, μου αρέσει - δεν μου αρέσει. Τόσο απλά αλλά και τόσο βασικά.

Δεν τελειώνει αυτό το θέμα, ούτε βρίσκει εύκολα λύση. Δεν επανήλθα όμως τυχαία. Πρόσφατα είδα μίνι συνέντευξη του ιδιοκτήτη ενός κέντρου του αντι-αντικαπνιστικού αγώνα, ιδρυτή μάλιστα και πολιτικού κόμματος, που είχε κατέβει στις τελευταίες εκλογές, με την ονομασία ΚΟΤΕΣ («Καπνιστικές Ομάδες για την Τέχνη και την Εικαστική Συγκρότηση»): και ξαναδιάβασα ό,τι και σε ολοσέλιδη συνέντευξη τότε, παραμονή της μέρας των εκλογών!

Το τσιγάρο σημαία και τότε, το τσιγάρο και τώρα, «ατομικό δικαίωμα» πάντα.

Έχουμε μέτρο σύγκρισης όμως τώρα.

«Ημείς ο βασιλεύς» και οι αμνήμονες λαϊκιστές

 (Εφημερίδα των συντακτών 13 Νοεμ. 2021, εδώ με μικροπροσθήκες)

* «Ημείς ο βασιλεύς» είναι σήμερα η διακωμώδηση του «πληθυντικού της μεγαλοπρεπείας», ο οποίος οδήγησε και στον δικό μας πληθυντικό ευγενείας. Πληθυντικό μεγαλοπρεπείας φυσικά δεν έχουμε, μόνο πληθυντικό ανοησίας.

Παράδειγμα: «Αποτιμώντας ως σοβαρές αυτές τις επιφυλάξεις, οι ίδιοι κλίνουμε μολαταύτα προς μετριοπαθή θεώρηση των προσαρμογών που επέβαλε η υγειονομική πραγματικότητα» (δίνω ολόκληρη την πρόταση σε στιλ ροκοκό, γιατί μαζί πάνε αυτά συνήθως). «Οι ίδιοι κλίνουμε» λοιπόν, χωρίς αίσθηση προφανώς του κωμικού, γιατί εδώ υπόκειται μια αντίληψη τάχα σεμνότητας, που αποφεύγει το πρώτο πρόσωπο: «εγώ», που είναι στη συγκεκριμένη περίπτωση το μόνο φυσιολογικό –αρμόζον και επιβαλλόμενο, για την ακρίβεια.

Συχνά βεβαίως χρησιμοποιείται ο πληθυντικός: «όπως είδαμε παραπάνω», όπου δηλαδή ο γράφων εμπλέκει και τον αναγνώστη· «διαβάσαμε στις εφημερίδες», θεωρώντας αυτονόητο πως διάβασαν και άλλοι –όχι όμως και «όπως γράψαμε παραπάνω», γιατί μόνο ένας γράφει στη συγκεκριμένη περίπτωση. Γενικότερα, μόνο ενικός νοείται όταν τονίζουμε ή εξειδικεύουμε: «κατά τη γνώμη μου / την άποψή μου / την αίσθησή μου…», «πιστεύω / νομίζω ότι…», «θα επέμενα εγώ…» κ.ο.κ.

Ωστόσο, και εδώ μπορεί να γράψουμε: «πιστέψαμε ότι μ’ αυτή την κυβέρνηση θα πετυχαίναμε τάχα…», εντάσσοντας τον εαυτό μας σ’ ένα ευρύτερο σύνολο, ακόμα κι όταν, προσέξτε, δεν πιστέψαμε ποτέ εμείς κάτι τέτοιο (εξού και το «τάχα»), εμείς π.χ. της άλλης παράταξης –όταν μάλιστα είναι φανερή, γενικότερα ή στο εκάστοτε κείμενο, η πολιτικοϊδεολογική τοποθέτηση μας, η δική μας ή του εντύπου.

Αντίθετα, είναι περίπου ιταμό το β΄ ή γ΄ πληθυντικό, σε οργίλο συχνά ύφος, σε κάθε αναφορά ή απάντηση στους ακροατές π.χ. της σατιρικής κατά τα άλλα (και τότε επιτυχημένης) «Ελληνοφρένειας»: «πιστέψανε [= οι άσχετοι]», «εσείς [= τα ζώα] που τους ψηφίζετε», όλους εννοείται, «αφού όλοι ίδιοι είναι», από τη σκοπιά τού πάντα εκτός και εκ του ασφαλούς ΚΚΕ.

Κι όμως, ακριβώς επειδή όλοι γνωρίζουν την τοποθέτηση της εκπομπής, το α΄ πληθυντικό: «φταίμε εμείς που τους ψηφίζουμε», θα δήλωνε απλώς και μόνο την αντικειμενική πραγματικότητα, το εντός μιας κοινωνίας, και όχι το εκτός και υπεράνω, όχι σώνει και καλά ενεργό συμμετοχή (= ψήφο) στα εκάστοτε μητσοτακικά, τσιπρικά κ.ο.κ.

Ανάμεσα στην ιταμότητα και τη γελοιότητα αδυνατώ, αλήθεια, να διαλέξω. Πάντως με τη γελοιότητα ευθυμώ/ευθυμούμε:

«Αγνοούμε παλαιότερες δουλειές της Μαρίνα [σικ, αλίμονο πια] Αμπράμοβιτς, ασύμπτωτες με τη στήλη μας, αλλά διεκδικούμε εύρος και βάθος αντίληψης της βιογραφίας και της κληροδοσίας της Μαρίας [μπα!] Κάλλας», όπου δεν ξέρω τι είναι πιο κωμικό, ο πληθυντικός της μεγαλοπρεπείας ή το γλωσσικό ιδίωμα εν γένει. Και παρακάτω, για τη Μόνικα Μπελούτσι στο Ηρώδειο, «την οποία παρεμπιπτόντως αποτύχαμε να παρακολουθήσουμε»!

Και μια και σταθήκαμε και στο γλωσσικό ιδίωμα, απότοκο κυρίως εκζήτησης (όπως κι ο πληθυντικός μεγαλοπρέπειας: γι’ αυτό είπα πως πάνε μαζί): «ο αμήχανος νεολογισμός [...] ενεργοποιούσε de lege artis προϋποθέσεις αξιολόγησης, καθώς αξιοποιείται προκειμένου να σηματοδοτήσει ένα παραστατικό aliud…», και λίγο πιο κάτω η «δήλη πρόθεση» κ.ά.

Πιο δήλη εκζήτηση, πεθαίνεις.

 

* Άγνοια, λαϊκισμός, εξαπάτηση εντέλει, είναι ο ρυθμός στον οποίο χορεύουν κανιβαλιστί δημοσιογράφοι και σχολιαστές σε κανάλια και εφημερίδες γύρω από τους εκπαιδευτικούς –που έτσι κι αλλιώς, κατά τον επιμελώς καλλιεργούμενο «κοινωνικό αυτοματισμό», «κοπρίτες» είναι, που κάααθονται τον μισό χρόνο κτλ. Αφορμή τώρα η αντίδραση στον νόμο της Κεραμέως για την αξιολόγηση εκπαίδευσης και εκπαιδευτικών, θέμα το οποίο, κόβω το κεφάλι μου, αγνοούν στη συντριπτική τους πλειονότητα οι κανιβαλιστές. Αρκεί το σταθερό μοτίβο των τεμπελχανάδων που αρνούνται την αξιολόγηση, μην και φανερωθεί η στραβωμάρα τους, την οποία μεταφέρουν στα παιδιά μας.

Επιστρατεύονται έτσι διάφοροι σολοικισμοί, που αποδεικνύουν τάχα την ανεπάρκεια (και την αγραμματοσύνη!) των δασκάλων, χωρίς κανείς να μοιάζει να θυμάται, όσο παλαιότερος ιδίως, πως πάντα ανθολογούνταν επιμελώς πάσης φύσεως ελληνικούρες, όχι από παλιά, από αιώνες –κυριολεκτώ.

Τώρα; «Δίκαιη και οδυνηρή είναι για τους εκπαιδευτικούς η αξιολόγηση που έγινε στους δρόμους της Αθήνας από τις απαντήσεις που έδωσαν οι μαθητές στην ερώτηση δημοσιογράφων για την επέτειο του ΟΧΙ» γράφει σχολιαστής σε τακτική στήλη του Βήματος (με την έγκριση προφανώς του συντάκτη της στήλης), και πλάι στο όνομά του βάζει και τόπο διαμονής: Λάρισα. Η αλήθεια μάλλον είναι: Άλλος Πλανήτης.

Άλλος τώρα; «Τώρα που επί 40 περίπου χρόνια[1] έχουμε εκπαιδευτικούς ανάξιους για τέτοια απαξίωση όπως η αξιολόγηση,[2] ακούς από ενημερωτικές εκπομπές σημαντικών ραδιοσταθμών να λένε: “Η δημοσκόπηση έδειξε ότι το 61% των εμβολιασμένων ερωτηθείς απάντησαν ότι κλπ. κλπ.” [...] Ας όψονται οι υπεράνω αξιολογήσεων δάσκαλοί του [ενν. του παρουσιαστή]. Αλλά εδώ είναι πλέον ζήτημα αν πολλοί από αυτούς αντιλαμβάνονται καν τα γλωσσικά βατράχια που εκστομίζουν για λογαριασμό τους οι επίλεκτοι συνδικάλες τους [!]. Δεν θέλω να φαντάζομαι τι ακούγεται μέσα στις τάξεις».

Αν αυτά τα γράφει δημοσιογράφος, φιλόλογος ο ίδιος, που έκανε χρόνια εκπαιδευτικό ρεπορτάζ και πρόλαβε βιβλία ολόκληρα με «μαργαριτάρια» μαθητών και φοιτητών αλλά και ούλτρα λογίων, δεν έχουμε να κάνουμε με άγνοια παρά με καθαρή κοροϊδία.

Άηθες, εντέλει.

 

 1. Περίπου από Μεταπολίτευση και έπειτα! Ακριβέστερα: από ΠΑΣΟΚ και έπειτα, με ΝΔ μέσα δηλαδή. Που σημαίνει ότι πιο πριν, τα πρώτα χρόνια της μεταπολιτευτικής ΝΔ, και πιο πριν τα χρόνια της χούντας και όλο και πιο πίσω είχαμε «σωστούς» εκπαιδευτικούς άξιους… κτλ.

 2. «από εκπαιδευτικούς ανάξιους για τέτοια απαξίωση όπως η αξιολόγηση»: μην το προσπεράσουμε αυτό, από σπουδαγμένο μάλιστα φιλόλογο: η υψηλού επιπέδου ειρωνεία λέει πως οι σημερινοί εκπαιδευτικοί, κυρίως οι συριζομαδούροι, μην κοροϊδευόμαστε, θεωρούν πως η αξιολόγηση τους απαξιώνει, είναι απαξίωση, και αυτοί δεν είναι άξιοι για τέτοια απαξίωση, ίσον: «ανάξιοι για τέτοια απαξίωση όπως η αξιολόγηση». Να καταλαβαίνουμε, κι οι παρακατιανοί!

Άρον τον Προμαχώνα σου…

 (Εφημερίδα των συντακτών 6 Νοεμ. 2021)

* Τρία γιγάντια στρογγυλά χτένια με αραιά δόντια, για τα άγρια μαλλιά τζίβες μιας ακόμα πιο γιγάντιας μάγισσας, από αγριευτικό παιδικό παραμύθι, ή όνειρο εφιάλτη, για μικρούς και για μεγάλους.

Τσιμπιέσαι: όχι· είσαι ξύπνιος, μέρα με φως κιόλας, να το βλέπεις καλύτερα, στην ωραία ανοιχτωσιά του κήπου μπροστά στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Πατησίων. Που τι τη χρειάζεται όμως τόση ανοιχτωσιά; Κόψ’ της κάτι, κόψε λίγο κι από την πρόσοψη του επιβλητικού νεοκλασικού κτιρίου (σχέδια Λάνγκε-Κάλκου, τελική διαμόρφωση Τσίλερ), νά, μ’ ένα σύγχρονο γλυπτό, κι έχεις τη σύγχρονη τέχνη σε μια γόνιμη συνομιλία με τον κλασικισμό: ωραία δεν τα γράφω;

Πιο ωραία όμως τα έγραφαν στην ιστοσελίδα του υπουργείου πολιτισμού (για την παρουσίαση του γλυπτού την 1η Οκτωβρίου του 2016): «το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο παρουσιάζει στον κήπο της οδού Πατησίων το μνημειώδες έργο σύγχρονης γλυπτικής της Βένιας Δημητρακοπούλου με τίτλο Προμαχώνες. Ο τίτλος και η μορφή του έργου συνδέονται άρρηκτα μεταξύ τους και νοηματοδοτούν τις συλλογικές αντιστάσεις στις βέβαιες επιβουλές ενός αβέβαιου μέλλοντος. Οι Προμαχώνες είναι τρεις, όχι ένας μόνος, και συνιστούν την “πρώτη γραμμή”, τις επάλξεις. Οι πιέσεις που δέχονται μοιάζουν να είναι μεγάλες, όχι όμως ολέθριες: οι Προμαχώνες δεν καταρρέουν, αλλάζουν κλίση, αντέχουν, ανθίστανται».

Το ’χω δει και ξαναδεί το «μνημειώδες έργο», πάντα φευγαλέα, μέσα απ’ τ’ αυτοκίνητο. Τελευταία συνδυάζω κάποιες υποχρεώσεις μου στην περιοχή μ’ έναν καφέ στον κήπο του Μουσείου, κι έτσι τον ζω ο ίδιος τον εφιάλτη. Γιατί το έργο είναι φτιαγμένο, έχει τοποθετηθεί, για την ακρίβεια, έτσι που να το βλέπεις από μπρος μονάχα. Στην καφετέρια, δίπλα, σού κρύβει από πολλά σημεία το Μουσείο, το μεγαλύτερο μέρος του κήπου, και προπαντός σε καταπλακώνει με το μέγεθός του και τους τόνους ατσάλι, γεννώντας σου κλειστοφοβία στον πιο ανοιχτό χώρο.

Το κωμικό; Μπείτε στο διαδίκτυο, γκουγκλάρετε τα σχετικά, και στην ενότητα Εικόνες θα δείτε ουκ ολίγες φωτογραφίες από την ιστοσελίδα της ίδιας της γλύπτριας, από γωνία που εξαφανίζει πάνω κι απ’ το μισό Μουσείο, σε κάποια μάλιστα ολόκληρο!

Η αγορά (η δωρεά; δεν ξέρω) και η εγκατάσταση ήταν για τα 150 χρόνια από τη θεμελίωση του Μουσείου. Στα 200 ευτυχώς δεν θα ζω, να δω άλλο ένα «μνημειώδες έργο» να κλείνει και το άλλο μισό της πρόσοψης και του κήπου.

Ντε γκούστιμπους…, όπως πάντα, και κάποιοι άλλοι θα οικτίρουν την ασχετοσύνη μου, αν δεν σταμάτησαν κιόλας το διάβασμα. Πάντως, είτε αριστούργημα είτε τερατούργημα, ένα βασικό πάντοτε θέμα είναι η κλίμακα και η τοποθέτηση του έργου, που ως γνωστόν μπορεί να αναδείξει ή να χαντακώσει ένα έργο.

* Είχα αρχίσει με το καινούριο άγαλμα που παριστάνει την Κάλλας, και που επιπλέον αδικεί και αδικείται από τη λάθος κλίμακα και σχέση με τον περιβάλλοντα χώρο, το ίδιο το βάθρο κτλ. Αναφέρθηκα και στην προτομή της Μελίνας στην αρχή της Αρεοπαγίτου, αριστούργημα μπροστά στην Κάλλας, που χάνει πρώτα πρώτα από την κοντόχοντρη βάση της κι έπειτα από τη θέση. Και έγραφα, για πολλοστή μάλιστα φορά, για το μνημείο των Ποντίων στην πλατεία Αλεξάνδρας του Πειραιά, το ίδιο το κατασκεύασμα, τη θέση του κτλ.: αυτό ειδικά που αναδεικνύει το μείζον θέμα των δωρεών (εδώ του Μαρινάκη), όπου ο καθένας με τον παρά του επιβάλλει ό,τι του κατέβει, χωρίς διαγωνισμό, βαρβαρίζοντας τον δημόσιο χώρο εσαεί.

Ανάλογες ασχημίες σε δημόσιο χώρο από δωρεές, όπως έχω ξαναγράψει, είναι μια ανεκδιήγητη κρήνη σε άσχετο επιπλέον σημείο στον Εθνικό Κήπο, δωρεά κάποιου ελληνοαμερικανικού σωματείου, και προπαντός μια σοσιαλιστικού ρεαλισμού σύνθεση σ’ ένα παρκάκι πίσω από το Χίλτον, με κάτι σχολιαρόπαιδα που διαβάζουν σε μια πλάκα που τους δείχνει ο δάσκαλός τους έναν λογοκριμένο Σολωμό, το περίφημο: «Κλείσε στην ψυχή σου την Ελλάδα –ή οτιδήποτε άλλο– και θα αισθανθείς κάθε είδους μεγαλείο», χωρίς το «ή οτιδήποτε άλλο» (o altra cosa), που το παραλείπουν συστηματικά οι εθνοκάπηλοι, για να φέρουν τον ποιητή στα μέτρα τους. Δωρεά κι αυτό, από σχολείο, ναό της μάθησης δηλαδή και τώρα της παραχάραξης, τα Εκπαιδευτήρια Δούκα!

* Υπάρχουν όμως και σπουδαία έργα, κατά την άποψή μου πάντα, που απαξιώνονται ακριβώς από τη λάθος κλίμακα και θέση, όπως το γλυπτό του Δημήτρη Αρμακόλα στη διασταύρωση Ερμού και Βουλής, πνιγμένο από τα τεράστια κτίρια τριγύρω, μες στη μύτη των πολυπληθών περαστικών. Ή ο ανδριάντας του Ελύτη, όπως έχω ξαναγράψει, στη Δεξαμενή, που αποδίδει πιστά τον ποιητή (αντίθετα από τις καμαρωτές ανοησίες του Μπακογιάννη και της προέδρου του Συλλόγου Μαρία Κάλλας πως κανένα άγαλμα δεν μοιάζει με το παριστώμενο πρόσωπο, όπως είδαμε στο προηγούμενο)· πιστά λοιπόν αλλά ακριβώς σε φυσικό μέγεθος, με αποτέλεσμα έναν κοντοστούπη Ελύτη, γιατί βασικός κανόνας στη γλυπτική είναι πως, για να φαίνεται φυσικό ένα άγαλμα, πρέπει να γίνει μεγαλύτερο απ’ το κανονικό! Έτσι, προστέθηκε δεύτερο βάθρο πάνω στο αρχικό, μπας και ψηλώσει καμιά στάλα ο ποιητής –μάταιος κόπος.

Κι είναι και ο περήφανος, γυμνός Έφηβος του Απάρτη, που ένα διάστημα τον είχαν πετάξει στη διασταύρωση Καλλιρόης και Βουλιαγμένης, σε κατηφορικό κιόλας σημείο, κι έδειχνε ένα κακόμοιρο εφηβάκι δίχως ρουχαλάκια. Και πόσα άλλα…

Κακοποίηση προσώπων, έργων, δημόσιου χώρου. Ασχετοσύνη, μωροφιλοδοξία, δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία, η συνεισφορά μας στην τέχνη.