Η εξόντωση των χριστιανών σε μια κομμουνιστική χώρα

(Εφημερίδα των συντακτών 28 Απρ. 2016)

"Δεν είναι εδώ ο τόπος τους" (αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος)

«Είμαστε υπό εξόντωση»! Για την ακρίβεια: «Υφιστάμεθα τέτοια πίεση, δεχόμαστε τέτοιο πόλεμο, που αισθανόμαστε ότι είμαστε υπό εξόντωση»!

Ποιοι οι πιεζόμενοι και πολεμώμενοι; Οι χριστιανοί, όπως μας λέει ο ποιμενάρχης τους. Και τότε πού, σε ποια παλαιοκομμουνιστική ή αγριοϊσλαμιστική χώρα;

Σε χώρα όπου τίμιες ζώνες έβγαιναν περιοδεία κι έμπαιναν σε σπίτια ασθενούντων σοσιαλιστών πρωθυπουργών· όπου (όλο και συχνότερα πια) παρουσιάζουν αρμ! σε λείψανα αγίων και ιερές κανδήλες, όπου άλλες πομπές, αγήματα και μπάντες υποδέχονται ακόμα και αντίγραφα ιερών εικόνων· όπου βουλευτές όλων ανεξαιρέτως των κομμάτων συναγωνίζονται σε μετάνοιες και σταυροκοπήματα, ποιος θα κρατήσει την εικόνα στη λιτανεία και ποιος θα πει το Πάτερ ημών στη λειτουργία (αναζητήστε απροπό στο ίντερνετ τον συγκυβερνώντα Πάνο Καμμένο, που έχει κόκκινη γραμμή την υποδοχή του αγίου φωτός με τιμές αρχηγού κράτους, να διαβάζει το Πάτερ ημών και μετρήστε λάθη!)· σε χώρα όπου η δημόσια τηλεόραση θεοκρατείται, μεταδίδοντας οιονεί θεολογικές πραγματείες σε θρησκευτικές γιορτές και πανηγύρεις, χωρίς να μένουν πίσω και τα ιδιωτικά κανάλια, απαξάπαντα, όταν εκστασιάζονται, καληώρα, μπροστά στο «θαύμα» του αγίου φωτός, την «ιερότερη στιγμή της χριστιανοσύνης» κτλ.

Σ’ αυτήν λοιπόν τη χώρα ο αρχιεπίσκοπος, που παύει μέχρι και υπουργούς, ενώ μητροπολίτες του πιάνουν στασίδι έως και σε λαϊφστάιλ εκπομπές, πυκνώνοντας τη χορεία Αδώνηδων και Σίας, σ’ αυτήν λέω τη χώρα ο αρχιεπίσκοπος δηλώνει πως αισθάνεται υπό εξόντωση.

Ο αρχιεπίσκοπος που σίγουρα διέλυσε το τοξικό νέφος το οποίο έπνιγε τον δημόσιο βίο επί Χριστοδούλου, αλλά σύντομα άρχισε να μας ξαφνιάζει. Σε άλλο αναντίρρητα επίπεδο, με άλλο οπωσδήποτε ύφος (μπορεί όμως και γι’ αυτό ακριβώς πιο αποτελεσματικά –για εκείνον και την Εκκλησία), άρχισε να παρεμβαίνει στα της Πολιτείας και να προβάλλει απόψεις που ελάχιστα διαφέρουν πια από του προκατόχου του αλλά και, σήμερα ιδίως, από τα πιο ακραία ιδεολογικά ρεύματα.

Πριν καν συμπληρωθεί χρόνος από την ανάρρησή του στον αρχιεπισκοπικό θρόνο, αυτός που είχε εναντιωθεί στο δημοψήφισμα του Χριστόδουλου για τις ταυτότητες ζητούσε δημοψήφισμα για τον χωρισμό Εκκλησίας-κράτους (Καθημερινή 28.12.08), αντιμετωπίζοντας δηλαδή, όπως έγραφα τότε, τις θρησκευτικές ελευθερίες και τα ανθρώπινα δικαιώματα με όρους πλειοψηφίας και μειοψηφίας: ήταν το λιγότερο, και από πολλές απόψεις ίσως εύλογο και κατανοητό.

Όμως τελευταία, σε διάφορες συνεντεύξεις (π.χ. Σκάι, 10.2.16· ΕΡΤ 1, 21.3.16· και τώρα Πρώτο Θέμα, 10.4.17), τον παρακολουθούμε να αναδιπλώνεται στο θέμα της ανέγερσης τζαμιών, να αρνείται δηλαδή ουσιαστικά τις θρησκευτικές ελευθερίες και να εκφράζει, άλλοτε έμμεσα, άλλοτε αμεσότερα, ισλαμοφοβικές και γενικότερα ξενοφοβικές θέσεις.

Με τους πρόσφυγες «θα χάσουμε [...] τη γειτονιά μας την ελληνική, [...] αυτό που λέγαμε, είμαστε μια χώρα καθαρή…» έλεγε στην ΕΡΤ 1, προβάλλοντας συν τοις άλλοις μιαν απλώς ανιστόρητη άποψη περί καθαρότητας χωρών, εθνών κτλ., ενώ στο Πρώτο Θέμα τώρα (ασχολίαστο αυτό), που το διαβάζει μάλιστα κάθε Κυριακή (επίσης ασχολίαστο), δηλώνει πως πρέπει «να μάθουν οι άνθρωποι αυτοί ότι έχουμε αγάπη, είμαστε φιλόξενοι, αλλά δεν είναι εδώ ο τόπος τους, ο προορισμός τους είναι να πάνε στην πατρίδα τους»!

Δύσκολο να σχολιάσει κανείς εδώ, όταν έχουμε σχεδόν ξεχάσει (και επισήμως πάντως αναστείλει) το δικαίωμα του καθενός στην αναζήτηση καλύτερης ζωής, δηλαδή την οικονομική μετανάστευση, δικαίωμα που το διεκδικήσαμε μ’ ολόκληρα χωριά μας από τις αρχές του περασμένου αιώνα, και το διεκδικούμε και τώρα ακόμα, με τους καινούριους μετανάστες μας, το έχουμε λοιπόν ξεχάσει το δικαίωμα αυτό, και το πολύ που χωράει στο μυαλό και στην πολιτική μας είναι οι πρόσφυγες πολέμου, κι αυτό όχι σαν δικαίωμα δικό τους και ρητή υποχρέωση δική μας, αλλά σαν οίκτος και ψευτοελεημοσύνη: «έχουμε αγάπη, είμαστε φιλόξενοι».

Σε τι διαφοροποιείται ο αρχιεπίσκοπος, επανέρχομαι, από τον τρέχοντα ρατσιστικό λόγο; Σε τι διαφοροποιείται από συγκεκριμένους ιεράρχες που κηρύσσουν το μίσος κατά των πάσης φύσεως «άλλων»;

Σε σχετικές ερωτήσεις ο αρχιεπίσκοπος απάντησε πως έχουν και κόσμο αυτοί τον οποίο εκφράζουν, «και αν δεν τον εξέφραζαν αυτό τον κόσμο [...] θα ήταν έλλειμμα στην Εκκλησία» έλεγε στον Σκάι, κάτι που ακούγεται αμοραλιστικό, όπως σημείωνα τότε.

Επανήλθε τώρα ο μακαριότατος, σε ερώτηση ειδικά για τον Θεσσαλονίκης και τον Πειραιώς: «Οποιοδήποτε πρόσωπο έχει ηγετική θέση έχει και απόψεις. Γιατί εμείς δεν πρέπει να έχουμε απόψεις; Γιατί π.χ. ο Πειραιώς να μην έχει άποψη, την προσωπική του, και να μην τη λέει; Νομίζετε ότι δεν έχει πλήρωμα που τον ακολουθεί και του λέει “καλά τα λες”;»

Λίγο το βρίσκω τώρα το επίθετο «αμοραλιστικός». Και μάλλον προσβλητική την τάχα αφέλεια της επισήμανσης πως κάποιοι ακολουθούνε κάποιους και τους λένε πως καλά τα λένε! Ούτε λόγος. Και τους μαχαιροβγάλτες της Χρυσής Αυγής και τον κάθε δικτάτορα ή μεγαλοαπατεώνα κάποιοι πάντα τους ακολουθούνε και τους λένε πως καλά τα λένε.

Όπως και τον Εξαποδώ, μακαριότατε, πειράζομαι να πω, μήπως και δούμε τα όρια μιας τέτοιας σκανδαλωδώς παράλογης, άλογης λογικής.

Έθιμα, θέαμα και βαρβαρότητα

(Εφημερίδα των συντακτών 22 Απρ. 2017)

Έτος 1978, σαράντα χρόνια πίσω δηλαδή, ξεκινάμε με τον Μανόλη για Πάσχα στη Νάουσα της Πάρου. Στον πηγαιμό, γερή τρικυμία, αλλά εμείς απτόητοι, σε μια γωνιά ψηλά στο κατάστρωμα, όπου πάλι μας πιτσίλαγε το κύμα, παίζουμε κάποιο παιχνίδι που είχαμε μάθει πρόσφατα. Μεγάλη Παρασκευή, Μεγάλο Σάββατο, ώς και το βράδυ της Ανάστασης, καταπτοημένοι τώρα οι απτόητοι, κάπως τα καταφέραμε πάντως και κινηθήκαμε σε απόσταση ασφαλείας από τα βαρελότα. Όμως την Κυριακή του Πάσχα, μέρα μεσημέρι, τα βρήκαμε σκούρα, εκεί που όλο το χωριό-πεδίο βολής περιμένει να φτάσει η λιτανεία στην κεντρική πλατεία, όπου σταματούν οι παπάδες και περιμένουν υπομονετικά να κάνουν ένα διάλειμμα οι συντεταγμένοι μπουρλοτιέρηδες που έχουν μετατρέψει την πλατεία σε κόλαση σωστή· έπειτα η πομπή συνεχίζει, το ίδιο κι οι ευλαβικοί τηρητές του εθίμου, ενώ εμείς πια πηδάμε φράχτες και τρέχουμε μέσα απ’ τα χωράφια, με τα σκυλιά να ουρλιάζουν διπλά τώρα και κάτι ντόπιους να μας βάζουν τις φωνές απ’ τα μπαλκόνια.

Βαρελότα, δυναμίτες, κροτίδες, παρόμοια σχεδόν παντού, το έθιμο πολλούς ευφραίνει, άλλους όμως, και όχι μόνο ηλικιωμένους, τους κρατάει κλεισμένους μέσα στην εκκλησία, ή και στα σπίτια τους ακόμα. Παράδοση ιερή και απαραβίαστη, όπως καθετί που το βαφτίζουμε παράδοση, ακόμα κι όταν έχει ζωή κάποιων δεκαετιών μονάχα, νά, όπως παράδοση έγινε το άγιο φως, ο ερχομός του με αερόπλανο και κουστωδία επισήμων, και η υποδοχή του με τιμές αρχηγού κράτους, γελοιότητα, αντιθρησκευτική ουσιαστικά, που πρώτη η εκκλησία θα ’πρεπε να την πολεμήσει, παράδοση και ο φιλοχρυσαυγίτης Πέτρος Γαϊτάνος στα κανάλια ή στα δώρα των εφημερίδων του Χατζηνικολάου.

Περάσαμε στον χώρο του γελοίου, σύμφωνοι· του αυταπόδεικτα γελοίου. Που όμως είναι προτιμότερο εντέλει από το βάρβαρο και επικίνδυνο. Που δεν νοείται να περνά στο απυρόβλητο, καθαγιασμένο τάχα απ’ την παράδοση, θρησκευτική ή άλλη. Στο κάτω κάτω, αν όχι πρώτα και κύρια, για να συνεννοούμαστε και προπαντός να απεμπλακούμε από τη σχετική φενακιστική φιλολογία, παράδοση, που μάλιστα η καταγωγή της χάνεται στους προχριστιανικούς αιώνες, είναι η κλειτοριδεκτομή, ο σωματικός και ψυχικός ακρωτηριασμός εκατομμυρίων γυναικών σε Αφρική και Ασία. Παράδοση αιώνων είναι στον ευγενή δυτικό κόσμο, δίπλα μας, στην Ισπανία, οι ταυρομαχίες (που απαγορεύτηκαν πάντως στην Καταλονία το 2012), «καλλιτεχνικό» τάχα θέαμα, με τις ευλογίες της τέχνης (Πικάσο, Χεμινγουέι, Λόρκα κ.ά.), ή οι ταύροι που τους αμολάνε στην Παμπλόνα και κυνηγιούνται μαζί στους δρόμους, ώσπου να τους οδηγήσουν έπειτα από 800 τόσα μέτρα στην αρένα, στο επίσημο ατιμωτικό σφαγείο.

Στα δικά μας όμως, όπου πέρσι απαγορεύτηκε ο ρουκετοπόλεμος στον Βροντάδο της Χίου και φέτος μέχρι πορεία διαμαρτυρίας έγινε, με μπροστάρηδες δήμαρχο και βουλευτές, και του ΣΥΡΙΖΑ αλίμονο, και διάβαζες τα σχετικά πολεμικά ρεπορτάζ και αγανακτούσες με την αναφορά ότι το παμπάλαιο αυτό έθιμο «μόνο στα χρόνια της ναζιστικής κατοχής δεν πραγματοποιήθηκε». Επιτράπηκε έτσι, με τα πολλά, ένας μέτριος, λέει, ρουκετοπόλεμος, που από σύμπτωση δεν στάθηκε μοιραίος για ένα κοριτσάκι που μια ρουκέτα το βρήκε ανάμεσα στα μάτια.

Εντυπωσιακός σίγουρα ο ρουκετοπόλεμος, φαντασμαγορικός. Όπως και η φωτιά, εξάλλου, γι’ αυτό και έκαψε ο Νέρωνας τη Ρώμη, και παρακολουθούσε γράφοντας στίχους και παίζοντας τη λύρα του. Όπως και η λάβα που ξεχύνεται απ’ το ηφαίστειο. Ή η χιονοστιβάδα. Και το τσουνάμι. Όλα υπερθέαμα, τα πιο πολλά όμως απ’ αυτά –ενοχλητική λεπτομέρεια– με αμέτρητα θύματα.

Φυσικές καταστροφές, θα πείτε· άλλο τα έθιμα. Που υπάρχουν όμως και λειτουργούν σαν φυσικές καταστροφές, ας είναι και σε μικρογραφία –αν τάχα μικρογραφία είναι για τους δικούς του ο θάνατος έστω και ενός μόνο ανθρώπου–, εκφράζοντας τον πιο βάρβαρο εαυτό μας. Απολύτως ενδεικτικά:

Στον Μανταμάδο της Λέσβου, στο προαύλιο της εκκλησίας των Ταξιαρχών και για τον Ταξιάρχη Μιχαήλ, παρακαλώ, θυσίαζαν (!) έναν ταύρο, μαζί και άλλα ζώα· μόλις πρόπερσι απαγορεύτηκε η δημόσια σφαγή –και συνεχίζονται οι διαμαρτυρίες για τη «σφαγή ενός ιστορικού εθίμου»!

Στην Κάτω Αχαΐα έδεναν επί μέρες έξω απ’ τα σπίτια τους αρνιά, που έπειτα τα έσφαζαν σε δρόμους και σε πλατείες, και τα κρεμούσαν ανάποδα, πολλά απ’ αυτά ζωντανά ακόμα, απ’ τα μπαλκόνια των σπιτιών –ιστορικό έθιμο κι αυτό, που μόλις φέτος απαγορεύτηκε (όπως έγραψε εδώ και η Νόρα Ράλλη).

Έθιμο ήταν επίσης παλιά, σε πολλές περιοχές της χώρας, να κρεμάνε από ξύλινους στύλους σκυλιά την Καθαρή Δευτέρα, όχι με σκοπό να τα θανατώσουν (αν και πολλά υπέκυπταν), απλώς (!) γιατί με τα ουρλιαχτά τους έδιωχναν τους δαίμονες.

Άγνωστο σήμερα παντού αυτό το σίγουρα ιστορικό, στην εποχή του, έθιμο, ζει μόνο μέσα στις σελίδες λαογραφικών μελετών. Μακάρι και τα υπόλοιπα.

Έτσι κι αλλιώς, οι όντως δαίμονες εδώ θα είμαστε πάντα.

Πάσα ομοιότης… διόλου συμπτωματική

(Εφημερίδα των συντακτών 14 Απρ. 2017, εδώ με ελάχιστες μικροπροσθήκες)

Το καλοκαίρι που μας πέρασε, άνοιξε κοντά μου ένα περίπτερο, από αυτά τα καινούρια, τα φωτεινά και καλοσχεδιασμένα, με δυο ευγενικές, έμοιαζαν, κοπέλες μέσα –είχα ν’ αγοράζω τώρα τις εφημερίδες μου. Ημέρα Δευτέρα λοιπόν, αγοράζω την εφημερίδα μου, για την ακρίβεια την παίρνω από το πλάι μόνος μου (όπως σου ζητάνε πια σε όλα σχεδόν τα περίπτερα), πληρώνω, και συνεχίζω για την κοντινή παραλία. Κάποια στιγμή, ανοίγω, διαβάζω: σαν γνωστά μου φαίνονταν. Επόμενη σελίδα, το ίδιο. Δεν άργησα να καταλάβω: κρατούσα το σαββατιάτικο φύλλο! Το δίπλωσα προσεχτικά και στον γυρισμό, έπειτα από δύο ώρες, πέρασα να το αλλάξω. «Α, δεν ξέρω τίποτα!» εξανέστη η κοπέλα. «Μα πώς δεν τη μάζεψε το πρακτορείο; Και γιατί την είχατε εκεί που είναι οι καινούριες εφημερίδες;» επέμεινα. «Δεν ξέρω τίποτα, και έπειτα από τόσες ώρες!» επέμεινε και η κοπέλα. Άκρη δεν βγήκε, έφυγα με την άχρηστη εφημερίδα, κι έμεινα μετά λύπης μου χωρίς περίπτερο. Δεν πέρασε καιρός, το ολοκαίνουριο περίπτερο, έπειτα από τρεις-τέσσερις μήνες λειτουργία, έκλεισε, προφανώς όχι επειδή δεν ξαναπάτησα εγώ, πάντως έκλεισε –και διόλου δεν λυπήθηκα, ομολογώ.

Το παραπάνω καλοκαίρι είχε ανοίξει στην πλατεία στο Πασαλιμάνι, μέσα στα δέντρα, ένα καλόγουστο ψαροεστιατόριο, με εξαιρετικό φαγητό, ο ορισμός, αλήθεια, της δημιουργικής κουζίνας, και λογικές τιμές. Το τίμησα δεόντως, χωρίς πάντως να αποκτήσω τίποτα οικειότητες, για τον απλούστατο, και εντέλει περίεργο, λόγο ότι σχεδόν κάθε φορά είχε και διαφορετικά γκαρσόνια, πάντα συμπαθή και ευγενέστατα (κι όμως τα άλλαζαν, αυτό θέλω να επισημάνω με τον χαρακτηρισμό «περίεργος», ή έφευγαν μόνα τους!). Κάποια στιγμή άλλαξε και το μενού: όλα τα ευφάνταστα ορεκτικά εξαφανίστηκαν και έδωσαν τη θέση τους π.χ. σε συνηθισμένες τυροκροκέτες, βαφτισμένες λουκουμάδες, λέει, με τυρί, ενώ κάποια κλασικότερα και δοκιμασμένα πιάτα τώρα περίπου δεν τρώγονταν. Λεπτομέρεια, αλλά ενδεικτική της επιχειρηματικής τακτικής, ήταν τα διαφόρων ειδών ψωμάκια που έρχονταν με τα κουβέρ και ξαφνικά αντικαταστάθηκαν μ’ ένα κοινό ψωμί φρυγανισμένο, που σημαίνει τρως μια ζεστή μπουκιά στην αρχή κι έπειτα ροκανίζεις ξύλο –ούτε καν η στοιχειώδης φροντίδα για ένα κοινό, εντάξει, αλλά φρέσκο ψωμί, έστω με τη μέθοδο της κατάψυξης. Μία, δύο, τρεις, όταν ήταν ολοφάνερο πως είχε αλλάξει ο σεφ, και όπως με τα πολλά παραδέχτηκε και το συμπαθέστατο γκαρσόνι, δεν ξαναπήγα. Με το ζόρι έβγαλε έναν χρόνο το μαγαζί, και έκλεισε –και πάλι δεν λυπήθηκα, ομολογώ, όσο κι αν σκεφτόμουν το άνεργο πια συμπαθέστατο γκαρσόνι.

Έκλεισε λοιπόν, για να συναριθμηθεί προφανώς με τις επιχειρήσεις που κλείνουν εφτά χρόνια τώρα, με την κρίση –ή ιδίως με τον ΣΥΡΙΖΑ, έκανα την πικρόχολη σκέψη. Όπως και το περίπτερο, ή όπως το ιστορικό βιβλιοπωλείο του Ελευθερουδάκη, για το οποίο είχα γράψει σχετικά πρόσφατα εδώ. 

Κι αυτό μου θύμισε μιαν άλλη, παλιά ιστορία,  με άλλο ιστορικό βιβλιοπωλείο, πάνε ακριβώς δέκα χρόνια, ούτε ΣΥΡΙΖΑ τότε, ούτε καν κρίση επισήμως. Αρχές του 2007, λοιπόν, στο μικροσκοπικό στολίδι από ξύλο, τον Κάουφμαν, αναζητώ κάποιο βιβλίο του Κούντερα, μάταια: δυο-τρία είχε όλα κι όλα, κι αυτά στην κατηγορία Littérature de l’Est, δηλαδή Ανατολική Λογοτεχνία, δηλαδή όχι γεωγραφική, αλλά πολιτική, και μάλιστα ψυχροπολεμική, ορολογία! Το έλεγα στην υπάλληλο, και ξαφνικά πετάχτηκε ενοχλημένος ένας «αρμόδιος». Του είπα πως, δεν μπορεί, θα ’χει διαβάσει τα όσα έχει γράψει ο Κούντερα για να βγάλει την ανιστόρητη αυτή ταμπέλα από τη χώρα του. Κι ότι στο κάτω κάτω ο Κούντερα ζει πάνω από 30 χρόνια πια στη Γαλλία, γράφει πάνω από 10 χρόνια πια στα γαλλικά, έχει διαμορφώσει ένα γαλλικό κόρπους του έργου του με αξία πρωτοτύπου, έχει πάρει και γαλλική υπηκοότητα κτλ. «Δεν είναι δικό μου πρόβλημα αν είναι κομπλεξικός ο Κούντερα!» με διέκοπτε συνέχεια γρυλλίζοντας ο «αρμόδιος». Δεν ξαναπάτησα στο βιβλιοπωλείο. Κι όταν αργότερα έκλεισε, δεν μπορώ να πω πως δεν λυπήθηκα, εν ονόματι μιας παλιάς συναισθηματικής σχέσης, όμως συνέχεια πεταγόταν μέσα μου, άτιμο διαολάκι, η σκηνή που περιέγραψα εδώ.

Και ξανά στον Πειραιά. Όπου στα δέκα χρόνια που ζω εδώ, βλέπω να κλείνουν και να ξανανοίγουν πλήθος μαγαζιά, σε ιδεώδεις πιάτσες, όπως το Τουρκολίμανο, να αλλάζουν διεύθυνση και πιο συχνά όνομα απλώς, μπορεί και δύο ή και τρεις φορές στον χρόνο. Ούτε κρίση ούτε ξεκρίση, σκέφτομαι: ξέπλυμα χρήματος ή άδειασμα των χρεών, ή και τα δυο. Στο μεταξύ η τριπλή επιχείρηση μέσα σ’ έναν μόλις χρόνο θα προσφέρει τις δύο στον κατάλογο με τις επιχειρήσεις που έκλεισαν με την κρίση.

Και σκέφτομαι, κυριότατα, νονούς, μαφιόζους, γκάγκστερ επιχειρηματίες, σε διάφορους χώρους πια, λόγου χάρη στον τύπο, που φαλιρίζουν κάποια στιγμή την επιχείρηση, ποτέ όμως την τσέπη τους, εννοείται, και τότε εγώ θα πρέπει να παρακαλάω να μην κλείσουν, γιατί θα πρέπει να σκεφτώ τους εργαζόμενους που θα χάσουν τη δουλειά τους, τους εργαζόμενους εν γένει, σαν μεταφυσική έννοια, η οποία σκέπει ακόμα και αυτούς που είναι πλήρως ταυτισμένοι ή ίδιοι με τ’ αφεντικά τους, συμμέτοχοι μπορεί όχι στα κέρδη, όμως στην απάτη. Και τότε να απαιτήσω από την πολιτεία κτλ., όχι μόνο να μην την κλείσει την επιχείρηση, αλλά να την ενισχύσει κιόλας.

Δεν είναι, φυσικά, τόσο μονοσήμαντα τα πράγματα, τόσο υπεραπλουστευμένα. Όμως, από πολλές απόψεις, είναι ανατριχιαστικά χειρότερα.

Τέχνη και τεχνάσματα της νομικής

(Εφημερίδα των συντακτών 8 Απρ. 2017)

Από ξένο τόπο κι απ’ αλαργινό

ήρθ’ ένα κορίτσι, φως μου, δώδεκα χρονώ

(παραδοσιακό)

«Εδώ και χρόνια ο άγιος Πειραιώς επαναλαμβάνει κόπι-πέιστ [...] τη σκοτεινή προφητεία του για το “ασύγγνωστο και τερατώδες κακούργημα εις βάρος του αιωνίου Θεού και του ανθρωπίνου προσώπου” που συντελείται “με την θεσμική αναγνώριση των αισχίστων παθών της ομοφυλοφιλίας σήμερα, της παιδοφιλίας αύριο (βλ. Ολλανδία) και της κτηνοβασίας μεθαύριο (βλ. Γερμανία)…”»: έτσι μετέφερα αυτούσια τις προάλλες (4/3) τα λόγια του αγίου, αλλά και νομικού, όπως επισήμαινα, διόλου τυχαία.

Εννοούσα προφανώς πως έχουν ειδικό βάρος τα λόγια του, αφού θα διαθέτουν την απαραίτητη τεκμηρίωση, μολονότι άλλες πηγές, ανάμεσα στις οποίες «Το Χαμόγελο του Παιδιού», άλλα έλεγαν και λένε, πως ούτε η παιδεραστία είναι «θεσμικά αναγνωρισμένη» στην Ολλανδία (ένα κόμμα παιδεραστών που ιδρύθηκε το 2006 ούτε στις εκλογές μπόρεσε να κατέβει ούτε οπαδούς να μαζέψει, και διαλύθηκε το 2010) ούτε η κτηνοβασία είναι «θεσμικά αναγνωρισμένη» στη Γερμανία (υπάρχει ίσα ίσα νόμος που την απαγορεύει).

Φαίνεται πως τον συγκίνησε τον άγιο η αναφορά στην πρώτη του επιστήμη, δείγματα της οποίας αποφάσισε να δώσει τώρα, σε γράμμα που μου έστειλε ταχυδρομικά. Το παραθέτω ολόκληρο και αυτούσιο, με την ορθογραφία του (πλην του πολυτονικού) και με τη στίξη του (και υπογραμμίζω):

«Ελλογιμώτατε κ. Χάρη, Σας διαπέμπω φιλαδέλφως στοιχεία εκ του διαδικτύου που αποδεικνύουν δυστυχώς την τραγική ηθική πραγματικότητα εις τις χώρες που έχω αναφέρει και επισημειώ ότι ασχέτως εάν το αίσχιστο κόμμα PNVD από το 2010 έχει παύσει την λειτουργία του δυστυχώς είχε λάβει επίσημη δικαστική αναγνώριση από την Ολλανδική δικαιοσύνη, όπως σήμερα ομοία δικαστική αναγνώριση (Εφετείο Περιφερείας Άρνχεμ Λεεουβάρντεν) έχει λάβει η εγκληματική παιδοφιλική οργάνωση Martijn η δε εγκληματική οργάνωση ZETA καλά κρατεί στην “φιλοσοφούσα” Γερμανία γι’ αυτό και η οργάνωση OIPA αγωνίζεται για να τεθή εκτός νόμου.

»Συνεπώς δεν προβάλλω “ασύγγνωστα και τερατώδη ψεύδη” και δεν διακινώ έναν “άδηλης καταγωγής και προφανούς σκοπιμότητας μύθο με καρύκευμα τα περί κτηνοβασίας”!!!

»Το ερώτημα που τίθεται τώρα είναι εσείς πώς θα ανακαλέσετε τα δικά Σας ψεύδη για το δημοσίευμα της 4/3/2017; Αλλά αυτό είναι το ήθος της “μεταχριστιανικής” εποχής της δήθεν προοδευτικής και εκσυγχρονιστικής. Γι’ αυτό κι αν ακόμη δεν υπήρχε μέλλουσα κρίσις θα έπρεπε επειγόντως να την ανακαλύψουμε».

Και τι μου «διαπέμπει» ο άγιος, τι επέλεξε να μου «διαπέμψει» από τα πλήθος σχετικά δημοσιεύματα που βρίσκει κανείς ευκολότατα στο διαδίκτυο; Δημοσιεύματα που σταματούν στο χρονικό σημείο που εξυπηρετεί τον άγιο, αφού μεταγενέστερες εξελίξεις δεν ανταποκρίνονται στο «σήμερα», όπως τουλάχιστον παραπλανητικά σημειώνει· όπου εμπεριέχεται η διάψευση των ισχυρισμών του (!)· ουσιαστικά ένα άρθρο από το κίτρινο και μαζί μαύρο Πρώτο Θέμα του Θέμου Αναστασιάδη, παλιό κι αυτό, απ’ όπου προφανώς αντλεί τα στοιχεία του ο άγιος!

Πιο συγκεκριμένα:

(1) την αρχική απλώς σελίδα από τον ιστότοπο της οργάνωσης ΖΕΤΑ, που προάγει την κτηνοβασία, και

(2) σύντομο άρθρο από τον ιστότοπο της «αντίπαλης» ΟΙΡΑ, Διεθνούς Οργάνωσης για την Προστασία των Ζώων, με ημερομηνία 20.3.2013, όπου ακριβώς σημειώνεται ότι «στο τέλος του προηγούμενου έτους» (=2012) είχε ψηφιστεί στη Γερμανία νόμος που «ποινικοποιεί τη χρήση ζώων για προσωπικές σεξουαλικές δραστηριότητες», επιβάλλοντας πρόστιμο από 25.000 ευρώ, και

(3) άρθρο του Πρώτου Θέματος, με τίτλο «Πώς η Ολλανδία νομιμοποιεί την παιδεραστία» και ημερομηνία 8.4.2013 –όταν ολλανδικό δικαστήριο αίρει την από το 2011 απαγόρευση της παιδεραστικής οργάνωσης Martijn (= νομιμοποιεί την παιδεραστία), ενώ έπειτα από έναν χρόνο (18.4.2014) το Ανώτατο Δικαστήριο ανατρέπει την προηγούμενη απόφαση (= απαγορεύει την παιδεραστία), ανατροπή την οποία επικυρώνει το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα στις 3.2.2015, απορρίπτοντας έφεση της Martijn.

Ώστε σήμερα, όπως σαφέστατα υποβάλλει η προφητεία του αγίου για το ζοφερό μας μέλλον, και πάντα σύμφωνα με τα δικά του «αποδεικτικά» στοιχεία, δεν είναι θεσμικά αναγνωρισμένη η κτηνοβασία στη Γερμανία, ούτε η παιδεραστία στην Ολλανδία.

Χρειάζονται σχόλια; Δεν νομίζω. Το μόνο πως ο άγιος, ιδίως με τα «ασχέτως εάν», συγχέει νομική και νομικά επιχειρήματα με τα κοινώς λεγόμενα δικολαβίστικα, ενώ ιδιαίτατα με τα «σήμερα»-που-είναι-χτες και τη σκανδαλωδώς επιλεκτική χρήση των πηγών απλώς παραπλανά.

Έτσι, φιλαδέλφως, όσο ακριβώς και ο άγιος, τον παραπέμπω πρόχειρα στη Wikipedia, όπου θα βρει συγκεντρωμένα στοιχεία και τεκμηρίωση για την παιδεραστική οργάνωση Martijn (https://en.wikipedia.org/wiki/Vereniging_Martijn) και για τη νομοθεσία διεθνώς γύρω από την κτηνοβασία (https://en.wikipedia.org/wiki/Zoophilia_and_the_law).

Και φυσικά προσυπογράφω πως, «κι αν ακόμη δεν υπήρχε μέλλουσα κρίσις, θα έπρεπε επειγόντως να την ανακαλύψουμε».

Αφού η παρούσα, επίγεια κρίσις, και τυφλή και κουφή είναι –επιλεκτικά, εννοείται.

Ελληνοφρένεια που δίδασκες

(Εφημερίδα των συντακτών 1 Απρ. 2017)

Στον γιορτασμό του Πολυτεχνείου επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο ένα σπουδαίο ταχυδακτυλουργικό: Μιλώ για την εμφάνιση της σημαίας του Πολυτεχνείου, που την κατακρατά η κάποτε πλειοψηφούσα ΠΑΣΠ, και την ταχυδακτυλουργική εξαφάνισή της, όταν η κεφαλή της πορείας φτάνει στην αμερικανική πρεσβεία, κι εκεί, μέσα σ’ ένα σκηνικό βαβούρας, εξαφανίζεται η σημαία κάτω από κάποιο μπουφάν, μέσα σε κάποιο σακίδιο, ποιος ξέρει, για να μείνει καλά κρυμμένη ώς την επόμενη χρονιά.

Αυτό το θεατρικό μού θύμισε η επίσημη παρουσίαση του όπλου του Μπελογιάννη από τον Γραμματέα του ΚΚΕ στα εγκαίνια του Μουσείου Μπελογιάννη, η τρίωρη έκθεσή του και έπειτα η εξαφάνισή του –όταν «για λόγους ασφάλειας» το ξαναπήρε μαζί του ο Γραμματέας. Είχε δηλωθεί, λέει, από πριν πως δεν θα μείνει μόνιμα σαν έκθεμα, γιατί δεν πά’ να κλαπούν τα άλλα κειμήλια, το κειμήλιο που το κρατά ιδιοκτησία του το Κόμμα μη χαθεί –το Κόμμα που εν προκειμένω κρατά ιδιοκτησία του τον Μπελογιάννη.

Κι αφού το Κόμμα κρατά ιδιοκτησία του τον Μπελογιάννη, βούιζαν μέρες πριν τα μεγάφωνά του πως είναι σκύλευση, βεβήλωση, ατιμία, καπηλεία κι ό,τι άλλο θέλετε να κάνει τα εγκαίνια ο προδότης και κωλοτούμπας Τσίπρας, ο οποίος όμως, κι αν προδότης και κωλοτούμπας και πάλι ό,τι άλλο θέλετε, τυχαίνει να είναι πρωθυπουργός της χώρας, άρα η επίσημη πολιτεία τιμά τον Μπελογιάννη, τελεία και παύλα.

Ποιος όμως καπηλεύεται τον Μπελογιάννη μάς το είπε ο γιος του, στο μήνυμα που έστειλε στα εγκαίνια: «Όσο για την εκστρατεία [...] για την οικειοποίηση του Μουσείου από έναν συγκεκριμένο πολιτικό φορέα, αυτή ανάγεται στην εκμετάλλευση αγίων, μαρτύρων και ηρώων από την κάθε λογής εκκλησία».

Και απερίφραστα, έπειτα από την απόσυρση του όπλου:

«Γι’ αυτό δεν πήγα στα εγκαίνια, διότι ξέρω καλά ότι η καπηλεία είναι αυτοσκοπός για αυτούς. Εγώ το αντιμετωπίζω το ΚΚΕ σαν εκκλησία, που έχει θεό το Στάλιν, έχει ποίμνιο και προπαντός έχει αγίους, οι οποίοι ανήκουν στην Εκκλησία. Τους μεταχειρίζεται όπως η ορθόδοξη ή η καθολική Εκκλησία ή το Ισλάμ τους μάρτυρές του. Αυτοί συνεχίζουν αυτό που άρχισε ο Ζαχαριάδης. Τον πατέρα μου φυσικά τον έφαγε, διότι ένα κόμμα σαν και αυτό μισεί τους διανοούμενους…»

Αντικομμουνισμός, θα πουν τα μεγάφωνα, και θα ξεμπερδέψουν. Όσο για τα θέματα που θίγει ο γιος του Μπελογιάννη, «απαιτείται χρόνος, διευρυμένα πάνελ, διάλογος με τη συμμετοχή πολλών», όπως είπε ο Θύμιος Καλαμούκης της «Ελληνοφρένειας» (28/3), όταν ακριβώς κάποιος ακροατής τον κάλεσε να πάρει θέση, και ενώ αμέσως πριν (όπως και σε όλη τη διαδρομή της εκπομπής γενικότερα) τα ίδια αυτά θέματα τα είχε λύσει μονοκοντυλιά ο ίδιος, προφανώς με μονόλογο, ή σε διάλογο με τον έτερο της εκπομπής, τον Αποστόλη Μπαρμπαγιάννη.

Στέκομαι στην Ελληνοφρενεια, γιατί σαν σατιρική εκπομπή, πέντε μέρες τη βδομάδα απ’ το ραδιόφωνο και δύο απ’ την τηλεόραση, εκλαϊκεύει, όπως είναι φυσικό, τη γραμμή, πάντως τις ιδέες του Κόμματος, πολύ αποτελεσματικότερα απ’ ό,τι όλα τα κομματικά όργανα μαζί. Και ημέρα Πέμπτη, 23/3, εν όψει των εγκαινίων, αρχίζει το ανάθεμα στον Τσίπρα, με όλα τα ουσιαστικά που παρέθεσα πιο πριν (καπηλεία κτλ.), τον Τσίπρα που κανονικά «δεν θα ’πρεπε να περάσει ούτε έξω απ’ την Πάτρα, σε απόσταση ασφαλείας απ’ την Αμαλιάδα» (όπου το Μουσείο), λέει ο Καλαμούκης. «Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρει να φτάσει» τον καθησυχάζει ο Μπαρμπαγιάννης, που έχει πληροφορίες πως κάτι ετοιμάζεται επιτούτου. Ο Καλαμούκης ηδονίζεται στην ιδέα και επιμένει: «δεν πρέπει να πατήσει το πόδι του, με κάθε κόστος».

Το ίδιο μεσημέρι, στον ιστότοπο Left.gr καταγγέλλεται η προτροπή σε βία. Την επομένη δίνει και παίρνει στην εκπομπή η ειρωνεία αλλά και η οργή για «τα έμμισθα Συριζοτρόλ του Νίκου Παππά» που τα ’βαλαν μαζί τους, και επιχειρείται η ανασκευή της καταγγελίας, σ’ ένα κωμικό εντέλει γαϊτανάκι, όπου τη μια αποκηρύσσεται γενικά η βία, έπειτα διατυπώνονται επιφυλάξεις, πως δεν είναι ίδια η βία, όταν π.χ. ένα Παλαιστινιάκι πετάει πέτρες σε Ισραηλινούς στρατιώτες, και «εμείς δεν καταδικάζουμε τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται», «είναι περιπτώσεις όπου επιβάλλεται η βία στη βία», και «το θράσος του Τσίπρα να πάει να εγκαινιάσει το Μουσείο Μπελογιάννη είναι ύψιστη βία», «όμως εμείς δεν είπαμε για βία» κ.ο.κ.

Πώς να μην την τρολάρεις όντως τώρα την Ελληνοφρένεια, με ερωτήματα όπως: πότε (και γιατί) μια σατιρική εκπομπή γίνεται αμιγώς πολιτική, και μάλιστα κομματική, κι αν τότε οι υπεύθυνοι εκμεταλλεύονται την εξουσία του μέσου, κοινώς έγιναν τζάνκι της εξουσίας, όπως καταλογίζουν π.χ. στον Τσίπρα· και άλλα, δυσκολότερα: αν συμφωνούμε, όσοι συμφωνούμε, ποιος ουσιαστικά καπηλεύεται τον Μπελογιάννη, ποιος γενικότερα παραχαράζει τον μαρξισμό και την ιστορία εν γένει, των κινημάτων ειδικότερα, τι κάνουμε τότε, με βάση τις διδαχές της Ελληνοφρένειας;

Δύσκολη τελικά η δουλειά των τρολ. Δώστε κάτι παραπάνω, κύριε Παππά.