Θα γράψω σαν να είναι ημερολόγιο. Δεν ξέρω ποιά στιγμή αποφάσισα ότι η γιόγκα θα μπει στη ζωή μου. Δεν ξέρω αν την διάλεξα εγώ ή εκείνη εμένα. Μπορώ να μιλάω ώρες για αυτή, λες και είναι τρελός έρωτας ή σκληρό ναρκωτικό. Προφανώς είναι και τα δύο. Όλα είχαν να κάνουν με την δασκάλα. Από την πρώτη ματιά ήξερα ότι θα με αντέξει. Μετά από λίγα μαθήματα της μίλησα για αυτά που ξεπερνούσα εκείνο τον καιρό. Δεν μου είπε κάτι. Συνέχιζε να καθοδηγεί την αναπνοή μου και να με πιέζει σε κάθε εκπνοή. Λίγο πιό μπροστά, λίγο πιό κάτω, πιό μέσα η κοιλιά, πιό ανοιχτά τα χέρια. Η Α. έχει υπομονή και αγάπη για τους μαθητές της. Γελάω όταν σκέφτομαι σε τι κατάσταση ήταν το σώμα μου όταν πήγα πρώτη μέρα. Μετά βίας έσκυβα. Εκείνη λοιπόν με πήρε ως άκαμπτο πραγματάκι και με έκανε ένα ωραίο καταπράσινο δέντρο. Ριζωμένο καλά στη γη και όλο να ψηλώνω και να ανθίζω. Σε κάθε εκπνοή που πιάνω τους καρπούς μπροστά από τα πέλματα, σε κάθε χαιρετισμό, σε κάθε πόνο βρίσκω ζωή. Η γιόγκα είναι σίγουρα ζωή. Είναι οι σκέψεις που μπαίνουν σε σειρά, είναι αυτό το πολυπόθητο δεμενοιάζει. Είναι η πιο παραγωγική απομόνωση. Είναι το βλέμμα μέσα μου, να κοιτάω τα σωθικά μου και να τα χαιδεύω. Είναι η προσπάθεια, ο συγχρονισμός, η ισορροπία. Που τόσο μου είχε λείψει, μάλλον δεν την είχα ποτέ, και τώρα ξεκινήσαμε με τις ασκήσεις ισορροπίας και καταλήξαμε να είμαι εγώ ισορροπημένη. Αυτό γίνεται, ξεκινάει το σώμα και ακολουθεί το πνεύμα. Και όλο και ψάχνουμε τη συνείδηση μας, με τα πόδια πίσω από το κεφάλι βρίσκεις σκοπό, βρίσκεις ευχαρίστηση. Θα ήθελα όλοι οι άνθρωποι που έχουν κάποιο ψυχολογικό θέμα να έκαναν μαθήματα. Εμένα με βοήθησε να κόψω πολλά πράγματα, κυρίως τις άσχημες σκέψεις και είχα πολύ ανάγκη να το κάνω αυτό. Βρήκα τη δύναμη μέσα μου. Ναι, κάνοντας ακροβατικά. Μα πίστεψα και συνδέθηκα, με την άσκηση, την Α. , και τα 5 παιδιά που κάνουμε μαζί. Βλέπω κάθε φορά τον ιδρώτα να στάζει από παντού, βλέπω τις παλάμες μου να σκληραίνουν και να σκάνε. Βλέπω τον Κ. να κοκκινίζει με τα πόδια στον αέρα, βλέπω εντυπωσιακά πεσίματα πάνω στην προσπάθεια, λαδώνονται όλα και συνεχίζεις. Η γιόγκα είναι δύναμη. Είναι επαναπροσδιορισμός. Είναι οι μόνες ώρες που δεν μετανιώνω ούτε λίγο που τις ξοδεύω έτσι. Είναι αυτό που μου δίνει. Για αυτό και όλα άλλαξαν. Ο σκοπός, ο ρυθμός, και εγώ η ίδια. Και είμαι ήρεμη, όχι με την αναμονή της έκστασης, είμαι ήρεμη και ξέρω να το διατηρώ, το χτίζω κάθε φορά πάνω στο μωβ στρωματάκι μου. H Α., οι φόβοι, οι αναπνοές, και εμείς οι πέντε σαν πράσινα ευλύγιστα δέντρα.
