Θάλασσα.
Μαγιώ χρωματιστά. Πισίνα και πάλι θάλασσα. Σεπτέμβρης. Οι τελευταίοι του καλοκαιριού. Με μελαμψό αφαλό και ασημάδευτη. Γιατρειά. Γιατρειά με αγάπη. Διαμαντένιος σταυρός και γύμνια. Γύμνια και ξυπολησιά παντού. Νοικιασμένα αμάξια να βολτάρω στη χαρά μου. Πατάτες τηγανητές με τα χέρια και ψάρια από τον καρπό ως τον ώμο και γέλια. Αρώματα μαζί με καραβίλα. Αγωνίες. Μηνύματα. Η Αριάδνη. Η Καβάλα, το τσίζκέικ, και τα ταξιδιάρικα μωρά. Τα ακριβά μωρά, τα γιαπωνέζικα. Ο Κώστας και ο Τάσος. Ο Αχιλλέας. Ο κόλπος ο απάτητος. Τα κύματα. Ο φόβος. Τα όσα δεν καταλαβαίνω. Τα μαύρα μου φορέματα. Είχα πολλά. Και τακούνια. Και πάρτι.

Ουρανός.
Τα βαμμένα μου μαλλιά, το δίπλωμα, η σχολή. Τα μακαρόνια με κοτόπουλο. Η μία πρωτοχρονιά. Το χιόνι. Το χιόνι που δεν αγαπώ και το χόρτασα. Το άσπρο μου φούτερ. Ακόμα σαν καινούριο. Αγορασμένο από μία ίντερσπορ κάπου. Οι φωτογραφίες που έχασα με ένα delete (αυτή είμαι εγώ, τα χάνω αυτά καταλάθος). Οι μεταξωτές ρόμπες των μεγάλων γυναικών και οι εραστές κατά παραγγελία (τα έβλεπα με αντιπάθεια).

Ροζ.
Το δέρμα, η αγαπημένη μου Ροζίτα που γερνάει αρκετά πιά. Είναι ηλικιωμένη. Είναι γιαγιά. Οι πρώτοι γάμοι που πήγα σε φρέσκο γκαζόν. Η Μύκονος και τα κατερινάκια. Τα τέλη. Το Α1 Πειραιάς - Βούλα. Το μακιγιάζ. Τα γατιά που τάιζα έξω από την πόρτα και τα τσιγάρα στο κεφαλόσκαλο. Οι χαρακτηρισμοί ''λουλούδι'', ''αστέρι'', ''κοριτσάκι'', ''αγάπη'' που είναι πάντα όμορφα μα με μία κτητική αντωνυμία απογειώνονται. Από αυτά που κανείς δεν χορταίνει. Τα καινούρια εσώρουχα, σε αστραφτερές σακούλες. Το κέφι. Για όλα. Για το εδώ, για το εκεί, για το τώρα, για το μετά, για το ότι προκύψει.

Ο παράδεισος και η κόλαση υπήρξαν την ίδια εποχή. Τα ίδια χρόνια. Χωρισμένη σε δύο σύμπαντα. Μέσα από την πόρτα και έξω από αυτή. Έξω από αυτή υπήρχαν πάντα ουρανοί, θάλασσες και ροζ άνθρωποι. Ροζ πουπουλένιοι άνθρωποι. Μέσα από την πόρτα υπήρχε κάτι περίεργο. Κάτι όχι ροζ. Και υπάρχει ακόμα. Και θα υπάρχει για πάντα. Για να νιώθω πάντα παιδί. Έστω και πληγωμένο.



Τραγουδάκι. (όχι δεν είναι λάθος, αυτό ήθελα να βάλω)

Η Κυριακή στην οθόνη.

 ''Τι μέρες, νύχτες, χαμόγελα, στιγμές με πλεγμένα χέρια, παιχνίδια στην κουζίνα, αδιάφορους καυγάδες, βόλτες στην καλοκαιρινή Αθήνα, ταινίες, βιβλία, μουσικές θα χάσω. Γράφοντας το παραπάνω, βούρκωσα στις δύο τελευταίες σειρές. Τελικά είμαστε εγωιστές. Θέλω να μείνω κι άλλο εδώ. ''



Αυτά. Και όλα τα υπόλοιπα τα έσταξα πάνω στο πληκτρολόγιο. Όπως χιλιάδες άλλοι. Θυμήσου ρε μαλάκα ότι είσαι άνθρωπος. Διεκδίκησε την ευτυχία σου. Δες τον ουρανό. Και διέδωσε το μήνυμα του Αποστόλη. Που άφησε πίσω την αγάπη του. Στιβαρή και αθάνατη. Για τη Μαρία.



#TolisLovedMaria

Εποχή απούσα.

Το καλοκαίρι αυτό. Του 2012. Λευκό μακό, που γάριασε. Σχεδόν για πέταμα. Το παραχώνεις μαζί με τα κασκόλ και τα αμπιγιέ φουστάνια που δεν φορέθηκαν ποτέ. Αφόρετο καλοκαίρι μα όχι καινούριο. Αφόρετο από εσένα. Το για πάντα κοινόχρηστο καλοκαίρι. Δεν φορέθηκε φέτος. Από αδυναμία. Το καλοκαίρι είναι διάθεση. Και εγώ του έδωσα ραντεβού το Νοέμβρη. Η του είχα δώσει το Μάιο και αυτό δεν ήρθε. Ή ήρθε και δεν το μύρισα. Ποτέ δεν θα μάθουμε μάλλον. Πάντως δεν συναντηθήκαμε. Η θάλασσα με γέμισε κόκκινα σημάδια, ο κόσμος με τρόμαξε, δεν άνοιξα την κατάψυξη, δεν έφαγα παγωτά, δεν είδα λιμάνι. Δεν ήθελα. Το καλοκαίρι είναι διάθεση. Και μένα με προσπέρασε φέτος. Όχι, δεν μου έλειψε. Ούτε περιμένω το επόμενο από τώρα. Θέλω χειμώνα. Να είμαι απόλυτα συγχρονισμένη με την αντάρα του. Θέλω κρύο και μπουφάν αλεξίσφαιρα. Πάντα θέλω εσένα, όπως κι αν είμαι. Εσύ ταιριάζεις σε όλα τα χρώματα και ας φοράς μαύρα. Εσύ θα με ξαναβγάλεις στο δρόμο. Εσύ θα με κάνεις να τρέξω, να ταξιδέψω, να γελάσω, να πετάξω. Κι ας κρύβω όλη μου την αγάπη σε ένα πιάτο κεφτεδάκια. Το ξέρεις και το ξέρω. Το ξέρουμε και το ανταλλάζουμε στο κρεββάτι σε υγρή μορφή, η αγάπη που λιώνει, που στάζει, που κυλάει στα μπούτια. Καλοκαίρι του 2012. Καμία φωτογραφία, τίποτα μπλε. Αθήνα, τσιγάρα, ταινίες, μπύρες, είμαστε ακόμα εδώ, μουσική, κεφτεδάκια, ερκοντίσιον, κουνούπια, και όλα αυτά που δεν τα βλέπεις, δεν τα γράφεις, δεν τα μυρίζεις και τα επαναλαμβάνεις εθισμένος γιατί μόνο έτσι, ΜΟΝΟ ΕΤΣΙ ερωτεύεσαι ξανά.

Το καλό με την άδεια απο τη δουλειά είναι ότι μπορείς να κάνεις ότι μαλακία θες όποτε θες. Και το λέω αυτό γιατί δεν είμαι από αυτούς που καρτερώ την άδεια. Η δουλειά μου περιορίζει τις άσχημες σκέψεις μου. Με βάζει σε σειρά. Με συντηρεί και με διατηρεί. Έρχονται όμως κάτι τέτοιες ώρες, που έχω πιεί και λίγες μπύρες και δεν τρέχει κάστανο που είναι 2μισή τη νύχτα. Εγώ δεν έχω να ξυπνήσω αύριο στις επτά. Έχω βάλει που λες και λίγο Radiohead στα ακουστικά και ήρθα εδώ να πούμε καμιά βλακεία να περάσει η ώρα να νυστάξω. Σήμερα ήταν μία ωραία μέρα. Δεν έφαγα άλλα βερίκοκα, που κατά βάθος δεν μου αρέσουν κιόλας, μα λιγουρεύτηκα καρπούζι. Γενικά δεν είμαι και πολύ του φαγητού αυτόν τον μήνα. Πιό πολύ νερό μπύρες και τσιγάρα. Το έχω ξαναπεράσει αυτό. Μετά έρχεται ο χειμώνας, βγαίνουν οι σοκολάτες στα περίπτερα και τρώω ξανά. Τόσο απλά. Θυμάμαι σε ένα μέηλ είχα πει ότι ήμουν στεναχωρημένη και έφαγα μία σοκοφρέτα και μου πέρασε και κάποιος γελούσε στην άλλη άκρη απορημένος. Πολλά ωραία έχουμε γράψει σε μέηλ και μην τα ξεχνάμε ναι? Ναι. Και τα σμς. Και εκεί ναι? Ναι. Ισχυρές αποδείξεις ότι έχουμε υπάρξει τόσο εύκολα όλα αυτά που έχουμε πολεμήσει τόσο σκληρά να ξεχάσουμε ότι υπήρξαμε. Δύσκολη πρόταση, το βλέπω, και εγώ τρεις φορές τη διάβασα. Βέβαια έχουμε υπάρξει και όλα αυτά που μας κάνουν περήφανους ακόμα. Να τα λέμε κι αυτά. Η κάθε εποχή έχει τις ομορφιές της. Άλλες μπλε του κοβαλτίου και άλλες κίτρινες καναρινί. Άλλες μυρίζουν βρεγμένα φύλλα στους δρόμους και άλλες χαριεντίζονται στο αρρωστημένο φως μιάς οθόνης. Άλλες ξενυχτούν με αγωνία, άλλες βυθίζονται στην ασφάλεια του ''έχω''. Και παραμένεις εσύ να περνούν όλα αυτά από μπροστά σου και όχι να πεθαίνεις, αλλά να γουστάρεις, να πορώνεσαι να λές ''δώσε πόνο στο λαό''. Και αλλάζουν πάλι και όλα γίνονται όμορφα και άσχημα και πάλι όμορφα και πάλι άσχημα και τα λοιπά... Μπορεί αυτό το ποστ να μην έχει κανένα λόγο ύπαρξης, φαινόταν από την πρώτη πρόταση άλλωστε, αλλά εγώ τώρα νύσταξα. Και αυτό είναι καλό, πίστεψε με. Βλακείες λοιπόν.

(Τι εννοείς ''εδώ ο κόσμος χάνεται''?)

Μίλα με εικόνες.

Frida Kahlo 1944

Σήμερα το πρωί, έκανα μία ωραία σκέψη. Απο αυτές που γίνονται όλες τις σπαρακτικές στιγμές που ζούμε. Τις στιγμές που θες να αλλάξεις υπόσταση για να βρεις παρηγοριά. Αγκαλιά λοιπόν με τις κατηγορίες και λόγια μεγατόνων, έιδα ένα ρυάκι νερό, και κατάλαβα σε ποιό σημείο κατηφορίζει η αυλή. Γιατί το νερό πάντα θα βρει την κατηφόρα. Την μικρή αυτή που εσύ δεν βλέπεις, δεν νιώθεις. Καταθλιπτικό νερό. Πάντα τσουλάει με μανία στις κατηφόρες. Είμαι νερό. Ταυτίστηκα. Μου άρεσε. Με κατηγορούν. Είμαι στεναχωρημένη. Σχεδόν πάντα. Έχω κατάθλιψη. Δεν μιλάω. Δεν καταλαβαίνω. Δεν σκέφτομαι. ΕΙΜΑΙ ΝΕΡΟ. Και κατηφορίζω. Κάνω βόλτες σε κάτι επικίνδυνες στροφές, οδηγώ στο μυαλό μου δίχως αύριο. Πρώτη φορά βλέπω τον εχθρό, να γελάει σατανικά ξεπηδώντας απο μπαούλα. Είμαι νερό, φύση μεταβλητή, φουρτούνες και μπουνάτσες, άλλοτε κολυμπάω στους αφρούς μου, άλλοτε βουτάω σε απάτητους πυθμένες να με μάθω. Στο σκοτάδι με μυρίζω, με χαιδεύω, με γιατρεύω. Κυνήγι θησαυρού σε ωκεανούς χωρίς να ακούω τη χαριτωμένη καλοκαιρινή φωνή της παραλίας να προειδοποιεί ''Γιωργάκη όχι στα βαθιά παιδί μου!''. Κολυμπάω με μανιά, να ξεπλυθώ, να καθαρίσω, να γίνω λεία και γυαλιστερή, να ψηθώ με το αλάτι, να τσούξω, να διψάσω, να καταλάβω. Να αποχαιρετήσω ό,τι χρόνια με τρομάζει. Να στήσω μία γιορτή πνιγηρή, σε ένα μυαλουδάκι τόσο δα, να μεθύσω όλους τους φόβους και τα πρέπει, να τα καταπιώ, και μετά να τα ξεράσω νεκρά. Και τότε θα μπορώ έστω και αργά (αν υφίσταται τελικά αυτό το αργά) να πλησιάσω ένα ένα τα όνειρα, να γίνουμε φίλοι πάλι, μαζί με τα πρώτα άσπρα μαλλιά και τις αχνές ρυτίδες.

Υπενθύμιση

Ωχ καινούριος Blogger. Έκπληξη. Μαζί με τόσες άλλες. Κάθε μέρα μένω μαλάκας με τη δύναμη που έχουμε όλοι. Οι παραλίες είναι γεμάτες. Ο κόσμος προσπαθεί να γελάει. Όπως κι εσύ. Να διώξεις το σκοτάδι μου. Εμείς οι δύο είμαστε ο Dexter. Εγώ είμαι ο dark passenger και εσύ ο φυσιολογικός άνθρωπος. Χα! Τώρα νομίζω πλησίασα πολύ σε αυτά που νιώθω. Αλλά αντέχεις. Και δε ρωτάς πολλά. Δεν με ζαλίζεις ποτέ, και δεν με αναγκάζεις να σου εξηγώ αυτά που δεν μπορώ να πω γιατί γίνονται τεράστια και μετά στέκομαι ανίκανη μπροστά τους. Το φως μου όμως, το όσο έχω, σου ανήκει. Εσένα θα πάρω για να γελάσουμε, εσένα θα πάρω να με κοροιδέψεις, εσένα θα πάρω για να με βρίσεις, εσένα θα πάρω για να ακούσω την αγάπη.

Καμιά φορά σκέφτομαι μέσα στο όλο ψυχαναλυτικό ''ταξίδι'' (έτσι το λέει η Καιτάρα) εγώ το λέω ''γαμήσι'' (συγχώρα τις κακές λέξεις), καμιά φορά που λες, σκέφτομαι ότι είμαστε πολύ μικρά όντα για να αγαπάμε τόσο πολύ και συνεπώς να ανησυχούμε άλλο τόσο. Αν αγαπάς ανησυχείς. Για όλα. Δεν μπορείς να αγαπάς χωρίς να ανησυχείς. Δεν έχουμε αυτή τη δυνατότητα οι άνθρωποι. Ανησυχώ λοιπόν για σένα και για μένα. Αγωνιώ. Κάθε μέρα. Για τις δυσκολίες που περνάμε, μην και έρθουν άλλες τόσες, καμιά φορά πιάνω τον εαυτό μου να θέλω να κάνω μία προσευχή κάπου, να πληρώσω ένα ασφαλιστήριο, να ξέρω ότι υπάρχει μία ιδέα ασφάλειας στο ότι θα αγαπιόμαστε έτσι πάντα και θα καταφέρουμε τα πάντα.

Αγκαλιά λοιπόν, με πόδια και με χέρια. Για τα προηγούμενα δύο και για τα επόμενα όσα. Να μη φοβάμαι και να μη σε φοβίζω. Να σε προσέχεις για να με προσέχεις. Να σε αγαπάω χωρίς ανησυχίες.  Να με αγαπάς για να είμαι ασπίδα. 

Χαθήκαμε. Τόσος καιρός σιωπής. Θέλω να πιστεύω ότι μπορούμε να αγαπάμε ακόμα. Τώρα, που η κατάθλιψη είναι μέσα στο σπίτι μας. Αγαπάμε αληθινά. Τώρα πιά, αληθινά. Τελείωσαν τα διαμάντια, τα αυτοκίνητα, τα ταξίδια, τα ρούχα και τα εστιατόρια. Δεν πειράζει. Ξέρω ότι μπορούμε και με τα λίγα. Αλλά το θέμα του ποστ δεν είναι ''τι χάσαμε'' είναι ''τι έχουμε''.
Εγώ έχω την οικογένεια μου, ενωμένη και όμορφη. Έχω τους φίλους μου, να στέκονται αγέρωχοι. Έχω εσένα αγαπημένε μου Α. Που κάνουμε την πιό ωραία ζωή παρέα. Που σε βλέπω και χαίρομαι. Που είσαι βράχος εκεί. Που μπορείς να με κάνεις όμορφη και γλυκιά μα και άγριο θηρίο. Που μου αρέσει να μυρίζω τα μαλλιά σου, να μετράω τα πόδια σου και να γράφω στο άθλιο πληκτρολόγιο σου.
Σήμερα είχε ένα υπέροχο απόγευμα και βγήκα λίγο στο μπαλκόνι. Χάζευα τον ουρανό και την Αθήνα στο βάθος. Κανείς δεν μπορεί να μας το πάρει αυτό. Έχουμε ανθρώπους εδώ που λένε καλημέρα. Έχουμε λουλούδια που μοσχοβολάνε τώρα. Θα έχουμε το σπίτι μας. Και ο ένας τον άλλο. Και αυτό θα φτάνει. Όπως τώρα.
.
.
Phil Shoenfelt - Only you

Πάλι εδώ. Βαρετά και μαύρα. Και με τόση ενοχή να μιλήσω για αυτά. Κοινό μυστικό. Το μέτρο της στεναχώριας έχει χαθεί. Δεν σε προστατεύει καθόλου το ένστικτο αυτοσυντήρησης-ή όπως λέγεται... Μπορείς να κυλιέσαι όλη μέρα στη στεναχώρια σου. Να κλαις και μετά να κάνεις μακροβούτια στις λίμνες σου. Και να γελάς υστερικά μη και σε καταλάβει ο δίπλα και ανησυχήσει. Η ενοχή λοιπόν. Να μην ανησυχώ κανέναν, να μην στεναχωρώ κανέναν, να μπορώ πάντα και τα πάντα μόνη μου. Σε αυτά τα χρόνια κατάφερα το εξής ένα: Να νιώθω χάλια. Να είμαι ένα ηφαίστιο που κανείς δεν ξέρει αν είναι ενεργό ή όχι. Με αγαπώ όσο κανένας, αλλά δεν με ξέρω πιά. Δεν με εμπιστεύομαι. Δεν θα μου συγχωρέσω λάθη. Είμαι ανασφαλής και τώρα η ανασφάλεια μου έχει βρει χώρο και χρόνο να ξεδιπλωθεί να τη δω σε όλο της το μεγαλείο. Παρθένα, χωρίς καμία παρεμβολή από ψυχολόγους και γιόγκα μάστερς. Δεν χρειάζεται να ξέρεις μέχρι που μπορεί να φτάσεις. Και πάλι καταλήγουμε στο ''ας μη μιλάμε για αυτά''.
Και άμα με ρωτήσεις τι θα ήθελα για να είμαι καλύτερα, δεν ξέρω να σου απαντήσω. Ίσως να πλησιάσω κάπως με το ''να μιλάμε παραπάνω''.

Κι όλο φοβάμαι ότι κάπου έχω χαθεί και κανείς δεν θα με βρει...