Να σου πω άλλη μία φορά ότι σε αγαπώ. Ότι σε θέλω. Κάθε μέρα πιό πολύ και λίγο διαφορετικά. Σε πληγώνω, σε πονάω. Άνθρωποι είμαστε. Πεθαίνω καμιά φορά. Το ξέρεις. Το βλέπεις δεν το βλέπεις, το νιώθεις. Το ψυχανεμίζεσαι. Σε αγαπώ λοιπόν. Ανθρώπινα, κτητικά, ζωώδη, τρυφερά. Θέλω να σε χαιδεύω και να σε αγαπώ και αύριο το πρωί. Θα ήθελα να ήταν τα πάντα εύκολα, θα ήθελα να προσπαθώ κάθε μέρα. Θα ήθελα τα λουλούδια να μην μαραίνονται και το νερό να μη στεγνώνει. Θα ήθελα να γελάς. Όσο κλισέ και αν είναι αυτό. Βαρέθηκα να γράφω περίπλοκα και σκεπτόμενα. Είναι πολύ απλό αυτό που θέλω να πω. Μα η απλότητα ουδεμία σχέση έχει με την ευκολία. Είναι δύσκολο το απλό. Πάντα ήταν. Εμείς οι άνθρωποι χαθήκαμε στη μετάφραση. Απλά σε αγαπάω. Και θέλω να είμαι κάτι για σένα. Δεν χρειάζομαι κανέναν αυτοκρατορικό τίτλο. Κανένα συμβόλαιο. Τίποτα δεν μπορεί να σε πειράξει μέσα μου. Τίποτα δεν αλλάζει. Και ας έρθουν θυμοί και φουρτούνες. Και ας θελήσεις να φύγεις. Μέσα μου έχεις χτιστεί. Και σε έχω ασφαλίσει.
.
.
