Θρέψη.

.
.
.
Μακαρόνια πέστο, πράσινα μυρωδάτα. Η στάχτη πέφτει στο πληκτρολόγιο σου. Μπιφτέκια με πατάτες γιατί -ποιός να πιστέψει αυτό που σκέφτομαι- θέλω να τρως σωστά. Η καριόκα απο την Ξάνθη δε μου άρεσε πολύ. Την έχω αφήσει και περιφέρεται στο ψυγείο. Τρώω μία μπουκιά την ημέρα. Δεν ξέρω αν θα αντέξω να σε περιμένω να φάμε μαζί. Δεν πεινάω τώρα. Το σπίτι σε λίγο θα μυρίζει ωραία και με κοιτάω στον καθρέφτη και λέω ''Θεέ μου τι βαρετή που νιώθω με αυτές τις πυτζάμες''. Εσύ μάλλον τις βρίσκεις χαριτωμένες. Άραγε πως να μοιάζω σε αυτό το μπλέ φως? Αυτό που αγαπώ στο πρόσωπο σου. Νιώθω λίγο εσύ όταν κάθομαι σε αυτή την καρέκλα, στραμμένη στον υπολογιστή. Η μαμά μου μου δίνει κάτι γκουρμέ συνταγές (της αγριεύω όταν ακούω χρόνο προετοιμασίας) αλλά εγώ είμαι πολύ κουρασμένη καμιά φορά και θέλω να με περιποιηθείς εσύ. Τις περισσότερες φορές όμως χαίρομαι να σε ταίζω. Τα πρώτα μου μαθήματα τα πήρα ακούγοντας ότι ''το ωραίο φαγητό φτιάχνεται με αγάπη''. Αγάπη έχουμε, κιμά πήρα, άρα σήμερα θα φας μεταμεσονύκτιο φαγητό.
Είναι Πέμπτη, είμαι πολύ κουρασμένη, ακούω -ω θεοί- Ελεονώρα Ζουγανέλη (ναι το youtube στον υπολογιστή σου παίζει και τέτοια) και σε λίγο θα γυρίσεις, συγνώμη αν κοιμάμαι τότε. Αυτά.
.
.
.
.

(Silent) Song stories 2

.

.

.

.

Είναι μία τόση δα στιγμή, που την φωτογράφισα. Μία ασήμαντη, καθημερινή εικόνα. Τα μαλλιά σου λυτά στο σκοτάδι και η μυρωδιά του δρόμου το επόμενο πρωί. Τα όσα μεσολάβησαν αδύνατο να γραφτούν γιατί χρειάζομαι επέκταση του αλφαβηταρίου, οπωσδήποτε να γνωρίζω άλλες 22 γλώσσες μα το κυριότερο που απαιτείται είναι χέρι σταθερό και μυαλό στη θέση του.

.

.

.

Σιωπή.

.

.

.

.

Song stories 1

.

.

.

Κάπου στην Καισαριανή. Προστατευμένη πλήρως, σε ένα άλλο αυτοκίνητο. Πιό ωραίο, πιό γρήγορο, εξίσου αγαπημένο με το δικό μου. Δέρμα χορτάτο απο ήλιο και αλάτι. Μου έδειξες μία ταβέρνα με καταπληκτικό φαγητό και υποσχέθηκες ότι θα με πας. Και εγώ σε χάζευα, να οδηγείς και να έχει βραδιάσει και το μαγιώ να έχει κολλήσει στο δέρμα. Το ωραίο καλοκαίρι μου θυμίζεις. Το ωραίο καλοκαίρι είσαι.

.
.
.

Παύλος Παυλίδης - Δεν είμαι από δω

Sleepless

.
.

Αυτό παλεύω να σου πω δύο μέρες.

.
.
.
.
.
.
.
.
.
.



*Δεν μπορώ να βγάλω άκρη με το ποιός είναι ο δημιουργός της εικόνας. Μπράβο του πάντως.

Gennaio.-

Πρώτη. Του μήνα. Και κάθε πρώτη του μήνα θα σε αγαπώ πολύ για αυτό μην με ρωτάς, σε πειράζω. Γάλα, μόνη, σκέψεις. Χαζεύω τα τακούνια μου και τα ξενυχτισμένα ρούχα στο μπράτσο του καναπέ. Ύπνος ξανά. Ξυπνάω ξανά μαζί σου αργά μεσημέρι. Και κανείς δεν σηκώνεται απο το κρεβάτι. Φαγητό απο χθες. Μπάνιο και έφυγες. Είδα τον Τζακ και τη φασολιά του. Μετά μάντεψα ότι απέναντι μάλλον θα μένουν ξωτικά για αυτό και έχουν τόσα φωτάκια που θα μου λείψουν. Προσπαθώ να ανέβω με το μυαλό σε εκείνο το σκαλί που λέει ''όλα θα πάνε καλά''. Δεν τα καταφέρνω πάντα και σου το λέω. ''Περιμένω να αδιαθετήσω'' σου δικαιολογούμαι. Και μόνο εγώ ξέρω ότι μόνο ένα πολύ μικρό ποσοστό μπορεί να αποδοθεί στα μηνιαία συμβάντα. Όλα τα άλλα δυστυχώς είναι πραγματικά. Οι πολεμικές συνθήκες. Ο μικρός μου έλεγε χθες ότι ο Thom Yorke είπε σε κάποια φάση το εξής: Οι άνθρωποι ξεκινούν απο ένα σπίτι που δεν θέλουν, πηγαίνουν σε μία δουλεια που δεν θέλουν και έτσι ζουν μία ζωή που δεν θέλουν. Και η απάντηση μου ήταν: Δεν γεννηθήκαμε όλοι μουσικές ιδιοφυίες Θωμάκο.

Είναι οι μέρες που με αρρωσταίνουν. Αυτές που αθροιστικά σε γερνούν και σε ασχημαίνουν. Που επιβαρύνουν τη φυσιολογική φθορά. Συνήθως τις παρατηρούσα κάθε Σεπτέμβρη μα για φέτος ήρθαν και θρονιάστηκαν απο την αρχή. Για να εξαντλήσουν την μαυρίλα απο την αρχή... ποιός ξέρει... Και αυτό το ''Καλή χρονιά'' με την αηδιασμένη φάτσα δεν μπορώ να το ακούω πιά. Το άκουσα αρκετά. Δεν φταίω εγώ για τα άσχημα όλου του κόσμου και ούτε μπορώ να τον σώσω. Αυτό γυρνάω στο μυαλό μου συνέχεια και προσπαθώ να χαραρώνω τους ώμους μου και τον αυχένα που όλο και περισσότερο πονούν. Πάμε ξανά στο σπίτι του Τζο να κάτσω σε εκείνον τον καναπέ, να ακούω μόνο τις πάπιες απο έξω και τα τσιγάρα μας να καίγονται τόσο αργά που να μπορούμε πιά να αδιαφορούμε.