Θα σου κρατάω το χέρι και θα κρύβομαι πίσω απο την πλάτη σου να μη βλέπω πόσο άσχημος είναι ο κόσμος. Θα σου κρατάω το χέρι ακόμα κι όταν σπας και θα σε μαζεύω, θα σε κολλάω, θα σε ξανακάνω δυνατό. Θα σου κρατάω το χέρι όταν φοβάσαι και όταν αμφιβάλλεις, θα σε κάνω να πιστεύεις ξανά. Θα σου μετράω τα δάχτυλα και θα καταλήγουμε πάντα στο δέκα και μετά θα τα φιλάω. Θα σου κρατάω το χέρι όταν φωνάζεις και όταν με κατηγορείς. Θα σου κρατάω το χέρι όταν θα έχεις άδικο. Θα σου κρατάω το χέρι όταν σου θυμώνω. Θα σου κρατάω το χέρι όταν έχεις κάνει λάθος. Θα σου κρατάω το χέρι όταν θα κάνεις πως δεν θες. Θα σου κρατάω το χέρι γιατί είσαι πιό δυνατός απο μένα. Θα σου κρατάω το χέρι για να μη φοβάμαι. Θα σου κρατάω το χέρι για να κάνουμε έναν ύπνο στα δύο ή δύο ύπνους σε ένα. Θα σου κρατάω το χέρι γιατί έτσι μόνο μου αρέσει. Θα σου κρατάω το χέρι και αύριο.

.

.

Explosions in the sky - Your hand in mine (είπε το κορίτσι)

Alexisonfire - Rough hands (είπε το αγόρι)

Οι 3 της ζωής μου. (Trailer)

Ένα Σαββατοκύριακο σκέφτομαι ότι έχω ανάγκη να γράψω για τις μαμάδες μου. 3 γυναίκες μπορώ να φωνάξω με το ''μαμά''. Ακούω μουσικές και σκέφτομαι. Μου λείπουν. Κάθε μία με το δικό της τρόπο, για το δικό της ''γαμώτο''. Όλες βρίζουν, ξεσπούν, κλαίνε, φρικάρουν, γελούν δυνατά, είναι πιό άντρες κι απο άντρες. Είναι τρεις, δεν γνωρίζονται μεταξύ τους και έχουν τελικά αρκετά κοινά.

Μεταξύ ζωής και φαντασίας θα ικανοποιήσω την ανάγκη μου.

Electric Litany

Περίμενα στο πεζοδρόμιο. Ένα βρεγμένο βράδυ στην Αθήνα. Το μάτι μου έπεσε σε ένα αγόρι που είχε τους αγκώνες του τυλιγμένους με γάζες. Κοίταξα ερωτηματικά τον Κ. ''Είναι ο Electric Litany, κατά κόσμον Αλέξανδρος Μίαρης.'' Τον χάζεψα λίγο όσο μιλούσε στο κινητό του. Με ένα ωραίο ροκ κοτσίδι μου υποσχόταν πολλά για την συνέχεια. Μπήκαμε μέσα, πήραμε μπύρες, και κάθισα σε ένα σκαλοπάτι. Ο κόσμος ήταν λίγος και μυημένος. Είχα καιρό να πάω στο Gagarin. Με τα προφυλακτικά του και τα μπρελόκ του. Συλλογή έχουμε κάνει απο τέτοια. Θυμήθηκα που άκουσα σε ένα ραδιοφωνικό σταθμό ότι οι Electric Litany δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν απο τους U2 στο ξεκίνημα τους. Το θεώρησα υπερβολή.

Η ώρα ήταν κιόλας 12.

Δεν μπορώ να περιγράψω αυτό που ένιωσα όταν βγήκαν. Όταν άκουσα τη φωνή του. Απλά ευχήθηκα αυτά τα παιδιά να πάνε ψηλά. Να ακουστούν σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης. Δεν πίστευα αυτό που άκουγα. Αν έκλεινα τα μάτια μου ήμουν μόνη μου στο κέντρο του χώρου και δεν υπήρχε ταβάνι. Θα ήθελα να τους ακούω και να μπαίνει βροχή και να ταξιδεύουμε μαζί. Εμένα η ψυχή μου εχθές καλύφθηκε. Άκουσα αυτό που έπρεπε να ακούσω τη στιγμή που θα το ένιωθα καλύτερα. Τώρα που έχω ακούσει ένα σκασμό μουσικές και διψάω για κάτι καινούριο.

Δεν γράφω κριτικές. Μόνο το συναίσθημα μου. Μόνο έτσι μπορώ. Κοιμήθηκα με τα ακουστικά στα αυτιά, ξύπνησα νωρίς γιατί μου έλειψαν. Αυτό ίσως σημαίνει ότι τους αγάπησα για πάντα.

.

Home

The Dunes

A Dream Worth Dreaming

Tear

Don't Fear The War

A Time (Never Be Late)

.

.

Και εδώ η συνέντευξη του Αλέξανδρου Μίαρη στο Δίφωνο.

The 15-songs game.

Μετά απο την πρόσκληση του πατέρα South of the river, βάζω 15 τραγούδια.

.

.

Goran Bregovic - Lullaby

Tuxedomoom - In a manner of speaking

Pearl Jam - Last Kiss

Porcupine tree - Lazarus

Snow Patrol - Run

Radiohead - Fake plastic trees

Muse - New born

Coldplay - The scientist

David Bowie - Heroes

Madrugada - Electric

Tindersticks - Rented rooms

Editors - Fingers in the factories

Γιάννης Αγγελάκας - Αιρετικό

Slipknot - Snuff

Active member - Άστεγη μπαλάντα

.

.

Έσβησα 5. Και θέλω να βάλω άλλα 30.

Γωνία γωνία. Με τη σκούπα χάιδευα το πάτωμα. Έπιασα και μάζεψα τα καλώδια, δίπλωσα τα ρούχα. Τα μύριζα πριν τα βάλω στη ντουλάπα. Αυτό δεν στο είπα. Σε περίμενα. Ένα σπίτι αγαπημένο. Ένα σπίτι που περνάω χρόνο. Εκεί σε βλέπω. Εκεί τα λέμε. Εκεί θυμώνουμε καμιά φορά. Όλα μέσα είναι. Όλα παίζουν. Εκεί σε παρατηρώ να ανοίγεις τα μάτια σου και να προσπαθείς να αναγνωρίσεις ποιά είναι αυτή η μορφή απο πάνω σου. Κλάσματα του δευτερολέπτου αναρωτιέσαι. Μετά ηρεμείς. Απλώνεις το χέρι και αρπάζεις την πρωινή μυρωδιά του σώματος. Χαιδεύεις και ξυπνάς. Μπορεί να ζητήσεις ένα ποτήρι νερό. Και σε παρατηρώ ανήμπορο να πιάσεις το ποτήρι καλά. Με τα μαλλιά ανακατεμένα, να πέφτουν στα μάτια, αγόρι σε πρωτόγονη μορφή. Με τις παλάμες μου μετράω το περίγραμμα σου όταν σε πετυχαίνω στο πλάι. Σου λέω ότι για αυτή τη γραμμή γράφονται μουσικές και λέξεις. Και ούτε ξέρω πως γίνεται και ερωτεύονται οι άνθρωποι. Τι συμβαίνει εκείνη την ώρα στο κεφάλι τους. Τι καταλαβαίνουν όταν βλέπουν ένα άλλο ζευγάρι μάτια. Σε τι τιμές εκτοξεύονται οι ορμόνες. Τι με κάνει να είμαι εξαρτημένη απο αυτή τη μυρωδιά στο λαιμό. Τίποτα να μην αλλάξεις. Με αυτό πιά, είμαι σίγουρη. Ότι ό,τι και να συμβαίνει, ΜΟΥ συμβαίνει.

.

.

---Oasis - Stand by me---

swallow the moment

Κόκκινα, γιατί έτσι του αρέσει. Όταν την ακουμπάει στον πάγκο της κουζίνας για να παίξουν κλέφτες και αστυνόμους με σβηστά τα φώτα. Μέχρι πόνου τον χωράει μέσα της. Σε κάθε παλμό, τα μάτια συναντιούνται και δεν φαντάζονται. Είναι εκεί. Με το όσο είναι το όλο τους. Κολλημένοι γυρνοβολούν στο σπίτι μέχρι να ξημερώσει. Μυρίζονται και ουρλιάζουν. Αγαπιούνται. Δίχως αύριο. Τόσο που πιάνουν τον εαυτό τους να γίνεται αγρίμι έτοιμο να κατασπαράξει οτιδήποτε τολμήσει...(να)
.
Μπλε, γιατί έτσι του αρέσει. Πέμπτη ήταν. Είχε και κίτρινο. Σε ένα χιλιοτιμημένο τραπέζι, μία καρέκλα ακόμα γέμισε. Και μία προσποιητή άρνηση χόρευε πάνω απο τα ποτά. Χαζές συστάσεις. Μόνο κάπνιζε και τον παρακολουθούσε. Τον άκουγε. Και αυτό ήταν η αρχή. Μπορούσε να τον ακούει. Με όλο της το σώμα.
.
Μαύρο. Παντού. Μπορεί να είναι και φωτεινό. Μέσα σε μουσικές χάνονταν οι άνθρωποι, γίνονταν αόρατες οι παρέες, άδειαζαν τα ποτήρια, λόγος κανείς για να περιμένουν. Όλα είναι τώρα. Γραμμένα σε post-it, ακουσμένα πάνω απο piercing, ειπωμένα με καληνύχτες σε διπλανά μαξιλάρια.
.

---Porcupine tree - Lazarus ---

Need

Έχω μία τρομερή ανάγκη να ονομάσω τους φίλους μου.

.

Stella nel' cielo

South of the river

Χνούδι

Μορφέας

Αποτέτοιος

Alicia

Ανεστιάσεις

Hfaistiwnas

Radio Poetry (μέντορας)

Αίολος

Κώστας Πάτρα

Στο μεγάλο πουθενά

sadcharlotte

Φαίδρα Φις

Spy innerscapes

.

Και να τους πω ένα ευχαριστώ. Απλά.

.

.

Ήρθαν ξανά. Ήταν κάτω απο το σεντόνι. Τρύπωναν στα μαλλιά μου και ρουφούσαν το χαμόγελο μου. Δεν τους μίλησα. Έκανα πως δεν φοβάμαι. Κουλουριάστηκα στην άκρη και έμεινα ακίνητη. Άκουγα μόνο την καρδιά μου που αναβόσβηνε. Αναβόσβηνε. Ντουπ ντουπ. Έκλεισα τόσο δυνατά τα μάτια που τύφλωσα όλες τις σκέψεις. Αυτό ήθελα. Να φύγουν. Ακρωτηριασμένες. Να σταματήσουν να φλυαρούν. Τώρα φοβόμουν. Ξαναήρθαν. Και έξω έβρεχε και είχε εκείνο το φως που δεν είναι ούτε μπλε ούτε γκρι και που τόσο το περίμενα. Μα δεν ήρθε μόνο. Αν και θέση στην καρδιά μου είχα αφήσει μόνο για αυτό. Όλα τα άλλα προσπάθησαν να στριμωχτούν, σπρώχνοντας, πετώντας, καταστρέφοντας, απλώνοντας μία παχύρευστη και αργοκίνητη θλίψη παντού.

.
.

Radiohead - Let down

.

( Τελικά είχα δίκιο, το ελάττωμα να γράφω μαυρίλες υπάρχει ακόμα :) )

Γράφω και σβήνω. Πολλές μέρες τώρα. Σήμερα έχω και ένα κουτί καραμέλες δίπλα. Μην και πάει να βγει τίποτα που δεν πρέπει. Να το πνίξω με ζάχαρη. ''Τελικά δεν υπάρχουν δρόμοι. Πρέπει να τους φτιάξω.'' Δύο προτάσεις και σαν συνταξιοδοτημένος μηχανικός το σκέφτομαι. Μόλις άναψα ένα ακόμα τσιγάρο, κάποτε πρέπει να μετρήσω πόσα καπνίζω, στα πόσα κερδίζεις άραγε? '' Ενδιαφέρον έχει η ζωή σου όταν αλλάζεις προβλήματα''.

Οδήγησα λίγο μόνη μου, άκουγα και ένα πολύ ωραίο cd. Που δεν μπορώ να σου πω αν είναι αντικειμενικά ωραίο. Αλλά εγώ το αγαπώ. Και εκεί κάπου στη Γλυφάδα ήμουν όταν ανακάλυψα ένα ακόμα τραγούδι που κάτι μου ξύπνησε. Η Άννα μου είπε ότι πρέπει να ξαναβρώ το παιδί μέσα μου. Και αν δεν υπήρξε ποτέ? τη ρώτησα. Δεν μου άρεσε ποτέ το ροζ, ούτε τα λούνα παρκ. Είμαστε οι στιγμές που ζούμε? Ο καθένας το αντιλαμβάνεται διαφορετικά. Εγώ ας πούμε δεν είχα ποτέ ένα παιδάκι μέσα μου. Είχα όμως σταθερές. '' Είσαι καλά θεμέλια'' μου είχε πει κάποιος που με ξέρει αρκετά καλά. Και αυτός μάλλον την είχε δει συνταξιοδοτημένος μηχανικός τότε. ''The future needs a big kiss'', ο Μπόνο το έγραψε και εσύ τυχαία μου πήρες τη μπλούζα. Αλλά σκέψου πόσο μα πόσο μα πόσο απλά, μπορείς να φτιάξεις ένα δρόμο... It's just a big kiss away.

.

.

Και ίσως τελικά το μόνο που έπρεπε να ποστάρω σήμερα να είναι αυτό το τραγούδι.