Day 3 (insomnia)

.

.

.

Η ώρα μηδέν έρχεται πάντα νωρίτερα απ' ότι την περιμένεις.

.

.

.

...κανείς δεν γεννήθηκε έτοιμος...

.

.

Day 2 (insomnia)

.

.

.

Όταν και η τελευταία σου κρυψώνα καίγεται τότε δε μένει τίποτα παρά να μικρύνεις τα πάντα.

.

.

.

...Και δεν τα καταφέρνω...

insomnia

.

.

Που είσαι?

.

.

(δείξε μου μία κατεύθυνση, έχω χαθεί)

.

.

...σε αυτά που νόμιζα πως ήταν εύκολα...

.

.

Μετά την τελεία νομίζω ότι ζούμε σε ένα μελλοντικό σύμπαν. Αυτό που είναι αλήθεια και σε εξέλιξη αλλά τα μάτια μου είναι ακόμα πολύ άγουρα για να το βουτήξουν και να το δαγκώσουν. Θρυνόμενα ακόμα μία παλιά νοσταλγική εικόνα. Είναι τώρα που γράφω για σένα σκοντάφτοντας στις λακκούβες της μέσης σου αγναντεύοντας λίγο μπλε ανάμεσα σε τόνους γκρίζο ουρανό. Νάρκισσε. Καθρεφτίζεις τα πείσματα σου στις διεσταλμένες κόρες μου και ψεύδεσαι υποστηρίζοντας ότι εκεί βλέπεις το μπλε. Δεν αγαπώ τίποτα όπως γνωρίζεις, μόνο αρέσκομαι στο να θέλω οργασμικά και για κάποιο καιρό να αμολιέμαι στη φωνή σου και να επαναλαμβάνω επιφωνήματα, αγκομαχητά, τραβηγμένες τριρίδες, αναστεναγμούς, λυγμούς και όλους τους ήχους που φιλοξενούν οι μέρες μας. Η ηχώ της ζωής θέλω να είναι αυτή. Τώρα μην απορείς όταν σου λέω ότι σε θυμίζει ένα τρίξιμο της πόρτας στις 3.45 κάθε ξημέρωμα. Είναι νωρίς για εξηγήσεις.

.

.

.

Novak - Rapunzel

.

.

.