Συνήθως όταν έκανα επανέναρξη τον υπολογιστή, την τηλεόραση, το αυτοκίνητο, την ζωή μου κάτι δεν πήγαινε καλά. Κάτι βρωμούσε, κάτι είχε κολλήσει και δε δούλευε άλλο, κάτι δεν προχωρούσε, υπήρχε τελοσπάντων κάτι κακό που έπρεπε να σβηστεί, να απομακρυνθεί, να διορθωθεί και έτσι η επανέναρξη ήταν αναγκαία για την επιβίωση του υπολογιστή, της τηλεόρασης, του αυτοκινήτου, του εαυτού μου.
Αυτή την φορά τα πράγματα είναι διαφορετικά. Η επανέναρξη δεν σηματοδοτεί κάτι που τελείωσε άσχημα, αλλά κάτι που αρχίζει υπέροχα.
Κατέβασα τις προηγούμενες αναρτήσεις, φυσικά και δεν τις έχω σβήσει, γιατί ήρθε ο καιρός οι δαίμονες του παρελθόντος είτε αυτοί προέρχονται από μέσα μου, από το περιβάλλον μου, από άλλα πρόσωπα, να σβηστούν. Να ξεθωριάσουν. Και να απομακρυνθούν. Κι αυτό έγινε.
Και τώρα κάθε μέρα είναι μια νέα αρχή, μια νέα αρχή μαζί του.
Μια υπέρλαμπρη αρχή.
Που δεν θα μπορούσε να οδηγήσει πουθένα αλλού εκτός από εκεί που οδηγείται ήδη.
Εκεί που δεν το περιμένεις, εκεί που λες η καρδιά μου, η ψυχή μου, όλες μου οι αισθήσεις θα πέσουν ολόχρονα σε χειμερία νάρκη - και το εννοείς- εκεί είναι που ξημερώνει η μέρα που νόμιζες κάποτε ότι υπάρχει αλλά μετά σταμάτησες να την ονειρεύεσαι μήπως και δεν έρθει ποτέ.
Όλα καλά λοιπόν.
Περισσότερο από καλά.
Το ένα γίνεται δυο. Μα και το δυο είναι ακόμη το ένα συν ένα.
Η δουλειά έχει πολύ στρες, προς το παρών η έξοδος από το εργαστήριο για να αφοσιωθώ στο γράψιμο μόνο αχνοφαίνεται, αλλά όταν πηγαίνω σπίτι μας κι αντικρίζω αυτή την αγκαλιά, παραμερώ τα υπόλοιπα και επανέρχομαι στην δική μας πραγματικότητα.
Η ζωή μας λοιπόν επαναρχίζει!
