Τα του γάμου

Βλέπαμε χτες τις φωτογραφίες του γάμου, πρέπει βλέπεις επιτέλους να αποφασίσουμε ανάμεσα στις χιλιάδες ποιες θέλουμε να μπουν στο άλμπουμ το δικό μας και ποιες στων γονιών μας. Η αλήθεια είναι περισσότερο τις χαζεύαμε χτες παρά να αποφασίζουμε. Χαζεύαμε τους καλεσμένους, θυμόμαστε περιστατικά που είχαν συμβεί, κουτσομπολιά και τέτοια.

 

Μιας και στο γάμο είχαμε περίπου 50 φίλους από το εξωτερικό, συν οι Ελλαδίτες φίλοι και συγγενείς του αμόρε, καταλαβαίνεις ότι είχε πολλή πλάκα. Στα αλλάματα είχαν ανέβει στο καναπέ να βλέπουν καθαρά τι γίνεται, θυμάμαι να αναρωτιέμαι 'μα ο Χανς ο Γερμανός είναι όντως ψηλός αλλά τώρα γιατί μου μοιάζει γίγαντας; είναι που στέκεται δίπλα στην θεία μου την  Παρασιευκού;'.

 

Ευτυχώς που τους είχα πάρει και βεντάλιες, κάπως είχαν βοηθήσει για να μη τους μαζεύουμε από τα πατώματα μέρα μεσημέρι Ιούλιο μήνα. Στο γλέντι ξαφνιάστηκαν, με το πόσο φαγητό υπήρχε, με το κόσμο που ήρθε να χαιρετίσει, γιατί βλέπεις δεν εναντιωθήκαμε σε αυτό το θέλω των γονιών μου αν και προσπαθήσαμε να κρατήσουμε τον αριθμό υπό έλεγχο, με την πισίνα που σκεφτόντουσαν ότι κρίμα που δεν το ήξεραν να φέρουν το μαγιώ τους μαζί, με τους χορούς μας, με τα ζειμπέκικα.

 

Στο γάμο υπήρχαν και τρία ζευγάρια, αγαπημένοι μου φίλοι, που τυγχάνει να είναι ομοφυλόφιλοι. Το ένα ζευγάρι από Πορτογαλία, το άλλο Γερμανία και το τελευταίο από το πολύπαθο χρυσοπράσινο φίλο. Μόνο ο Κύπριος φίλος μου είχε κάποιους ενδοιασμούς στο αν έπρεπε/μπορούσε να ρθει με το έτερο ήμισυ, τα μιλήσαμε, τα συζητήσαμε, όπως όλοι ήρθαν με plus one είχε κι αυτός το δικαίωμα αυτό. Για μένα δεν υπήρχε καν θέμα συζήτησης. Το είχα κάνει εξάλλου ξεκάθαρο, αν άκουγα το παραμικρό σχόλιο από οποιονδήποτε θα είχε να κάνει μαζί μου.

 

Γέλασα όμως με τους αγαπημένους μου Πορτογάλους. Αυτοί έμεναν σε ένα ξενοδοχείο στην παλιά Λευκωσία και μια μέρα πριν το γάμο βγήκαν στην Ριγένης και στην Ονασαγόρου κι έψαχναν κάποιο ράφτη που θα μπορούσε να σιδερώσει τα πουκάμισά τους μην έρθουν τσαλακωμένοι. Βρήκαν ένα ραφτάδικο, μπήκαν μέσα, ρώτησαν, τους είπε εντάξει ο κύριος εκεί. Τους ρώτησε όμως, αφού ήταν Κύπριος περίεργος, για ποιο λόγο χρειάζονται σιδερωμένα πουκάμισα.

 

'We need them for a wedding.'

Στυλλομάθκιασμα!!! 'You two wedding together?!!!!'

'Eh, no. A friend is getting married.'

'Aaa. *ανακούφιση* Thank God!'

 

Το βράδυ στο δείπνο μου το έλεγαν και είχαν πεθάνει στα γέλια. Μου έκαναν τις εκφράσεις του ράφτη και ήταν λες και τον έβλεπα μπροστά μου. Μου είπαν ότι και στο χωριό τους το ίδιο θα γινότανε, η ίδια θα ήταν η αντίδραση. Ο,τι οι άνθρωποι είναι όντως παντού οι ίδιοι, είτε είναι κολλημένοι, είτε όχι. Είπαν χαριτολογώντας ότι έτσι κι αλλιώς δεν είναι έτοιμοι για γάμους, είπαμε κι ένα thank God, και σύραμε στην πίστα για ένα ακόμα συρτάκι.

 

Υπέροχη μέρα, να΄ταν κι άλλη.

Πλέον ακούω για γάμους που θα γίνουν και ζηλεύω γιατί την ευτυχία και την χαρά που ένοιωσα χωρίς τίποτα άλλο στο μυαλό μου λες και ο χρόνος είχε σταματήσει, τα χαμογέλα και την αγάπη που έδωσα και εισέπραξα, την σουρεάλ φάση με όλους τους φίλους μας από Αγγλία, Γερμανία, Γαλλία, Ουκρανία, Πορτογαλία, Καναδά μαζεμένους στο πατρικό μου θα ήθελα να τα ζήσω ξανά και ξανά και ξανά. Κι ο άντρας μου συμφωνεί, αλλά να την ζούσαμε λέει χωρίς τις εκατοντάδες χειραψίες.

 

Τι να πω, ένα δίκιο το'χει...!

 

'Αγχος είναι

'Αγχος είναι να μη κοιμάσαι τις νύχτες γιατί δε μπορείς να βγάλεις από το νου σου τα θέματα τις δουλειάς.

Άγχος είναι όταν καταφέρεις και κοιμηθείς να βλέπεις εφιάλτες και να ξυπνάς κάθε μια ώρα με ταχυπαλμίες.

Άγχος είναι να θες να βάλεις τα κλάματα γιατί δεν αντέχεις άλλο την πίεση της δουλειάς.

Άγχος είναι να μην έχεις όρεξη να βγεις, για χορό, για ποτό, για βόλτα.

Άγχος είναι να μην απολαμβάνεις ό,τι προηγουμένως σε γέμιζε χαρά.

Άγχος είναι κάποιες μέρες να μη μπορείς να καταπιείς μπουκιά γιατί νιώθεις ότι ό,τι πιεις κι ότι φας θα το βγάλεις.

Άγχος είναι άλλες μέρες να τρως μια ολόκληρη μίλκα σοκολάτα για να νιώσεις καλά.

Άγχος είναι να είσαι σχεδόν 27 και τα βράδια που κοιμάσαι μόνη σου να νιώθεις άβολα με όλα τα φώτα κλειστά.

Γιατρέ μου τα χάπια, ή μια άδεια, ή ένα τέλος στο διδακτορικό. Ο ασθενής υποτροπίασε.

Ευτυχώς που υπάρχει και κάτι άλλο εκτός διδακτορικού να μου δίνει ενέσεις χαράς και υπομονής.

Ακαταλαβίστικη ποίηση

Πρόσφατα μια γνωστή μου δημοσίευσε τη πρώτη της ποιητική συλλογή.Όλα καλά κι όλα ωραία, συγχαρητήρια κτλ.

Διαβάζω ένα, διαβάζω δύο, τρία, τέσσερα... Τεράστιες υπερφίαλες λέξεις που ούτε ο Μπαμπινιώτης ούτε και κανείς άλλος φαντάζομαι χρησιμοποιεί ριγμένες σε λίγες γραμμές. Δεν έβγαζα σχεδόν κανένα νόημα. Προσπάθησα πολύ. Κι είμαι άνθρωπος που αγαπά την ποίηση.

Αλλά εγώ θέλω η ποίηση να μου δημιουργεί εικόνες στο μυαλό, να καταλαβαίνω τι λέει και να το φέρνω κοντά στις δικές μου εμπειρίες ή σκέψεις. Να με γεμίζει συναισθήματα, είτε θετικά είτε αρνητικά. Έχει και το να μην καταλαβαίνεις ακριβώς τι θέλει να πει την χάρη του, να μένεις με ένα ερωτηματικό μετά από μια ανάγνωση που θα σε τριβελίζει για μέρες μέχρι να μπορέσεις να βγάλεις μια άκρη, να καταλάβεις. Αλλά αυτό το αίσθημα του δεν-βγάζει-νόημα-αυτό-που-διαβάζω δεν είναι κάτι που αναζητώ σ' ένα ποίημα. 

Μπορεί απλά να μην είμαι αυτής της σχολής, μπορεί να'ναι πιο μοντέρνα τέτοιου είδους ποίηση; Μπορεί απλά εγώ είμαι χαζή. Όπως και να'χει, όταν με ρώτησε αν μου άρεσε της είπα περίπου την αλήθεια.

Μου είναι δύσκολο να κατανοήσω τι γράφει. 

Ωραίες λέξεις, δηλαδή κάποιοι στίχοι μόνοι τους θα μπορούσαν να ήταν αποφθέγματα από αυτά που γράφουν διάφοροι κάτω από φωτογραφίες ή κάτω από ένα πίνακα ή με μια μουσική που θα τους έδινε νόημα, που θα τους πρόσθετε άλλο ένα ερέθισμα που θα έβγαζε στον ακροατή ή θεατή κάποια συναισθήματα. Μόνοι τους όμως είναι ξεροί. 

Το τελευταίο δεν το είπα.

Ένας άνθρωπος φλου

Κάποιες μέρες απλά δεν είσαι καλά, νιώθεις ό,τι κάνεις είναι λάθος ή το κάνεις λάθος, ότι όλα σε πιέζουν, θες να πετάξεις κάπου μακριά αλλά δεν ξέρεις που κι ένα σωρό σκέψεις τριγυρνάνε στο μυαλό σου και νιώθεις εγκλωβισμένη.

Και λες η επόμενη μέρα θα'ναι καλύτερη, θα΄μαι πιο ήρεμη, πιο χαλαρή, πιο φλου. Α ρε Μπάμπη τελικά είναι δύσκολο να είσαι φλου. Πόσο θα΄θελα να'μαι τέτοιος άνθρωπος. Ένας άνθρωπος φλου.

Το πρόβλημα περιπλέκεται. Γιατί έχεις αντιληφθεί ότι όλα αυτά τα προβλήματα είναι στο μυαλό σου, αφαίρεσέ τα, απόρριψέ τα ως μη σοβαρά και συνέχισε χαλαρά τη ζωή σου. Τελικά όμως το μυαλό έχει φοβερή δύναμη. Πας να σηκωθείς σε ξαναρίχνει. 

Πως νικάς το μυαλό σου μου λες; Πως είσαι φλου; Πως λες 'ε και σιγά, τι έγινε'; 

Αυτό να βρω, αυτό να πετύχω κι όλα θα είναι τέλεια.

Μέχρι τότε αυτό το τραγούδι γυρίζει μες το μυαλό μου, το σκλαβωμένο μου μυαλό. 

Ή το μυαλό που με κρατάει σκλαβωμένη;

Επανέναρξη

Συνήθως όταν έκανα επανέναρξη τον υπολογιστή, την τηλεόραση, το αυτοκίνητο, την ζωή μου κάτι δεν πήγαινε καλά. Κάτι βρωμούσε, κάτι είχε κολλήσει και δε δούλευε άλλο, κάτι δεν προχωρούσε, υπήρχε τελοσπάντων κάτι κακό που έπρεπε να σβηστεί, να απομακρυνθεί, να διορθωθεί και έτσι η επανέναρξη ήταν αναγκαία για την επιβίωση του υπολογιστή, της τηλεόρασης, του αυτοκινήτου, του εαυτού μου.

Αυτή την φορά τα πράγματα είναι διαφορετικά. Η επανέναρξη δεν σηματοδοτεί κάτι που τελείωσε άσχημα, αλλά κάτι που αρχίζει υπέροχα.

Κατέβασα τις προηγούμενες αναρτήσεις, φυσικά και δεν τις έχω σβήσει, γιατί ήρθε ο καιρός οι δαίμονες του παρελθόντος είτε αυτοί προέρχονται από μέσα μου, από το περιβάλλον μου, από άλλα πρόσωπα, να σβηστούν. Να ξεθωριάσουν. Και να απομακρυνθούν. Κι αυτό έγινε. 

Και τώρα κάθε μέρα είναι μια νέα αρχή, μια νέα αρχή μαζί του. 

Μια υπέρλαμπρη αρχή.

Που δεν θα μπορούσε να οδηγήσει πουθένα αλλού εκτός από εκεί που οδηγείται ήδη.

Εκεί που δεν το περιμένεις, εκεί που λες η καρδιά μου, η ψυχή μου, όλες μου οι αισθήσεις θα πέσουν ολόχρονα σε χειμερία νάρκη - και το εννοείς- εκεί είναι που ξημερώνει η μέρα που νόμιζες κάποτε ότι υπάρχει αλλά μετά σταμάτησες να την ονειρεύεσαι μήπως και δεν έρθει ποτέ.

Όλα καλά λοιπόν. 

Περισσότερο από καλά. 

Το ένα γίνεται δυο. Μα και το δυο είναι ακόμη το ένα συν ένα. 

Η δουλειά έχει πολύ στρες, προς το παρών η έξοδος από το εργαστήριο για να αφοσιωθώ στο γράψιμο μόνο αχνοφαίνεται, αλλά όταν πηγαίνω σπίτι μας κι αντικρίζω αυτή την αγκαλιά, παραμερώ τα υπόλοιπα και επανέρχομαι στην δική μας πραγματικότητα.

Η ζωή μας λοιπόν επαναρχίζει!