συνειδητοποιώ!

Η παρουσία σου,  με την οποιαδήποτε έννοια,  μιας φωνής,  ενός μέηλ ή μιας επαφής τετ α τετ,  διαστέλλει τα κανάλια των αισθήσεων μου,  ηγουμένης βεβαίως της καλής μου, φυσικής διάθεσης.
Σε ένα κύμα κυκλοθυμισμού,  είναι δυνατόν να χάσω τα πάντα,  για να τα ανακαλύψω και πάλι.  Πεθαίνω για να ξαναγεννηθώ νομίζω,  συνειδητοποιώντας συνεχώς νέες καταστάσεις.
Συνειδητοποιώ..  τι σπουδαία λέξη..
Ποιός και που είμαι,  τι φαίνομαι..  πως κρύβομαι..  

επανάληψη

Η μυρωδιά από ένα γλυκό που ψήνεται ακούγεται το λιγότερο ''τρυφερή''και καταστέλει οποιαδήποτε νευρωτική ένταση κάνει κατάληψη τα μέλη σου.  Η νύχτα τυλίχτηκε σ΄ένα βυσσινί βελούδινο παλτό εποχής και λόγια ποίησης.  Μια σκιά στον τοίχο δηλώνει ότι πάντα,  ανεξαρτήτου φάσης κι εποχής είμαστε μόνο δύο.  Εγώ κι εσύ.  Όποιον άλλον κι αν βάλουμε ανάμεσα μας θα πρέπει απλά να μας αντέξει.  Να αντέξει τις αλήθειες που γράφει το δικό μας μέτωπο,  λίγο κάτω από τη καστανή φράντσα που το στολίζει με χάρη.  

νυχτερινό σημείο

Με ρωτάς γιατί έρχομαι ως εκεί αφού δεν σε εκτιμώ όσο θα ήθελες.
Σου απαντώ:  από ανάγκη.  Δεν είναι ούτε έρωτας,  ούτε αγάπη,  είναι ''ανάγκη''.  Όπως όταν πρήζεται η κύστη σου και τρέχεις να την αδειάσεις στην τουαλέτα.
Για μένα θα είσαι πάντα ο ''ανειλικρινής μαλάκας'',  για σένα θα είμαι πάντα ''η τρελλή''.  Αμφιβάλλω για το νόημα που έχουν πια οι συναντήσεις μας.  Είναι σα να μισείς κάποιον και να τον συναντάς για να του το πεις κατάμουτρα,  και για να φτύσεις τον εαυτό σου για τότε που έγινε δότης του πιό σημαντικού οργάνου του σώματος σου,  την καρδιά!  Γδέρνονται εν τέλει και οι δύο,  δότης κι αποδέκτης.  Χλευάζοντας ο ένας αυτό που πήρε κι ο άλλος αυτό που έδωσε.  Ίσως να είναι η πιο ψυχοφθόρα κατάσταση αφού σε ρίχνει χαμηλά,  μηδενίζοντας τα πάντα.

Η μοναξιά,  η επιλεκτική μοναξιά ανεβάζει την αυτοεκτίμηση και τον σεβασμό προς το άτομο σου.  Καλύτερα από ένα στραβοπαρκαρισμένο αυτοκίνητο με θέα τον αυλόγυρο ενός νοσοκομείου,  γυρισμένα πρόσωπα,  λόγια σκατά και ένταση άνευ σημασίας.

Δεν είσαι ωραίος άνθρωπος,  ούτε άνθρωπος με επίπεδο και φοβάμαι πως αφού κυνηγάω τη σκιά σου,  το ίδιο είμαι κι εγώ.  Ίσως η αλλαγή θα πρέπει να ξεκινήσει από αυτό ακριβώς το νυχτερινό σημείο!

ένας βράχος στην πλάτη μου

Κουβαλάω ένα βράχο στην πλάτη μου που με ενοχλεί σε κάθε κίνηση.  Δεν το σκέφτομαι καν να σκύψω και να δέσω τα κορδόνια των παπουτσιών μου,  αντ΄αυτού σε ρωτάω αν έχεις αγαπήσει ποτέ, και αν αγαπάς τώρα,  σου λέω και πως έχω ανάγκη από χάδια,  όχι με την ερωτική έννοια,  αν και καθόλου δεν θα με πείραζε.  Είδες προβληματισμούς που φέρνει ο πόνος;  Εγώ όμως πρέπει να ξεκαθαρίσω,  ελπίζω τελειωτικά την δεύτερη φορά!  Ή μήπως τρίτη;  Οι ατυχείς στιγμές υπολογίζονται στο μέτρημα;  Ακούω ανάλαφρες μουσικές,  σαν σαπουνόφουσκες,  μου έρχεται στο νου το Αmelie,  ψάχνω για κάποιο χαμένο κουτί κάτω από το βεραμάν σπασμένο πλακάκι της κουζίνας,  μάταια,  το κάδρο παραμένει καρφωμένο στον τοίχο κι ο λιγοστός ήλιος τρεμοπαίζει πίσω του.  Το πότε θα περπατήσω ξανά είναι μια καλή ερώτηση,  γιατί θέλω αυτοκίνητο που να μυρίζει ζεστό καφέ και το βουτυροσοκολατένιο μπισκότο να τρέξει στα χέρια μου και να τα γλύψω χωρίς να σκεφτώ αν είναι βρώμικα.  Κάποιος πρέπει να μας μάθει τι ακριβώς είναι ''αγάπη'',  και πως την βιώνουμε χωρίς ''θα'',  ''εσύ'',  ''μα'',  και παρόμοιες τέτοιες μικρές λεξούλες.