τι;

Στο μυαλό τυρκουάζ με κόκκινο,  στα μάτια ένα τοπίο ομιχλώδες,  τόσο θολό και τόσο στενάχωρο σα να βγήκε από ένα αργό αγγελοπουλικό δευτερόλεπτο.
Κάτι βουλιάζει σ ένα κύκλο από βούρκο.
Κάτι δεν είναι καλά..
Κάτι δε πρόκειται ποτέ να είναι καλά!

Στ΄αλήθεια οι πιο όμορφες στιγμές μου είναι αυτές που από πριν έχω σκηνοθετήσει κι ας υποστηρίζω τα αυθόρμητα.

Χριστούγεννα..  χριστούγεννα..  χριστούγεννα..  ίσως αν το πω πολλές φορές να το νιώσω.. ίσως πάλι μόνο να μαζευτεί σάλιο πολύ στο στόμα μου και θελήσω να το φτύσω..

Είμαι μπερδεμένη πολύ και θέλω να κλάψω στην αγκαλιά όσων δεν αγάπησα.

Είναι αυτός ο κόμπος στο στομάχι..  που τις νύχτες μεγαλώνει και θέλει να βγει σαν εμετός..

Είναι που η καθημερινότητα μου έχει πάρει όλες αυτές τις αγκαλιές μέσα στις οποίες θα μπορούσα να κουρνιάσω..

Είναι που θέλω να βγω στη νύχτα για ένα τσιγάρο και δεν..

Είναι που σήμερα δεν πήγα σε ένα ραντεβού που έπρεπε να έχω πάει!

Είναι που διπλώνω και ξεδιπλώνω το δέρμα μου κι αυτό καίει..  κρυώνει..  μυρμηγκιάζει..

Είναι που ο χρόνος φτάνει στο τέλος του κι εγώ ζω..  απλά ζω..

Είναι που με κοροιδεύω πως μοιάζω ''καλά''  απέναντι στα χειρότερα..

Είναι που θέλω να βγει από μέσα μου όσο νερό κουβαλάω..













Σε κουβαλάω..  ακόμη!

χθεσινοβραδινά

αυτά τα φιλιά στο στόμα..  μετά δε θέλεις να τα πλύνεις..  48 ώρες τουλάχιστον..

συσωρευμένα

Eίναι ασύλληπτο το πόσο εύκολα παραδινόμαστε / χανόμαστε θέλοντας να ακουμπήσουμε οπουδήποτε αυτή τη συσωρευμένη ποσότητα πάθους που ακούσια κουβαλάμε..

βελόνες νούμερο 5,5

Mέχρι που να πονέσει όλη η επιφάνεια της πλάτης,  κοιτάω τη λάμψη του ήλιου κατάματα,  Τρίτη πρωί,  ρουφάω τον καπνό μου και εκπνέω με δύναμη!
Οι ώρες που περνούν  δεν δείχνουν οίκτο,  είναι τόσα αυτά που θα ήθελα να κάνω,  κι ας γυρεύω πολλές φορές την άκρη του κουβαριού.  Πλέκω με βελόνες νούμερο 5,5 κατάμαυρο νήμα για ένα κορίτσι που δε γνωρίζω και ψάχνω μικροσκοπικά λευκά λαμπάκια κρυμμένα σε τόνους λευκής γούνας χαζεύοντας μια πλαγιά σπαρμένη σιτάρι.
Φοράω εκείνο το άρωμα από ζάχαρη,  καμένο σουσάμι και κανέλα.
Σκάβω τούνελ,  περνάω το βουνό για να βρεθώ μπροστά σε ένα άλλο,  μεγαλύτερου μεγέθους.  Τίποτα συγκεκριμμένο παρά μια πάλη συνεχόμενη κι όλο αυτό ονομάζεται ''ζωή''!


di.na

έ.. αυτό!

Που τη μια μέρα το χαμόγελο περισσεύει από τα χείλια σου,  κι ο ήλιος καίει τόσο που κατεβάζεις μια ιδέα το στόρι; Που ανακαλύπτεις καινούργια πράγματα και πεταλούδες πετούν μέσα σου και γύρω;  Που πρώτη μέρα του Δεκέμβρη έχεις βγάλει το παλτό και χαζεύεις το πέταγμα των γλάρων;
Που νομίζεις πως έχεις τόσες ιδέες που δεν έχεις παρά να ανοίξεις τα πόδια και να γεννήσεις;  Που όλο το απόγευμα είναι δικό σου κι εσύ αποφασίζεις ταινιάκι χαλαρό και τρυφερό και αγαπησιάρικο;  Που υπολογίζεις τα υπέρ και τα κατά και λες δε μπορεί,  θα υπάχει κάπου μια γαλάζια αγκαλιά και για μένα;  Μια τόση δα;

Και την επομένη όλα μοιάζουν ένα μπερδεμένο κουβάρι;  Που όλα τα καινούργια πράγματα μοιάζουν ξαναμασημένα και παρωχυμένα;  Που ο ήλιος έδωσε τη θέση του στη γκριζάδα και τη βροχή;  Που τα χέρια σου είναι άδεια και κουλά;  Που δεν υπάρχει τίποτα μα τίποτα για να κλείνει προς το υπέρ κι όλα είναι από χέρι κατά;

Έ..  αυτό!

μεταξύ 8 και 9

Μεταξύ 8 και 9,  κάνω ένα τσιγάρο,  απέναντι από το ΠΩΛΕΙΤΑΙ, το παράθυρο με τα πόδια,  το μπαλκόνι με τις πλαστικές καρέκλες,  αγόρι κορίτσι,  το μακρινό μπλε αναβόσβημα,  τα αχνά Χριστούγεννα,  εσένα που λείπεις γιατί δεν είναι καλοκαίρι,  το φαρμακείο κάτω,  το φως μέσα από το άλλο φως στον τοίχο.  Η τηλεόραση παίζει το θέατρο των ειδήσεων,  κλείνω τα αφτιά μου αλλά δεν μπορώ να κλείσω τα μάτια μου.  Το κεφάλι μου είναι βαρύ,  νομίζω πεθαίνω και μετά έρχομαι με χαρά για να σου αφήσω χώρο να μιλήσεις,  όμως δε θα το κάνεις ποτέ,  γιατί πραγματικά δε θέλω να σου δώσω ΚΑΙ τα αφτιά μου.  Η ζωή σου δεν με περιέχει είναι γεγονός,  και το να ακούω για αυτή τη ζωή χωρίς εμένα με πληγώνει.  Μου λες,  έλα να σε δω,  με βλέπεις,  μου χαμογελάς,  σου χαμογελώ και μετά κάτι στραβώνει και τραβάμε διαφορετικούς δρόμους.  Μισιόμαστε για κάποιο λόγο που δεν θα αλλάξει ποτέ.  Ένας άντρας,  έχει βγάλει βόλτα στο σκοτάδι ένα ροζ μωρό κορίτσι,  κοντά στην πόρτα ενός νοσοκομείου.  Κλωτσάει ένα τραίνο.  Κατεβαίνει τα σκαλιά.  Ξανανεβαίνει!  Ξανακλωτσάει.  Τον παρακολουθώ καθώς μου έχεις ήδη γυρίσει την πλάτη.  Τι δεν σου δίνω;  Παίρνει το μωρό αγκαλιά.  Απόγνωση.  Απόψε η μαμά ή η γιαγιά δεν θα έρθει στο σπίτι.  Αύριο ποιός ξέρει..  Θέλει να κλωτσήσει το μωρό,  αει σιχτίρ κι εσύ στα πόδια μου αλλά το σφίγγει περισσότερο.  Αει σιχτίρ για ζωή..
Δυο αγόρια έχουν βγάλει βόλτα άσπρες και μαύρες βούλες με τέσσερα πόδια.  Πετούν ένα ξύλο.  Οι βούλες τρέχουν,  το αρπάζουν και γυρνούν πίσω..
Η πλάτη σου είναι ακόμη γυρισμένη απέναντι μου.  Δεν αλλάζει αυτό.  Τι δεν σου δίνω;  Δεν είναι που μ΄ενδιαφέρει,  είναι που αν πραγματικά το χρειάζεσαι,  να ξέρω να το κρύψω καλά..

Όχι δεν σ΄αγαπάω πια!

''χάδι''

σαν σε ένα ρούχο,  να ψάχνεις να βρεις την τρύπα..  νύχτα..











το άγγιγμα σου

94,8

94,8.  όπως εκείνα τα απογεύματα με τον καφέ στο χέρι,  το μπισκότο στο στόμα και την καρδιά να σπινιάρει σαν έφηβος επάνω στην πρώτη του μηχανή.
''τι να μου κάνει ένα φιλί κι ένα τσιγάρο..  εγώ εσένα αγκαλιά θέλω να πάρω''..
αν θελήσω ποτέ να σου πω ένα μυστικό,  θα είναι πως πολύ κόσμο θέλω να πάρω αγκαλιά αλλά κάθε φορά ξεχνάω τον τρόπο και μένω με τα κλειδιά στο χέρι..
και μετά,  τα πρωινά Κυριακής,  βρίσκω μαύρα μεταλικά καπάκια από μπύρα σκόρπια εδώ κι εκεί..
''ένα γράμμα να μου στείλεις,  να μου πεις πως νοιάζεσαι,  να μου πεις ότι σου λείπω κι ότι με χρειάζεσαι''

''τρόπος είναι κάτι που όταν το βρεις πετυχαίνεις το στόχο σου,  ή έστω τον πλησιάζεις''
''στόχος = σκοπός = κίνητρο = αφορμή = αιτία''

''αιτία είναι μια λέξη γεμάτη μαύρα αγκάθια,  σαν αχινός ένα πράγμα,  ενίοτε την παραβλέπεις''

''παραβλέπω σημαίνει κάνω τα στραβά μάτια,  είτε γιατί έτσι βολεύομαι,  είτε γιατί αισθάνομαι ότι καλύτερα να ανέβω το βουνό παρά..''

''προσπάθεια είναι μια λέξη που την κουβαλούν δύο..  συνήθως''

''μόνος ούτε στον παράδεισο..  πόσο μάλλον όταν ζεις την κόλαση''

''κόλαση,  μπορεί να είναι οτιδήποτε σου αφήνει δυσάρεστο συναίσθημα''

''συναίσθημα είναι αυτό που με κάνει να θέλω να κουβεντιάζω μαζί σου..  όποτε..''

''το συναίσθημα είναι μια λέξη πολύ παχουλή και πολύ ζουμερή,  αλλά εντυπωσιακά κενή όταν περπατάει μόνη..''

''η μοναξιά δε μ' ενοχλεί,  άλλωστε δεν είμαι μόνη..  η ανάγκη του να είμαι παντού ναι..  αυτή μ΄ενοχλεί..''

''μ΄ενοχλεί κι αυτό το συναίσθημα του..  τελικά ρε συ η γη δε μου ανήκει..''




γάμησε τα..  φαύλος κύκλος

επίλογος

Δεν κερδίζεις κλέβοντας τις ζωές των άλλων Μαρία.
Αξίζεις μια ολοδικιά σου ζωή!



σε φιλώ!

κάπου στο τέλος

Aυτά τα μαύρα βαμμένα απογεύματα μου προκαλούν ναυτία.  Θέλω να μπω μέσα μου και να ξανανοίξω το δέρμα μου πέντε μήνες μετά ακριβώς στην αλλαγή της ώρας του Μάρτη.  Μοιάζω με λιοντάρι στο κλουβί,  σήμερα,  χθες και προχθές,  γράφω σε χαρτιά τι ακριβώς με ενοχλεί αλλά κρύβονται τα γράμματα και πάλι δε βγάζω άκρη.

Έπαψε να μου προκαλεί το ενδιαφέρον ο Κ.
Ο Α. ακούσια με νανουρίζει έως ότου κοιμηθώ,  κι ο Δ. με κρατάει στην αγκαλιά της πλάτης του όλη νύχτα.

Κανονίζω συνάντηση με προδιαγραμμένο μέλλον,  την ίδια ώρα που το μέλλον όλων μας βρίσκεται σε κινήσεις και όνειρα ανέφικτα.

Θυμάσαι την περίοδο της χούντας που οι άνθρωποι μίλαγαν ψιθυριστά;  Που οι ποιητές έκρυβαν τα ποιήματα σε κλειδωμένα συρτάρια και πως τα φώτα στα διαμερίσματα τις νύχτες ήταν στο κόκκινο των μπουρδέλων;
Θυμάσαι που νόμιζες πως σε ακολουθούν και πήγαινες στη δουλειά σου κάνοντας κύκλους και πάλι κύκλους για να ξεφύγεις από το τέρας;

Είναι το ίδιο πράγμα τώρα,  αλλά με άλλο τρόπο..
Ίδιο κι απαράλλαχτο..



σ.

υποχώρηση

Έσπασα τη μέρα δεύτερη..  ποτέ δε μου άρεσε να οδηγώ !

σαν γλάρος

Θα μετράω μια μια τις μέρες,  στη χιλιάδα θα μου αγοράσω ένα αυτοκίνητο !

κάποια πράγματα

όσο και να χτυπιέσαι

δεν θα τα αλλάξεις

είναι γραμμένα από τη μοίρα

ή μήπως όχι;

ερωτεύσιμη

Κάποιες λέξεις θυμίζουν πράσινα λιβάδια και σώματα γυμνά.  Κάποιες λέξεις προμηνύουν έναν έρωτα που έρχεται κρυμμένος σ΄ένα χειμώνα δύσκολο.  Κάποιες λέξεις φωνάζουν πως κάποιος εκεί μακριά σε χρειάζεται για να θυμηθεί και να σου θυμήσει.  Πως κάποιος εκεί μακριά,  σταυρώνει τα δάχτυλα του,  παρακαλώντας να του φέρεις τύχη!


Πρέπει να μαζέψω στο τρίτο συρτάρι το λιωμένο κόκκινο μαγιώ και το μαύρο φόδρινο φόρεμα.  Ζυγώνει Οκτώβρης!

σώμα

Δεν είναι πως σου απαντάω,  είναι που δε μπορώ να σου βγάλω βίαια τις λέξεις.  Υπομονή κι επιμονή αγνοώ τι σημαίνουν.  Θέλω να σκεπάζω το σώμα μου με σεβασμό τις νύχτες που τα άστρα κάνουν κύκλους γύρω από το φεγγάρι.  Θέλω να με ρωτήσω τι ζητάω,  θέλω να μου ψιθυρίσω τρόπους για να το συναντήσω χωρίς μετέπειτα μετάνοιες,  θέλω να περπατήσω σ΄ένα δρόμο που θα είναι στρωμένος με ρεαλισμό,  σαν αυτόν που άλοιφε σα μέλι στο ψωμί της το κορίτσι που το έλεγαν Κατερίνα.
Εσένα έχω,  μα μαζί σου πάει κι ένα αλήτικο παρελθόν που πρέπει να ξεχάσω χάριν του σκοπού.

Έχουμε χάσει το δρόμο μας μωρό μου.  Κάπου αφήσαμε τους ρόλους μας,  και συνεχίσαμε ντυμένοι ξένα κοστούμια.  Βάλαμε πολλές ψυχές ανάμεσα μας,  αγαπημένες τόσο που ούτε μας πέρασε από το νου να γυρίσουμε πίσω.

Μαγκιά θέλει.
Ότι και να διαλέξεις..

10000 χιλιάδες μίλια μακριά

Τα μπούτια από το κοτόπουλο,  έχουν σχεδόν γίνει.  Περιμένω το ρύζι.  Τρελαίνομαι για δαμάσκηνα,  αλλά δε ξέρω αν θα μου κάνουν καλό με όλο αυτό το ανακάτεμα στο στομάχι.  Η γιατρούλα χθες είπε πως πιθανόν να έχω γαστρίτιδα.  Τι θα πεί πιθανόν;  Θα πει,  μείνε μια βδομάδα χωρίς καφέδες να βάλεις μυαλό.  Χαμογελούσε.  Ήμουν μόνη στο ιατρείο της και τη φαντάστηκα να διαβάζει κάποιο μυθιστόρημα μέχρι το επόμενο ραντεβού.  Σε προσγείωσα ε;  Είχα μαζί μου μια μεγάλη ακτινογραφία θώρακα,  πεντακάθαρη!  Έφυγα με μιας βδομάδας υπομονή και το όνομα από ένα φάρμακο γραμμένο σ΄ένα μικρό τσαλακωμένο κομμάτι χαρτιού.  Το κράτησα στην τσάντα μου.  Έκανα μια μεγάλη χειμερινή βόλτα με τον τεράστιο λευκό φάκελλο στα χέρια.  Η θάλασσα έχει γούστο μόνο με καλή παρέα.  Σου έχω πει;  Στη θάλασσα,  εκεί στο ύψος του μεγάλου κόκκινο κτιρίου που μοιάζει με παλιό εργοστάσιο,  το έδαφος αποτελείται από χιλιάδες μπαλώματα που με την πρώτη ευκαιρία γεμίζουν βροχή.  Τρία τέσσερα σκουριασμένα σκαλιά σε κατεβάζουν στο νερό.  Βλέπω ζευγάρια να κουρνιάζουν εκεί,  παρέα με μπύρες και αγάπη και ζηλεύω.  Βλέπω φίλους να κουβεντιάζουν αγκαλιά και πάλι ζηλεύω.  Βρέχει!  Αυτή τη στιγμή βρέχει.  Βρίσκεσαι 10000 χιλιόμετρα μακριά.  Αυτή την ώρα ίσως να έχεις πεινάσει.  Ίσως να αγοράζεις από αυτά τα τεράστια λουκάνικα με κάποια ειδική γερμανική σως.  Μπορεί και να σκέφτεσαι 10000 τρόπους πονηριάς.  Όλα έχουν αλλάξει.  Γαμημένος χρόνος,  έχει αδειάσει το κεφάλι μου από το μυαλό μου και το έχει απλώσει με πορτοκαλί μανταλάκια να στεγνώσει.  Έχεις ακούσει ποτέ βροχή πάνω σε τσίγκο;  Μοιάζει με μουρμούρισμα,  ή ψιθύρισμα.  Σιγανή ποιητική απαγγελία.  Αυτό! Αυτό που κάποτε μ΄έκανε γεμάτη με πάθος και ερωτηματικά και αγάπη ήσουν εσύ.  Τα έγραψα όλα στα χαρτιά μου,  ακόμη και το τέλος.  Τώρα δεν έχω ούτε όμορφα ούτε άσχημα πράγματα να πω.  Αυτή την άδεια μνήμη σπρώχνω κάθε φορά.  Σα το άδειο πλαστικό μπουκάλι που δεν έχει λάδι,  αλλά εσύ πεινάς.  Και το στραγγίζεις γυρνώντας το ανάποδα με την ελπίδα πως κάτι θα βγάλει.  Έστω και μια σταγόνα να σου γρασάρει τη σκέψη.  Έστω μια!

χίλια κομμάτια

Όταν τα σχέδια του κάθε Σεπτέμβρη δεν έρχονται σε μένα,  γίνομαι εγώ αυτά,  χίλια κομμάτια σε μια καθημερινότητα τόσο κοινή που δε χωράει παρά ένα πιάτο ζεστά μακαρόνια,  με κόκκινη σάλτσα από έτοιμο κουτί κονκασέ  και δυό κουταλιές κίτρινο τυρί.  Χαιδεύω το πάτωμα με το ένα πόδι.  Καταπίνω καφτά υγρά που έρχονται από το στομάχι μου,  εκείνοι οι γαμημένοι καφέδες στη θάλασσα έκαναν το μέσα μου σα το τραινάκι του τρόμου στο λούνα παρκ.


Η απόσταση δημιουργεί ψευδαισθήσεις ή η εξάρτηση;
Πως να επινοήσεις πράματα που δε γίνονται; ε;

απλανής

Φοβάμαι πως κάποια στιγμή σε μια πόρτα,  πίσω από μια λευκή κουρτίνα,  θα είμαι εγώ.  Μ΄ένα βλέμμα απλανές θα πλέκω χρωματιστές παιδικές κραυγές. Ανίκανη να αποδεχτώ το χρόνο που θα με φιλάει ρουφηχτά στο στόμα.  Θα πετάω πάνω από το Μαρόκο και θα ξεκουράζομαι στο λιμάνι της Καζαμπλάνκα.  Θα μου προσφέρω ένα ποτήρι Ατλαντικό Ωκεανό.  Θα το πιω μονορούφι.  Θα έχω κολικό.  Θα ψάχνω σιχαμερούς γιατρούς και ακτινολόγους.  Θα μου μιλούν μεγαλίστικα και θα τους απαντώ με βρεφικές κραυγές.  Οι αντιδράσεις μου θα είναι στο μηδέν.  Θα κάθομαι σε πέτρινες αυλές και ψαθωτές καρέκλες.  Θα κάνω στο μυαλό μου μια σχισμή μικρή και θα πουλάω μπαχάρια στο παζάρι.

Θα έρθει μια μέρα που ο κόσμος δεν θα είναι μόνο λέξεις,  θα μυρίζει ξανά κι εγώ δε θα έχω μύτη.

από Δευτέρα

Σιγά μη σου μιλήσω σήμερα..  Τώρα που χόρτασα επιβεβαίωση..

Από Δευτέρα πάλι..

απωθημένα

Δεν το έκανες,  αλλά θα έκοβες φλέβες να το έχεις κάνει!  Ποιά λέξη κολάει σ΄αυτή την κατάσταση γάντι;
Στη ζωή φίλε μου,  συχνά πυκνά βρίσκεσαι σε σταυροδρόμια.  Εκεί λοιπόν,  καθώς βρίσκεσαι κάπου στο κέντρο του κόμβου κι αναρωτιέσαι το μέλλον σου,  δεν πετάς αποσκευές για να ελαφρώσεις από το βάρος.  Κι αν τις πετάξεις,  δε γυρνάς μετά πίσω,  λίγο πιο προσγειωμένος,  λίγο πιό ώριμος να τις ψάξεις.  Γιατί το πιό πιθανό είναι κάποιος να έχει βρει τη βαλίτσα,  και να την έχει κάνει δική του μαζί με όλο το περιεχόμενο.
Υπάρχει και μια άλλη λύση..  να μιλήσεις όταν ΠΡΕΠΕΙ.  Ας έχουν αλλάξει οι συνθήκες.  Ποτέ δε ξέρεις αν ο άλλος  κουβαλάει επάνω του την ίδια τρέλλα.  Τον ίδιο πόθο για σένα όπως κι εσύ για αυτόν.  Την ίδια εκτίμηση και τον ίδιο θαυμασμό.
Αποτέλεσμα;
Χρόνια βουτηγμένα στο λεμόνι.  Ένα κλικ πάντα διαφορετικό από αυτό που θα θέλαμε.  Κι έκανε το λεμόνι τη διαφορά.  Κι ας βάζαμε ζάχαρη.  Και μπακάρντι.  Και ομπρελλίτσα.  Τρελαίνονται οι άνθρωποι όταν θέλουν κάτι άλλο από αυτό που έχουν.  Και για το αδοκίμαστο.  Κι ας είναι το δοκιμασμένο καλύτερο.  Ποιός νοιάζεται.

Λυπάμαι για όσα μου είπες εχθές.  

σαν καθρέφτης

Kάτι μου κάνει αυτή η ώρα,  κάτι σαν να στέκομαι μετέωρη ανάμεσα σε εκατομμύρια κόκκους ερήμου.  Ένα αντίο,  και η αίσθηση του διαφορετικού,  μαζί με μια μικρή ποσότητα ''δήθεν''.  Τα αεροπλάνα,  παίρνουν μαζί τους ανθρώπους που αγαπάμε,  που θα θέλαμε να τους μοιάζουμε ή στην καλύτερη περίπτωση θα θέλαμε να έχουμε μια τόσο έντονη προσωπικότητα ώστε να θέλουν να μας μοιάσουν.
Είναι σα να βλέπω τον εαυτό μου στον καθρέφτη,  αλλά μέσα εκεί ''η άλλη''.
Ξέρεις,  ένα κλικ παραπάνω χάιδεμα από τη φύση πόσους πόντους δίνει;
Λίγο πιο εύστροφη,  λίγο πιο καλοφτιαγμένη,  λίγο πιο αεράτη,  λίγο..  ένα τόσο δα κι είναι σα να βλέπω εμένα αλλά στο αντίθετο μου.  Στην αρχή,  λειτουργούμε σαν τα συγκινωνούντα δοχεία.  Δίνουμε η μία στην άλλη ότι μας περισσεύει.  Συνήθως όμως λειτουργούμε όπως σ΄εκείνο το ανέκδοτο με το γρύλο.  Ένα κλικ κι αυτό μα η αλλαγή τεράστια.  Μάθαμε να πέφτουμε με τα μούτρα για να κλωτσήσουμε μετά.  Δε ξέρω που μαθαίνεται αυτό.  Πόσο παλιά μας τον φύτεψαν αυτό το σπόρο,  και ποιοί και γιατί.  Τι κουβαλούσαν στο κεφάλι τους δε ξέρω.
Τελικά,  βρέξει δε βρέξει το καλοκαίρι θα ξαναφανεί μήνες μετά.  Καλύτερα να βρέξει..  να γίνει η έρημος βροχή..

έξι μήνες μετά

Αισθητά πριν τις δέκα το πρωί,  ιδρώνω στους 33+ βαθμούς,  Στο μπαλκόνι,  οι μεταλλικές τέντες λειτουργούν κάπως σα ''θερμοκήπιο''.  Κυριακή και καφές φίλτρου ζεστός,  βιβλίο χορταστικό,  γιορτή.  Αγαπημένο γλυκό που θα παγώσει στο ράφι ενός κατά τα άλλα αδιάφορου ψυγείου.
Η συγγραφή είναι δουλειά μοναχική αλλά εσύ φτιάχνεις σκοτεινά δωμάτια και αντί να κρυφτείς τα προδίδεις.  Κι άμα το ξέρει ένας είναι σα να το ξέρουν όλοι και ξανά στην μετακόμιση.
Ζω τα χρόνια που δεν είναι όπως ήταν.  Είμαι υποψιασμένη,  όπερ σημαίνει δεν δίνομαι,  δεν αφήνομαι,  δεν είμαι αυθόρμητη.  Γεμάτη είμαι.  Ικανοποιημένη είμαι.  Δεν περιμένω κάτι.  Δεν θέλω κάτι διαφορετικό από αυτό που έχω,  το ρουφάω με το καλαμάκι και στο τέλος κάνω και παιχνίδι.
Κάποια πράγματα έρχεται η στιγμή που μπαίνουν στη θέση τους.  Είναι κατά πόσο θα σε βρουν έτοιμη για αυτό.  Όπως λες ''θέλω να κάνω δίαιτα''  κι είσαι τόσο βολεμένος με τον τρόπο που τρώς και το αναβάλεις από Δευτέρα,  ή από Μάη,  ή από Σεπτέβρη κλπ κλπ
Κι έρχεται η στιγμή που ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ κι απορείς κι εσύ ο ίδιος με τις δυνάμεις σου για αλλαγή.

Η αλήθεια όμως είναι πως αν δεν αφήνεις κάτι να σου τραγανίζει την ψυχή..  δεν γράφεις.  Καθαρά πράγματα.  Εαυτός που δεν αναζητά,  που δε θέλει και δε μπορεί να έχει,  που δε πουλιέται,  που δε δίνεται,  που δε θλίβεται,  που δεν απελπίζεται,  που δεν ζητάει τα κομμάτια του πίσω, ΔΕΝ ΓΡΑΦΕΙ.

Και σε όλα αυτά τα προηγούμενα,  δεν ήμουν εγώ..  αποκλείεται να ήμουν εγώ..  ποτέ δε συμπάθησα τα μαύρα παλτά..

η καρδιά είναι το αγαπημένο μου έμβλημα

Το σουσάμι κυλάει από το φρεσκοψημένο κουλούρι στο πιάτο.  Μπουκιές από ζεστό ζυμαράκι,  τρώω λαίμαργα,  το πληκτρολόγιο γεμίζει ψίχουλα.  Σε λίγο θα το γυρίσω ανάποδα.  όπως ακριβώς σε γυρίζει κάτι που έχεις ποθήσει πολύ,  να αδειάσει.  Οι άνθρωποι δε ξέρω αν ποτέ,  όταν γεμίσουν αδειάζουν.  Τα σύννεφα ας πούμε ξεσπούν σε βροχή.  Στ αλήθεια νωρίς το πρωί έβρεχε.  Πως ταιριάζει αυτή η υγρασία με το μαμαδένιο ζυμάρι.  Μου φέρνει στο νου ξυλόσομπα.  Και χειμώνες που έδιωχνα τη μοναξιά με μοναξιά.  Μη το δοκιμάσεις.  Είναι κι αυτό ένα ψέμα.  Δεν κουκουλώνεται η μοναξιά.  Πάει και τρυπώνει σ εκείνους τους μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια.  Έχεις δει ποτέ τέτοια μάτια;  Βαθουλωμένα στις κόγχες τους και τα μαύρα σακουλάκι από κάτω στήριγμα.

Έφτιαξα καφέ.  Ελληνικό με μισή κουταλιά ζάχαρη.  Στο σιέλ φλυτζάνι με το σπασμένο πιατάκι.  Θυμάμαι εκείνο τον ελληνικό που ψήσαμε μαζί σ εκείνο το μεγάλο μαγαζί,  έξω από την πόλη.  Ίσως ήταν το μόνο που κάναμε μαζί.  Είχα βάλει το μπρίκι πάνω από τη φωτιά κι ανακάτευα με το κουταλάκι. Είχες έρθει πίσω μου κι έπιασες με το χέρι σου το κουταλάκι και μαζί το δικό μου χέρι.  Μ αγαπάει είπα.  Με θέλει είπα.  Πόσο αστεία ήμουν!  Δεν ορίζεται με τέτοια η αγάπη,  ούτε ο έρωτας μέρα που είναι μεθαύριο.  Για αυτό στα λέω.  Κάποτε πίστευα πως το ''αχ''  συμβαίνει μόνο στις συναισθηματικές ταινίες.  Ψέμα κι αυτό.  Το ''αχ'' συμβαίνει στη ζωή.  Και σε φέρνει τούμπα.  Σε γλύφει γλυκά μέχρι που σε αποδυναμώνει.  Σε ρουφάει μέχρι που σε κάνει κτήμα του και τέλος σε σκοτώνει.

Δεν είναι τυχαίο που όλες οι ταινίες αγάπης τελειώνουν με μια αρρώστεια,  ή με ένα θάνατο.  Κι αν δε συμβεί,  ο θάνατος,  τη στιγμή που πρέπει,  θα είναι ένα δηλητήριο που σε σκοτώνει αργά για όλο το υπόλοιπο της υποτιθέμενης ζωής σου.  Ένα δηλητήριο που κρύβεται σε κάθε ανάμνηση,  σε κάθε επαναφορά στιγμής,  Σε ότι συμβαίνει κατά αυτό τον τρόπο,  αντί να συμβεί κατά τον άλλο τρόπο.

Πάντα την αγαπούσα αυτή τη γιορτή.  Επιβλητική και τρυφερή συγχρόνως.  Η καρδιά είναι το αγαπημένο μου έμβλημα.  Πως θα μπορούσε να ήταν αλλιώς;  Δε θα το κάνω,  αλλά όταν σε συναντήσω θέλω να σπάσω τη σιωπή.  Θέλω να χωθώ στην αγκαλιά σου και από τα μάτια μου να τρέξουν δάκρυα.  Να σπάσουν οι σακούλες και το μαύρο που τα στηρίζει.  Κι ύστερα ότι κι αν συμβεί να μη με νοιάζει.  Να σηκωθεί ψηλά ο τοίχος.  Αυτή η ψύχρα δε μου κάνει καλό.  Σε κανέναν μας δε κάνει αν και την αντιμετωπίζουμε με διαφορετικό τρόπο.  Άμυνες.  Δυσκολεύομαι να πλησιάσω πια.  Όχι μόνο εσένα,  κι αυτό είναι το χειρότερο.  Ο λεκές ήταν μεγάλος βλέπεις.  Ήταν μεγάλος και πότισε τα πάντα!

θηλυκό

Τα απογεύματα οι νύχτες πέφτουν νωρίς.  Το κρύο σε φοβίζει.  Οι μέρες δεν θα υπήρχαν αν δεν ήταν εκείνες οι κόλες Α4 που συμπληρώνω καθημερινά.  Η φωνή μου έχει ξεχάσει τη χροιά της.  Πως είναι όταν αγαπώ.  Όταν ενθουσιάζομαι.  Όταν γοητεύομαι.  Τα δάχτυλα μου έχουν κουραστεί να γράφουν.  Σήμερα η μέρα είναι άδεια από αναμνήσεις.  Το απόλυτο κενό.  Ένα μηδέν που αργεί να κλείσει το κουλουράκι του.  Ή ανάσα μου κόβεται αδύναμη στη μέση.  Το τσιγάρο το έχω κόψει.  Πάνε τρεις μήνες+.  Γράφω γράμματα σε τέσσερις άγνωστους.  Υποψιάζομαι την κάθε εξέλιξη.  Αυτό με κάνει και χαμογελώ αλλά όχι σήμερα.  Σήμερα κάθε λεπτό πεθαίνω σαν εκείνες τις ξεχαρβαλωμένες πινακίδες με τα ονόματα των οδών που γράφουν στις γωνίες των τοίχων δίπλα στις εισόδους των σπιτιών.  Κάπως έτσι έχουν κρεμάσει τα χέρια μου.  Χωρίς λόγο.  Πάντα χωρίς λόγο.  Στους μεγάλους λόγους το σώμα συμπεριφέρεται σε άμυνα.  Δυνατό για να ανταπεξέλθει.  Μου λείπουν τα φώτα.  Μου λείπει το κέντρο.  Μου λείπουν τα χαχανίσματα σε ένα από τα ξύλινα οβάλ τραπέζια ενός ζεστού cafe.  Με κάποιο αρσενικό απέναντι μου να δίνει παράσταση.  Να στήνει το παραμύθι.  Να φτιάχνει την παγίδα.  Κι εγώ να σκέφτομαι αν αξίζει και μετά να πέφτω μέσα.  Αξίζει δεν αξίζει.  Αξίζω εγώ.  Και θέλω πνοή.  Θέλω ανάσα.  Όπως όταν περνάω από την πλατεία με πολλά δέντρα και το καρουζέλ.  Είναι μια βαθιά ανάσα για μένα.  Εσύ δεν το αξίζεις.  Για αυτό και δε σου δίνω.  Τίποτα.  Μόνο την παρουσία σου κλέβω για δυό ώρες.  Να ακούω τη φωνή μου.  Να σε μαλώνει.  Να παθιάζεται.  Μέσα μου να σε κατεβάζω όλο και πιό χαμηλά.  Όλο και μικραίνει το μέγεθος σου. Η αξία σου.  Η κάθε ύπαρξη έχει την τιμή που της δίνεις.  Τέρμα οι υπερτιμήσεις λοιπόν.  Αλλά σ αγαπάω.  Σε χρειάζομαι.  Όλο αντιφάσεις.  Ψέμματα.  Λάθη..  ένα σωρό λάθη.  Πες μια φορά το σωστό όνομα.  Πες μου την αληθινή σκέψη..  Γυναίκα..  σε κάνει να νιώθεις γυναίκα..  αυτό δεν είναι;  για ποιά ανάγκη μου μιλάς λοιπόν;  Θα ξαναρχίσω το τσιγάρο πάει και τελείωσε!

πολύ αγάπη

Φοράω ένα μαύρο μπλουζάκι.  Σ΄αγκαλιάζω.  Σε φιλάω.  Χώνω το στόμα μου στο δικό σου.  Παίρνεις τα δάχτυλα μου με τα δόντια σου.  Τρίβεσαι επάνω μου.  Η μπλούζα μου γίνεται λευκή και λίγο περισσότερο τρυφερή.

Ξεχνάω τα πάντα. Στρέφω την προσοχή μου σε μόνο δύο πράγματα.  Μια αρχή και μια αγάπη.  Ισορροπία.  Ικανοποίηση.  Ενέργεια.  Τη νιώθω κάθε πρωί που τα πόδια μου δεν ακουμπούν στο πάτωμα.

Συνειδητοποίηση / πηγή / έλεγχος / πρόγραμμα / απόλυτο / επιθυμία / τρόπος / αποτοξίνωση /