Συναυλία Nick Cave

. Μια ακόμη Συναυλία.


















. Μια συναυλία όμως γεμάτη. Με ένταση. Με δύναμη. Με ...απρόσμενη τρυφερότητα ! ! ! Με πολύ κόσμο. Διαφορετικών ηλικιών και κοινωνικής ή ...πολιτισμικής προέλευσης. Που όμως δεν ξένιζε η παρουσία τού ενός δίπλα στον άλλο. Αισθάνθηκα οτι καθένας τους είχε την θέση του εκεί και είχε κάθε δικαίωμα σ' αυτή τη θέση.


















. Αυτό που με εντυπωσίασε περισσότερο ήταν μια ... ανεξήγητη χαρά στα πρόσωπα τών περισσότερων από αυτούς πού παραυρέθηκαν στην συναυλία, καθώς φεύγανε.

. Λές και η συμμετοχή τους σ' αυτήν την συναυλία νά 'χε σαν αποτέ-λεσμα να συντελεστεί κάποια κάθαρση.



















. Κάποτε αυτό το συναίσθημα, αυτήν την " ανεξήγητη " χαρά τα είχα ξανασυναντήσει σε πολύ καλές θεατρικές παραστάσεις, και θυμάμαι εδώ την παράσταση τού Βολωνάκη " ο κ. Πούντιλλα και ο άνθρωπός του ο Μάττη " με έναν καταπληκτικό Δ. Παπαμιχαήλ στο ΚΘΒΕ στην Θεσσαλονίκη, αλλά και τις πρώτες συναυλίες τού Μίκη Θεοδωράκη στην μεταπολίτευση.



















. Τότε που όλοι, ή έστω οι περισσότεροι αισθανόμασταν Ένα. Μαζί.

Λένα . . .

. Τελείως ξαφνικά, πρίν λίγο καιρό, έφυγε η Λένα.

. Πάνω σε μια μοτοσυκλέττα. Που . . . " η μοτοσυκλέττα δεν έχει όπισθεν" . . .

. Ήταν η ξαδέρφη μου ( και πολύ δυσκολεύτηκα να γράψω "ήταν" και όχι "είναι" ) ένα κορίτσι που πολλά πέρασε και πολύ δυσκολεύτηκε στη ζωή της από την παιδική της ηλικία αλλά και στην συνέχεια. Και καθώς την αποχαιρετούσαμε άκουσα κάποιον άγνωστο σε μένα να λέει : " Πέρασε πολλά, αλλά όμως πάντα χαμογελούσε . . . "

. Την αποχαιρετήσαμε κάτω από τις φλαμουριές, που εκείνη τη μέρα ίσως είχαν ακόμη πιό έντονο άρωμα.


. Ο χαμός της ήταν ένα σόκ. Από εκείνα που πολλές φορές μάς επιτί-θενται στην ζωή μας για να μάς ξυπνήσουν ίσως, να συνέλθουμε, να ασχοληθούμε και με άλλα πράγματα πέρα από την ρουτίνα τής καθημερινότητας. Να ζήσουμε.

. Αλλά αυτά τα σόκ γρήγορα πάλι τα ξεχνάμε μπροστά στις άλλες επιθέσεις που κάθε μέρα δεχόμαστε επίσης. Το ενοίκιο, τούς λογα-ριασμούς, τα φροντιστήρια τών παιδιών, τις κάρτες, την δόση για το σπίτι, την ανάγκη για καινούριο αυτοκίνητο, πού θα φάμε, που θα διασκεδάσουμε, ποιόν θα εκμεταλλευτούμε, πού θα κάνουμε οτι τάχα γεμίζουμε τα κενά τής ζωής μας.

. Πολλές φορές, μετά από μιά επίσκεψη σε κάποιο Νοσοκομείο, μιά απώλεια, μιά κηδεία συγγενή ή φίλου, σκεπτόμαστε οτι αξίζει να αλλάξουμε τη ζωή μας, να την αναβαθμίσουμε, να την κάνουμε πιό ουσιαστική, μα πάλι ξεχνιόμαστε.

. Όμως με την Λένα ήταν νομίζω διαφορετικά. Η ανάμνησή της νομίζω οτι θα με βοηθάει να είμαι λίγο καλύτερος στούς άλλους αλλά και σε μένα.

. Πάρα πολύ καιρός πέρασε και δεν μπορούσα να καθήσω να γράψω αυτήν την ανάρτηση, και ακόμη περισσότερο να διαλέξω κάποια φωτογραφία. Μάλλον αργότερα . . .