Απίστευτο κι όμως αληθινό... Η υπουργός δικαιοσύνης του Ισραήλ καταστρέφει ιδιοχείρως, πανό αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό λαό στον Άγιο Νικόλαο Κρήτης

Η κυρία της φωτογραφίας και ο συνοδός της, επιχείρησαν στις 3 Σεπτέμβρη, να σκίσουν το πανό στην είσοδο της μαρίνας, αλλά έγιναν αντιληπτοί από θαμώνες παρακείμενης καφετέριας... και ακόμα τρέχουν. Να ξέρουν ότι το πανό θα το ξαναφτιάξουμε ακόμα μεγαλύτερο. Και δεν θα σταματήσουμε αν δεν δούμε τη Παλαιστίνη ελεύθερη από το κράτος-χωροφύλακα της περιοχής. 

Αυτά έγραφα σε σχόλιο στο facebook την ημέρα των γενεθλίων μου... Το μεγαλύτερο όμως δώρο για τα γενέθλιά μου το πήρα όταν βρήκα την συγκεκριμμένη φωτό σε ένα λογαριασμό facebook από το Ισραήλ...

Ιδιοκτήτης του λογαριασμού, η υπουργός δικαιοσύνης του Ισραήλ, μανδάμ Τζίπι Λίβνι (!!!!!!!)

Μάλιστα της άφησα στην ανάρτησή της το παρακάτω σχόλιο:

Σας έχει πονέσει η συμπαράσταση των λαών στον αγώνα των Παλαιστινίων. Μπορεί οι Σιωνιστές να έχουν εξαγοράσει κυβερνήσεις, μπορεί να φαίνονται ανίκητοι σαν δορυφόροι των ΗΠΑ, μπορεί να είναι αστυφύλακες της περιοχής, αλλά έχουν καταντήσει το Ισραήλ, πολύ μικρό στα μάτια του κόσμου. Έχουν καταδικάσει το λαό τους να ζει με το φόβο, με το μίσος, σε μια στρατοκρατική καθημερινότητα...

Για το αληθές του κειμένου κάντε ένα κόπο να επισκεφτείτε το λογαριασμό της κυρίας, αφήνοντας σχόλιο της επιθυμίας σας. Θα σας παρακαλούσα χωρίς ύβρεις αλλά με επιχειρήματα. Αυτά πονάνε περισσότερο...

 https://www.facebook.com/tzipilivni/photos/a.160861394437.115053.37665519437/10152657501544438/?type=1&theater

  ***

ΦΡΕΝΤΕΡΙΚΟ ΓΚΑΡΘΙΑ ΛΟΡΚΑ…. Ειδική κοινωνιολογική προσέγγιση.

Φεντερίκο Γκαρσία Λόρκα

Κείμενο Του Ρωμύλου Αυδή

‘Δεν ζει ο άνθρωπος μόνο με ψωμί. Αν ήμουν πεινασμένος κι αβοήθητος στο δρόμο, δε θα ζητούσα ένα ψωμί. Θα ζητούσα μισό ψωμί και ένα βιβλίο’.

Παρά τα ορμητικά βήματα με τα οποία η αστική τάξη στην Ευρώπη μπήκε στο προσκήνιο της Ιστορίας, δεν επαλήθευσε σε καμιά φάση της κυριαρχίας της τις ελπίδες που είχε δημιουργήσει για τους Λαούς. Ελπίδες που είχαν καλλιεργηθεί από τους εκπροσώπους του Διαφωτισμού με τον ορθολογισμό, την πίστη στην πρόοδο κι εκφράστηκαν από επιφανείς εκπροσώπους του, όπως ο Ντιντερό, ο Βολταίρος, ο Μοντεσκιέ, ο Ζαν Ζακ Ρουσσώ στη Γαλλία με την ‘Εγκυκλοπαίδεια’ κι ο Τζον Λοκ στην Αγγλία, με το ‘Κοινωνικό Συμβόλαιο’

Σαν ανερχόμενη δύναμη η αστική τάξη υποσχόταν βαθιές σαρωτικές αλλαγές σ’ όλα τα Μέτωπα: οικονομία, πολιτικούς και κοινωνικούς θεσμούς, εκπαίδευση και την Θρησκεία, η οποία καταδυνάστευε με την πολιτική της. Όλες όμως οι αλλαγές που επέφερε ήταν κομμένες και ραμμένες όχι για τον άνθρωπο σαν κοινωνικό ον, αλλά στο ξεζούμισμά του σαν εργαζόμενο. Δεν μπόρεσε να λύσει τη βασική αντίθεση ανάμεσα στον ατομικό χαρακτήρα της ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής και στην ‘νόμιμη’, αστικά, αρπαγή κι ιδιοποίηση του κοινωνικά παραγόμενου πλούτου.

Ο καπιταλισμός σαν σύστημα οικονομικής ανάπτυξης δεν δημιούργησε κουλτούρα. Στηρίχτηκε και στηρίζεται στην ωμή βία, κρατική και παρακρατική, το ψέμα, τη συκοφαντία και την πλαστογράφηση των πραγματικών γεγονότων. Μια συντηρητική κοινωνία είναι η επιδίωξή της. Και στην προσπάθεια αυτή κινείται όλο το αστικό εποικοδόμημα: Εκκλησία, η οποία τελικά στήριξε την αστική τάξη, Δικαιοσύνη, Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης.

Γιατί τι άλλο-εκτός από συντήρηση-είναι ο φόβος τον οποίο καλλιεργεί ενάντια σε κάθε τι διαφορετικό, το οποίο η ίδια ορίζει ως ‘σωστό και πρέπον’; Ας πάρουμε ένα παράδειγμα από τα πρόσφατα γεγονότα στη χώρα μας, για να προσεγγίσουμε το παρελθόν.

Δεκάδες ‘γκαίηδες’ έχουν παρελάσει κι εξακολουθούν να επηρεάζουν τη νεολαία, είτε από τα τηλεοπτικά παράθυρα είτε από τα περιοδικά ‘ποικίλης’ ύλης. Κι αφού με την πολυετή πλύση εγκεφάλου, μια μεγάλη μερίδα των νέων σήμερα λαχταράει να γίνει ένας νέος Τρύφωνας Σαμαράς, ένας Ψινάκης, ένα ζευγάρι ομοφυλόφιλων δέχτηκε από νεοναζιστικά στοιχεία επίθεση με χλωρίνη. Είναι ο φόβος στο διαφορετικό. Να ξεχάσουμε τις δολοφονικές επιθέσεις σε Πακιστανούς κι Αιγύπτιους; Τους άλλους οικονομικούς  μετανάστες δεν τους ενόχλησαν-Αλβανούς, Ρώσους, Γεωργιανούς, Τσετσένους κλπ, γιατί μ’ αυτούς είχαν μοιράσει τις έκνομες δουλειές της νυχτερινής Αθήνας-πορνεία, ναρκωτικά, προστασία. Να ξεχάσουμε τις επιθέσεις σ’ ένα θίασο που παρουσίαζε τον Χριστό σε μια διαφορετική εκδοχή; Όλα αυτά τα γεγονότα οδήγησαν την ελληνική κοινωνία σε μια υποκριτική ‘φοβία’ για τους ξένους. Τους ξένους που εκμεταλλεύονται στα φραουλάδικα, τα ξενοδοχεία, τις οικοδομές, τις γεωργικές ασχολίες.

Ας πάμε λίγο πιο παλιά. Έχω δημοσιεύσει-παλιότερα-την ΜΠΟΥΡΓΚΑ, όπου αναφερόμουν, μεταξύ των άλλων στα χιλιάδες αραβικά επιστημονικά βιβλία που έκαψαν οι Ισπανοί μετά την οριστική νίκη τους επί των Αράβων. Τα ίδια δεν έκανε κι ο Χίτλερ αργότερα; Δεν καίγαν τα βιβλία των κομμουνιστών; Μπορούσες ν’ ακούσεις τζαζ στη ναζιστική Γερμανία; Το βιβλίο κι ο πολιτισμός αποτελούν  ανέκαθεν κόκκινο πανί για τους αστούς.

Μέσα σ’ ένα τέτοιο κλίμα θα εξετάσουμε τον Λόρκα. Τον Λόρκα σαν ποιητή, σαν διανοούμενο, σαν ένα πετυχημένο προοδευτικό καλλιτέχνη, ο οποίος είχε μια ‘κρυφή’ ομοφυλοφιλία. Χιλιοτραγουδισμένος  και πολυμεταφρασμένος ποιητής. Στην Ελλάδα είχε την τύχη να μεταφραστούν τα ποιήματά του από τον Γκάτσο και τον Ελύτη και μελοποιήθηκε από όλους τους μεγάλους Έλληνες συνθέτες-Χατζηδάκι, Θεοδωράκη, Ξαρχάκο, Λεοντή, Μικρούτσικο, Μαμαγκάκη. Υπήρξε σπουδαίος θεατρικός συγγραφέας. Τα πιο σημαντικά έργα του, ‘ο Ματωμένος Γάμος’, η ‘Γέρμα’ και ‘Το σπίτι της Μπερνάντα Άλμα’. Πρόκειται για τραγωδίες με πασιφανή αναφορά στο ανθρώπινο στοιχείο μέσα από την κοινωνική καταπίεση. Οι κεντρικοί του ήρωες προσπαθούν να ξεφύγουν από ζωές, τις οποίες δεν διάλεξαν κι από αδιέξοδους έρωτες. Όπως μας εξηγεί κι ο βιογράφος του Ίαν Γκίμπσον, ‘ήταν ακριβώς η μεταφορά της θλίψης του επειδή ήταν μια μεγαλοφυΐα που μετέτρεψε την ταλαιπωρία του σε Τέχνη’.

Ο Φρεντερίκο Γκαρθία Λόρκα δεν υπήρξε ποτέ ενεργό μέλος της πολιτικής ζωής στην Ισπανία. Καταγόταν από δεξιών πεποιθήσεων οικογένεια. Αλλά το πάθος του για την Ελευθερία  ήταν γνωστό: ‘Εγώ πάντα θα είμαι στο πλευρό αυτών που δεν έχουν τίποτα και στους οποίους δεν επιτρέπεται καν ν’ απολαύσουν αυτό το τίποτα’. Αυτή και μόνο η δήλωσή του δεν φανερώνει μόνο την προσωπική του τοποθέτηση απέναντι στα γεγονότα της εποχής του. Μας αποκαλύπτει με ανατριχιαστική ακρίβεια το αληθινό πρόσωπο του καπιταλισμού. Πολύ συχνά ο καπιταλισμός επιλέγει το φασιστικό τρόπο διακυβέρνησης, όταν βλέπει ότι πιέζεται, δεν μπορεί να χειραγωγήσει άλλο τις μάζες την ίδια στιγμή που καραδοκούν τεράστια κέρδη στο πεδίο της οικονομίας.   

Ο Λόρκα σπούδασε νομικά μόνο και μόνο για να ικανοποιήσει την επιθυμία του πατέρα του. Από τα 18 του κιόλας χρόνια έγραφε ποιήματα και στο Πανεπιστήμιο συναναστρεφόταν με άλλους καλλιτέχνες, πολλοί από τους οποίους αργότερα έγιναν διάσημοι, όπως ο Σαλβατόρ Νταλί, ο Αντόνιο Ματσάδο κι ο Λουίς Μπονιουέλ. Από το 1929 έως το 1930 ταξίδεψε στην Αμερική και την Κούβα. Αυτό που βίωσε στην Αμερική μας το μεταφέρει στο ποίημά του : ‘Ένας ποιητής στη Νέα Υόρκη’. Επιστρέφοντας στην Ισπανία γράφει το ‘ Ντιβάνι της Ταμαρίτ’, ενώ ασχολείται με έργα για το κουκλοθέατρο, τη ζωγραφική και τη μουσική. Το έργο ενός ποιητή συγκινεί και διαβάζεται γιατί είναι αληθινό. Και το έργο του Λόρκα υποσχόταν πάρα πολλά στη διαμόρφωση και την εξέλιξη του ισπανικού πολιτισμού, γιατί είχε μπει βαθιά στις ρίζες του. Θα μπορούσε να αναδειχτεί ως ο μεγαλύτερος Ισπανός ποιητής όλων των εποχών.

Ο πατέρας του-κι η οικογένειά του ευρύτερα-δεν του συγχώρεσαν την ομοφυλοφιλία του. Κι όταν έφτασε στο σημείο να υπογράψει το κείμενο ενάντια στο φασισμό, το ποτήρι της οργής ξεχείλισε. Δεν του συγχώρεσαν ότι ήταν ομοφυλόφιλος, φιλοκομμουνιστής, διάσημος και πετυχημένος. Με την επικράτηση του Φράνκο η τύχη του ήταν ήδη γνωστή. Και το ‘τέλος’ του πλησίαζε. Η ομοφυλοφιλία του δεν μπορούσε να γίνει αποδεκτή από το φρανκικό καθεστώς. Έκανε το λάθος κι περιφερόταν ελεύθερα στη Γρανάδα, στην οποία δρούσαν φασιστικές συμμορίες. Τον απειλούσαν ανοιχτά, αυτός φοβήθηκε και κρύφτηκε στο σπίτι ενός ‘φαλαγγίτη’ φίλου του, ο οποίος ήταν κι αυτός ομοφυλόφιλος. Αλλά τον βρήκαν και χωρίς δικαστήριο τον εκτέλεσαν. Λέγεται-και ίσως να είναι η πιο πιθανή εκδοχή-ότι τον πρόδωσαν συγγενείς του πατέρα του. Ο τάφος του δεν βρέθηκε ποτέ, παρά την προσπάθεια που καταβλήθηκε το 2009 να ανασκάψουν σε ένα σημείο, το οποίο είχε υποδειχτεί ως το πιο πιθανό. Τελευταία γίνονται ορισμένες προσπάθειες να αποδοθούν στο θάνατό του σεξουαλικά κίνητρα. Όμως αυτό, κατά τον επί 40 χρόνια βιογράφο του Ίαν Γκίμπσον, στερείται αξιοπιστίας. Το ίδιο πιστεύω κι εγώ, ειδικά στις μέρες μας που γίνεται προσπάθεια να αθωωθούν οι φασίστες για τα εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας που διέπραξαν.

Να σας παραθέσω μια δήλωση της ανιψιάς του Λάουρα Γκαρθία Λόρκα:’ Δε θέλαμε ο φόνος του να θεωρηθεί έγκλημα πάθους, αλλά να παραμείνει πολιτικό έγκλημα. Ήταν δύσκολο για τον πατέρα μου να αποδεχτεί τη σεξουαλική ταυτότητα του θείου μου’.

Και να κλείσω αυτή- τη μη ‘φιλολογική’- προσέγγιση στο Λόρκα  με τους προφητικούς στίχους του από το ποίημα: ‘ένας ποιητής στη Νέα Υόρκη’….

…’Έπειτα κατάλαβα ότι είχα δολοφονηθεί. Με έψαξαν σε καφετέριες, νεκροταφεία και εκκλησίες….αλλά δε με βρήκαν. Δε με βρήκαν ποτέ; Όχι, ποτέ δε με βρήκαν.’

*****

Επιτέλους έσπασε η σιωπή…

Στη καρδιά της Λασηθιώτικης τουριστικής βιομηχανίας, εκεί που τα εργασιακά δικαιώματα αποτελούν απαγορευμένη σκέψη, εκεί που λείπει η ανθρωπιά αλλά λάμπει η γκλαμουριά, σε μια εποχή που οι ξενοδόχοι έχουν τη δύναμη να ζητήσουν τα πάντα, σε μια εποχή που οι εργαζόμενοι έχουν ηττηθεί, έχουν προδοθεί και αποτελούν τα εύκολα θύματα, την εποχή που κυβέρνηση και δανειστές νομίζουν ότι οι εργαζόμενοι θα πρέπει να είναι ευχαριστημένοι από τα φιλοδωρήματα κι ότι η εργασία θα πρέπει να αντικατασταθεί από τη «μαθητεία» ή να γίνει χόμπι…. μισή ντουζίνα νέων ανθρώπων, νέων εργατών, υψώνουν το ανάστημά τους και απαιτούν αμοιβή και ασφάλιση για την εργασίας τους. Έξι νέα παιδιά, που από την αρχή της σαιζόν ως τα σήμερα έχουν εισπράξει από τίποτα έως 900 ευρώ, αποφάσισαν να ορθώσουν το παράστημά τους. Μαζί τους υψώθηκε και το παράστημα όλης της εργατικής τάξης του νομού.

ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ:

• Μέσα Ιούλη οι εργαζόμενοι ήρθαν σε επαφή με το ταξικό σωματείο Τάλως και έγινε μια πρώτη παρέμβαση στο ξενοδόχο.
• Στις 5/8 έγινε δεύτερη παρέμβαση από το Τάλως αυτή τη φορά παρουσία του επιθεωρητή εργασίας.
• Στις 6/8 οι εργαζόμενοι ενημέρωσαν την επιθεώρηση εργασίας για την συνέχιση της κοροϊδίας
• Στις 7/8 έγινε καταγγελία από τους εργαζόμενους για ανασφάλιστη εργασία και την ίδια μέρα έγινε επίσημη καταγγελία για ύπαρξη εργασιακών διαφορών
• Στις 8/8 έγινε επίδοση επίσχεσης εργασίας στον εργοδότη
• Στις 13/8 σε ραντεβού που έκλεισε ο επιθεωρητής εργασίας στα γραφεία της επιθεώρησης, δόθηκε υπόσχεση από την εργοδοσία ότι μέχρι τις 20/8 θα μπουν τα λεφτά.
• Σήμερα 26/8, οι εργαζόμενοι με τη βοήθεια συνδικαλιστών και δύο δημοτικών συμβούλων της Λαϊκής Συσπείρωσης, οργάνωσαν διαδήλωση με πλακάτ και μοίρασαν πολύγλωσσο ενημερωτικό υλικό. Πολύ θετική ήταν η αντίδραση των τουριστών της περιοχής, που με ενδιαφέρον έπαιρναν τις προκηρύξεις και άνοιγαν κουβέντα με τα παιδιά. Καινούριες υποσχέσεις δόθηκαν για διευθέτηση της υπόθεσης από πλευράς εργοδοσίας. Οι εργαζόμενοι δεν έχουν πειστεί και ανακοίνωσαν τη διάθεσή τους για νέες κινηματικές δράσεις αν μέχρι την Πέμπτη δεν εξοφληθούν.

Νομίζω ότι αυτός ο αγώνας, αφορά κάθε προοδευτικό άνθρωπο της περιοχής. Αφορά την εργατική τάξη στο σύνολό της, που πρέπει να εγερθεί και να συμπαρασταθεί μαζικά σε μια χούφτα εργατών που δείχνουν το δρόμο για τις μικρές και τις μεγάλες νίκες του κόσμου της δουλειάς στο μέλλον. Μια χούφτα ανθρώπων που βάζει το μπέτι της, για να μην μας καταπιεί όλους ο εργασιακός Μεσαίωνας. Είναι ένας αγώνας για μας και τα παιδιά μας. Ας τον στηρίξουμε χωρίς μεμψιμοιρίες και αστερίσκους…

Η πολύγλωσση ανακοίνωση των ίδιων των εργαζομένων έχει ως εξής:

Είμαστε 6 εργαζόμενοι από το ξενοδοχείο Elounda Princess .

Βρισκόμαστε εδώ γιατί δεν σκύψαμε το κεφάλι, μπροστά στον εργασιακό μεσαίωνα που επικρατεί στο κλάδο του τουρισμού.

Εργαζόμασταν ανασφάλιστοι και απλήρωτοι.

Προχωρήσαμε σε επίσχεση εργασίας , ώστε να καταβληθούν τα δεδουλευμένα μας.

Κάτω από τη πίεση που δέχτηκε ο ξενοδόχος, μας ασφάλισε , όμως παρόλο που δεσμεύτηκε να καταβάλει τα χρήματα την 20η Αυγούστου, μας εμπαίζει λέγοντας διάφορες δικαιολογίες.

Ο κλάδος του τουρισμού τα χρόνια της οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης , όχι μόνο δε χτυπήθηκε , αλλά έφερε τεράστια κέρδη στους μεγάλους ξενοδόχους.

Κέρδη που πατάνε στα αποκαΐδια των εργασιακών δικαιωμάτων, στην απλήρωτη και ανασφάλιστη εργασία , στην εντατικοποίηση της δουλειάς και την εκμετάλλευση των νέων μέσω των προγραμμάτων μαθητείας.



 Καλούμε σε συμπαράσταση τους εργαζόμενους του κλάδου μας.
 Σήμερα εμείς. Αύριο;

ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΖΗΣΟΥΜΕ ΣΑΝ ΔΟΥΛΟΙ

Η κατάρρευση της φιλελεύθερης «Αριστεράς»

Δημοσιεύτηκε στον ιστότοπο: http://solidarityantifascistukraine.wordpress.com/

 Η κατάρρευση της φιλελεύθερης «Αριστεράς»

 της Svetlana Tsiberganova

Προσοχή... Η οποιαδήποτε ομοιότητα της ατμόσφαιρας στη Μεϊντάν, με τις "πλατείες της οργής", ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΙΚΗ

Πολλοί εκπλήσσονται με το πόσο πολύ γρήγορα η κοινωνία της Ουκρανίας βρέθηκε υπό την κυριαρχία της πιο επιθετικής σοβινιστικής προπαγάνδας και άρχισαν να ζουν σύμφωνα με τις αρχές της οργουελιανής δυστοπίας: «Ο πόλεμος είναι ειρήνη! Η ελευθερία είναι σκλαβιά! Η δημοκρατία είναι ο περιορισμός όλων των δικαιωμάτων! Η ελευθερία της έκφρασης είναι η σιωπή! Τα θύματα μόνα τους κάηκαν και αυτοκτόνησαν!» Αλλά για αρκετό καιρό τώρα, μου φαίνεται ότι δεν υπάρχει τίποτα το εκπληκτικό σε αυτό.

Αν αναλύσουμε την πρόσφατη ιστορία του «κινήματος της αριστεράς» στην Ουκρανία, είναι σαφές ότι συμμερίζονται αυτές τις κυνικές αρχές – που είναι η ίδια η ουσία του ουκρανικού υπερεθνικισμού. Ακόμη και μεταξύ εκείνων που δεν θα έπρεπε να έχουν υποκύψει στη σοβινιστική υστερία.

Γιατί οι «αριστεροί» φιλελεύθεροι πήγαν στο Μαϊντάν; Γιατί οι Ουκρανοί εθνικιστές που κάτω σημαίες της ΕΕ, ούρλιαζαν «Σκοτώστε τους Μοσκάλ» (Ρώσους), «Θάνατος στους εχθρούς!» ήταν για αυτούς «λαός», ενώ ο λαός στα νοτιοανατολικά, που τραγουδούσε “Σήκω, μεγάλη χώρα!” (σ.τ.μ. αντιφασιστικό σοβιετικό τραγούδι), χαρακτηρίσθηκε ως «σόβκι» (σ.τ.μ. υποτιμητικός όρος για τους σοβιετικούς) «κολοράντος» (σ.τ.μ. κυριολεκτικά: πορτοκαλί-μαύρα σκαθάρια, υποτ. για όσους φορούν την κορδέλα με τα αντιφασιστικά χρώματα). Δεν ενοχλήθηκαν αυτοί οι αριστεροί από την αυτή αντικομμουνιστική ρητορική που ακουγόταν παντού; Ή από τις ανοιχτές υποσχέσεις να εφαρμόσουν αμέσως αντικοινωνικές «μεταρρυθμίσεις», μετά τη νίκη του Μαϊντάν – σχέδια τα οποία σήμερα κανείς δεν κρύβει; Ή από την επιθετικότητα εναντίον όλων εκείνων που έθεταν μια κοινωνική ατζέντα; Η από τα καλέσματα να κατασταλεί κάθε διαφωνία; Ή από τον κληρικαλισμό και την αντιμετώπιση της γυναίκας ως «φίλος του ανθρώπου», σύμφωνα με το ιπποτικό ιδεώδες του ουκρανικού ύστερου Μεσαίωνα; Δεν ήταν όλα αυτά ολοφάνερα;

Δεν ήμουν σε θέση να απαντήσω αυτό το αίνιγμα, μέχρι που βρήκα φωτογραφίες στον υπολογιστή μου από τον περασμένο χειμώνα στην πλατεία Μαϊντάν, όπου το πλήθος σκούπιζε τα πόδια του σε μια κόκκινη σημαία. Τα πάντα τότε μπήκαν στη θέση τους.

Όλοι οι φιλελεύθεροι που σήμερα υποστηρίζουν ενεργά το καθεστώς των ολιγαρχών και εθνικιστών έχουν για χρόνια συμμετάσχει στις επιθέσεις ενάντια στην αριστερά και υποστηρίξει το ξερίζωμα και την καταστροφή των κομμουνιστικών συμβόλων. Δεν διαφέρουν σε αυτό σε τίποτα από τους «φαιούς» Ουκρανούς εθνικιστές. Υποστήριξαν την αντικομμουνιστική ρητορική, την ακραία δαιμονοποίηση του σοβιετικού παρελθόντος. Και έχουν επίσης εισάγει στην εκπαίδευση και την ιστορική επιστήμη μέτρα για την εξάλειψη της ιστορίας του λαού, για να κρατήσουν το σοσιαλισμό μακριά από τη μάζα των πολιτών και των εργαζομένων – βοηθώντας έτσι στην επέκταση της επιρροής της δεξιάς.

Πόσες φορές, σε κάθε Πρωτομαγιάτικη Οργανωτική Επιτροπή, δεν έπρεπε να αντιπαρατεθώ για αν θα εμφανιστεί το κύριο σύμβολο του διεθνούς κομμουνιστικού και εργατικού κινήματος – οι κόκκινες σημαίες με το σφυροδρέπανο; Υπήρχαν εκείνοι που ζητούσαν την απομάκρυνσή τους, έτσι ώστε να μην τρομάξουν τους φιλελεύθερους και τους εθνικιστές. Ακόμα κι αν δεν προέβαλαν αντιρρήσεις ως προς τις κόκκινες και μαύρες σημαίες των αναρχικών, τις οποίες ο λαός του Κιέβου σχετίζει 100% με τις κόκκινες-μαύρες σημαίες των υπερεθνικιστών (σ.τ.μ. το χρώμα της σημαίας του στρατού του Στεπάν Μπαντέρα, συνεργάτη των Ναζί στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο*).

Οι περιθωριακοί «αριστεροί» σεχταριστές ενεργά πολέμησαν τον «αυταρχικό σταλινισμό» (που δεν υπάρχει εδώ και δεκαετίες), με δειλία αγνοώντας την πραγματική απειλή, την είσοδο των Ουκρανών φασιστών στην εξουσία. Ενώ έχουν επίσης επιδείξει οι ίδιοι εκπληκτικό αυταρχισμό, ανάλογο του οποίου θα ήταν δύσκολο να βρει κανείς ακόμη και στην Περιφερειακή Επιτροπή του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ουκρανίας.

Η ουσία του θέματος είναι ότι οι Ουκρανοί «αναρχικοί» (δεν μπορώ να το γράψω χωρίς εισαγωγικά) και «ελευθεριακοί» έγιναν η ουρά των Ουκρανών εθνικιστών πριν ακόμα οι τελευταίοι γίνουν «cool». Δηλαδή, πολύ πριν από το «Ευρωμαϊντάν».

Δεν είναι έκπληξη επομένως, το γεγονός ότι τώρα δεν θέλουν να ακούσουν για τις χιλιάδες των τραυματιών και των νεκρών αμάχων στα νοτιοανατολικά. Άλλωστε, φοβούνται μήπως χάσουν τις επιδοτήσεις των Ευρωπαίων χρηματοδοτών (σ.τ.μ. πολλοί από αυτούς τους «αριστερούς» συμμετέχουν σε Μ.Κ.Ο.) και διαταράσσουν τον ειρηνικό ρυθμό της ζωής τους – που σήμερα δεν απειλείται από το καθεστώς – διοργανώνοντας ειρηνικές αντιπολεμικές διαδηλώσεις στην πρωτεύουσα – μόνο και μόνο για να σταματήσει η εξόντωση ορισμένων «σόβκι». Φοβούνται να αντιμετωπίσουν τους δεξιούς, μήπως και υποστούν και αυτοί την υστερική κριτική τους, εξοστρακιστούν από τα hipster στέκια τους. ή βάλλουν και σε αυτούς την ταμπέλα των «πρακτόρων της FSB» (σ.τ.μ. ρωσική ΚΥΠ), καθώς το ουκρανικό αστικό καθεστώς χαρακτηρίζει το αντιπολεμικό κίνημα διαμαρτυρίας ως «προβοκάτσια χρηματοδοτούμενη από το Κρεμλίνο».

Είναι λοιπόν πολύ πιο εύκολο να πάρει κανείς μια επιχορήγηση για μια συζήτηση στρογγυλής τραπέζης για «την απειλή του πολέμου». «Έχετε ακούσει; Έχουμε πόλεμο! Θέλετε να μιλήσουμε γι ‘αυτό (χρηματοδοτούμενοι) με τα χρήματα των Ευρωπαίων χορηγών;» Την ίδια στιγμή, κάθε δεύτερο – αν όχι πρώτο – λεωφορείο προσφύγων από το Λουγκάνσκ δέχεται την επίθεση του ουκρανικού στρατού και των ακροδεξιών εξτρεμιστών στα σημεία ελέγχου (σ.τ.μ. οδοφράγματα που έχουν στηθεί στις εξόδους των πόλεων). Οι ομάδες των ακροδεξιών εθελοντών (σ.τ.μ. τάγματα της φασιστικής Εθνοφρουράς) είναι οι ίδιες για τις οποίες οι «ελευθεριακοί» του Κιέβου συλλέγουν χρήματα για όπλα και πανοπλίες σώματος.

Και ακόμα περισσότερο – ένας αριθμός των λεγόμενων «αναρχικών» βρίσκεται και πολεμάει ανοιχτά στο πλευρό των εκτελεστών υπό τη διοίκηση των Ναζί, στα τάγματα «Αζόφ»** και «Ντονμπάς», όπου εκπαιδεύονται από Σουηδούς ρατσιστές***, που καυχώνται δημόσια  για τις δολοφονίες Ουκρανών.

Δεν είναι μήπως έγκλημα, ότι παρόλο που ποστάρει κανείς στο προσωπικό του μπλοκ πως αθώοι άμαχοι, γυναίκες, παιδιά, ηλικιωμένοι και εργαζόμενοι σκοτώνονται στο Ντονμπας, να λέει ότι (το σύνθημα) να ο σταματήσει πόλεμος είναι υποστήριξη υπέρ του Πούτιν και των αποσχιστικών τάσεων; Τους τελευταίους μήνες, κανένας από αριστερούς φιλελεύθερους φίλους μου που έφερναν πιροσκί στο Μαϊντάν για τους ακροδεξιούς των «Ουράνιων Εκατονταρχιών», (σ.τ.μ. στα ουκρανικά «Νιεμπιέσναγια Σότνια», μια από τις ονομασίες των «ομάδων αυτοάμυνας» στο Μαϊνταν) δεν έχουν προφέρει ούτε μια λέξη ή υπαινιγμό  καταδίκης των ενεργειών του ουκρανικού στρατού και των ακροδεξιών παραστρατιωτικών, ή εκφράσει έστω τη συμπάθειά τους για τα θύματά τους. Μία από τις πιο δημοφιλής δικαιολογίες για εγκλήματα πολέμου είναι ότι «Αυτοί (τα θύματα) φταίνε, αφού δεν έχουν διώξει τους συμμορίτες (σ.τ.μ. δηλ. τις λαϊκές πολιτοφυλακές) από το Ντονμπάς, και προκάλεσαν τον πόλεμο με δημοψήφισμα τους!» Κατά πόσο ένας «αριστερός» που γράφει τέτοια διαφέρει από τον μέσο όρο του φανατικού εθνικιστή; Ας είμαστε ειλικρινείς: καθόλου!

Αλλά το πιο απεχθές συναίσθημα στο βάλτο του «αριστερού» φιλελευθερισμού σχετίζεται με τους Ουκρανούς πολιτικούς κρατούμενους και πρόσφυγες, μεταξύ των οποίων και εγώ, καθώς και πολλοί από τους συντρόφους μου. Χιλιάδες άνθρωποι που άδικα, ή ακόμα και τυχαία, συνελήφθησαν δεν έχουν καμία υποστήριξη από τους φιλελεύθερους «υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων». Η αρχή των υποστηρικτών του Μαϊντάν είναι «Όλα για εμάς και για τους ξένους ο νόμος!» Αυτοί που δικαιολογούν τις μαζικές δολοφονίες, τις απαγωγές και τις επιθέσεις που διαπράττονται από τους υποστηρικτές του καθεστώτος, κατηγορούν όσους έχουν διαφορετικές ιδεολογικές θέσεις και όσους αγωνίζονται ενάντια στον πόλεμο. Αν αυτό είναι αναρχισμός, τότε τι είναι φασισμός;

Τώρα είμαι στο σπίτι μου στον Ντονμπάς. Κάθε μέρα, και μερικές φορές όλη τη νύχτα, πέφτουν πυροβολισμοί κι γίνονται βομβαρδισμοί. Στην πόλη είναι οι άνδρες με τα όπλα. Αλλά αισθάνομαι περισσότερο ή λιγότερο άνετα για πρώτη φορά εδώ και πολλούς μήνες σκληρής και βαριάς εργασίας. Για πρώτη φορά μετά την καταστροφή των γραφείων της «Μποροτμπά», μετά τις μαζικές συλλήψεις ανθρώπων που έγιναν φίλοι μου στο Χάρκοβο, μετά τις επιθέσεις σε φίλους μου, την παρενόχληση από την αστυνομία και τις υπηρεσίες πληροφοριών, και την απόπειρα απαγωγής του φίλου μου μέρα μεσημέρι στο το κέντρο της πόλης.

Δεχόμαστε μηνύματα αλληλεγγύης από έναν τεράστιο αριθμό των ανθρώπων, συμπεριλαμβανομένων και απολίτικων. Από Ουκρανούς και ανθρώπους από άλλες χώρες. Αλλά η υποστήριξη της αντιπολίτευσης στο καθεστώς είναι πολύ θαρραλέα πράξη για τους φιλελεύθερους αριστερούς μας. Κανένας από αυτούς δεν σχολίασε την δολοφονία του μέλους του Κομμουνιστικού Κόμματος Βιάτσισλαβ Κοβσούν από την «Εθνοφρουρά» – ίσως επειδή ήταν μέλος του «λάθος, αστικού Κομμουνιστικού Κόμματος», δεν ήταν άνθρωπος για τους «προοδευτικούς» ακτιβιστές του Μαϊντάν. Κανείς (από αυτούς) δεν είπε ούτε μια λέξη για την απαγωγή ενός κομμουνιστή από την πόλη Βολνοβάχα, ή τη δολοφονία του δημοσιογράφου Ντολγκόβ  από τη Μαριούπολη. Με τον ίδιο τρόπο σιωπούν για τις δολοφονίες των αντιπάλων του ακροδεξιού καθεστώτος στο Χάρκοβο, την Οδησσό και το Ντονμπάς.

 Ήλπιζα ότι η αριστερά θα πάρει μέρος στις αντιπολεμικές δράσεις για την υποστήριξη των γυναικών στη Δυτική Ουκρανία, οι οποίες διαμαρτύρονται για την αναγκαστική στρατολόγηση των συζύγων και των παιδιών τους. Αλλά τι μπορεί να περιμένει κανείς από αυτούς που δεν έχουν το θάρρος να αποκαλούν τους εαυτούς τους κομμουνιστές; Εκείνους που θεωρούν τους εαυτούς τους άμορφους «αριστερούς», αλλά δεν αναλαμβάνουν την ευθύνη, που υπάκουα εξυπηρετούν τα συμφέροντα των Ναζί και των ολιγαρχών;

Τώρα η ελπίδα μου βρίσκεται ελπίζω στους έντιμους, πραγματικούς ανθρώπους. Και ξέρω ότι υπάρχουν πολλοί.

Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών, οι διαμαρτυρίες των μητέρων και των συζύγων των Ουκρανών στρατιωτών, έχουν δείξει ότι οι Ουκρανοί εργαζόμενοι δεν χρειάζονται «λαμπρούς αστέρες» του «αριστερού» περιθωρίου. Χρειάζονται τολμηρούς, ιδεολόγους κομμουνιστές, του είδους που οι «προοδευτικοί» αντιμετωπίζουν με περιφρονητικό χλευασμό. Κομμουνιστές που δεν φοβούνται να εργαστούν, να οργανώσουν και να εκπαιδεύσουν. Για τους οποίους δεν υπάρχει θέμα: «Πώς να ξεκινήσουν μια συνομιλία με έναν εργαζόμενο ο οποίος δεν τους έχει (ο ίδιος) προσεγγίσει». Που όταν βλέπουν στον εργάτη τον άνθρωπο, και όχι την ταμπέλα του «βάτνικ»**** που του έχει βάλει η προπαγάνδα των ολιγαρχών.

Ξέρω ότι αυτά τα παιδιά. Ο αριθμός τους αυξάνεται. Αυτοί είναι το μέλλον. Αυτοί οι άνθρωποι θα κάνουν την Ουκρανία ελεύθερη και σοσιαλιστική.

Και μια παρατήρηση του "βυσσινόκηπου": Όλες αυτές οι εξαιρετικά ενδιαφέρουσες πληροφορίες, που φυσικά δεν ακούγονται από τα φιλτραρισμένα δελτία ειδήσεων σε καμιά δυτική χώρα, δεν πρέπει να μας κάνουν να ξεχνάμε, ότι ενεργός παίχτης στο παιχνίδι είναι κι ο Ρώσικος ιμπεριαλισμός. Η υποστήριξη των αντιφασιστών στην Ουκρανία, δεν δίνει συγχωροχάρτι ούτε στα σχέδια του Πούτιν, ούτε και αγνοεί την ύπαρξη του μεγαλορωσικού εθνικισμού...

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΣΠΑ ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΚΟΥΣ ΣΤΑΘΜΟΥΣ Μειωμένα κονδύλια ενώ αυξάνονται οι αιτήσεις

Τη μείωση κατά 15 εκ. ευρώ των κονδυλίων από το ΕΣΠΑ που αφορούν στο πρόγραμμα των παιδικών και βρεφονηπιακών σταθμών, καθώς και των Κέντρων Δημιουργικής Απασχόλησης (ΚΔΑΠ) και ΚΔΑΠ Με Αναπηρίες (ΚΔΑΠ - ΜΕΑ), ανακοίνωσε χτες από το βήμα της Βουλής ο υφυπουργός Εργασίας, Β. Κεγκέρογλου.Επί της ουσίας, ανήγγειλε ότι χιλιάδες λαϊκές οικογένειες θα αποκλειστούν και φέτος από το πρόγραμμα, ενώ όσοι «τυχεροί» κερδίσουν μια θέση ενδεχόμενα να χρειαστεί να βάλουν το χέρι στην τσέπη για να καλύψουν το μειωμένο προϋπολογισμό. Τα παραπάνω προκύπτουν από απάντηση που έδωσε σε Ερώτηση του βουλευτή του ΚΚΕ Χρ. Κατσώτη για τη χρηματοδότηση και τη συνέχιση της λειτουργίας των κοινωνικών δομών και των παιδικών σταθμών.
Σύμφωνα με στοιχεία που παρουσίασε, πέρσι είχαν γίνει δεκτές οι αιτήσεις για 68.000 παιδιά και διατέθηκαν 178 εκ. ευρώ. Φέτος, σύμφωνα με τον υπουργό, για τον ίδιο αριθμό παιδιών θα διατεθούν από το ΕΣΠΑ και το Πρόγραμμα Δημόσιων Επενδύσεων 162 εκ. ευρώ. Η δραστική αυτή μείωση των κονδυλίων, κατά 16 τουλάχιστον εκ. ευρώ, αποδίδεται από τον υπουργό στη «μείωση των ασφαλιστικών εισφορών» και στην «αναπροσαρμογής αμοιβών». Σε ανατροπές δηλαδή που σχετίζονται με το λεγόμενο «κόστος εργασίας» υπέρ των εργοδοτών.
Να σημειωθεί ότι πέρσι είχαν κατατεθεί 90.000 αιτήσεις, δηλαδή έμειναν εκτός προγράμματος περισσότερα από 21.000 παιδιά. Σύμφωνα με στοιχεία που κατέθεσε ο Χρ. Κατσώτης, φέτος αναμένονται οι αιτήσεις να ξεπεράσουν τις 120.000, που σημαίνει ότι το 50% των παιδιών θα μείνουν «εκτός»! Τα στοιχεία αυτά είναι αρκετά για να αποδείξουν ότι και το συγκεκριμένο πρόγραμμα είναι μακριά από τις πραγματικές ανάγκες της εργατικής - λαϊκής οικογένειας.
Με δεδομένα τα παραπάνω, ο υφυπουργός Εργασίας προσπάθησε να διασκεδάσει τις εντυπώσεις και εναπόθεσε στους χορηγούς την προοπτική να «ανοίξουν» κάποιες παραπάνω θέσεις σε παιδικούς σταθμούς. Οπως είπε, «οι πιθανοί πρόσθετοι πόροι που θα προέλθουν από προσπάθειες του υπουργείου Εσωτερικών αλλά και το υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης αλλά και οι χορηγίες, όπως και πέρσι, οι οποίες ενίσχυσαν τον αριθμό, θα έρθουν και φέτος να προσθέσουν στα 68.000 παιδιά περισσότερα παιδιά προς ένταξη. Γιατί πρέπει να το πούμε, με τη χορηγία του ιδρύματος Στ. Νιάρχου πέρσι προστέθηκαν περίπου 3.000 παιδιά. Και ευελπιστούμε και φέτος ότι όχι μόνο το συγκεκριμένο ίδρυμα αλλά και άλλα ιδρύματα θα μιμηθούν αυτήν την προσπάθεια»!
Ανέφερε ακόμα ότι «πράγματι υπάρχει διαφορά ανάμεσα στη χρηματοδότηση που μας εγκρίθηκε από το ΕΣΠΑ και στο συνολικό κόστος του προγράμματος. Και έτσι θα έχουμε το ποσό αυτό από το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων με ανακατανομή».

Στον αέρα το «Βοήθεια στο Σπίτι»

Σε ό,τι αφορά τους 3.600 εργαζόμενους του προγράμματος «Βοήθεια στο Σπίτι», οι οποίοι, όπως ανέφερε ο Χρ. Κατσώτης, είναι απλήρωτοι από 6 ως 9 μήνες, ο υφυπουργός σημείωσε ότι «το αργότερο ως τις 4 Ιουλίου θα έχει καταβληθεί το σύνολο των δεδουλευμένων μέχρι και το Μάη, που αντιστοιχεί σε ένα ποσό ύψους 40 εκ. ευρώ» και ότι «θα έρθει ρύθμιση για την ανανέωση των συμβάσεων».
Αργότερα, σε άτυπη ενημέρωση από το υπουργείο Εργασίας, αναφερόταν ότι «ο προϋπολογισμός του προγράμματος είναι 60 εκατ. ευρώ, 45 εκατ. από το υπουργείο Εργασίας και 15 εκατ. από το Υπουργείο Εσωτερικών». Παρά την παράθεση αριθμών, πουθενά δεν αναφέρεται ότι εξασφαλίζεται τόσο η συνέχιση του προγράμματος, όσο και ότι οι εργαζόμενοι στο εξής θα πληρώνονται κανονικά.
Απαντώντας στα όσα ανέφερε ο υφυπουργός, ο Χρ. Κατσώτης τόνισε: «Δεν μπορεί να στηριζόμαστε σε χορηγίες και σε "ευεργέτες" για να καλύψουμε τέτοιες ανάγκες του λαού μας. Είναι γνωστό ότι πέρσι οι δήμοι ζητούσαν 250 εκατομμύρια για το σχεδιασμό που είχαν να καλύψουν ανάγκες των παιδιών αλλά και ηλικιωμένων ατόμων. Δόθηκαν πέρσι 180 εκ., άρα λοιπόν απέχει πολύ από αυτές τις ανάγκες που πραγματικά υπήρχαν».
Απαίτησε: «Να παρθούν μέτρα για να ενισχυθούν 100% με πόρους από τον κρατικό προϋπολογισμό όλες οι κοινωνικές δομές, οι οποίες πρέπει να είναι μόνιμες με μόνιμους εργαζόμενους, να μην πληρώνει κανείς εργαζόμενος, δηλαδή να είναι δωρεάν και να αντιμετωπίζουν όλες τις ανάγκες που υπάρχουν για τον παιδικό πληθυσμό, τα ΑμΕΑ και τους ηλικιωμένους».
 Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο Ριζοσπάστη

Συμπληρωματικά θα ήθελα να κάνω μια αναφορά στο καινούριο φρούτο της "κοινωνικής οικονομίας". Αποτελεί ντιρεκτίβα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και όπως αποδυκνείεται, κάποιοι θέλουν να υποκαταστήσει τον ενιαίο και δωρεάν χαραχτήρα του προνοιακού μας συστήματος που καταρέει. Η άρχουσα τάξη αισιοδοξεί να βγάλει και από αυτή την εξέλιξη, χρηματική και πολιτική υπεραξία. Τι εννοώ:
 Πιστεύω βαθιά ότι οι υπηρεσίες πρόνοιας, οι βρεφονηπιακοί, τα νηπιαγωγεία πρέπει να είναι δημόσιες, δωρεάν και ενιαίες για όλους. Για πλούσιους και φτωχούς. Ας φορολογούν τον πλούτο για να χρηματοδοτηθούν αυτές οι δομές και για να γίνει πιο δίκαια αναδιανομή του εισοδήματος, αλλά δεν μπορούν να υπάρχουν δομές πολλών ταχυτήτων, αναλόγως του εισοδήματος.
Όποια δομή έρχεται να ζητήσει λεφτά από τον πολίτη για να αντικαταστήσει τη σημερινή ανυπαρξία κοινωνικής κρατικής πρόνοιας, απλά την νομιμοποιεί. Λύνει τα χέρια του  κράτους και σφίγγει το κόμπο στο λαιμό του πολίτη. Δεν μας έφταναν οι σωτήρες ιδιώτες, τώρα τη στιγμή της κρίσης, έρχονται και αυτοί που φορούν μανδύα συνεργατικό. Σε αυτή την αμφίεση κυρίως έχουν προσδώσει το τίτλο των "επιχειρήσεων της κοινωνικής οικονομίας"...
 Εδώ προκύπτουν κι άλλα ερωτήματα. Σε αυτές τις "κοινωνικές" συνεταιριστικές δομές ποιοι θα εργάζονται (εννοώ με ποια ειδίκευση, με ποια τυπικά προσόντα), ποια προγράμματα θα διεκπεραιώνουν και με ποιες εργασιακές σχέσεις. Στο Δήμο Αγίου Νικολάου πάντως το φρούτο που προτάθηκε ήταν ότι αφού δεν φτάνουν οι Δημοτικοί βρεφονηπιακοί για τα παιδιά, να φτιάξουν οι γονείς μια... εθελοντική συνεταιριστική ομάδα γονιών για να προσέχουν τα παιδιά εναλλάξ, ανάλογα με τον ελεύθερό τους χρόνο και που θα πληρώνονται από ένα κοινό ταμείο στο οποίο θα συνεισέφερε ο Δήμος (δηλαδή εμείς) και γονείς (δηλαδή πάλι εμείς) και οι χορηγοί... Άραγε αυτή πρέπει να είναι η πρότασή μας για μια καλύτερη μελλοντική κοινωνία; Μήπως πάμε προς τα πίσω (στις εποχές που το λαϊκό κίνημα δεν είχε κατακτήσει τις δωρεάν κρατικές και επιστημονικά οργανωμένες δομές) στη δεκαετία του ΄60 που η εργαζόμενη μάνα άφηνε τα παιδιά στη γιαγιά ή σε όποια γειτόνισσα ευκαιρούσε; Επίσης όλα αυτά μου θυμίζουν και τις αλήστου μνήμης οργανώσεις (ΧΑΝ-ΧΕΝ) όπου εύπορες φιλέσπλαχνες εθελόντριες διαπαιδαγωγούσαν στα ελληνοχριστιανικά ήθη τα Ελληνόπαιδα... Σήμερα ίσως αντικατασταθούν από άλλες κυρίες, πιο εναλλακτικές, που θα φορούν μπλουζάκια του Αρκτούρου και θα διαφημίζουν στα παιδιά τους χορηγούς τους και φυσικά την Ε.Ε. με τις πρωτοπόρες ιδέες της.

 Ας αναρωτηθούμε για τους κινδύνους, που δημιουργούν οι πολιτικές ντιρεκτίβες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Όποιος τις αποδέχεται ή τις υλοποιεί δίνοντάς τους ένα συνεργατικό, εναλλακτικό, από τα κάτω οργανωμένο, προφίλ παίζει άσχημο ρόλο. Είτε είναι γονιός, είτε είναι αιρετός, είτε και εργαζόμενος στις μονάδες πρόνοιας. Είναι σα να βάζουμε τα χέρια μας και βγάζουμε τα μάτια μας, με συνταγές που ήδη έχουν δοκιμαστεί και που (αργά ή γρήγορα) αποκαλύπτουν τον αντιλαϊκό χαρακτήρα τους.

Βασίλης Χατζηδάκης

Με αφορμή το εκλογικό αποτέλεσμα στη Θράκη

Απο συγκέντρωση του ΚΚΕ το 2006 στο Κένταυρο της Ξάνθης

Το εκλογικό αποτέλεσμα στην περιοχή της Θράκης και ιδιαίτερα στους νομούς Ροδόπης και Ξάνθης, όπου η μουσουλμανική μειονότητα αποτελεί σχεδόν το μισό του πληθυσμού, έγινε πρωτοσέλιδο στον αστικό Τύπο της χώρας, ανησύχησε τόσο τα κόμματα της συγκυβέρνησης, όσο και τις υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις που συνοδοιπορούν στο μονόδρομο της καπιταλιστικής ανταγωνιστικότητας της ΕΕ, όπως ΣΥΡΙΖΑ, ΔΗΜΑΡ και ΑΝΕΛ.

Τα υψηλά ποσοστά του Κόμματος Ισότητας Ειρήνης και Φιλίας (ΚΙΕΦ ή DEB), δηλαδή του Κόμματος που είχε ιδρύσει ο Αχμέτ Σαδίκ, πρώην ανεξάρτητος βουλευτής της Ροδόπης (1989 - 1993) και που ανοιχτά στηρίζεται από την τουρκική κυβέρνηση, αξιοποιώντας το μηχανισμό του προξενείου στην περιοχή, στην ουσία ανέδειξαν τη μεγάλη επιρροή της αστικής τάξης της Τουρκίας στη μειονότητα.
Το πρόβλημα όμως δεν είναι καινούργιο. Οσοι σήμερα χύνουν κροκοδείλια δάκρυα, μέχρι χτες όχι μόνο έκαναν τα στραβά μάτια στη δράση του προξενείου, αλλά είχαν και ακολουθούσαν τη λογική της συναλλαγής μαζί του.
Τέτοια τακτική ακολούθησαν στην πλειονότητά τους οι επίδοξοι μνηστήρες της αστικής διαχείρισης και στις τελευταίες εκλογές. Κορυφή του παγόβουνου ήταν η στάση του ΣΥΡΙΖΑ. Από τη μια, προωθούσε την υποψηφιότητα της βραβευμένης από το αμερικανικό προξενείο Σεμπιχά, ενώ, από την άλλη, διεκδικούσε τη μειονοτική ψήφο στην Περιφέρεια με έναν πασίγνωστο παράγοντα, τον Αχμέτ Κιούρτ. Ο οποίος έχει ανοιχτές σχέσεις με αντιδραστικές πολιτικές δυνάμεις (το κόμμα του Μπατσελί ή αλλιώς το πολιτικό σκέλος των «γκρίζων λύκων»), και χαιρέτισε θερμά την κάθοδο του DEB στις ευρωεκλογές.

Κάνουν την πάπια...

Από την άλλη, τα φιλοκυβερνητικά μέσα δεν άκουσαν και δεν είδαν τίποτα από τους δεκάδες μειονοτικούς υποψηφίους σε δημοτικά και περιφερειακά ψηφοδέλτια της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ που παρέλασαν από τα γραφεία του DEB και το προξενείο. Κάνουν πως δε γνωρίζουν την κατάσταση που είχε διαμορφωθεί από το 1993 και μετά. Τότε που δεν κατέβαινε αυτόνομο ψηφοδέλτιο της μειονότητας και προκρίνονταν μειονοτικοί υποψήφιοι με τις ευχές του τούρκικου προξενείου, μέσω των αστικών και οπορτουνιστικών κομμάτων.

Απο συγκέντρωση του ΚΚΕ το 2006 στο Κένταυρο της Ξάνθης

Τι στάση αρχής κρατούσαν και κρατάνε όλες αυτές οι δυνάμεις; Για, παράδειγμα, από πού άντλησε η ΔΗΜΑΡ την εκρηκτική της άνοδο από το Μάη στον Ιούνη του '12 που εκτινάχθηκε από το 0,5% στο 17,7%. Τι είδαν οι εργαζόμενοι της μειονότητας; Τη σταθερή παρουσία της δίπλα τους που πριν δεν έβλεπαν; Η απάντηση βρίσκεται στις προεκλογικές κολεγιές και μεταγραφές από το νεοφιλελεύθερο χώρο υποψήφιου, παράγοντα της μειονότητας και υποστηριχτή του ΚΙΕΦ (DEB) στις τελευταίες εκλογές. O οποίος μετακινήθηκε με περισσή άνεση στην κεντροαριστερά ή την «αριστερά της ευθύνης», που προσφάτως αφανίσθηκε εκλογικά στη μειονότητα. Αλήθεια, πώς έφτασε ο ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του '12 κοντά στο 75% στη μειονότητα στο νομό Ξάνθης; Πώς στο παρελθόν ΠΑΣΟΚ, ΝΔ (την εποχή που οι κ.κ. Καμμένος και Κουίκ βρίσκονταν στο χώρο της ΝΔ) ακόμη και το Κόμμα της Μπακογιάννη εκτινάσσονταν στις μειονοτικές ψήφους; Κανείς δεν ήξερε άραγε στη Θράκη πως τα τελευταία τουλάχιστον τρία χρόνια επαναδραστηριοποιήθηκε το DEB;

Τότε, φυσικά, οι δηλώσεις για «τουρκική μειονότητα», για «συλλογικό αυτοπροσδιορισμό» από πολιτευτές αυτών των κομμάτων πέρναγαν στα ψιλά, αφού υπήρχε η συναλλαγή.Οι εξελίξεις μετά το '90 με την εκλογή δύο (ανεξάρτητων) μειονοτικών βουλευτών, οδήγησε από τη μία το πολιτικό σύστημα στην επιλογή του εκλογικού αποκλεισμού της δυνατότητας εκπροσώπησης αυτόνομων μειονοτικών σχημάτων ή βουλευτών. Διευκόλυνε όμως, από την άλλη, τα αστικά κόμματα τότε και τα οπορτουνιστικά μετά, να επιδιώξουν μια είδους συναλλαγή με παράγοντες που άμεσα είχαν σχέσεις με το προξενείο, να προωθήσουν ορισμένους αστικούς εκσυγχρονισμούς που αφορούσαν τη μειονότητα με αντάλλαγμα την ψήφο της.

Ο ένας εθνικισμός θρέφει τον άλλον...

Την παρέμβαση του DEB διευκόλυνε, επίσης, η δράση του ναζιστικού εγκληματικού μορφώματος της Χρυσής Αυγής (επίθεση σε νέο της μειονότητας στην Ξάνθη - πορείες σε χωριά και γειτονιές της μειονότητας στην Κομοτηνή) και εθνικιστικών δυνάμεων που παγίδεψαν το λαό σε μια «εθνοτική» αντιπαράθεση που διευκόλυνε την προπαγάνδα της αστικής τάξης της Τουρκίας.

Οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, τα λαϊκά στρώματα της μειονότητας, δεκαετίες γνώρισαν σε πολλαπλάσιο βαθμό τη βαρβαρότητα που γνώρισε η πλειονότητα, αφού γίνονταν και συνεχίζουν να γίνονται το εύκολο θύμα των αντιθέσεων ανάμεσα στην αστική τάξη της χώρας μας και της Τουρκίας. Από τη μια, δεκαετίες ζούσαν σε ένα καθεστώς επιπλέον καταπίεσης, με αποκλεισμούς, ανύπαρκτες υποδομές. Από την άλλη, η πολιτική του αστικού κράτους της χώρας μας διευκόλυνε την ανάπτυξη τούρκικης συνείδησης σε τμήματα μη τουρκογενή στην καταγωγή όπως οι Πομάκοι, αφού επιδιώκονταν από αυτό το δρόμο να αποκλειστεί κάθε σχέση και επιρροή τέτοιων τμημάτων της μειονότητας με λαούς και χώρες που σε εκείνη την περίοδο οικοδομούσαν το Σοσιαλισμό (βλέπε: Βουλγαρία).

Ετσι, τα λαϊκά στρώματα της μειονότητας έγιναν το μπαλάκι ανάμεσα στις αντιθέσεις αλλά και τις συμμαχίες των δύο αστικών τάξεων. Γενικότερα η εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα της περιοχής, μουσουλμάνοι και χριστιανοί, βρέθηκαν ανάμεσα στις μυλόπετρες του εθνικισμού και του κοσμοπολιτισμού των δύο πλευρών.Τόσο προεκλογικά όσο και μετεκλογικά, ο εθνικισμός της μιας πλευράς τροφοδοτούσε και τροφοδοτεί τον εθνικισμό της άλλης. Προσπαθεί και βάζει εμπόδια στην ανάπτυξη της πραγματικής ενότητας συμφερόντων ανάμεσα σε εργάτες, φτωχούς αγρότες και αυτοαπασχολούμενους, άνεργους και νέους που ξεριζώνονται από τον τόπο τους για να ψάξουν για ένα κομμάτι ψωμί. Εν τέλει, ο ένας δουλεύει για τον άλλο. Ολοι δε μαζί, παρέα με τον κοσμοπολιτισμό των κομμάτων που ορκίζονται πίστη στην ΕΕ και το κεφάλαιο, δουλεύουν για τα συμφέροντα των μονοπωλίων, των καπιταλιστών ενάντια στα συμφέροντα της φτωχολογιάς σε όποιο θεό και να πιστεύει.

Τι είναι το DEB;

Το DEB δεν είναι κόμμα από παρθενογένεση. Με τη γενική του γραμμή επιδιώκει ένα διαχωρισμό του λαού σε φυλετική, εθνοτική και θρησκευτική βάση, για να παγιδέψει τη μειονότητα στα συμφέροντα της αστικής τάξης της Τουρκίας. Ομως, ανοιχτά τάσσεται με την ΕΕ, ενώ αρκετά στελέχη του έχουν στο παρελθόν στηρίξει όλα τα κόμματα που έχουν ευθύνη για τη λεηλασία στα δικαιώματα των εργαζομένων μειονότητας και πλειονότητας.

Μιλάει για δικαιώματα της μειονότητας και φυσικά δεν εννοεί τις συντάξεις πείνας, τους διαλυμένους μισθούς που έχουν τη σφραγίδα της ΕΕ και των κυβερνητικών κομμάτων, τα οποία το DEB στήριξε και στηρίζει μέσω των συναλλαγών σε Δήμους και Περιφέρειες.
Το DEB καλεί όλους τους μουσουλμάνους που τους αποκαλεί «Τούρκους της δυτικής Θράκης» να παλέψουν για τα κοινά συμφέροντά τους, αλλά δε λέει με ποιον μουσουλμάνο είναι. Με αυτόν που βγάζει δισ. από την εκμετάλλευση και τη βαρβαρότητα στα κολαστήρια των ορυχείων της Τουρκίας, με αυτούς που σήμερα έχουν φτιάξει εργολαβικά γραφεία για να στέλνουν για ένα κομμάτι ψωμί τζάμπα εργατικά χέρια στη Βόρεια και Κεντρική Ευρώπη, στο Κατάρ ή με την εργατιά που με τον ιδρώτα και το αίμα της ποτίζει τα κέρδη των καπιταλιστών. Δεν είναι τυχαίο ότι δεν είπε κουβέντα για τους δεκάδες νεκρούς εργάτες των ορυχείων στην Τουρκία.
Από την άλλη, οι εθνικιστικές δυνάμεις που κηρύσσουν πατριδοκάπηλη σταυροφορία «όλων των Ελλήνων» κατά του προξενείου, επίσης δε λένε κουβέντα πως Ελληνες είναι και οι καπιταλιστές που βγάζουν δισ. από το ξεζούμισμα επίσης των Ελλήνων αλλά και ξένων εργατών.
Προσπαθούν να τυφλώσουν το λαό για να μη δει την αλήθεια, πως η πραγματική διαχωριστική γραμμή βρίσκεται στην ταξική θέση του καθένα. Πως εν τέλει στο όνομα αυτού του ψευτοπατριωτισμού, ποτισμένος ο λαός με το εθνικιστικό δηλητήριο, πολεμάει για ξένα συμφέροντα και όχι για τα δικά του.
Η κάθοδος του DEB έγινε σε μια περίοδο καθόλου τυχαία που οι εξελίξεις στην περιοχή είναι ανησυχητικές για τους λαούς. Τόσο η αστική τάξη της χώρας μας, όσο και της Τουρκίας, επιδιώκουν να πάρουν με διαφορετική δυναμική μερίδιο από την ενεργειακή πίτα της περιοχής. Διαμορφώνονται άξονες και αντιάξονες σε ένα συνεχώς κινούμενο έδαφος ανταγωνισμών, που όχι απλά δεν απομακρύνουν τις πιθανότητες συγκρούσεων, αλλά επιταχύνουν την όξυνση των αντιθέσεων. Η αστάθεια αυτή εκφράζεται και στο εσωτερικό των αστικών τάξεων, πολύ περισσότερο στο επίπεδο του πολιτικής.

Η παρέμβαση του ΚΚΕ στη μειονότητα

Χωρίς ταλαντεύσεις και στρογγυλέματα, το ΚΚΕ πάλεψε από την πρώτη στιγμή για την ταξική ενότητα των εργατών, των λαϊκών στρωμάτων, ανεξάρτητα αν ανήκουν στη μειονότητα ή την πλειονότητα. Η πάλη του αυτή ήταν ασταμάτητη, μέσα από τα σωματεία, τις Λαϊκές Επιτροπές, την αυτοτελή παρουσία των Κομματικών του Οργανώσεων. Οι δεσμοί του με τη μειονότητα σφυρηλατήθηκαν μέσα από το καμίνι της ταξικής πάλης, με πρωτοπόρους ναύτες, λιμενεργάτες, εργάτες σε ορυχεία, στη βιομηχανία, οικοδόμους. Τέτοιοι ήταν οι παλιότεροι και νεότεροι κομμουνιστές που κέρδισαν, σε ιδιαίτερα δύσκολο περιβάλλον, τεράστια εκτίμηση μέσα στη μειονότητα στα χωριά (και στις πόλεις) τους. Πρωτοπόροι του μόχθου, που δέθηκαν με τα ταξικά συνδικάτα, πρωτοστάτησαν σε απεργίες, δοκίμασαν την εργοδοτική και κρατική τρομοκρατία. Από αυτούς τους χώρους ήταν οι υποψήφιοι του ΚΚΕ τόσο στο ευρωψηφοδέλτιο όσο και στα περιφερειακά και στα δημοτικά ψηφοδέλτια, που άντεξαν σε πιέσεις και δεν υποχώρησαν βοηθώντας το Κόμμα να καταγράψει σημαντικά ποσοστά κύρια στην Περιφέρεια.
Το ΚΚΕ έδεσε τους δεσμούς του με τη μειονότητα μέσα από τη δράση των κομμουνιστών, μέσα από τις Λαϊκές Επιτροπές για τα άμεσα και επείγοντα προβλήματά τους όπως στο Δροσερό της Ξάνθης, στην Αγριανή του Σουφλίου που το Κόμμα κινήθηκε σε ποσοστά πολύ πάνω από 10% σε αυτές τις εκλογές με τις ιδιαίτερες δυσκολίες που είχαν. Είναι περιοχές που μέσα από τις Λαϊκές Επιτροπές έγιναν κινητοποιήσεις με τη συμμετοχή εκατοντάδων μειονοτικών, έγιναν πάνω από 700 επανασυνδέσεις ρεύματος σε φτωχές οικογένειες, στηρίχτηκαν μέσα από την οργανωμένη λαϊκή αλληλεγγύη εκατοντάδες οικογένειες. Στον Κένταυρο, ένα ορεινό μειονοτικό χωριό της Ξάνθης, που η σύνθεση του πληθυσμού είναι πάνω από 70% εργατική τάξη (πολλοί μετανάστες βιομηχανικοί εργάτες, οικοδόμοι και λιμενεργάτες) και ο κόσμος ανοιχτά υποστηρίζει πως αν δεν υπήρχε ΚΚΕ δε θα είχανε δρόμο και σχολείο στο χωριό, έγινε η τελευταία συγκέντρωσή μας στο νομό Ξάνθης.
Προεκλογικά στα μειονοτικά χωριά, Ροδόπης, Ξάνθης και Εβρου, ιδιαίτερα τη δεύτερη βδομάδα, μόνο δύο κόμματα έκαναν περιοδείες και συγκεντρώσεις, το ΚΚΕ και το DEB. Κόμματα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, που είχε πάνω από 70%, αλλά και η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, που πήραν στις εκλογές της περιφέρειας μεγάλα ποσοστά από τη μειονότητα, ήταν εξαφανισμένα, δεν τόλμησαν να ανοίξουν αντιπαράθεση με τη λογική του DEB. Η θέση του ΚΚΕ ήταν πάντα καθαρή και κρυστάλλινη και πάνω απ' όλα δεν προσαρμοζόταν κατά την περίσταση της ψήφου.
Στο αποτέλεσμα των εκλογών επέδρασε σε σημαντικό βαθμό και η υποχώρηση του κινήματος, που εκφράστηκε με μεγαλύτερη ένταση στους εργάτες και εργάτριες της μειονότητας, που ούτως ή άλλως σε ένα βαθμό ήταν πιο ευάλωτοι σε πιέσεις. Ο φόβος της ανεργίας απομάκρυνε ένα τμήμα της που συμμετείχε στις κινητοποιήσεις, ενισχύθηκαν οι μηχανισμοί εκφοβισμού μέσα από τα δουλεμπορικά γραφεία, που πολλαπλασιάστηκαν τα τελευταία χρόνια. Μέσα στην ίδια τη μειονότητα γίνεται πλέον πιο ευδιάκριτος ένας ταξικός διαχωρισμός με στρώματά της που είτε έχουν άμεση σχέση με τα δουλεμπορικά, ή με επιχειρηματικές δραστηριότητες που έχουν έδρα την Τουρκία και με μετανάστες και οικογένειες που ένα κομμάτι τους νιώθουν εξαρτημένοι από αυτά τα στρώματα.

Απάντηση σε επικίνδυνους σχεδιασμούς

Η κάθοδος του DEB έγινε σε μια περίοδο που οι εξελίξεις στην περιοχή είναι ανησυχητικές για τους λαούς. Τόσο η αστική τάξη της χώρας μας, όσο και της Τουρκίας, επιδιώκουν να πάρουν με διαφορετική δυναμική μερίδιο από την ενεργειακή πίτα της περιοχής. Διαμορφώνονται άξονες και αντιάξονες σε ένα συνεχώς κινούμενο έδαφος ανταγωνισμών, που όχι απλά δεν απομακρύνουν τις πιθανότητες συγκρούσεων, αλλά επιταχύνουν την όξυνση των αντιθέσεων. Η αστάθεια αυτή εκφράζεται και στο εσωτερικό των αστικών τάξεων, πολύ περισσότερο στο επίπεδο του πολιτικής.
Η οργάνωση της Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης, με συγκεκριμένες πρωτοβουλίες, με επιμονή στο Πρόγραμμα και τις Αποφάσεις του 19ου Συνεδρίου, θα απαντήσει στην προσπάθεια η εργατική τάξη, οι αυτοαπασχολούμενοι, οι φτωχοί αγρότες, οι άνεργοι και οι νέοι, να συνειδητοποιήσουν τα κοινά συμφέροντά τους, τον κοινό εχθρό που είναι τα μονοπώλια, οι συμμαχίες τους (ΕΕ ΝΑΤΟ), τα όργανά τους σε κάθε χώρα (κράτος). Να παλέψουν κάτω από τη δική τους σημαία και όχι για τα συμφέροντα της μιας ή της άλλης αστικής τάξης. Για τη δική τους εργατική - λαϊκή διακυβέρνηση - εξουσία, που θα αποδεσμεύσει τη χώρα μας από την ΕΕ, θα διαγράψει το χρέος, θα κοινωνικοποιήσει τα συγκεντρωμένα Μέσα Παραγωγής.
Τα ταξικά συνδικάτα, οι Λαϊκές Επιτροπές, οι αγροτικοί σύλλογοι, που, μέσα από τις γραμμές τους, δρουν πρωτοπόρα οι κομμουνιστές, μπορούν να γίνουν το μετερίζι της ταξικής ενότητας και διαπαιδαγώγησης που όχι μόνο θα οργανώνει την πάλη ενάντια στην πολιτική των μονοπωλίων, αλλά και, από την άλλη, με τη δράση τους θα σφυροκοπούν τόσο τον εθνικισμό όσο και τον αστικό κοσμοπολιτισμό.
Η εμπειρία από τα ταξικά ναυτεργατικά σωματεία, τα σωματεία της Ζώνης, το σωματείο στο μετρό της Θεσσαλονίκης (όπου οι μειονοτικοί εργάτες συμπαρατάχθηκαν με τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ) που μέσα από τη δράση τους μπόρεσαν και καλλιέργησαν ταξική συνείδηση, είναι προίκα για τους κομμουνιστές. Οπως προίκα είναι η δουλειά μας με το ΠΑΜΕ και τη Λαϊκή Επιτροπή στην Ξάνθη (και αλλού), που σε συνθήκες δυσμενείς για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, μας δένει με την εργατιά της μειονότητας.
Σε αυτόν τον αγώνα, θα οικοδομείται καθημερινά στις μεγάλες και μικρότερες μάχες, για την προστασία και τη στήριξη των ανέργων, για την πρόσβαση στο σχολειό, στην Υγεία, στις σπουδές χωρίς ταξικά εμπόδια, για μισθούς και συντάξεις που ικανοποιούν τις σύγχρονες ανάγκες. Σε αυτόν τον αγώνα, που θα οργανώνεται η αλληλεγγύη, ακόμη και στις καθημερινές ανάγκες, οι κομμουνιστές θα δώσουμε τα πάντα. Θα πρέπει, ταυτόχρονα, να φροντίσουμε όμως για τη διαφύλαξη και ανάπτυξη της ξεχωριστής πολιτιστικής ταυτότητας της μειονότητας, για να καταργηθεί κάθε αποκλεισμός από το σύστημα εκπαίδευσης από την Προσχολική Αγωγή έως το πανεπιστήμιο, παίρνοντας υπόψη τις ιδιαίτερες ανάγκες στη γλώσσα. Για να λυθούν προς τα μπρος ιδιαίτερα ζητήματα που αφορούν στο κληρονομικό δίκαιο, στο ζήτημα εκλογής μουφτή, στη διαχείριση των βακουφίων που δεν μπορεί να αποτελούν εργαλείο παρέμβασης της μιας ή της άλλης αστικής τάξης. Για να μπορούν οι μειονότητες να γίνονται γέφυρες φιλίας, ταξικής αλληλεγγύης ανάμεσα στους λαούς και όχι θύματα των σχεδιασμών των εκμεταλλευτών.

Δημήτρης ΠΑΠΑΤΟΛΙΔΗΣ
Γραμματέας της ΕΠ της ΚΟ Ανατολικής Μακεδονίας - Θράκης του ΚΚΕ

Τα απομεινάρια μιας ιμπεριαλιστικής επέμβασης: Μια χώρα κομμάτια, ένας λαός σε εμφύλιο, μια κοινωνική στροφή στον φονταμενταλιστικό μεσαίωνα, ένα ανθρωπιστικό έγκλημα διαρκείας.

Φωτό από αρχείο Γ. Μπεχράκη

απο τον τοιχο του Δημητρη Πλειωνη
''η αμερικανική επέμβαση στο Ιρακ με την προσπάθεια προσεταιρισμού των σιιστών προκάλεσε τελικά την ριζοσπαστικοποίηση των (μέχρι τότε "μετριπαθέστερων") σουνιτών σε μια φονταμενταλιστική κατεύθυνση. Μ' αυτή την έννοια, είναι πράγματι ένα κατασκεύασμα της δυτικής πολιτικής στην περιοχή.''

σχολιαζει ο
Δημήτρης Πλειώνης
Το πρώτο θέμα σήμερα σε όλο τον αραβικό κόσμο είναι τα γεγονότα στο Ιράκ, τα οποία αιφνιδίασαν τους πάντες...
Τα δυτικά ΜΜΕ συνεχίζουν να παραπλανούν τους αναγνώστες τους (αξιότιμους πολίτες των ΗΠΑ και της ΕΕ), θεωρώντας τους παντελώς πρόβατα και όχι άδικα. Όχι μόνο δεν τα λένε όλα, αλλά διαστρεβλώνουν και τα πραγματικά δεδομένα της σύγκρουσης, ενώ αποσιωπούν πλήρως τις αιτίες της...
Λοιπόν, η ISIL μόνο ουρανοκατέβατη δεν είναι στο Ιράκ.( οργάνωση Ισλαμικό Κράτος στο Ιράκ και στο Λεβάντε (ISIL)
Είναι η κατάληξη των συνενώσεων και διασπάσεων δεκάδων σουνιτικών ανταρτικών ομάδων εναντίον της αμερικάνικης κατοχής από το 2004 μέχρι πρόσφατα, που στην πορεία έπαιρναν όλο και πιο πολύ θρησκευτικά χαρακτηριστικά.
Συνεργάζεται δε, με εκατοντάδες υψηλόβαθμους πρώην αξιωματικούς του Σαντάμ (σήμερα η κόρη του έκανε δηλώσεις υποστήριξης τους) και χιλιάδες σουνίτες πρώην στρατιωτικούς, που τους πέταξε στην ανεργία ο Αμερικάνος διοικητής του Ιράκ Μπρέμερ το 2004, όταν διάλυσε το στρατό του Σαντάμ και απέλυσε 430.000 άνδρες για να φτιάξει αργότερα τον νέο στρατό κυρίως από Σιίτες, που λειτουργούσε ως συνεργάτης των κατοχικών αμερικανικών δυνάμεων και που τον άφησαν στο πόδι τους όταν έφυγαν...
Να κάνω μία παρένθεση εδώ, που ενδιαφέρει εμάς τους αριστερούς. Όταν κατέλαβαν το Ιράκ οι Αμερικάνοι με τους ευρωπαίους συμμάχους τους, το παράνομο επί Σαντάμ κομμουνιστικό κόμμα διασπάστηκε, ένα κομμάτι το μεγαλύτερο, στάθηκε αντίθετο στην αμερικανική εισβολή και παρέμεινε παράνομο, ένα άλλο κομμάτι, οι "ρεαλιστές" (τι μου θυμίζουν, τι μου θυμίζουν) την επικρότησε, νομιμοποιήθηκε και άνοιξε γραφεία που τα φυλούσαν Αμερικάνοι κατοχικοί στρατιώτες, σήμερα δεν ξέρω αν υπάρχουν...
Κατόπιν οι σιιτικές κυβερνήσεις έβαλαν και μια μικρή αναλογία σουνιτών στον νέο ιρακινό στρατό.
Αυτοί είναι οι στρατιώτες και αξιωματικοί που τώρα παρατάν τον στρατό και ενώνονται με τους ισλαμιστές αντάρτες.
Όλα αυτά τα χρόνια έγινε οργανωμένη και εν τέλει επιτυχής προσπάθεια από τις αμερικανικές κατοχικές διοικήσεις να περάσουν τον θρησκευτικό σεκταρισμό στο Ιράκ, να οξύνουν τις θρησκευτικές και άλλες διαιρέσεις του πληθυσμού, ως μέσο ελέγχου της χώρας
(κλασσική αποικιοκρατική τακτική - οι Εγγλέζοι, πατέρες του αθλήματος) απαξιώνοντας τον κοσμικό χαρακτήρα του κράτους και δημιουργώντας κάθε είδους Φρανκεστάϊν στη θέση του, με μεγαλύτερο την ίδια την ιρακινή κυβέρνηση...
Κατά τα άλλα, η ISIL δεν προελαύνει ΜΟΝΗ ΤΗΣ προς την Βαγδάτη,
μαζί της έχουν ενωθεί χιλιάδες αντικυβερνητικοί μαχητές από τις σουνιτικές φυλές των χωριών και των πόλεων της επαρχίας Ανμπάρ και Νινευή, ακόμα και κάποιες ΜΟΝΑΔΕΣ του ιρακινού στρατού με όλο τον (αμερικάνικο) εξοπλισμό τους, γι' αυτό έχουν και τανκς, αντιαεροπορικούς πυραύλους ακόμα και ελικόπτερα...
Νομίζω ότι θα δούμε σημεία και τέρατα..
οι Αμερικάνοι σκέφτονται στρατιωτική επέμβαση μπροστά στην κατάρρευση της κυβέρνησης Μαλίκι.
Στην συγκεκριμένη συγκυρία δε, έχουν κοινά συμφέροντα με το Ιράν, που υποστηρίζει τον σιίτη Μαλίκι..
ΥΓ: Είμαι σίγουρος ότι οι πιο γελοίες και ηλίθιες αναλύσεις για το θέμα θα γίνουν από τους Έλληνες γεωπολιτικούς "αναλυτές" τύπου Μάζη. Εδώ είμαστε, θα το δούμε κι' αυτό... ''
- Το θέμα είναι ότι τα πολιτικο-θρησκευτικά φαινόμενα στον ισλαμικό κόσμο (και όχι μόνο) δεν μπορείς να τα ερμηνεύσεις ικανοποιητικά χρησιμοποιώντας αποκλειστικά τους δικούς μας κλασσικούς πολιτικούς όρους και κριτήρια για να τα εντάξεις οπωσδήποτε στα πολιτικά και φιλοσοφικά σχήματα που ισχύουν στην Δύση.
Πρέπει να βλέπεις τα γεγονότα ως έχουν, το ιστορικό τους, την αλληλουχία τους και τις γενεσιουργές αιτίες τους, που σημαίνει ότι πρέπει να έχεις πολύ καλή πρόσβαση σε πρωτογενή πληροφόρηση και τοπική γνώση και αυτά ΔΕΝ στα δίνει η δυτική καθεστωτική ενημέρωση.
Εν πάσει περιπτώσει η ISIL ή ISIS είναι μία ακραία φονταμενταλιστική σουνιτική ισλαμική οργάνωση με απάνθρωπη έως κτηνώδη συμπεριφορά απέναντι σε αυτούς που θεωρεί εχθρούς της (όλα τα άλλα θρησκευτικά δόγματα και ομάδες εντός και εκτός Ισλάμ) η οποία έχει πολιτικούς και θρησκευτικούς στόχους (να φτιάξει το ισλαμικό Χαλιφάτο σε όλη την περιοχή κτλ).
Σαφώς και είναι καταδικασμένη να αποτύχει τελικά αλλά στην ουσία ΕΙΝΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΜΑ, ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ (όπως και όλο αυτό το ακραίο ισλαμικό κίνημα εδώ και 25-30 χρόνια) της δυτικής ιμπεριαλιστικής πολιτικής απέναντι στον αραβικό και μουσουλμανικό κόσμο, ο οποίος, κατόπιν της κατάρρευσης του υπαρκτού υφίσταται όλη την πίεση της πολύτροπης επέκτασης του δυτικού ιμπεριαλισμού στις χώρες τους.
Απλά να θυμίσω ότι η Δύση (ΗΠΑ, Βρετανία, Γαλλία) στις δεκαετίες '50, '60, '70 και '80 βοηθούσε πολύ τα μουσουλμανικά κινήματα σαν αντίβαρο στα αραβικά εθνικοαπελευθερωτικά και αντιιμπεριαλιστικά κινήματα που επηρεάζονταν από μαρξιστικές απόψεις.
Το αποκορύφωμα ήταν βέβαια στο Αφγανιστάν που συνεργάστηκαν και "έφτιαξαν" τον Μπιν Λάντεν και τους Μουτζαχεντίν για να χτυπήσει τους Σοβιετικούς...''

Ανοιχτή επιστολή...

Ανοιχτή επιστολή του Βασίλη Χατζηδάκη

Φίλες και φίλοι,

·        Στις Δημοτικές και Περιφερειακές εκλογές δώσαμε ένα δύσκολο πολιτικό αγώνα με υποψήφιους νέους εργαζόμενους, χωρίς φεϊγ βολάν αυτοπροβολής, χωρίς σταυροθηρία, χωρίς χορηγούς. Δώσαμε ένα δύσκολο πολιτικό αγώνα, κόντρα στους εργοδοτικούς εκβιασμούς, κόντρα στους μηχανισμούς των βουλευτών και των λοιπών θεσμικών παραγόντων της περιοχής. Δώσαμε τον αγώνα με πείσμα κι επιμονή, για να καταδείξουμε τη πολιτική φύση των προβλημάτων τοπικής εμβέλειας, που είναι αποτέλεσμα της γενικότερης καπιταλιστικής κρίσης στην Ελλάδα και το κόσμο.

·        Μαζί με τους συναγωνιστές και συντρόφους μου, αλλά κυρίως με τη δική σας συνδρομή, έγινε κατορθωτό να εκλεγεί αντιπρόσωπος της Λαϊκής Συσπείρωσης και σε αυτό το Δημοτικό Συμβούλιο. Ο επικεφαλής μας ο Γιώργος Πάγκαλος, θα δίνει τις απαραίτητες μάχες εντός των τειχών και θα προειδοποιεί έγκαιρα τους δημότες για τα όσα αντιλαϊκά μέτρα αποδέχονται ή επεξεργάζονται μέσα στο κονκλάβιο. Έτσι οι νέοι που δεν συμβιβάζονται με την αδικία, οι εργαζόμενοι στα ξενοδοχεία, οι μικροί επαγγελματίες που δεν επιδιώκουν τη διαπλοκή αλλά την ίση μεταχείριση, οι μη προνομιούχοι και τα θύματα της οικονομικής κρίσης στο Δήμο μας, θα μπορούν να βρουν στήριγμα για να οργανώσουν την αντίστασή τους.

·        Οι ευρωεκλογές θα είναι η μάνα των (ιδεολογικών) μαχών. Θα κριθούν πολλά. Αφενός η συναίνεση με την κυβερνητική πολιτική ή η αποδοκιμασία της. Αφετέρου το αν ο λαός θα αρκεστεί ζητώντας μια κυβερνητική αλλαγή ή αν θα αμφισβητήσει το ίδιο το σύστημα που αναπαράγει τη κρίση. Τέλος θα ξεκαθαριστεί αν η δυσαρέσκεια στην Eυρωένωση θα πάρει εθνικιστικό, μισαλλόδοξο πρόσημο ή πρόσημο αντιμονοπωλιακό που θα καταδικάζει την ιμπεριαλιστική φύση της Ε.Ε. και τις αντιλαϊκές πολιτικές που επιφυλάσσει για όλους τους λαούς.

·        Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας, με το μισό εκατομμύριο ψήφων που πήρε στις περιφερειακές εκλογές (8,9%), απέδειξε ότι μπορεί να αναδειχτεί τρίτο κόμμα και να κερδίσει μια παραπάνω έδρα, αφήνοντας πίσω τους νεοναζί και δίνοντας ένα αισιόδοξο μήνυμα στους αντιφασίστες όλου του κόσμου. Η Χ. Α. νομίζει ότι οι εκλογές αυτές είναι η ευκαιρία της, για να ξεπλύνει με τη λαϊκή ψήφο την εγκληματική δράση της. Αφού η αστική νομιμότητα δεν μπορεί και δεν θέλει να πάρει την ευθύνη, ας τους σπρώξει στο περιθώριο ο ίδιος ο λαός.

Σας καλώ να δώσουμε με σταθερό και σίγουρο χέρι, δύναμη στη δύναμή μας. Το ΚΚΕ. Η επόμενη μέρα πρέπει να προβληματίσει τους εχθρούς του λαού δηλαδή τους ντόπιους και ξένους αφεντάδες. Ας μην τους επιτρέψουμε να χαρούν πίνοντας στην υγειά των κορόιδων.

Πρώτα συμπεράσματα αλλά και σκέψεις μπροστά στη νέα εκλογική μάχη...

 

Πολλές φορές η άνοδος ή η κάθοδος είναι θέμα οπτικής... Μια ενδιαφέρουσα εκτίμηση για τον Α΄ γύρο των εκλογών που δεν παρασύρεται από υπερβολικές δόσεις αισιοδοξίας ή απαισιοδοξίας... αλίευσα στο διαδίκτυο.

Το ακόλουθο κείμενο δημοσιεύτηκε στο μπλογκ του Γιώργου Σαρρή (http://giorgossarris.blogspot.gr/) και προσυπογράφω τη κάθε του λέξη.

Πολλά τα χαμόγελα μετά το αποτέλεσμα των χθεσινών εκλογών.
Είναι αλήθεια ότι κοιτάζουμε μπροστά με μεγαλύτερη αισιοδοξία μετά την πρώτη Κυριακή όπου το ΚΚΕ σχεδόν διπλασιάζει δυνάμεις σε σχέση με το κακό αποτέλεσμα  του Ιουνίου του 2012.
Μένει η επόμενη Κυριακή, με τις Ευρωβουλευτικές εκλογές, όπου θα δούμε πιο καθαρά ποια είναι η στάση που θα κρατήσει ο λαός και προς το ΚΚΕ και προς τα κόμματα που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο δέχονται και στηρίζουν την ΕΕ, δηλαδή τον κύριο υπαίτιο από όπου εκπορεύονται οι πολιτικές λεηλασίας της ζωής μας.

Όμως τα όποια θετικά μηνύματα, όπως π.χ. η πρωτιά της Λαικής Συσπείρωσης στην Πάτρα, την Ικαρία κλπ., δεν μπορούν και δεν πρέπει να κρύψουν την κακή συνολική εικόνα όπου φάνηκε ότι ο λαός παραμένει αδύναμος όσο μένει έξω από το καμίνι της μάχης για την ίδια του τη ζωή, όσο μένει ανοργάνωτος μακριά από τα σωματεία και τα άλλα κύτταρα οργάνωσης.

Αν τα δούμε λοιπόν λίγο πιο προσεκτικά φαίνονται τα παρακάτω:

1.ΔΕΝ ΚΑΤΑΔΙΚΆΣΤΗΚΕ Η ΣΥΓΚΥΒΈΡΝΗΣΗ Κ Η ΠΟΛΙΤΙΚΉ ΠΟΥ ΜΑΣ ΤΣΑΚΊΖΕΙ.

Όπως φάνηκε καθαρά ο λαός έφαγε το παραμύθι των "Ανεξάρτητων υποψηφίων" ενώ γνώριζε ότι μόνο Ανεξάρτητοι δεν ήταν. Έτσι σε Αθήνα, Αττική, Θεσσαλονίκη, Κ.Μακεδονία, Πελοπόννησο και αλλού είχαμε υπερψήφιση υποψηφίων που είχαν καθαρή σχέση με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ(Καμίνης, Μπουτάρης, Τζιτζικώστας, Ιωαννίδης, Πατούλης κλπ.) που είτε είχαν ψηφίσει είτε εφαρμοζαν τα μνημόνια.
2.Δεν καταδικάστηκε η ΧΑ κ ο φασισμός με τα ψηφοδέλτια των Ναζιστών να παίρνουν μεγάλα ποσοστά(πλην Πειραιά όπου πολλοι από τους εκεί φιλοναζί συντάχθηκαν με το ψηφοδέλτιο των εφοπλιστών) .
3.Οι εφοπλιστές κ οι πλούσιοι αντιμετωπίζονται θετικά!(Τα 2 λιμάνια πάνε ο Πειραιάς προς τους εφοπλιστές κ ο Βόλος προς Μπέο). Η περίπτωση του Πειραιά και του Βόλου θέλει ιδιαίτερη προσοχή κι μελέτη. Εκεί οι εφοπλιστές θα επιχειρήσουν να δημιουργήσουν ένα δικό τους προπύργιο πρότυπο και να παρασύρουν μεγάλες μάζες στην πλάνη της συμπόρευσης φτωχών-πλούσιων προς ένα "κοινό καλό"! Πιθανότατα θα βρουν στήριξη από τους φασίστες.

4. Το lifestyle σκίζει(εκλογή Ψινακη)
5. Στη Χαλκιδική ο Πάχτας εξαγόρασε συνειδήσεις και παραλίγο να εκλεγεί πανηγυρικά στο Δ.Αριστοτέλη. Το ρουσφέτι ΖΕΙ κ ΒΑΣΙΛΕΥΕΙ. Μεγάλο ενδιαφέρον υπάρχει και εκεί  όπου νίκησε ο συνδυασμός του Γ.Μίχου που φα'ίνεται κλασσικός εκπρόσωπος των "υγιών επιχειρηματιών" που έχει δηλώσει ότι ο μόνος δρόμος είναι η Ανάπτυξη, η ενίσχυση των "υγιών επιχειρήσεων κλπ. Ο Γ.Μίχος υποστηρίχτηκε από όλους εκείνους που ήταν εναντίον του μεταλλείου πλην ΚΚΕ. Μένει να δούμε κατά πόσο θα είναι εναντίον της Επένδυσης του Χρυσού και μετά τις εκλογές.
6. Το ΚΚΕ ενισχύεται σημαντικά σε σχέση με τον Ιούνιο του 2012 με σημαντική πρωτιά στην Πάτρα.
7. Ο ΣΥΡΙΖΑ παρά το ότι τελικά δεν πήρε ότι του έδιναν τα exit polls και βρέθηκε πίσω από τις επιδόσεις του Ιουνίου 2012, δείχνει να παγιώνει σε μεγάλο βαθμό   μεγάλα ποσοστά, πράγμα που θα δούμε καλύτερα ίσως την επόμενη Κυριακή. Αυτό που φάνηκε επίσης είναι το ότι στα σημεία όπου επέλεξε  γνωστούς ΠΑΣΟΚ υποψήφιους(π.χ. Βουδούρης) δεν πήγε καλά.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ 1 Μετά τις χθεσινές εκλογές το σύστημα μάλλον τρίβει τα χέρια του. Έχει κάθε λόγο να πιστεύει ότι ελέγχει την κατάσταση.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ 2: Ο λαός εξακολουθεί να είναι φοβισμένος, αμυντικός, αδύναμος και να υποχωρεί προς την υποταγή. Βέβαια ένα σημαντικό κομμάτι του από την άλλη δημιουργεί ένα μέτωπο σκληρής αντίστασης.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ 3: Η αποδοχή των ψηφοδελτίων των εφοπλιστών στον Πειραιά και του Μπέου στο Βόλο δείχνει ότι ο λαός είναι πολύ μακριά από το να σκεφτεί ταξικά και να δει ποιος είναι ο αντίπαλός του. Δυστυχώς κανείς πλην ΚΚΕ, που κατηγορείται γι αυτό ως ξύλινο, δεν βοηθάει στο ξεκαθάρισμα της σκέψης του.

Αυτό που θέλουμε να πούμε τέλος είναι αυτό.

Χθες φάνηκαν κάποιες ακτίνες ελπίδας και αισιοδοξίας.

ΟΛΑ μπορούν να αλλάξουν αλλά μόνο όταν ο λαός οργανωθεί και νοιώσει τη δύναμή του.
ΜΟΝΟ ΤΟΤΕ ΔΕΝ ΘΑ ΦΟΒΑΤΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΕΚΒΙΆΖΕΤΑΙ, ΔΕΝ ΘΑ ΕΞΑΓΟΡΆΖΕΤΑΙ.

Η μάχη της επόμενης Κυριακής όπου πρέπει το ΚΚΕ να εμφανιστεί ακόμη πιο ισχυρό, θα μας δώσει καλύτερα συμπεράσματα.

Περί βιώσιμης ανάπτυξης, αειφορίας, κοινωνικών συναιτερισμών και άλλων δαιμονίων

«Προοπτικές βιώσιμης ανάπτυξης...»

Ενώ η κοινωνία σχεδόν στο σύνολό της τσακισμένη από τη βίαιη φτωχοποίηση που της επέβαλαν, ακούει τους εμπαιγμούς και τις κοροϊδίες για την ανάπτυξη που υπόσχονται τόσο η κυβέρνηση όσο και η αντιπολίτευση, πραγματοποιήθηκε στην Ιεράπετρα συνέδριο με θέμα τις προοπτικές βιώσιμης ανάπτυξης του ορεινού όγκου της Θρυπτής.

Εδώ έκαναν ένα βήμα παραπέρα. Δε μας μιλήσανε για σκέτη ανάπτυξη, αλλά για μια άλλη ανάπτυξη διανθισμένη και με το επίθετο «βιώσιμη».

«Ανάπτυξη για ποιόν και από ποιόν;»

Το ερώτημα αυτό φυσικά κανείς δεν το θέτει και ως φυσικό επακόλουθο, κανείς δεν απαντάει σ’ αυτό.

Οι πολιτικές που ακολουθήθηκαν μέχρι σήμερα, διέλυσαν τον κοινωνικό ιστό επιβάλλοντας βίαιη φτωχοποίηση, κατέστρεψαν την αγροτική παραγωγή, γκρέμισαν τους μισθούς και τις συντάξεις. Και τώρα οι ίδιες πολιτικές ατόφιες ή μερεμετισμένες θα μας οδηγήσουν όχι μόνο στην ανάπτυξη, αλλά στη βιώσιμη ανάπτυξη.

Ο όρος «αειφορία» που κατά κόρον ακούγεται σε τέτοιες θεματολογίες, θα πρέπει να καταργηθεί και να μη χρησιμοποιείται. Σύμφωνα με τον ορισμό της, οι τρεις πυλώνες της αειφορίας είναι η Οικονομία, η Κοινωνία και το Περιβάλλον. Δεν μπορείς να έχεις αειφορική ανάπτυξη όταν η Οικονομία ελέγχεται από τις τράπεζες και το μεγάλο κεφάλαιο και η Κοινωνία είναι διαλυμένη και βίαια φτωχοποιημένη.

Για τον Καλλικράτη δεν ακούγεται κουβέντα. Μας τον εμφάνιζαν ως τη μεγάλη τομή και τη μοναδική ευκαιρία για την τοπική αυτοδιοίκηση. Το ότι επιτάγχυνε την ερημοποίηση της υπαίθρου και των χωριών μας το προσπερνάμε. Σα να μη συνέβη ποτέ. Σα να ήταν πάντα έτσι.

Μας συμβουλεύουν να παράγουμε ποιοτικά τοπικά προϊόντων. Γιατί τα προϊόντα που παράγονταν μέχρι τώρα δεν ήταν ποιοτικά; Ή μήπως δεν ήταν τοπικά;

Μας προτείνουν να εφαρμόσουμε σύγχρονες μεθόδους κοινωνικής οργάνωσης, όπως είναι οι κοινωνικοί συνεταιρισμοί. Γιατί υπάρχουν και συνεταιρισμοί που δεν είναι κοινωνικοί; Ή μήπως εννούν το καινούριο φρούτο, εξ’ ευρωπαϊκής ένωσης εισαγόμενο, των Κοινωνικών Συνεταιριστικών Επιχειρήσεων (ΚΟΙΝΣΕΠ); Πάρτε μολύβι και χαρτί. Όσες πράξεις κι αν κάνετε, το ίδιο αποτέλεσμα προκύπτει, ότι οι Κοινωνικές Συνεταιριστικές Επιχειρήσεις στηρίζονται στην κακοπληρωμένη εργασία και στην απειλή της ανεργίας.

Η Ιεράπετρα είναι μια κατ’ εξοχήν αγροτική περιοχή. Οι μικροί αγρότες και κτηνοτρόφοι καθημερινά έρχονται όλο και πιο κοντά στο ξεκλήρισμά τους. Το κόστος παραγωγής έχει ανέβει υπέρμετρα. Αγροεφόδια, λιπάσματα, ζωοτροφές, καύσιμα και ενέργεια συνεχώς ακριβαίνουν. Φορολόγηση, ασφαλιστικές εισφορές και χαράτσια ακριβαίνουν κι αυτά. Δάνεια, τόκοι, επιτόκια και πανωτόκια συνεχώς στο προσκήνιο. Η αγορά είναι ασύδοτη στα χέρια των εμπόρων και των εταιριών. Ελέγχουν τις τιμές και τη διακίνηση των προϊόντων όπως τους συμφέρει την κάθε φορά.

Φταίχτες όμως είναι οι αγρότες επειδή δεν είναι ευέλικτοι στο να διαφοροποιούν το αγροτικό ή κτηνοτροφικό τους επάγγελμα. Φταίνε οι ίδιοι επειδή δεν μπορούν να αναπτύξουν και να επιδείξουν αγροτική και κτηνοτροφικη επιχειρηματικότητα. Οι αγρότες θα πρέπει να γίνουν και τυποποιητές, να γίνουν και έμποροι και γιατί όχι να γίνουν και εξαγωγείς.

Το ακούσαμε κι αυτό!.

Οι αγρότες ξέρουν να καλλιεργούν τη γη τους και οι κτηνοτρόφοι να εκτρέφουν τα ζωντανά τους. Μπορούν να βοηθηθούν αυτό να το κάνουν καλύτερα, αποτελεσματικότερα, ασφαλέστερα και αποδοτικότερα; Αυτό είναι το σημαντικό. Όλα τα άλλα είναι εξαπάτηση και αποπροσανατολισμός απ’ τις πραγματικές αιτίες των προβλημάτων.

Για τον δε τουρισμό πρώτη φορά ακούσαμε μαζεμένες τόσες διαφορετικές μορφές τουρισμού! Εναλλακτικός, θρησκευτικός, περιπατητικός, αρχαιολογικός, ορειβατικός, αθλητικός και αγροτουρισμός. Σε όλες αυτές τις διαφορετικές μορφές τουρισμού έχουν πρόσβαση οι οικογένειες των εργαζομένων, των μισθωτών, των συνταξιούχων και των ανέργων της Ελλάδας του 2014; Το δικαίωμα στην αναψυχή και στις διακοπές το έχει η συντριπτική πλειοψηφία των λαϊκών στρωμάτων;

Ο προβληματισμός αυτός δεν τέθηκε από κανέναν! Όπως επισης κανείς δεν αναρωτήθηκε αν με την ανάπτυξη αυτών των μορφών τουρισμού βελτιωθούν οι μισθοί και οι εργασιακές συνθήκες των ξενοδοχοϋπαλλήλων.

Αυτές οι παράμετροι δεν αποτελούν διαστάσεις της βιώσιμης ανάπτυξης;

Τώρα όσον αφορά το δίκτυο Natura 2000 (ή αλλιώς ΦΥΣΗ 2000). Η Ευρωπαϊκή Ένωση όπως έλεγε, προκειμένου να μην οδηγηθούμε σε μια μη αναστρέψιμη απώλεια της βιοποικιλότητας εξέδωσε το 1992 την Οδηγία 92/43 ΕΕ, η οποία προέβλεπε την ίδρυση ενός ευρωπαϊκού δικτύου για τα κράτη μέλη, το οποίο θα περιελάμβανε και θα συνέδεε τους χώρους στους οποίους εμφανίζονται οι ευρωπαϊκού ενδιαφέροντος τύποι οικοτόπων και τα ενδιαφέροντα ή απειλούμενα είδη φυτών και ζώων. Έτσι προέκυψε το δίκτυο Natura 2000.

Τον τελευταίο καιρο όμως, όταν μιλάνε για το δίκτυο Natura 2000, συνηθίζουν να μην αναφέρονται σε ημερομηνίες. Θα δείτε παρακάτω γιατί είναι σημαντικές και γιατί κανείς δε μιλάει για αυτές.

Η δημιουργία του δικτύου ΦΥΣΗ 2000 προβλεπόταν πως θα υλοπούνταν σε τρεις φάσεις. Στην πρώτη φάση, από τον Ιούνιο του 1992 μέχρι τον Ιούνιο του 1995, τα κράτη-μέλη όφειλαν να απογράψουν τους τύπους οικοτόπων του παραρτήματος Ι καθώς και τα είδης της χλωρίδας και της πανίδας του παραρτήματος ΙΙ της οδηγίας και να προτείνουν έναν εθνικό κατάλογο περιοχών επιδεχομένων να αναγνωρισθούν ως κοινοτικού ενδιαφέροντος και να ενταχθούν στο ευρωπαϊκό δίκτυο ΦΥΣΗ 2000. Στη χώρα μας η φάση αυτή ολοκληρώθηκε το 1996.

Η δεύτερη φάση, η οποία έπρεπε να τελειώσει μέχρι το 1998, είχε ως αντικείμενο την κατάρτιση, μετά από συμφωνία μεταξύ των κρατών-μελών και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, ενός καταλόγου περιοχών ο οποίος θα καταρτίζονταν με βάση τις εθνικές προτάσεις (τους εθνικούς καταλόγους) με σκοπό τη δημιουργία του ευρωπαϊκού δικτύου προστατευομένων περιοχών ή καλύτερα Ειδικών Ζωνών Διατήρησης (ΕΖΔ).

Κατά τη διάρκεια της τρίτης και τελευταίας φάσης, από τον Ιούλιο του 1998 μέχρι τον Ιούνιο του 2004, τα κράτη-μέλη θα χαρακτήριζαν επίσημα τις περιοχές που έχουν επιλεγεί για την ένταξή τους στο ευρωπαϊκό δίκτυο ΦΥΣΗ 2000 ως Ειδικές Ζώνες Διατήρησης. Παράλληλα θα καταρτίζονταν ειδικά διαχειριστικά σχέδια για κάθε περιοχή.

Είμαστε στο 2014, έχουν περάσει 10 χρόνια και η τρίτη φάση δεν έχει ολοκληρωθεί. ΔΕΝ έχουν εκπονηθεί τα ειδικά διαχειστικά σχέδια της κάθε περιοχής όπως προβλεπόταν. Κατά συνέπεια δεν έγιναν και τα Προεδρικά Διατάγματα που θα καθόριζαν το προστατευταίο αντικείμενο και τις χρήσεις γης της κάθε περιοχής.

Έτσι λέμε ότι έχουμε ένα δίκτυο προστατευμένων περιοχών μόνο για να το λέμε. Πρακτικά δε σημαίνει και πολλά πράγματα.

Όλα τα παραπάνω σε τοπικό επίπεδο, στην Ιεράπετρα:

Στην περιοχή ευθύνης του Δήμου Ιεράπετρας υπάρχουν τρεις περιοχές που έχουν προταθεί για ένταξη στο δίκτυο ΦΥΣΗ 2000. Πρόκειται για την περιοχή του Σελάκανου (GR4320002), για τη Νήσο Χρυσή (GR4320003) και για το όρος Θρυπτή με τη γύρω περιοχή (GR4320005).

Και οι τρεις αυτές περιοχές που ανήκουν στο Δήμο Ιεράπετρας εμφανίζουν προβλήματα στη διαχείρισή τους και κατ’ επέκταση και στη διατήρησή τους. Η περιοχή του Σελάκανου ταλανίζεται από την άναρχη μελισσοκομία, την παράνομη υλοτομία και τις συχνές πυρκαγιές. Η Χρυσή ταλαιπωριέται από την έντονη και άναρχη τουριστική εκμετάλλευση και η Θρυπτή βασανίζεται κυρίως από την ανεξέλεγκτη βόσκηση.

Η ολοκλήρωση του δικτύου ΦΥΣΗ 2000 προέβλεπε για την κάθε περιοχή την εκπόνηση Ειδικών Περιβαλλοντικών Μελετών. Από αυτές όπως περιγράψαμε παραπάνω θα προέκυπταν τα Ειδικά Διαχειριστικά σχέδια τα οποία θα διέκριναν με σαφήνεια πυρήνες προστασίας και ρυθμιστικές ζώνες χρήσεων γης. Όλα αυτά στο τέλος τους θα θεσπίζονταν νομοθετικά με την έκδοση Προεδρικών Διαταγμάτων.

Γιατί άραγε να καταγράφονται αυτές οι καθυστερήσεις;

Για τον απλό και προφανή λόγο ότι ο καπιταλισμός, δηλαδή το πολιτικό μας σύστημα με το πολιτικό – υπηρετικό του προσωπικό που τον διαχειρίζεται ή ονειρεύεται να τον διαχειριστεί, δεν ενδιαφέρεται πραγματικά για το φυσικό περιβάλλον και την προστασία του.

Όσο το φυσικό περιβάλλον δεν θεωρείται λαϊκή περιουσία και εντάσσεται σε λογικές ανταγωνιστικότητας και επιχειρηματικότητας, δεν πρόκειται να προστατευτεί και να διατηρηθεί αποτελεσματικά ποτέ. Όλα τα υπόλοιπα είναι φλυαρία, σκοπιμότητα και αποπροσανατολισμός.

Στο νομό Λασιθίου έχουμε και άλλο πιο «προχωρημένο» παράδειγμα που επιβεβαιώνει όλα τα παραπάνω. Εχουμε την περίπτωση του ΒΑ Άκρου Κρήτης – Κάβο Σίδερο. Το ΒΑ Άκρο Κρήτης είναι επίσης περιοχή προτεινόμενη για ένταξη στο δίκτυο ΦΥΣΗ 2000. Αυτό συμπεριλαμβάνεται στις 10 περιοχές που εκπονήθηκαν Ειδικά Διαχειριστικά Σχέδια. Προεδρικό διάταγμα όμως που να θεσπίζει ζώνες χρήσεων γης δεν έγινε ποτέ. Μετά από πολλά χρόνια, η Ειδική Περιβαλλοντική Μελέτη που είχε εκπονηθεί θεωρήθηκε παλιά και παραγγέλθηκε καινούρια. Και πάλι όμως δεν προέκυψε Προεδρικό Διάταγμα.

Το ερώτημα – συμπέρασμα προκύπτει αβίαστα: Είναι δυνατόν να «δεσμεύσουν» νομοθετικά με χρήσεις γης την περιοχή που πρόκειται να υλοποιηθεί η περιβόητη τουριστική επένδυση της Αγγλικής Εταιρίας που προγραμματίζεται και εξαγγέλεται για πάνω από μια 20ετία στην περιοχή αυτή;

Όλα τα παραπάνω μήπως δεν είναι γνωστά στην Ευρωπαϊκή Ένωση; Είναι και παραείναι. Δεν πρόκειται για ελληνική κακοδαιμονία όπως θέλουν μερικοί να το εμφανίζουν. Οι ίδιες καθυστρήσεις εμφανίζονται και στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες.

Τα περι προστασίας είναι προσχηματικά. Οι πραγματικές κατευθύνσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι η Ανταγωνιστικότητα και η Επιχειρηματικότητα. Και η πρακτική της δείχνει πως γι’ αυτήν το φυσικό περιβάλλον είναι πόρος προς εκμετάλλευση.

Ο ίδιος εμπαιγμός γίνεται και με τους φορείς διαχείρισης.

Αρχικά προέβλεπαν πως σε κάθε προστατευόμενη περιοχή ενταγμένη στο δίκτυο Natura 2000, θα συσταθεί και φορέας διαχείρισης.

Μετά μας είπαν πως θα είναι πολλοί οι φορείς διαχείρισης και έγιναν ομαδοποιήσεις. Τότε για το νομό Λασιθίου προέβλεπαν έναν φορέα διαχείρισης για το σύνολο των περιοχών Natura 2000. Τελικά σε όλη την Ελλάδα συστάθηκαν μερικοί μόνο φορείς στους Εθνικούς Δρυμούς, τους οποίους από την πρώτη στιγμή τους κατέστησαν δυσκίνητους και δυσλειτουργικούς.

Κι εδώ εξάγεται αβίαστα το συμπέρασμα πως το πολιτικό μας σύστημα δεν ενδιαφέρεται πραγματικά για το φυσικό περιβάλλον και τη διαχείρισή του. Όλα όσα λέει και εξαγέλλει είναι παραπλανητικά.

Ενδιαφέρεται για την εμπορευματοποίηση του φυσικού περιβάλλοντος.

Θα είναι όμως ταχύτατη η ένταξη των περιοχών αυτών στο ΤΑΙΠΕΔ και το ξεπούλημα – χάρισμα των φιλέτων στο μεγάλο κεφάλαιο.

Τα παραπάνω επιβεβαιώνονται και από το σκηνικό που έχει στηθεί στη χώρα μας με τις ΑΠΕ – ΒΑΠΕ, για τις οποίες θα μιλήσουμε ευθύς αμέσως.

Πολύς λόγος γίνεται τελευταία για τα έργα Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας βιομηχανικής κλίμακας (Β-ΑΠΕ) που έχουν αδειοδοτηθεί από τη Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας (ΡΑΕ). Συζητήσεις, εκδηλώσεις και κινητοποιήσεις.

Αλλά για την ταμπακέρα δε μιλάει κανένας.

Οι ασκοί του αιόλου άνοιξαν με την ιδιωτικοποίηση της ενέργειας.

Την αρχή έκαναν οι περιβαλλοντικές – οικολογικές οργανώσεις που φώναζαν για «καθαρή ενέργεια» και για απεξάρτηση από τα «βρώμικα καύσιμα». Μετά ήρθε η Ευρωπαϊκή ένωση και μας είπε πως το 20% της παραγόμενης ενέργειάς μας θα πρέπει να είναι από έργα ΑΠΕ.

Στην Ελλάδα αυτό εντάχθηκε αμέσως σε ιδιωτικο-οικονομικά κριτήρια και έτσι δόθηκε η δυνατότητα σε κάθε φυσικό πρόσωπο & σε κάθε εταιρία που διαθέτει κάποιο κεφάλαιο να γίνει παραγωγός ηλεκτρικής ενέργειας. Υπαγράφει συμβόλαιο με τη ΔΕΗ η οποία αγοράζει το παραγόμενο ηλεκτρικό ρεύμα και καλούμαστε να το πληρώσουμε όλοι εμείς οι καταναλωτές ηλεκτρικής ενέργειας.

Δείτε τα έντυπα των λογαριασμών ΔΕΗ. Στην αρχή το ονόμαζαν «Τέλος ΑΠΕ». Τώρα το ονομάζουν «Τέλος περιορισμού αέριων ρύπων» και τα τελευταία 2-3 χρόνια έχει αυξηθεί κατά 450%.

Τα προβλήματα στο φυσικό περιβάλλον ξεκίνησαν να δημιουργούνται με τις εγκαταστάσεις έργων ΑΠΕ. Σκόπιμα όμως μένουν στο απυρόβλητο και υπερτονίζονται τα έργα β-ΑΠΕ που σχεδιάζονται.

Στη Σίτανο της ορεινής Σητείας ακόμη δεν έχει κατασκευαστεί κανένα έργο Β-ΑΠΕ. Το φυσικό της περιβάλλον όμως έχει καταστραφεί από τα πολλά έργα ΑΠΕ που έχουν ήδη κατασκευστεί και λειτουργούν. Κανείς δεν ασχολείται όμως. Γιατί άραγε;

Έστω ότι καταφέρνουμε και εμποδίζουμε όλα τα σχεδιαζόμενα έργα Β-ΑΠΕ. Διασφαλίζει κάνενας ότι οι μεγάλες εκτάσεις που θα θεωρήσουμε ότι «σωθήκανε» δεν θα κατατμηθούν σε μικρότερες και δε θα γεμίσουν και πάλι με καθρέφτες από έργα ΑΠΕ; Δυστυχώς κανείς δεν το διασφαλίζει.

Οι δήμοι ανέξοδα παίρνουν αποφάσεις και τάσσονται ενάντια στα έργα Β-ΑΠΕ επειδή ξέρουν πως για την αδειοδότηση και την εγκατάστασή τους δεν τους λογαριάζει κανένας.

Η Περιφερειακή Διοίκηση με τη σειρά της έχει μια αντιφατική συμπεριφορά. Για κάποια έργα Β-ΑΠΕ γνωμοδοτεί θετικά όπως στην περίπτωση της εταιρίας NUR-MOH στην Αγία Τριάδα του πρώην Δήμου Λεύκης. Για κάποια άλλα γνωμοδοτεί αρνητικά και προσφεύγει και στο Συμβούλιο της Επικρατείας ζητώντας την ακύρωσή τους. Την ίδια όμως στιγμή προωθεί συμπράξεις με τράπεζες και μεθοδεύει την κατασκευή έργων ΑΠΕ και Β-ΑΠΕ.

Ο χωροταξικός σχεδιασμός που παραγέλθηκε και εκπονήθηκε απ’ το Πολυτεχνείο Κρήτης έρχεται καθυστερημένος και δυστυχώς δε δίνει καμιά απάντηση στο πρόβλημα που δημιουργήθηκε και διογκώθηκε τα προηγούμενα χρόνια.

Μέσα σε όλην αυτήν την αναστάτωση και τη συζήτηση που γίνεται, με την πραγματική αιτία του προβλήματος που είναι η ιδιωτικοποίηση της ενέργειας δεν ασχολείται κανένας.

Το ηλεκτρικό ρεύμα πλέον θεωρείται εμπόρευμα. Παράγεται και διανέμεται σύμφωνα με τους νόμους της αγοράς, με επιχειρηματικά κριτήρια και με όρους κερδοφορίας.

Έτσι καθίσταται πανάκριβο και δυσπρόσιτο στην μέση λαϊκή οικογένεια. Και την ώρα που εμείς τσακωνόμαστε και φλυαρούμε για τις ΑΠΕ και τις ΒΑΠΕ, υπάρχουν οικογένειες σήμερα στον 21^ο αιώνα που αναγκάζονται να μένουν στο σκοτάδι επειδή κάποιοι θέλουν να κερδοφορούν και να κερδοσκοπούν εμπορευόμενοι την ηλεκτρική ενέργεια.

Το μέτωπο της αντίστασης και του αγώνα θα πρέπει να είναι απέναντι στην ιδιωτικοποίηση της ενέργειας. Να εμποδιστεί το ξεπούλημα της Δημόσιας Επιχείρησης Ηλεκτρισμού. Να εμποδιστεί κάθε ιδιωτική επιχειρηματική δραστηριότητα στον τομέα της ενέργειας. Το ηλεκτρικό ρεύμα είναι κοινωνικό αγαθό και πρέπει να είναι φθηνό και προσιτό σε όλες τις εργατικές λαϊκές οικογένειες.

Καθημερινά επιβεβαιώνεται και στην πράξη ότι οι στρατηγικές και τα μέτρα που προτείνονται στο πλαίσιο του πολιτικού μας συστήματος και του ανταγωνισμού των τμημάτων του κεφαλαίου, όπως αυτός διαμορφώνεται κάθε φορά, έχουν ως κύριο στόχο την παραπέρα κερδοφορία των κεφαλαίων που επενδύονται και όχι των περιβαλλοντικών προβλημάτων σε συνδυασμό με την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών. Είναι οι στρατηγικές στο πλαίσιο της οικονομίας και της πολιτικής που στηρίζεται στην εμπορευματοποίηση της γης, του αέρα, της ενέργειας, του νερού. Στην καταλήστευση των φυσικών πόρων.

Στον αντίποδα βρίσκεται η οικονομία και η πολιτική που στηρίζεται στην κοινωνική ιδιοκτησία όλων των φυσικών πόρων και των μέσων αξιοποίησής τους, στον κεντρικό σχεδιασμό, στην παραγωγή με κίνητρο την κοινωνική ευημερία. Μόνο με αυτές τις σοσιαλιστικές σχέσεις μπορεί να υπάρξει συνειδητή προγραμματισμένη ισόρροπη επίδραση του ανθρώπου στη φύση. Έτσι δημιουργούνται και οι προϋποθέσεις μιας ανάλογης, με τους ίδιους στόχους, ευρωπαϊκής και παγκόσμιας συνεργασίας των λαών με αμοιβαίο όφελος.

Το ΚΚΕ απευθυνόμενο στην εργατική τάξη και στα λαϊκά στρώματα προβάλλει τη ρεαλιστική του πρόταση για τον άλλο δρόμο ανάπτυξης που θα εξασφαλίζει για όλο το λαό: Σταθερή δουλειά υπό ασφαλείς συνθήκες με ικανοποιητική αμοιβή, ανθρώπινη κατοικία σε πόλεις και οικισμούς με ολοκληρωμένες τεχνικές υποδομές, δωρεάν Παιδεία και Υγεία, προστασία του περιβάλλοντος και των οικοσυστημάτων, φθηνές και ευχάριστες διακοπές στη λαϊκή οικογένεια, ελεύθερη καθημερινή πρόσβαση στις ακτές και σε άλλους χώρους αναψυχής, σε αρχαιολογικούς χώρους και μνημεία πολιτισμού, πρόσβαση σε υποδομές μαζικού αθλητισμού και ερασιτεχντικής καλλιτεχνικής δημιουργίας.

Για ν’ ανοίξει ο δρόμος γι’ αυτήν την ελπιδοφόρα προοπτική πρέπει να ενταθεί η ταξική πάλη, να δυναμώσει η ιδεολογική ζύμωση, να πολιτικοποιηθεί ο οικονομικός αγώνας.

Το ΚΚΕ καλεί εργάτες και μισθωτούς, αυτοαπασχολούμενους και φτωχούς αγρότες, νέους και συνταξιούχους μαχητικά να συσπειρωθούν με στόχους για την ικανοποίηση των αναγκών τους όπως:

• Μετατροπή σε δημόσια περιουσία όλων των μεγάλων ιδιωτικών εκτάσεων στα βουνά και τα δάση. Αναδάσωση των καμένων εκτάσεων, προστασία και διαχείριση δασικών οικοσυστημάτων που συμβάλλουν στη συγκράτηση των νερών και τον εμπλουτισμό των υδροφορέων.
• Μετατροπή σε δημόσια περιουσία των ακτών και ελεύθερων χώρων.
• Περιβαλλοντικό σχεδιασμό αντιπλημμυρικών έργων και αποκλειστικά κρατική και ολοκληρωμένη διαχείριση υδάτινων πόρων που θα αφορά την έρευνα, την προστασία και την αξιοποίησή τους συνολικά στη χώρα και κατά υδατικά διαμερίσματα.
• Αγώνα και κοινό στόχο να κατοχυρωθούν επικοινωνία – ενέργεια – μεταφορές ως κοινωνικές υπηρεσίες. Συνολικά ενιαίους αποκλειστικούς φορείς στους τομείς στρατηγικής σημασίας που θα αποτελούν λαϊκή περιουσία και θα υπηρετούν τις λαϊκές ανάγκες.
• Προστασία ελεύθερων χώρων από την τσιμεντοποίηση, των ποταμών, λιμνών, θαλασσών και του αέρα από τη βιομηχανική ρύπανση και των παραλιών από τα φερτά υλικά.

Για να δημιουργηθεί το λαϊκό ποτάμι της ρήξης με τα μονοπώλια, την ΕΕ, τα κόμματα και τις κυβερνήσεις τους για λαϊκή εξουσία και οικονομία.

Με τη συνειδητή πάλη τους οι εργαζόμενοι μπορούν να μετατρέψουν την οικονομική κρίση σε βαθιά κρίση του πολιτικού συστήματος, να δημιουργήσουν προϋποθέσεις για να απελευθερωθεί επιτέλους η κοινωνική παραγωγή από τα δεσμά του κεφαλαίου. Και αυτό θα γίνει όταν απεγκλωβιστούν από οποιασδήποτε μορφής αυταπάτη και από αυτή της «πράσινης» μορφής του καπιταλισμού.

Κυφωνίδης Νίκος – Βιολόγος

Υποψήφιος περιφερειακός σύμβουλος με τη Λαϊκή Συσπείρωση