PIECES OF A DREAM

And when it hurts like a son of a bitch just before apathy sets in, you realize that you took the right decision for everyone else but yourself.  And then you know that it’s gonna be ok. One day.  Eventually.

And there will be moments when there will be pieces of the dream coming back to you.  But by then, it’s going to be like a flash of light. The ache will be so distant, so foreign.. it won’t be able to touch you.. You will feel it soaring through your soul, trying to find a way out but it won’t.  You will not let it.  You will convince yourself by then, that you don’t need it to make you feel alive.  You’ll even smile at the occasional memory of it, and a small voice deep inside will tell you that you’ve done well.  You  succeeded in putting the unintended behind you. You moved on. 

But at what cost? 

TRY BEATING THIS..

Personally I tried learning the groves last night ... 
I think I sprained something.... 
I want Thom's meds!! 
How I love the guy!!!!  And the song is not bad either ;)


"Because all I want is the moon upon a stick
Just to see what it is
Just to see what gives"

FACE OFF

Τελικά είναι πολύ εύκολο να χαρίζεις  μικρά κομμάτια απ’τη ψυχή σου κρυμμένος μέσα στις σκιές. Χωρίς πρόσωπο.  Εκ του ασφαλούς.

Έπεσαν οι μάσκες.  Καλώς ή κακώς.  Το πώς, είναι μια άλλη ιστορία .  Αν ήμουν μοιρολάτρης άνθρωπος θα έλεγα ότι ήταν γραφτό.   Επιλέγω όμως να πιστεύω ότι ήταν τυχαίο.. Κωμικοτραγικά τυχαίο.

Και εγώ είμαι ακόμα εδώ.  Το ίδιο άτομο.  Πάντα.

Το ίδιο άτομο που ένιωθες όμορφα να μοιράζεσαι  αυτά τα μικρά κομμάτια μαζί του. Μικρές στιγμές.  Ασήμαντες κάποτε.  Και άλλοτε σημαντικές.  Δικές σου.  Που αλλιώς θα κράταγες μόνο για τον εαυτό σου. 

Ίσως νιώθεις ότι σε πρόδωσα.  Και ίσως να έχεις και δίκαιο.  Δεν σκέφτηκα.  Αιφνιδιάστηκα.  Νίκησε ο αυθορμητισμός μου.

Αν μετάνιωσα;… Δεν ξέρω ακόμα.   

Ξέρω ότι μου λείπεις.  Πολύ. Και δεν μου είναι ευχάριστο ούτε να το νιώθω ούτε να το παραδέχομαι.  Μέσα από τον κυνισμό και το split personality που με χαρακτηρίζουν,  το αποδίδω στην πανσέληνο,  στην διακύμανση των ορμονών μου λόγω PMS και στην ηλίθια ρομαντική τάση που έχω να εξιδανικεύω καταστάσεις και ανθρώπους  - για την οποία παρεμπιπτόντως   είμαι πλήρως aware of και ρίχνω την ευθύνη  σε irrational thinking σύνδρομα για τα οποία ίσως ήρθε ο καιρός να αρχίσω intensive cognitive therapy.. 

Whatever the case, με το που έπεσαν οι μάσκες,  μπήκαν στη μέση χάσματα κοινωνικών «πρέπει και μη».  Και ο φόβος .  Και η καχυποψία.  Και το optical reality versus virtual reality.  Τελικά  δεν παίζει ρόλο το που ζει κάποιος, τα πόσα έχει δει και έχει μετρήσει στη ζωή και το πόσο σκληρά έχει προσπαθήσει να ξεφύγει από τα κατεστημένα.   Το γαμημένο  mentality made in Cyprus είναι αποτυπωμένο στα αρχέγονα κύτταρά μας μάλλον...

Κατά κάποιο περίεργο μαζοχιστικό λόγο αυτό με ανακουφίζει..  

Με τρομάζει η πιθανότητα για το αντίθετο.  Προτιμώ  την απομυθοποίηση από  την εξιδανίκευση - όσο και αν μια ζωή τρώω τη μούρη μου being delusional. .  Αλλιώς  δεν θα είχα λόγο να είμαι πλέον κυνική.  Θα ήταν πολύ όμορφο και τέλειο για να μπορέσω να το αντέξω. Και η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω να ζω χωρίς τον κυνισμό μου.

Αυτό δεν αλλάζει το πόσο μου λείπεις γαμώτο.. 

ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΤΗΣ ΠΕΤΑΛΟΥΔΑΣ

«Αν είχα την ευκαιρία  δεν θα άλλαζα τίποτα απ’όσα έχω ζήσει»..

Μπαρούφες.. Μισώ αυτή τη φράση.  Και φοβισμένη ψευτιά που κρύβει μέσα της.

 Ίσως να την δικαιολογούσα στα πολύ νεαρά άτομα ή σε άτομα που έζησαν μέσα σε μια προστατευτική φούσκα  όλη τους τη ζωή και κοιμούνται ακόμα τον ύπνο του δικαίου. 

Άλλα μου την σπάει να την ακούω ξανά και ξανά από άτομα που έχουν περάσει από χίλια μύρια κύματα.  Που έχουν πονέσει τον εαυτό τους ή/και άλλους.  Που έχουν  χάσει κομμάτια από τη ψυχή τους. Που έχουν μια μόνιμη τρύπα στη ύπαρξη του η οποία δεν κλείνει με τίποτα..

Δεν μπορεί. Κάτι θα ήθελες να αλλάξεις  ρε φίλε..

Την μέρα που είπες πιο πολλά ή πιο λίγα απ’ όσα έπρεπε να πεις.

Την μέρα που έδωσες πιο πολλά η πιο λίγα απ’ όσα θα ήθελες να δώσεις..

Την μέρα που άφησες  κάποιες καταστάσεις  αντίθετες με τα πιστεύω σου να υπάρξουν.

Την μέρα που έχασες από τη ζωή του παιδιού σου γιατί ήσουν πολύ busy with your deadlines.

Την μέρα που άφησες  «την ευκαιρία» να ξεφύγει απ’ τα χέρια σου λόγω εγωισμού.

Κάτι.  Ότιδήποτε.  Απλό ή περίπλοκο.

Τώρα θα μου πεις, αν κάτι  άλλαζε – όσο μικρό και ασήμαντο-   τότε πιθανόν να άλλαζε όλη η ροή της ζωής σου. Και η ουσία της. Κάτι σαν το υποτιθέμενο φαινόμενο της πεταλούδας…

Ίσως. Δεν ξέρω.

Αλλά ίσως και όχι. Κανείς δεν μπορεί να ξέρει γιατί χωρίς ένα γεγονός είναι αδύνατον να γνωρίζουμε την εξέλιξη μιας ζωής.

Και άλλωστε η ουσία δεν είναι αυτή... 

SCREW THE STATUS QUO

THE OTHER SIDE OF THE MOON....

Lovers, thieves, fools and pretenders..all we gotta do is surrender..

Again..