Δισκάρες, μέρος πρώτο

Ένα νέο πρόγιεκτ ξεκινά όπως είχα αναφέρει χρόνια πριν και πέφτω με ορμή και όρεξη (βασικά βαριέμαι τρελά αλλά πάω να θολώσω λίγο τα νερά) στην πραγματοποίησή του. Μετά από μέρες τρελής αναποφασιστικότητας, που έφτασα στο σημείο να σκέφτομαι να συμπεριλάβω στη λίστα με τα αγαπημένα μου άλμπουμ το Μillenium των Backstreet Boys -γιατί οι μεγάλες αγάπες παραμένουν αναλλοίωτες στο χρόνο, ίον αμυγδάλου και καλά- κατέληξα εν τέλει και τελικώς στην τελική δωδεκάδα που με αποτέλειωσε τελειωτικά. Επίσης δεν την τρώω την Ίον αμυγδάλου, προτιμώ τη γάλακτος, οπότε eat shit, BSB!!
Πριν ξεκινήσω, θέλω να υπενθυμίσω ότι το μαγαζάκι δω χάμου είναι δικό μου, και στην τελική του βάζω φωτιά και το καίω, μη μου αρχίσεις τις κριτικές, γιατί με τρώει το δεξί το χέρι και θα σου έρθει καμια ανάστροφη :)
Επίσης ενημερώνω πως η λίστα είναι αλφαβητικιά και ουχί προτιμήσεως, και επειδή τα Γιουτούμπια τονε παίρνουνε ελαφρώς (ίσα που τους τον ακουμπάει ρε παιδί μου), δε μπορω να σηκώνω πλήρη άλμπουμ, γιατι δεν υπάρχουν. Αν υπάρχουν θα τα παίρνεις στη μούρη και θα ευχαριστούμε τον Κρίσνα τραγουδώντας 18 φορές "ωμ σάνι σάνι ωμ" κοιτώντας προς την ανατολή.

Ξεκινώ με το αριστούργημα των Kamelot, Epica, που το είχα αντιγράψει σε κασέτα όταν βγήκε για να το πάρω στο χωριό που είχαμε πάει διακοπές και μου είχε χαλάσει το cdplayer και η μάνα μου επέμενε να μην πάρω καινούριο "αφού θα το χαλάσει κι αυτό, δε ζει τιποτα στα χέρια της", οπότε κυκλοφορούσα με το κασετόφωνο σαν τον Vanilla Ice και τραγούδαγα δυνατά δυνατά. Αυτή η μορφή εκδίκησης είχε ως αποτέλεσμα 2 μέρες μετά να πάει ο πατέρας μου Καλαμάτα να μου πάρει καινούριο cdplayer και να κυλήσουν ήσυχα οι δύο εβδομάδες διακοπών. Όσο ήσυχα μπορείς να τα περνάς με 3 γέρους, 2 γονείς, έναν αδερφό, και γείτονες έτοιμους για το νέο ριάλιτι του MTV "Chomatero shore". ΣΤΟ ΘΕΜΑ ΜΑΣ. Δισκάρα το συγκεκριμένο, ακολουθώντας πιστότατα τα βήματα του προκατόχου του Karma με περισσοτερα συμφωνικά στοιχεία, και να οι μπαλλάντες, και να τ'ακορντεά, και να τα ιντερλούδια κάθε λίγο και λιγάκι. Μια -πιο ελευθερη πεθαινεις- διασκευή στο μύθο του κυρ-Φάουστ με μπόλικα στοιχεία απο Μάρλοου, παρά από Γκαίτε, η οποία με βοήθησε να δώσω φιλοσοφία θεάτρου χωρίς να έχω διαβάσει Φάουστ, αλλά η καθηγήτρια νόμιζε οτι το έψαξα τόσο που άκουσα ακόμα και σκληρό ροκ για να εντρυφήσω στο Φαουστισμό. 9 είχα πάρει θυμάμαι, και με κάτι τέτοια απορώ πώς δε με διώξανε απο τη σχολή.

Εδώ το έχουμε ολάκερο και φουλ έξτρα και πολύ χαίρομαι, γιατί μιλάμε για άλμπουμ σταθιμό στη ζωή μου. Ήτανε τότε το 2004 που πέρναγα τους μεγάλους έρωτες με τον Τομπίας το Σάμμετ και περίμενα τη 15η Μαρτίου πώς και πώς. Έφτασε εκείνη η μέρα λοιπόν και το πήρα στα χέρια μου και ανυπομονούσα να πάω σπίτι να το ακούσω, αλλά είχαμε πάει για καφέ στο Θησείο σε ένα τρεντομέρος που ακόμα το θυμάμαι και έχω μια ελαφρά τάση προς έμετο. Τεσπα μην τα πολυλογώ, πήγα σπίτι και επί δύο ΜΗΝΕΣ το άκουγα συνέχεια στο cd player που αναφέρθηκε πριν, και μετά χάλασε κι αυτό, και ευτυχώς γιατί έδινα και πανελλήνιες και έπρεπε να διαβάσω και λίγο. Μιλάμε για το peak στην ιστορία της μπάντας, το πρώτο τους άλμπουμ στη Nuclear Blast, πριν βαρεθεί τη ζωάρα του ο κύριος Τομπίας και το ρίξει στας φλωροσύνας. Είχε και μαλλί ακόμα να φανταστείς, αλλα τι να σου κάνει και η πουτάνα η αραίωση. Θερίζει. Αν εξαιρέσουμε 2-3 χλιαρά tracks το Hellfire Club γαμάει και δέρνει, και δεν το λέω μόνο εγώ, το είπαν και στο χάμερ που είναι αμερόληπτοι και αδέκαστοι. Βιντεάρα το Lavatory Love Machine με την επική χορευτική κίνηση "ψαλίδια στα μάτια", που το είδα και με μαζεύανε με το κουταλάκι της κομπόστας, γιατί όπως φαντάζεσαι ένιωσα μια τάυτιση και ένα σκίρτημα.

Φεύγουμε εντελώς από το θαυμαστό κόσμο του Power για να έρθουμε στο σκοτεινό και μίζερο, ποταπό και βάναυσο κόσμο των Hypocrisy και του ομώνυμου άλμπουμ τους. Αυτό το άκουσα μετά από προτροπή αιστήματος που είχε μεγάλο έρωτα με τον κύριο Πετράν μας και δε μπορούσα τότε να το καταλάβω. Μετά ωρίμασα και κατάλαβα. Ο άρχοντας του Πέρλμπυ, έχει γράψει καν και καν. Ίσως δεν είναι αυτό το καλύτερό τους άλμπουμ, αλλά εγώ με αυτό μπήκα στον κόσμο τους και έχει μεγάλη συναισθηματική αξία. Από το αρχικό τσιρίδι του Fractured Millennium μέχρι το τελικό τσιρίδι του Selfinflicted Overload και από τη βιαιότητα του Apocalyptic Hybrid μέχρι την μπαλλάντοειδή μελωδικότητα του Paled Empty Sphere, το Hypocrisy είναι αρτιότατο, υπερπλήρες και πωρωτικό όσο δεν πάει. Έρωτας με την πρώτη αυτιά, αληθινός, ειλικρινής και κρατάει γερά. Ένας καλλιτέχνης που ποτέ δε θέλησε να γίνει βιρτουόζος (και δεν έγινε), αλλά πάντα να γράφει τραγούδια που σε κολλάνε στον τοίχο, το καθένα με τον τρόπο του. Για μένα, το κατάφερε και με το παραπάνω και ο άνθρωπος μάλλον τώρα έχει λόξιγκα...

Πάει λοιπόν το πρώτο μέρος, next time 3 δίσκοι σταθμοί του γερμανικού Power, γιατί έχουμε και κάποιες αδυναμίες σε μερικά αριστουργήματα.
Until then,
v.n.t