Τουρλουμπούκι

Μετά από ώριμη σκέψη, αγαπητέ μου, κατέληξα στον τίτλο αυτό γιατί ποτέ δε μπορώ να αποφασίσω τίτλους. Επίσης δυσκολέυομαι στα ονόματα, ρούχα και ντεκορασιόν των χαρακτήρων σε παιχνίδια αλλά αυτή είναι μια άλλη πονεμένη ιστορία... Σήμερα το λοιπόν θα συνδυάσω τα δυό αγαπημένα μου ενδιαφέροντα, τη μουσική και τις ταινίες με δύο τρόπους. Στο Μέρος Α, θα ρίξω πρηξοπο**σι για 6 βιντεοκλίπια που έχουν επηρρεαστεί one way or another από ταινίες ποιότητος, και στο μέρος Β, το προαναφερθέν πρηξοπο**σι θα μεταφερθεί σε επικά Σάουντρακς (ή σάουντραξ, όπως θες το λες) που δυστυχώς δεν ανήκουν σε ταινίες ποιότητος (όχι σκέψου τώρα Μπέργκμαν με doom-o-goth μουσική που ΚΑΙ θα κολλούσε ΚΑΙ θα απαύτωνε).

Μέρος Α'

Και ξεκινάμε με τα καμάρια του Ντε Μόιν που μας κάνουν αίστηση με το απεπάνω βίντεο που ενεπνεύστηκαν από τη Λάμψη. Εδώ θέλω να τονίσω ότι δεν αναφέρομαι στο Φωσκώλειο ΕΠΟΣ των Δράκων, αλλά στην ταινία του Στάνλι του Κιούμπρικ που γενικά δε μου κάνει κούκου, αλλά η συγκεκριμένη ταινία και η ερμηνειάρα του Τζακ Νίκολσον, την έχουν ανεβάσει κατά πολύ στην εχτίμησή μου. Ποδηλατάκια, δίδυμα κρήπι παλιόπαιδα και τσάκω ένα σκατς ον δε ροκς πριν τσεκουριάσω την πόρτα με σκοπό να ξεκληρίσω την οικογενειά μου και μετά να έρθει το Σταρ στη γειτονιά μου και να λένε όλοι "Δεν του φαινόταν για δολοφόνος, ήταν πολύ ήσυχος και χαμογελαστός". Ότι αν κυκλοφορούσε με αλυσοπρίονα ξερωγω, θα πήγαινε το μυαλό τους... Τέλος πάντων είμαι εκτός θέματος αλλά you get the point.

Συνεχίζω με τους άπιστους Θωμάδες του Μάικ του Πάτον (νιαρρρρ) που πίνουνε το τελευταίο πικρό ποτήρι και φτιάχνουν μια ΒΙΝΤΕΑΡΑ φόρο τιμής σε μια απο τις καλύτερες ταινίες οβ ολ τάιμ. Μιλάμε για το Δεσμώτη του Ιλίγγου ή αλλιώς Βέρτιγκο του πολυαγαπημένου Άλφρεντ Χίτσκοκ. Που βγήκε η άλλη η αγγούρω η Τίπι Χέντρεν και τον έκραξε οτι την καταπίεζε και την κακοποιούσε ψυχολογικά. Άει μωρή πλύνε τα πόδια σου, που θα τολμήσεις να πεις κιχ για τον Μέγιστο!! Η Ίνκριντ και η Τζάνετ γιατί δεν αναφέρθηκαν ποτέ σε κάτι τέτοιο? Θα σου πω εγώ. ΓΙΑΤΙ ΠΑΙΖΑΝΕ μωρή! Ήτανε ηθοποιές, δε χρειαζόντουσαν να τους τα κάνει μπεμπελάκ ο άνθρωπος! (αχ τά'πα και ξαλάφρωσα). Πίσω στο θέμα μας. Οι Faith No More όπως έλεγα, καλλιτέχνες στη μουσική και στα βίντεά τους και μπράβο τους.

Εδώ πάμε σε ακόμα πιό τέχνη. Ζωρζ Μελιές και η πρώτη έβαρ ταινία επιστημονικής φαντασίας εν έτει 1902 λέμε. Το τραγούδι συνήθως το έχω στο μνιούτ γιατι την αμαρτία μου θα την πω, η φωνή του Κόργκαν με εκνευρίζει, αλλά το βίντεο είναι απλά αριστουργηματικό και μου θυμίζει και το δεύτερο επεισόδιο Futurama που χώνει ο Μπέντερ το μπουκάλι στη μούρη του Craterface. <3 feel the love.

Εδώ δεν έχω πολλά να πώ. Εϊναι το One και είναι και το αριστούργημα του Ντάλτον Τράμπο "Ο Τζόνι πήρε το όπλο του". Δες την ταινία, διάβασε και το βιβλίο και καλή κατάθλιψη σου εύχομαι, τα λέμε στο Νταού Πεντέλης.

Εεεεεδώ είμαστε. Rob Zombie προσωπικός θεούλης και 1201 άνθρωπος, αγαπάμε. Και ακούγοντας τα τραγούδια του αγαπάμε κι άλλο. Και βλέποντας τα βιντεοκλίπια του αγαπάμε ακόμα περισσοτερο. Και σε αυτό το συγκεκριμένο που βλέπεις παραπάνω, έρχεται ο αθεόφοβος και σου μοστράρει "Το εργαστήρι του δόκτορα Καλιγκάρι" και σε αποτελειώνει γιατί συνειδητοποιείς το μεγαλείο της Αγάπης στα ελεκτρομέταλλα και στο γερμανικό εξπρεσσιονισμό. Dayum...

Και φεύγοντας από τη Δημοκρατία της Βαιμάρης και τον εξπρεσσιονισμό, κατεβαίνουμε εδώ στα γειτόνια της μεταπολεμικής Ιταλίας με τον υπέροχο νεορεαλισμό τους και το αυτοβιογραφικό "Οκτώμιση" του Φελλίνι, σε μουσική των REM που ντάξει δεν κόβω και αορτή, αλλά αντέχονται.
Εδώ τελειώνουμε με την πχοιότητα όπου σαν καλή μαμά θα σου προτείνω να τις δεις τις ταινιούλες για να έχω και γω την ευχαρίστηση οτι κάτι προσφέρω στον αδαή και άτεχνο τούτο κόσμο. Εσένα λέω, ναι.

Μέρος Β'

Εδώ περνάμε στο απαύγασμα της έβδομης τέχνης, τη Βασίλισσα των Κατηραμμένωνε, που ομολογουμένως είχε κάνει πατάταγο γιατι τα αγοράκια τη βλέπανε για την συχωρεμένη την Αλίγια, Αλάια, αυτή τελοσπάντων, και εμείς τα κοριτσάκια για το Στουαρτάκι το παστελάτο που κάνει κάστινγκ σε ταινίες με όρο να είναι ημίγυμνος. Την ταινία δεν την πολυθυμάμαι, την είχα δει σπίτι της θειάς μου της Γεωργίας σκέψου. Αιώνες, μάνα μου. Αλλά το σάουντρακ με άρεζε αν και άμαθη τότε και το έψαξα και το ρήμαξα. Σύμπραξις του αμερικάνικου "μέταλ" με Disturbed, Static X, Manson, Linkin Park, Deftones και δε συμμαζεύεται. Ακόμα ενθυμούμαι την εντύπωση που μου έκανε αυτό το "αγουακακακα" του Down with the Sickness...

Άλλος Βισκόντι από δω. Δράκουλας 2000 με Τζέραρντ Μπάτλερ στα νιάτα του, και καταλαβαίνεις γιατί ασχολήθηκα in the first place. Βαμπίρια, γαλανά μάτια, και νού μέταλ. Περάσαμε και μεις εφηβεία, τί νόμιζες. Πρόσφατα έκατσα να το δω ξανά και ήταν τόσο πατάτα που το έκοψα στη μέση και ξέρεις οτι εγώ ποτέ δεν αφήνω ταινίες στη μέση. Τόσο καλό. Το σάουντρακ ακολουθεί το παράδειγμα του αποπανινού με πολλή αμερικανίλα, που λες κάποια στιγμή θα σκάσει κανας Νότιος με βαριά προφορά να σου πει "'Murica". Ξανά Disturbed, Linkin Park και Static-X (<3) αλλά εδώ έχει και κάτι προσθήκες περίεργες τύπου Pantera, SOAD και Slayer (σλέγιερ) που ένα γκεστάλτ το ανεβάζουν δε μπορείς να πεις.

"Τι στραπατσίρε??"

Εδώ σα να αχνοφαίνεται μια καλούτσικη ταινία, που αν και δεν είμαι λάτρης του είδους ούτε της Μίλας της Γιόβοβιτς (you ain't fooling no one), μπορώ να την εχτιμήσω γιατί έχει ένα συσπάνς τουλάχιστον. Από μουσικούλα επίσης τα πάει πολύ ωραία με ένα ευχάριστο τουρλουμπούκι από Slipknot, Killswitch Engage και Rob Zombie, μέχρι Cradle of Filth, HIM και Λακούνα Ψόιλ (you still ain't fooling us) και πολλούς άλλους. The cure, Massive Attack, τουρλουμπούκι σου λέω, γαμάει.

Εδώ το γκεστάλτ ανέβηκε δυο-τρία σκαλάκια από μόνο του γιατί το πρώτο Μάτριξ το αγαπάμε και το σάουντρακ του ακόμα περισσότερο. Σμάσινγκ χιτς του τέλους των 90's. Μία και μία οι 13 κομματάρες που περιέχουν μεταξύ άλλων Dragula, Du Hast, Mindfields, Clubbed to Death, Bad Blood και Wake up. Ε αρκεί νομίζω.

Πώς τα καταφέρνω πάντα να χώσω ένα Πετράκη Τέιτγκρεν, μπράβο μου. Κοίτα τώρα τι πάιχτηκε. Υπάρχει μια ταινία χαμηλοτάτου επιπέδου που λέγεται Alone in the Dark στην οποία παίζουν -σκέψου ποιότητα- ο Christian Slater και η Tara Reid. Αυτή η ταινία είναι τόσο ηλίθια και σκατοφτιαγμένη που κανείς ποτέ δεν ασχολήθηκε μαζί της, ούτε καν για να σηκώσει το OST στο γιουτούμπ. Καλώς? ΚΑΚΙΣΤΑ!!!! Μιλάμε για τούμπανο σάουντρακ που άντε να αντιπαρέλθω το ERASER, έχει μέσα της παναγιάς τα φρύδια. Μιλάμε για διπλό cd και έτσι να σου αναφέρω κανα όνομα να ισώσεις. Βασικά βαριέμαι, τσάκω ένα λινκ και ύπαγε παραπέρα.

Ναι ξέρω οτι η ταινία είναι πανάγνωστη. Νορβηγικιά Μικρού Μηκους κι έτσι. Και γω μη φανταστείς, είπαμε να την ψάχνεις τη δουλειά, αλλά όχι και στα μικραμήκη. Τη γνώρισα μέσω και εξαιτίας του κυρίου Garm ή Fiery G. Maelstrom ή Kristoffer Rygg και ντάξει δεν τη λες και κακή. Το σάουντρακ όμως το υπερλατρεύω όπως και της Εκδίκησης μιας Κυρίας που ήμουν στο τσακ να το ακούσω αλλα είμαι κανα χρόνο καθαρή, μιλάμε για τρελό κόλλημα, δε θέλω να ξανακυλήσω (και ωραία ταινία παρεμπιπτόντως). Ταξιδιωτικοί οδηγοί, όχι απλά OST.

Αυτά για σήμερα, και πολλά ήταν, πιάστηκε το ποπουδάκι μου στην καρέκλα.
Φιλώ σε,
η μικρή Λουλού.

Δισκάρες, μέρος τέταρτον και δεν έχει άλλο.

Δε λέει καλημέρα ο κοσμος τέτοια ώρα, αλλά τί να κάνω που μόλις πριν απο ένα μισάωρο άνοιξε ο μάτης μου...
Καλημέρα στις ορδές αναγνωστών και θαυμαστών που κάνουν ουρές ατέλειωτες έξω απο το σπίτι μου για ένα αυτόγραφο, μια ατάκα, ένα βρακί από τη μπουγάδα, και κλείνουν τη Μεσογείων, τύφλα να'χει η ΕΡΤ που λέμε. Μετά από πολλές πραγματικά μέρες επανέρχομαι μπας και φύγει αυτό το βάρος από πάνω μου και ξεκινήσω νέο πρόγιεκτ και νέα δωδεκάδα... Τι θα αφορά, είναι ακόμα άγνωστο, μπορεί να γράψω και συνταγές, δεν ξέρω, θα εμπνευστώ. Πάμε λοιπόν για τα τρία τελευταία άλμπουμ με ξεχωριστή θέση στην καρδιά και στα αυτιά μου!!

Ξεκινώ με τη ντεμπουτΑΡΑ των πολυαγαπημένων κολοκυθομούρηδων Helloween. Και τι να πρωτοπώ πάνω σε αυτό. Να ξεκινήσουμε απο τα φακτς, νομίζω. Μουσικάρες, τραγουδάρες, εμπνευσάρες, o Kai o Hansen να σε ρημάζει με τα παθιασμένα φάλτσα του, αι κιθάραι να κεντάνε φουσκωτά λουλουδάκια και πεταλούδες στο στομάχι και το rythm το section (που ήτανε και ωραία παιδιά τότες) να στρώνει σιδηροδρομική του Λαυρίου, άμα με πχιάνεις. Που δε με πχιάνεις διότι δεν τον έχεις εσύ αδερφό, εγώ τον έχω, τελοσπάντων... Συνεχάω με τις τραγουδάρες του δίσκου που είναι ένα και ένα. Όχι δεν είναι δύο, είναι 9 και στη βερσιόν του '88 που βγήκε και σε CD 14 γιατί προσθέτουμε 6 και σου βγαίνει λάθος η πρόσθεση αλλά μάθε οτι συνεχωνεύτηκε το ομώνυμο κομμάτι-intro με το Ride the Sky έτσι 9+6-1=14. Βγάζεις μια διακρίνουσα, παραγωγίζεις και 2 ψηφία έχει ο διαιρέτης, 2 χωρίζουμε στα αριστερά του διαιρετέου, τύπου. Ναι σόρι, αφαιρέθηκα (χιχιχι). Τραγουδάρες το λοιπόν, μεγέθους Ride the Sky, How many tears, Guardians, Phantoms of death... σταματάω απλά μπες μαι wikipedia και δες τα με τη σειρά. Και θαύμασε. Και μετά κατέβα λίγο και δες και τις βερσιόν '88 και '06 να δεις και τα επιπλέα να αρχίσεις τις χλέπες μήπως και ματιάσεις το tracklist. Σκέψου πόσο το αγαπάω που δε σκέφτηκα ούτε στιγμή να ασχοληθώ με τα Keepers που φαντάζεσαι πόσο τα αγαπάω. Πολύ.

Συνεχίζω ακάθεχτη με το αγαπημένο Megadeth, τας εποχάς που ο Dave o Mustaine, έγραφε ακόμα αριστουργήματα. Μετά πότσες, θερίζει η κρίση της μέσης ηλικίας, μακριά απο μας (καμια 25ετία χαχαχα χιούμορ). Δισκάρα με παραγωγάρα, με το καλό το line up των κυρίων Μέγαντεθ, με κιθάρες (μόλις συνειδητοποιώ οτι η κιθάρα είναι ήδη στον υπερθετικό, τί να πεις? κιθαράρα? δεν πάει!) κα με στιχάρες. Εδώ θέλω να κάνω μια παρένθεση και να δηλώσω οτι όσοι λένε ότι "στο μεταλ ακούς τις κιθάρες ρε, ο στίχος δεν έχει σημασία" είναι βλάκες και υποτιμούν αυτούς τους έρμους τους καλλιτέχνες που 'δρωκοπάνε να βγάλουν ένα νόημα της προκοπής. Να μου πεις οτι είσαι ζωντανό όρθιο και δεν καταλαβαίνεις το βου και α, βα, να το δεχτώ. Σε κάθε άλλη περίπτωση, στο γνωστό υπόγειο, που εκεί είναι ένα κομοδίνο που του έχει πιτσικάρει το πάνω συρτάρι. Ξέρεις εσύ. Κλείνω παρένθεση. Στιχάρες που λες με ενδιαφέρον κόνσεπτ και αμπελοφιλοσοφίες. Ντάξει, δεν είναι και Arcturus αλλά ποιός είναι Arcturus στην τελική? Οι μόνοι που τους πλησιάζουν έστω και λίγο είναι οι Arcturus... Ναι σόρι με έχει πιάσει ενα adhd τώρα και μια ασυγκεντρωσά, βάστα πάνω σου και απόλαυσε το Addicted to Chaos που τυγχάνει της ειδικής αγάπης μου μαζί με το Blood of heroes και το Family Tree, που είναι το πρώτο μέταλ τραγούδι που άκουσα έβαρ και μου είχε κολλήσει στο μυαλό καμια δεκαετία χωρίς να το ξέρω. Τυχαίο?? Μάλλον.

Decent λίστα στο Γιουτούμπι.
Μην περιμένεις να πω τίποτα για αυτό το άλμπουμ, το έχω εξαντλήσει πια.
ΛΑΤΡΕΙΑ για πολλούς λόγους.
Μουσική? τσεκ
Στίχος? καρατσεκ
Πώρωση στο φουλ? ούμπερτσεκ
Τσιρίδια? ...
Άσε δεν περιγράφω άλλο!

Τα λέμε νεξτ τάημ με κάτι άλλο που θα κάνω νιανιά, just for you!!

σουήτ κίσεζ, στήβ.

Δισκάρες, μέρος τρίτον.

Καλημερίζω τις ορδές των θαυμαστών του μπλογκ ετούτου και επανέρχομαι μέσα στο κέφι και στο μπρίο με το τρίτο και προτελευταίο μέρος τις λίστας των άλμπουμ που μ'αρέσουν περισσότερο από τα άλλα. Σήμερα είναι Τετάρτη και έχω τα κέφια μου επειδή δεν είναι Πέμπτη και ως γνωστόν μισώ τις Πέμπτες... Αλλά ναι σήμερα, μέρα του Όντιν, αποφάσισα να μη βαρεθώ καθόλου, πράγμα δύσκολο δεδομένης της ευκολίας μου στην πλήξη. Τελοσπάντων γουιδάουτ φέρδερ αντού, ξεκινώ με τη σημερινή τριάδα, πολύ συγκινημένη και χαρούμενη γιατί και τα τρία άλμπουμ ευρέθησαν ολάκερα εν τω γιουτούμπι!!

Όχι πες αλήθεια. Υπάρχει καλύτερος τρόπος να ξεκινήσεις τη μέρα σου? Για μένα όχι. Ένα αριστούργημα από μια μπάντα που δεν έχει βγάλει κακό άλμπουμ. Μουσική δυσθεώρητου επιπέδου, στίχοι-ποίηση και ερμηνεία Garm από τις πολύ καλές του. Θυμάμαι το είχα πρωτοακούσει στη Σουηδία αυτό το άλμπουμ, εποχές που πάνω απο το La Masquerade Infernale δεν έβαζα ούτε τη μαμά μου, που λέει ο λόγος. Την πρώτη φορά δεν τρελάθηκα, τη δεύτερη ήταν απλά ευχάριστο, την τρίτη διάβασα τους στίχους και έπαθα έρωτα σφοδρό. Δεν ξέρω τι ναρκωτικά έπαιρνε ο κύριος Rygg εκείνη την εποχή αλλά πραγματικά ταξιδεύεις σε παράλληλους κόσμους. Σίγουρα δεν έχει τη φωνή του αντικαταστάτη του Σίμεν Χέστνες (πόσο αστείο φαίνεται γραμμένο στα ελληνικά αυτό το όνομα - endless enjoyment), αλλά στιχουργικά στο δικό του δε χωράει, στου ICS κολυμπάει κανονικότατα. Επίσης ο Sverd το παίζει πολύ επιδέξια το σίνθι, τα έχουμε πει αυτά, και είναι και μέγιστος συνθέτης. Το καλοκαίρι του '11 όποιος σύχναζε στην κουζίνα του κάμπινγκ που δούλευα τα απογεύματα, πρέπει να το είχε μάθει απ'έξω...

Άλλη αριστουργηματάρα εδώ. Θυμάμαι αυτό το CD μου το είχα πάρει δώρο όταν τέλειωσα το σχολείο, κάπου τον Αύγουστο του '05, και με είχαν πιάσει τα νεύρα μου με τη θήκη, που ξεδίπλωνες δυό ώρες για να βρεις το δισκάκι μέσα. Βέβαια μετά το άκουσα, και μου φύγαν και τα νεύρα και όλα, και συνέχισα να το ακούω για πολύ καιρό απανωτά. Το καλύτερο Nevermore και δε σηκώνω κουβέντα και αντίρρηση, αν και όπως συζητούσα τις προάλλες με τον Τσάιο, πίνοντας εσπρεσσάκι παγωμένο, αυτοί δεν έχουν βγάλει και κακό άλμπουμ... Ε, το τελευταίο να μην είχαν βγάλει και όλα κομπλέ, τεσπααααααα. Τραγουδάρες το συγκεκριμένο, με το πιο πωρωτικό opener, έβαρ, λέμε. O μεσιέ Dane μας επιτρέπει να τραγουδάμε μαζί του, αν και κάτι φορές μας δυσκολεύει, γιατί ο άνθρωπος είναι ερμηνευτής, όχι κουραφέξαλα. Το αιστάνεται το στίχι και το αποδίδει όπως πρέπει. Πώς λέμε σε κάτι δημοτικά "κλαίει το κλαρίνο"? Κάτι τέτοιο! Κλαίει η φωνητική χορδή, κλαίει η κιθάρα του Jeff του Loomis, που ότι και να λέτε είναι λίγο τρομακτικός στην όψη, κλαίει και yours truly κάτι φορές με το Sentient 6 για να ξέρεις οτι και τα ρομπότ έχουν ψυχή...

Ε και κλείνουμε με μεγάλη αγάπη, έρωτα κεραυνοβόλο και παντοτινό. Ζήτω η κενότις! φωνάζω και πετάω στον αέρα το ψάθινο καπελάκι μου. Οι αγαπημένοι Katatonia μετά απο μια σειρά αριστουργημάτωνε τύπου Dance of December Souls, Brave Murder Day, Discouraged Ones, Tonight's Decision και Last Fair Deal Gone Down (το ξέρω ότι τα έγραψα όλα, σώπα, κάτι μας είπες) αποφασίζουν να μας ρίξουν τα μυαλά στο μπλέντερ με πάγο, λίγο γιαούρτι και φράουλες. Ένα Brain Smoothie στο 4, παρακαλώ! Viva Tomhet, σουηδιστί, με πολύ μικρή διαφορά στις προτιμήσεις μου από τον επόμενό τους ογκόλιθο, ονόματι The Great Cold Distance. Και όταν λέμε μικρή εννοούμε οτι στο τέλος αυτού του κειμένου θα μπει και αυτό, να το έχει να το ακούς, και ίσως κατανοήσεις για ποιό λόγο δυσκολεύομαι να τα ξεχωρίσω. Αν αρχίσω να γράφω αγαπημένα κομμάτια, θα καταλήξω πάλι να τα γράφω όλα. Αν αποφασίσω να μιλήσω για το πόσα νιώθεις με τη μουσικάρα του Anders και τους στίχους του Jonas, θα αρχίσω να πετάω πράγματα, ή να πίνω ουίσκια μεσημεριάτικο. Αν διανοηθώ και μόνο να αναφέρω το παραμικρό για αυτή την ουράνια φωνή του Jonas, θα εκνευριστώ που μερικούς ανθρώπους ο (θες Θεός? θες Όσιρις? θες Αλλάχ? θες ο πούστης ο Δϊας?) από πάνω, τους προίκισε με τέτοιες φωνές και μερικούς άλλους με γαιδουρογκαρίδια σαν της μάνας μου, που την τρώω καθε μέρα στη μάπα να τραγουδάει. Και ερωτώ άσχετο αλλά φλέγον ερώτημα. Πότε θα μου βρείτε έναν άντρα που να μην είναι φάλτσος επιτέλους?


Πάρε κι αυτό τώρα γιατί συγχύστηκα, πάω να πιώ κανά αλκοόλι, που λέγαμε.

Ε λοιπόν αυτά για σήμερα. Next time, ολοκληρώνουμε το μεγαλόπνοο έργο με το άλλο άκρο. Πώς ήταν σήμερα ο ένας τραγουδισταράς μετά τον άλλο? Ε για φινάλε είναι 3 άντρες που δεν τους λες και φωνάρες. Ναι, όχι, για κανένα λόγο, τώρα που το σκέφτομαι....

Φιλώ σε,
Βιλλού.

Δισκάρες, μέρος δεύτερον.

Καλημέρα, καλημέρα!
Σήμερα σου γράφω από την εξωτικιά τη Φιλοθέη, όπου κάνω κορωνέικη επίσκεψη στον φίλτατο Σθέν, που με βοήθησε και λίγο να αποφασίσω ως προς τη λίστα και γι'αυτό θα έχει την τιμή να επιλέξει το αποκάτω κομμάτι αφού το άλμπουμ δεν υπάρχει ολάκερο ιν δε γιούτουμπ

(Βαρετός, προβλέψιμος Παρθένος.)
 Το 1995 ήτανε μια χρονιά σταθιμός στις μουσικές μου προτιμήσεις. Τούτο από πάνω, το αποκάτω σε λίγο, το Draconian times, το Slaughter of the Soul, το Mandylion KAI τα δυο πρώτα singles των Backstreet Boys. Βέβαια απο όλα αυτά μόνο δύο έχουν σπέσιαλ θέση στην καρδιά μου. Το ένα είναι το Imaginations from the other side, το αγαπημένο μου άλμπουμ απο Guardian, πρώτο με πολύ μικρή διαφορά από το Tales from the twilight world, το οποίο ήθελε καλά και ντε να μπει στη λίστα αλλά τελικά δεν του πέρασε! Κρατάμε -πίπεδο, λοιπόν, με ένα άλμπουμ ανά μπάντα. Το Imaginations δεν έχει ένα τραγούδι που να βαριέμαι, από τον εναρκτήριο ομώνυμο ΥΜΝΟ μέχρι το γκράντε φινάλε του And the story ends. Τα ενδιάμεσα? Το ένα καλύτερο από το άλλο, τόσο που δεν έχει νόημα να κάνω την απόπειρα να αναφέρω ένα δυό ενδεικτικά κομμάτια, αφού θα καταλήξω να τα γράφω όλα.
Μουσικάρες, στιχάρες με θεματολογία που κυμαίνεται από την Αγγλοσαξωνική μυθοπλασία μέχρι τα ηλεκτρονικά παιχνίδια, κλασσικός Χάνσι σε ρεσιτάλ ερμηνείας (ένεκα η νιότη η πτάνα).
Φαν φακτ: αν βάλεις το A past and future secret σε player και αυξήσεις την ταχυτητα στο 1,5-1,7 ακούς ένα πολύ αστείο τσιφτετέλι, try it and you will remember me.

Πού καταντήσαμε ερωτώ να μη βρίσκουμε πλέον Gamma Ray στο συσωλήνα ΓΙΑ ΚΑΝΕΝΑ ΛΟΓΟ. Μετά από λίγη προσπάθεια ανακάλυψα μια νορμάλ ακουστικα στούντιο βερσιόν του από πάνω με άλλαντάλλα φωτογραφία αλλά τουλάχιστον ακούς το τραγούδι, μην παραπονιέσαι. Δεν ξέρω ποτέ τι να πρωτοπώ για αυτό το δίσκο, για αυτή τη μπάντα, γι'αυτον τον άνθρωπο. Εδώ και 10 χρόνια με έχει συντροφέψει σε κάθε είδους στιγμές, σχολείο, πανεπιστήμιο, γκομενικά, διακοπές, φιλίες, εξωτερικά και πάλι πίσω, καταθλιψάρες και ευφορίες, πάντα εκεί. Δεν υπάρχει τραγούδι που να ξεχωρίζω πραγματικά, δεν υπάρχει ενδεικτικό παράδειγμα, είναι ένα κόνσεπτ άλμπουμ που το ακούς από την αρχή μέχρι το τέλος και απλά ακολουθείς έναν άνθρωπο στο ταξίδι του προς την ατομική ελευθερία.
Από το αριστουργηματικό Rebellion in Dreamland ως το συγκινητικό Afterlife, έχεις να πάρεις μπαλλάντα, το από πάνω με τα οριενταλ τα μπάσα, instrumental ιντερλουδιάκια, fast tempo παουεριές όπως πρέπει να είναι, μια συμμετοχή από Χάνσι, και 2 από Κίσκε. ΤΙ ΑΛΛΟ ΘΕΣ ΠΙΑ.

O Τομπίας της καρδιάς μας γράφει το πιό εμπνευσμένο έργο του σε ηλικία 23 χρονών ξέρω γω και εδω ακόμα να πάρουμε πτυχίο στα 25 κάποιοι. Ένας αμούστακος -τί πράμα κι αυτο οι Γερμανοί να είναι τόσο σπανομαρίες- που δεν τον ξέρει ούτε η μάνα του καλά-καλά με τα 3 άλμπουμ που έχει βγάλει με τη μπάντα του, πιάνει μια μέρα το 11888 και βρίσκει τηλέφωνα διαφόρων άγνωστων (Andre Matos, Kai Hansen, Michael Kiske, David DeFeis, Bob Catley, Timo Tolkki, Sharon Den Adel, Markus Grosskopf, Henjo Richter, Alex Holtzwarth, Rob Rock) και δυό κολλητάρια του από το στρατό, τον Olli τον Hartmann και τον Ralf τον Zdiarstek, γράφει και μια ιστορία με παπάδες, νάνους, ξωτικά και παράλληλους κόσμους και μας κάνει τα μυαλά χαβιάρι Μπελούγκα. Αγαπάμε Τομπίας, αγαπάμε όλη αυτή τη μαζωμένη γερμανίλα, αγαπάμε να ακούμε Κάι και Μίχι στο ίδιο άλμπουμ, γενικώς αγαπάμε ρε παιδί μου, σνιαρφ! Εδώ αγαπημένο τραγούδι δηλώνω το τρακ το δεύτερο ή αλλιώς φτάσ'το φως, Reach out for the light, ΑΛΛΑ υπάρχουν θκιό κομμάτια, το Farewell και το The Tower με ανυπέρβλητα σημεία Κίσκε. Από αυτά που πας να τραγουδήσεις μετά απο μισάωρο ζέσταμα και καταλήγεις να ακούγεσαι σαν αγόρι στην εφηβεία? Αναμπράβο...


Αυτά και για σήμερα, αν και βαριέμαι και θα μπορούσα να συνεχίσω αλλά τα επόμενα τρία δεν κολλάνε ούτε με UHU και η πρώτη κόλλα! Οπότε πάω να ενοχλήσω λίγο κόσμο και τα λέμε soon enough!!
Kisses many, ST

Δισκάρες, μέρος πρώτο

Ένα νέο πρόγιεκτ ξεκινά όπως είχα αναφέρει χρόνια πριν και πέφτω με ορμή και όρεξη (βασικά βαριέμαι τρελά αλλά πάω να θολώσω λίγο τα νερά) στην πραγματοποίησή του. Μετά από μέρες τρελής αναποφασιστικότητας, που έφτασα στο σημείο να σκέφτομαι να συμπεριλάβω στη λίστα με τα αγαπημένα μου άλμπουμ το Μillenium των Backstreet Boys -γιατί οι μεγάλες αγάπες παραμένουν αναλλοίωτες στο χρόνο, ίον αμυγδάλου και καλά- κατέληξα εν τέλει και τελικώς στην τελική δωδεκάδα που με αποτέλειωσε τελειωτικά. Επίσης δεν την τρώω την Ίον αμυγδάλου, προτιμώ τη γάλακτος, οπότε eat shit, BSB!!
Πριν ξεκινήσω, θέλω να υπενθυμίσω ότι το μαγαζάκι δω χάμου είναι δικό μου, και στην τελική του βάζω φωτιά και το καίω, μη μου αρχίσεις τις κριτικές, γιατί με τρώει το δεξί το χέρι και θα σου έρθει καμια ανάστροφη :)
Επίσης ενημερώνω πως η λίστα είναι αλφαβητικιά και ουχί προτιμήσεως, και επειδή τα Γιουτούμπια τονε παίρνουνε ελαφρώς (ίσα που τους τον ακουμπάει ρε παιδί μου), δε μπορω να σηκώνω πλήρη άλμπουμ, γιατι δεν υπάρχουν. Αν υπάρχουν θα τα παίρνεις στη μούρη και θα ευχαριστούμε τον Κρίσνα τραγουδώντας 18 φορές "ωμ σάνι σάνι ωμ" κοιτώντας προς την ανατολή.

Ξεκινώ με το αριστούργημα των Kamelot, Epica, που το είχα αντιγράψει σε κασέτα όταν βγήκε για να το πάρω στο χωριό που είχαμε πάει διακοπές και μου είχε χαλάσει το cdplayer και η μάνα μου επέμενε να μην πάρω καινούριο "αφού θα το χαλάσει κι αυτό, δε ζει τιποτα στα χέρια της", οπότε κυκλοφορούσα με το κασετόφωνο σαν τον Vanilla Ice και τραγούδαγα δυνατά δυνατά. Αυτή η μορφή εκδίκησης είχε ως αποτέλεσμα 2 μέρες μετά να πάει ο πατέρας μου Καλαμάτα να μου πάρει καινούριο cdplayer και να κυλήσουν ήσυχα οι δύο εβδομάδες διακοπών. Όσο ήσυχα μπορείς να τα περνάς με 3 γέρους, 2 γονείς, έναν αδερφό, και γείτονες έτοιμους για το νέο ριάλιτι του MTV "Chomatero shore". ΣΤΟ ΘΕΜΑ ΜΑΣ. Δισκάρα το συγκεκριμένο, ακολουθώντας πιστότατα τα βήματα του προκατόχου του Karma με περισσοτερα συμφωνικά στοιχεία, και να οι μπαλλάντες, και να τ'ακορντεά, και να τα ιντερλούδια κάθε λίγο και λιγάκι. Μια -πιο ελευθερη πεθαινεις- διασκευή στο μύθο του κυρ-Φάουστ με μπόλικα στοιχεία απο Μάρλοου, παρά από Γκαίτε, η οποία με βοήθησε να δώσω φιλοσοφία θεάτρου χωρίς να έχω διαβάσει Φάουστ, αλλά η καθηγήτρια νόμιζε οτι το έψαξα τόσο που άκουσα ακόμα και σκληρό ροκ για να εντρυφήσω στο Φαουστισμό. 9 είχα πάρει θυμάμαι, και με κάτι τέτοια απορώ πώς δε με διώξανε απο τη σχολή.

Εδώ το έχουμε ολάκερο και φουλ έξτρα και πολύ χαίρομαι, γιατί μιλάμε για άλμπουμ σταθιμό στη ζωή μου. Ήτανε τότε το 2004 που πέρναγα τους μεγάλους έρωτες με τον Τομπίας το Σάμμετ και περίμενα τη 15η Μαρτίου πώς και πώς. Έφτασε εκείνη η μέρα λοιπόν και το πήρα στα χέρια μου και ανυπομονούσα να πάω σπίτι να το ακούσω, αλλά είχαμε πάει για καφέ στο Θησείο σε ένα τρεντομέρος που ακόμα το θυμάμαι και έχω μια ελαφρά τάση προς έμετο. Τεσπα μην τα πολυλογώ, πήγα σπίτι και επί δύο ΜΗΝΕΣ το άκουγα συνέχεια στο cd player που αναφέρθηκε πριν, και μετά χάλασε κι αυτό, και ευτυχώς γιατί έδινα και πανελλήνιες και έπρεπε να διαβάσω και λίγο. Μιλάμε για το peak στην ιστορία της μπάντας, το πρώτο τους άλμπουμ στη Nuclear Blast, πριν βαρεθεί τη ζωάρα του ο κύριος Τομπίας και το ρίξει στας φλωροσύνας. Είχε και μαλλί ακόμα να φανταστείς, αλλα τι να σου κάνει και η πουτάνα η αραίωση. Θερίζει. Αν εξαιρέσουμε 2-3 χλιαρά tracks το Hellfire Club γαμάει και δέρνει, και δεν το λέω μόνο εγώ, το είπαν και στο χάμερ που είναι αμερόληπτοι και αδέκαστοι. Βιντεάρα το Lavatory Love Machine με την επική χορευτική κίνηση "ψαλίδια στα μάτια", που το είδα και με μαζεύανε με το κουταλάκι της κομπόστας, γιατί όπως φαντάζεσαι ένιωσα μια τάυτιση και ένα σκίρτημα.

Φεύγουμε εντελώς από το θαυμαστό κόσμο του Power για να έρθουμε στο σκοτεινό και μίζερο, ποταπό και βάναυσο κόσμο των Hypocrisy και του ομώνυμου άλμπουμ τους. Αυτό το άκουσα μετά από προτροπή αιστήματος που είχε μεγάλο έρωτα με τον κύριο Πετράν μας και δε μπορούσα τότε να το καταλάβω. Μετά ωρίμασα και κατάλαβα. Ο άρχοντας του Πέρλμπυ, έχει γράψει καν και καν. Ίσως δεν είναι αυτό το καλύτερό τους άλμπουμ, αλλά εγώ με αυτό μπήκα στον κόσμο τους και έχει μεγάλη συναισθηματική αξία. Από το αρχικό τσιρίδι του Fractured Millennium μέχρι το τελικό τσιρίδι του Selfinflicted Overload και από τη βιαιότητα του Apocalyptic Hybrid μέχρι την μπαλλάντοειδή μελωδικότητα του Paled Empty Sphere, το Hypocrisy είναι αρτιότατο, υπερπλήρες και πωρωτικό όσο δεν πάει. Έρωτας με την πρώτη αυτιά, αληθινός, ειλικρινής και κρατάει γερά. Ένας καλλιτέχνης που ποτέ δε θέλησε να γίνει βιρτουόζος (και δεν έγινε), αλλά πάντα να γράφει τραγούδια που σε κολλάνε στον τοίχο, το καθένα με τον τρόπο του. Για μένα, το κατάφερε και με το παραπάνω και ο άνθρωπος μάλλον τώρα έχει λόξιγκα...

Πάει λοιπόν το πρώτο μέρος, next time 3 δίσκοι σταθμοί του γερμανικού Power, γιατί έχουμε και κάποιες αδυναμίες σε μερικά αριστουργήματα.
Until then,
v.n.t

Trois από everywhere, del.3

Χαιρετώ αγάπες μου μετά από μπόλικες μέρες που δεν έκανα εμφάνιση στις μπλογκόσφαιρες. Σας έλειψα? Προφανώς, τα λόγια είνα περιττά. Τα ζώδιά μας διαβεβαιώνουν πως η δημιουργικότητα σήμερα είναι στα ζενίθια, οπότε υπακούω κι αν και η ενέργεια είναι στα ναδίρια, ξεκινώ το τελευταίο μέρος του μουσικού ταξιδιού μου στην όμορφη Ευρώπη

Το Φλοοράκι μας το όμορφο μας εισάγει στην Ολλανδία με τον καλύτερο τρόπο... Η χώρα που γέννησε το μίασμα του extremοsymphonicοαχταρμάς. Η χώρα που μας τσούπωσε βαθιά στα αυτιά το είδος ντουετάκι πριγκιπέσσας με κορώνες που σπάνε ούμπαλα με δράκο/μάγο/ κακούλη/ Ευλογητό με φλωροβοθρίλα. Ζήτω οι κορσέδες, οι μακριές φούστες και τα γαμημένα τα τσόκερ που τα φοράς και αισθάνεσαι σαν ροτβάιλερ έξω απ'τα νερά του... Τεσπά, οι αποπάνω, κατα τη γαμάτη μου άποψη είναι μια από τις τρανταχτές εξαιρέσεις για δυο λόγους. Α) ήταν από τους πρώτους του είδους και κάτι φορές οι μαλακίες των πρώτων συγχωρούνται και Β) Η Φλοορ έχει φωνή με ΑΡΧΙΔΙΑ και όταν την ακούσεις θα καταλάβεις. Πάτα το, πάτα το, πάτα το!!!!!!

Αντί να γράψω μια εγκυκλοπαίδεια και αδικήσω τους υπόλοιπους, σου λέω τα εξής. Κατέβασε φουλ δισκογραφία Ayreon και καλό ταξίδι....

Πες ό,τι θέλεις για τη safe επιλογή τραγουδιού, αδιαφορώ παντελώς. Νομίζω οτι είναι το πρώτο τραγούδι που ερωτεύτηκα (ναι το παθαίνω αυτό κάτι φορές) και δε θα μπορούσα να μην το έχω στο βάθρο των νικητών. Η φωνή? Ο στίχος? Αυτό το υπέρτατο σόλο που σε κάνει να νιώθεις πως βρίσκεσαι σε άλλα μήκη και πλάτη? Ύμνος, Αννέκε και η καρδιά στο χέρι. Μπορεί πλέον να μην τους χαίρονται τα αυτιά μας και να το έχουν ρίξει στα πρότζεκτ, παραπρότζεκτ, εφτά σε παίρνει αριστερά, μην το ζορίζεις, αλλά η προσφορά τους είναι γιγαντιαία και ευχαριστούμε.Salut.

Ερχόμαστε τρέχοντα στην πιο λεβεντογέννα χώρα έβαρ.  Η Σουηδία μας έχει προσφέρει υπέρτατες μουσικάρες απο την εποχή των Abba που προφανώς και δεν θα συμπεριλάβω στο ποστ γιατί βαστάμε και ένα επίπεδο, μην τα λέμε συνέχεια. Ο αγαπημένος μου υπερήρωας Peter Tägtgren που βγάζει τους δίσκοι και τους ύμνοι σαν την κουνέλα που πετάει κουνελάκια αβέρτα, στο αποπάνω μιλάει για θανατερά πράματα, αλλά έχουμε κάθε δικαίωμα να φαντασιωνόμαστε οτι είναι αλληγορία για τον έρωτα που μας έτρεφε τότε το 1999. Kinder Happy Hippo-crisy, μεγάλη καψούρα, μέσα σε μια επταετία έβγαλαν 5 αριστουργηματικά άλμπουμ, (βλ. the final chapter, hypocrisy, into the abyss, catch 22, the arrival) και συνεχίζουν ακάθεκτοι... The truth is out there!!!

Τι να πρωτοπώ εδώ. Ότι έκανα μισή ώρα να αποφασίσω ποιό τραγούδι θα ποστάρω? Και βγήκε η Σελήνη στο Ζυγο και η αναποφασιστικότητα βάρεσε κόκκινο καρμίν? Δε φταίει όμως ο Ζυγός, μην τονε κατηγοράμε, οι θεοί οι Katatonia φταίνε που έχουν δημιουργήσει τέτοια ανεκτίμητα κομμάτια και μας δυσκολεύουν στην επιλογή. Ας όψεται, διαλέγω το Evidence που είναι και στο Viva Emptiness, το αδιαμφισβήτητο ζενίθ της μπάντας (και δε θέλω αντιρρήσεις) και είναι και τραγουδάρα και σε βαζει και με το στανιό να κάνεις συνειρμούς που δε θελεις, αλλά no one cares. Η ενσάρκωση της βόρειας μελαγχολίας που πάντα συνδυάζεται με ένα χαμηλόφωνο "από μένα θα τό'βρεις #$#%!". Αιώνιο αμούρ με αυτή την αγγελική φωνή του Ιωνά του Ρένκσε που δένει πάνω στη σκληράδα της μουσικής, όπως η μερέντα πάνω σε λαδοπαξίμαδο. Όχι φάε πρώτα, και μετά έλα να το συζητήσουμε.

Ντάξει, εδώ μπορείς να βρίσεις που αφήνω εκτός μπάντες βαριές σαν ιστορία (και τους Abba, ναι), αλλά τί να κάνουμε που έιμαστε και νιάτα και δε μπορούμε να ακούμε συνέχεια παλαιότητες... Άσε δε νομίζω οτι σώζεται αυτό. Χωρίς όνειδος και ντροπή, παραδέχομαι ότι οι συγκεκριμένοι τυπάδες και ιδιαιτέρως το βόδι πίσω από το μικρόφωνο μου δημιουργεί μια διάθεση to know us better αμα με πιάνεις. Και άμα με ξέρεις έστω και λίγο θα καταλάβεις πολλά από τα τρία παρακάτω φακτς: 1. Σουηδοί που τραγουδάνε και Σουηδικά (ακριβώς όπως οι Abba), 2. Ματζεστο-συμφωνο-παουερ, 3. Ο αγαπημένος υπερήρωας που ανέφερα απο πάνω. Άνθρωπος είμαι, λύγισα...


Εδώ μια παρένθεση. Ήθελα να χώσω κάπως και Pain αλλά σκέφτηκα οτι είναι ψιλοάδικο εφόσον το προηγούμενο ποστ ξεχείλιζε απο γκαύλ..... εεεεεεε ήταν εξ ολοκλήρου -λέω- αφιερωμένο στον Πετράκη της καρδιάς μας και την παιδική χαρά του. Επίσης ήθελα να χώσω και τους λεβέντες τους Raubtier που εναλλάσσουν το 2. από τα παραπάνω φακτς σε ματζεστο-ινταστριαλ που επίσης δε μας χάλασε (ειδικά αφού τα αγόρια απο την άκρη της Σουηδίας  πληρούν υπερκομπλέ και τα φακτς 1. και 3.) αλλά αυτές τις μέρες είμαι σε φάση Γκουστάβους Αντόλφους γκω φραμ, και πάλι άμα με πιάνεις.

Έπιασε μια βρόχα στον εξωτικό Χολαργό μας και πόσο ταιριάζει με το πέρασμα τη μεγάλης πεδιάδας προς Φινλανδία μεριά. Ξεκινάμε με τα μανάρια, καμάρια και παλικάρια του Χελσίνκι, τους Ομόρφις (πωπω λογοπαιγνιάρα και χιούμορ διαβολεμένο), που μια αγάπη τους έχω και ειδικώς σε τούτο το κομμάτι από πάνου, αν και προτιμώς τον τωρινό τους τραγουδιστή Τόμι Γιούτσεν (σταμμμμτα) απο τον παλαιότερο Πάσι Κόσκινεν. Βέβαια αι απόψεις διίστανται περί συνθετικής ανωτερότητος του παρελθόντος και δε μπορώ να διαφωνήσω αλλά έτσι γίνεται κάποια στιγμή, μπουκώνεις και κάνεις μπάκες γιατί τα χρονάκια σου τα έχεις, μη μας κρύβεσαι. NONETHELESS, αγαπάμε κάργα.

Τα μανάρια της βόρειας Οστροβοθνίας από πάνω. Το καλύτερο τραγούδι του καλύτερου άλμπουμ τους. Μια ελέυθερη διασκευή πάνω στο "ματαιότης ματαιοτήτων". Ο πόνος του μπεκρή και μια εισαγωγή στη φινλανδική μελαγχολία που μπροστά της η σουηδική κλάνει μπάμιες. Εδώ μιλάμε για άλλα μεγέθη τύπου "πω, έμεινα απο μπαταρία, ας αυτο κτο νή σω". Το καλό με τους Καταδικασμένους είναι οτι πάντα σου βγάζουν και ένα τσαμπουκά στο ντεπρεσσιόν. Είναι αυτό που λέμε δημιουργική διαχείρηση των συναιστημάτωνε. Εξηγώ, σε απαράτησε η γυναίκα και ο αυτοδιαμελισμός φαντάζει μια λογική λύση στο πρόβλημα? Τραγούδα για το πόσο καριόλα είναι που σε πρόδωσε και σε πέταξε σα στυμμένο λάιμ και οδήγησε το σελφ-μουτιλέησον πάνω της!!!! Τό'χεις?

Και πάλι θα μπορούσες να περιμένεις τα πάντα, αλλά σου κάνω την έκπληξη με fermale-fronted πράματα. Μη μου συγχύζεσαι όμως, δεν είναι τίποτε φλωριές τύπου Nightwish. Children of Bodom παλαιάς (και καλής) κοπής, με αμερικανοκορεάτισα πίσω απο το μικρόφωνο της Barbie να γαμεί και να δέρνει. Ο Αλέξης ο Λάιχος γράφει υπερκομματάρες για την τότε επίσημη αγαπημένη (άσχετο που μέχρι και οι πέτρες ξέρουν οτι παίρνεται ανέκαθεν με τον πληκτρά των COB) Κίμπερλυ Γκος, που έχει αναλάβει τη στιχουργική διαδικασία με αποτέλεσμα τραγούδια εύρους από "δεν αντέχω μακριά σου" μέχρι "θα σου ρίξω αρουτόξ στον καφέ". Ένα φεγγάρι τους έκανε περασάζ και ο Sharlee το αγόρι το καλοκαιρινό. \m/

Και εδώ αγαπητή μου θα σε αφήσω γιατί έχω να επιλέξω μεταξύ Πολωνίας, Ισπανίας, Πορτογαλίας, Ισραήλ (πάνε Γιουροβίζιον, εδώ γιατί όχι?), Τυνησίας, που δεν τη λες μακριά κοτζάμ μεσογειακή χώρα, Ιρλανδίας και Λιχτενστάιν που έχει παράδοση στο μέταλ ΚΑΙ ΔΕ ΜΠΟΡΩ για κανένα λόγο και με κανένα τρόπο να αποφασίσω... Δεσμέυομαι όμως ότι στο μέλλον θα ασχοληθώ λιγάκι με τα προαναφερθέντα (εκτός του Λιχτενστάιν, δε θέλω να νιώσεις κατώτερη βλέποντας πόσο ψαγμένη είμαι) και θα επανορθώσω...

θα έσκαγα...
Se stormen som stilar
Se flammor i skyn
Och världen skall niga inför denna syn
Fall ned på knä inför Sveriges Elit
Som fostrats utav diesel, blodigt kött och hembränd sprit!!

Σφήνα

Σε μπονζουρίζω με ένα μικρό και τριανταφυλλένιο ποστ αφιερωμένο εξ ολοκλήρου στον Πετράκη της καρδιάς μας και τον Πόνο του. Θα με ρωτήξεις γιατί διακόπτω τη σειρά με τις χώρες και τα τραγούδια τους, και θα σου απαντήσω: διότι έτσι. Διότι μπορώ και θέλω. Και αυτά next time. Θα σου παραθέσω λοιπόν ένα αγαπημένο κομμάτι από κάθε άλμπουμ με την ελπίδα να γουστάρεις και να ψάξεις λίγο Pain γιατί τόσα χρόνια μόνη μου ακούω, κάνε μου λίγη παρέα.

"Όλο μέταλ-μέταλ-μέταλ, το βαρέθηκα, φέρτε μου μου ένα ινταστριαλάκι που τ'ορέχτηκαααα" τραγουδάει ψιλοφάλτσα ο Πετράν με το πρώτο του Pain άλμπουμ (Rebirth), και πόσο μας αρέσει (δηλαδή εμένα) αυτή η αλλαγή πλεύσεως. Αν μάλιστα σκεφτείς ότι την ίδια χρονιά έβγαλε και ενα Hypocrisy ο άνθρωπος, ντάξει μας διέλυσε το '99. Το παραπάνω άσμα, η μηχανή αυτοχειρίας ή όπως-θέλεις-πες-το, είναι υποκειμενικά το πιο μεγάλο χιτ του δίσκου. Κατά τα άλλα το End of the line είναι το πιό γαμάτο, το On and On είναι το dance hit και το Supersonic bitch είναι το τραγούδι μου. Χωρίς λόγο, ντάξει?

Nothing remains the same αγάπη μου μετά από δυό δισκάρες θέλεις λίγο να ξελαμπικάρεις και βγάζεις αυτό. Ο Σουηδός Φοίβος ξαναχτυπά και μας αποτρελαίνει με ένα άλμπουμ σαφώς πιο αργοκίνητο από το πρώτο αλλά ομολογουμένως πιό φροντισμένο και εμπνευσμένο. Ναι μεν Φοίβος ποσοτικά, αλλά και στην τουαλέτα ακόμα ο άνθρωπας γράφει αριστουργήματα!! Στο ίδιο άλμπουμ υπερδιασκευάρα σε Μπήτλις να κοπανιέσαι για όλους τους μοναχικούς ανθρώπους, Shut your mouth διαχρονικό ξυπνητήρι και βιντεάρα από τις λίγες, και Fade Away που δεν έχει μείνει και τίποτα να πω. Δες πιο πάνω στο μπλογκ τούτο που αναφέρω ότι το αγαπαώ τόσο που θέλω να κάνουμε παιδάκια. Nuff said...



Και ερχόμαστε στο πρώτο έβερ Pain άλμπουμ που άκουσα κάπου μέσα στο 2006. Αιτία τότε ήταν ένα αίσθημα που του το έπαιζα και δύσκολη ότι και καλά δε μ'αρέσει. Μη ρωτάς γιατί, έτσι έιμαι, αντιδραστικιά. Ένηγουεη, Dancing with the dead και τα μυαλά στα κάγκελα. Δισκάρα υπέρτατη που βγήκε ένα χρόνο μετά την άλλη υπέρτατη, βλ. The [fucking] Arrival. Same old song το απεπάνω, πιστό στην παράδοση του γαμάτου δεύτερου κομματιού στο τράκλιστ, Bye/Die ο ύμνος των απανταχού μισανθρώπων, The tables have turned που πάντα το ακούς και έχεις ένα συγκεκριμένο άτομο στο μυαλό σου και το οικτίρεις πιό πολύ. Βασικά κάθε τραγούδι εδώ μέσα είναι αδάμας, σταματώ.

Αυτό εδώ το άκουσα πολύ σύντομα αφού βγήκε και θυμάμαι ένα μεσημέρι που είχα βγει ραντεβού με το προαναφερθέν αίστημα, και ήταν χεσμένο από τη χαρά του που είχε βρει το χαρτονένιο λίμιτεντ, και κατά λάθος έχυσα δυο σταγόνες νερό πάνω, και ήρθε και φούσκωσε το χαρτόνι και κόντεψα να αποχαιρετήσω το μάταιο τούτο κόσμο once and for all. Έγκλημα πάθους θα λέγαν στις εφημερίδες, και θα είχατε χάσει την ευκαιρία να με γνωρίσετε και να σας ροκάρω τον κόσμο. Psalms of Extinction και βοήθειά μας, ωραιότατο δισκάκι και η εποχή που ο Πέτρος βάνει eyeliner και είναι πολύ ποθητός. Τούτο δώ έχει και βιντεάρα είναι και κομμάταρος, αγαπάμε κάργα. Here is the news υπερδιασκευή σε ELO, Walking on glass που σε σηκώνει για χορό ακόμα και μέσα στο λεωφορείο (ή τουλάχιστον εμένα), Nailed to the ground που σε κάνει να χορέψεις άλλο λίγο, και Just think again με σολάκι του Αλέξι του Λάιχο που πολύ τονε συμπαθάω και ελπίζω να κουμπαριάσουμε όταν με το καλό παντρευτώ το μπασίστα των COB.

Μόλις ένα χρόνο μετά ο Πέτερ βγάνει τούτο το δίσκο που γαμεί, που δεν τον εχτίμησα όταν βγήκε, γιατί βγήκε το '08, και εγώ τότε ούτε τα άντερά μου δεν πήγαινα, πολλώ δε μάλλον το Cynic Paradise. Αλλά επανόρθωσα και τον ανέβασα εκεί ψηλά που του πρέπει. Το δίσκο έτσι? Ναι. Τραγουδάρες σε χτυπάν αλύπητα η μια μετά την άλλη. Το αποπάνω? Το Have a drink on me, ο ύμνος της κίρρωσης του ήπατος? To Don't care το αγαπημένο, που σε εμπνέει να τους γράψεις όλους και όλα? Το Generation X? Το Follow me στην Peter vox βερσιόν του γιατί με αυτή την Ανέτ Όλσον έχω μια οξεία αντιπάθεια. Ένα τραγούδι που να λεει και να έχω απολαύσει, δεν υπάρχει. Και η τσιρίδα της δεν έχει τίποτα να προσφέρει στον Πετράν της καρδιάς μας, αλλά οι πουτάνες οι πωλήσεις ανεβαίνουν με κάτι τέτοια. Άτιμη κενωνία, που καταντάει ο άνθρωπος sometimes.

Δώσε ρε γαμώωωωωωωωωωωω!!! Από τότε που βγήκε ο εν λόγω υπερΔΙΣΚΑΡΟΣ έχει μονιμοποιηθεί στην καρδιά μου ως κλάσσικ και φέηβοριτ. Είχα μεγάλες προσδοκίες γιατί έκανε 2,5 χρόνια να τον βγάλει ο Τέιτγκρεν και μια κωλοπιλάλα με έιχε πιάσει. Και το ακούω. Αυτό το αποπάνω το κομμάτι. Και αυτό είναι. Παίζει να το ακούω σχεδόν κάθε μέρα και να μην το βαριέμαι. Ένας ύμνος μέσα σε ένα άλμπουμ που σπέρνει (για να μιλήσουμε και λίγο μέταλ). Τι χορό έχω ρίξει στο μυαλό μου και εκτός με αυτό το αριστούργημα... Ο άρχων της μελωδίας μου την έκανε τη χάρη και δεν είχα την κωλοπιλάλα ματαίως. You only live twice άμα θες να ξέρεις και το ομώνυμο τραγούδι τα σπάει όλα γύρω σου και ειδικά μέσα σου (ή μόνο μου, δεν ξέρω) στο σημείο 2:55. Το Dirty Woman, κλασσική χιτάρα, τραγουδάρα το ringtone μου απο τότε που βγήκε και ένα βίντεο που θα σου αρέσει αν είσαι άντρας (όπως το Eraser... οι υπόλοιποι απλά γουστάρουμε τη μουσική και είσαι σιχαμερός και ποταπός). Let me out, με τα εναρκτήρια τσιρίδια του Πέτρου, σήματα κατατεθέντα γαμιστερότητας στα κομμάτια του (check also, Fire in the sky & Fractured millenium & Weed out the weak από Hypocrisy, για να δεις μόνη σου). Leave me alone, μισανθρωπίλα που αγαπάμε με τρέλα...

Κλείνω εδώ γιατί παρασύρθηκα και έχω να φτιάξω πράγματα για ένα εξωτικό και μαγευτικό διήμερο στην ηρωική Εύβοια. (Μπορω να χώσω κι άλλα επίθετα σε μια πρόταση, don't tempt me, Frodo). Και μη μου το ξεχνάς. O Peter Tägtgren ΕΙΝΑΙ ΘΕΟΣ. Όχι αν δε με πιστεύεις τσέκαρε τις παραγωγές του, τις συνεργασίες του, το χωριό που του ανήκει και είναι και δήμαρχος. Και κοίτα και φάτσα. Τί άλλο θες μωρή αφχάριστη? Συγχύστηκα!

Γειά. Λού.

Trois από everywhere, del 2

Νά'μαι και γωωωω!
Επέστρεψα σαν την αστραπή, σαν το άλογο που ξεφυσάει στην τρικυμία.... αυτό.
Η συνέχεια του προηγούμενου ουμπερπόστ, έρχεται να σε πετάξει απο τη σαγιονάρα Μιτσούκο, to make you lose the eggs and the baskets, και άλλα τέτοια...

Ντου γιου λάηκ μαμαζέλ δη Γκρης?

Και ξεκινώ με το παλικάρι το Θύμιο Καραντάιμας που είναι πρωτεργάτης του μεσογειακού μπλακ, λέει, μαζί με τους Μούνσπελ (ο Ριμπέιρο βέβαια είναι πιο αξιαγάμητος αλλά τεσπά). Στο άσμα το αποπάνω ακούμε την ιστορία του Όμπερον και της Τιτάνια (όχι το ξενοδοχείο μωρή, να ανοίγουμε και κανα Σέξπιρ) που πλακώνονται για ένα λόγο που τώρα μου διαφεύγει, διότι Σέξπιρ κάναμε στο πρώτο έτος και τι να σου κάνει ένα μυαλό χειμώνα-καλοκαίρι... Ναι, πλακώνονται που λες και τα κάνουνε όλα κεραμιδαριό γιατί είναι ξωτικά και ελέγχουν τα στοιχεία της φύσης και τέτοια. Κολλάει η μουσική σε τσακωμό ζευγαριού πλάκα πλάκα. Γενικώς το ψάχνουν οι κύριοι και ο Θύμιος έχει ένα καρακτέρ ιντερεσάντ. Αυτά.

Συνεχάω με Σαπίζοντα Χριστό, γκάιντες, ηπειρώτικο μπλακέισον και γκρήκλις προφορά. Τα αδέρφια Τόλη κλασσική αξία στο μανογουωρίζον ακραίο, έχουν γράψει μια κάποια ιστορία οι αθρώποι, δεν είναι και ο πάσα ένας (για αποδείξεις βλέπε το μάθημα του Fenriz στα extras του Until the light takes us dvd). Χωρίς κάποιο συγκεκριμένο λόγο θέλω να παραθέσω το τοπ σχόλιο του Non Serviam γιατί απλά τα σπάει.: "ΗΜΟΣΙΟ - ΜΠΕΡΝΙ ΓΟΥΝΤΕΝ ΑΪΣΟΝΣ ΜΕΝΙΑΛ ΜΑΝ - ΙΝ ΔΕ ΚΑΤΛΣΑΤΟΟΥ ΝΟΤΟΡΙΟΥΣ ΚΙ - ΑΝΜΠΛΕΣΕΝΤ ΑΙΖΟΛΕΪΤΕ ΟΠΕ ΣΙ ΓΟΥΙΤΣ ΛΟΡΝΤ ΧΙΜΣΕ ΝΟΝ ΣΕΡΒΙΑΑΑΑ ! ΑΑΑΑΑ! (ανάσα) ΑΑΑΑΑ! ΣΑΜΠΤΕΡΙΝΑΝ ΑΜΠΙΣΙΟΝ ΔΕ ΑΝΤΕΣΑΪΝ ΝΕΒΕ ΣΑΒΙ ΝΑΚΕΦΛΕΚΕΣΚΕ ΑΝΤΕΡΣΤΕΪ ΔΕ ΜΑΝΚΑΪ ΑΛΙΣ ΚΙ ΟΥΝ ΣΙΦΤΙΜΑΪΤ ΤΕΚΕ ΜΕΪΚΓΙΟΥ ΕΪΣΧΟΤ ΑΣΕΜΕΕΕΕΕ! ΝΟΝ ΣΕΡΒΙΑΑΑΑ ! ΑΑΑΑΑ! (ανάσα) ΑΑΑΑΑ! ΤΟΥ ΔΕ ΦΕΪΣ ΟΦ ΕΪΣΕ ΕΙ ΚΑΙ ΒΟΥΤΣΕΪ ΧΙΣΒΟΪΣ ΕΤΕΛΕΤΑΙ ...." Απλά. Ακομπλεξάριστη. Μπαντάρα.

Άλλα καλόπαιδα από εδώ, κλείνω με ένα ακόμα μπλακοειδές τραγούδι, γιατί έτσι μας αρέσει, μαύρη νύχτα κι άρακλη. Μουσικάρες, κάποιοι τους θεωρούν πιό ποιοτικούς από τους 2 αποπάνω, αλλά αυτά είναι υποκειμενικά πράματα και επιδέχονται συζητήσεων, τσακωμών, μαλλιοτραβηγμάτων και "δε σου ξαναμιλάω, τέλος". Είναι απο αυτούς τους υπερελάχιστους που ότι κι αν βγάλουν, καλό είναι, και μπράβο τους. Αισθητική αξία δεν κοιτάω όπως βλέπεις, διότι α) βαστάω επίπεδο και β) σαν το Θέμη κανείς. Η συγκεκριμένη δισκάρα είναι και η αγαπημένη μου των κυρίων γιατί ισορροπεί τέλεια την καφρίλα και το μάγιεστυ. Εύγε.

Βουρ για Αγγλετέρες λοιπόν, πάμε για τσάι, σοκολατάκια After Eight και μπισκότα με 99% βούτυρο.

Το λίκνο της μπίχλας με το πιό πιασάρικο κομμάτι τους κατά την ταπεινή μου άποψη. Γαμάει το τραγούδι, παραδοσιακά στιχάρες του κοντοπίθαρου Ντάνι Μπίχλα. Ο άνθρωπος είναι διανοούμενος, το θυμάμαι από τότε που διάβαζα χάμερ και τονε θαύμαζα που τα έλεγε τόσο ωραία και κυριλάτα. Θα μου πεις γιατί μωρή δε βάζεις κανένα πιό κλασσικό, πιό επιδραστικό, πιο σουπεργοάο? Και να σου απαντήσω οτι εδώ το μαγαζάκι είναι δικό μου και κάτω η αντικειμενικότητα. Άντε μην αρχίσω να τραγουδάω Her ghost in the fog α-λα Σάρα Τζέζεμπελ και σπάσω όλα τα κρύσταλλα του σπιτιού με τις σοπρανιές μου.

Iron Maiden και εδώ ο Βρασίδας σου κλείνει το ματάκι και σου χαμογελάει στραβοδόντικα... Έρχεται και σένα η ώρα σου και όλοι μας μια μέρα θα γεράσετε και θα πεθάνετε. Απορείς καλέ μου φίλε που εγώ ναι, ναι μωρό μου εγώ καταδέχομαι να έχω Άρονμέντεν στο υπέρτατο αυτό ποστ, αλλά δεν καταλαβαίνεις ότι τα πραγματα δεν είναι ασπρο-μαύρο. Το γεγονός ότι δεν κόβω αορτή για τους κυρίους δε σημαίνει οτι δε μ'αρέσουνε κιόλας. Άντε πια, είμαι πολύ παρεξηγημένη τελικά. Για τους αποπάνω δε λέω πολλά γιατί λογικά τα ξέρεις ήδη, και μάλλον καλύτερα από μένα. Αυτό που δεν ξέρεις ίσως είναι ότι ενας εκ των κιθαριστέων ο μεσιέ Αντριάν, έκανε κάποια στιγμή μια μικρή συνεργασία με τον ΚΙΣΚΑΡΟ στο πρώτο του σόλο, ονόματι Instant Clarity. Ψαχ'το.

Κάνε στην άκρη μωρή όλες θα πάρουμε Νικολάκη Χολμς. Βίντεο επιλεγμένο με κριτήρια του κώλου. Κυριολεκτικά. Τραγουδάρα βέβαια που ικανοποιεί και τα ελεχτρονικά μου, αλλά όπως λεει και η γαμάτη διαφήμιση duo: "Δεν είναι αυτό το θέμα". Για να βλέπουν κάποιοι οτι μπορείς να είσαι ταλαντούχος και μάστερμαιντ και ταυτόχρονα να σε βλέπει ο κόσμος και να ανοίγει η καρδιά του. Και άλλα όργανα τελοσπάντων. Αυτά, πάει το επίπεδο.

Ξαναγυρίζουμε στα θερμά κλίματα. Μπενβενούτο α Ιτάλια!

Τούτα δω τα ζαβά αρέσουν πολύ ενού φίλου και μου τους έμαθε. Ενδιαφέρον μίγμα κλασσικιάς μουσικής με καφρέισον. Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στη Ρώμη και το παραπάνω τραγούδι είναι άκρως κλαψάρικο και μελαγχολικούλι και χειμωνιάτικο και ψιλοζεσταίνομαι αλλά έτερον εκάτερον. Το βίντεο είναι ψιλοαριστούργημα και ένα παράδειγμα ΣΩΣΤΗΣ κίνησης μπροστά σην κάμερα. Κέλ αμούρ, κέλ ρομάνς, κέλ κουαλιτέ. Μπραβίσσιμι.

XAXAXAXAXAXAXAXAXAXAXAXAXAXAXAXAXAXAXA....... AAAAAXAXAXAXAXAXAXAXAXAXAXAXAXA!!!! :)

Με όνομα βαρύ σαν ιστορία εδώ οι αποπάνω κύριοι. Για να το σοβαρέψουμε λίγο μετά το προηγούμενο ολίσθημα. Death SS πανάρχαιοι, και θεούληδες έχουν πάρει αμπάριζα ιδιώματα και τα έχουν απαυτώσει. Το συγκεκριμένο στάιλ ψιλοdoom, ψιλοhorror με λίγο ινταστριαλάκι μέσα Α-ΛΑΗΚ. Ψαχ'τους και παραπάνω αν θες, έχει ψωμί εδώ η υπόθεση με τα παππούδια!!

Νορβηγία σ'αγαπώωωω, να σε ξεχάσω δε μπορώωωω....

Ό,τι και να λέμε, όσο κι αν σπέρνει το Sham Mirrors, όσο θεΐλα κι αν είναι οι ερμηνείες του Vortex στο Sideshow Symphonies, αυτό εδώ το άλμπουμ των αγαπημένων αρκούδων είναι αριστούργημα. Με τη φουλ σημασία της λέξης. Το συγκεκριμένο τραγούδι δε, σε πείθει οτι αν αποφασίσουν ξανά να συνεργαστούν Sverd, Garm και Vortex, θα εκραγεί το σύμπαν. Και καλά θα κάνει. In between the arrows of time, I suffer eternally, γαμώ το στανιό μου, γαμώ. Δεν είναι πολλές οι μπάντες που θα σου αλλάξουν τη ζωή, αλλά αυτή ^^^^^^^ ΕΙΝΑΙ.

Ιστορία μου, αμαρτία μου, το συγκεκριμένο κομμάτι. Εεεεε κομματάρα... Εεεεε ΥΜΝΟΣ. Θυμάμαι χαρακτηριστικά το καλοκαιριάτικο μεσημέρι που πρωτοάκουσα αυτή τη ΔΙΣΚΑΡΑ και με είχε πιάσει μια κρυάδα άλλο πράγμα. Τι μαγεία να σε μεταφέρει η μουσική σε άλλους κόσμους, κλίματα, εποχές και θερμοκρασίες. Το τσιριδάκι του Ισάν ή Ιχσάχν (πώς το θες?) σε αντιπαράθεση με την εξαίσια ατμόσφαιρα γαμάει και δέρνει και μπράβο μου που το διάλεξα απο το Mother North που είναι επίσης τραγουδάρα αλλά τέτοιο σεντιμάν δε σου προσφέρει, πώς να το κάνουμε?

Καμάρια μου! Το νέο αίμα του Νορβηγικού τα-πάντα-όλα μέταλ. Το νέο μου πρωινό κόλλημα (δλδ αυτά που ακούω το πρωί για να στρώσω δερματάκι). Έρχονται έμαθα με τους Σλέηερ και έχω αποκτήσει ένα ενδιαφέρον να πάω εντελώς ξαφνικά. Είναι και οι Down, είναι και οι Rotting Christ. Εγώ άμα πάω για τους Kvelertak θα πάω αλλά μη βγει παραέξω ;) Ψάχ'τους αλήθεια, είναι μπαντάρα και φτιάχνουν και γαμώ τα βίντεα. Κβέλερτααααααακ!!!

Αυτά για σήμερα. Με ευχαριστίες στον Σθέν για τους Ιταλούς και στον Τσάιο για τους SF και την παρέα :)
Σε αφήνω με την αναμονή για τους επόμενους και τελευταίους τέσσερις. Και μιλάμε για κολοσσιαία μεγέθη. Ολλανδία για Αννέκε και τα μυαλά στα κάγκελα, Σουηδία της καρδιάς μας που αν καταφέρω να διαλέξω μόνο τρία, να με χέσεις, Φινλανδιάρα που... το ίδιο βασικά (θα πρέπει να κάνω ασκήσεις αυτοσυγκράτησης) καιιιιι μια σουρπρίζ, μια χώρα μπαλαντέρ που θα σου εξηγήσω τα περαιτέρω next time.

Ως τότε, σε φιλώ
ο Στήβ

Trois από everywhere, del 1

Καλημέ...σπέραααααα!
Επανέρχομαι δριμεία με κλασσική λίστα και υπέρτατες μουσικάρες.
Ακολουθούν (μάντεψε πόσες) 12 (σωστά μάντεψες) χώρες της Γηραιάς Ηπείρου και κάποια δείγματα μουσικής τους, επιλεγμένα με αντικειμενικότΑΤΑ κριτήρια του τύπου "εμένα μ'αρέσει, το άκουγα στο πρώτο έτος και έχω δεθεί συναισθηματικά, ο Sharlee d'Angelo είναι θεοκόμματος" κτλ. Και οι χώρες και οι μπάντες είναι τοποθετημένες αλφαβητικά για να μη λένε μερικοί μερικοί οτι είμαι γιαλαντζή Αιγόκερας.

Αρχινάμε με την ξενέρωτη Γαλλία και την κωλογλώσσα της που δεν την πάω μία.

Alcest για αρχή με γαλλικό στίχο να κάνει ένα add-up στην ξενέρα (ξενερωσά μεσσηνιστί) αν και μουσικά λένε τα παιδιά κατά τα γούστα μου. 2 man band και άμα τους δεις το σιγουρεύεις ότι παίρνονται και είναι και οι δύο άσχημοι, αλλά όπως λέω πάντα δε μπορούμε όλοι να είμαι όμορφη! Κάποιοι δε θα είστε, απλά. Τελοσπάντων οι Αλσέστ καλοί είναι, δυσάρεστοι στο άκουσμα (μελαγχολικοί γαρ) και ενδιαφέροντες μουσικά. Στιχουργικά θα σε γελάσω και δεν το θέλω, στα γαλλικά έχω μείνει στο φρέ-ρε-ζάκ-eu.

Heavenly με τρελή παουεριά που μου θυμίζει τα νιάτα μου και ντρέπομαι γιατί το πάουερ είναι λίγο καμμένο. Ο αντιπαθέστατος Τόνι Κάκκο, ο κοντοπίθαρος, χώνεται σφήνα να ξενερώσει το τραγούδι αλλά δεν τα καταφέρνει (μετά τη διασκευή στο I want out που έπαθα πολλαπλό εγκεφαλικό και απανωτά ανευρύσματα, δε με αγγίζει τίποτα. Του Κάκ(κ)ου προσπαθεί.χαχα.) Ναι επανέρχομαι. Οι Heavenly είναι απο τις λίγες πάουερ μπαντες που δε σε αναγκάζουν να ξεράσεις τον κώλο σου απο τη φλωριά και τα πλήκτρα τύπου Ζαγοραίος 70's. Είναι και λίγο χάλια μαύρα όλοι τους φατσικώς αλλά τελοσπάντων.

Εδώ μιλάμε για ποιότητα γαμώ το στανιό μου. Μπαντάρα που σπέρνει, το καμάρι της Γαλλίας. Κάτω η ξενερωσά και η φλωρίτσα. Gojira και τα μυαλά στα καγκελά. Το συγκεκριμένο είναι και βιντεάρα από τις λίγες και τραγουδάρα από τις λίγες, να κοπανιέσαι εγκεφαλικώς και να τους κοιτάς όλους στο λεωφορείο με μισό μάτι. Και από μούρη κάτι λένε ένας δύο, αλλά δεν είναι της παρούσης τώρα. Κάποια στιγμή θα ασχοληθώ και με την αισθητική αξία μερικών...

Γερμανία λεβεντογέννα, σού'ρχομαι!

Δυσκολεύτηκα γιατί μόνο τους βασικούς να πιάσεις από Γερμανία θέλεις 3 μέρες όχι 3 μπάντες. Οπότε με βαρεία καρδιά σβήνω Gamma Ray, Helloween, Edguy, Avantasia, Primal Fear, Masterplan, Grave digger, και πέφτω με τα μουτράκια στους Γκάρντιαν και στους επόμενους που είναι όλοι τρελοί αγκαλίτσες και έχουν γράψει ύμνους. Από πάνω έχω το αγαπημένο μου Γκάρντιαν και να πάει να γαμηθεί το Mirror, Mirror. Καλά ντάξει υπερβάλλω, αλλά το δάκρυ που πάει να τρέξει ΚΑΘΕ καταραμένη φορά που ακούω αυτό το ρεφραίν νικάει τα πάντα. Δε μόρνινγκ σαν οφ Ντιουν, ταν τανταντανταααν!

Και περνάμε στην πιό υποτιμημένη ΥΠΕΡΜΠΑΝΤΑΡΑ της Γερμανίας. O Sascha Paeth σε ρόλο μουσικού και όχι παραγωγού (και πως του πάει) και ο υπέρτατος Thomas Rettke, η φωνάρα από το υπερπέραν που χάθηκε στα πισω φωνητικά των Edguy πλέον. Πτάνα κενωνία να τραγουδάει ο Ρέτκε πίσω από τον Σάμμετ. Αδικία κατάφωρη. Αυτοί εδώ βγάλανε 2-3 άλμπουμ διαμάντια και το διαλύσανε το μαγαζάκι. Έμειναν κολλητάρια όμως και συνέχισαν να δουλεύουν μαζί σε διάφορες μεριές (Aina, Edguy και τώρα Avantasia). Ο Ζάσας κουβαλάει τα φιλαράκια του όπου πάει και δε μας χάλασε.

Κασάτορ για να κλείσουμε με τη Γελαδοχώρα των γομαρόπαιδων. Ούμπερ-γαμάτοι μουσικάρες, πολιτικούληδες, η πιό γαμάτη και κρυφογλυκούλα φάτσα της Γερμανίας. Ο Μίλλε ο φεγγαρομούρης που έχει κάνει και γκεστάκι στο καλό άλμπουμ των κυρίων Edguy, ναι και όμως -ψάξε Mysteria /w Mille Petrozza- και είχε πέσει τότε όλη η γης να τονε φάει  διότι πού πας κύριε με τους παουεράδες. Αλλά, λέει, ο Μίλλε είναι κολλητό φιλαράκι με τον Τομπίας της καρδιάς μας και του έκανε το Ψυχικό. Αρκεί το κουτσομπολιό, Phobia, ΥΜΝΟΣ, αυτά.

Όμορφη ΒλαχοΔανία, ήρθε η σειρά σου. Καλώς το μου.

Δε λες και πολλά για αυτούς εδώ από πάνω γιατί καταντάς γραφικιά. Ιστορική μπαντάρα, μελωδιάρες να κολλάς επιτοιχίως και ο Βασιλιάς Διαμαντούλης που ότι και αν λέτε για τα τσιρίδια του, εγω τον αγαπάω. Και αυτόν και τα τσιρίδια του. Δεν ήθελα να βάλω κάτι απο Melissa ή Don't break the oath όπως αν διάλεγα Helloween δε θα έβαζα κάτι από τα Keepers. Ό,τι ήταν να ειπωθεί για κάποια πράγματα έχει ήδη ειπωθεί και καλό είναι να μη γινόμαστε σπασαρχίδια. (πάντως γαμάει το Don't break the oath).*

Πάντα τους είχα μια ιδιαίτερη συμπάθεια, ίσως γιατί ο τότε τραγουδιστής (αυτός εδώ από πάνω, από το '05 έχουν έναν χαλιαμπάλια) ήτανε παστέλι Λάμπου, ίσως γιατί τους σκηνοθετούσε ο Πάτρικ ο Ουλάεους, που καθημερινά προσεύχομαι να με πάρει στη Revolver να μαθητεύσω σκηνοθεσία δίπλα του. Συμπαθητικό μεταλάκι χωρίς κάτι ιδιαίτερο, για όλες τις ώρες της ημέρας, δε σου αλλάζει και τη ζωή. Patric, jag vill att du lär mig regi.

Οι Κρόνιοι φίλοι μας έχουν μια μελαγχολία, ένα αχβαχ, μια κλαψομουνιά, που γενικώς δεν την πάω, αλλά η μουσική τους μ'αρέσει πολύ και άμα τους πετύχω σε καλή ώρα, ένα κόκκινο θα το πιω και θα αναπολήσω το χαμένο χρόνο και γω σαν παιδί. Δεν έχω να πω πολλά, αναθεμίλα αποπνέουν, proceed with caution.

Ελβετία με τις σοκολάτες και τα τυριά και τη Χάιντι.

Ινταστριαλάκηδες, ωραιότατοι, να ρίχνουμε και κανένα χορό άμα λάχει. Πρότζεκτ του φίλτατου Τομ Γκάμπριελ Φίσερ (βλέπε και παρακάτω) που πολύ μ'αρέσουν αν και δε βγάλανε και πολλά πράματα. Ενας δίσκος και πολλά ντεμοειδή που το θέλουν το ψαξιματάκι τους. Το Sub όμως είναι υπερδισκάρα να το ακούς πρωί πρωί να σου πάει καλά η μέρα. Το αποπάνω πολύ ατιμόσφαιρα και groove, από στίχο χωλαίνει λίγο στα πρότυπα του Νίκου Καρβέλα (φωτιά φωτιά φωτιά φωτιά) αλλά τα σπάει νονδελές. Πριονάτο χέρι και βότκες κράνμπερι.

Δισκάρα επασυνδέσεως το Monotheist όπως πρέπει να είναι όταν έχεις να βγάλεις δίσκο από το Κατα Λουκάν. Τίγκα έμπνευση και πάθος, άντε μη συγχυστώ. Κέλτικ ή Σέλτικ Φροστ, διαλέγεις και παίρνεις. Ο Τομ Γουώριορ Φίσερ (βλέπε και παραπάνω) και τα φιλαράκια του σου κλείνουν το ματάκι με ύφος "σού'λειψα?" και γνέφεις καταφατικά, τί άλλο να κάνεις, αφού σου λείψανε, μην ψεύδεσαι. Εγκεφαλικό headbanging (είμεθα και κυρίαι και χαλάει το μαλλί) και πώρωση. Βιντεάρα μινιμαλιστικιά τίγκα στη νεκρή φύση. Γειά σου μωρή Ελβετία με τα σαλέ σου και τα όμορφα σκυλιά που βγάζεις.

Eluveitie νέο άκουσμα, τους ψάχνω ακόμα, αλλά ό,τι ακούω μάρέσει. Φολκοειδές με φλάουτα και βιολιά να καούν τα κάρβουνα και να ποθάνει ο Χάρος. Το μανάρι που τραγουδάει το παίζει πολύ επιδέξια το φλαουτάκι, πάντα τέτοια, άξιος, έμπαινε και άλλα υποστηρικτικά. Απλά να το κρατάει το σκουφί γιατί άμα το βγάλει καλή μου, κλασική περίπτωσις "περισσότερο πρόσωπο να πλένω"... Τονε βλέπω βέβαια και μετανιώνω που τελικώς δεν έκατσε να πάω Σάμπατον, γαμώ το σπιτάκι σου Τσιο, τσάμπα το πρήξιμο. Θα ήταν μια βραδιά ατέλειωτου οφθαλμόλουτρου...

Αυτά για σήμερα, θα επανέλθω ακόμα δριμύτερη (φορέστε ζώνες αγνότητας) next time με Ελλάδα-χώρα του φωτός, Ηνωμένο Βασίλειο για περισσότερο οφθαλμόλουτρο με Νικολάκη Χολμς, Ιταλία για να γελάσουμε και λίγο, και Νορβηγιάρα που ότι κι αν πω δε σε ξεχνώ και ας σε είδα 2 ώρες μόνο.

Αντίος αμίγος,
v.n.t.

Μια ντουζίνα ταινιάρες

Γειά σας, γειά σας!
Σήμερα ενεπνεύσθην να σας κάνω νιανιά τις αγαπημένες μου ταινίες.
Δείτε τις κιόλας, άντε να μορφωνόμαστε λίγο!!

12. 

Κατανοώ αναγνώστη μου ότι μια έκπληξη στην προκάλεσα αφού δε σταματώ να κράζω τους κιτρινιάρηδες τύπους. I don't like them ρε παιδί μου. Υπήρξε όμως ένας (Θιός σχωρέστον) που μας στερέωσε τα γυαλιά γερά στη μύτη με την απίστευτη εικόνα του, με την μαεστρία στην τεχνική, με τα εξαιρετικά σενάρια (διασκευασμένα ή μη) και με τις αγέρωχες και επικές ερμηνείς των ηθοποιών του. Εδώ, ο Ακίρα Κουροσάβα διασκευάζει το Μακμπέθ τον αλανιάρη. Η ιστορία γνωστή (άμα δεν την ξέρεις ξεστραβώσου βόιδι), οι σκωτσέζοι γίνανε σαμουράιδες, η Λαίδη αναλαμβάνει δράση και δε μένει ρουθούνι κλειστό. Highlight: Η στιγμή που περπατάει το δάσος του Ντάνσινεϊν.

11.

H πρώτη μεγάλη επιτυχία των αδελφών Κοέν, με τη σύζυγο του ενός εκ των δύο (δε θυμαμαι τώρα, άστο) κυρία Φράνσις ΜακΝτόρμαντ να δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας ως χαζομπατσίνα που τελικά αποδεικνύεται διάολος. Στηβ Μπουσέμι και Πέτερ Στόρμαρε (<3) αναλαμβάνουν το ρόλο των κακών και τα κάνουν όλα λαμπόγυαλο. Έξυπνο στόρι, εξαίσιες ερμηνείες και highlight? Μα φυσικά το αξέχαστο φινάλε με τα πριονίδια. Nuff said.

10.

O απαισιότατος δράκος του Ντίσελντορφ. Μια από τις πιό ενοχλητικές ταινίες που έχω δει. Ο κύριος Λόρρε είναι απίστευτα πειστικός στο ρόλο του δολοφόνου (και όχι μόνο?) κοριτσιών, είναι μισητός και βδελυρός. Ο μάστερ Φριτς Λανγκ σκηνοθετεί την καλύτερη ταινία του για μένα. Νατουραλιστική, απλοική ίσως, αλλά αριστούργημα με κάποια ίσως πολιτικά πλοκαμάκια (ένεκα και η Δημοκρατία της Βαιμάρης). Ταινία που μπορείς να τη βλέπεις κάθε μέρα, ίσα ίσα για να σιχτιρίζεις τον ελλεινό. Highlight: η στιγμή της αναγνώρισης, Και το κυνήγι ξεκινά.

9.

Άντονι Χόπκινς. Κόκκινος Δράκος. Φάβα. Κιάντι. Δε λέω τίποτε άλλο. Highlight: ΟΛΑ τα πλάνα του Χόπκινς. Απλά.-

8.

Κελ αμούρ, ΚΕΛ ρομάνς. Ιστορία αγάπης από το υπερπέραν, σασπένς, πόλεμος, δάκρυ που κυλάει στα σατάν σεντόνια. Η θεά Ίνγκριντ Μπέργκμαν και ο θεός Χάμφρι Μπόγκαρτ αποφασίζουν να μας ξετινάξουν το είναι με αυτό τον ανυπέρβλητο έρωτα. Άντε και στα δικά μας. Highlight: το τραγούδι το ρημαδιασμένο όταν ξανασυναντιούνται.

7.

Αγαπημένος Λαρς φον Τρίερ. Καστ δισεκατομμυρίων. Ιστορία, μελέτη πάνω στην ανθρώπινη κακία και τη σαπίλα της εξουσίας. Φωτοφραφία και ντεκουπάζ για διάλεξη. Ερμηνείες όπως πάντα βασανιστικές. Πολ Μπέτανι, Στέλλαν Σκάρσγκωρντ. Αχέμ. Highlight: Το λυτρωτικό φινάλε.

6.

Ο υπερμάστορας Άλφρεντ Χίτσκοκ εδώ μας δείχνει το καλύτερο δείγμα δουλειάς του. Σκηνοθεσία? Στόρι? Ανατροπές? Χιούμορ? Όλα τα'χει ο μπαξές και μια Γκρέις Κέλι να σου ομορφαίνει τα πλάνα.
Αυτή η ταινία είναι μιά διάλεξη πάνω στην τέχνη του κινηματογράφου και στην έννοια του ηδονοβλεψία. Και με κάποιο μαγικό τρόπο, αυτά τα δύο, ναι, συνδέονται άρρηκτα. Highlight: η σκηνή με το φλας. Ιδιοφυής!!

5.

Αριστούργημα του Μπεσόν που γράφτηκε σε κάτι μέρες γιατί βαριότανε να περιμένει να αποδεσμευτεί ο Γουίλις και να γυρίσουν την πατάτα το 5ο στοιχείο. Πώς έγινε στη Ντίσνευ που βαριόντουσαν μέχρι να κάνουν την Ποκαχόντας και στο τσάτρα πάτρα βγάλαν ένα Βασιλιά των Λιονταριών? Κάτι τέτοιο. Εδώ η συνταγή έχει: ένα μέρος φατσάρα και ερμηνειάρα χαζοβιόλη ασσασίνου Ζαν Ρενό, ένα μέρος παιδική αθωότητα του κώλου και εκδίκησης εκ Νάταλης Πόρτμαν παιδιόθεν, και τρία ΚΑΝΤΑΡΙΑ ερμηνειάρας και πουστιάς από το θεό μας Γκάρι στα πιό νιάτα του. Τρέλανε μας με το highlight: 1:50 στο αποπάνω τρέιλερ. Σε repeat. Για πάντα.

4.

Ρόμπερτ Βίνε. Ίσως η πρώτη ταινία τρόμου? Ίσως το αριστούργημα του Γερμανικού εξπρεσσιονισμού? Ίσως η πρώτη ταινία με ανατροπή στο φινάλε? Βασισμένο με μύθους του Μεσαίωνα για κακούς που υπνωτίζουν και χρησιμοποιούν τους κοιμισμένους ως δολοφόνους και δε συμμαζεύεται. Τι ωραία και αρρωστημένα που πρέπει να τα περνούσαν τότε στο Μεσαίωνα. Η ταινία από πάνω, σου μεταφέρει όλη αυτή την αρρωστίλα, μέσα σε ένα ονειρικό τοπίο των υπέροχων σκηνικών του Χέρμαν Βαρμ. Highlight σίγουρα το φινάλε που μένεις λίγο παγωτό.

3.

Διαμάντια, πιστόλια και Κουέντιν Ταραντίνο στην πρώτη του ταινία. Ό,τι μπορεί να πάει στραβά, απλά πάει χειρότερα. Χάρβι Καιτέλ, Στηβ Μπουσέμι, Μάικλ Μάντσεν και Τιμ (παναγία βόηθα) Ροθ (<3) δίνουν μια επική κλωτσιά στη καριέρα του νεανία Κουέντιν και απογειώνουν ένα ήδη ιπτάμενο σενάριο. Μια από τις πρώτες ταινίες που είδα στη ζωή μου, και σίγουρα μια από τις καλύτερες. Highlight: το backstory του μπάτσου με την ερμηνειάρα του Τιμ Ροθ.

2.

Την έχω ρημάξει απλά αυτή την ταινία. Μετά απο τουλάχιστον 50 θεάσεις και 2 εργασίες στη σχολή και άπειρες συζητήσεις και άλλες τόσες αναγνώσεις του ομώνυμου θεατρικού έργου, πραγματικά δεν έχω τί να πω. Γιατί να το δεί κανείς? Για μια μεγαλοφυή παρουσίαση του Άμλετ μέσω δύο κομπάρσων? Για τις εικόνες που παίρνει για το υστερο-μεσαιωνικό θέατρο του δρόμου? Για την υποκριτική τελειότητα Ροθ, Όλντμαν και Ντρέιφους? Για τη φάτσα του Γκάρι σε όλη την ταινία που είναι λες και κάτι του διαφεύγει? Για το αδιόρατο βρετανικό χιούμορ? Διαλέγεις και παίρνεις. Highlight: η σκηνή στα λουτρά.

1.

Εδώ πια δεν έχω τι να πω. Εμβληματική ναι, ποιητική ναι, φιλοσοφική σίγουρα. Ο θείος Ίνγκμαρ. Ο λόγος την Σουηδομανίας μου. Πάλι μεσαιωνικά μπουλούκια. Μαξ φον Σύντοφ. Η ταινία αυτή είναι μέρος της ζωής μου, δεν έχει εξήγηση γιατί μ'αρέσει. Από την πρώτη φορά που την είδα η ζωή μου άλλαξε. Αυτό. Highlight: όλη η ταινία. Highlighter: ο χορός του φινάλε.

Άφησα πολλές εκτός, το ξέρω. Νονοί, Νοσφεράτου, κι άλλος Μπέργκμαν, λίγος Τζάρμους. Κάμποσοι Ιταλοί του νεορεαλισμού, 2-3 Γερμανοί, ολίγο από Νουβέλ Βαγκ. Το ποστ όμως είναι για τις αγαπημένες μου. Να λες και ευχαριστώ που δεν έβαλα το Lion King μέσα.

Σε φιλώ πολύ σαν το μονταζ του "Σινεμά ο Παράδεισος",
Λαλάγκι

Μύρισε καμμένο?

Κααααααλημέρα
Χωρις πολλά πολλά. Τραγούδια που μας κάνουν υπερήφανους που είμαστε Έλληνες.
Απαυγάσματα ποίησης.
Κόλαφοι μουσικής.
Ίνσταντ κλάσσικς, που λέμε και στη Μεσσηνία τη λεβεντογέννα

Ξεκινάμε με Παντελάρα Παντελίδη και το τραγούδι-ΔΙΑΛΕΞΗ στην τονικότητα και την ορθοφωνία της Ελληνικής γλώσσας (δακιρίσω, κάποτέ, κοριμί, καμνιά, ξερωπολύκαλα, γκλέφτη). Επίσης για πρώτη φορα σε ελληνικό τραγούδι σπάμε τις αλυσίδες της ομοφοβίας και του πούστη του σεξισμού και ακούμε ένα ΑΝΤΡΑ να νιώθει ευάλλωτη, να λέει το αγόρι του "άντρα δειλό" που μπαινοβεγαίνει σαν τον γκλέφτη στο κοριμί του. Δε λέω πολλά γιατί οι ραψωδίες του Παντελή είναι σελφ-εξπλάνατορυ και ο καθείς πρέπει να βγάζει τα δικά του νοήματα. Μόνο οι rawk φίλοι, προσέχτε την ανελέητη λικιά (εκ του lick μάνα μου, δούλεψέ το) στο δεύτερο λεπτό νταν.

Εδώ μια χιπχοπ χαρντκορίλα που αν και δε γνωρίζω πολλά από αυτή τη μουσική, φαντάζομαι οτι έχει ήδη γίνει κλάσσικ. Στα γκέτα του Μπρονξ και του Μπρούκλυν οι σχολές χιπχοπ κλείνουν η μία μετά την άλλη γιατί δεν κατάφεραν να βγάλουν αντίστοιχα βλαστάρια. Ο Σταμάτης απογειώνει με το ρεφραίν και μας αποδεικνύει πόσο τεράστιος επαγγελματίας είναι καταφέρνοντας να φαίνεται ζωντανός ενώ έχει ήδη πεθάνει από υπερβολική δόση. Πόσο Ρισπέκτ. Δώκε σημασία στη κλαρινολεπτομέρεια που είναι και η έθνικ πουτανιά που θα δώσει στο "κομμάτι" γκράμια, εμτιβι αγουώρντς και το Μέγα βραβείο της επιτροπης του φεστιβάλ Καννών.

Πίνω δυό γουλιές εσπρεσσάκι παγωμένο και προχωρώ. Ελένη Χατζίδου. Όπως μας πληροφορεί το τοπ σχόλιο του εν λόγω οφίσαλ βίντεο, ένας αυθεντικός γερμανικός ποιμενικός. Τραγούδι με αρχιδάρες λέμε. Σε χώρισε καλή μου και περιμένει να του πεις και ευχαριστώ? ΟΧΙ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ, κυρίες ναι, αλλά μέχρι ένα σημείο. Έχει και απαιτήσεις το μοσχάρι, άκουσον άκουσον!!! Η ροκιά επανέρχεται, οι τόνοι κάπου χάνονται (θελώ-να -σύζητάς), ο στίχος στάζει πόνο και φαρμάκι. ΚΑΙ ΝΑΙ. Το τραγούδι ανήκει στο Παντελάρα Παντελίδη. Δεν τα λέει μόνος του. Προσφέρει και σε άλλους, να έχουν τα νέα παιδιά ένα ρεπαρτόριο να πατήσουν. Α ρε ψυχάρα Παντελή, πόσο Καρκίνος παίζει να είσαι. Κάτσε να δω (...) Τοξότης? Χάνω πάσα ιδέα για τους Τοξότες. Όχι οτι είναι και καμιά ιδεάρα. Τελοσπάντων, πίσω στην ποιότητα. Τοιμάσου για το γκράντε φινάλε.

Έφη Φάκινγ Σαρρή. Νέο Χιτ. Οστεοπώρωση.
Τι να πιάσεις. Τη μουσικάρα? Την ελεκτροebmιά με trance επιρροες απο Φοίβο (τότε που ο Φοίβος το πειραμάτισε ζηλεύοντας το Μήτσο τον Κοργιαλά \m/) και πέρασμα-γέφυρα α-λά Σαρμπέλ γαμώ το στανιό μου? Δε μπορω να σταματήσω το headbanging.
Μήπως να πιάσουμε το στίχο? Θα παραθέσω απλά το ρεφραίν και θα καταλάβεις ότι μιλάμε για επανάσταση όπως στη δεκαετία του '60 που ο Μίκης μελοποίησε Ελύτη και Σεφέρη. Το ίδιο φρόνημα, η ίδια ανατριχίλα στο άκουσμα, η ίδια εθνική fucking υπερηφάνεια.
"Σε ποιά μιλάς μ'αυτό το Ύφος?
Μήπως με μπέρδεψες με κάποια (χ)άλλη ίσως?
Σε ποιά μιλάς μ'αυτό τον τρόπο?
Χάσου απ'τα μάτια μου, κοπάνα τη, γαμώτο"

Δε μπορώ να γράψω άλλο, ούτε για το βίντεο που είναι αντάξιο καλλιτεχνικά του High Hopes τουλάχιστον, ούτε για τις οσκαρικές ερμηνείες. Δε μπορώ, τα δάκρυα έχουν θολώσει τα μάτια μου, τα χέρια μου τρέμουν και μου έχει πέσει κι ο σίδηρος. Ένα απλό ανθρώπινο σώμα δεν αντέχει εύκολα την πίεση τόσων ΤΟΝΩΝ τέχνης. Τι να κάνω, λύγισα.

Αντιός αμίγος
Tricky.V

Ανία και ζώδια

Καλημέρα αγαπητό μου ημερολόγιο.
Σήμερα βαριέμαι (τι πρωτότυπο, ξέρω) και κάθομαι και βλέπω τα ζωδιακά των φίλων μου (ή και όχι) και τσακώνομαι από μέσα μου μαζί τους. Όχι προβλέψεις και τέτοια... Τις περιγραφές των ζωδίων διαβάζω και των πλανητών, οίκων και λοιπών χόκους πόκους.

ΠΙΧΙ λέμε τώρα εντελώς τυχαία ας διαλέξουμε μια Σελήνη μετά από κλήρωση.
Η Σελήνη στην Παρθένο 
Είσαι από τα άτομα που δεν ξεφεύγουν πότε από τον έλεγχο! Διατηρείς ένα πρόγραμμα στη ζωή και κανείς δεν μπορεί να στο διαταράξει. Είσαι ένα υπεύθυνο και άξιο εμπιστοσύνης άτομο, με μεγάλη ευστροφία και αμεσότητα. Δεν θέλεις να πληγωθείς, φοβάσαι την απογοήτευση, για αυτό και προσπαθείς να προφυλάσσεις τον εαυτό σου επιλέγοντας τα ασφαλή μονοπάτια της λογικής. Δίνεις σημασία σε κάθε μικρή λεπτομέρεια και έχεις μεγάλη παρατηρητικότητα. Μπορεί να μην εκδηλώνεις τα συναισθήματά σου με λόγια, όταν όμως αισθάνεσαι κάποια πράγματα για έναν άνθρωπο, φροντίζεις με τις πράξεις σου αλλά και με την πίστη και την αφοσίωσή σου να φανερώνεις όλα όσα κρύβεις μέσα σου! Έχεις μία εμμονή με την καθαριότητα αλλά και με την υγεία και φροντίζεις ο χώρος που εργάζεσαι και ζεις να είναι καθαρός, λειτουργικός και να επικρατεί η εντέλεια.
Κοινώς, γαμιέται η Σελήνη στην Παρθένο. Απλά στο λέει με περισσότερα λόγια για να μη νομίζεις οτι βαριόταν να ασχοληθεί μαζί σου. Θα μπορούσε να σου λέει οτι μας έχει κάνει τη ζωή μαρτύριο και τα νεύρα ζαρτιέρες και τ'άντερα κοκορέτσι χωρίς τη σούβλα.

Μια άλλη τυχαία Σελήνη (ΠΙΧΙ λεμε) μπορεί να είναι ααααυτή
Η Σελήνη στον Ζυγό 
Είσαι ένα γλυκύτατο και ευγενικό πλάσμα με αγνή ψυχή και καλοπροαίρετες διαθέσεις. Θέλεις να ζεις και να κινείσαι σε ένα άνετο και καλαίσθητο περιβάλλον και σου αρέσουν τα λούσα και η πολυτελής ζωή! Ντύνεσαι πάντα με την τελευταία λέξη της μόδας και σου αρέσει να φροντίζεις τον εαυτό σου και να βρίσκεσαι πάντα σε φόρμα. Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την κομψότητα και την γοητεία σου. Θέλεις να διατηρείς ήρεμες σχέσεις γύρω σου, δεν τα πας καλά με την μοναξιά και μπορείς να κάνεις αρκετούς συμβιβασμούς προκειμένου να μην διαταράξεις την αρμονία στη ζωή σου. Πολλές φορές όμως κάνεις τόσες πολλές υποχωρήσεις που άθελά σου οδηγείς τις καταστάσεις σε σημείο που δεν σε συμφέρει. Προσαρμόζεσαι εύκολα και γρήγορα σε κάθε κατάσταση, αλλά πολλές φορές διχάζεσαι και θέλεις μία ώθηση για να πάρεις κρίσιμες αποφάσεις στη ζωή σου.Δηλαδή είσαι και γαμώ τα άτομα. Έχεις βέβαια κάποια ελαττωματάκια λόγω αναποφασιστικότητας, αλλά λύνονται μωρέ. Αρκεί να το αποφασίσεις. Σύντομα.
QUIZ με έπαθλο λουκουμόσκονη: βρείτε ποιά Σελήνη ανήκει στην υποφαινόμενη και κερδίστε!
(Εξαιρούνται του διαγωνισμού: η Μαρίνα και όσοι άλλοι έχουν Σελήνη στην Παρθένο.)

Πάμε Αφροδίτη να διαλέξουμε πάλι εντελώς τυχαία
Η Αφροδίτη στον Υδροχόο
Είναι γνωστό ότι δεν τα πας καλά με τις μόνιμες δεσμεύσεις και προσπαθείς όσο μπορείς περισσότερο να διατηρείς την ελευθερία σου. Ο γάμος για σένα είναι μία σύμβαση και τίποτα παραπάνω και θα προσπαθήσεις στη ζωή σου να τον αποφύγεις ή όταν τον πραγματοποιήσεις θα είναι με πολύ φιλελεύθερο τρόπο. Θεωρείς ότι όλες οι σχέσεις στηρίζονται στα αγνά φιλικά συναισθήματα και είναι προτιμότερο στη ζωή να έχουμε ανθρώπους που θα μας δένει μαζί τους μία βαθιά και ουσιαστική φιλία, παρά οτιδήποτε διαφορετικό! Κάνεις εύκολα νέες γνωριμίες και η παρουσία σου γίνεται πολύ αγαπητή. Σου αρέσει να συναναστρέφεσαι και με άτομα από ξένες χώρες και δεν έχεις κανένα στοιχείο ρατσισμού στην προσωπικότητά σου! Θέτεις υψηλούς στόχους και βιάζεσαι να τους κάνεις πολύ γρήγορα πραγματικότητα, χάνεις όμως πολύ εύκολα την υπομονή σου!  
ΑΓΝΑ ΦΙΛΙΚΑ ΑΙΣΘΗΜΑΤΑ. Πάμε πάλι. Αγνά. ΚΑΙ φιλικά. ΚΑΙ αισθήματα. Η Αφροδίτη εδώ μας μαθαίνει την παροιμία "Φίλοι, φίλοι καριοφύλλι, σου γαμώ και το καντήλι".Τι να πεις, σαπίλα.

Μια άλλη? Θέλεις κι άλλη???? Τυχαία πάντα
Η Αφροδίτη στον Κριό 
Το αλατοπίπερο στον έρωτα είναι το κυνήγι και εσύ θέλεις να έχεις πρωταγωνιστικό ρόλο στην ερωτική κατάκτηση. Είσαι ένα άτομο γενναιόδωρο, εκφραστικό και πολύ εξωστρεφές. Έχεις ταλέντο στο φλερτ και μεγάλη επιμονή για να κατακτάς τους ερωτικούς σου στόχους. Ερωτεύεσαι και ενθουσιάζεσαι πολύ εύκολα, ωστόσο πολύ γρήγορα βαριέσαι και ψάχνεις νέες προκλήσεις. Όταν επιβεβαιωθείς ότι κατέκτησες έναν στόχο, τότε γρήγορα ρίχνεις τα δίχτυα σου αλλού, ενώ όταν ένα άτομο σε διατηρεί σε μία διαρκή αμφιβολία, κολλάς και παθιάζεσαι! Δεν τα πας καλά με τις συναισθηματικές εξαρτήσεις, για αυτό και προσπαθείς να παίρνεις τις σχέσεις σου πιο ανάλαφρα. Είσαι άτομο ανεξάρτητο και αυστηρά προσηλωμένο στο σκοπό του, κάπως επιδεικτικό, αλλά και με ζεστή καρδιά
Δηλαδή ναι μεν γαμάς και δέρνεις ΑΜΑ ΘΕΣ αλλά συνήθως σου βγαίνει σε πιό εκνευριστικό τύπου: θέλωθέλωθέλωθέλωθέλωθέλω-κάθεται-δε θέλωωωωωωω. Αυτή η Τίτη μας διδάσκει τα νοήματα της παροιμίας "Άρτσι-Μπούρτζι και Λουλάς"

Δε λέω άλλα για να μη λένε κακιά αλλά παραθέτω ένα άρθρο ποταμό περί ζωδιακών αποσταγμάτων που τσίμπησα στο astrology.gr:

Τι είπαν όταν βρέθηκαν...

Στον Κριό

Ήλιος: Κικιρίκου!
Σελήνη: Το γοργόν και χάριν έχει
Ερμής: Άντε, ξημερώσαμε...
Αφροδίτη: Τα κορμιά και τα μαχαίρια, εύκολα αλλάζουν χέρια
Άρης: Ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε!
Δήμητρα: Σε όποιον αρέσουμε, για τους άλλους δεν θα μπορέσουμε...
Δίας: Η αρχή είναι το ήμισυ του παντός.
Κρόνος: Τα πρώτα εκατό χρόνια είναι δύσκολα.
Ουρανός: Πάλης ξεκίνημα, νέοι αγώνες.
Ποσειδώνας: Η ζωή μου όλη, είναι μια θυσία, που σκοπό δεν έχει, ούτε σημασία...
Πλούτωνας: Εμπρός της γης οι κολασμένοι!
Ωροσκόπος: Έχεις πιστόλι στην τσέπη η χαίρεσαι πολύ που με είδες;

Στον Ταύρο
Ήλιος: Εδώ Γη... Ακούει κανείς;
Σελήνη: Βάλε κι άλλο πιάτο στο τραπέζι.
Ερμής: Πότε θα φάμε;
Αφροδίτη: Τρώγε για να ζεις και ζήσε για να τρως.
Άρης: Ο καλός μύλος, όλα τα αλέθει.
Δήμητρα: Η διασημότητα είναι καλή μόνο για ένα πράγμα: θα δεχθούν την επιταγή σου σε μια μικρή πόλη.
Δίας: Φάε πίε και ευφραίνου.
Κρόνος: Μάζευε κι ας ειν’ και ρώγες...
Ουρανός: Πέτρα που κυλάει, χόρτα δεν μαζεύει
Ποσειδώνας: Φάτε μάτια ψάρια και κοιλιά περίδρομο.
Πλούτωνας: Άνοιξε πέτρα για να μπω...
Ωροσκόπος: Πετραδάκι - πετραδάκι για τα σένα το ‘χτισα...

Στους Διδύμους
Ήλιος: Βίοι παράλληλοι
Σελήνη: Η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα;
Ερμής: Άσπρη πέτρα ξέξασπρη κι απ’ τον ήλιο ξεξασπρότερη, μια πάπια μα πια πάπια, μια πάπια με παπιά...
Αφροδίτη: Από δω ο σύζυγος... Κι από δω το αίσθημα μου
Άρης: Σκέπτομαι, άρα υπάρχω
Δήμητρα: Δεν με νοιάζει τι θα λες, αρκεί να προφέρεις σωστά το όνομα μου.
Δίας: Η ομάδα ξεδιπλώνεται σαν βεντάλια, ο ξανθομάλλης αρχηγός που πρόσφατα απασχόλησε τους πάντες με την επικείμενη μεταγραφή του, κάνει μια μαγική πάσα και ο Ανδαλουσιάνος σέντερ φορ έρχεται από πίσω σαν τρέιλερ και κάνει αυτό, που ξέρει τόσο καλά...
Κρόνος: Γκολ
Ουρανός: Και όμως κινείται!
Ποσειδώνας: Λέγε, λέγε, στο τέλος κάτι θα μείνει.
Πλούτωνας: Big Brother
Ωροσκόπος: Αδέλφια μου, αλήτες, πουλιά...

Στον Καρκίνο
Ήλιος: Τραβάτε με κι ας κλαίω.
Σελήνη: Πίνω για να ξεχνώ τον πόνο…
Ερμής: Είσαι ανάμνηση παλιά, κίτρινο γράμμα στο συρτάρι...
Αφροδίτη: Ιστορία μου, αμαρτία μου, λάθος μου μεγάλο
Άρης: Οι αναμνήσεις γίνανε βόλια, να πέτρωνες καρδιά μου δόλια, να μη σε πλήγωναν...
Δήμητρα: Λαέ του ζωδιακού...
Δίας: Σπίτι μου, σπιτάρα μου!
Κρόνος: Πωλείται όπως είναι επιπλωμένο, με αναμνήσεις χιλιάδες φορτωμένο
Ουρανός: Όπου γη και πατρίς
Ποσειδώνας: Μια φορά κι έναν καιρό...
Πλούτωνας: Ανδρών επιφανών, πάσα γη τάφος
Ωροσκόπος: Mama mia!

Στον Λέοντα
Ήλιος: Που είναι οι αυλικοί;
Σελήνη: God save the Queen!
Ερμής: Δεν έχω να δηλώσω τίποτα πέραν της μεγαλοφυΐας μου.
Αφροδίτη: Καθρέφτη, καθρεφτάκι μου, ποιά είναι η πιο όμορφη στον κόσμο;
Άρης: Αν κάνω άτακτη ζωή, δικός μου είναι λογαριασμός...
Δήμητρα: Το χρήμα πολλοί εμίσησαν, την δόξαν ουδείς!
Δίας: Η ζωή είναι πολύ μικρή, για να είναι θλιβερή.
Κρόνος: Αμαρτίες γονέων, παιδεύουσι τέκνα
Ουρανός: Τρελή κι αδέσποτη παρ’ όλη την αγάπη, έτσι σε θέλω κι έτσι είσαι αληθινά...
Ποσειδώνας: Θα τον μεθύσουμε τον Ήλιο, σίγουρα ναι...
Πλούτωνας: Ο βασιλεύς απέθανε, ζήτω ο βασιλεύς!
Ωροσκόπος: Μα, που άφησα το καλάμι;

Στην Παρθένο
Ήλιος: Καθαρές λύσεις!
Σελήνη: Αχ, ένα σπυράκι...
Ερμής: 0101100111001
Αφροδίτη: Είμαι η Μαίρη Παναγιωταρά, μια εργαζομένη μητέρα, μια καλή νοικοκυρά...
Άρης: Εν-δυό, εν-δυό!
Δήμητρα: Οι πολιτικοί και οι γυναίκες πρέπει να προσέχουν τις περιφέρειες τους
Δίας: Το τερπνόν μετά του ωφελίμου
Κρόνος: Αργία μήτηρ πάσης κακίας
Ουρανός: Αρνούμαι να πιστέψω ότι ο Θεός παίζει ζάρια με το Σύμπαν
Ποσειδώνας: Άρμεγε λαγούς και κούρευε χελώνες.
Πλούτωνας: Σκάσε και σκάβε!
Ωροσκόπος: Εγώ, απλά, εκτελούσα διαταγές.

Στον Ζυγό
Ήλιος: Να μείνω ή να φύγω;
Σελήνη: Αυτή δεν είναι συγκέντρωση, είναι σεισμός!
Ερμής: Άρχεται η ψηφοφορία.
Αφροδίτη: Πα, πα, πα... Άπαπαπαπα!
Άρης: Ευχαρίστως θα σκότωνα για ένα Νόμπελ Ειρήνης...
Δήμητρα: Σε ποια κάμερα κοιτάω;
Δίας: Μονά-ζυγά δικά μου!
Κρόνος: Όλα του γάμου δύσκολα κι η νύφη γκαστρωμένη.
Ουρανός: Τους ζυγούς λύσατε...
Ποσειδώνας: Σπίτι χωρίς κέρατο, δάσος δίχως έλατο.
Πλούτωνας: Η μόνη γυναίκα που ξέρει σίγουρα που είναι ο άνδρας της είναι η χήρα.
Ωροσκόπος: My name is Gray... Dorian Gray.

Στον Σκορπιό
Ήλιος: Κάποιος να ανάψει τα φώτα!
Σελήνη: Όταν είμαι καλή είμαι πολύ καλή... Όταν είμαι κακιά είμαι καλύτερη!
Ερμής: Γελά καλύτερα όποιος γελά τελευταίος.
Αφροδίτη Αχ, βαχ!
Άρης: Ρίξε στο κορμί μου σπίρτο να πυρποληθώ...
Δήμητρα: Οι ηθοποιοί δουλεύουν όλη τους τη ζωή για να γίνουν γνωστοί και μετά φορούν μαύρα γυαλιά για να μην τους αναγνωρίζουν.
Δίας: Είναι πολλά τα λεφτά, Άρη!
Κρόνος: Της νύχτας τα καμώματα, τα βλέπει η μέρα και γελά.
Ουρανός: Όχι άλλο κάρβουνο!
Ποσειδώνας: Μαύρη ζωή που κάνουμε, εμείς οι μαύροι κλέφτες
Πλούτωνας: Σκότος ην άνω της αβύσσου
Ωροσκόπος: Την χούφτωσες; Χούφτωστην!

Στον Τοξότη
Ήλιος: Το βασίλειο μου για ένα άλογο!
Σελήνη: Μια ωραία πεταλούδα
Ερμής: Έτερα, πτερόεντα
Αφροδίτη: Άσπρα, κόκκινα, κίτρινα, μπλε, καραβάκια στο ταξίδι, δεν με παίρνετε καλέ...
Άρης: Η πένα είναι δυνατότερη από το ξίφος.
Δήμητρα: Όπου γάμος και χαρά, η Βασίλω πρώτη...
Δίας: Η ζωή έγινε απίστευτα καλύτερη, από τότε που σταμάτησα να την παίρνω στα σοβαρά.
Κρόνος: Στερνή μου γνώση να σ’ είχα πρώτα.
Ουρανός: Πετάει ο γάιδαρος; Πετάει!
Ποσειδώνας: Από την πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλα
Πλούτωνας: Απεταξάμην, απεταξάμην!
Ωροσκόπος: Πέρα βρέχει...

Στον Αιγόκερω
Ήλιος: Αρχή, άνδρα δείκνυσι
Σελήνη: Η γυναίκα του καίσαρα δεν αρκεί να είναι τίμια, πρέπει και να φαίνεται τίμια.
Ερμής: Τυχαίο; Δεν νομίζω!
Αφροδίτη: Υποκρίνομαι, στο λέω υποκρίνομαι...
Άρης: Του άντρα του πολλά βαρύ, μην του μιλάτε το πρωί
Δήμητρα: Τι λέει το πρωτόκολλο;
Δίας: Ιδού η Κορώνη, ιδού και ο μπάρμπας!
Κρόνος: Μέτρον άριστον
Ουρανός: Που είναι αυτός ο Λαέρτης;
Ποσειδώνας: Η φαντασία στην εξουσία
Πλούτωνας: Μεγάλα καράβια, μεγάλες φουρτούνες.
Ωροσκόπος: Η γριά κότα έχει το ζουμί

Στον Υδροχόο
Ήλιος: Αλλαγή κι απάνω τούρλα
Σελήνη: Όλοι είμαστε σχιζοφρενείς, αλλά εκείνος που μπορεί να αναλύσει τις παραισθήσεις του, αποκαλείται φιλόσοφος.
Ερμής: Η μεγαλοφυΐα απέχει ελάχιστα από την τρέλα.
Αφροδίτη: Φίλοι, φίλοι, καριοφίλι.
Άρης: ΠΑΟ-θρησκεία-θύρα 13!
Δήμητρα: Πρέπει να αλλάξουμε τον κόσμο γρήγορα, αλλιώς θα μας αλλάξει αυτός.
Δίας: Ζήτω η διαφορά!
Κρόνος: Δεν θέλω τέτοιους φίλους, που θέλουν να με βλέπουν να πονώ...
Ουρανός: Καπιταλισμός είναι η εκμετάλλευση του ανθρώπου από τον άνθρωπο, ενώ σοσιαλισμός είναι ακριβώς το αντίθετο.
Ποσειδώνας: Όλοι θα θέλαμε να ψηφίσουμε τον καλύτερο αλλά δεν είναι ποτέ υποψήφιος
Πλούτωνας: Δεν μπορείς να βάλεις πέντε λύκους κι ένα πρόβατο να ψηφίσουν τι θα φάνε για δείπνο.
Ωροσκόπος: Παρ’ τ’ αυγό και κούρεφτο...

Στους Ιχθείς
Ήλιος: Μη μου τους κύκλους τάραττε!
Σελήνη: Έχω ένα όνειρο...
Ερμής: Καλημέρα Ζυγέ
Αφροδίτη: Είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα...
Άρης Κι εσύ τέκνον Βρούτε;
Δήμητρα: Με το να γίνεις μάρτυρας, κατορθώνεις να γίνεις διάσημος χωρίς να έχεις ταλέντο.
Δίας: Βαπτίζω το κρέας, ...ψάρι!
Κρόνος: Στο κελί 33, μέσα στον Κορυδαλλό...
Ουρανός: Το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του!
Ποσειδώνας: Η αλήθεια δεν είναι ποτέ μόνο μία. Γι’ αυτό και δεν υπάρχει.
Πλούτωνας: Φεύγω κι αφήνω πίσω μου συντρίμμια...
Ωροσκόπος: Σιγή ιχθύος  
(Για τους ΠΟΛΥ άσχετους. 1-Ήλιος είναι το ζώδιο. Δηλαδή εγω που είμαι Αιγόκερωωως έχω Ήλιο στον Αιγόκερωωωω, καταλάβαμεεε? 2-Άμα δεν ξέρεις πού έχεις τί, αυτό είναι δικό σου πρόβλημα, βρες τα όπως όλοι εμείς που νοιαζόμαστε για το μέλλον μας.)

Αυτά για σήμερα, σε φιλώ αιγοκερίσια (δηλαδή με έκφραση αηδίας-τρόμου και χωρίς πολλά πολλά, μην παίρνουμε και δικαιώματα, πατάς τα όρια),

Λού.

"Περπατάς με μια άνεση μέσα μου, και ξεχνάς και πατάς τα όριά μου" (Λυσσάξτε Ρίτσο, Καβάφη και Τζων Κητς)

La Norvège, douze points

Όπως μου είχα υποσχεθεί το επόμενο ποστ από το προηγούμενο, δηλαδή τούτο δω το ποστ είναι αφιερωμένο στην όμορφη Νορβηγία μας. Δώδεκα αγαπημένα τραγούδια από ισάριθμους καλλιτέχνες αλφαβητικώς συντεταγμένους και ανεξαρτήτως στάιλ. Μην είμεθα μουνόχνωτοι.

Ξεκινάμε με ένα από τα "θεατρικά"  Arcturus. Ερμηνειάρα από Garm όπως πάντα, στίχοι για ανάλυση από Βαγενά και πάνω (inside joke θεατρικού) και μουσικές εμπνεύσεις Sverd που τον λες και ψιλο-εγγύηση τον άνθρωπο. Και το παίζει και πολύ επιδέξια το κλειδοκύμβαλλο.

Συνεχίζουμε με Borknagar και το πιο κολοσσιαίο τραγούδι του καλού τους άλμπουμ Quintessence. Λες και έχουν βγάλει κακό άλμπουμ κι αυτοί. Εδώ έχει Σίμεν Χέστνες, για τον κόσμο ICS Vortex, να μας κάνει γυμναστικές επιδείξεις με τις φωνητικές χορδές του. Nothing but the process is infinite.
Eternal, endless, indefinite. Κι άμα σ'αρέσει.

Και προχωρώ με τα μανάρια του Όσλο(υ) να τα έχουν πιάκει τα ψυχολογικά τους και να σκέφτονται σκοινιά, σαπούνια, και πιο καλή η μοναξιά απο σένα που δε φτάνω. Ο Σίμεν σκαλωμένος γιατί δεν του δώσαν λόγια εδώ και έτσι κάθεται και το παίζει μπασοντουλάπα. Το ζεύγος της αγίας παρασκευής παραβγαίνει στο ποιός μπορεί να είναι πιο ελλεεινός και έχουμε αποτέλεσμα Σαγκράτ- Σειληνός: 1-1.

Εδώ το έχουμε ρίξει στην εναλλακτική πχοιότητα. Take-the-egg-and-give-it-a-haircut-metal για πολυ κατεστρ.... εεεεεεχμ ψαγμένους. Vicotnik φατσάρα. Στιχουργία α λα φιλοσοφί νορβεζιέν. Μουσική άρτζι μπούρτζι και λουλάς. ΩΡΑΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ.

Και αφού σ'έφτιαξα με την παραπάνω ινταστριαλιά, πάρε και ενα μαλακοκαβλέ πάουερ. Νόμιζες οτι έχει ξεφύγει απο αυτή τη μάστιγα η εν λόγω χώρα λόγω κρύου, αποστάσεων και ευκολίας στην αυτοκτονία?? ΟΧΙ και όμως υπάρχουν αυτά εδω και κάτι άλλα να το κρατάνε τρου. Και διάλεξα και μπαλάντα με τσιρίδια εξεπίτηδες. Για να εκτιμάς και λίγο την ποιότητα.

Το καμάρι του Τέλεμαρκ. Ο Γιόρναρος. Που λέγαμε πριν μαλακοκαβλέ? Καμία σχέση αγάπη μου, εδώ μιλάμε για φωνή από το υπερπέραν. Πήρε το απο πάνω το ασματάκι απο την κυρα-Κάργια (Κούρουνεν) και από απλό μελιστάλαχτο (τύπικαλ Κάργια) το έκανε τραγουδάρα για μεταμεσονύκτιες συναντήσεις με έτερα ημίσεα.

Αμερικάνοι ναι. ΑΛΛΑ. Για κάποια χρονάκια τους ανέλαβε το Νορβηγόπουλο Ρόυ Σέτρε Καντατάτ και τους έκανε νοματαίους. Το εν λόγω λάιβ έλαβε χώρα στα Όσλα τα εξωτικά και το άσμα είναι πολύ ελεύθερη διασκευή μιας τιριτόμπας του Edvard Grieg από τον Περ Γκυντ (να διαβάζουμε και κανέναν Ίψεν). Θαυμάστε πακιστανο-ινδική ομορφία και καρίσμα, λυσσιάρες.

Άλλα μανάρια από δω. Τα καμάρια της Ρούγκαλαντ γκάνιασαν να τραγουδάνε τόση ώρα και σου λέει φέρε λίγο αιματάκι να ξεπλύνω τη λαδίλα από το ψητό. Τραγουδάρα, βιντεάρα, πώρωση. ΜΠΛΟΥΝΤ ΤΕΡΣΤ.

Ο κύριος Σίμεν στη βασική του μπάντα μας κονιορτοποιεί το είναι. Αυτά.

Ο Σάτυρ και ο Φροστ στο αγαπημένο μπλακ&ρολ στιλάκι τους. Τι αγόρια στιλάτα είναι αυτά. Tι εμπόρευμα βγάζει το Όσλο τελικώς. Βέβαια αυτοί οι δυό παίζει ασχημα να παίρνονται και είναι κρίμα για μας τις στρέιτ ψυχές να βλέπουμε το απολειφάδι το Φροστ να ξεκοκαλίζει το Σατυράκι που είναι καλό παιδί και Τοξοτάκι. Τελοσπάντων.

Tο πήραμε πιό επαρχιακά με μια εκδρομούλα στο μαγευτικό Τρόντχαιμ και τη μεγαλύτερη μουχρίτσα της Νορβηγίας. Ο κύριος "εγω δεν ξέρω τίποτα, απλά βοήθησα το φίλο μου να θαψει τα ματωμένα του ρούχα, και δε ρώτησα ποιανού είναι το αίμα και μετά που έμαθα οτι το ίδιο βράδυ κ α π ο ι ο ς έφαγε λάχανο το Γιουρόνυμους ΟΥΤΕ ΠΟΥ ΠΗΓΕ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΟΥ, αλλά τελικά τονε κάρφωσα τον πούστη το Βαργ" μετά το πολυετές μπουζούριασμα βγάζει αυτήν εδώ τη δισκάρα και μας κάνει τα μυαλά σούπα. Όπως του Dead. Νορβηγοχιουμοράκι βρε.

Άρχισα με Γκάρμαρο και κλείνω με Γκάρμαρο γιατί τον ποθώ τον θέλω, θέλω να γεννήσω τα μπάσταρδα παιδιά του. Εϊναι ιδιοφυία και μ'αρέσει αυτό στον άντρα. Άρχισε με κάτι τρακατρούκες στους Ulver και στους Arcturus, δημιούργησε τους Borknagar έτσι για πλάκα, άλλαξε τρακόσασαράνταδυόμισι στυλ στο μαλλί και στη μουσική και ακόμα έχει κάργα ενδιαφέρον. The Future Sound of Music.

Αυτά και για σήμερα. Κουράστηκα και με έπιασε ένα κάτι να ξαναδώ το Όσλο από κοντά. Αααααα λε μεμουάρ....