Βασίλης Τσιτσάνης, ο αναμορφωτής του ρεμπέτικου

Την Κυριακή 18 Ιανουαρίου 1915, ανήμερα του Αγίου Αθανασίου, γεννήθηκε ο Βασίλης Τσιτσάνης στα Τρίκαλα της Θεσσαλίας (εξ ου και το παρατσούκλι του «Βλάχος»). Ήταν το τέταρτο από τα έξι παιδιά του Κώστα και της Βικτωρίας Τσιτσάνη, οι οποίοι κατάγονταν από την Ήπειρο: ο πατέρας του (τσαρουχάς το επάγγελμα) από το Μέτσοβο και η μητέρα του από τα Ζαγόρια.
Τα πρώτα μουσικά ακούσματα του Βασίλη ήταν από μια ιταλική μάντολα που είχε ο πατέρας του. Στο σπίτι τους στα Τρίκαλα μαζεύονταν συχνά παρέες φίλων και ο πατέρας Τσιτσάνης έπαιζε και τραγουδούσε. Τη μάντολα όμως, την οποία αργότερα ένας οργανοποιός τη μετέτρεψε σε μπουζούκι, δεν άφηνε να την αγγίξουν καν τα αγόρια του (ειδικά ο Βασίλης, που έδειχνε μια ιδιαίτερη περιέργεια για το όργανο), καθώς φοβόταν μήπως χάνουν χρόνο από τα μαθήματά τους. Έτσι μπολιάστηκε μουσικά ο μικρός Βασίλης.
Το 1927 πεθαίνει ο πατέρας του και ο Βασίλης μπαίνει για τα καλά στη βιοπάλη, παράλληλα όμως ξεκινάει αθόρυβα, αλλά πολύ δημιουργικά, η πορεία του στη μουσική σκηνή. Τα πρώτα του μαθήματα τα πήρε από έναν Ιταλό μαέστρο, τον Γκιόσα, που εκείνη την περίοδο επισκεπτόταν τα καλοκαίρια τα Τρίκαλα με το Τρίο Μπαρόνι από τη Ρώμη. Ο Τσιτσάνης, σε ηλικία 12 ετών, έπαιζε μαζί τους βιολί στα διαλείμματα του κινηματογράφου Πανελλήνιον, στις προβολές των βωβών ταινιών.

Τραγούδια του Μάη

Του Μαΐου ροδοφαίνεται η μέρα
που ωραιότερη φύση ξυπνάει
και την κάνουν λαμπρά και γελάει
πρασινάδες, αχτίδες, νερά. (Διονύσιος Σολωμός)

Ο Μάιος μας έφτασε, εμπρός βήμα ταχύ!
Τον λόγο να έχει και η μουσική!  Για λιγουλάκι εξευγενισμό!
Μήνας, άρρηκτα ταυτισμένος με την έλευση της άνοιξης, με ιστορία και πολλούς αγώνες, που επιτάσσει άνοιγμα ψυχής!
Λίγα τραγούδια ανάμεικτα, εμπορικά και μη,
που ευτυχώς δεν τα πλακώνει η λησμονιά!

Το Έκτο Πάτωμα στο θέατρο

 Τον Νοέμβριο του 1991κάνει πρεμιέρα στο θέατρο Περοκέ το έργο του Αλφρέντ Ζερί Το Έκτο Πάτωμα. Μια μουσικοχορευτική κωμική παράσταση σε σκηνοθεσία Δημήτρη Έξαρχου, Σκηνικά και Κοστούμια Γιώργου Ζιάκα και χορογραφίες Βαγγέλη Σειληνού.

Ένα έργο σταθμός για το ελληνικό θέατρο. Μια εκ των προτέρων επιτυχημένη συνταγή εφόσον αξιόλογοι δημιουργοί συναντήθηκαν στον ίδιο δρόμο. Ένα γαλλικό έργο που το ανέλαβαν, ξεκινώντας από τη διασκευή της  Άννας Παναγιωτοπούλου, να υπηρετήσουν υποκριτικά εξαιρετικά ονόματα του χώρου. Τη μουσική φυσικά επωμίσθηκε ο Σταμάτης Κραουνάκης, ο οποίος εκείνη την εποχή λαμποκοπούσε με το νέο μουσικό του ύφος, τη φρεσκάδα, τη μοναδικότητα, την αισθαντικότητα, και εδώ βρέθηκε να οιστρηλατεί σε θαυμάσια θεατρικά μουσικά μονοπάτια. Με, εννοείται, τον έξοχο στίχο της Λίνας Νικολακοπούλου, θα γράψει υπέροχα τραγούδια όπως ένα από τα ωραιότερά του, την Κουπαστή, αλλά και το Τραγούδι της Κουτσομπόλας, το Τραγούδι της Ζήλιας ή το Εμβατήριο της Σκούπας, που και τώρα ακόμη ακούγονται με την ίδια ευχαρίστηση και ας μην ξέρουν την προέλευσή τους.