Over Paulien Cornelisse en mijn nieuwe tas

 "Diep in mij huist een homosexuele man". Dat zei Paulien Cornelisse in "Wie is de Mol?", het enige televisieprogramma dat op de onverdeelde aandacht van de hele familie van Dijk kan rekenen. En dat kunnen niet veel programma's zeggen. Programma's kúnnen trouwens niets zeggen en de meeste programma's zijn ook nog eens behoorlijk nietszeggend. Ja leuk, woordgrapjes.

De aanleiding van deze hilarische opmerking was het passen van kleding door haar medekandidaten. Paulien verklaarde een heimelijke behoefte te hebben om haar vrienden van kledingadvies te dienen. Nu verkeer ik momenteel in staat van aanbidding voor Paulien Cornelisse.In die zin dat ik zou willen dat ik een vriendin van haar was. Ik zou met haar de kroeg in willen, of naar een voorstelling en die dan voor, tijdens en achteraf uitgebreid willen becommentariëren, of naar de film of wat dan ook. Ik wil alleen geen kledingadvies van Paulien.
Tot het moment van openhartigheid had ik Paulien eerder op mijn netvlies als iemand die praktisch verkoos boven modieus dan als modegoeroe. God verhoedde dat Paulien mij eenzelfde kort kapsel en mallotig katoenen hoedje aanbeveelt als zij zelve draagt. Niet dat ik hier de indruk wil wekken dat ik nu zo'n mode-icoon ben. Not at all. Maar voor praktisch word ik niet graag versleten, kledingsgewijs.

Dat heeft natuurlijk allemaal  niets te maken met de tas die ik maakte. Maar iets maken is iets heel anders dan erover schrijven. Iets maken is fijn om te doen, leuk om te laten zien, nog leuker om fijne reacties over te incasseren, maar saai om over te vertellen. Bewijs?

Ik maakte een tas van 3mm dik vilt. Ik festonneerde de afgeronde hoeken aan de onderkant. Ik gebruikte leren hengsels die ik net als hier verwerkte. Ik maakte een sluiting aan de achterkant door middel van een eveneens lederen strook die ik door mijn nieuwe labeltje stak. Zie je wel, boring.

Bruggetje naar Paulien? Deze tas past zowel de praktisch ingestelde schrijfster/cabaretier/tv-kandidaat met een heimelijke homosexuele imborst als de mooie-dingen-maker met meer heimelijkheden dan ik durf op te biechten. We stoppen er beide onze moleskine in, het omhooggevallen notitieboekje waar niemand weerstand aan kan bieden. Persoonlijk viel ik voor de opmerking dat Hemingway hem ook gebruikte. Dat is toch een zet in de goede richting,  niet?

I made new bag of thick felt. It's so easy to work with. I blanket stitched the rounded corners on the bottom and attached not only leather straps but also a leather strap to close the bag and my new leather labels. Leather and felt, a good combination. Is that all I wrote about? No, I wrote about a Dutch comedienne, secretely being a homosexual man giving fashion advice to her friends. You don't get it? That's why I didn't translate it!

Felt and leather

"Laat mij uw tas zien en ik vertel u wie u bent".  U kent ze vast ook, die moeders die als wandelende eerstehulppost door het leven gaan. De moeders die arnica, pleisters, paracetamol én een snoepje tevoorschijn toveren als andermans kind zich een buil valt. De eigen kinderen van dit soort moeders vallen namelijk helemaal niet, daar zijn ze veel te voorzichtig voor. Denk ik.

U raadt het al, ik ben niet zo'n moeder. Heel soms heb ik zowaar een pleister bij me, maar meestal krijgt een gewonde patiënt een sok om het bloeden mee te stelpen. Die sok zit  op onverklaarbare wijze wél in mijn handtas en een kusje voor de schrik is altijd leverbaar. Ik kan u doorgaans ook aan suiker, koffiecreamer en Pokon helpen. Waarbij ik wil opmerken dat ik dat laatste niet in de koffie gebruik. En in de donkerste krochten van mijn handtas huist al maanden een 3D bril. Je weet nooit wanneer die nog eens van pas komt.

Goed, wederom een lange introductie om te vertellen dat ik een tas maakte. Meestal maak ik wat in het Engels een 'tote' genoemd wordt, of anders een 'messenger', maar dit lijkt zowaar op een handtas. Wacht, laten we het 'purse' noemen, want je hoort er niet bij als tas als je  geen Engelse naam hebt.  Deze pin gold als inspiratie. Toen ik hem zag, wist ik meteen hoe ik het zou doen. Ik heb hier een lap vilt besteld en na enig heen en weer gemail (het moet speciaal gemaakt worden) kreeg ik ongeveer  wat ik wilde. Een volgende keer zou ik vragen of er meer blauw in mag.

Het suede voor de hoekjes kocht ik op het Stoffenspektakel. Ik neem mij iedere keer weer voor om niet meer naar zo'n deprimerende hal met verschrikkelijke stoffen te gaan, maar ga toch steeds weer op het nippertje voor de bijl. Hoe het leren riempje bij mij gekomen is, weet ik niet meer.  Als iemand weet waar ik dat kan krijgen, hou ik mij warm aanbevolen.  De leren hengsels kocht ik hier.  Ik voerde het geheel met denim, dat piept er nog net een beetje uit. Wat is 'ie mooi, hè?