τρόμος : η σειρά του Βερολίνου

Μετά το Παρίσι και τις Βρυξέλλες ήρθε η σειρά του Βερολίνου. Η χθεσινή επίθεση άφησε για άλλη μια φορά νεκρούς και τραυματίες, αλλά κυρίως ένα ακόμα ερωτηματικό στους ευρωπαίους : «πώς θα λυθεί αυτό το πρόβλημα και πως θα αποτρέψουμε τα ανακλαστικά των ευρωπαίων?» καθώς το δεύτερο ερώτημα είναι εξίσου σημαντικό με το πρώτο.

Πώς θα σταματήσει αυτός ο τρόμος, όταν δεν γνωρίζουμε ποιος θα προκαλέσει το επόμενο χτύπημα, σε ποια πόλη και με ποιόν τρόπο. Όταν δεν γνωρίζουμε αν στα επόμενα θύματα θα είναι κάποιος από εμάς ή τους δικούς μας ανθρώπους. Αναμφισβήτητα, η τυφλή τρομοκρατία είναι η χειρότερη μορφή εκδήλωσης της αντίθεσης των ανθρώπων. Από την άλλη πλευρά, η αύξηση του αντι-ισλαμισμού και της ξενοφοβίας είναι εξίσου άδικη και «τυφλή» αντίδραση καθώς στοχοποιούν εξίσου όλους τους μουσουλμάνους και περιχαρακώνουν την Ευρώπη από τα ιδανικά της. 

Δεν θα σταματήσω να υποστηρίζω ότι η ανακλαστική αντίδραση των ευρωπαίων πολιτών ισοδυναμεί με επίτευξη των στόχων των τρομοκρατών, οι οποίοι ουσιαστικά επιδιώκουν το τέλος των ανοικτών κοινωνιών και την παγκόσμια σύγκρουση των πολιτισμών. 

Η Ευρώπη είναι σε κρίσιμη καμπή και δεν πρέπει να υποκύψει σε αυτή την πρόκληση αλλά αντίθετα να προσπαθήσει να αλλάξει τις συνθήκες που γεννούν της τρομοκρατία.  Πρέπει να σταματήσει τις επεμβάσεις και την εκμετάλλευση των περιοχών στις οποίες εκτρέφεται και να βελτιώσει τις συνθήκες ζωής και τις πολιτικές ενσωμάτωσης των μεταναστών που ζουν στο έδαφος της. Επιπλέον πρέπει να αντιδράσει στην αυξανόμενη μισαλλοδοξία κάποιων από τους κατοίκους της, απομονώνοντας τις ιδέες τους και αναδεικνύοντας τις ευρωπαϊκές αξίες της ισονομίας και της αλληλεγγύης μέσω πολιτικών και πολιτιστικών παρεμβάσεων. 

γιατί η Ευρώπη δεν είναι η γεωγραφία και η οικονομία της αλλά η ιστορία και ο πολιτισμός της και χωρίς αυτά θα σταματήσει να υπάρχει.

hasta la victoria siempre

Κανείς δεν υποστήριξε, ότι η Κούβα του Fidel ήταν παράδεισος. Ηταν όμως σε πολύ καλύτερη κατάσταση απο τις γειτονικές χώρες, με τις οποίες είχε την ίδια ιστορία, ανάλογο πληθυσμό και αντίστοιχες πλουτοπαραγωγικές πηγές.

Η Κούβα του Fidel δεν είχε πλούσιους, ούτε ουρανοξύστες και πολυτελείς βίλες. Δεν είχε επάρκεια καταναλωτικών αγαθών ούτε πολυτελή προϊόντα, που υπάρχουν ακόμα και στις φτωχότερες χώρες του πλανήτη, όπως η γειτονική Αιτή. Κατά αυτή την έννοια, η Κούβα του Fidel δεν ήταν «ελεύθερη» χώρα καθώς δεν ακολουθούσε τις αρχές του δυτικού καπιταλισμού, όπου αυτοί που έχουν λεφτά μπορούν να αγοράσουν τα πάντα.

Στην Κούβα του Fidel δεν γινόταν εκλογές και η χώρα δεν είχε κυβέρνηση και αντιπολίτευση αλλά μόνο κυβέρνηση και αντιφρονούντες, οι οποίοι προσπαθούσαν να ανατρέψουν την κυβέρνηση και συλλαμβάνονταν ή εξορίζονταν  όταν ενοχλούσαν πολύ. Και κατά αυτή την έννοια, η Κούβα του Fidel δεν ήταν «δημοκρατική» χώρα, όπως οι δικές μας όπου γίνονται εκλογές κάθε 4 χρόνια με διάφορα κόμματα να ανταγωνίζονται για την ψήφο του λαού και τελικά να εφαρμόζουν ότι υπαγορεύουν οι διεθνείς κανόνες της οικονομίας, οι χρηματοοικονομικοί δείκτες και τα συμφέροντα των ισχυρών. 

Στην Κούβα του Fidel δεν μπορούσες να «προκόψεις» καθώς δεν επιτρεπόταν να αναπτύξεις επιχειρηματική δραστηριότητα εκτός από κάτι μαγαζάκια και μικρο-καλλιέργειες, από τα οποία όμως έβγαζες με το ζόρι κάτι περισσότερο από ένα μεροκάματο. Κατά αυτήν την έννοια, η Κούβα του Fidel δεν ήταν «ελεύθερη» χώρα αφού δεν μπορούσε ο κάθε ένας να γίνει πλούσιος, όπως μπορεί εδώ. Ούτε ίσχυαν οι κανόνες της ελεύθερης αγοράς, αφού οι τιμές καθορίζονταν από το κράτος και άρα δεν μπορούσες να κερδίσεις όσο ήθελες, όπως εδώ.

Στην Κούβα του Fidel δεν επιβραβευόταν η ικανότητα και η εργατικότητα, όπως εδώ όπου οι ικανοί γίνονται πλούσιοι και οι ανίκανοι μένουν φτωχοί. Στην Κούβα του Fidel οι περισσότεροι πολίτες ήταν δημόσιοι υπάλληλοι, άρα κοπρίτες καθώς δεν είχαν κίνητρο να δουλέψουν όπως εμείς, πού όταν δουλεύουμε με υπευθυνότητα και αυτοθυσία, ο εργοδότης μας ανταμείβει με αυξήσεις και διάφορες παροχές. Φυσικά, στην Κούβα του Fidel δεν είχαν ανεργία και πληρωνόταν για την δουλειά τους, αλλά τι να το κάνεις, με τους μισθούς που παίρνανε.

Η Κούβα του Fidel ήταν πίσω από τον κόσμο καθώς δεν είχε επαφές με τα περισσότερα κράτη του πλανήτη. Τα αυτοκίνητά τους ήταν παλιά, το ίδιο και όλα τα μηχανήματα και θύμιζε την Ελλάδα του 1950. Δεν μπορούσες να αγοράσεις το καινούργιο i-phone ούτε το καινούργιο μοντέλο της Porsche, όπως μπορείς εδώ και ούτε να δεις την καινούργια ταινία του Harry Potter αμέσως μόλις κυκλοφορήσει. Κατά αυτή την έννοια, η Κούβα του Fidel δεν ήταν «ελεύθερη» χώρα όπως εμείς που μπορούμε να προμηθευόμαστε ότι θέλουμε και όποτε το θέλουμε. Κάποιοι μπορεί να πουν ότι η απομόνωση της Κούβας ήταν αποτέλεσμα του εμπάργκο που έκαναν οι ΗΠΑ στην Κούβα για πάνω από 50 χρόνια, αλλά για αυτό φταίει ο Fidel που προκάλεσε τον «ελεύθερο» κόσμο με την στάση του.

Η Κούβα του Fidel δεν είχε σύγχρονα νοσοκομεία με τελευταίας τεχνολογίας μηχανήματα, ούτε μπορούσες να βρεις τα νέα φάρμακα που σώζουν ζωές καθώς το εμπάργκο – για το οποίο έφταιγε ο Fidel - δεν επέτρεπε την δραστηριοποίηση των πολυεθνικών φαρμακευτικών εταιρειών με την σπουδαία έρευνα και την μεγάλη συνεισφορά στην υγεία. Επιπλέον, δεν επιτρεπόταν τα ιδιωτικά νοσοκομεία ούτε οι ιδιώτες γιατροί και η περίθαλψη ήταν δωρεάν για όλους με αποτέλεσμα οι γιατροί να μην έχουν κίνητρο να εξελιχθούν. Κατά αυτή την έννοια, η Κούβα του Fidel δεν ήταν «ελεύθερη» χώρα όπως η δική μας, όπου ο κάθε πολίτης μπορεί να διαλέξει τον ιατρό του και το νοσοκομείο που θα νοσηλευθεί και ο καλός γιατρός αμείβεται καλύτερα από τον κακό. Φυσικά είναι αξιοπερίεργο πώς η χώρα αυτή λένε ότι είχε ένα από τα καλύτερα συστήματα υγείας στον κόσμο χωρίς ιδιώτες γιατρούς και πολυεθνικές εταιρείες, αλλά μάλλον αυτή είναι η προπαγάνδα του Fidel.

Η Κούβα του Fidel δεν είχε παιδεία όπως η δικιά μας. Δεν είχε ούτε ιδιωτικά σχολεία ούτε φροντιστήρια και όλα ήταν δωρεάν. Στα σχολεία δεν ενδιαφέρονταν να δώσουν στα παιδιά τους τα εφόδια που θα τα κάνουν «ανταγωνιστικά» στην εργασία, αφού έτσι και αλλιώς όλοι θα εύρισκαν δουλειά και μάλιστα στο δημόσιο με το ίδιο μισθό. Κατά αυτή την έννοια, η Κούβα του Fidel δεν ήταν «ελεύθερη» χώρα αφού δεν φρόντιζαν να ξεχωρίσουν τους άριστους και να τους ανταμείψουν στην συνέχεια, όπως εδώ. Το εκπαιδευτικό τους σύστημα επικεντρώνονταν σε άχρηστες γνώσεις, όπως η ιστορία, η φιλοσοφία και η αγωγή του πολίτη και υστερούσαν ιδιαίτερα σε αυτά που μαθαίνουν τα δικά μας παιδιά, όπως οι υπολογιστές και οι εξειδικευμένες τεχνικές επιστήμες που τα προετοιμάζουν να γίνουν χρήσιμοι πολίτες. 

      

Όπως και να το δει κανείς, η Κούβα του Fidel ήταν μια ιδιαίτερη χώρα. Ελεύθερη ή όχι είχε καταφέρει να έχει ένα ικανοποιητικό βιοτικό επίπεδο για το μέσο πολίτη και κοινωνικές παροχές για όλους, σε καλύτερο επίπεδο από τις αντίστοιχες χώρες της περιοχής της. Ας μην ξεχνάμε, ότι η Κούβα είναι μια χώρα μικρότερη από την Ελλάδα, με αντίστοιχο πληθυσμό που ήταν έως το 1898 αποικία των Ισπανών και στην συνέχεια υπό την κηδεμονία των ΗΠΑ, άμεσα έως το 1925 και έμμεσα - μέσω δικτατοριών - έως το 1959.  Οι πλουτοπαραγωγικές της πηγές ήταν πάντα το ζαχαροκάλαμο, ο καφές και ο καπνός τα οποία παραγόταν σε καθεστώς δουλοπαροικίας ώστε να εξάγονται σε χαμηλές τιμές, ενώ τα χρόνια της αμερικάνικης κηδεμονίας η Κούβα προσέθεσε στις δραστηριότητές της και αυτή του τουριστικού θέρετρου που συνδύαζε ποτό, sex και τζόγο. Η Κούβα χωρίς τον Fidel θα ήταν σήμερα σε ανάλογη κατάσταση με την γειτονική Αιτή, την Ονδούρα ή την Γουατεμάλα που παρόλο που είναι «ελεύθερες» χώρες έχουν πολύ χειρότερο μέσο βιοτικό επίπεδο, υγεία και παιδεία από την Κούβα. Φυσικά, οι χώρες αυτές έχουν μια τάξη ολιγαρχών, με τις αντίστοιχες βίλες και ακριβά αυτοκίνητα και όλα τα καταναλωτικά αγαθά της ανεπτυγμένης Δύσης για αυτούς που μπορούν να τα αγοράσουν. 

Ο ίδιος ο Fidel ήταν επίσης ιδιαίτερος άνθρωπος. Νόθος γιός γαιοκτήμονα, ο οποίος τον αναγνώρισε και του έδωσε το όνομά του (Castro), μεγάλωσε και σπούδασε ως αστός και υιοθέτησε τις επαναστατικές ιδέες στην εξέλιξη του. Γυναικάς, πότης και λάτρης των έντονων εμπειριών. Η επανάσταση ήταν για αυτόν τρόπος ζωής και αυτοσκοπός. Ο Fidel μαζί με τον Τσε Γκεβάρα ενσάρκωσαν για εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον πλανήτη, τα σύμβολα της  επανάστασης και της εμμονής στον στόχο. Επαναστάτης ή δικτάτορας, ο Fidel ήταν αναμφισβήτητα μία από τις πιο σημαντικές προσωπικότητες του 20^ου αιώνα που αγαπήθηκε και μισήθηκε από πολλούς. Κυβέρνησε την Κούβα για πάνω από 50 χρόνια δημιουργώντας ένα δικό του σοσιαλιστικό μοντέλο διακυβέρνησης στο υπογάστριο των ΗΠΑ, αμφισβητώντας τον ηγεμονικό τους ρόλο στην αμερικάνικη ήπειρο. Ως κυβερνήτης ήταν αυταρχικός αλλά λιτός και επιβίωσε από 634 απόπειρες δολοφονίας. Στα επιτεύγματά του συγκαταλέγονται η μείωση του αναλφαβητισμού σε επίπεδα ανεπτυγμένου κόσμου και η δημιουργία συστήματος υγείας που ζηλεύουν οι περισσότεροι αμερικάνοι. Αύξησε το κατά κεφαλή ΑΕΠ κοντά στις 10.000 $, υψηλότερο από πολλά κράτη της Λατινικής Αμερικής. Κυρίως όμως, έδωσε αξιοπρέπεια στους φτωχούς Κουβανούς, οι οποίοι ξέφυγαν από την δουλοπαροικία, την πορνεία και την εξαθλίωση της προ Fidel εποχής.

    

Όσοι επισκέφθηκαν την Κούβα του Fidel συμφωνούν σε ένα πράγμα. Οι άνθρωποι εκεί είναι γελαστοί και  χαίρονται την ζωή με τα λίγα που έχουν. Δεν ξέρω αν αυτό είναι έμφυτο αυτού του λαού ή αποτέλεσμα της διακυβέρνησης του Fidel, όμως ξέρω ότι δισεκατομμύρια άνθρωποι στον πλανήτη βουλιάζουν μέσα στην δυστυχία και την εξαθλίωση.

Hasta siempre comandate 

πρώτη δημοσίευση στον ιστότοπο PinNews στις 1/12/2016