μνήμη/α

στὸ ΤΕΛΟΣ αὐτὸ ποὺ μένει εἶναι ἡ ΕΠΙΘΥΜΙΑ·
τὸ μικρὸ παιδὶ ποὺ γεννήθηκε ἀπὸ τὴν ἀτμίδα τοῦ ΛΟΓΟΥ·
μιὰ εἰκόνα τῆς ΜΟΡΦΗΣ ποὺ κοίταξε τὴν γυάλινη ἐπιφάνεια τοῦ ΧΡΟΝΟΥ.
τὸ ΤΕΛΟΣ εἶναι μιὰ γύμνωση ἀπὸ κάθε περιττὸ διάκοσμο,
κάθε νόημα-ψεῦδος.

:::

at the END what remains is the DESIRE;
the little child which was born from the vapor-speck of LOGOS;
an image of the FACE which glanced at the glass surface of TIME.
the END is a bareness from any empty garnish,
any value-sham.   

ὅ,τι πιὸ πολὺ μισεῖ καὶ φοβᾶται ἡ Αὐτοκρατορία εἶναι ἡ Ζωή·
γιατὶ τὸ κράτος της δὲν εἶναι παρὰ μιὰ ἰδέα τῆς ὑπερήφανης φαντασίας
στὸ κεφάλι τοῦ δουλοπρεποῦς πλήθους.
ὅμως τὸ Βασίλειο εἶναι ἕνα Παιδί ποὺ χαμογελᾶ στὸν Κόσμο.

:::

what the Empire hates and fears at the most, is Life;
because her power is nothing but a concept of the proud fantasy
in the skull of the servile crowd.
however the Kingdom is a Child which smiles to the World.

techno[a]logy

the limit man craves to [sur]pass is their end

:::

τὸ ὅριο ποὺ ὁ ἄνθρωπος γυρεύει νὰ [ξε]περάση εἶναι τὸ τέλος τους

scholium

ὁ "θάνατος τοῦ Θεοῦ" ἀφήνει τὸν θάνατο σὰν μοναδικὴ αὐθεντικὴ πραγματικότητα· σὰν τὴν πραγματικότητα ποὺ κάνει πραγματικὴ κάθε ἄλλη πραγματικότητα.
ὅμως, στὴν ἀνθρώπινη ἐμπειρία ὁ θάνατος δὲν ὑπάρχει παρὰ μόνο σὰν ἄρνηση, ἀναίρεση, τῆς ζωῆς. δὲν μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νὰ ἔχη τὴν ἐμπειρία τοῦ θανάτου ὄντας ὁ ἴδιος "μέσα" του. μόνο "ἀπὸ ἔξω" τὸν διαπιστώνει.
ἀνάγοντάς τον, λοιπόν, ἡ ἀνθρώπινη φαντασία στὴν θέση τῆς μοναδικῆς αὐθεντικῆς πραγματικότητας, ἀφήνει τὸν ἄνθρωπο χωρὶς αὐθεντικὴ δυνατότητα καμμιᾶς αὐθεντικῆς ἐμπειρίας. ὁ ἄνθρωπος στὴν κίνηση τῆς φαντασιακῆς του χειραφέτησης ἀπομένει ἀποστερημμένος κάθε πραγματικότητας: ἕνα φανταστικὸ ψάρι ποὺ κολυμπᾶ βωβὸ σὲ ἕναν ἀχανὴ φανταστικὸ ὠκεανό.

:::

the "death of God" leaves death as the sole authentic reality; as the reality that makes real every other reality.
however, for man's experience, death exists only as a denial, a deletion, of life. it is impossible for the man to have the experience of death being "within" death. he can confirm it only "outwardly". 
so, as man's imagination concludes it at the position of the sole authentic reality, leaves man without authentic ability for any authentic experience. man, in the undertaking of his fanciful emancipation, remains deprived of every reality: a fictitious fish that floats mute into an endless fictional ocean.

mundaneness

ἡ Δημοκρατία εἰσέρχεται στὴν ἱστορία μὲ ἕνα μοναδικὸ πρόταγμα: τὴν καθαίρεση τῶν ἐλὶτ καὶ τὴν ἀπελευθέρωση τῆς κοινωνίας ἀπὸ τὴν κυριαρχία τους.
στὴν πορεία της, τὸ μόνο ποὺ κατόρθωσε εἶναι ἡ ἀνάδειξη μιᾶς μαζικῆς κουλτούρας ποὺ μιμεῖται τὰ σύμβολα τῶν ἐλίτ.

ἀποτέλεσμα:
ἡ βία πλέον δὲν εἶναι μονοδιάστατη, ἀπὸ πάνω πρὸς τὰ κάτω·
ἀλλὰ ἔχει ἄπειρες διαστάσεις καὶ ἄπειρα διανύσματα.

:::

Democracy enters into the history with one and only objective: elites' deposition and people's liberation from their rule.
in the course of time, her sole achievement is the prevalence of a mass culture which imitates elite's symbols.

(as a) result:
violence is not anymore oneway, from above to below; 
but she has countless directions and indefinite vectors.

10:3.Pe2

οὔτε κἂν "κατὰ τὰ στοιχεῖα τοῦ κόσμου"·
ἀλλά, κατὰ τὰ φαντάσματα τοῦ νοῦ τους,
ποὺ τὸν καταφλέγουν ἀέναα μὲ τὴν φωτιὰ ποὺ ξερνᾶ τὸ καμίνι τῶν ἐπιθυμιῶν τους.

:::

not even "after the rudiments of the world";
but, after their mind's phantoms,
which endlessly burn down him with the fire that their desires' kiln emits.
 

ὁ [ἀνθρώπινος] λόγος εἶναι φανέρωση τοῦ φυσικοῦ θελήματος γιὰ ἀναίρεση τῆς ὑποστατικῆς μοναξιᾶς·
ὅμως,
ἡ ἐκφορά του τὴν κάνει πιὸ χειροπιαστή, πιὸ παροῦσα, ἀπὸ ποτέ.

:::

[man's] word reveals his immanent will for denouncement of his fundamental loneliness; 
but,
its own enunciation makes this loneliness more actual, more present, than ever.   

πάλιν καὶ πολλάκις

ἡ Ἱστορία εἶναι μιὰ ἀφόρητα μάταιη μοναξιά
ποὺ ἀποκτᾶ περιεχόμενο μὸνο τὴν στιγμὴ τῆς ἀνάλωσής της
μέσα στὴν βίαιη φωτιὰ ποὺ ἡ ἴδια ἀνάβει στὶς φρυγανισμένες ψυχὲς τῶν πιστῶν της

μιὰ τόση δὰ στιγμή
ἡ στιγμὴ τῆς κατάλυσής της
εἶναι ἡ μόνη ἀληθινή της ὕπαρξη

ἡ μνήμη αὐτῆς τῆς στιγμούλας τρέφει τὴν διάρκειά της
στὴν φαντασία τοῦ πλήθους

:::

History is an unbearably vain loneliness
which reaches a meaning only the moment of being consumed
into the fire she ignites to the dried out souls of her believers 

a tiny moment
the moment of her crash
is her only true being

the memory of this tiny moment is nourishing her duration
in the fancy of the many