Στο Χάρο Κοτύλης

Την μακάβρια ιστορία του Χάρου Κοτύλης την πρωτοδιάβασα εδώ.
Εν ολίγοις, σ' αυτό το σημείο, που τον Αύγουστο του ΄48, το υπερασπιζόταν
μία διμοιρία του ΔΣΕ, οι τρείς (τέσσερις λέει το παλιό μνημείο) που έμειναν ζωντανοί,
όταν τους τέλειωσαν τα πυρομαχικά, αγκαλιάστηκαν και έπεσαν στον γκρεμό.

Επάνω, η θέα του γκρεμού από τα δυτικά, όπως ερχόμαστε από το Πεύκο.

Επάνω, η θέα του γκρεμού από τα βόρεια.

Το νέο μνημείο, που έστησε το ΚΚΕ, από τα δυτικά.

Το μνημείο από τα ανατολικά.
Η κατασκευή είναι μάλλον κακή και το μπρούτζινο ανάγλυφο κάπως μακάβριο,
καθώς οι αγκαλιασμένοι με τις φτερούγες δυστυχώς δεν πέταξαν
αλλά υποτάχθηκαν στο νόμο του Νεύτωνα και όχι της διαλεκτικής.

Μία καλύτερη όψη του μνημείου

Ακριβώς από κάτω μια φωτογραφία του παλιού μνημείου από το Ριζοσπάστη.
(και μια καλύτερη εδώ)

Και μετά οι πανοραμικές (κλικ να μεγαλώσουν!)

Η θέα προς τα δυτικά, στην οροσειρά του Γράμου,
στην πλάτη των αμυνόμενων ανταρτών.

Η θέα νότια

Η θέα βόρεια.

Η θέα προς τα ανατολικά, στον κάμπο της Καστοριάς.
Μιλώντας με ντόπιους έμαθα ότι Χάρος δεν λέγεται το συγκεκριμένο σημείο
αλλά ένα μονοπάτι που συνέδεε την παλιά Κοτύλη με την (μετέπειτα) Νέα Κοτύλη
και το οποίο τον χειμώνα ήταν ιδιαίτερα επικίνδυνο.
Άλλο ένα διάβασμα εδώ.
Ενημέρωση: το μικρό οροπέδιο, στο οποίο βρίσκεται το μνημείο, λέγεται Σπανούρα.

Οι βρύσες της Καλής Βρύσης

Η «παλιά βρύση»

Και οι δύο βρίσκονται έξω από το σημερινό χωριό,
μερικές δεκάδες μέτρα νότια-νοτιοανατολικά της πλατείας.
Δεν νομίζω πως το χωριό έφτανε ποτέ μέχρι εδώ,
απλά χρειαζόταν αρκετός ελεύθερος χώρος γύρω τους για τις δουλειές,
όπως το πότισμα των ζώων ή το πλύσιμο ρούχων.

Και η «καινούργια» βρύση.
Με λεπτομέρεια της αναμνηστικής πινακίδας της.

Στο λινκ φαίνεται ο χορταριασμένος δρόμος που τις ενώνει.
(εδώ μέσα σε κόκκινο οβάλ)

Όχι σπουργίτια αλλά χελιδόνια, λοιπόν

'Ενας σκύλος με τρόπους

Όχι σαν μερικούς μερικούς...

Μια αρκούδα στο δάσος

Τηνε πατήσαμε!

Τα χνάρια της στον αυχένα της Μόρφας.

Και ένα σχετικό δημοσίευμα για τις ρώσικες αρκούδες.

Μία βόλτα με βροχή, λάσπη και ομίχλη

Γενικά βαργιέμαι το οδήγημα. Έτσι, όταν φέτος το Σεπτέβρη, ανέβηκε το φιλαράκι μου
που του αρέσει να οδηγάει στις λάσπες, δεν μπορούσα να πώ όχι...

Κάναμε ένα γύρο του Γράμου με τέτοια ορατότητα.

«Χαροπαλεύαμε» λιγάκι στις λάσπες αλλά για τον οδηγό δεν ήταν αρκετές.

Γράμος με ομίχλη και βροχή.

Ο Αλιάκμονας, εδώ.

Ο Αλιάκμονας φουσκωμένος κάτω από το Νεστόριο.

Στο Νεστόριο, στο χώρο του river party.

Πανοραμική κάπου στον κάμπο της Καστοριάς. Στο βάθος ο Γράμος.

Ωραία θέα! Κάπου στη μέση υπάρχει ένα δέντρο.

Η πλατεία της Καλής Βρύσης με βαριά ομίχλη.
Το αμάξι μου φαίνεται κάπως στενό. Όχι;

Δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές έρχουνται...

... κι ο δρόμος τσιρλίστηκε, όπως έμαθα ότι το λένε.

Κάπου σ' αυτά τα στροφιλίκια της Λάιστας Ιωαννίνων.

Πάρα κάτω, πάλι εντός του νομού Ιωαννίνων,

είδα μία ευφυή κατασκευή για να μην πλημμυρίζουν οι χείμαρροι
και καταστρέφουν το δασικό δρόμο.

Τι κρίμα, όμως, που η έξοδος απορροής του τοιχίου έφραξε αμέσως με κοτρώνες
και τώρα ο δρόμος δεν απειλείται μόνο από τις φερτές ύλες
αλλά και από ολόκληρο τον τσιμεντένιο όγκο, που έχει ξεθεμελιωθεί.

Πχοιοτική κατασκευή, δεν λέω!

Όπως λέμε Κολιάτσου-Παγκράτι;

Τι τους έχει πιάσει με τα 2.500 χρόνια από τη μάχη του Μαραθώνα;
Αυτό αναρωτιόμουν στο προηγούμενο πόστ,
μέχρι που σήμερα είδα στο Μετρό την αναγγελία γι' αυτή την παράσταση
στην Εθνική Λυρική Σκηνή.
Όλες οι ευκαιρίες για αρπαχτές είναι καλές, όπως φαίνεται.

Εκτός εάν πιστεύουμε πως κάθε Πέρσης και καλύτερα.

Η μάχη του Μαραθώνωφ ή το θωρηκτό Αβρόρα στη Σαλαμίνα;

Όπως όλοι ξέρετε, φέτος γιορτάζουμε τα 2.500 χρόνια από τη μάχη του Μαραθώνα.
Δεν ξέρω γιατί το θυμηθήκαμε τώρα αλλά αφού ανήκομε στο ΝΑΤΟ, ε, κάποιο λόγο θα έχομε.
Τέλος πάντων, προχτές είδα στο Μετρό μιαν αφίσα για κάποιο ρώσικο χορευτικό συγκρότημα
στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών.
Τώρα, το γιατί αυτή η παράσταση είναι αφιερωμένη στα 2.500 χρόνια από τη μάχη,
αυτό δεν το κατάλαβα.

«Δύο γυναίκες αγνώστου ονόματος»

Όπως έχετε μάλλον υποψιαστεί, έχω μία περίεργη εμμονή με τα μνημεία.
Φέτος, είπα να φωτογραφίσω και το μνημείο της
Καλής Βρύσης, Δήμου Ακριτών, Νομού Καστοριάς, όπου έμενα.
Η τεχνοτροπία του μού φάνηκε αρκετά γνωστή (εδώ, τη δεύτερη φωτό).
Ίσως τα 'χαν πάρει εργολαβία κι έφτιαξαν τα ίδια σε όλα τα χωριά.
Μπροστά του, όμως, και πίσω του είχε εντοιχιστεί από μία καινούργια πλάκα,
προφανώς με περισσότερα ονόματα απ' ό,τι παλιά.
Πιθανότατα, όμως, όχι και όλα
αν και είναι σαφές ότι το χωριό πλήρωσε βαρύτατα τον Εμφύλιο..
Εκείνο που μου έκανε εντύπωση είναι οι «δύο γυναίκες αγνώστου ονόματος»,
που αναφέρονται πάνω-πάνω στη δεξιά στήλη.

Ποιές να 'ταν; Από το χωριό αποκλείεται να ήταν, πάντως,
διότι κάποιος θα τις αναγνώριζε ή έστω θα ανέφερε την απουσία τους.
Και πώς βρέθηκαν εκεί, κυνηγημένες και άγνωστες, και σκοτώθηκαν το 1912,
ώστε να τις μνημονεύσουν οι καλοί Καληβρυσιώτες 82 χρόνια μετά το θάνατό τους
κι εγώ να απορώ, 98 χρόνια αργότερα;

Θηραματοφόρο του Λαμπραντόρ

«Καρδιά από χρυσάφι, κεφάλι από πέτρα, στομάχι από σίδερο»
λένε οι Αμερ΄κάνοι γι' αυτά τα σκ΄λιά. Δίκιο έχουν!

Μπάμπουρες σε γαϊδουράγκαθα

Δεν ξέρω τι μαμούνια είναι 'τούτα, καλά μου φάνηκαν πάντως.
Σε λίγο θα περάσει ο εντομολόγος και θα μας ενημερώσει.

UPDATE: πέρασε και λέει ότι είναι bombus lapidarius