No 621

Ενάντια στο φύλο: το σώμα queer, «αλλόκοτο», ως πρόθεση
Σήμερα, υπάρχουν εκείνοι που επικαλούνται τον άγιο Φουκό διαγράφοντας ακριβώς το τελευταίο μέρος της δουλειάς του και ερμηνεύοντας τις θέσεις του όσον αφορά την από-σεξουαλικοποίηση με όρους queer (Butler, 1990, 1993, 1997’ Lorber, 1994). Η ιδέα είναι ότι μόνο από μια σεξουαλικότητα «ιδιότροπη», «παράξενη», «παράδοξη» και «ξεχωριστή» μπορεί να επέλθει η απελευθέρωση της σεξουαλικότητας. Από αυτή την οπτική γωνία οι λεσβιακές και ομοσεξουαλικές πρακτικές, ο φετισχισμός, οι τραβεστί, η τοποθέτηση και η χρήση τεχνητών οργάνων, ο σαδομαζοχισμός και οι πρακτικές που μετατρέπουν όλο το σώμα σε σεξουαλικό όργανο θα ήταν απελευθερωτικές.
Τα αιτήματα, οι επιθυμίες εκείνων που σήμερα σκέφτονται ότι το γένος και το φύλο μαζί είναι μόνο διαχωρισμοί που επιβλήθηκαν από έναν καταπιεστικό μηχανισμό της κοινωνίας και προσβλέπουν σε μια από-σεξουαλικοποίηση της ταυτότητας μοιάζουν, αφενός, με μια ακραία συζήτηση του αμερικανικού ατομικισμού και, αφετέρου, με τις ρίζες της νεωτερικότητάς μας στην οποία αναφέρεται ο Τζόρτζο Αγκαμπέν (2000) για τον Παύλο από την Ταρσό. Η παγκοσμιότητα είναι η κατάργηση οποιασδήποτε προγενέστερης ταυτότητας που συνδεόταν με την προέλευση, με την κοινότητα καταγωγής, με την απογραφή, με το φύλο. Δε θα υπάρχουν πια άντρες και γυναίκες αλλά μία μόνο νέα ταυτότητα. Στη δύναμη των μετα-σεξουακικών μανιφέστων, όσο βλάσφημα και εκφοβιστικά κι αν είναι, υπάρχει μια ισχυρή δόση χιλιασμού. Λες και η Τζούντιθ Μπάτλερ και οι queer studiew, οι «αλλόκοτες» μελέτες, να ήταν η εμπροσθοφυλακή για το τι έπρεπε να είμαστε όλοι. Ζητούν να αναδομηθεί η κοινωνία με βάση τον εκμηδενισμό των ορισμών του φύλου, μέσα από σεξουαλικές πρακτικές που θα διαγράφουν τη φύση των γεννητικών οργάνων.

Φρανκο Λα Τσέκλα: Απότομοι τρόποι (Κέδρος)

No 620

Ross Watson (Αυστραλία)

ΠΑΤΡΙΚ: Τότε γιατί ήρθες απόψε;
ΕΡΜΗΣ: Για να σε δω… Να βεβαιωθώ πως είσαι καλά…Είμαστε πάντα φίλοι… έτσι δεν είναι;
ΠΑΤΡΙΚ: (Κάνοντας μερικά βήματα μπροστά): Πάντα φίλοι… Εσύ κάποτε έλεγες ότι ζούμε σε ξένη γη… ότι… (Διακόπτει, πολύ συγχυσμένος.)
ΕΡΜΗΣ (Πηγαίνοντας πίσω του): Ότι… τι; Για συνέχισε λοιπόν… Μήπως ότι είχες κάνει σχέδια χωρίς ποτέ να σου περάσει απ’ το μυαλό σου ότι μπορεί και να μην μ’ έβρισκαν σύμφωνο; Ας πούμε ότι εγώ μπορεί και να μην ήθελα δουλειά στα Ηνωμένα Έθνη όπως εσύ… Ούτε και νά ‘παιρνα την αμερικανική υπηκοότητα, για να πηγαίναμε, όταν έπαιρνες την άδεια σου, στο Νιού Χάμσαϊρ, στο κτήμα σου… Α, ναι… κάποτε και στην Ελλάδα… φυσικά μόνι για …διακοπές Και όλα αυτά σα νά ’μαστε μια ζωή εικοσιπέντε χρονώ, όπως τον καιρό του Εμφύλιου που γνωριστήκαμε στην Αθήνα… Εσύ, το τέλειο δείγμα του μονογαμικού αρσενικού, θα δούλευες για πάρτη μας… Κι εγώ… εγώ… Σ’ ένα είδος γάμου τέλος πάντων με κάποιον σαν εσένα… (Παύση) Κάποιον που παίρνει πολύ σοβαρά τα συζυγικά του καθήκοντα κι απαιτεί κι απ’ τη νόμιμη σύζυγο την ίδια σοβαρότητα… Αυτός θα δουλεύει για να ζήσουνε, εκείνη θα ικανοποιεί τις πολύ περιορισμένες ερωτικές επιθυμίες του… Θα επιβλέπει την υπηρέτρια… Θα τον βοηθάει να δέχεται πότε πότε μερικούς συναδέλφους… Ίσως έχεις δίκιο, χρυσέ μου Πάτρικ… Αλλά πώς να σ’ το εξηγήσω… Δεν μ’ ενδιαφέρει πια αυτό το είδος γάμου ανάμεσα σε δυο άντρες, κατάλαβες; Άσε που έχω ξεκόψει προ πολλού κι από τέτοιους, λίγο πολύ κοινωνικά αποδεκτούς δεσμούς…
ΠΑΤΡΙΚ: Κοινωνικά αποδεκτούς δεσμούς; Εμείς, που κάποτε υποτίθεται ότι θα προωθούσαμε το όραμα μιας μελλοντικής άφυλης κοινωνίας; Που δεν ια βασιζόταν στην εξουσία του άντρα… στην εκμετάλλευση του ενός φύλου από το άλλο… Όπου οι άνθρωποι θ’ ανήκαν ταυτοχρόνως σ’ όλα τα φύλα και σ’ όλες τις φυλές, χωρίς νά ‘ναι σχιζοφρενείς αλλ’ απλώς πολυδιάστατοι… Σα να ζούσαν σ’ ένα λωτρεαμονικό σύμπαν… έτσι δεν έλεγες;
ΕΡΜΗΣ: Ναι, αλλά τώρα πια δεν συμμερίζομαι καθόλου αυτό το παράξενο, ουτοπικό όραμα… Φαντάζεσαι νά ‘ρθει μια μέρα που δεν θα υπάρχει καμιά διαφορά ανάμεσα στα δυο φύλα; Που όλοι οι άντρες θα ‘ναι λίγο γυναίκες κι όλες οι γυναίκες λίγο άντρες; Τι στο καλό, σαλιγκάρια είμαστε1

Τάκης Σπετσιώτης: Το άλλο κρεβάτι (Άγρα)

ATHENS PRIDE 2009

No 619

Michèle Marie Bonnarens

Το γεγονός ότι είχε περάσει όλο αυτό το διάστημα σε ένα υποτιθέμενο ταξίδι αναψυχής, την έφερνε τώρα δα αντιμέτωπη με το αληθινό πρόβλημα! Γιατί είχε πει μεν ότι θα ’ρχοταν πίσω το βράδυ της παραμονής των Χριστουγέννων φέρνοντας μαζί της και μια έκπληξη, αλλά δεν είχε κάνει σαφές ότι η έκπληξη θα ήταν αυτή η ίδια!
Έφυγε Νίκος Μήτρου και επέστρεψε Οριάνα Ραζή! Αυτό, ούτε και ο πιο ευφάνταστος Αϊ Βασίλης δεν θα μπορούσε να το διανοηθεί ως Χριστουγεννιάτικη έκπληξη!
Είχε πει ότι θα πήγαινε στη Γουατεμάλα για διακοπές γιατί η δουλειά του ως προγραμματιστής τον είχε φορτώσει με πολύ στρες. Και ήταν πέρα για πέρα αλήθεια! Αλλά ήταν η μισή αλήθεια.

Αγγελίνα Ρωμανού: Oriana Express (Πολύχρωμος Πλανήτης)

No 618

Ενώ λοιπόν συναθροίζονταν και πολιορκούσαν πολλοί επώνυμοι τον Αλκιβιάδη, οι άλλοι φανερά έμεναν θαμπωμένοι με την ομορφιά της νιότης του και τον καλόπιαναν, ενώ αντίθετα ο έρωτας του προς τον Σωκράτη ήταν μεγάλη απόδειξη της έμφυτης προδιάθεσης του παιδιού προς την αρετή, την οποία, καθώς την έβλεπε (ο Σωκράτης) να λάμπει στο πρόσωπό του, και καθώς φοβόταν τα πλούτη και τις τιμές και το ασκέρι Αθηναίων και ξένων και συμμάχων, που επιχειρούσαν να τον «ρίξουν» με τις κολακείες και τα δώρα τους, «έκρινε ότι» μπορούσε να τον προφυλάξει και να μην αδιαφορήσει (να χαθεί) σαν φυτό που ρίχνει και χάνει τον καρπό του όσο είναι ακόμη στο άνθος του. Γιατί, η τύχη κανέναν δεν τον περιέβαλε εξωτερικά και δεν τον προστάτευσε με τα λεγόμενα (φυσικά) προτερήματα τόσο πολύ, ώστε να γίνει απρόσβλητος από τη φιλοσοφία και ασυγκίνητος από λόγους που έχουν ελευθερία έκφρασης και επίκριση (για τα λάθη). Γιατί ο Αλκιβιάδης, αν και είχε πάρει από νωρίς στραβό δρόμο και παρεμποδιζόταν από τους κόλακες που τον «διπλάρωναν» να ακούσει κάποιον που ήθελε να τον νουθετήσουν και να τον διαπαιδαγωγήσει, όμως λόγω της έμφυτης προδιάθεσης του αποδέχθηκε τον Σωκράτη και συνδέθηκε μαζί του, απομακρύνοντας από κοντά του τους πλούσιους και επώνυμους εραστές. Κι αφού γρήγορα έγινε φίλος του και άκουσε τα μαθήματα ενός εραστή που δεν κυνηγούσε την άνανδρη ηδονή κι ούτε επιδίωκε φιλήματα και θωπείες, αλλά επέπληττε τα ελαττώματα του χαρακτήρα του και χτυπούσε τη ματαιόδοξη και ανόητη αλαζονεία του, «ζάρωσε σαν νικημένος πετεινός διπλώνοντας τα φτερά του» και θεώρησε τον Σωκράτη ότι είναι πραγματικά θεϊκή προσφορά για τη φροντίδα και σωτηρία των νέων, και περιφρονώντας τον εαυτό του, και θαυμάζοντας εκείνος, και αγαπώντας την καλοσύνη του, και σεβόμενος την αρετή, ανεπαίσθητα αποκτούσε ένα είδωλο του έρωτα, όπως γράφει ο Πλάτωνας, αντί του (κοινού) έρωτα, σε βαθμό να απορούν όλοι που τον έβλεπαν να τρώει μαζί με τον Σωκράτη και να πηγαίνει στις παλαίστρες και να μένει στην ίδια σκηνή (στις εκστρατείες), ενώ ήταν για τους άλλους εραστές δύσκολος και δυσπρόσιτος, και μάλιστα σε μερικούς εντελώς προσβλητικός, όπως απέναντι στον Άνυτο, το γιο του Ανθεμίωνα.

Πλούταρχος: Βίοι παράλληλοι. Αλκιβιάδης – Κοριολανός (Ζήτρος)