No 526

Jacob Collins (ΗΠΑ)

.

Δεκέμβριος ’91. πουστο-αφιέρωμα ΚΛΙΚ. Το περιοδικό της αστραφτερής επιφάνειας και του άψογου τίποτε, αποφασίζει, ελλείψει άλλων «καυτών» μοντέρνων θεμάτων, ν’ ασχοληθεί με τους ομοφυλόφιλους. Ώδινεν λοιπόν όρος και έτεκεν τι; Μαλακίες! Αυτός είναι ο καταλληλότερος χαρακτηρισμός για το περιεχόμενο του «αφιερώματος» ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΟΙ, ΑΔΕΛΦΕΣ Ή GAY, που επιχείρησε το περιοδικό που υποτίθεται ότι κατ’ εξοχήν διαβάζει (ξεφυλλίζει μάλλον) η ελληνική νεολαία(για πόσον καιρό ακόμα;)
Μαλακίες, λοιπόν, ή μάλλον μαλακιούλες από ένα περιοδικό, στο οποίο – αλίμονο!- συνεργάζονται και ομοφυλόφιλοι, ένας τους μάλιστα είχε υπάρξει παλιότερα συντάκτης του ΑΜΦΙ και μέλος του ΑΚΟΕ! (τέτοια αναλγησία πια, Ουράνιε Λιβάδιε;)
Μα, θα απορήσετε όσοι δεν έχετε την τύχη να το διαβάσετε, τι διάολο έγραφαν μέσα; Υπήρχε κάποιο αντιομοφυλόφιλο άρθρο ή σχόλιο; Όχι, καθόλου! Όχι φανερά. Αντίθετα, οι τύποι που έγραφαν την έβγαιναν απελευθερωμένα, με αέρα. Στο cool τους αλλά με χάι διάθεση, πολύ fine! Όμως:
Ο αβασάνιστος, επιδερμικός, ανούσιος και κουτσομπολίστικος τρόπος με τον οποίο βλέπει τα πράγματα το εν λόγω έντυπο, δεν θα μπορούσε παρά να μας δώσει ένα ακόμη εύπεπτο και εξωραϊσμένο προϊόν, απέχον παρασάγκας από την καθημερινή πραγματικότητα του μέσου ομοφυλόφιλου κι απευθυνόμενο στα 200-300 fashion victims που παροικούν μονίμως τα μεγάλα gay bar και τα λοιπά «in» club της μοδός. Αλλά και στο παρελθόν, όποτε το περιοδικό αυτό αναφερόταν στους ομοφυλόφιλους ή την ομοφυλοφιλία, αυτούς εννοούσε λες και αντιπροσωπεύουν όλους τους υπόλοιπους! Και επειδή τελευταία κάποιος νέος κόσμος έχει αρχίσει να νομίζει ότι έτσι είναι όλοι οι ομοφυλόφιλοι, καιρός είναι να βάλουμε μερικά πράγματα στη θέση τους (…)
.

Πάολα και συνεργάτες. Το κράξιμο 1981 – 1993 (Γοργώ)

No 525

Erica Chappuis

.

Για την Πάολα
Κυρίες και Κύριοι, η Πάολα, ετοιμάζεται για την αποψινή της παράσταση. Το πραγματικό της όνομα, αυτό που γράφει η ταυτότητά της, είναι – Παύλος Ρεβενιώτης. Εδώ και κάμποσα χρόνια κυκλοφορεί σ’ αυτή τη χώρα με το όνομα – Πάολα. Όχι, μην νομίσετε πως είναι η πριγκίπισα του Βελγίου, αυτή για την οποία ο τραγουδιστής Σαλβατόρε Άνταμο έγραφε το ’60 το Ντόλτσε Πάολα – Γλυκιά Πάολα – γιατί αυτή εδώ είναι η σκληρή και λυπημένη Πάολα, ακούγοντάς την μέσα στο ημίφως να διαβάζει αυτούς τους στίχους που έγραψε μέσα στη νύχτα μπορεί να φοβηθείτε, να διακινδυνέψετε ό,τι πολυτιμότερο έχετε, την υγεία και την περιουσία σας. Το Πάολα – είναι μια θεότης που σταθμεύει τις βραδυνές ώρες στην Ομόνοια. Την Ομόνοια που κατεβαίνετε τα άγρια μεσάνυχτα να πάρετε τις εφημερίδες σας – βγήκε ο Σαρτζετάκης; Πέθανε ο Βασιλείου. Εδώ συνδιαλέγεται και περιβάλλεται από τον παιδικό πληθυσμό, τα άγρια και σκληρά παιδιά των συνοικιών που ζουν σε σπίτια και οικογένειες που ούτε στον ύπνο σας δεν είδατε. Όχι, δεν είναι από χώρες του Τρίτου Κόσμου ή της Νοτίου Αμερικής – εσείς από εδώ μόνο τον Μπόρχες ξέρετε – είναι τα Λιόσια και η Πετρούπολη, το Περιστέρι και το Αιγάλεω… Πόλεις ελληνικές όπως και οι Μυκήνες, η Αλεξάνδρεια, η Κωσταντινούπολη, η Σπάρτη.

.
Γιώργος Χρονάς: Φωτογραφίες πορσελάνης (Οδός Πανός)

No 524

Claudio Bravo (Χιλή)

.

Για τις γυναίκες, λοιπόν, η ποίηση δεν είναι πολυτέλεια. Είναι ζωτική ανάγκη της ύπαρξης μας. Σχηματίζει την ποιότητα του φωτός στην οποία εδραιώνουμε τις ελπίδες μας και τα όνειρά μας για επιβίωση και για αλλαγή, πρώτα κάνοντάς τα γλώσσα,μετά ιδέα, μετά πιο απτή πράξη. Η ποίηση είναι ο τρόπος με τον οποίο βοηθάμε να δοθεί όνομα σ’ αυτό που-δεν-έχει-ακόμα-όνομα, έτσι ώστε να μπορεί να γίνει νοητό. Οι πιο απόμακροι ορίζοντες των ελπίδων και των φόβων μας λιθοστρώνονται με τα ποιήματά μας χαραγμένα από τις βραχώδεις εμπειρίες της καθημερινής μας ζωής.
Καθώς γίνονται γνωστά και αποδεκτά από μας, τα αισθήματά μας και η έντιμη εξερεύνησή τους γίνονται ιερά άσυλα και εδάφη ωοτοκίας για τις πιο ριζοσπαστικές και τις πιο τολμηρές ιδέες. Γίνονται καταφύγιο συμπαράστασης για εκείνη τη διαφορά την τόσο απαραίτητη στην αλλαγή και στην εννοιοποίηση κάθε σημαίνουσας πράξης.

Audre Lorde: Η Ποίηση Δεν Είναι Πολυτέλεια
στο Χριστίνα Λαμπρινίδη (επιμ.): Η δι-Εκδίκηση της Barbie. Δοκίμια για τη γυναικεία γραφή (Κοχλίας)

No 523

Liu Xiaodong (Κίνα)

Άνοιξε τις νυχτός τις πόρτες
κρεμασμένη την καρδιά μου θα να’βρεις
μέσα στο μυρωμένο του έρωτα ερμάρι
ανάμεσα στης αυγής τα ρόδινα
φουστάνια κρεμασμένη
απ΄ το σκόρδο φαγωμένη απ’ τη λέρα των ετών.
Δίχως ρούχα κρεμασμένη
από την ελπίδα ξέφλουδη
σε πλουσιοπάροχα όνειρα
η καρδιά μου ζει ακόμα.

Τζόυς Μανσούρ: Ερωτικά (Κείμενα)
Μετάφραση: Έκτωρ Κακναβάτος

No 522

Bas Meerman (Ολλανδία)

ΕΞΑΨΗ

Αγγιχτήκαμε τυχαία
κάτω απ’ το τραπεζάκι του καφενείου,
γόνατο με γόνατο
κι αναριγώ ακόμα από το φίλημα αυτό,
το φευγαλέο, των ρούχων.

Τα χέρια μου δειλά..
Δεν την αγγίζουνε.
Δεν το τολμούν...
Αν και ιδρώνουνε στη σκέψη αυτή,
πορφυρά ροδοπέταλα επιθυμίας
γεμίζοντας τις χούφτες μου.

Αχ! Το άρωμα απ’ το δέρμα της
να τρύπωνε στις παλάμες μου για λίγο.
Για λίγο μόνο...
Όσο η γουλιά του καφέ κάνει να κατρακυλήσει
στον άφωνο από αμηχανία λάρυγγά μου.
Όσο το βιαστικό από ντροπαλότητα βλέμμα μου
τολμά στο λευκό της κόρφο,
στον αχνιστό της μπούστο επάνω,
λίγο να σκαρφαλώσει.

Τα χείλη μου τραγάνισε η έξαψη...
Ανάβω τσιγάρο
για να καλύψω το κόκκινο απ’ το δάγκωμα.
Νοιώθει το ίδιο;

Σταυρούλα Πετρέλλη : Μήδειες και Κλυταιμνήστρες (Πολύχρωμος Πλανήτης)