No 331

Alfredo Margarido (Πορτογαλία)

Πράγμα που πετάχθηκε σε μια γωνιά, κουρέλι που έπεσε στο δρόμο, η πρόστυχή μου ύπαρξη υποκρίνεται μπρος στη ζωή.
Δεν βρίσκω παρηγοριά ούτε στην περηφάνια. Και για ποιο πράγμα να περηφανευτώ, αφού δεν είμαι ο δημιουργός του εαυτού μου; Ακόμη κι αν υπήρχε κάτι μέσα μου που να με κάνει να νιώθω περήφανος, θα υπήρχαν και κάποια άλλα που δεν θα με έκαναν καθόλου περήφανο.(…)
Είμαι από αυτούς που πιστεύουν πως η ζωή είναι μισή φως, μισή σκιά. Δεν είμαι πεσιμιστής. Δεν παραπονιέμαι για τη φρίκη της ζωής. Παραπονιέμαι για τη φρίκη της δικής μου ζωής. Το μόνο γεγονός που μετράει για μένα είναι το γεγονός ότι υπάρχω, ότι υποφέρω, ότι δεν μπορώ ούτε να ονειρευτώ έξω από αυτή την αίσθηση του πόνου.

Φερνάντο Πεσσόα: Το βιβλίο της ανησυχίας (Αλεξάνδρεια)

No 330

Costa Pinheiro (Πορτογαλία)

.

Δεν έχω κανέναν να του ανοίξω την καρδιά μου. Η οικογένειά μου δεν καταλαβαίνει τίποτε. Τους φίλους μου δεν μπορώ να τους σκοτίζω με τέτοια. Δεν έχω πραγματικά επιστήθιους φίλους, κι ακόμα κι να υπήρχε κάποιος με τη συνηθισμένη έννοια, δεν θα ήταν επιστήθιος όπως εγώ εννοώ τη λέξη. Είμαι ντροπαλός και δεν μ’ αρέσει να μιλάω για τα βάσανά μου. Ένας επιστήθιος φίλος είναι το ιδανικό μου, ένα από τα όνειρα που κάνω στον ξύπνιο μου, αλλά ποτέ δεν θα τον έχω. Δεν υπάρχει ιδιοσυγκρασία που να μου ταιριάζει, δεν υπάρχει σ’ αυτόν τον κόσμο χαρακτήρας με την παραμικρή πιθανότητα να πλησιάζει τον επιστήθιο φίλο που ονειρεύομαι. Ας μη μιλάμε πια γι’ αυτό.

Fernando Pessoa: Εγώ και οι «άλλοι» (Printa)

No 329

José João Brito (Πορτογαλία)

.

Δεν υπάρχουν νόρμες, όλοι οι άνθρωποι είναι εξαιρέσεις ενός κανόνα που δεν υπάρχει.
*
Η θεία χάρη ενός αγνού έρωτα, για μια γυναίκα ή ένα νέο αγόρι, είναι από τα ωραιότερα πράγματα στον κόσμο αυτόν.
*
Τα πάντα είναι διαφορετικά από εμάς’ να γιατί τα πάντα υπάρχουν.
*
Βασανίζουμε το συνάνθρωπο μας με το μίσος, τη μοχθηρία, την κακία μας, κι ύστερα λέμε: «Ο κόσμος είναι κακός».
*
Αυτοκαταστράφηκα για να δημιουργήσω’ εξωτερικεύτηκα τόσο καλά προς τα μέσα, ώστε στο εσωτερικό δεν υπάρχω πια παρά προς τα έξω.

Fernando Pessoa: Πίσω από τις μάσκες. Σημειώσεις ενός λαθρεπιβάτη της ζωής (Ροές)

No 328

(απόσπασμα)
Έτσι μισοσηκωμένος, κοιτάζει τον εραστή του,
Που τώρα δύναται ν’ αγαπήσει, αλλά δεν ξέρει πώς.
Μάταια, μένοντας στο ημίφως,
Διατρέχει τα παγωμένα χείλη του στο σώμα όλο.
Και ενώ τα χείλη του είναι αναίσθητα και παγωμένα, αλίμονο!,
Μόλις που γεύεται το θάνατο κ’ οι δύο
Κι ο έρωτας είναι παρών ακόμη, και κινητήρια δύναμη.
Ύστερα σταματούν τα χείλη του στου άλλου τη σχισμή την κρύα των χειλιών.
Α, ήδη η ανύπαρκτη αναπνοή στα χείλη του υπενθυμίζει
Ότι εκ μέρους των θεών έχει σταλεί μια ομίχλη
Που μπαίνει ανάμεσα σ’ εκείνον και στ’ αγόρι.
Τ’ ακροδάχτυλά του,Άσκοπα ακόμα το σώμα ερευνούν, γυρεύοντας
Κάποια απόκριση της σαρκός στην άγρυπνή του επιθυμία.
Μα η ερώτησή τους για την αγάπη φαντάζει ακατανόητη:
Ο θεός, που του ‘πρεπε η λατρεία των φιλιών, είναι νεκρός!
.
Fernando Pessoa: Αντίνοος (Αρμός)
Μετάφραση: Κώστας Λάνταβος

No 327

Όπως ανέφερα και πιο πάνω, πολλά ζευγάρια ομοφυλόφιλων, αντρών και γυναικών, ακολουθούν προκαθορισμένα πρότυπα στην ερωτική τους πράξη, που βασίζονται σε στερεοτυποποιημένους ρόλους, όπως του «αφέντη» και της «γυναίκας» ή της «αδερφής». Στους περισσότερους ανθρώπους αρέσει η ποικιλία στο σεξ ακριβώς όπως και σ’ όλες τις άλλες δραστηριότητές τους. Μια από τις αναγκαίες ικανότητες για να έχετε μια μακρόχρονη και πετυχημένη ομοφυλοφιλική σχέση είναι η τέχνη να δημιουργείτε νέες και πιο ερεθιστικές εμειρίες με τον ίδιο σύντροφο.
Αν ενδιαφέρεστε για μια αλλαγή στη σεξουαλική ρουτίνα, το πρώτο βήμα που πρέπει να κάνετα είναι να συζητήσετε τα συναισθήματα σας με τον/την σύντροφό σας.(…) Η απολαυστική σεξυαλικότητα είναι ένα βασικό συστατικό των ομοφυλοφιλικών σχέσεων αντρών και γυναικών.

Tina Tessina: Σχέσεις Gay. Ένας πλήρης οδηγός για ομοφυλόφιλους άντρες και γυναίκες (Κονίδαρης)

No 326

Peter Florian (Αυστρία)

Δεν είμαι αναίσθητος, όπως με κατηγορεί ο Χιου, αλλά τα πράγματα αλλάζουν όταν είσαι με κάποιον πάνω από δέκα χρόνια. Δεν κάνουν σχεδόν ποτέ ταινίες για ζευγάρια που είναι χρόνια μαζί, και υπάρχει ένας πολύ καλός λόγος, γι’ αυτό: είμαστε βαρετοί. Το φλερτ είχε τις καλές στιγμές του, αλλά τώρα έχουμε εξελιχθεί στο προβλέψιμο Δεύτερο Μέρος, που κανένας λογικός άνθρωπος δεν θα πλήρωνε για να δει. («Κοίτα, ανοίγουν το λογαριασμό του τηλεφώνου!») Ο Χιου κι εγώ είμαστε μαζί για τόσον καιρό, που για να ξεσηκώσουμε άσβεστο πάθος πρέπει να πιαστούμε στα χέρια. Μια φορά με χτύπησε στο πίσω μέρος του κεφαλιού με ένα σπασμένο ποτήρι, και έπεσα στο πάτωμα προσποιούμενος πως ήμουν αναίσθητος. Αυτό ήταν ρομαντικό, ή τουλάχιστον θα ήταν αν είχε τρέξει στο πλευρό μου αντί να περάσει από πάνω μου για να πιάσει το φαράσι.

.
Davis Sedaris: Μια σχεδόν φυσιολογική οικογένεια (Μελάνι)

No 325

Μερικές φορές με τον Χόρχε μιλούσαμε κατά τη διάρκεια του σεξ. Δεν βιαζόμασταν να τελειώσουμε, μάλιστα κοιμηθήκαμε μαζί ακόμα και το πρώτο βράδυ. Συνήθως, όταν πρωτοσυναντάς κάποιον, το μόνο που σε ενδιαφέρει είναι να κάνεις επίδειξη και ν’ αφήσεις τον άλλο άναυδο με τις σεξουαλικές σου επιδόσεις. Εκείνο το βράδυ, τελειώσαμε και οι δύο πάνω από μια φόρα, αλλά με τον Χόρχε όλα ήταν χαλαρά. Γελούσαμε, κάναμε πλάκα. Το σεξ μαζί του ήταν διασκεδαστικό και απολαυστικό μαζί.(….) Το επόμενο πρωί μετά τη γνωριμία μας, στο πρωινό, ο Χόρχε χάιδευε αφηρημένα το χέρι ή το πόδι μου δημοσίως, ενώ καθόμασταν σε μια κρουασανερί στην Πλάθα Ιγλέσια Σαν Ιντεφόνσο και διαφωνούσαμε για έναν από τους τίτλους της εφημερίδας Ελ Παϊς. Εκ πρώτης όψεως δεν ήταν παρά μια ασήμαντη χειρονομία – για μένα όμως πολύ σημαντική. Ήταν μια παρηγορητικά κτητική πράξη χωρίς ωστόσο να είναι καθόλου περιοριστική, ενώ ταυτόχρονα δήλωνε δημόσια την ιδιαίτερη σχέση μου μαζί του. Η χειρονομία από μόνη της δεν είχε κανένα βαθύ νόημα, το ήξερα. Μπορούσε όμως να εξελιχθεί σε κάτι με νόημα. Αν ήμουν τυχερός. Αν ήμασταν και οι δύο τυχεροί.

.

Lawrence Schimel: Δύο αγόρια ερωτευμένα (Πολύχρωμος Πλανήτης)

No 324

Peter Florian (Αυστρία)

Ο όρος «queer» («παράξενος, ύποπτος»), είχε χρησιμοποιηθεί στη Νέα Υόρκη πριν από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο για να ορίσει τον ομοφυλόφιλο.
Ήταν ήδη ένας μειωτικός όρος που τον χρησιμοποιούσαν οι ίδιοι οι ομοφυλόφιλοι, επιχειρώντας, με αυτού του είδους την ανατροπή της γλώσσας, να εξαλείψουν το στίγμα που ήταν συνδεδεμένο με τη συγκεκριμένη λέξη. Στη δεκαετία του ’60 σημειώθηκε η ίδια ανατροπή με τη λέξη «γκέι» (gay), που χρησιμοποιούνταν όλο και περισσότερο, μέχρι που μπήκε στο λεξιλόγιο της καθομιλουμένης, για να ορίσει τον ομοφυλόφιλο, άνδρα ή γυναίκα, με πιο ουδέτερο τρόπο. Ο όρος «queer» επανεμφανίζεται στη δεκαετία του ’90, αλλά με μια έννοια πολύ διαφορετική. Αρχικά κυκλοφορεί στους αγγλοσαξονικούς πανεπιστημιακούς κύκλους, ιδιαίτερα στους βορειαμερικανικούς, στα πανεπιστημιακά τμήματα των « gay and lesbian studies» («σπουδές στην ομοφυλοφιλία»), που είχαν πολλαπλασιαστεί στη διάρκεια των προηγούμενων χρόνων, για να ορίσει μια μεταμοντέρνα ταυτότητα. (…) Για την Τζούντιθ Μπάτλερ και για τους άλλους θεωρητικούς του queer, ο περιορισμός στις κατηγορίες «γκέι» και «λεσβία» δεν είναι παρά ένα είδος συνεργασίας με τις ετεροφυλοφιλικές απόψεις που κυριαρχούν, η αποδοχή μιας διαδικασίας πειθάρχησης. Αυτή η υπερβολική αποδόμηση του υποκειμένου είναι ορατή στα κείμενα queer από τον πολλαπλασιασμό των εισαγωγικών, που περικλείουν τις λέξεις «γκέι» και «λεσβία», ακόμα και τη λέξη «σεξουαλικότητα». Ο όρος queer θέλησε να αμφισβητήσει όλες τις υπάρχουσες κατηγορίες του υποκειμένου, αποφεύγοντας να προσφέρει κάποιους ορισμούς για αντικατάσταση. Η λέξη queer, λοιπόν, παραμένει ασταθής, κινούμενη, και μάλιστα ασαφής.

Απόσπασμα από το λήμμα: Queer
στο Emmanuel de Waresquiel (επιμ.): Ο αιώνας των ανατροπών. Το λεξικό των κινημάτων αμφισβήτησης στον 20ο αιώνα (Οξύ)

No 323

Tom of Finland(Φιλανδία)

Τις τελευταίες δεκαετίες μια νέα μορφή ανδρισμού έχει εμφανισθεί, εκείνη των αρρενωπών gays. Ο ανδρισμός αυτός διαφέρει από εκείνον των «ανδρών» στον οποίο αναφερθήκαμε παραπάνω. Η διαφορά αλλά και η ανατρεπτικότητα του gay ανδρισμού έγκειται αφενός στο γεγονός ότι η αρρενωπότητα γίνεται αντιληπτή ως στοιχείο συστατικό του «ομοφυλόφιλου», μιας ομοφυλόφιλης/gay ταυτότητας. Έτσι, οριζόμενη ως αρρενωπή gay ομοφυλοφιλία ανατρέπει την ταύτιση της ομοφυλοφιλίας με τη «θηλυπρέπεια» και υποσκάπτει την κυρίαρχη αντίληψη για τον ανδρισμό. Αφετέρου ο ανδρισμός δε γίνεται αντιληπτός ως «φυσικός», αλλά αποφυσικοποιείται, μετατρέπεται συνειδητά μέσω της υπερβολής, της θεατρικότητας σε μια παράσταση (performance), η οποία είναι αντίστοιχη – αν και φαινομενικά αντίθετη – μ’ εκείνη του drag queen, δηλαδή του «θηλυπρεπή» performer. Ενδεικτικό είναι το παρακάτω απόσπασμα από την εφημερίδα «Πόθος», έκδοση της Ομάδας Πρωτοβουλίας Ομοφυλόφιλων Θεσσαλονίκης: «Οι σημερινοί σκληροί γκέι, μπρατσωμένοι, με ξυρισμένα κρανία, άρβυλα, τατού, χαλκάδες και άγρια βλέμματα ξεχειλίζουν από αντρισμό. Όμως σε αντίθεση με τους κλασικούς/παραδοσιακούς αρρενωπούς άνδρες, αυτοί έχουν πλήρη επίγνωση πως αποτελούν drag queen – από την αντίθετη μεριά».
.

Κώστας Γιαννακόπουλος: Ανδρική ταυτότητα, σώμα και ομόφυλες σχέσεις. Μια προσέγγιση του φύλου και της σεξουαλικότητας

στο Σωτήρης Δημητρίου(επιμ.): Ανθρωπολογία των φύλων (Σαββάλας)

No 322

Τέλος, η άποψη ότι ετούτη η συγκεκριμένη κατασκευή της ομοφυλοφιλίας θα έπρεπε να έχει παγκόσμια ισχύ εξαρτάται εξόφθαλμα από μια βιολογική αναγωγική θεώρηση των ομοφυλοφιλιών*, η οποία αρνείται να λάβει υπόψη την ποικιλία των πολιτισμικών ιδιαιτεροτήτων που δομούν τις σεξουαλικές συμπεριφορές διαπολιτισμικά. Οι λεσβίες και οι γκέι στο δυτικό κόσμο στηρίζονται στις βιολογικές εξηγήσεις ως πολιτισμικά έγκυρη και πολιτικά ισχυρή δικαιολόγηση της ομοφυλοφιλίας, μια δικαιολόγηση που μπορεί να κατανοηθεί ως επικύρωση του «δικαιώματος» να είσαι λεσβία ή γκέι σε ένα πολιτισμικό πλαίσιο που αντιμετωπίζει παρόμοιες συμπεριφορές ως παρεκκλίνουσες και, συνεπώς, ως συμπεριφορές που χρειάζονται σαφώς κάποια έξωθεν εγκεκριμένη δικαιολόγηση. Οι ανθρωπολόγοι, ωστόσο, οφείλουν να μην εκλαμβάνουν παρόμοιους ισχυρισμούς και λαϊκά υποδείγματα για την ομοφυλοφιλία ως κάτι περισσότερο από ευρωαμερικανικές εξηγήσεις για το νόημα της, εξηγήσεις οι οποίες απευθύνονται στα – και μέσα από τα δυτικά – πολιτισμικά συμφραζόμενα και τη δυτική πολιτική δυναμική.
*Σύμφωνα με την τυπολογία στην οποία αναφέρομαι και υιοθετεί και ο Herdt, διαπολιτισμικά η κοινωνική οργάνωση της ομοφυλοφιλίας είναι δυνατόν να εμπίπτει σε έναν από τους εξής ιδεότυπους: ομοφυλοφιλία δομημένη με βάση την ηλικία, το κοινωνικό φύλο, το ρόλο ή επάγγελμα, και ισότιμη/«γκέι» ομοφυλοφιλία (…)

Deborah A. Elliston: Ανθρωπολογία του ερωτικού: «τελετουργική ομοφυλοφιλία» από τη Μελανησία και πέρα

στο Κώστας Γιαννακόπουλος (επιμ.): Σεξουαλικότητα. Θεωρίες και πολιτικές της Ανθρωπολογίας (Αλεξάνδρεια)

No 321

Το γεγονός ότι ο καθένας καθορίζεται ως αρσενικό ή θηλυκό αφορά στη σεξουαλική ταυτότητα του υποκειμένου ενώ η ομοφυλοφιλία παραμένει ένα ζήτημα «επιλογής αντικειμένου», ζήτημα δόμησης της επιθυμίας. Όποια και να είναι τα προβλήματα που εγείρει η ομοφυλοφιλική επιλογή, εντούτοις δεν αμφισβητεί, από ψυχαναλυτική άποψη, τη διαφορά των φύλων ούτε και την έσχατη θεμελίωση της διαφοράς αυτής στην αναπαραγωγή. Με αντίθετη αφετηρία, από τα μέσα της δεκαετίας του εβδομήντα οι ομοφυλοφιλικές και οι λεσβιακές σπουδές (gay & lesbian studies) στις Ηνωμένες Πολιτείες επιχείρησαν να αποδείξουν ότι τα δυο φύλα είναι το αποτέλεσμα μιας πολιτισμικής κατασκευής, σχετικοποιώντας ταυτόχρονα υπερβολικά τη διαφορά ανάμεσα στην «ομοφυλοφιλία» και στην «ετεροφυλοφιλία». (…) μια διολίσθηση νοήματος που μας έκανε να περάσουμε από μια κατηγοριοποίηση των αντικειμένων επιθυμίας σε μια κατηγοριοποίηση των υποκειμένων γενικώς, και η οποία θέτει σήμερα ερωτήματα σχετικά με την ταυτότητα, ατομική ή συλλογική.

Συλβιάν Αγκασενσκί: Πολιτική των φύλων (Πόλις)

No 320

«Για ποια αλήθεια μού μιλάς; Σ’ αγαπάει σαν τρελλός…Τον αγαπάς… είναι άδικο να βασανίζεται και να μην καταλαβαίνει τι συμβαίνει»
«Από την αρχή κιόλας ήταν αργά γι’ αυτόν και για μένα. Από την πρώτη στιγμή που συναντηθήκαμε. Όσο κι αν τον ήθελα, η σκέψη της Μαρίας με απέτρεπε από οποιαδήποτε διεκδίκηση. Ακόμα και τις στιγμές που μπήκα στον πειρασμό να ονειρευτώ γι’ αυτόν και για μένα – γιατί, ομολογώ, το έκανα συχνά – με παρέλυαν οι ενοχές. Δε θα μπορέσεις ποτέ να φανταστείς πόσο δύσκολο ήταν ν’ αντισταθώ στην πρόκληση… Πότέ οι επιθυμίες μου δεν είχαν να παλέψουν τόσες αντιξοότητες… Αλλά από την πρώτη φορά, όταν ήρθε να με βρει στο Λονδίνο, του εξήγησα ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα γι’ αυτό. Κι όταν μου ανακοίνωσε τι σκόπευε να κάνει, ήμουν κατηγορηματικός ότι ήταν λάθος να χωρίσει τη Μαρία προσβλέποντας ότι θα είμαστε μαζί…Αλλά το έκανε!»

Μανώλης Χαρινός: Η επίδραση του Κρόνου (Μοντέρνοι καιροί)

No 319

Taner Ceylan (Τουρκία)

-Να: όπως έγινε και τις άλλες φορές, αισθάνθηκα μιαν ακατανίκητη έλξη από το πρώτο δευτερόλεπτο. Τούτη τη φορά όμως, συνέχισε, είχα απέναντί μου ένα άτομο κατά πολύ νεότερό μου. Εκείνος, τη χρονιά που κατέβηκε στην Αθήνα, ήταν μόλις είκοσι εφτά ετών. Περίπου όσο ήμουν εγώ την εποχή του Τόμας, χωρίς τη δική μου αθωότητα όμως. Και μολονότι ένιωσα αμήχανα ότι ο άνθρωπος που στεκόταν απέναντί μου ήξερε πολύ καλά τι ήθελε – η ματιά του το έδειχνε καθαρά -, εγώ είχα τις αναστολές μου. Συγκρατήθηκα. Επιβλήθηκα όσο μπορούσα παραπάνω στον εαυτό μου… αλλά δεν άντεξα πια την ώρα που εκδηλώθηκε εκείνος.
- Τότε ήμουν παντρεμένος, είπε σε λίγο. Παντρεμένος, δίχως παιδί.
Σήκωσε το βλέμμα του και με κοίταξε κατάματα.
- Αλλά θ’ άφηνα τη γυναίκα μου. Δεν είχα κανέναν ενδοιασμό, μου είπε.

Αμαλία Μεγαπάνου: Έκτωρ (Libro)

No 318

Καθίσαμε για να μην ακουγόμαστε σε μιαν άκρη, στο βάθος. Ο καφετζής, δίχως ποδιά, ένας πελάτης θα έλεγες, σηκώθηκε κάποια στιγμή και παραγγείλαμε.
- άφησες ένα μήνυμα, άφησες δυο και δε σου απαντήσαμε. Οφείλεις να το σεβαστείς και να περιμένεις, είπε.
- Εννοείς, δηλαδή, ότι κάποτε θα μου απαντούσατε; τον ρώτησα
- Δεν έχει σημασία, είπε. Υπάρχει εξάλλου τίποτα που δεν προλάβαμε να πούμε οι δυο μας, τόσο καιρό;
Σε αυτό το σημείο είχε δίκιο. Δεν άνοιξα ποτέ το στόμα να του πω τίποτα. Αλλού λαλίστατος κι αλλού άφωνος.(…)
- Η Μαρία είναι έγκυος, είπε ο Δημήτρης.

Γιώργος Συμπάρδης: Ο άχρηστος Δημήτρης (Κέδρος)

N0 317

Το παλικάρι, που από μικρός στο ψαλτήρι του χωριού του ήξερε πολύ καλά όλα τα νή – πά – βού – γά – δή, τώρα καιγότανε. Είχε αγαπήσει το φίλο του, στη μονάδα που υπηρετούσε – ήταν κι οι δυο απ’ το ίδιο χωριό – λίγο περισσότερο από τα καθιερωμένα. Είχαν κοιμηθεί αγκαλιά πάνω στους μπόγους με τα’ άπλυτα σεντόνια των σμηνιτών. Αυτά κουβαλούσε μέσα του, αυτά του είχανε θολώσει το μυαλό, γι’ αυτά είχε έρθει να μιλήσει στο γέροντα, να τον ρωτήσει: τι να την κα΄νει αυτή την αγάπη που του τυραννάει την καρδιά;

.

Βασίλης Δημητράκος: Το μυστήριο της αγάπης (Μπιλιέτο)

No 316

Ήδη το 1519 ο Spandouyn Cantacasin χαρακτηρίζει τους Τούρκους «μεγάλους σοδομίτες» ιδιωτικά όσο και δημόσια, διαπίστωση που θα επαναληφθεί συχνά από διάφορους περιηγητές. Τα πρότυπα της οθωμανικής γραμματείας φαίνεται να εναλλάσσονται από την ομοφυλοφιλία στην ετεροφυλοφιλία, ακόμα και μέσα στο έργο του ίδιου συγγραφέα. Ο Μουσταφά Αλή εκθειάζει τις κινήσεις και τη συμπεριφορά των γυναικών της Αιγύπτου κατά τη συνουσία, ιδίως όταν «δοκιμάζονται χείλι με χείλι, στήθος με στήθος»’ ο ίδιος παραπονιέται το 1589 ότι σπάνια βλέπει πια κανείς χαριτωμένους, έξυπνους, γλυκομίλητους και ωραίους νέους, σε αντίθεση με τον Εβλιγιά που δεν παραλείπειο ποτέ σε κάθε πόλη που επισκέπτεται να περιγράφει τους ωραίους νέους της. (...)
Ένα χωρίο του Μουσταφά Αλή περιγράφει ως ένδειξη αγένειας και αναισχυντίας την είσοδο στα ιδιωτικά διαμερίσματα κάποιου χωρίς προειδοποίηση, καθώς ενδεχομένως αυτός να καταγίνεται με ντροπιστικές πράξεις’ στο παράδειγμα που παραθέτει οι πράξεια αυτές αφορούν τον ομοφυλόφιλο έρωτα. Θα μπορούσε λοιπόν και εδώ να παρατηρήσουμε τελικά την πανταχού παρούσα διάκριση δημόσιου και ιδωτικού: συμπεριφορές που είναι ανεκτές στην ιδωτική σφαίρα, γίνονται ντροπιαστικές όταν μεταφέρονται στη δημόσια.

Μαρίνος Σαρηγιάννης: Η απόλαυση στην οθωμανική Κωνσταντινούπολη (Περίπλους)