No 311

Fraser Diesel (Ν. Αφρική)

Μνημόσυνο

Με το ζόρι τον παρέσυρα και χωθήκαμε στο δωμάτιο ενός φίλου (που μου ‘χε δώσει τα κλειδιά) μαζί με τις φωτογραφίες και τα υλικά για τα κόλλυβα. Για τον χαμό του αδερφού του δεν είχα τι να του πω’ πώς να τον ανακούφιζα.
Μ’ ένα κομμάτι ρέγκα και κρασί και δυο τραγούδια του Τσιτσάνη που τα’ ακούγαμε συνέχεια τα ίδια και τα ίδια, στο τέλος μεθύσαμε και οι δυο. Αυτός βουρκωμένος έφερε μια βόλτα’ για μια στιγμή – μπερδεύτηκε το ζεϊμπέκικο στα χείλη μας’ δε χάσαμε όμως το ρυθμό, έσπρωχνε το κεφάλι μου χαμηλά όλο και πιο κάτω, έγινα ένα με τα σπασμένα ποτήρια στα πόδια του’ ενώ στη φωτογραφία δίπλα μας τα μάτια του Χρίστου έλαμπαν από χαρά.

Βασίλης Δημητράκος: Λεπίδες (το οκτασέλιδο του μπιλιέτου Νο 8)

No 310

Cornelius McCarthy (M. Βρετανία)

Ο ΠΟΘΟΣ ΠΟΥ ΠΡΟΚΑΛΕΙ, Η ΕΥΠΡΕΠΕΙΑ ΠΟΥ ΑΧΡΗΣΤΕΥΕΙ

Πάνω στο χείλος ενός ποτηριού με κρασί
περιστρέφει το μεσαίο δάχτυλο,
λογοκρίνοντας τα ίδια τα μάτια
που φλέγονται να ζωγραφίσουν εξπρεσιονιστικά
με το γαλάζιο τους
ένα καλαίσθητο αντίκρυ.

Γιάννης Γκούμας: Ένα λεπτό πριν τα μεσάνυχτα (Μπιλιέτο)

Νο 309

Η ανάρτηση αποσύρθηκε κατόπιν επιθυμίας του συγγραφέα.

No 308

Για τον άνδρα, ο ευνούχος ήταν σε θέση να υποκαταστήσει την ποθητή γυναίκα. Μάλιστα πρόσφερε και περισσότερα! Ο ευνούχος έχει απαλό σώμα και άτριχο σαν το γυναικείο’ η φωνή του είναι συχνά σαγηνευτική. Ως ερωτικό αντικείμενο έχει – περίπου – τις ίδιες ιδιαιτερότητες με τη γυναίκα, ενώ ενδεχομένως διαθέτει μεγαλύτερη φαντασία στα ερωτικά παιχνίδια. Επιπλέον, από τη σκοπιά της σχέσης, ο ευνούχος δεν έχει τις απαιτήσεις μιας γυναίκας, τον συχνά προκλητικό χαρακτήρα της, δεν εγείρει αξιώσεις, δεν επιτίθεται στον άνδρα, ούτε είναι πνεύμα αντιλογίας, όπως συνηθίζουν οι γυναίκες. Ο ευνούχος – ως εραστής και υποτακτικός – αντιπροσώπευε σε όλες τις εποχές και σε όλους τους πολιτισμούς τον θαυμαστό και αποτρόπαιο θρίαμβο του μισογυνισμού. Λαμβάνοντας υπόψη τις συμφορές που από την εποχή των πρωτοπλάστων προξένησε η γυναίκα στον άνδρα, τι καλύτερο θα μπορούσε ο τελευταίος να επιθυμήσει από ένα ον ίδιο μ’ αυτόν, αλλά πλήρως αποστερημένο από το απειλητικό εκείνο όργανο που καθιστά τον άλλο ισότιμο του;

.
Βάννα ντα Αγγέλις: Οι ευνούχοι. Η εκπληκτική και απόκρυφη ιστορία τους (Περίπλους)

No 307

Δυο λόγια για τη ντροπή μου. Δεν την παραβλέπω. Βάζω τα δυνατά μου να την ξεπεράσω. Το αμφιφυλικό κίνημα στοχεύει στο να θέσει τέλος στη χειρουργική γενετικής ανάπλασης των νηπίων. Το πρώτο βήμα στον αγώνα είναι να πειστεί ο κόσμος – και οι ενδοκρινολόγοι παιδίατροι, πιο συγκεκριμένα – ότι τα ερμαφρόδιτα γεννητικά όργανα δεν νοσούν. Ένα στα δυο χιλιάδες βρέφη γεννιέται με ασαφή γεννητικά όργανα. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, μ’ έναν πληθυσμό διακοσίων εβδομήντα πέντε εκατομμυρίων, αυτό μεταφράζεται σε εκατόν τριάντα επτά χιλιάδες αμφιφύλους εν ζωή σήμερα.
Όμως εμείς οι ερμαφρόδιτοι είμαστε άνθρωποι σαν όλους τους ανθρώπους. Κι εγώ τυχαίνει να μην είμαι πολιτικό πρόσωπο. Δεν μου αρέσουν οι ομάδες. Μολονότι είμαι μέλος της Εταιρείας Αμφιφύλων της Βόρειας Αμερικής, δεν έλαβα ποτέ μου μέρος σε διαδηλώσεις. Ζω τη δική μου ζωή και φροντίζω τις δικές μου πληγές. Δεν είναι ο καλύτερος τρόπος να ζεις. Έτσι είμαι εγώ όμως.
Ο πιο διάσημος ερμαφρόδιτος στην Ιστορία; Εγώ; Ένιωσα ωραία γράφοντάς το, ωστόσο έχω ακόμα δρόμο πολύ μπροστά μου. Στη δουλειά μου κρύβομαι και αποκαλύπτω τον εαυτό μου μόνο σε λιγοστούς φίλους. Λίγοι μόνο άνθρωποι εδώ στο Βερολίνο ξέρουν το μυστικό μου. Το λέω σε περισσότερους απ’ όσους συνήθιζα, αλλά δεν είμαι διόλου συνεπής. Κάποιες νύχτες το λέω σε ανθρώπους που μόλις γνώρισα. Σε άλλες περιπτώσεις κρατώ για πάντα τη σιωπή μου.

.
Τζέφρυ Ευγενίδης: Middlesex. Ανάμεσα στα δυο φύλα (Libro)

No 306

Την άλλη μέρα το πρωί ο Νταλί μου τηλεφώνησε στο ξενοδοχείο μου:
- Ξυπνώντας σήμερα το πρωί έκανα μια ανακάλυψη συνταρακτική. Είστε ο Μωυσής του Μιχαήλ Άγγελου. Η ομοιότητα είναι εκπληκτική. Πώς δεν το είχα προσέξει νωρίτερα; Είναι ολοφάνερο!
(…) Πρόθυμα διατυμπάνιζε παντού ότι η Αμάντα του ήταν ένας Μωυσής, ο πατέρας του, ένας Ρενέ Κρεβέλ, με λίγα λόγια ένα ον αγγελικό’ τα πάντα ήσαν γένους αρσενικού. Έτσι, ένα ωραίο πρωί η εφημερίδα Μινύτ έγραψε ότι η καινούργια ιέρεια του Θείου Δάσκαλου ήταν, στην πραγματικότητα, αγόρι. Αυτός ο μύθος έκανε γρήγορα το γύρο του Παρισιού, που ψοφάει για τέτοια σκάνδαλα κι η δύστυχη Κατρίν Αρλέ, που με είχε πλασάρει στους κατασκευαστές σουτιέν, έπεσε από τα σύννεφα! Μάταια προσπαθούσα να εκθέσω αυτή τη δυσάρεστη κατάσταση στον Νταλί.
- Μα, αγαπητή μου φίλη, θα ‘πρεπε να είστε ενθουσιασμένη, μου απάντησε. Όλονών τώρα η περιέργεια θα διπλασιαστεί και, γύρω σας, θα δημιουργηθεί μια ακόμη μεγαλύτερη αυλή. Εξάλλου, αυτή είναι η αλήθεια! Δεν είστε ούτε αγόρι ούτε κορίτσι. Σας το έχω πει: Είστε μια ύπαρξη αγγελική, ένα αρχέτυπο.

Amanda Lear: Ο δικός μου Νταλί (Όμβρος)

No 305

Ένα βράδυ, που η άνοιξη είχε μπει για τα καλά, σταμάτησε ένα σοβαρό αμάξι μπροστά μου. Προς μεγάλη μου έκπληξη είδα δυο νεανικές σιλουέτες στις μπροστινές θέσεις.
(…) χύνω αμέσως, με τα μάτια τους κολλημένα επάνω μου και τα σώματα τους να αλληλοτρίβονται μηχανικά. Δεν ήμουν πολύ κοντά τους, αλλά από την καύλα του απρόσμενου θεάματος, τους πήραν τα σκάγια. Κάποια ριπή μου τινάχτηκε πάνω τους, που λες και ήταν σύνθημα από πιστόλι διαιτητή, και ξεκίνησαν έναν άνευ προηγουμένου ξέφρενο αγώνα λυσσαλέου γαμησιού, όπου τα κορμιά τους χτυπούσαν το ένα πάνω στ’ άλλο σαν αμυντικός οπλισμός σε πεδίο μάχης. Η κλαγγή των «όπλων» πάνω στο κρεβάτι μου.

Τζένη Χειλουδάκη: Η μαύρη βίβλος (Όμβρος)

No 304

Για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, ο Πολ ήταν η γυναίκα και για να τα έχει με έναν άντρα, έπρεπε να είναι η γυναίκα ή τουλάχιστον να διατηρεί την ψευδαίσθηση ότι ήταν γυναίκα. Δεν μπορούσε να διανοηθεί οποιουδήποτε είδους σεξουαλική επαφή χωρίς ρούχα – του ήταν αηδιαστικό – εκτός κι αν ένιωθε τον σύντροφό του έτσι, το αρσενικό του ζευγαριού έπρεπε να είναι γυμνό – αυτός, όμως, η Πολίνα έπρεπε να κρύβει τη φρίκη της αρρενωπότητας που βρισκόταν ανάμεσα στα πόδια του. Τη φρίκη της αρρενωπότητας που θα προτιμούσε να μην έχει… το είδος της αρρενωπότητας που η Πολίνα εκτιμούσε ιδιαίτερα στον άλλον.

Ed Wood: Ο θάνατος ενός τραβεστί (Οξύ)

No 303

.

Μια φορά, στη στάση, παραλίγο να βρω μπελά από έναν αστυφύλακα. Αφού με κοίταξε από μαλλί μέχρι γόβα επί ένα περίπου λεπτό, με ρώτησε τι γυρεύω εκεί.
ΕΓΩ – Περιμένω λεωφορείο.
ΑΣΤΥΦΥΛΑΚΑΣ – Είσαι ντυμένος γυναικεία.
ΕΓΩ – (έκπληκτος) Μα φοράω παντελόνι.
ΑΣΤΥΦΥΛΑΚΑΣ – Παντελόνι φοράνε οι γυναίκες.
ΕΓΩ – Και ευθύνομαι εγώ επειδή άλλοι κάνουν ανωμαλίες;
ΑΣΤΥΦΥΛΑΚΑΣ – (δυνατότερα) Είσαι ντυμένος γυναικεία και το καλό που σου θέλω πάρε σβέλτα το λεωφορείο αλλιώς την έχεις άσχημα. Δεν τα σηκώνει ο κόσμος αυτά. (Δείχνοντας το παντελόνι μου, δίχως φερμουάρ μπροστά, και τα σκαρπίνια μου με το τακουνάκι)

Quentin Crisp: Ο γυμνός δημόσιος υπάλληλος (Κάκτος)

No 302

Γύρω στα ’82 έκανε την εμφάνισή της μια πανύψηλη καλλίγραμμη τραβεστί, η Ζιγκοάλα. Η μοναδική τραβεστί που γνώρισα κάπως εκ του πλησίον και η μόνη που ξέρω σ’ αυτό τον κόσμο με λεπτή, βελουδένια φωνή σαν δεκάχρονης παρθένας. Η λαλίτσα της, ακονισμένη στη λίμα, ήταν μια αισιόδοξη και σαρκαστική παραφωνία μέσα στον αχταρμά των ποικίλων βραχνομάγκικων, μαστουρωμένων και μεγάφωνων μπάσων των υπολοίπων του σιναφιού. Η Ζιγκοάλα ήταν καλοδιαβασμένη, για τους ανθρώπους του κύκλου της ένα φαινόμενο. Καθημερινώς μπαινόβγαινε σε βιβλιοπωλεία και δισκάδικα για να ενημερώνεται. Έγραφε στιχάκια, φιλοδοξούσε να ακουστεί το όνομα της στον κόσμο του πνεύματος.
«Κάποια μέρα θα γίνω μεγάλη», κοκορευόταν (…) «Θέλω ή να με τραγουδήσει η Αλεξίου ή να γίνω Παλαμάς»

Θωμάς Κοροβίνης: Κανάλ ντ’ Αμούρ. Αφήγημα για το ερωτικό περιθώριο της Θεσσαλονίκης του ’80 (Άγρα)

No 301

Χέρι με χέρι, οι δυο άντρες τραγουδούσαν το ντουέτο τους. Κάτω από την επήρεια του κρασιού, άφηναν τους εαυτούς τους να παραδοθούν στην όπερα.
«Κυρία μου», τραγούδησε ο Σιγιέ, «ακούω τον εχθρό να τραγουδά τα τραγούδια της γης μας, της Τσου, ολόγυρά μας. Αυτό σημαίνει ότι ο Λιου Βανγκ έχει καταλάβει το βασίλειό μας; Όλα έχουν χαθεί!»
Ο Ντιεγί τραγούδησε δακρυσμένος (…) Άπλωσε τα χέρια του άτονα κραδαίνοντας το σπαθί.
Ο Σιγιέ το άρπαξε από τα χέρια του.
«Αυτό δεν είναι ψεύτικο για μαθήματα θεάτρου, είναι αληθινό». Κοίταξε στα μάτια του Ντιεγί ερευνητικά. «Δε με πιστεύεις;»
Ο Γουάν έκοψε ελαφρά το κολάρο του Ντιεγί. Αυτός μαζεύτηκε κλαψουρίζοντας φοβισμένα. Ο Γουάν γέλασε που τον φόβισε ξανά με το αστείο του, πριν το πετάξει μακριά. Αρπάζοντας το παράλυτο λορμί του Ντιεγί, ο Γουάν τον έσπρωξε πάνω στο τραπέζι. Έβαλε το σκληροτράχηλο πρόσωπό του πάνω στο ροζ δέρμα του Ντιεγί, λες κι έλιωνε κάτω από το πέλμα του τα ροδοπέταλα μιας ροδακινιάς. Με τα πρόσωπα βαμμένα έμοιαζαν με ηθοποιούς που έπαιζαν σ’ ένα παράξενο θέατρο.
Ο Ντιεγί κατάλαβε ότι ο Γουάν Σιγιέ τον ποθούσε, αλλά ήταν αργά να το σκάει.

Lilian Lee: Αντίο, Παλλακίδα μου (Το κλειδί)