Επτα Τιμωρίες

Τιμώρησα τον εαυτό μου εφτά φορές

...

Την Πρώτη ,σαν δοκίμασα της δόξας τα σκαλιά να ανέβω,απομυζώντας του αδύναμου την σκλαβιά.

...

Την Δεύτερη , σαν έκανα τον χολωμένο μπρος τον παράλυτο και τον σακατεμένο.

...

Την Τρίτη, σαν διάλεξα την ευκολία , ενώ μπορούσα να διαλέξω δυσκολία.

...

Την Τέταρτη , σαν διέπραξα μια αμαρτία ,παίρνοντας τα λάθη άλλων για δικαιολογία.

...

Την Πέμπτη ,σαν υπάκουσα όντας δειλός , και κόμπασα μετά πως ήμουν δυνατός.

...

Την Έκτη ,σαν σήκωσα τα ρούχα λίγο ψηλά , τις λάσπες της ζωής για να αποφύγω.

...

Την Έβδομη ,σαν τον θεό εξύμνησα κι όλους τους ύμνους αρετή θεώρησα

.

Χαλίλ Γκιμπράν

  



Ούτως ή άλλως , η επίγνωση του αν οι πράξεις μας είναι τιμωρία προς την ανώτερη φύση μας ή οχι , αυτή και μόνο αυτή και όχι οι πραξεις μας , χτίζει την κόλαση ή τον παράδεισο που ήδη ζούμε στο Όσιο Τώρα. Δεν μας τιμωρεί κανεις θεος με κόλαση ή μας επιβραβευει με κανενα παραδεισο . Εμεις είμαστε οι θεοί του εαυτού μας και με την καθε μας ανασα , χτίζουμε ή αποδομούμε την κόλαση του εαυτού μας , ειτε το θελουμε είτε όχι .  Αυτός απλά , θα πάρει την ... Δευτέρα Πάρουσια μας και θα μοιράσει τα τετράδια της Ζωής μας διορθωμένα . 
.

Τρελός του Χωριου 

Video : Rowan Atkinson The School Master

Απο το Η μέχρι το Ω

ΠτΗση . 

Η υπέροχη διαδικασία , 
του να γίνουμε αυτο που δεν είμαστε . 
Του να νιώσουμε αυτό που δεν εχουμε καταφέρει να φτάσουμε , 
βασιζόμενοι οχι στις ρίζες της ανασας 
και στον κορμό της εξέλιξής μας , 
αλλα στην αλαζονεία 
και τον εγωϊσμό της ανθρώπινης φύσης  μας. 
Τον εγωϊσμό του να πεταμε 
ολόκληρο το τόξο της ΥπΑρξης μας , 
εκεί που στοχεύει το βέλος του νού μας . 


Τότε είναι που η πτΗση , αλλάζοντας ενα μόνο της γράμμα , μας αποβάλλει απο την καθαρότητα του ουρανού της , 
που προσπαθήσαμε τόσο βέβηλα να κερδίσουμε . 
Ετσι , η πτΗση , 
γίνεται πτΩση . 

Ομως ακόμα και εκει , 
στην πτΩση , 
η Αγία Αρχή , 
δεν μας στερεί την εξέλιξη . 
Δένει την πορεία μας , 
με το " ω " , το γράμα της κίνησης , 
της επανάληψης , 
της προσπάθειας 
ελπίζοντας , 
πως θα εχουμε μάθει απο τον πόνο της προηγούμενης πτΗσης , 
πως τα φτερα του εγωϊσμού ειναι πτωτή εύνοια και πως πρέπει να καταΛάβουμε κάποια στιγμή 
την διαφορετικότητα του ρόλου των Βελών του Νού μας 
και του Τόξου της Υπαρξής μας . 

Αν κατανοήσουμε αυτή την Σπουδή , του να μπορεί να ταξιδεύει η συνειδητότητα μας μαζί με το καθαρο φώς του βέλους της νόησης μας , 
χωρίς όμως να χανουμε 
την αίσθηση των ριζών της ύπαρξής μας ούτε στιγμή , 
τότε θα γίνουμε ... Σπουδαίοι ;) . 

ΔΗΜΟΣΙΟ-ΓΡΑΦΙΚΉ ΠΟΊΗΣΗ

Γεμισε το διαδίκτιο με Πρωτοσέλιδα συναισθήματα. 
Χωρίς Μέτρο .
Xωρίς την ευλογία της Αγιας Γεωμετρίας . 

Παντου παρουσιασεις νεων βιβλίων λογοτεχνιας και ποιησης , 
απο ανθρωπους με εμπνεση 
με θειο χαρισμα , 
γεματους γνωση και αναγκη να γίνουν πρεσβευτες της όργής του κοσμου .
Αλλοι , που ποθουν να γίνουν εκφραστές των ερωτων τους , και άλλοι των ονειρων της γεννιας του Ανεκφραστου Ανθρωπου .
Σκέφτομαι ομως . 

Γιατί Ο Πλάτων πέταξε τους ποιητές έξω απο την Πολιτεία του ; 
Δεν είχαν θεση στο ιδεώδες πολίτευμα του.
Γιατί αραγε ; 
Είδε πως οι περισσότεροι που χρίζουνν εαυτόν ποιητη , δεν Ποιούν . 
Είναι απλά , δημοσιογραφιάδες συναισθημάτων .
Δημαγωγοί φορτησεων , και μικροπωλητές ονείρων .  
Το να παρασυρθείς απο ενα ποτάμι συναισθημάτων 
και να γράψεις τις εμπειρές σου είναι άλλο , 
και άλλο να εχεις την Δυναμη την δομική Γνώση και το Αισθος , 
με αυτό το ποτάμι να αρδεύσεις τις ψυχές των ανθρωπων 
και να τις κανεις να ανθίσουν . 
Αυτό ειναι Ποίηση .

Ποιητής είναι αυτός που με τον λόγο του , θεμελιώνει ψυχές .
Γεωμετρεί πάνω στον Νου του Αιώνιου Ανθρώπου ,
και όχι αυτός που προσπαθει να κολακεύσει την κατώτερη ζωωδη φύση  
με κραυγές πόνου ,ιαχές αγανακτησης για την αδικη ζωή , και αναστεναγμούς οίστρου . 
Ο ποιητης σπάει τις λέξεις όπως ο λιθοξόος τις πέτρες .
Τις πελεκαει και τις φέρνει ακριβώς εκει που πρέπει ,
για να χτίσει , νεους ναους σκέψης ,
νεα θυσιαστηρια πράξης , 
νεα αγάλματα του θεού Ερωτα ,
ως Αγιο Λόγο της Ενωσης ,
και όχι ως ξενιστή Λαγνείας . 
  ΚΑι αφου δομίσει την νεα αυτή πολιτεία , 
πρέπει να κόψει τις φλέβες του , 
για να γεμίσει τα ποτήρια των κατοίκων της με το αίμα του . 

Να τεντώσει τον λαιμό του στο κρύο μάρμαρο  
προσφέροντας τον εαυτό του  σαν το πρώτο σφάγιο ,
θυσεια στον θεό του Αγνου φωτός και της Λυκειας Γνώσης . 

Ο Ποιητής στη αγκαλιά του κρατά τον Αιώνιο Άνθρωπο .

Του μαθαίνει τα πρώτα του βήματα .
Του διδάσκει τις πρώτες του λέξεις . 
Γι αυτό και όταν μεγαλώνει ο Αιώνιος Άνθρωπος , 
μετα απο χιλιάδες χρόνια πόνου διδασκαλίας και κούρασης ,
δεν θυμάται , και δεν αγαπά , ουτε τους δημοδιογραφιαδες των συναισθημάτων ,
ούτε τους πνευματικούς ανθρώπους που πουλάνε την γνώση στα πανέρια  , ουτε τους μεγάλους επιστήμονες των μικρων προσδοκιών ,  ούτε τους δημιουργούς των αμύθητων περιουσιών . 
Μετα απο χιλιάδες χρόνια , τους μόνους που ακόμα θυμάται και λατρεύει , 
είναι τους Ποιούς του Πνευματος και του Λόγου .
Τους Μήστες που με τα νυχια τους εγδερναν ακαταπαυστα την τεχνη τους,
 μεχρι να την κανουν γνώμονα ,
για να εξελίξουν την επι του στήμονος ανθρώπινη φύση . 
Αυτοι είναι που πρέπει να ονομάζονται επιστήμονες και όχι οι ποταποι εργολάβοι του ανθρώπινου πόνου και ανάγκης . 

Οι Μύστες  που σμηλευσαν με την σκέψη τους τον ΑΙΩΝΙΟ ΑΝΘΡΩΠΟ, 
οι Ποιητες που του εδωσαν Μορφή με την Θεϊκή Γεωμετρία του λόγου τους ,
αυτοι δηλαδή που τον ΜΌΡΦΩΣΑΝ  και θα συνεχίζουν να τον μορφώνουν ,
αυτοι μονο θα μείνουν ΑΘΑΝΑΤΟΙ .
Μονο αυτοι μετα απο εκατονταδες χρόνια ,άξια θα ονομαζονται  ΠΟΙΗΤΕΣ

Υπάρχω, κι όσο υπάρχεις θα υπάρχω

Eίμαι ένα δίποδο θηλαστικό ζέον ον (εν συντομια ΖΩΟΝ ).  

Πρόκειμαι για μια πολύπλοκη μορφή ζωής με βάση τον άνθρακα και τις ενώσεις του: 
Αποτελούμαι κατά τρία τέταρτα από μια υγρή χημική ένωση που την ονομάζω νερό. 
Κατάγομαι απ'τον πίθηκο,ή τέλος πάντων από κάτι που έμοιαζε με πίθηκο.

Κάποιοι μαλιστα λένε πως το πιθηκισιο dna μου αναμίχθηκε με εξωγήινο dna , για να μπορέσουν να εξηγήσουν τον τριπλασιασμό του εγκεφάλου μου και της συνείδησης μου μεσα σε ελαιστο χρονικό διαστημα σε σχέση με την προηγούμενη αργή εξελικτική μου πορεία .  

Ακόμα πιο πίσω στο γενεαλογικό μου δέντρο, κατάγομαι από μικρόβια, 
που είτε δημιουργήθηκαν από τύχη σε μια αρχέγονη θαλάσσια σούπα,
είτε ήρθαν πάνω σε κάποιον βράχο χαμένο στο διάστημα 
και ρίζωσαν στην σφαιρική μάζα από βράχους και μέταλλα,
καλυμμένη στο μεγαλύτερο της μέρος από νερό, που κρέμεται από το τίποτα μέσα στο κενό, 
και που την ονομάζω πλανήτη-μου, και πιο συγκεκριμένα Γη. 
Ενα αστερι μεσήλικο , 4,5 δισεκατομμύριον χρόνων ( στα 10 πανω κάτω ψοφάνε αυτα ) 

Σαν άτομο, προήλθα από την ένωση δύο συγκεκριμένων μισών κυττάρων πριν από περίπου 40 περιστροφές του πλανήτη-μου γύρω από μιά γιγάντια σε σχέση μ’εμένα και τη Γη ,
διάπυρη φωτεινή σφαίρα, που την λέω Ήλιο. 

Το είδος μου ονομάστηκε από τους προγόνους μου Άνθρωπος, 
και κάποιοι ημιμαθείς το μεταφραζουν σε ΑΝΩ ΘΡΩΣΚΩ, "κοιτάω ψηλά"
ενω η κανονική του εξήγηση ειναι ΑΝΔΡΟΣ ΩΠΟΣ δηλαδη ,
και πολύ γενικά μεταφραζοντας το (γιατι κανονικά θελει μεγαλη και εις βαθος εξήγηση ) 
συμαινει το ον με όψη άνδρα ( οπου ανδρας είναι μια άφυλλη έννοια της ενεργητικής εξελικτικής ικανότητος του όντος μας , και οχι αυτο που νομιζουμε σημερα ) 
Μπορώ να παρατηρώ και να ερμηνεύω τον Κόσμο ή ετσι νομίζω τουλαχιστον . 

H παρατηρηση , με τον μηχανισμο την λογικής που εχω επινωήσει , με κανει να νοιωθω ασφαλης στην αρχή . Μεχρις οτου να ερθει η αναγκη να παρατηρισω τον Κόσμο απο πιο κοντα . Εκει αλλαζουν όλα . 

Κυρίως όμως διαφέρω από τα άλλα ζώα , 

γιατί έχω πλήρη συναίσθηση του εαυτού μου σαν ξεχωριστό άτομο,σε σχέση με την φύση ,και συνείδηση της θνητότητάς μου. 

Ομως αυτο είναι που μου κάνει παραλληλα την ζωή κόλαση . Μερικοί μαλιστα , εδωσαν και όνομα σε τουτη την συνειδητοποιηση . Την είπαν Διαβολο , 

και πολύ σωστα βεβαια , γιατί Διάβολος έιναι το ασρενικό της διαβολής , δηλαδη της καταστασης του να διαβάλλεται η πραγματικότητα λόγω του φοβου μας για τον θανατο . Ετσι , για να τον αποφήγω , και αυτόν αλλά και όλους τους -ισμούς που επινόησε μεσω της λογικης για να μας κανει να νοιωθουμε καλά , όταν πραττουμε το Λάθος ( χριστιαν-ισμος ,βουδ-ισμος ,ισλαμ-ισμός , ναζ-ισμός , μαρξ-ισμος ,καπηταλ-ισμός κλπ ) , αποφασησα από μικρός να εχω μια προσωπικη δια βιου πνευματική δίαιτα για να μπορέσω να αντέξω την τοξηκότητα των -ισμων που προσπαθουσε μανιωδώς να με ταϊσει η κοινωνία μου και που τελικα αυτη η διαιτα με οδηγησε στην μεγαλητερη σπουδή θανατου .Την Φιλοσοφία .

Ετσι , σπουδαζοντας τον θανατο μαθαινω την ζωή , και τελικα συνηδειτοποιώ πως, η στιγμη του θανατου μας δεν ειναι η στιγμή που ο θανατος ερχεται σε εμας , αλλα η στιγμη που ο θάνατος φεύγει απο μεσα μας .Γιατι , πως θα βιώναμε την ζωή , αν δεν βιωναμε παραλληλα και την ελλειψη της ; Με τι μετρο θα την αντιλαμβανομασταν ;  Μηπως τελικα η ζωή και ο θανατος είναι οι δυο ακρες ενος κυκλου , που ξεκηνα οταν η ζωή μας ξεκηνα και τελειωνει οταν η μια άκρη βρεί την αλλη , φτιαχνοντας πάλι το Αγιο απολυτο μηδέν ; 

   Τελικα , μηπως το Υπαρχω του Καζαντίζη είναι μια διατριβή της ερωτικής σχέσης ΖΩΗΣ και ΘΑΝΑΤΟΥ ; 

;)