... στα υγρά χρώματα και
στο αέρινο φως του ήλιου της Ελλάδας ,
που σε κάποια τοπία
ριζώνει και γίνεται
άλλοτε δέντρο
άλλοτε βράχος
άλλοτε χαμόγελο
άλλοτε σκληρό άγγιγμα
από τραχιά πονεμένα χέρια,
τούτα τα τοπία της Ελλάδας αγαπώ.
Εκεί που έχει ριζώσει φως.
Γιατί μονο εκεί
ανθίσουν Ηλιοι.
Και όταν γυρίζω
μαγεμένος από τέτοια τοπία,
ανθρώπων και τόπων ,
πάντοτε μου έρχεται στον νού
αυτό το τραγούδι.
Η βελόνα του πεύκου το χέρι μου τρύπησε
.
μια σταγόνα βροχής με τη γεύση του ιδρώτα
.
είναι η θάλασσα μωβ και χαλίκια τα κύματα
.
τα νερά τρέχουν πράσινo μες το γαλάζιο
.
Τα νησιά είναι ακόμα ταγμένα στη θέση τους
.
εκκλησιές ανεμίζουν στη δύση του ήλιου
.
τα ηφαίστεια στέκουν βουβά και αφουγκράζονται
.
των αρχαίων ναών τις πεσμένες κολώνες
.
Τρεχαντήρι ο αέρας χαράζει τα σύνεφα
.
και στο άβυσσο μαύρο που η νύχτα υψώνει
.
ένα φως κουρελάκι μου φέγγει
.
.
και γω...
ταξιδεύω...
και αντέχω...
και ξέρω καλα...
ποια γλώσσα μιλάω...
ποια γλώσσα παλιά...
ποιον ήλιο πιστεύω...
και ποιαν αγκαλιά.
.
.
Τα χωριά με τ' αρχαία λαμπρά τους ονόματα
.
ξαγρυπνούν και καπνίζουν και λένε τραγούδια
.
τα κορμιά των σταριών στο βοριά ταλαντεύονται
.
στη οθόνη τους σύμπαντος άσβηστοι φάροι
.
Οι μεγάλοι γκρεμοί τα πουλιά και τα θαύματα
.
στων παιδιών τη παλάμη αντηχούνε και ανθίζουν
.
και χιλιάδες αστέρια τα αμέτρητα ποιήματα
.
μαύρη άμμος οι λέξεις και μαύρα φεγγάρια
.
Ιστορούν την απόχη του χρόνου του άσπλαχνου
.
και στις πόλεις που αγόρια φιλούν τα κορίτσια τους
.
ένας σκύλος το χώμα μυρίζει
.
.
και γω.....
ταξιδεύω....
και αντέχω ....
και ξέρω καλα...
ποια γλώσσα μιλάω....
ποιαν άγια λαλιά .... ποιον ήλιο πιστεύω...
και ποιαν αγκαλιά...
.
.
Ο αρχάγγελος βγαίνει ξανά στο μπαλκόνι του
.
όλα έχουν συμβεί κι όμως λάμπουν καινούρια..."
