Κυριακή 15 Σεπτεμβρίου 2024

φθινόπωρο...πάλι

 Φθινοπώριασε.

Όχι στα χρώματα, ούτε στον ήλιο, αλλά σ'αυτήν την πρωινή ψύχρα. Την καθόλου επιθυμητή. Θυμίζει τον χειμώνα που έρχεται.

Διάβαζα ένα βιβλίο που βιαζόμουν να το τελειώσω. Βιαζόμουν γιατί ήθελα να γλιτώσω από τη θλίψη που μου μετέδιδαν οι χαρακτήρες του. Φοβισμένοι, απελπισμένοι, θύματα της εποχής, της χώρας, της ιδεολογίας τους.

Ίσως ένα από τα πιο ανθρώπινα συνθήματα θα ήταν "Κάτω οι ιδεολογίες όταν αυτές κοντράρονται με τη ζωή"

Καμιά ιδέα δεν αξίζει όσο μια ζωή. Καμιά σημαία, καμιά θρησκεία. Καμιά.

Imagine. Πόσα χρόνια πριν. Κι ακόμη τα ίδια.

....

Κυριακή 1 Σεπτεμβρίου 2024

γειτονιά

 Ο γείτονας ακούει τους αγώνες ποδοσφαίρου από ένα τρανζιστοράκι. Και το χειμώνα, στα μεγάλα κρύα κουβαλάει λίγο πετρέλαιο με το μπιτονάκι.

Τα πρωινά συνήθως με ξυπνά με την στεντόρια φωνή του. Πιάνει κουβέντα με όποιον γείτονα περάσει από μπροστά του. Κι άλλοτε απλά μιλάει μοναχός του. Τότε επανάλαμβάνει συνεχώς τα ίδια λόγια. Συνεχώς τα ίδια λόγια.

Πέμπτη 8 Αυγούστου 2024

αυτά που ονειρευόμουν

 Ονειρευόμουν

πρωινές βόλτες στην ΄Υδρα που ακόμη κοιμάται

μπάνια σε ζεστή θάλασσα

με βατραχοπέδιλα και χωρίς

υποβρύχιες λήψεις

φωτογραφίες στην Αμοργό

το απέραντο μπλε

το λευκό

το μικρό ξωκλήσι

Ονειρευόμουν ανεμελιά και να γεμίσω από την ομορφιά του τοπίου και να ανασάνω βαθιά τη θάλασσα και να μη σκέφτομαι τίποτα μα τίποτα δυσάρεστο


Αυτό το καλοκαίρι πέρασε.


Τετάρτη 5 Ιουνίου 2024

 Αυτό που πιο πολύ θα μου λείψει όταν πεθάνω θα είναι το καλοκαίρι

Σάββατο 3 Φεβρουαρίου 2024

τόσο απλά

 


Χρόνια ολόκληρα μας ανέλυαν την Ιθάκη του Καβάφη...και δεν είναι ο προορισμός, είναι το ταξίδι...και αναλύσεις επί αναλύσεων...και τελικά η αλήθεια τόσο απλή...ούτε το ταξίδι, ούτε ο προορισμός...η παρέα, πάντα η παρέα

Παρασκευή 26 Ιανουαρίου 2024

?

 Αν η ζωή σου ήταν βιβλίο, ποιος θα ήταν ο τίτλος του ;

Πέμπτη 25 Ιανουαρίου 2024

Σήμερα

 Τα φύλλα πέφτουν με χορευτικές κινήσεις τέλη Γενάρη, παλιά νόμιζες πως αυτό γινόταν το φθινόπωρο, όχι όμως σ'αυτή τη γωνιά της γης, όπου τα δέντρα χάνουν τα φύλλα τους λίγο πριν την αναγέννησή τους.

Περιμένεις.... περιμένεις να δουλέψει ο υπολογιστής, να τρέξει το σύστημα ....και τα φύλλα πέφτουν, στροβιλίζονται.


Λίγο πιο πέρα σμήνη πουλιών πετάγονται από τη μία οροφή στην άλλη και πάλι ξανά πιο πέρα. Ο αέρας σηκώνει τις κουκούλες των παλτών και μεταφέρει τα λόγια των περαστικών στο δρόμο.

Όλα είναι μπλε και φωτεινά.

Σάββατο 20 Ιανουαρίου 2024

Αυτά που δεν θυμόμαστε

Ελλείψει κάτι νέου για ανάγνωση, παίρνω από τη βιβλιοθήκη μου ένα παλιό βιβλίο. Θυμάμαι τον τίτλο του, τη συγγραφέα, αλλά τίποτα από το περιεχόμενο. Αμυδρά μόνο την εποχή και τη χώρα που διαδραματίζεται η ιστορία του. Τα περισσότερα από τα βιβλία που με ενθουσίασαν στα νεανικά μου χρόνια, τώρα με απογοητεύουν. Συνήθως είναι η γραφή αυτή που με απογοητεύει. Τα βρίσκω υπερβολικά απλά, όχι αρκετά δουλεμένα. Καμιά φορά και χωρίς τεχνική.

Ξεφυλλίζοντας την πρώτη σελίδα, παρατηρώ στο επάνω μέρος την τιμή, Χειρόγραφα. 5800.

Άρα βιβλίο πριν το ευρώ. Το πότε όμως αγοράστηκε ... άγνωστο.

Κι αυτόματα θυμάμαι τον πατέρα. Είχε αυτή τη σχολαστική συνήθεια - που στα μάτια μου τον έκανε, όσο ζούσε, παράξενο - να σημειώνει σε κάθε πράγμα που αγόραζε την τιμή και την ημερομηνία αγοράς.

 Μου φαινόταν "κάπως" αυτή η συνήθεια του...μια από τις παραξενιές του.

Σήμερα θα μου άρεσε δίπλα στο 5800 να έβλεπα και μια ημερομηνία. Και να συνδέσω το βιβλίο με την εποχή του. Και σε πολλά πράγματα θα ήθελα να έβλεπα ημερομηνίες.

Τελικά δεν ξέρουμε "τι" θέλουμε να θυμόμαστε. 

......

Και κάτι άλλο  βρήκα μέσα στο βιβλίο. Τον πρώτο μου και πολύ αγαπημένο σελιδοδείκτη που αγόρασα.

Αυτή η συνήθεια μου να αφήνω τους σελιδοδείκτες μέσα στα βιβλία και χρήματα μέσα στις τσέπες από τα σακάκια μου, πάντα μου άρεσε.

Μια μέρα που δε θα έχω λεφτά για ψωμί, θα πρέπει απλά να ψάξω όλα μου τα πανωφόρια.