Γ. Σεφέρης

 

"Ταξίδεψα κουράστηκα κι έγραψα λίγομα συλλογίστηκα πολύ το γυρισμό, σαράντα χρόνια·σ’ όλες τις ηλικίες ο άνθρωπος είναι ένα βρέφος,η τρυφερότητα κι η κτηνωδία της κούνιας·
τ’ άλλα τ’ αποτελειώνει η θάλασσα σαν τ’ ακρογιάλι,την αγκαλιά μας και τον ήχο της φωνής μας."
Γιώργος Σεφέρης  

«Σκέφτηκα κάπως βαθύτερα, όμως, αυτό που λες για το πέρασμα του καιρού, θα προφτάσουμε, δεν θα προφτάσουμε να χαρούμε το σπίτι. Στις καλές μου στιγμές, θέλω να πω όταν δεν είμαι τσακισμένος από την κούραση, λέω πως είναι κακό σύστημα να παίζεις με τον καιρό, αυτόν τον λωποδυτάκο που δεν ζητάει συγνώμη, κατά που ‘λεγε εκείνος ο μικρός που μετέφρασα και σκοτώθηκε στην Αλγερία (σ.σ.: ο άγγλος ποιητής Σίντνεϊ Κις, 1922-1943). Δεν είναι σωστό, είναι αμαρτία στη ζωή να λογαριάζεις το πέρασμα της ζωής σα να έχεις ένα ταξίμετρο που δουλεύει έξω από την πόρτα σου. Το τώρα έχει σημασία, είναι παράξενο να το λέω αυτό εγώ που έχω μια δουλειά που μ’ αναγκάζει να λογαριάζω τόσο πολύ. Αν άρχιζα να λέω «μα θα μείνω 3, 4, 5, 20 χρόνια σ’ αυτό το σπίτι» θα τρελαινόμουν ή θα το αντιπαθούσα – ας γίνει ό,τι είναι να γίνει. Το σπουδαίο είναι που γίνεται αυτό τώρα κι έχω τη Μαντζουράνα (σ.σ.: έτσι αποκαλούσε χαϊδευτικά τη Μαρώ) που μου γράφει πως τη συγκινεί αυτό το πράγμα που μεγαλώνει, καλότυχο να ‘ναι. Δε μπόρεσα να τα πω κατά πώς ήθελα, αν το προσπαθούσα δε θα ‘γραφα». Γ. Σεφέρης

13 Μαρτίου 1900 - 20 Σεπτεμβρίου 1971

η γλύκα του Σεπτέμβρη με τις μεγάλες σκιές

 Η Ο. μού είναι αδιάφορη μέσα στο μαύρο της φόρεμα. Όλοι μου είναι αδιάφοροι. Δεν προσέχω πια τις λεπτομέρειες του είναι τους.

Μόνο οι μεγάλες σκιές του Σεπτέμβρη δε μου είναι αδιάφορες. Αυτές και το παιχνίδισμα του ήλιου στο μπαλκόνι και το ευεργετικό αεράκι και η σκέψη πως όλα αυτά είναι χρόνος.

Χρόνος και φως.

φθινοπωριάζει

 Σε κάθε καλοκαιρινό μπλουζάκι που μαζεύω, μαζεύω κι ένα κομμάτι ελευθερίας και ανεμελιάς και χαράς και στο τέλος όταν τα έχω μαζέψει όλα, έχουν κρυφτεί εκεί μέσα όλα αυτά τα συναισθήματα.

σε ό,τι αγάπησα

 Αυτό που πιο πολύ με στεναχωρεί από το φετινό καλοκαίρι είναι ό,τι άφησα πίσω μου. Η καρδιά μου , η ψυχή μου είναι εκεί.

....

Άντε πάλι τα ίδια...

Σεπτέμβρη όμορφο δε θα ζήσω. Το 'γραψα και παλιά .Νόμιζα πέρσι...μα πάνε δυο χρόνια -αυτό το πέρασμα του χρόνου γίνεται όλο και πιο γρήγορο- και ίσως να υπήρχε περισσότερη ελπίδα τότε. Το πρόσεξα στο ρήμα. Τα ρήματα σ'αυτό  το μπλογκ ήταν πάντα πολύ μαρτυριάρικα.

Από τα καλοκαίρια μου μένει η ανάμνηση της αναμονής σε μια στάση με τον ήλιο να καίει κι ένα ελαφρύ αεράκι να δροσίζει. Κρατώ μια μικρή σακούλα με πράγματα φτηνά και ίσως άχρηστα.

....

Όμως γυρίσαμε. Γυρίσαμε όλοι σε αυτό που εγώ λέω κολαστήριο. 

Η Ο. είναι όμορφη μέσα στο μαύρο της φόρεμα. Ακόμη και οι ρυτίδες της πάνε. Σε αντίθεση με μένα που γερνώ άσχημα. Έχει μια ηρεμία η Ο. Δεν ξέρω αν την είχε πάντοτε, αλλά εδώ και χρόνια παρά τις απώλειές της δείχνει τόσο αξιοζήλευτα ισορροπημένη.

Η Μ μοιάζει για κάποιον λόγο θυμωμένη. Δε μ'ενοχλεί. Ήταν αυτή που έφερε όλη την ανακατωσούρα και τη σημερινή δυσάρεστη κατάσταση.

....

Το απόγευμα τακτοποιώ τα μονά φλιτζάνια. Μαζί με τις μονές σκέψεις. Κι όμως κάποτε μπορεί να βρεις ηρεμία ακόμη και σ'αυτές

Τα όμορφα καλοκαιρινά μου ρούχα γερνούν αφόρετα στις ντουλάπες μου. Όμοια με τη διάθεσή μου. 

Σε μια αλλη ζωή θα έχω γεννηθεί στην Καραϊβική ή στον Μαυρίκιο και θα φοράω διαρκώς καλοκαιρινά. Σε μια άλλη ζωή δε θα κρυώνω ποτέ. Σε μια άλλη ζωή θα κάνω κάτι που αγαπάω και η δουλειά μου θα βρίσκει αντίκρισμα. Σε μια άλλη ζωή θα βρίσκομαι κοντά σε ό,τι και σε όσους μου είναι σημαντικοί.

Τα βιβλία μου θα ενωθούν και θα πάψω κι εγώ να είμαι αποσπασματική.

.....

Τον ουρανό διασχίζουν χελιδόνια. Και τα στάχυα δεν τα μάζεψε φέτος κανείς.

Μια μαύρη γάτα παίζει διαρκώς ανάμεσα τους. Είναι μικρούλα, περίεργη για τα πάντα και απίστευτα ζωηρή. Η συντροφιά μου εξ αποστάσεως.

Εξ αποστάσεως: οι λέξεις που καθορίζουν την κάθε μας μέρα.