βρέχει

Μ'έναν τρόπο μονότονο. Γκρίζο. Μελαγχολικό.
Θέλω να γράψω. Πολύ. Μα σα να ξέχασα πώς αραδιάζουν τις σκέψεις. Τους φόβους, τις ανησυχίες, τα όνειρα.
Χτες την ώρα που έπεφτα στο κρεβάτι αναλογιζόμουν τι όμορφο που είναι το σπίτι μου. Πρέπει να λέμε ευχαριστώ για κάθε τι ωραίο. Για τις στιγμές της γαλήνης

Κόλλησα στους στίχους του Σεφέρη:

"Σε κοίταζα μ'όλο το φως και το σκοτάδι που έχω"

και σ'αυτή τη μελωδία

είναι δυνατόν ;

ήμασταν μια καλομαθημένη γενιά. και τρέφαμε την αυταπάτη πως η ζωή μας ήταν γεμάτη σταθερές.
μπορούσαμε να ικανοποιούμε όνειρα και αυτά γίνονταν όλο και πιο μεγάλα. μέχρι που χάνανε το νόημά τους.
ναι...αυτήν την μνήμη δεν θέλω να τη χάσω στους καιρούς που θα'ρθουν.
πως ήταν λάθος όνειρα. και πως είχαν τη στυφή γεύση της κενότητας

νομίζω πως τώρα ξέρω. νομίζω

...................
μιλούσε για όνειρα αυτό το ποστ.(έσβησα το μισό)
μέχρι που έμαθα για τρεις συνανθρώπους μας, που από σήμερα κανένα όνειρο δε θα μπορούν να κάνουν.
κρίμα να μην μπορεί να καταλάβει αυτός ο λαός πού πρέπει να στρέψει την οργή του. ποιον να τιμωρήσει.

είναι δυνατόν να είναι τόσο τυφλός ;