Λήξη συνεργασίας με το Δίφωνο

Από σήμερα το περιοδικό Δίφωνο αποτελεί για εμένα παρελθόν (κι εγώ γι' αυτό). Η απόφαση είναι προσωπική και για τα αίτια έχουν ενημερωθεί γραπτώς εκείνοι οι οποίοι εμπλέκονται. Θα ήθελα να ευχαριστήσω το Δίφωνο σαν θεσμό στα δρώμενα της εγχώριας μουσικής σκηνής και τους συναδέλφους με τους οποίους αγωνιστήκαμε για όσα έπρεπε να αγωνιστούμε. Νιώθω ευγνώμων που βρέθηκε ένα τέτοιο έντυπο να παρέχει στέγη στη μικρή μου φιλοδοξία, να βοηθήσω δηλαδή το καλό ελληνικό τραγούδι, όσο τέλος πάντων μπορούσα, από τη σκοπιά της ενεργούς δημοσιογραφίας. Ελπίζω να συνεχίσει να διατηρεί τη βιωσιμότητά του όσο η αξιοπρέπειά του, τού το επιτρέπει. 

Σε ξένη γη

Θα ψάξεις τους δικούς σου, τυφλός και τρομαγμένος.

Η Ιστορία ενός ανθρώπου στον Ιανό- Παρουσίαση βιβλίου

Οι εκδόσεις ΜΕΤΡΟΝΟΜΟΣ και το βιβλιοπωλείο ΙΑΝΟΣ σας προσκαλούν στην παρουσίαση βιβλίου του Σπύρου Αραβανή «Η Ιστορία ενός Ανθρώπου»...το Σάββατο 24 Σεπτεμβρίουώρα: 21:00

Για το βιβλίο θα μιλήσουν οι:

Μάνος Ελευθερίου, ποιητής-στιχουργός
Ισαάκ Σούσης, ποιητής-στιχουργός
Λίνος Ιωαννίδης, ποιητής

Τραγούδια και μελοποιημένα ποιήματα θα ερμηνεύσουν οι:

Ελισάβετ ΚαρατζόληΑλέξανδρος Εμμανουηλίδης

Μαρία Παπαγεωργίου

Το Τραπέζι προτείνει: Νάταλη Δρόσου

www.natalidrosou.com

Από το σύντομο βιογραφικό της σημείωμα:

Γεννημένη στην ηλιόλουστη Ελλάδα - μια χώρα που έχει εμπνεύσει το μυαλό μεγάλων συνθετών όπως ο Θεοδωράκης και ο Χατζηδάκις· έχοντας κατά το ήμισυ Πολωνική καταγωγή· κρατώντας ένα Μάστερ Μουσικοσύνθεσης από την πατρίδα ειδώλων του κινηματογράφου όπως ο Polanski και ο Wajda και κρύβοντας στην ψυχή της την εθνική ταυτότητα τόσο της Ελλάδας όσο και της χώρας ιδιοφυών συνθετών όπως ο Chopin και ο Paderewski· διαμενόμενη σήμερα στο Λονδίνο - την Ευρωπαϊκή πρωτεύουσα του κινηματογράφου, η Ναταλί Δρόσου συνδυάζει στη μουσική της μια ποικιλία στοιχείων που της επιτρέπουν να αναγνωρίζεται ως  μια αληθινά πολυμήχανη και μοναδική συνθέτης.

Έχει δουλέψει με ονόματα όπως ο Jan A.P. Kaczmarek (Finding Neverland; Unfaithful) ή ο Zbigniew Preisner (Three Colours: Blue, White, Red; The Double Life of Véronique) και συνεχίζει να διευρύνει τους μουσικούς της ορίζοντες παίρνοντας μέρος σε διάφορα πρόντζεκτς στο Λονδίνο, πρόσφατα επίσης στο Royal College of Music, όπως και εκτός Ευρώπης.

Η μουσική της μπορεί να είναι απαλή, μυστηριώδης ή μελαγχολική, αλλά επίσης χαρούμενη μέσα στην απλότητά της, εμψυχωτική, εμπνευσμένη... Όμως πάντα υπάρχει ένα κοινό στοιχείο - αυτός που την ακούει δεν μπορεί να σταματήσει να φαντάζεται μια ιστορία πίσω από αυτή. Η αλήθεια είναι πως η μουσική αυτή κατά κάποιον τρόπο προσκαλεί τις εικόνες να εμφανιστούν μπροστά στα μάτια του ακροατή, κάνοντας αυτό το ταξίδι μέσα από τον ατελείωτο κόσμο της φαντασίας μας μια πραγματικά θαυμάσια εμπειρία.

Άκουσέ το, και δες, μόνος σου.

Μουσική της θα βρεις ΕΔΩ. 

*Photo: George Cassapides.

Συναλλαγές μέσω ίντερνετ και ένας νέος καλλιτέχνης από το εξωτερικό

Είμαι από εκείνους που δεν εμπιστεύονται τη σκιά τους σε θέματα συναλλαγής. Όχι μόνο στην περίπτωση της αγοραπωλησίας αγαθών. Γενικότερα, αυτό το δώσε μου για να σου δώσω δεν με πολυχωράει. Κι αυτό γιατί δεν εμπεριέχει ούτε στο ελάχιστο κάποια δικλείδα εμπιστοσύνης. Αθετεί κανείς με την άνεση που αναπνέει. Προτιμώ το αν θέλεις δώσε, αν θέλω θα σου δώσω. Δεν είναι μόνο πιο ειλικρινές, έχει και μια μεγάλη δόση ασφάλειας αυτός ο μηχανισμός σκέψης. Φτιάχνω τους ψυχολογικούς μου αερόσακους για να είμαι σίγουρος, ας πούμε. Εν πάσει περιπτώσει. Πριν ένα μήνα, ξεπέρασα τον εαυτό μου. Παρήγγειλα μέσω ίντερνετ δύο σιντί από Γαλλία, δύο άλμπουμ του Yann Tiersen (μαγεία...). Όταν το ταχυδρομείο έφερε το χαρτάκι του συστημένου, ένιωσα μια ανακούφιση. Διαβάζεται ψυχωτικό όλο αυτό. Μπορεί και να είναι. Αγαπώ τους δίσκους όσο αγαπώ και τη βόλτα στα δισκοπωλεία. Όσο αγαπώ τα βιβλία και τον αντίστοιχο περίπατο στα βιβλιοπωλεία. Προχθές έκανα ένα βήμα παραπάνω. Κι εξηγούμαι. Όλα ξεκίνησαν από το γεγονός ότι ο συγκεκριμένος καλλιτέχνης με έκανε follow στο twitter. Ποιος ξέρει, είδε Journalist και πάτησε το κουμπί; Είδε φάτσα και έκρινε; Μπήκα στο site του και άκουσα τη μουσική του. Τέσσερα μινιμαλιστικά soundtracks, δύο εκ των οποίων έχουν και υλική υπόσταση, βγαίνουν δηλαδή σε σιντί. Με τα άλλα βολεύεσαι ψηφιακά. Όλα τα ακούς δωρεάν από το site. Όλα μπορείς να τα κατεβάσεις έναντι ενός σχετικά μικρού αντιτίμου. Τα δύο πρώτα έχεις τη δυνατότητα να τα παραγγείλεις, να τα πληρώσεις μέσω πιστωτικής, χρεωστικής, paypal κλπ, να μπουν σε φάκελο και να έρθουν συστημένα με ιδιόχειρη υπογραφή και αφιέρωση από τον ίδιο τον καλλιτέχνη. Γιατί όχι; Μια επαφή πιο προσωπική (το τερπνόν μετά του ωφελίμου) στην εποχή που η βιομηχανία καταρρέει. Και όχι μόνο η βιομηχανία, αλλά και ό,τι τροφοδοτούσε αυτή με τον τρόπο της. Να βλέπουμε εδώ και να μαθαίνουμε, αν και υπάρχουν κάποιοι που έχουν κάνει την αρχή. Η δισκογραφία πέθανε, ζήτω η δισκογραφία. Και η νέα δισκογραφία είναι σχέση προσωπική. Είναι φετίχ και εκείνοι που επιμένουμε να δίνουμε χρήματα για να αγοράζουμε δίσκους, σιγά- σιγά γινόμαστε σέχτα. Εν πάσει περιπτώσει, εκείνο που παρήγγειλα είναι το πρώτο του άλμπουμ με τίτλο Under the Hill Skin. Το ωραίο της υπόθεσης έχει ως εξής: ενθουσιασμένος ων με το άλμπουμ B-sides έστειλα στον καλλιτέχνη ένα μέιλ ρωτώντας αν υπάρχει η κανονική του έκδοση και όχι η ψηφιακή. Μετά από ένα δυο μηνύματα ασυνεννοησίας (γι' αυτόν μάλλον η κανονική έκδοση είναι η ψηφιακή και η υλιστική κάτι το εξτρίμ) δεσμεύτηκε ότι μιας και είναι τόσο σημαντική μια τέτοια έκδοση για εμένα (πελάτης), μπορεί να φτιάξει μία επί τόπου. Μια χειροτεχνία αντίστοιχη της κανονικής η οποία θα εξυπηρετήσει έναν φαν της δουελειάς του που απέχει γεωγραφικά μισή Ευρώπη και που εύκολα όπως όλοι να συμβιβαστεί με ένα μάτσο mp3. Το αποτέλεσμα δεν το ξέρω ακόμα και ίσως αναρτηθεί εδώ σε μία- δύο εβδομάδες- θα έχει αν μη τι άλλο ενδιαφέρον. Εν αναμονή λοιπόν. Προς το παρόν τον βρίσκουμε ΕΔΩ. Το όνομά του είναι Jordi Clapes- Bot. 

Φτηνά τσιγάρα

Το καλοκαίρι στην Αθήνα δεν θα είχε πολλά από αυτά που έχει αν δεν είχα πέσει πάνω σε αυτή την ταινία, λίγα χρόνια πριν. Θα είχε ίσως άλλα, όχι αυτά, όχι έτσι. Αυτές οι νύχτες με άπνοια και υγρασία στους δρόμους μιας πόλης που έχει φύγει για διακοπές, ενώ πίσω έχουν μείνει μόνο κάποια αισθήματα διανυκτερεύοντα. Σαν τα παιδιά που μένουν μόνα στο σπίτι, αφού ξεπεράσουμε τον πρώτο φόβο τους και την ανασφάλεια της απουσίας του προγραμματισμένου και αναμενόμενου, παίζουμε με τους εαυτούς μας μοιράζοντας ρόλους στα αντικείμενα και στις σκιές. Βαφτίζουμε κάστρα τα έπιπλα και βουνά τους πάγκους, φοράμε μάσκες φανταστικές και ξεχυνόμαστε στο πιο ειλικρινές αλισβερίσι: εαυτός έναντι εαυτού. Ίδια αθώοι, ίδια φταίχτες. Αυτή είναι η Αθήνα μου το καλοκαίρι. Ατελείωτοι περίπατοι μέχρι να ξημερώσει, στοές που γυαλίζουν υποφωτισμένες, γωνίες με κίτρινα φώτα, κρυφοί κήποι με αρώματα σχεδόν εξωτικά, μπύρα και κοκτέιλ σε κάποια ταράτσα με βλέμμα να σταματάει στην Ακρόπολη, σκαρφάλωμα στους βράχους απέναντι, τα φώτα που σχηματίζουν θέα, συζητήσεις με ή χωρίς νόημα, ξημέρωμα ξέχειλο από αυθορμητισμό. Μιας και το καλοκαίρι έχει καρφιτσωθεί στις μέρες μας και παρόλο που κατά τον προαναφερθέντα τρόπο δεν το χαρήκαμε φέτος, τα Φτηνά Τσιγάρα ξαναέρχονται στο προσκήνιο με τη φυσικότητα της ανάσας. Μια ταινία σκέτη ποίηση. Ξανά και ξανά. Μέχρι να αλλάξουμε εαυτό.