Μαριέττα Φαφούτη

http://www.myspace.com/mariettafafouti

Η Μαριέττα Φαφούτη έχει διπλή ζωή. Το πρωί δουλεύει ως copywriter και βρίσκει ιδέες για διαφημίσεις σε περιοδικά. Όταν φτάσει όμως 6 η ώρα  μπορεί να κάνει ό,τι αγαπά παράφορα στη ζωή της: Να φτιάχνει μουσική με τα χεράκια της. Και ασχολείται με τη σύνθεση μουσικής τα τελευταία 6 χρόνια. Η αλήθεια είναι πως της τα έχει φέρει καλά μέχρι στιγμής η ζωή, καθώς, η ίδια, έχει δουλέψει σε πολύ όμορφες δουλειές στο χώρο του κινηματογράφου, της διαφήμισης, της τηλεόρασης, του θεάτρου και του διαδικτύου. Αυτό τον καιρό ετοιμάζει τον πρώτο της δίσκο ο οποίος θα κυκλοφορήσει τους πρώτους μήνες του 2010 από τηνInner Ear Records. Παράλληλα φροντίζει το δεύτερο σπίτι της, την διαδικτυακή καλλιτεχνική πολιτεία του bankit.gr που έχτισε με πολλή αγάπη μαζί με την Ελευθερία, τον Γιάννη, την Κλαίρη, τον Λευτέρη, τη Νάνσυ, τη Μπέτυ και τον Μάριο. Και οργανώνει μαζί τους φεστιβάλ και άλλα καλλιτεχνικά events.

Όπως βλέπουμε στο βιογραφικό σου οι μουσικές συνθέσεις σου έχουν κυρίως ρόλο συνοδευτικό. Από tv- spots μέχρι θεατρικές παραστάσεις. Πιστεύεις ότι τέτοιες μουσικές μπορούν να αυτονομηθούν μετά την πρώτη παρουσία τους και να λειτουργήσουν με όρους ραδιοφωνικούς ή ζωντανών εμφανίσεων;

Είναι αλήθεια πως το όνειρό μου από την πρώτη στιγμή, ήταν να γράφω μουσική για εικόνα. Όχι όμως με τρόπο «συνοδευτικό» όπως αναφέρεις. Για εμένα το να γράφω μουσική για μία ταινία, για μία διαφήμιση ή για ένα θεατρικό έργο σημαίνει ότι πρέπει να βρω τον τρόπο ώστε η μουσική μου να γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της εικόνας. Μάλιστα υπάρχουν αρκετές περιπτώσεις όπου η μουσική καλείται να «πει» αυτό που η εικόνα δεν μπορεί. Στο χώρο της διαφήμισης για παράδειγμα καμιά φορά η εικόνα ενδέχεται να είναι αδύναμη. Και εκεί πρέπει να βρεις τον τρόπο να την «ανεβάσεις» με τη μουσική χωρίς όμως να κάνεις την εικόνα να φαίνεται «λίγη». Μπορεί όμως να συμβεί και το αντίθετο. Να είναι δηλαδή τόσο έντονη η εικόνα που η μουσική οφείλει να έχει μια πιο διακριτική παρουσία. Είναι πολύ λεπτές οι ισορροπίες γενικά, αλλά εκεί βρίσκεται και το ενδιαφέρον νομίζω.  Τώρα όσον αφορά στην ερώτησή σου, φυσικά και μπορούν να αυτονομηθούν τέτοιες μουσικές μετά την πρώτη τους εμφάνιση. Προσωπικά τουλάχιστον, φροντίζω ό,τι γράφω να μπορεί να σταθεί και μόνο του, ή να μπορεί να αναπτυχθεί αυτόνομα. Να έχει αρχή, μέση και τέλος. Με όρους ραδιοφωνικούς λοιπόν ναι, και βέβαια θα μπορούσαν να λειτουργήσουν οι συγκεκριμένες μουσικές. Σε ζωντανές εμφανίσεις όμως θα ήταν σίγουρα δυσκολότερο. Υπάρχουν μουσικές που έχω κάνει, οι οποίες χρειάζονται ολόκληρη ορχήστρα για να ακουστούν όπως πρέπει. Φυσικά και θα ήθελα να τις ακούσω με αυτό τον τρόπο, αλλά σίγουρα θα ήταν αρκετά πολύπλοκο για να πραγματοποιηθεί. Υπάρχουν και άλλες μουσικές που έχουν πολλούς ηλεκτρονικούς ήχους αλλά και πάλι με την κατάλληλη μπάντα θα μπορούσαν να υποστηριχθούν. Με λίγα λόγια όλα γίνονται, αλλά θέλουν την αντίστοιχη δουλειά.

Ποιες είναι οι πηγές της έμπνευσής σου στην ορχηστρική μουσική και ποιες στα τραγούδια σου;

Σε γενικές γραμμές, όταν πρέπει να γράψω μουσική για κάποιο συγκεκριμένο project και όχι για τον εαυτό μου, δεν στηρίζομαι στην έμπνευση, αλλά στην γνώση, την εμπειρία και την τεχνική. Η έμπνευση είναι κάτι όμορφο, στο οποίο όμως δεν πρέπει να στηρίζεσαι αποκλειστικά σε καμιά περίπτωση όταν γράφεις επαγγελματικά μουσική. Στο χώρο της διαφήμισης, ας πούμε, τα deadlines είναι τόσο κοντά κάθε φορά, που δεν έχεις την πολυτέλεια να περιμένεις να έρθει η περίφημη έμπνευση για να γράψεις την αντίστοιχη μουσική. Τώρα, εννοείται πως η κουβέντα με τον παραγωγό ή τον σκηνοθέτη είναι πολύ σημαντική για να σε βάλει σε ένα κλίμα, αλλά σε αυτές τις περιπτώσεις η πιο σημαντική «έμπνευση» προέρχεται από την ίδια την εικόνα που πρέπει να αγκαλιάσεις με τη μουσική σου. Κάτι που δυστυχώς αρκετές φορές δεν φτάνει στα χέρια του συνθέτη έγκαιρα λόγω χρόνου. Αν τώρα υπάρχει ένα πολύ δυνατό concept πίσω από την διαφήμιση μπορεί να λειτουργήσει το ίδιο σαν έμπνευση. Για παράδειγμα, όταν ανέλαβα να γράψω τη μουσική για το Νερό Ζαγόρι και την συνεργασία του με το Χαμόγελο του Παιδιού ήταν τόσο έντονα συναισθηματική η συγκεκριμένη σύμπραξη και τόσο δυνατό το concept της διαφήμισης που χωρίς να έχω την τελική εικόνα, είχα συνεχώς νέες ιδέες. Αλλά και πάλι ήταν παρακινδυνευμένο γιατί ενδεχομένως ο ρυθμός της μουσικής που είχε επιλεγεί τελικά, να μην ταίριαζε στον ρυθμό του τελικού video. Ευτυχώς όμως έδεσαν όμορφα. Όσο για τον κινηματογράφο, το σενάριο μπορεί να αποτελέσει την έμπνευση για την σύνθεση του βασικού θέματος της ταινίας, αλλά για την επένδυση της κάθε σκηνής ξεχωριστά, το πιο σωστό και αποτελεσματικό είναι να μπορεί να δουλέψει ο συνθέτης πάνω στην εικόνα. Αν μιλήσουμε τώρα για τα τραγούδια που γράφω για δική μου χαρά και πλέον για τον δίσκο μου, τότε ο παράγοντας έμπνευση παίζει καθοριστικό ρόλο και πηγή έμπνευσης μπορούν να γίνουν τα πάντα. Μια μικρή στιγμή της καθημερινότητάς μου, μια λέξη, η σκηνή από μια ταινία, μια όμορφη εικόνα, ακόμα και ένα ανέκδοτο που μπορεί να άκουσα. Και εννοείται το παραμικρό συναίσθημα μεταμορφώνεται απευθείας στο αντίστοιχο τραγούδι.

Το ίντερνετ σκοτώνει τη μουσική;

Αντιθέτως. Πιστεύω ότι το internet έχει παίξει καθοριστικό ρόλο στην προβολή του έργου ακόμη περισσότερων δημιουργών σε ακόμη μεγαλύτερο αριθμό ανθρώπων. Σκέψου μόνο ότι δίνει την ευκαιρία σε εμένα, που είμαι νέα δημιουργός και που μένω στην Ελλάδα να με ακούσουν άνθρωποι από κάθε άκρη του κόσμου. Άνθρωποι οι οποίοι μπορεί να είναι από απλοί ακροατές μέχρι και μουσικοί παραγωγοί, σκηνοθέτες και ούτω καθ’ εξής. Το internet δίνει φτερά σε όλες τις μουσικές για φτάσουν παντού και κάτι τέτοιο νομίζω ότι είναι ανεκτίμητο.

Αν σκεφτείς βέβαια ότι ο καθένας ανά πάσα στιγμή με ένα πρόγραμμα μπορεί να κατεβάσει οποιοδήποτε τραγούδι θέλει δωρεάν, τότε δε μπορείς να παραβλέψεις το γεγονός ότι η μουσική χάνει αρκετή από την αρχική της αξία. Δεν ψάχνεις πια να βρεις και να αγοράσεις το εκάστοτε cd και να ακούσεις το κομμάτι που σου πήρε το μυαλό. Απλά κάνεις ένα download, πατάς το play και έχεις το τραγούδι στον υπολογιστή σου μέχρι να το βαρεθείς. Έχουμε και την τάση ως λαός να μην εκτιμούμε ότι μας παρέχεται δωρεάν… οπότε με αυτό τον τρόπο αδικούμε κάπως τις ίδιες τις μουσικές.

Θα μπορούσες να βιοπορίζεσαι από τη μουσική σου δραστηριότητα;

Όπως γνωρίζεις ήδη δουλεύω και ως copywriter. Και αυτό, γιατί δεν ήθελα ποτέ να εξαρτώμαι οικονομικά μόνο από τη μουσική. Υπήρχε και αυτός ο φόβος του ελεύθερου επαγγελματία που με προβλημάτιζε. Ξέρεις, τον ένα μήνα μπορεί να έχεις δουλειά, τον άλλο όχι και ούτω κάθ’ εξής. Είχα ανάγκη από μία ασφάλεια. Αλλά πλέον είμαι σε ένα πολύ καλό δρόμο, όπου μπορώ να σου πω πως ναι, αν έχανα τη δουλειά μου ως copywriter αύριο το πρωί, δεν θα είχα κανένα πρόβλημα. Έχω μπει πλέον σε μία καλή σειρά ώστε να μπορώ να στηριχθώ οικονομικά μόνο από τη μουσική μου.

Τα σχέδιά σου για το μέλλον;

Από σχέδια άλλο τίποτα. Θα σου μιλήσω πιο πολύ για άμεσα σχέδια. Κατ αρχάς έχω πολύ μεγάλη αγωνία για ένα νέο βήμα που κάνω. Στις αρχές του 2010 θα βγάλω τον πρώτο μου δίσκο με την ανεξάρτητη δισκογραφική εταιρεία Ιnner Εar Records. Γενικά ουδέποτε είχα σχέδια για δισκογραφία με δικά μου τραγούδια, με δικούς μου στίχους και εμένα να τραγουδάω… αλλά να που βρέθηκαν από τη μία ο παραγωγός Ottomo και από την άλλη η δισκογραφική Inner Ear και μου είπαν να το δοκιμάσουμε. Και να σου πω την αλήθεια, έχω λατρέψει τόσο πολύ όλη αυτή την διαδικασία… Μου φαίνεται μαγικό που θα βγάλω ένα cd με τραγούδια που τόσο αγαπώ και που έχω κοντά μου ανθρώπους σημαντικούς που πιστεύουν σε εμένα. Και για την ιστορία… αν δεν ήταν το myspace στη μέση δεν θα με είχαν βρει οι παραπάνω άνθρωποι για να μου προτείνουν να κάνουμε τον δίσκο.

Επίσης, ανυπομονώ να βγει στον αέρα «Ο Παραμυθάς» για τον οποίο έγραψα τη μουσική και τα τραγούδια. Δεν ξέρω, αν θυμάσαι την παιδική σειρά της ΕΡΤ «Ο Παραμυθάς», με τον Νίκο Πιλάβιο; Ε, η ίδια σειρά ξαναβγαίνει στην ψηφιακή ΕΡΤ, πάλι με τον Νίκο Πιλάβιο να πετά με το μαγικό του γιλέκο και τον γιο του Κωνσταντίνο Πιλάβιο στη σκηνοθεσία. Μία υπέροχη δουλειά που έγινε με τόση αγάπη και που θα αρχίσει να προβάλλεται αρχές Ιανουαρίου του 2010.

Όσον αφορά στον κινηματογράφο, αυτό τον καιρό δουλεύω με τον φοβερό και τρομερό Κωνσταντίνο Πιλάβιο για μία νέα ταινία μικρού μήκους που ετοιμάζει, το «Fatherly Love». Και με την πολυαγαπημένη Λουκία Ρικάκη, για το νέο της ντοκιμαντέρ «Ποιος άνεμος μας έφερε εδώ;».

Και από διαφημίσεις μόλις πριν λίγο βγήκε η τελευταία μου δουλειά για τα Αριστεία Ζωής που διοργανώνει το περιοδικό Forma. Και φυσικά ανυπομονώ να έρθουν και άλλα πολλά!

Τέλος μιλώντας για σχέδια για το μέλλον, δεν θα μπορούσα να μην αναφέρω το δεύτερο σπίτι μου. Τοwww.bankit.gr μία καλλιτεχνική διαδικτυακή πολιτεία που δημιουργήσαμε με την Ελευθερία, τον Γιάννη, την Κλαίρη, τον Λευτέρη, τη Νάνσυ, τη Μπέτυ και τον Μάριο με πολύ αγάπη και που σκοπό έχει να φιλοξενεί δωρεάν καλλιτέχνες από 20 κατηγορίες τεχνών και τα έργα τους. Και φυσικά να τους προβάλλει μέσα από εκθέσεις, συναυλίες, φεστιβάλ και πολλά καλλιτεχνικά events. Έχουμε πάρα πολλά όνειρα για αυτή την πολιτεία και θα κάνουμε ό,τι μπορούμε για να τα πετύχουμε!

Tην φωτογραφία έχει τραβήξει ο http://www.antonisphotography.com.

*Πρώτη δημοσίευση www.e-tetradio.gr

Έχω μείνει πίσω;

Με την ίδια έννοια όπου
οι Ονειράμα είναι έντεχνοι,
ο Πλιάτσικας ροκ,
και η Βανδή alternative...;

Οκ, χρειαζόμαστε ανάλογους όρους (όχι τις ταμπέλες) για να μπορούμε να συνεννοούμαστε και όχι για να τους προσκυνάμε, αλλά η ανωτέρω κατηγοριοποίηση ποια ακριβώς συνεννόηση εξυπηρετεί;

Υ.Γ: Για όσους δεν γνωρίζουν (νέο τραγούδι, νέος καλλιτέχνης), περί αυτού ο λόγος

Η Σοφία Κολοτούρου στη Θεσσαλονίκη

Απόψε στις 20.00 στο Buenna Ventura.

Να πάτε όσοι βρίσκεστε εκεί κοντά.
Αξίζει.

http://www.sofiakolotourou.gr/

Συνέντευξη με τα Κίτρινα ποδήλατα

Εννιά χρόνια πετάλι πάνω στις γραμμές του ελληνικού πενταγράμμου τόσα έχουν διανύσει τα Κίτρινα Ποδήλατα –ο Γιώργος και ο Αλέξανδρος Παντελιάς– από το ξεκίνημά τους, όταν μπήκαν στο χώρο του τραγουδιού ως ρομαντικοί τραγουδοποιοί και με εφηβική καρδιά. Μεσολάβησαν επτά δίσκοι, εκατοντάδες συναυλίες, χιλιόμετρα περιοδείας σε όλη την Ελλάδα, χαρά, θυμός, ένταση, επιβεβαίωση. Εκείνο που κάνει το συγκρότημα ακόμα μάχιμο είναι η συνεχής τοποθέτηση απέναντι στα πράγματα. Τους συναντήσαμε με αφορμή τον νέο δίσκο τους, ο οποίος κυκλοφόρησε πρόσφατα με τον συμβολικό τίτλο Ανάδυση.

Στον καινούργιο σας δίσκο υπάρχει ένα τραγούδι που λέει Άμα τα πάρω θα πάρω φόρα / θα σας ρημάξω στις κλοτσιές στην ανηφόρα / άμα τα πάρω δεν θα μπορέσουν / δυο διμοιρίες από ΜΑΤ να με βολέψουν. Ένεκα των γεγονότων του Δεκεμβρίου, τα οποία μας απασχολούν ακόμα, θα έλεγα να ξεκινήσουμε από εκεί την κουβέντα μας.

Γ.Π.: Η ουσία του στίχου συμπληρώνεται παρακάτω: Κι έτσι πλανιέμαι και έτσι ξεχνιέμαι κρύβομαι μέσα μου και κάνω πανικό, τη φαντασία μου χορεύω στο κενό. Με αυτά τα λόγια προσπαθήσαμε να εκφράσουμε τον μέσο Έλληνα, που έρχεται αντιμέτωπος με έναν τοίχο υψωμένο από ένα κακοστημένο κράτος, το οποίο δεν έχει ως επίκεντρο τον άνθρωπο με τα προβλήματά του. Με όλα αυτά που συμβαίνουν, ο άνθρωπος αυτός προσπαθεί να τα καταφέρει, να μεγαλώσει τα παιδιά του, τα οποία πλέον φοβάται να φέρει στον κόσμο, γιατί δεν ξέρει αν θα τα βγάλει πέρα. Είχαμε αφουγκραστεί ότι υπάρχει πρόβλημα, δεν αντεχόταν άλλο η κατάσταση. Δεν μπορεί ο καθημερινός άνθρωπος να παλεύει για τα προς το ζην και να ακούει γύρω του για κομπίνες και σκάνδαλα εκατομμυρίων ευρώ. Κρατά μέσα του ό,τι τον βασανίζει, όλο του το θυμό, σε μια προσπάθεια να επιβιώσειΧ όσο όμως κι αν καταπιέζεται, κάποια στιγμή θα πάρει φόρα και θα αντιδράσει έντονα. Δυστυχώς, η αφορμή δόθηκε με ένα τόσο τραγικό γεγονός.

Χαρακτηριστήκατε προκλητικοί με αυτό το τραγούδι που κυκλοφόρησε την ίδια χρονική περίοδο, μα, όπως μας έχετε πει, ήταν γραμμένο πριν από τα γεγονότα.

Γ.Π.: Υπάρχει μια παρεξήγηση σχετικά με το θέμα. Το συγκεκριμένο τραγούδι γράφτηκε πολύ πριν από τα γεγονότα του Δεκέμβρη, παιζόταν σχεδόν επί ένα μήνα στις συναυλίες μας και μάλιστα παρουσιάστηκε στο τηλεοπτικό κοινό ακριβώς μία ημέρα προτού συμβούν όλα αυτά. Ήδη νιώθουμε να κουβαλάμε ένα βάρος. Αν δεν το είχαμε παίξει ως τότε και δεν το γνώριζε το κοινό, δεν υπήρχε περίπτωση να το κυκλοφορήσουμε μετά τα γεγονότα. Δεν θα μπορούσαμε ποτέ να εκμεταλλευτούμε την κατάσταση για εμπορικούς λόγους.

Α.Π.: Δεν είχαμε καμία διάθεση να προκαλέσουμε τη βία, όπως είπαν. Θέλαμε απλώς να εκφράσουμε τον μέσο άνθρωπο που πιέζεται καθημερινά και αναπόφευκτα κάποια στιγμή θα εκραγεί, όσο κι αν προσπαθεί να πλανηθεί μέσα του, σε μια προσπάθεια να ξεχαστεί. Το τραγούδι αυτό αποσκοπούσε στην προειδοποίηση.

Κάπου διάβασα ότι όλα αυτά θα είχαν νόημα αν υπήρχε κάποιος ήρωας που θα πήγαινε τα πράγματα ένα βήμα πιο πέρα, θα επέφερε πραγματικές αλλαγές.

Γ.Π.: Ο ήρωας αυτής της υπόθεσης –κατά τη γνώμη μου– είναι ο τυχαίος νέος ο οποίος ξαφνικά πολιτικοποιήθηκε, βγαίνοντας από το σπίτι και το διαδίκτυο, και κατέβηκε στο δρόμο, διότι κατάλαβε ότι τον κοροϊδεύουν. Κάτι σαν τον άγνωστο στρατιώτη.

Α.Π.: Θα έβρισκα ενδιαφέρουσα την εκδοχή να εμφανιζόταν κάποιος καθοδηγητής με τα προσόντα τής αλλαγής. Δυστυχώς ζούμε σε μια εποχή όπου ο Έλληνας, με το βόλεμα και το ρουσφέτι, φτάνοντας στην κάλπη έχει μονάχα δύο επιλογέςΧ ακόμα κι αν βρίζει αυτές τις επιλογές από το πρωί μέχρι το βράδυ. Ο ίδιος ο κόσμος δεν έχει τη δύναμη να ξεφύγει από αυτό, παρ’ όσα γίνονται. Αν εμφανιζόταν κάποιος που θα τραβούσε τους ανθρώπους από την παρούσα κατάσταση, ίσως τότε να υπήρχε προοπτική.

Γ.Π.: Βέβαια, όταν δίνεται η εξουσία σε ένα τέτοιο άτομο, δεν μπορείς να είσαι σίγουρος ότι δεν θα διαφθαρεί κι αυτό με τη σειρά του.

Χρόνια γκρινιάζαμε και αναρωτιόμασταν για την ανυπαρξία σύγχρονων πολιτικών τραγουδιών. Τώρα που συνειδητοποιήσαμε ότι υπάρχουν και ότι γράφονται συνεχώς, μήπως να αρχίσουμε να φοβόμαστε την εμφάνιση πληθωρισμού, όπου –λόγω της μεγάλης προσφοράς– πέφτει η αξία; Όπως συνέβη σε περασμένες εποχές, τηρουμένων των αναλογιών.

Γ.Π.: Οι συνθήκες είναι πολύ διαφορετικές. Η κοινή γνώμη είναι τόσο αποσυντονισμένη, με όλα αυτά που τη βομβαρδίζουν καθημερινά, που όσο περισσότερα πολιτικά τραγούδια και όσο πιο αιχμηρά, τόσο το καλύτερο. Κι αυτό γιατί, εκ των πραγμάτων, τα περισσότερα θα περάσουν χωρίς να αγγίξουν. Αρκεί βέβαια να γίνονται για τον σωστό σκοπό και όχι γιατί είναι η σειρά τους να πουλήσουν.

Α.Π.: Το χαρακτηριστικό του πολιτικού τραγουδιού είναι η διαχρονικότητα και αυτή είναι που το καταξιώνει. Όσοι εκμεταλλεύτηκαν τη φάση της μεταπολίτευσης, τώρα πια δεν μπορούν να κρυφτούν, ούτε τα τραγούδια τους. Κατά συνέπεια, όσοι έχουν κάτι να δώσουν, θα φανούν με τον καιρό. Μου άρεσε πολύ που στις μέρες μας ακούγονται κάποια κομμάτια τα οποία γράφτηκαν αρκετά παλιά, όπως το Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον, και έχουν περάσει στις εξετάσεις τους με το χρόνο.

Έχουμε την πολυτέλεια του χρόνου για να την παραχωρήσουμε στα τραγούδια;

Γ.Π.: Είναι σαφώς δύσκολο, αλλά πιστεύουμε ότι ένα αληθινό τραγούδι, αργά ή γρήγορα, θα φτάσει εκεί που προορίζεται και θα λειτουργήσει όπως πρέπει. Ας μην ξεχνάμε ότι υπάρχουν πολύ περισσότεροι τρόποι να διαδοθεί ένα τραγούδι σήμερα, παρά στο παρελθόν. Από το ραδιόφωνο και το ίντερνετ μέχρι τα i-tunes.

Α.Π.: Όπως είπα και πριν, προτιμώ ο κόσμος να ανατρέχει σε τραγούδια που έχουν κερδίσει τη διαχρονικότητά τους, παρά σε πρόχειρες συνταγές με στόχο την επικαιρότητα. Ακόμα και με το θάνατο του Αλέξη Γρηγορόπουλου εμφανίστηκαν ως διά μαγείας τραγούδια με το όνομά του. Αυτό μπορεί να φτάσει εύκολα στην εκμετάλλευση της κατάστασης.

Ανάδυση, λοιπόν ο τίτλος του νέου δίσκου.

Γ.Π.: Έχεις φτάσει ποτέ στο σημείο όπου δεν υπάρχει πιο κάτω; Εκεί το μόνο που σου μένει είναι να δώσεις μια σπρωξιά και να αναδυθείς. Σίγουρα βρίσκεις αντοχές στον εαυτό σου που δεν τις φανταζόσουν. Έτσι νιώθουμε, όσον αφορά την εποχή. Ανάδυση προς το φως όλων εκείνων των κρυμμένων αντοχών που μας έκαναν να αντεπεξέλθουμε σε δύσκολες στιγμές και μας έκαναν να προχωρήσουμε.

Για το ξεκίνημα του δίσκου επιλέξατε ένα τραγούδι «οικολογικής συνείδησης».

Α.Π.: Το περιβάλλον είναι κάτι που μας απασχολούσε πάντα, αλλά κυρίως τον τελευταίο καιρό. Μια γενικότερη ευαισθητοποίηση υπάρχει, χρειάζεται όμως περισσότερη συμμετοχή από τον κόσμο. Ως μουσικό θέμα δεν είναι της μόδας, αλλά ο προβληματισμός μας είναι έντονος. Το τραγούδι ξεκινάει με αποσπάσματα ειδήσεων, που συμβολίζουν την ενημέρωση και όπου συμμετέχει μια παιδική χορωδία, στο ρόλο της ελπίδας.

Θα ήθελα να μιλήσουμε για τον προηγούμενο δίσκο σας, με τίτλο «Η ζωή σου φωνάζει», μια ζωντανή ηχογράφηση μαζί με dvd. Πώς συνδέεται με τον σύλλογο «Φλόγα» για τα παιδιά με καρκίνο.

Γ.Π: Κάναμε μια μεγάλη συναυλία με σκοπό όλος ο τζίρος να πάει στον σύλλογο «Φλόγα»: από τη διαφήμιση, τα εισιτήρια και τις πωλήσεις του δίσκου, μέχρι το σύνολο των δικαιωμάτων από τη νόμιμη αναπαραγωγή των τραγουδιών, όπου κι αν γίνεται αυτή. Ηχογραφήσαμε και μαγνητοσκοπήσαμε αυτή τη βραδιά με δικά μας έξοδα και προωθήσαμε το έργο του συλλόγου και στην περιφέρεια. Αν ρίξει κανείς μια ματιά στο έργο αυτού του συλλόγου, θα δει πως είναι τεράστιο, κυρίως για άτομα της επαρχίας που δεν έχουν τη δυνατότητα να έρθουν στην Αθήνα για την απαραίτητη περίθαλψη. Είμαστε ωστόσο πολύ θυμωμένοι, που στην Ελλάδα του 2009 πρέπει να φτύσεις αίμα για να γνωστοποιήσεις κάτι τόσο σημαντικό και να συσπειρώσεις τον κόσμο γύρω από ένα τόσο ευαίσθητο ζήτημα. Ακόμα κι εμείς που σε κάθε συναυλία, σε κάθε συνέντευξη, όπου σταθούμε μιλάμε γι’ αυτό, μένουμε άφωνοι από την αδιαφορία των πολλών.

Α.Π: Εν τω μεταξύ η κατάσταση των παιδιών αυτών δεν είναι εύκολο να προβληθεί, οι εικόνες είναι σκληρές. Δεν μπορείς να διαφημίζεις τα άρρωστα παιδάκια. Η διάδοση της άσχημης αυτής κατάστασης και της βοήθειας που μπορεί να προσφερθεί μέσα από τη «Φλόγα» έπρεπε να γίνει διαφορετικά.

Γ.Π: Έχει μαλλιάσει η γλώσσα μας να μιλάμε για ένα τέτοιο ζήτημα και η τηλεόραση εμμένει στο να δίνει όλο το βάρος στην προβολή της σαβούρας. Καιρός να ξυπνήσουμε όλοι και να ρίξουμε μια ματιά για το τι συμβαίνει πίσω από τα φώτα και το γυαλί. Εμείς είμαστε υπερήφανοι που το κοινό μας δεν αρκείται σε ότι του πλασάρουν κι εν προκειμένω ενδιαφέρθηκε, έψαξε κι εκδηλώθηκε συγκινητικά. Κι ενώ άνθρωποι πολύ μακριά από την Αθήνα, από χωρία απομακρυσμένα, έδωσαν ό,τι μπορούσαν για τα παιδιά του συλλόγου μέσα από την καρδιά τους, στον χώρο του λεγόμενου πολιτισμού καλούμαστε να αποδείξουμε ότι δεν είμαστε ελέφαντες. Χαρακτηριστικά θυμάμαι ένα ειρωνικό σχόλιο κάποιου δημοσιογράφου σε μια συνέντευξη που αναρωτιόταν τελικά αν θέλουμε να το παίξουμε αλτρουιστές με αυτή την κίνηση. Ο σύλλογος «Φλόγα» αντιμετώπισε ανάγκη προβολής του έργου του, μας κάλεσε αν μπορούμε και θέλουμε να βοηθήσουμε κι εμείς ανταποκριθήκαμε με τον τρόπο που ξέρουμε.

*Πρώτη δημοσίευση Δίφωνο,

Μάρτιος 2009. 

Nefeli Walking Undercover

http://www.myspace.com/nefeliathens

Η Νεφέλη Λιούτα γεννήθηκε τον Οκτώβρη του 1989 στην Αθήνα και είναι περήφανη που πρόλαβε να δει το '80 να φεύγει. Από τα 5 της ξεκίνησε να γρατζουνάει το πιο μικρό από τα έγχορδα της συμφωνικής ορχήστρας, το βιολί, και τον Ιούνιο του 2009 πήρε το πτυχίο της με Άριστα Παμψηφεί και χρηματικό βραβείο από το Ωδείο Αθηνών, υπό τη διδασκαλία του κονσερτίνου της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών Γιάννη Τζουμάνη. Συνεχίζοντας τις κλασικές σπουδές της, παρακολουθεί και δίνει μαθήματα στη Νομική Σχολή Αθηνών, στο νομικό τμήμα, και θέλει να πιστεύει ότι θα τελειώσει τη σχολή κι ας μην είναι πιστή στην παρακολούθηση. Αυτή την περίοδο εξασκεί ότι διδαγμένες και αυτοδίδακτες γνώσεις έχει σε βιολί, πιάνο και κιθάρα για να γράφει, εκτελεί και τραγουδάει τα δικά της κομμάτια. Πρώτη φορά παρουσίασε κάποια από αυτά σε συνδυασμό με κείμενά της στην Τεχνόπολη το 2009, στο Going Youth Festival. Η Νεφέλη θεωρεί σημαντικό να έχουμε τα μάτια και τα αυτιά μας ανοιχτά σε ότι γίνεται και όταν αυτό σηκώνει επικρότηση ή αντίδραση, να το επικροτούμε ή να αντιδράμε. Γι' αυτό ο λόγος της εμπνέεται και θα εμπνέεται από όλα αυτά που τρέχουν γύρω μας. Τραγούδι και λόγια δεν κάνεις μόνο τον έρωτα, τραγούδι και λόγια είναι όλα αυτά που καίνε και όλα αυτά που ξεχνάμε. Και όλα τα υπόλοιπα είναι μπροστά.

Πώς έκανες τα πρώτα σου βήματα στη μουσική;

Ξεκίνησα στα 5 με ένα μικρούλι βιολάκι και όλα τα άλλα ήρθαν στη συνέχεια. Η πραγματική αρχή όμως ήταν τα βινύλια στο σπίτι, τα ταξίδια με κασέτες στο αυτοκίνητο και οι γονείς μου που με έθισαν στη μουσική από έμβρυο.

Πού συναντάται η Νομική, όπου σπουδάζεις, με το τραγούδι που θέλεις να υπηρετήσεις;

Η νομική από τη νομική πλευρά της δε συνδυάζεται ιδιαίτερα! Αν το προσεγγίσουμε ευρύτερα, η νομική σε εισαγάγει σε έναν κόσμο συγγραμμάτων, απόψεων και ιστορίας που ισορροπώντας ανάμεσα στο χθες και το αύριο μελετά διεθνείς σχέσεις και συστήματα σκέψης. Όλο αυτό μπορεί να μην είναι κάτι που  θα κάνω τραγούδι, με κρατάει όμως σε εγρήγορση ως προς τις εξελίξεις και μπορώ διαβάζοντας μια εφημερίδα να καταλαβαίνω που βρίσκομαι. Και δεν νομίζω ότι οποιοσδήποτε άνθρωπος του ταραγμένου σήμερα δικαιούται να προχωράει χωρίς να γνωρίζει τι συμβαίνει.

Ως γνήσιο παιδί του διαδικτύου, δώσε μου δύο «υπέρ» και δύο «κατά» του να στραφεί ένας νέος στην επίσημη δισκογραφία. 

Πρώτο υπέρ: δε χάνεσαι στην ανωνυμία του διαδικτύου.

Άλλο υπέρ: έχεις μια απτή αν και υλιστική αναγνώριση της δουλειάς σου μέσω μιας στοιχειώδους αποζημίωσης.

Ένα κατά: δύσκολο να βρεθεί ο δρόμος προς τις δισκογραφικές.

Επίσης κατά: ελάχιστος κόσμος επισκέπτεται ακόμα πιστά τα δισκοπωλεία

Διαβάζουμε πως έχεις πτυχίο στο βιολί. Πόσο απαραίτητες είναι οι μουσικές σπουδές για κάποιον που θέλει να ζήσει γράφοντας και ερμηνεύοντας τα τραγούδια του στην Ελλάδα; 

Υποκειμενικό το θέμα. Για μένα που αντιμετωπίζω το τραγούδι ως hobby και όχι ως επαγγελματική διέξοδο, οι σπουδές είναι αναγκαίες διότι αυτό στο οποίο θα στηριχτώ στο μέλλον είναι οι κλασικές και οι νομικές σπουδές μου, όχι τα τραγούδια που γράφω. Αυτά είναι ανάγκη προσωπική, κομμάτι μου που επιζητά έκφραση. Για κάποιον άλλο που σκοπεύει να ζήσει από αυτό, οι μουσικές σπουδές μπορούν να τον διευκολύνουν, δε σημαίνει ότι θα τον κάνουν απαραίτητα και να ξεχωρίσει.

Τι να περιμένουμε από εσένα στο προσεχές μέλλον;

Τα άμεσα σχέδια μου είναι όλα επί σκηνής. Ένα support που θα κάνω την Τρίτη στον J.Kriste στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο και στη συνέχεια live κάθε Τρίτη στο Freakonica πρώην Klaxon στα Εξάρχεια. Πέρα από αυτό ως βιολί θα βρεθώ στην Κατερίνη  στις 6/11 με τον Pan/Pan (opening στους Accra Minoa) και στο Κύτταρο στις 13/11 με τους Bad Bid. Αυτά είναι τα άμεσα! Τα υπόλοιπα κινούνται μέσα κι έξω από studio και διαμορφώνονται ανάλογα με τις συνθήκες, άρα θα υπάρξουν live με τους Μimosa's dream, ένα project με τον Τίμο, τον τραγουδιστή τους και διάφορες μικρές ή μεγαλύτερες συμμετοχές σε άλλα μουσικά συμβάντα της Αθήνας.

*Πρώτη δημοσίευση www.e-tetradio.gr

Άσματα και μιάσματα

http://bosko-hippydippy.blogspot.com

Βολτάροντας συστηματικά στο διαδίκτυο, σίγουρα θα συναντήσεις πολλές, εκ διαμέτρου αντίθετες, καταστάσεις, καλές, κακές ή αδιάφορες. Πόσο, μάλλον, όταν πρόκειται για τον κόσμο της μπλογκόσφαιρας, που ο καθένας μπορεί να αποκτήσει βήμα και δημόσιο λόγο γρήγορα, απλά και δωρεάν. Από νεοσύστατα και «ρηχά», μέχρι πολυετή (πλέον) blogs, με τεράστιο αρχείο στις πλάτες τους. Από προσωπικού χαρακτήρα, τα οποία έγιναν για ίδιο όφελος του «άγνωστου διαδικτυακού χρήστη», μέχρι επωνύμων που εκθέτουν τη δουλειά και τις απόψεις τους, επικοινωνώντας σε πρώτο πρόσωπο με το κοινό που τους παρακολουθεί. Η περίπτωση ενός blog το οποίο επιδίδεται με μεγάλη δεξιότητα σε θεματικά σλάλομ, αγγίζει την καθημερινότητα, την τέχνη, τον πολιτισμό και τις προσωπικές σχέσεις του γράφοντος, με ανθρώπους κάποιας σημαντικότητας στον χώρο που κινούνται, δεν είναι παρά η περίπτωση ενός blog που αξίζει μνεία. Τουλάχιστον, για όσους από εμάς αναζητούν κάποιες μικρές λύσεις μέσω της συγκεκριμένης μορφής ελευθερίας του λόγου.

Με το πρώτο κλικ, μπορείς να διαβάσεις μια καλή και τίμια δισκοκριτική, στην οποία σπανίως θα εντοπίσεις κενά στην επιχειρηματολογία, παρά την υποκειμενική φύση του εγχειρήματος. Με το δεύτερο κλικ, εντυπώσεις από συναυλίες, παραστάσεις και πολιτιστικά γεγονότα, μέσω της έμπειρης και λεπτομερούς ματιάς, ενός αρθρογράφου που συμμετέχει ενεργά στο πληρέστερο ελληνικό μουσικό περιοδικό που υπήρξε ποτέ. Στη συνέχεια, μετά από μια σειρά φιλοπερίεργα κλικ, θα ανακαλύψεις πληθώρα μοναδικών στιγμιότυπων, τραβηγμένων από τις συναντήσεις και τις συζητήσεις του με περισσότερο ή λιγότερο γνωστούς καλλιτέχνες (ερμηνευτές, συνθέτες, σολίστες, λογοτέχνες) σε χώρους συναυλιών, στα στούντιο ραδιοφωνικών σταθμών, ακόμα και στο σπίτι τους. Παράλληλα, φωτογραφίες από ταξίδια και οδοιπορικά, λεζάντες σαν παρμένες από ημερολόγιο, το κέντρο της Αθήνας, όπως το ξέρουμε και όπως δεν το έχουμε ξαναδεί. Μουσική, θέατρο, σινεμά, ραδιόφωνο, λογοτεχνία, εικαστικές αναφορές και παραπομπές, σκέψεις επί προσωπικού, θέση στα πολιτιστικά (και όχι μόνο) δρώμενα. «Σήμερα, έχω όρεξη να μιλήσουμε για το πώς πρέπει να είναι η τέχνη. Για την τέχνη της πραγματικής τραγουδοποιίας και όταν αυτή γίνεται για να εκφράσει πρωτίστως όλες τις εκφάνσεις των εγκεφαλικών διεργασιών του, ο ίδιος ο δημιουργός. Μετά, έρχονται όλα τα άλλα...το κατά πόσο άρεσε το έργο, κατά πόσο έγινε αντιληπτό, κατανοητό κλπ. Λες κι ένα οποιοδήποτε έργο τέχνης, γίνεται για να αρέσει απλά στους άλλους, βάσει συνταγών, μεθοδεύσεων και μοδάτων ρευμάτων. Λες κι ο καλλιτέχνης, ο οποίος καταθέτει ολόκληρα κομμάτια της ύπαρξης του, δεν υπάρχει.»

Τελικά, τι ακριβώς είναι το blog του Bosko; Η δυσκολία που θα συναντήσει κανείς, προσπαθώντας να βγάλει τη σωστή συνισταμένη (παρά το γεγονός ότι οι συνιστώσες βγάζουν μάτι) και να το κατατάξει στις ήδη υπάρχουσες κατηγορίες, αντισταθμίζεται επαρκώς με την απλή και καθημερινή επίσκεψη. Η διάθεση του blogger για γραφή και η συνεχής ενημέρωση της σελίδας με αναρτήσεις, που τίποτα δεν έχουν να ζηλέψουν από τις στήλες εφημερίδων και περιοδικών, προσφέρουν απλόχερα το κίνητρο. Είναι από εκείνες τις (ελάχιστες) περιπτώσεις που ωθείσαι, αφενός να συμμετάσχεις κι εσύ- με όποιον τρόπο κατέχεις- ενεργά στον πολιτισμό, αφετέρου σου αποκαλύπτεται το ανθρώπινό του πρόσωπο. Μακριά από κοινωνικές αποστάσεις και καλλιτεχνικές υπεροψίες. «Άσματα και μιάσματα», λοιπόν, όπως μας λέει και ο ίδιος, είναι το blog που αγαπά τη μουσική του Μάνου Χατζιδάκι, τη φωνή της Φλέρυς Νταντωνάκη, τις ταινίες του Maya Deren, τη γενιά του Woodstock, την εποχή του Υδροχόου και τους αντιρρησίες κοινών συνειδήσεων.

*Πρώτη δημοσίευση
περιοδικό πολιτισμού Ως3,
Σεπτέμβριος 2008.

Μπρέτολ Μπρέχτ- Άννα μην κλαις

Την προηγούμενη Τετάρτη βρέθηκα στον Ιανό της οδού Σταδίου, για τη ζωντανή συνέντευξη της Αφροδίτης Μάνου στον Μιχάλη Γελασάκη. Ανάμεσα στα λόγια της Μάνου που έτρεχαν σαν χείμμαρος αναμιγνύοντας ένα κάρο συναισθήματα, άλλα δικά μας κι άλλα δικά της, υπήρξε συχνά χώρος για την αδερφή της, η οποία έφυγε από τη ζωή στις αρχές του χρόνου. Δεν έκανε μνημόσυνο "επί τη ευκαιρία". Εξάλλου η Μαρία Δημητριάδη, με την επιθυμία της να μην ταφεί κανονικά, αλλά να καεί και η τέφρα της να σκορπιστεί, έδειξε πως η μνήμη δεν έχει ανάγκη από επικλήσεις, αλλά ταξιδεύει αυτόνομη μέσα στις ψυχές των δικών της  και όσων την αγάπησαν ως ερμηνεύτρια. Έτσι λοιπόν επιλέξαμε να τη θυμηθούμε ανύποπτα και χωρίς επίσημες αφορμές μέσα από το Ποίημα της Τετάρτης. Πρόκειται για ένα ποίημα του Μπρέχτ μελοποιημένο από τον Θάνο Μικρούτσικο και το οποίο θα βρείτε στις στροφές του δίσκου Τα τραγούδια της λευτεριάς του 1978. Το βίντεο που συνοδεύει το ηχητικό απόσπασμα είναι μάλλον τυχαίο όσον αφορά τη συγκυρία, αλλά αρκετά ταιριαστό. Τα υπόλοιπα στην ιστορία για την ιστορία.

Άννα μην κλαις

Μιλάνε για καιρούς δοξασμένους και πάλι

Άννα, μην κλαις, θα γυρέψουμε βερεσέ απ’ το μπακάλη

Μιλάνε για του έθνους ξανά την τιμή

Άννα, μην κλαις, στο ντουλάπι δεν έχει ψίχα ψωμί.

Μιλάνε για νίκες που το μέλλον θα φέρει

Άννα, μην κλαις, εμένα δε με βάζουν στο χέρι

Ο στρατός ξεκινά, Άννα, μην κλαις, θα γυρίσω ξανά

Θα ακολουθώ άλλες σημαίες, ο στρατός ξεκινά.

Μιλάνε για καιρούς δοξασμένους...

Ο Διονύσης Τσακνής στις Ζωντανές Συνεντεύξεις

ΑΥΡΙΟ ΒΡΑΔΥ ΣΤΙΣ 20.00
Ιανός Σταδίου 24, Αθήνα

Η αυλαία των ζωντανών συνεντεύξεων για φέτος θα πέσει «με την πλάτη στον τοίχο» γιατί όπως θα μας πει ο ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΤΣΑΚΝΗΣ «φταίνε τα τραγούδια που μας πήραν απ’ το χέρι…»

Για τον καλλιτέχνη θα μιλήσουν: φίλοι και συνεργάτες

Προλογίζει ο δημοσιογράφος και ραδιοφωνικός παραγωγός του Δεύτερου προγράμματος 103,7 ΠΑΝΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

Συντονισμός- Οργάνωση: ΜΙΧΑΛΗΣ ΓΕΛΑΣΑΚΗΣ

Elica*

http://www.myspace.com/geoelica 

Δεν το κατέχω το αντικείμενο, το ομολογώ. Όμως όταν με συνεπάρει κάτι θετικά, δεν έχω το χουσούρι να ψάξω μέσα μου γιατί συνέβη αυτό. Έτσι, σκαλίζοντας εδώ και λίγες εβδομάδες το myspace έπεσα πάνω τους. Λέγονται Elica, εδώ και λίγες μέρες κάνουν κατάληψη στα δεξιά του Τραπεζιού και αρκεί ένα κλικ. Κι άλλο ένα για να ξεκινήσει η μουσική. Περισσότερα εν καιρώ. Και για το myspace και για όλα.

Elica
Σχηματίστηκαν από τον Γιώργο Γιωργάκο και Φώτη Καραογλάνη, το 2003 στην Αθήνα. Μέχρι στιγμής έχουν δηλώσει την παρουσία τους με τη Νεκυία και το Ταξίδι των χαρταετών (ταξίδι των ικτίνων). Μέσα από αυτά τα progects, οι Elica, πειραματίστηκαν συνδυάζοντας τη ζωντανή ερμηνεία των κομματιών και το video art.Έχουν συνθέσει επίσης το soundtrack του παιχνιδιού Sarah Kane που παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στη Θεσσαλονίκη το 2005. Έχουν συμμετάσχει στο movement sessions tribute album στον Κωνσταντίνο Βήτα διασκευάζοντας το Σκυλί. Το πρώτο τους Άλμπουμ ονομάζεται Asymmetrica και κυκλοφορεί από την VIM records.

Η Δανάη Παναγιωτοπούλου στον Πυρήνα

Πέμπτη 12, 19 και 26 Νοεμβρίου η Δανάη Παναγιωτοπούλου με τους συνεργάτες της θα βρίσκονται – για τρίτη χρονιά φέτος – στη μουσική σκηνή «Πυρήνας». Η παράσταση θα περιλαμβάνει τραγούδια από τους δίσκους «Οίκος Αντοχής» και «Homo logotypus». Θα παρουσιαστεί επίσης ανέκδοτο υλικό, καινούρια τραγούδια και ορχηστρικές συνθέσεις σε πειραματική ενορχήστρωση για δύο πιάνα, δύο bass piano και τύμπανα.

Συμπράττουν οι μουσικοί:

Άγγελος Αγγέλου: πιάνο, bass piano

Παντελής Ραβδάς: πιάνο, bass piano

Θανάσης Αρχανιώτης: τύμπανα

Ώρα προσέλευσης: 22:30

Διεύθυνση: Δραγούμη & Διοχάρους 11 (πίσω από το Χίλτον)

Κρατήσεις: 210 7237150

www.pirinas.com

Πλάκα κάνεις...

Τάσος Λειβαδίτης- Αλλά τα βράδια

Δεν ξέρω γιατί, αλλά η χθεσινή μπόρα που κράτησε μόλις ένα τέταρτο της ώρας εδώ, μου έφερε στο μυαλό τον Τάσο Λειβαδίτη. Χωρίς μνήμες συγκεκριμένες, χωρίς δεσμούς με κάποιο παρελθόν, χωρίς να υπάρχει κάτι να τον δένει με τα ύδατα εξ ουρανού (ίσως εκείνο το Βρέχει στη φωτοχογειτονιά να φέρνει κάποιους συνειρμούς, αλλά όχι τόσο ισχυρούς μέσα μου. Το τραγούδι εκείνο έχει άλλες σημασίες να κουβαλά). Έτσι αναζητώντας ξανά στο διαδίκτυο να διαβάσω "κάτι" για τον Λειβαδίτη, έπεσα πάνω στο βίντεο με το τραγούδι "Αλλά τα βράδια". Τραγούδι ερμηνευμένο από τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου το 1993 στον κύκλο τραγουδιών "Φυσάει". Πρόκειται για μια δουλειά του Γιώργου Τσαγκάρη που έφυγε από τη ζωή αιφνιδίως το 2008 και αναρωτιέμαι αν υπάρχει πια στα δισκοπωλεία- δεν το έχω ψάξει η αλήθεια είναι. Δεν είναι λίγοι οι κύκλοι τραγουδιών τέτοιας αισθητικής που έχουν αποσυρθεί για τον ένα ή τον άλλο λόγο. Το τραγούδι δανειζόμαστε από το youtube καθώς δεν καταφέραμε να το έχουμε σε άλλη μορφή.

Αλλά τα βράδια


Και να που φτάσαμε εδώ
Χωρίς αποσκευές
Μα μ' ένα τόσο ωραίο φεγγάρι
Και εγώ ονειρεύτηκα έναν καλύτερο κόσμο
Φτωχή ανθρωπότητα, δεν μπόρεσες
ούτε ένα κεφαλαίο να γράψεις ακόμα
Σα σανίδα από θλιβερό ναυάγιο
ταξιδεύει η γηραιά μας ήπειρος…

Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη

Βέβαια αγάπησε
τα ιδανικά της ανθρωπότητας,
αλλά τα πουλιά
πετούσαν πιο πέρα

Σκληρός, άκαρδος κόσμος,
που δεν άνοιξε ποτέ μιαν ομπρέλα
πάνω απ' το δέντρο που βρέχεται…

Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη

Ύστερα ανακάλυψαν την πυξίδα
για να πεθαίνουν κι αλλού
και την απληστία
για να μένουν νεκροί για πάντα

Αλλά καθώς βραδιάζει
ένα φλάουτο κάπου
ή ένα άστρο συνηγορεί
για όλη την ανθρωπότητα

Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη

Καθώς μένω στο δωμάτιο μου,
μου 'ρχονται άξαφνα φαεινές ιδέες…
Φοράω το σακάκι του πατέρα
κι έτσι είμαστε δυο,
κι αν κάποτε μ' άκουσαν να γαβγίζω
ήταν για να δώσω
έναν αέρα εξοχής στο δωμάτιο

Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη

Κάποτε θα αποδίδουμε δικαιοσύνη
μ' ένα άστρο ή μ' ένα γιασεμί
σαν ένα τραγούδι που καθώς βρέχει
παίρνει το μέρος των φτωχών…

Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη!

Δως μου το χέρι σου..
Δως μου το χέρι σου..

Η Αφροδίτη Μάνου στις Ζωντανές Συνεντεύξεις

ΑΥΡΙΟ ΒΡΑΔΥ ΣΤΙΣ 20.00
Ιανός Σταδίου 24, Αθήνα

Μετά από πολύ καιρό η σπουδαία τραγουδοποιός ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΜΑΝΟΥ ή μπουμπού για τους φίλους της μιλάει ζωντανά και αποκλειστικά σε μία συνέντευξη που περιμέναμε πολύ καιρό!

Για την τραγουδοποιό θα μιλήσουν: ο σκηνοθέτης ΜΙΧΑΛΗΣ ΡΕΠΠΑΣ και ο στιχουργός και εκδότης ΠΑΡΑΣΚΕΥΑΣ ΚΑΡΑΣΟΥΛΟΣ.

Προλογίζει η διευθύντρια του Δεύτερου προγράμματος 103,7 ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΥ

Συντονισμός- Οργάνωση: ΜΙΧΑΛΗΣ ΓΕΛΑΣΑΚΗΣ

Χορηγός: Α.Ε.Π.Ι

Χορηγοί επικοινωνίας: Μελωδία fm 99,2, Δίφωνο, www.musicheaven.gr

Οι βραδιές θα μεταδίδονται ζωντανά από το ianosradio.gr

Για να παρακολουθήσετε τον κύκλο των εκδηλώσεων μπορείτε από τις αρχές της ίδιας εβδομάδας να προμηθεύεστε δωρεάν μια κάρτα εισόδου από το βιβλιοπωλείο. 

Συνέντευξη με τον Διονύση Τσακνή

Πιστός στο ρόλο του, κάνει το σόλο του στους αδιάφορους και στους παράφορους τους θεατές του. Κι όλα αυτά πατώντας γερά σε ό,τι έχει χτίσει μέχρι τώρα, κρίνοντας, συγκρίνοντας και εκθέτοντας όσα κατάφερε να φιλτράρει στο πέρας του χρόνου σε μια βιτρίνα δίχως τζάμι. Όταν η συνέπεια συναντά τα σωστά καλλιτεχνικά κίνητρα και το όραμα τη γνώση και την ιδεολογία, τότε το αποτέλεσμα δεν μπορεί να γεννήσει παρά σεβασμό και εκτίμηση. Ακόμα, όπως λέει ο ίδιος, και αν το αποτέλεσμα δεν συμφωνεί πλήρως με τις απόψεις και τις προσδοκίες κάποιων.

Κατά το πρόσφατο παρελθόν διατυπώθηκε μια άποψη η οποία λέει ότι μόνο μέσα από την τέχνη και τον πολιτισμό μπορεί να αλλάξει μια κοινωνία. 

Διαφωνώ. Η τέχνη και ο πολιτισμός μπορούν να συμβάλουν στην αλλαγή των συνειδήσεων, όχι όμως να αλλάξουν ολόκληρες κοινωνίες. Η τέχνη μπορεί να αμφισβητήσει, να χαράξει δρόμους, να προβοκάρει, μπορεί ακόμα και να προφητεύσει. Οι άνθρωποι του πνεύματος μπορούν να προκαλέσουν, να προτείνουν και να εμπνεύσουν. Μόνοι τους δεν μπορούν να αλλάξουν μια κοινωνία. Χρειάζεται να γίνουν άλλου είδους διεργασίες, ταξικέςΧ ας μην ντρεπόμαστε να χρησιμοποιήσουμε κάποιες λέξεις. Δεν είμαι ρομαντικός πια –δεν ξέρω και αν υπήρξα ποτέ– ούτε προσπαθώ να πω κάποια πράγματα κοινότοπα που έχουν μια πρωτότυπη βιτρίνα. Αυτό που πιστεύω ακράδαντα είναι πως οι αλλαγές των κοινωνιών είναι ζήτημα κοινωνικών αμφισβητήσεων και εξεγέρσεων. Αν αυτές οι επαναστάσεις θέλουν την τέχνη σύμμαχο, εμπνευστή και εμψυχωτή, θα την έχουν. Παρατηρώντας όμως τη σημερινή κοινωνία θα δούμε πως στέκεται εχθρικά απέναντι στην τέχνη και δεν μιλάω φυσικά για τους καθημερινούς ανθρώπους, αλλά για το κράτος και την ισχυρή φωνή των μέσων ενημέρωσης. 

Επιτηδευμένα δηλαδή, εμποδίζονται τα πράγματα; 

Τέχνη χωρίς ανατροπή δεν υπάρχει κι αυτό είναι κάτι αντίθετο στην πολιτική του συστήματος. Φτάνει η δικτατορία κάποιων εθελόδουλων και Ευρωπαίων σκύλων. Απεδείχθη πως, μηρυκάζοντας άκριτα τα δυτικά πράγματα, δεν μπορούμε να προχωρήσουμε. Ας μιλήσουμε λοιπόν ανοιχτά: η τέχνη που προωθεί το σύστημα δεν έχει καμία σχέση με την τέχνη του μέλλοντος, η οποία οφείλει να είναι ανατρεπτική. Επομένως, το σύστημα δεν μπορεί να επιτρέψει να γίνουν καλύτερα τα πράγματα. 

Τελικά όλες αυτές οι κρίσεις για τις οποίες γίνεται λόγος –από του πολιτισμού και του τραγουδιού μέχρι της κοινωνικής συνείδησης και της οικονομίας– εγχώριες και εισαγόμενες, πού έχουν τη ρίζα τους;

Είναι αυτό που λέμε, η κρίση του συστήματος, η οποία σηματοδοτεί και επί μέρους κρίσεις. Όταν όλα περιστρέφονται γύρω από τη λογική τού κέρδους, όταν οι σχέσεις των ανθρώπων έχουν υποβαθμιστεί, όταν ο ίδιος ο άνθρωπος έχει υποστεί αλλοτρίωση μεγίστου βαθμού, είναι φυσικό σε όλες τις εκφάνσεις της κοινωνικής ζωής να πέφτουμε πάνω σε επί μέρους κρίσεις. Αυτό σημαίνει ότι το σύστημα, άρρωστο όντας το ίδιο, δεν μπορεί να προβάλει υγεία σε διάφορους τομείς. Προφανώς πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να αντιδρούν. Ας πούμε, στο κομμάτι του πολιτισμού, μπορεί να έχουμε πέντε φωτισμένα μυαλά, σκορπισμένα στις επί μέρους τέχνες, αλλά στο σύνολό του ο πολιτισμός βρίσκεται σε τέλμα. Κι όλο αυτό επειδή το κράτος δεν διάκειται ευμενώς απέναντί του. Να ψάχνουμε οάσεις είναι αναγκαίο και οφείλουμε να το κάνουμε, για να μην πέσουμε κι εμείς σε μια λογική μόνιμης μιζέριας και απογοήτευσης. 

Είστε ένας άνθρωπος του πολιτισμού, ο οποίος έχει διατηρήσει σταθερό τον καλλιτεχνικό άξονά του, παρά τις επιταγές του εμπορίου. Κοιτάζοντας πίσω, βλέπετε να σας κόστισε όλο αυτό;

Εκείνο που καταλαβαίνω τώρα –όχι μόνο μέσα από τις επαφές μου με τους ανθρώπους, το φιλικό χτύπημα στην πλάτη ή την αποδοχή σε μια συναυλία με πολύ κόσμο– είναι ότι ο κόσμος με εκτιμά. Αυτό είναι το μεγαλύτερο δώρο που θα μπορούσα να εισπράξω στην ηλικία της ωριμότητας. Δεν είναι ο θαυμασμός ή –σκέτα– η αγάπη του κόσμου. Ξέρεις, η λέξη αγάπη θα μπορούσε να πάρει και διαστάσεις μεταφυσικές. Μπορείς να αγαπάς έναν άνθρωπο για οποιονδήποτε λόγο, αλλά να μην τον εκτιμάς. Η λέξη εκτίμηση όμως προϋποθέτει ότι ο άλλος δεν ενδιαφέρεται ποιος είσαι, πώς συμπεριφέρεσαι στον ιδιωτικό σου βίο, ακόμα –αν θέλεις– δεν τον ενδιαφέρει αυτή καθαυτή η δουλειά σου. Αυτό που αναγνωρίζει σε εσένα είναι η συνέπεια, ακόμα και αν διαφωνεί. Με βοήθησαν πολλά πράγματα όλα αυτά τα χρόνια. Πρώτα απ’ όλα ένα ιδεολογικό έρμα που πιστεύω ότι είχα. Επίσης, κάποιοι άξιοι γεννήτορες και, τέλος, κάποιες παρέες στις οποίες υπήρξα μαθητής. Όλα αυτά με βοήθησαν, έτσι ώστε να μην πάρουν ποτέ τα μυαλά μου αέρα. Κατά συνέπεια, νιώθω μονάχα κερδισμένος. 

Θα μπορούσαν να έχουν έρθει αλλιώς τα πράγματα;

Φυσικά. Δεν είμαι η περίπτωση του ανθρώπου που έχει φιλοδοξίες. Έχω όμως θέληση. Αν ήρθαν κάποια πράγματα στη ζωή μου, ήρθαν γιατί κοντά στη θέληση που είχα βρέθηκαν άνθρωποι που πίστεψαν σε αυτή τη θέληση και στο όποιο ταλέντο. Δεν θα διστάζω να το λέω μέχρι να πάψω να δίνω συνεντεύξεις: ο πρώτος άνθρωπος που με βοήθησε ήταν η Δήμητρα Γαλάνη, πριν από είκοσι πέντε χρόνια. Επίσης ο Μίμης Πλέσσας, μέσα από την εκπομπή του στο κρατικό ραδιόφωνο, ο οποίος με παρουσίασε στο κοινό το 1983, όταν στο ενεργητικό μου είχα μονάχα μία ανεξάρτητη παραγωγή. Αν δεν είχα βοήθεια από τέτοιους ανθρώπους, ίσως η θέληση να μην ήταν αρκετή, να έμενα στην πόλη μου ως καθηγητής ενός ωδείου, να έγραφα πού και πού μουσική για θέατρο και μέχρι εκεί. 

Εμπεριέχεται το στοιχείο της τύχης σε όλο αυτό;

Πρόκειται για το κλασικό συν Αθηνά και χείρα κίνει. Είχα θέληση κι αυτό ήταν σημαντικό. Ήθελα να εκφραστώ μέσα από τη μουσική και το λόγο. Δεν φιλοδοξούσα να γίνω ούτε ο καλύτερος συνθέτης ούτε ο καλύτερος στιχουργός ούτε ο καλύτερος λογοτέχνης. Έχω στο ενεργητικό μου πολλά πακέτα σβησμένης ύλης. Δεν ξέρω αν αυτό που βγήκε είναι το καλύτερο τελικά, όμως πέρασε από την κρίση μου και με ικανοποιεί. 

Η μουσική, ο στίχος, ο πεζός λόγος –και ό,τι άλλο έχετε κάνει– ζυγίζονται μέσα σας; Υπάρχει μέτρο που τα συγκρίνει και τα τοποθετεί ιεραρχικά;

Χωρίς να προσπαθώ να ξεφύγω από την ερώτηση, θα έλεγα πως πρέπει να υπάρχει ένα μέτρο το οποίο λειτουργεί ασυνείδητα. Νομίζω ότι τα πράγματα απλά ισορροπούν, δεν προσπαθώ να τα ορίσω και δεν ξέρω αν μπορεί στ’ αλήθεια να γίνει κάτι τέτοιο. Δεν χρησιμοποιώ τη μουσική και το λόγο ως διελκυστίνδα. Πάντα υπάρχει ένα σημείο ισορροπίας, το οποίο άλλοτε πάει δυναμικά προς τη μια μεριά και άλλοτε προς την άλλη. Όταν έχω μπροστά μου ένα στίχο και παράλληλα μού βγαίνει μια χειμαρρώδης μουσική –χειμαρρώδης σε σχέση με πώς την κρίνω εγώ– δεν θα σκεφτώ ότι υπερτερεί του στίχου, άρα ότι θα πρέπει να τον διορθώσω. Αυτός ο στίχος γέννησε τη μουσική. Και το αντίστροφο, φυσικά. Στην πραγματικότητα δεν με έχει απασχολήσει το θέμα. Το αφήνω απλά να ισορροπήσει μέσα μου.

Τι είναι αυτό που δεν διαπραγματεύεστε στη δουλειά σας;

Πολλά, μα το σπουδαιότερο είναι η ευκολία σε όλους τους τομείς, με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει.

Φαντάζομαι πως την ευκολία δεν τη συγχέουμε με την απλότητα…

Όχι, προς Θεού, και χαίρομαι που υπογραμμίζεται αυτή η διαφορά. Είναι ζητούμενο η απλότητα. Ευκολία είναι η μανιέρα που έχει κάθε καλλιτέχνης, η κολακεία του μέσου όρου, η δημιουργία με πρόθεση. Δεν χωρά στόχευση στην τέχνη. Κάποια από τα καινούργια τραγούδια είναι ομολογουμένως πολύ δύσκολα τραγούδια. 

Πείτε μας δυο λόγια για τη νέα σας δουλειά.

Ο δίσκος έχει τραγούδια που αγαπώ. Πρόκειται για δεκατρία τραγούδια, εκ των οποίων μόνο τα δύο είναι δικά μου. Τα υπόλοιπα είναι συναδέλφων και φίλων, όπως ο Κραουνάκης, ο Σπάθας, ο Πλιάτσικας, ο Μαχαιρίτσας, ο Ζούδιαρης κ.ά. 

Δεν σας έχουμε συνηθίσει σε πολυσυλλεκτικούς δίσκους…

Ήταν μια ιδέα του Κώστα Γιαννίκου και οφείλω να το πω δημόσια. Ερχόμενος στην εταιρεία, βρέθηκα μαζί του και μου είπε κατά λέξη «Κάνε ό,τι θέλεις, θέλω όμως να σου ζητήσω μια χάρη: δώσε λίγη προσοχή στον ερμηνευτή Τσακνή». Αυτή η προτροπή μού βγήκε σε καλό, ήταν ένα πολύ ωραίο ταξίδι. Μπήκα στον κόπο των συναδέλφων κι εκείνοι στον δικό μου. Ο Γιαννίκος είναι μεγάλο –καλώς εννοούμενο– ψώνιο, όσον αφορά τη μουσική, κι αυτά να τα γράψεις όπως σ’ τα λέω. Ξέρει τι κάνει. Δεν είναι τυχαίο που ο πρώτος άνθρωπος που προσέλαβε είναι ο Γιώργος Μακράκης, ένας κομβικός παραγωγός, όπως τον έχουν αποκαλέσει. Σε μια συνάντηση που είχαμε μού είχε πει: «Ξέρω πως εκτιμάς τον εαυτό σου περισσότερο ως συνθέτη, παρά ως ερμηνευτή. Έχεις όμως κάτι στην ερμηνεία που δεν το βρίσκω εύκολα και θέλω να το ακούσω εκεί». Ήταν και μια πρόκληση για μένα, δεν χάνεται η συνθετική μου ιδιότητα μέσα από όλο αυτό το παιχνίδι. 

Έχει μέλλον η δισκογραφία, τουλάχιστον με τη μορφή που την ξέρουμε;

Κοίτα, βρισκόμαστε σε μια περίοδο αλλαγών και ανακατατάξεων, δεν έχει βρεθεί σημείο ισορροπίας ακόμα. Δεν υπάρχει μια λογική σειρά για να γίνει γνωστός ένας καλλιτέχνης. Δεν υπάρχει ένα στάτους με γερές βάσεις, όλα αναζητούν να ισορροπήσουν. Σε αυτή την προσπάθεια δοκιμάζονται διάφορες φόρμες, που άλλοτε πετυχαίνουν και άλλοτε όχι. Εξάλλου η πληροφόρηση στις μέρες μας είναι καταιγιστική κι έτσι μπορεί να περάσουν απαρατήρητα κάποια διαμάντια. Υπάρχει και μια ευκολία στους ανθρώπους των σύγχρονων ραδιοφώνων να αναδεικνύουν και να καταδικάζουν με το πρώτο άκουσμα. Τι πάει να πει: «Πέρασα ένα άκουσμα στο δίσκο κουπλέ-ρεφρέν»; Αναλογίζομαι πως, αν κάποιοι από τους δίσκους αναφοράς για το ελληνικό τραγούδι κυκλοφορούσαν σήμερα, όπως το Φράγμα των Μούτση και Τριπολίτη, θα περνούσε στα αζήτητα. Βέβαια πρέπει να πούμε πως, πέρα από το γούστο τους, άλλοτε καλό και άλλοτε κακό, κάθε μέρα παίζουν τη θέση τους στο πρόγραμμα. Ξέρουν πως, αν αυτά τα περιβόητα μηχανάκια δεν γράψουν νούμερα, μπορεί να βρεθούν και εκτός. Δρουν υπό το κράτος και το φόβο μιας πιθανής απόρριψης από το κύκλωμα και εν συνεχεία μιας απόλυσης. Δεν υπάρχουν πολλοί Δον Κιχώτες που προωθούν την ουσία των πραγμάτωνΧ κατά τη γνώμη τους και συνήθως εκείνοι που το κάνουν είναι οι πλέον καταξιωμένοι, τους οποίους κανείς δεν μπορεί να κουνήσει από τη θέση τους. Ένας νέος άνθρωπος που προσλαμβάνεται από ένα ραδιόφωνο δεν ξέρω αν έχει τη δύναμη να ξεφύγει από τη λογική της playlist. 

Ξαναγυρνάμε δηλαδή στην αρχή του κύκλου, περί συστήματος και τέχνης.

Όλα αυτά, όντως, είναι ένας κύκλος. Πώς είναι δυνατόν η κρίση τού συστήματος να μην επηρεάσει το ραδιόφωνο, που είναι ένα μέσο, το τραγούδι και την τέχνη; Η κρίση των αξιών, των σχέσεων, η απειλή της ανεργίας. Επίσης οι καιροί μας είναι περίεργοι και συνώνυμοι με την ευκολία. Δύσκολοι καιροί για πρίγκιπες, όντως. Όταν υπήρχε μονάχα το κρατικό ραδιόφωνο, δόθηκε βήμα στον καθέναν, χωρίς διακρίσεις. Ευτυχήσαμε να υπάρχουν άνθρωποι φωτισμένοι που αγαπούσαν αυτό που έκαναν κι έβαζαν στοίχημα με τον εαυτό τους και με το χρόνο, όπως ο Χατζιδάκις και η Μιχαλίτση. Και το κέρδισαν. Σήμερα δεν υπάρχουν αντιστοιχίες, δεν είναι πολλοί εκείνοι έχουν τη δυνατότητα να δουλέψουν έτσι.

Εσείς δεν νιώθετε θύμα των καιρών;

Πάντοτε κουραζόμουν για ό,τι έκανα, ακόμα και όταν οι συνθήκες ήταν ευνοϊκότερες έτσι δεν μου κακοφαίνεται σε μεγάλο βαθμό. Ό,τι έκανα πάντα, αυτό κάνω και τώρα. Η δουλειά μου είναι να γράφω και να εκδίδω. Μπορεί να ακουστεί εγωιστικό αυτό που θα πω, όμως έχω καταφέρει ό,τι εκδίδω να μην είναι κάτω από ένα συγκεκριμένο καλλιτεχνικό επίπεδο, το οποίο βέβαια έχω θέσει εγώ. Εκδίδω και ας μείνει ό,τι είναι να μείνει. Αν ο εκάστοτε εκδότης μου ξέρει περί τίνος πρόκειται, είμαι σίγουρος πως θα βρει τρόπο να πουλήσει. 

***

Επιλογή από την δισκογραφία
του Διονύση Τσακνή

Φταίνε Τα Τραγούδια (Ακτή-Sony, 1989)

Η δεκαετία του ’80 κλείνει δυναμικά για τον Διονύση Τσακνή, ο οποίος ήδη μετρά την τέταρτη ολοκληρωμένη δουλειά του. Έπειτα από μια εικοσαετία, τα τραγούδια του δίσκου χαρακτηρίζονται από διαχρονικότητα, ενώ το πολιτικό περιεχόμενο των περισσότερων παραμένει ακέραιο μέχρι σήμερα. Ένα από τα χαρακτηριστικότερα είναι το Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον, το οποίο ερμηνεύουν ο Χάρης και ο Πάνος Κατσιμίχας, ενώ ξεχωρίζουν τα Ώρες σιωπής, στίχος του οποίου δίνει τον τίτλο στο δίσκο, καθώς και το Μοναχικές σκέψεις. 

Φτιάξε Καρδιά Μου Το Δικό Σου Παραμύθι (Ακτή-Sony,1996)

Πρόκειται για ένα δίσκο με πολλές δυνατές στιγμές. Από τη μια περιέχει τραγούδια που κρατούνε τη δυναμική τους ακέραιη μέχρι και σήμερα (Κάτι γίνεται εδώ, Φτιάξε καρδιά μου το δικό σου παραμύθι, Στοιχεία ταυτότητας κ.ά). Από την άλλη, η πολυσυλλεκτικότητα των στίχων με την υπογραφή σημαντικών ονομάτων, όπως του Μάνου Ελευθερίου, της Μαριανίνας Κριεζή αλλά και της Μαρίας Λαχανά. Μεγάλο σημείο του δίσκου είναι η ηλεκτρική διασκευή στο τραγούδι του Μίκη Θεοδωράκη και του Τάσου Λειβαδίτη, με τίτλο Την πόρτα ανοίγω το βράδυ. 

Με Την Πλάτη Στον Τοίχο (Ακτή-Sony, 1996)

Αν και το ξεκίνημα είναι ακουστικό, με ένα τραγούδι αυτοκριτικής και προσδιορισμού ταυτότητας, το Μετράω τον κόσμο, ο ήχος στη συνέχεια ηλεκτρίζεται, σκληραίνει και ο στίχος στηρίζει επάξια το βασικό μήνυμα και το concept του τίτλου. Οι συμμετοχές κι εδώ είναι πολλές, αλλά μόνο στον τομέα της ερμηνείας, καθώς ο δίσκος είναι σε στίχους και μουσική του ίδιου του Τσακνή. Το τραγούδι Ένα αλλιώτικο νανούρισμα συγκεντρώνει πλήθος φίλων του καλλιτέχνη, όπως τον Β. Παπακωνσταντίνου, τον Λ. Μαχαιρίτσα, τον Σ. Μάλαμα κ.ά. 

Παίζοντας Με Δύο Ορχήστρες (Nitro, 2000)

Ζωντανή ηχογράφηση στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, παρέα με δύο ορχήστρες, εκείνη της ΕΡΤ και την Ορχήστρα Σύγχρονης Μουσικής. Ένας ενορχηστρωτικός πειραματισμός που φαίνεται να έπιασε τόπο ως καλλιτεχνικό αποτέλεσμα. Από τη μια, ανέδειξε το «άλλο πρόσωπο» των τραγουδιών που όλοι γνωρίζαμε μέσα από την προσωπική του δισκογραφία, από την άλλη, μας απέδειξε πως ένας «ασυμβίβαστος ροκάς» έχει τα κότσια να παίξει και εκτός έδρας. 

Μια Ζωή Αλλού (Fresco, 2004)

Ένας δίσκος χωρίς ραδιοφωνικά σουξέ, αλλά με βαρύ αντιστάθμισμα την ποιότητα των τραγουδιών, τα οποία δεν χαρακτηρίζονται από ευκολία. Η μουσική δική του, εκτός από ένα τραγούδι χαρισμένο από τον Σ. Μάλαμα. Τους στίχους μοιράζονται πολλοί άξιοι στιχουργοί, όπως ο Μ. Ελευθερίου, ο Ο. Ιωάννου, η Λ. Δημοπούλου κ.ά. Το μικρόφωνο με τον καλλιτέχνη μοιράζεται ένα νέο φωνητικό σύνολο, το οποίο γνωρίσαμε μέσα από τις Ακροάσεις της Μικρής Άρκτου, οι SoNaMa, ο τενόρος Π. Λαμπρίδης και ο βαρύτονος Γιώργος Κανάρης. Ξεχωρίζουν τα Μια ζωή αλλού, Κάθε δρόμος τραγούδια και Αθήνα.

Τι Γυρεύεις Στον Ύπνο Μου Πατέρα; (Legend, 2007)

Η πιο πρόσφατη δουλειά του Διονύση Τσακνή μοιάζει με μονόπρακτο. Το concept παραπέμπει στις μνήμες του καλλιτέχνη, στο παρελθόν, στους απολογισμούς και σε προσωπικά συμπεράσματα σχετικά (κυρίως) με τη σχέση πατέρα-γιου. Εσωστρεφή, αυτοβιογραφικά, ηλεκτρισμένα τραγούδια, με κάποιους πειραματισμούς. Ξεχωρίζουν τα τραγούδια Στα παιδιά που χρωστάω τη νιότη μου, Η νεράιδα και το αγόρι καθώς και η καταπληκτική απόδοση του ποιήματος Ουλαλούμ του Γιάννη Σκαρίμπα.

*Πρώτη δημοσίευση Δίφωνο,

Ιανουάριος- Φεβρουάριος 2009. 

Γιάννης Σκαρίμπας- Ουλαλούμ

Ποίηση Γιάννης Σκαρίμπας.

Μουσική Νικόλας Άσιμος.

Εδώ από τον Διονύση Τσακνή και από τον δίσκο

"Τι γυρεύεις στον ύπνο μου πατέρα".

Αυτά.

Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης και Δανάη Παναγιωτοπούλου στις Ζωντανές Συνεντεύξεις

ΑΥΡΙΟ ΒΡΑΔΥ ΣΤΙΣ 20.00
Ιανός Σταδίου 24, Αθήνα

Οι νέοι τραγουδοποιοί που θα φιλοξενηθούν φέτος στις ζωντανές συνεντεύξεις είναι ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛΙΔΗΣ που γνωρίσαμε από την Δεύτερη ακρόαση της Μικρής Άρκτου και η ευαίσθητη και βαθιά πολιτικοποιημένη ΔΑΝΑΗ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΥ

Για τους καλλιτέχνες θα μιλήσουν: η δημοσιογράφος ΣΤΕΛΛΑ ΒΛΑΧΟΓΙΑΝΝΗ, ο ποιητής και εκδότης ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΡΟΝΑΣ, η ερμηνεύτρια ΝΑΤΑΣΑ ΜΠΟΦΙΛΙΟΥ και ο καλλιτεχνικός διευθυντής της μουσικής σκηνής «Πυρήνας» ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΣΣΙΜΗΣ.

Προλογίζει o δημοσιογράφος και σκηνοθέτης ΑΝΤΩΝΗΣ ΜΠΟΣΚΟΪΤΗΣ

Συντονισμός- Οργάνωση: ΜΙΧΑΛΗΣ ΓΕΛΑΣΑΚΗΣ

Χορηγός: Α.Ε.Π.Ι

Χορηγοί επικοινωνίας: Μελωδία fm 99,2, Δίφωνο, www.musicheaven.gr

Οι βραδιές θα μεταδίδονται ζωντανά από το ianosradio.gr

Για να παρακολουθήσετε τον κύκλο των εκδηλώσεων μπορείτε από τις αρχές της ίδιας εβδομάδας να προμηθεύεστε δωρεάν μια κάρτα εισόδου από το βιβλιοπωλείο.