put me up/put me down/put my feet back on the ground

Σήμερα όλη μέρα περιμένω να έρθει η νύχτα για να μπω σε ένα καθόλου γρήγορο τραίνο κι ύστερα σε ένα όχι και τόσο γρήγορο τραίνο.

Και τώρα μόλις σταμάτησα να χορεύω χοροπηδώντας στους ρυθμούς του Coco Jambo.

ΛΕΤ'Σ ΠΑΡΤΥ ΠΗΠΟΛ!!!!

ιτ'ς πάρτυ τάιμ

Κασετόφωνο: Party

love me, (don't) say that you love me*

Λοιπόν υπάρχουν κάποιοι που λένε συνέχεια σ'αγαπώ, κι αυτό μου κάνει εντύπωση -όχι καλή.
Υπάρχουν κάποιοι που δεν το λένε ποτέ, και καλά κάνουν.
Κάποιοι που το λένε σπάνια, και καλά κάνουν.
Κι είναι και κάποιοι που σ'αγαπάνε, λένε, τρελά και το λένε συνεχώς.

Ε έπειτα από διάφορα φιάσκο, το να μου λένε ότι μ' αγαπάνε, δεν είναι κάτι που θέλω να ακούω συνέχεια.
Δεν είναι πως δε μου αρέσει να ακούω πως μ' αγαπάνε, φυσικά και μου αρέσει.
Αλλά καμιά φορά νιώθεις πως κάτι δεν πάει καλά με τόση συχνότητα,ρε παιδί μου.
Ούτε εμένα δε μου βγαίνει να το λέω τόσο συχνά.
Αν στην τελική τόσο πολύ ξεχειλίζεις από αγάπη, δείξ' το μου.
Αλλά το να το λες για να το πεις είναι χειρότερο.

Ναι είναι ωραία να στο λένε, αλλά πιο ωραίο είναι να το ξέρεις.
Και το να στο πει ο άλλος να είναι added bonus.
Δεν εννοώ να το παρακάνουμε  και να λέμε σ'αγαπώ κάθε χριστούγεννα.
Αλλά μέτρον άριστον.

Και όσο ωραίο κι αν είναι να τη διαδηλώνεις την αγάπη -που είναι-
προτιμώ εν τέλει κάτι διαλόγους του στυλ

-μ'αγαπάς!
-το ξέρω.

*να μ'αγαπάς, όχι να λες ότι μ'αγαπάς. αυτό εννοώ.
https://www.youtube.com/watch?v=JwwzF2A8daI

γεια σας, κύριε Σταμάτη

Εντάξει, απ' το να πεθαίνει συμμαθητής σου, πιο λογικό να πεθαίνει καθηγητής σου.
Αλλά ρε γαμώτο.
Δεν ήταν μεγάλος.
Κι είχε μια στάση πολύ θετική.
Τέτοια που, όσο σοβαρή και να ήταν η αρρώστια, δε μου περνούσε απ' το μυαλό να πεθαίνει.
Ήμουν σίγουρη πως θα γινόταν καλά.
Και δε μιλάμε για καθηγητή με τον οποίο είχα καμιά ιδιαίτερη σχέση.
Αλλά για έξι γαμημένα χρόνια, τον έβλεπα στο διάδρομο και του έλεγα
"γεια σας"
και μου έλεγε
"γεια σου"
και τώρα πέθανε
και δεν μπορώ να θυμηθώ πότε ήταν η τελευταία φορά που τον είδα
οι άνθρωποι πεθαίνουν και δε θυμάσαι πότε τους είδες
για τελευταία φορά.

Κι αφού μάθαμε αυτή την είδηση, το πρωί,
ύστερα η μέρα μας συνέχισε κανονικά.
Κάναμε πάουερ πόιντ,
παρουσιάσαμε εργασία,
μας χειροκρότησαν,
ήπιαμε καφέ κάτω απ' τα πλατάνια,
ακούσαμε για τη ζωή του Χαρίλαου Φλωράκη
κι ύστερα θα πηγαίναμε για ρακές

και μου είπες να πιούμε στην υγειά του, αφού του άρεσε το ρημάδι το ποτό
και τότε άρχισα να ξαναθυμάμαι την είδηση
και συνειδητοποίησα πως ακόμα δεν το είχα χωνέψει,
πως δεν ήταν δυνατόν να μην ζει αυτός ο άνθρωπος
να μην έχει σφυγμό
και να μην πρόκειται να του ξαναπώ
"γεια σας"

κι έτσι έκανα ένα "στην υγειά του Σταμάτη"
και μου είπαν "ποια υγειά...."
κι ύστερα είπα "εις μνήμην"
και μία
και δύο
και δέκα ρακές

και δε θα του ξαναπώ ποτέ
"γεια σας"

ΥΓ είτε συμμαθητής, είτε καθηγητής, ένα είναι το τραγούδι
      για καλό παράδεισο

Αφήνω πίσω τις αγορές και τα παζάρια
θέλω να τρέξω στις καλαμιές και τα λιβάδια
να ξαναγίνω καβαλάρης, και ξαναέλα να με πάρεις, ουρανέ
Για δεν υπήρξα κατεργάρης
και την χρειάζομαι τη χάρη σου μωρέ

Ρε μπαγάσα, περνάς καλά κει πάνω
μιάν ανάσα γυρεύω για να γιάνω

Δεν το πιστεύω να με χλευάζεις
σαν σε χαζεύω δε χαμπαριάζεις
πρότεινε μου κάποια λύση
δε θα σου παρακοστίσει
και θα σου φτιάχνω τραγουδάκια
με τα πιο όμορφα στιχάκια στο ρεφρέν
για το χαμένο μου αγώνα
που τ'αστεράκια μείναν μόνα να τον κλαιν'

Αφήνω πίσω το σαματά και τους ανθρώπους
έχω χορτάσει κατραπακιές και ψάχνω τρόπους

Πώς να ξεφύγω από τη μοίρα
κι έχω μέσα μου πλημμύρα, ουρανέ
για δεν υπήρξα κατεργάρης
και θα το θες να με φλερτάρεις, γαλανέ

Ρε μπαγάσα, περνάς καλά κει πάνω
κάνε πάσα καμιά ματιά και χάμω
Κει που κοιμάσαι και αρμενίζεις
ξάφνου αστράφτεις και μπουμπουνίζεις
κι ό,τι σου 'ρθει κατεβάζεις
μη θαρρείς πως με ταράζεις

Γιατί σου φτιάχνω τραγουδάκια
με τα πιο όμορφα στιχάκια στο ρεφρέν
για το χαμένο μου αγώνα
που τ' αστεράκια μείναν μόνα να τον κλαιν'

 

σα νερό για ζεστή σοκολάτα*

Από μικρή της άρεσε, μες στην κουζίνα μόνη
τις ώρες να σκοτώνει
με τη μαγειρική,
και πέφτανε τα δάκρυα, θυμόταν, στη ζωή της
και έδιναν στο φαΐ της
μια γεύση μαγική.

Κύμινο, μοσχοκάρυδο και κόκκινο πιπέρι,
ποτέ δεν είχε ταίρι
ν’ αλλάξει μιαν ευχή,
να χαμηλώσεις τη φωτιά μετά την πρώτη βράση,
να γίνονταν η πλάση
ξανά απ’ την αρχή.

Ψιλοκομμένος μαϊντανός και σκόρδο μια σκελίδα,
να 'φεγγε μιαν ελπίδα
στα μάτια τα μελιά,
και προς το τέλος πρόσθεσε ένα ποτήρι λάδι,
να 'νιωθε ένα χάδι
μια μέρα στα μαλλιά.

Μια νύχτα έπιασε φωτιά μέσα στο μαγειρειό της,
που 'κανε το φευγιό της
να μοιάζει με γιορτή,
τέτοια που γύρω φύτρωσαν άσπρα του γάμου κρίνα,
ολόιδια με κείνα
που είχε ονειρευτεί.

Πόσες καρδιές που γίνανε αναλαμπή κι αθάλη,
μας κάνανε μεγάλη
κάποια μικρή στιγμή,
κι αθόρυβα διαβήκανε απ’ της ζωής την άκρη,
χωρίς ν’ αφήσει δάκρυ
σε μαγουλογραμμή.

Το άκουσα

έκλαψα

κάπνισα

έβγαλα το φακελάκι απ το τσάι μου

και συνέχισα όπως-όπως τη μέρα μου

*είμαι 1000% σίγουρη πως το τραγούδι λέει την ιστορία απ' αυτό το βιβλίο κι όταν το παρατήρησα ένιωσα πολύ τυχερή, γιατί σκέφτηκα πως δε θα το ξέρει όλος ο κόσμος, εγώ όμως το ξέρω.

κοίτα τώρα πώς τα κατάφερα πάλι. που το πήγαινα για "κλαίω χωρίς λόγο" ποστ και μου βγήκε "τι τυχερή που είμαι που ξέρω το τραγούδι". έλα χριστέ και παναγιά.

Δ1

Εχτές το απόγευμα είχα κλείσει το παντζούρι και την κουρτίνα στο δωμάτιό μου κι έμπαινε ένα πολύ σκοτεινό και δροσερό και πορτοκαλί φως κι ένιωθα σα να 'μαι σε κάποια πολύ φιλόξενη σπηλιά.
Είπα για λίγο να κοιμηθώ αλλα ύστερα άρχισα να σκέφτομαι πως υπάρχουν τόσα καλύτερα πράγματα να κάνεις με τέτοιο ωραίο κλίμα, μια τόσο ωραία ώρα μιας τόσο ωραίας μέρας.
Ύστερα το μωρό της διπλανής άρχισε να κλαίει κι εγώ άρχισα να σκέφτομαι τα διάφορα είδη ανθρωπίνων κραυγών και πόσα από αυτά μπορεί να χωρέσει μια μεσοτοιχία.

Ύστερα σκεφτόμουν μπαλκόνια και καφέδες και βιβλία και μπύρες και τασάκια και διάφορα.
Σκεφτόμουν Δ1, Ε2 και ,όπως πρόσφατα πληροφορήθηκα, Γ3.
Αριθμοί από διαμερίσματα.
Τώρα Β4.
Πόσοι αριθμοί συνδυασμένοι με γράμματα να αναλογούν στον καθένα μας;
Δ1 Ε2 Γ3 Β4
Στο Γ3 δεν είχα πάει ποτέ, δεν κάναμε παρέα τότε με τον Σ. αλλά το σκέφτομαι και λέω τι κρίμα, τι κρίμα να μην έχεις πάει σε κάποιου το σπίτι, πόσα ακόμα θα μάθαινες γι αυτόν.
Δ1, Ε2 και Β4.

Γράμματα με νούμερα οι τάξεις, γράμματα με νούμερα και τα διαμερίσματα.
Και όταν ήσουν στο γυμνάσιο μπορεί να ερωτεύτηκες κάποιο αγόρι απ το άλλο τμήμα και να ήταν τόσο σημαντικό για σένα εκείνο το νούμερο μ' εκείνο το γράμμα μαζί.

Κι ύστερα μεγαλώσαμε κι είχε ο καθένας το διαμέρισμά του.
Δ1, Ε2 και Β4.
Ένα δροσερό μπαλκόνι, ένα παμβρώμικο τασάκι, τόσα απογεύματα.
Δ1.

Ήμουν λίγο σκληρή τότε, όπως εξάλλου είμαι πολύ συχνά.
Μπορώ κι εγώ να ακούω τα ίδια τραγούδια και να σκέφτομαι άλλον αντί αλλου.
Τον νυν αντί του ας πούμε πρώην.
Και σκέφτομαι πως ίσως να μην είναι απλώς εφικτό.
Ίσως να είναι και απαραίτητο.
Στα πλαίσια εκείνης της απομυθοποίησης που όσο βάναυση, τόσο χρήσιμη είναι.
Ίσως να 'ναι κι αυτό, όπως και τόσα άλλα, θέμα επιβίωσης και τίποτα παραπάνω.
Και τι παραπάνω να είναι άλλωστε;
Τι παραπάνω από διατήρηση της ζωής;

Η μαμά είπε και κάτι άλλο για τον άντρα της ζωής μου.
Είπε να διαλέξω κάποιον τέτοιον, που ακόμα κι αν κάνει μαλακία να μπορώ να τον συγχωρήσω.
Δεν εννοούσε να βρω έναν μαλάκα και να του συγχωρώ τα πάντα σαν μαλάκας κι εγώ.
Εννοούσε να 'ναι τόσο άψογος μαζί μου και να αγαπιόμαστε τόσο πολύ, που αν ο μη γένοιτο, κάτι πάει στραβά, να μην πειράζει.
Συμφωνώ.
Σ' αυτά πάντα συμφωνώ με τη μαμά.