Του Αγίου Βαλεντίνου ανήμερα

14 Φλεβάρη σήμερα και ο Καθολικός κόσμος εορτάζει τον αγαπητό άγιο! Ο καπιταλιστικός κόσμος εορτάζει το πορτοφόλι, τις πιστωτικές και το όποιο αντικείμενο του πόθου του. Δεν θα το αναλύσω... τα ξέρουμε αυτά.

Θυμάμαι μικρός στο σχολείο στο εξωτερικό που αγοράζαμε διάφορες καρτούλες και καρδούλες που έγραφαν "Βe my Valentine", "I love you" και τα λοιπά ζαχαροειδή που εκφράζουμε αυτή τη μέρα.

Ποτέ δεν μπορούσα να το καταλάβω αυτό. Δεν ξέραμε γιατί το κάναμε στα 9 ή στα 10 μας χρόνια. Ίσως γιατί με το ντε και καλά κάποιοι ήθελαν να μας εγκεφαλοπλύσουν ότι επιβάλλεται να είσαι ερωτευμένος και να έχεις κάποιον/α ερωτευμένο/η μαζί σου. [Λες και σ'αυτή την ηλικία, θα έβγαινες ραντεβού και θα έκανες παθιασμένο σεξέρωτα με το ταίρι σου.] Ένυγουεη...

Στην εφηβεία όμως, αυτά άλλαξαν. Δεν χρειαζόταν οι καρτούλες και τα λοιπά cupidοειδή. Ήδη είχες κάποιο φλερτ ή κάποια συμπάθεια, κι αν ήσουν ένα από τα ανήσυχα πνεύματα [σώματα] και τυχερός/η μπορεί και να έκανες σεξέρωτα μετά από κάνα ραντεβουδάκι... Άντε ένα απλό, ζουμερό μπαλαμούτιασμα στο σινεμά ή πίσω από τις κερκίδες στο γήπεδο.

Όπως και νά'ναι... όλες οι αφορμές εορτής είναι καλοδεχούμενες!

Γι αυτό κι εγώ θα ευχηθώ αν είσαι ερωτευμένος/η με:

το ταίρι σου
το φλερτ σου
τον/την σύζυγο σου
τον Μικ Τζάγκερ
τη σοκολάτα [κατα προτίμηση ΙΟΝ Αμυγδάλου]
τον σκύλο σου
τη γάτα σου
το iPhone σου
ή με οτιδήποτε σου κάνει τη ραχοκοκκαλιά να δονείται ηδονικά...
να το γιορτάζεις με όποιο τρόπο αγαπάς.

Εγώ προσωπικά δεν προτιμώ τη Γιορτή των Ερωτευμένων της 14ης του Φλεβάρη.

Προτιμώ τη Γιορτή των Αγαπημένων των 1ης Γενάρη με 31ης Δεκέμβρη.

Σήμερα άκουσα... 12

I seem to remember love...
...or, at least, I think I do.



The Drowsy Chaperone

Musical composed by:
Lisa Lambert and Greg Morrison


Dedicated to us dorky people who act real silly when thinking about love.

Cinestef adores Teresa Stratas

I won't say much! Just grab your significant other and do a tango on this sultry Athenian night.

Dedicated to Parsifal...

...αν πονάει λέει;... Πράξη Γ'

Έπεσε η αυλαία.

Έσβησαν τα φώτα, ήρθε το fade to black και τρέχουν οι τίτλοι του τέλους.

Ένας έρωτας έκανε τον κύκλο του.

Γιατί όμως; Ποιος θεός κατεύθυνε το χέρι του Πέτρου και τον ανάγκασε να τραβήξει την σκανδάλη;

Ο δικός του θεός μάλλον. Εκείνος που πληγώθηκε γιατί είδε τον έρωτά του να τον προδίδει επανειλημμένα και να στρέφεται αλλού.

Ένα οδυνηρό παιχνίδι της μοίρας κι εκείνος ένα πιόνι χωρίς δική του βούληση, χαμένος στα μύχια των συναισθημάτων του και στην αναπόφευκτη καταδίκη της ψυχής του.

Κρίμα, γιατί ξέρουμε ότι του άξιζε κάτι καλύτερο.

Και… Όμως… Αλλά…

Ο Νίκος, μέσα στην ανασφάλεια, τις υποχρεώσεις, τα πρέπει και τα μη, τον κοινωνικό περίγυρο και την δική του θύελλα αγάπης και έρωτα… παλεύει, μάχεται, μονομαχεί… σκοτώνει και εξορκίζει δαίμονες…

…μόνο για να νικήσει. Ναι, να νικήσει και να την σώσει. Να την κερδίσει και να την φέρει κοντά του. Να την κάνει βασίλισσα στο μικρό και προσωπικό του βασίλειο, αγνοώντας τους φίλους, το παιδί του, την πρώην ερωμένη, τους συνεργάτες και τους εχθρούς του.

Την έφερε όμως… την πήρε στην αγκαλιά του και την έσφιξε όσο πιο δυνατά μπορούσε. Σκέφτηκε να την κρατήσει έτσι. Για πάντα. Να μην ξεκολλήσει ποτέ από πάνω της. Είχαν γίνει ένας άνθρωπος πλέον. Χαμογελούσαν. Έκλαψαν από τη χαρά τους. Έκαναν έρωτα. Ξανά και ξανά και ξανά…

Μα οι θεοί δεν είχαν κέφια…

Εκείνη, μας στέρησε το κορμί της. Τον χορό της. Το λάγνο και παθιασμένο της βλέμμα. Τη συγχωρήσαμε όμως γιατί ξέρουμε, ότι στην καρδιά της χωρούσε μόνο ένας. Εκείνος που για πρώτη φορά αποτέλεσε το άλλο της ολόκληρο.

Δέχτηκε ουσίες. Κολύμπησε στα οινοπνεύματα. Δάνεισε το κορμί της. Κινδύνεψε η σωματική της ακεραιότητα. Σε στιγμή απόγνωσης και αδυναμίας παραλίγο να χύσει άδικα το αίμα της στη βρομερή μπανιέρα ενός ξενοδοχείου σε έναν άγνωστο τόπο.

Και ως από μηχανής θεός… κατέληξε στην αγκαλιά του, στη ζωή του, στην καρδιά του και αναπάντεχα έγινε μέρος της ψυχής του. Και σαν να γεννήθηκε ξανά… τον ακολούθησε, τον έφτασε κι έγινε ένα μαζί του. Μια ζεύξη υπάρξεων με λάμψη που επισκίασε όλους τους ήλιους. Ως τη στιγμή που έγινε ένα με τη σφαίρα του Πέτρου…

Και αναρωτιέμαι…

Τι παιχνίδια μας βάζουν οι θεοί να παίζουμε;

Ποιος Θεός τους το επέτρεψε αυτό;

Και καθώς τα βλέμματα όλων την ακολουθούν όταν εκείνη σωριάζεται άψυχη στο πάτωμα…

Καθώς ο πικραμένος Πέτρος ακινητοποιείται από τους υπόλοιπους παρόντες…

Καθώς τα πρώτα δάκρυα ακολουθούν την τραγική κραυγή του Νίκου…

Εγώ… Ετοιμάζομαι να ρίξω τον τελευταίο υπότιτλο…

Στο τελευταίο επεισόδιο της σειράς…

…και παρατηρώ ότι η τελευταία του λέξη, τυχαίνει [;] να είναι και η κατεξοχήν λέξη-υπογραφή μου…

Και αναρωτιέμαι ξανά…

Ποιοι θεοί διασκεδάζουν με μένα;…

Μόνο ένας Θεός θα ξέρει…

Αφιερωμένο στο... Beloved.

Από τη σειρά "Για την Άννα" του ΑΝΤ1 σε σκηνοθεσία Μανούσου Μανουσάκη.

Σενάριο: Σταύρος Αβδούλος και Ειρήνη Ριτσώνη.

Στις φωτογραφίες: Ο Θανάσης Ευθυμιάδης και η Άννα Δημητρίεβιτς

Σημειώνω ότι είχα την ευχαρίστηση να υποτιτλίσω στα αγγλικά τα 30 επεισόδια της σειράς για το δορυφορικό του ΑΝΤ1.

It's No Secret Any More...

Με αφορμή το post μου: 'Tis funny what love does to the human brain
και τα comments των Γιάννη, Adiple και maya,
σας γράφω τους στοίχους από το αγαπημένο μου τραγούδι της Linda Eder,
το οποίο το έχει ακούσει όλη η Λεωφόρος Κηφισίας σε βερζιόν ντουέτο Linda-Cinestef!
Εντζόυ!!!

I've been a little reluctant

To share my feelings out loud

I've never done well addressing a crowd

But love can't live in shadows

That's not what love's about

It's time romance in the closet came out...

Call the Times with the news

Tell them "Boys, stop the presses

I've got a headline for you"

Just say: "I certify there's a guy

Whose love is true"

Tell the ships out at sea

Not to send S.O.S's

Everything's fin'ly okay

I'm content with a gent

who has sent the clouds away

Climb the highest church steeple

And tell all the folks

I have what they're down on their knees for

I love you and...
It's no secret any more

Tell Dear Abby to write

What she wants it won't matter

Because I don't need advice

What you've got is too hot for me not

To roll the dice

Let the rumours go wild

Let the gossips just chatter

And let the scandal commence

We'll just tell them we fell and to hell

With common sense

Take a big breath
Snd sing it all over the place
And then breathlessly whisper the encore

I love you and...
It's no secret any more

I've always played love too close to the vest

Trying to hide it somehow

Acting as if I was under arrest

Till now

Put a sign in Times Square

Get an internet address

Baby dot com turtle dove

Ring a bell,

start to yell,

but just tell them we're in love

Get a billboard and paint it

A hundred feet high

Tell all the world what they're in for

You're the man that I simply adore

I love you and...
It's no secret any more!!!

Be still my fluttering heart...

Όταν είδα τα αποτελέσματα της καλωδίωσης μου, σκέφτηκα,
«χέυ, αυτές οι γραμμούλες είμαι εγώ!»
Ξαφνικά με βρήκα να γυρίζω πίσω στο 1918...
[Δε θέλω σχόλια. Δεν ζούσα τότε]
...και μου ήρθαν στο μυαλό οι στίχοι από το ρεφραίν του γνωστού τραγουδιού από τον Βαφτιστικό του Θεόφραστου Σακελλαρίδη...

Η καρδιά μου πονεί για σας
Κι ένας χτύπος γλυκός χτυπάει
Και μου λέει μυστικά
Τίκι τακ, τίκι τακ, τίκι τακ
Πώς σας αγαπάει

Τα θερμά σας ποθεί φιλιά
Κι απ’τη γλύκα τους να μεθύσει
Κι άλλα ακόμα πολλά
Που μου λέει σα χτυπά
Τίκι τακ, τίκι τακ, τίκ τακ

Αφιερωμένο εξαιρετικά στον Γιάννη, στην Πλιτσέσκαγια, στην Νατάσα, στον Σταύρο, στον Δημήτρη, στην Άννα, στην Annie Psoula, στην Ραφφαέλλα, στον Εκατόνταρχο και στα άλλα άτομα που, είτε με πράξεις, είτε με λόγια, τον τελευταίο καιρό μου εκφράσατε αυτό το υπέροχο «αγαπώ σε» που με έστειλε στους γιατρούς με την καρδιά να τικιτακάρει τόσο ευχάριστα!

'Tis funny what love does to the human brain...*

*Αυτό το post υπάρχει και στο άλλο μου blog. Το μετέφερα κι εδώ γιατί ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας.

Αυτά τα δυο μηνύματα βρίσκονται βαμμένα στην άσφαλτο στον δίπλα δρόμο.

Λες να φτάσω κι εγώ σε αυτό το σημείο να κάνω τέτοιες τρέλες;

Θαυμάζω το κουράγιο του ανθρώπου που το έκανε αυτό όμως.

Μόνο στον κινηματογράφο βλέπουμε κάτι τέτοια.

Φίλε άγνωστε, πριν το νερό της βροχής,

οι ρόδες των αυτοκινήτων,

τα αδιάφορα βλέμματα των περαστικών

και η φθορά του χρόνου

σβήσουν τις δυο εκφράσεις της αγάπης σου αυτής,

εύχομαι η επιλογή της καρδιά σου να διάβασε

και να εμπέδωσε το μήνυμα που του/της στέλνεις.

Αλλιώς, πάρε τη μπογιά και τα πινέλα κι έλα από εδώ ένα βράδυ να πάμε να γράψουμε κι άλλα μηνύματα στην άσφαλτο σε κάποιο άλλο μέρος της Αθήνας...

And I am telling you...

Ότι και να πω για αυτή τη σκηνή θα είναι λίγο.
Φωτογραφία; Σκηνοθεσία; Μονταζ;
Ενορχήστρωση; Στίχοι;
Και μια Jennifer Hudson που τα δίνει όλα βγάζοντας από τα μύχια όλόκληρης της ύπαρξής της τον έρωτα, τον πόνο και την απογοήτευση για τον άντρα αυτό, που μόνο στους μονόλογους της Μήδειας είδα κάτι ανάλογο...
Εκείνο το ένα δέκατο του δευτερολέπτου που βγάζει την κραυγή καθώς μας χτυπά η λάμψη του προβολέα από πίσω... αποθέωση.
Δείτε το.
Απολαύστε το! Απολαύστε το! Απολαύστε το!

Αφιερωμένο στον zouki!

...αν πονάει λέει;... Πράξη Β'

Για άλλη μια φορά ο Νίκος βρίσκει τον εαυτό του στο νυχτερινό κέντρο.

Για άλλη μια φορά η Άννα είναι στη σκηνή
λικνίζοντας τη θανατηφόρα κορμάρα της.
Για άλλη μια φορά τα βλέμματα συναντιούνται.
Μεσολάβησαν πολλά από κείνο το χορό
που είχε κάνει τον Κρητίκαρο να δακρύσει.
Έζησαν πολλά. Πάρα πολλά.
Έρωτα παθιασμένο.
Δάκρυα. Χαμόγελα. Μουγκρίσματα ηδονής.
Απρόοπτες χαρές και λύπες. Καυγάδες.
Απόπειρες δολοφονίας. Απόπειρα αυτοκτονίας.
Ξυλοδαρμοί.
Ποτά ναρκωτικά. Απειλές....
Όλες τις κατάρες του Φαραώ...
για να κάνει τον κύκλο του
ο πραγματικά θυελλώδης έρωτάς τους
...και...
μέσα στην αγάπη που έχει ο ένας για τον άλλο,
προσβλήθηκαν οι ψυχές τους από το ανυπέρβλητο μίσος.
Τάσεις φυγής.
Ξεσπάσματα θυμού.
Δάκρυα. Δάκρυα. Δάκρυα.
Μια σύγχρονη αρχαία τραγωδία.
Και καθώς ετοιμάζομαι να ρίξω
τον τελευταίο υπότιτλο της υπογραφής,
Αναρωτιέμαι μέσα στη νύχτα...

Μπορεί κανείς να ερωτευτεί το έτερον ολόκληρον
χωρίς κάποια στιγμή να το μισήσει θανάσιμα;

Και ως μοντέρνα κορυφαία του δικού μου Χορού,
μου απαντά για άλλη μια φορά
ο λυγμός της Ραλλίας...

"Ένας Θεός... ένας Θεός μόνο το ξέρει
πάθος τρελό αν θα σε φέρει
Κι αν δεν μπορείς... να συγχωρείς
μη μετανιώσεις
Θα 'μαι εδώ... για να μπορείς
να με προδώσεις"...

(στίχοι: Ελένη Γιαννατσούλια - "Ένας Θεός")

Σήμερα άκουσα... 10

Τι πιο συγκινητικό από το να δεχτεί ο καλλιτέχνης το ίδιο του το τραγούδι από το κοινό του τη στιγμή που πάει να του το καταθέσει ο ίδιος, ή σε αυτήν την περίπτωση, η ίδια.

Ανατριχιαστικοί οι τελευταίοι στίχοι:

Je t'aime, je t'aime
Comme un fou comme un soldat
Comme une star de cinema
Je t'aime, je t'aime, je t'aime, je t'aime, je t'aime, je t'aime
Comme un loup comme un roi
Comme un homme que je ne suis pas
Tu vois, je t’aime comme ça

...αν πονάει λέει;... ΠΡΑΞΗ Α'

Μακρινό πλάνο της σκηνής.
Η προηγούμενη χορεύτρια τελείωσε το νούμερό της.
Ο εκφωνητής ανακοινώνει την επόμενη και υπόσχεται στους λιγούρηδες ότι είναι το ομορφότερο κορμί στο πρόγραμμα

...και το πιο αισθησιακό.
Η Άννα βγαίνει και πλησιάζει την γυαλιστερή, σιδερένια μπάρα

που θα χρησιμεύσει ως συνοδός στο χορό της.
Ξεκινά η μουσική.
Ξεκινά και η Άννα.
Λικνίζει το πραγματικά αισθησιακό της κορμί

αν και το βλέμμα της είναι χαμένο.
Η ίδια βρίσκεται αλλού.
Τα κοντινά πλάνα την προδίδουν.
Συνεχίζει να χορεύει σαν μια νύμφη

στις όχθες ενός χαμένου ποταμού στα δάση.
Το βλέμμα της στρέφεται στον Νίκο

που κάθεται σε ένα τραπέζι στο βάθος του κέντρου.
Σοκαρίζεται.

Συνεχίζει τον χορό, αλλά το μάτι της κολλημένο στη μορφή του.
Κοντινό πλάνο.

Ο Νίκος, με πρησμένο το πρόσωπο και δακρυσμένα τα μάτια

σηκώνεται όρθιος.

Άφωνος.
Ο κόσμος και των δυο καταρρέει καθώς διαπιστώνουν ότι

ο έρωτάς τους ήταν καταδικασμένος από την πρώτη στιγμή.
Το κοντινό πλάνο στο πρόσωπό της πιέζεται στην αριστερή μεριά της οθόνης

και δεξιά ξεκινούν οι τίτλοι του τέλους.
Κι εγώ…

...ετοιμάζομαι να ρίξω τον τελευταίο υπότιτλο με την υπογραφή μου

ενώ έχει ξεκινήσει ο λυγμός της Ραλλίας…

Τι ώρα πήγε;
Στη νύχτα φύγε
Πολλά ζητούσες
Και δεν τα έχω
Και δεν αντέχω
Να με πονάς

Μα όπου πας
Προσεχτικά να περπατάς
Τα όνειρα μου εσύ κρατάς
Μην το ξεχνάς

Πονάει η αγάπη
Πονάει σαν μαχαίρι
Γιατί η καρδιά μου ξέρει
Πως ήσουν τέλος
Απ’την αρχή…

"Ίσως γιατί αγαπώ τ'άλογα."

Dedicated to The Cuz, Jade Dew and our "Centurion."

Είτε είναι Πόλεμος
Είτε Συνθηκολόγηση
Είτε έχει να κάνει με ένα Λευκό Άτι
Είτε για τα μακριά ξανθά Μαλλιά μιας Καλλονής
Είτε για τον Ψηλό μελαχρινό Εκατόνταρχο
Είτε για τον Έρωτα με φόντο το Ηλιοβασίλεμα
Η Ψυχή δεν κάνει Διακρίσεις
Το Συναίσθημα παραμένει το Ίδιο...
..........................................................Επ’ Άπειρον


"Υπολοχαγός Νατάσα" 1971
Φίνος Φίλμς
Αλίκη Βουγιουκλάκη, Δημήτρης Παπαμηχαήλ
Σκηνοθεσία: Νίκος Φώσκολος

Alone On Stage

...or...

Baring One's Soul to the world and Declaring One's Love to the Universe.

“As you set out on the voyage to Ithaca,
wish your road to be long,
full of adventure, full of knowledge.”
Constantine P. Cavafy, 1911

There are times in this life when life imitates art and art imitates life.
In this case I don’t know which of the two has happened… but no matter.
Two bright souls came together under the most bizarre of circumstances… and stayed together. Lived, loved, and traveled… together;
not as “one,”
but two…
…together.
They traveled the world and traveled through life.
They broke Ulysses’ record...
...because all this traveling lasted for four and a half decades.
It began in England… and contrary to what many might think, it continues to this day in Ithaca. They encountered monsters along the way, sea storms, ghosts and spirits, royalty and the common man, opera singers, teachers, headmasters, clergy and four harp-playing women from Russia who made traveling through the Canadian winter bearable.
During this time, while the one was performing alone, the other was working and observing alone backstage. Yet, in this case, the word “alone” really looses its meaning.
Upon their arrival in Ithaca, they encountered yet another warrior in life, who was and is my link to these two wonderful travelers.
Why am I writing all this and what does the title of the this post mean?
I won’t disclose any info just yet. It’s a work still in progress.
But…
I just want to say that his post is dedicated to my friend, who dared to bare his soul to the world by opening his memory banks and recording it all on paper, boldly declaring to the Universe and to his co-traveler that

“My love is boundless and is centered all on you!"

Σήμερα άκουσα... 3

While driving in Halandri.
Semi-Cloudy
Φάση: Uga Chaga
_____________________

I can't stop this feeling
Deep inside of me
Girl, you just don't realize
What you do to me

When you hold me
In your arms so tight
You let me know
Everything's all right,

Ah ah ah ah ah!
I'm hooked on a feeling
I'm high on believing
That you're in love with me

Lips as sweet as candy
Their taste stays on my mind
Girl, you keep me thirsty
For another cup of wine

I got it bad for you girl
But I don't need a cure
I'll just stay addicted
If I can endure

All the good love
When we're all alone
Keep it up girl
Yeah, you turn me on

Ah ah ah ah ah,
I'mmm hooked on a feeling
I'm high on believing
That you're in love with me

I say I'm hooked on a feeling
And I'm high on believing
That you're in love with me
I'm hooked on a feeling

Blue Swede