Είμαι κυνηγός. Είμαι θύτης. Είμαι άγριος, πολεμιστής, γενναίος και θαρραλέος.
Είμαι σκύλος. Κυνηγόσκυλο.
Μπορεί να έγινα του σαλονιού, αλλά μέσα μου κυλά το αίμα των προγόνων μου.
Κάθε μου κύτταρο φέρει τα γονίδια των παππούδων μου που κυνήγησαν αλεπούδες
και πάπιες στις λίμνες και τα δάση της Αγγλίας και της Ισπανίας.
Των παππούδων μου που διακόσμησαν με την παρουσία τους τις αυλές βασιλιάδων,
λόρδων και βαρόνων, κι έχουν πλουτίσει τις υπηρεσίες καλλωπισμού της σημερινής κοινωνίας.
Ε, και τι που μένω στην Κυψέλη δηλαδή; (Άσχετο.)
Μπορεί να μην είμαι με τους λόρδους και τους βασιλιάδες, αλλά έχω
δημιουργήσει μια αυτοκρατορία, ένα βασίλειο, το μικρό μου βασίλειο, σε ένα διαμερισματάκι
το οποίο προστατεύω από εισβολές κατακτητών, πειρατών κι άλλων εχθρών.
Δεν περίμενα όμως να απαντήσω στο κάλεσμα του καθήκοντος μια Τρίτη βράδυ την
ώρα που ο Κατοικίδιός μου καθόταν στον υπολογιστή του (???) και μετάφραζε.
Εκείνη τη στιγμή ήταν που ξεκίνησε ο πορφυρός μου εφιάλτης.
[Αν αγαπητέ αναγνώστη ή αναγνώστρια αναρωτιέσαι πώς αναγνώρισα το πορφυρό το
χρώμα, να μην αναρωτιέσαι. Το αναγνώρισα, τελεία και παύλα.]
Ξαπλωμένος στο υπέρ-αναπαυτικό μου ανάκλιντρο, με τ'αυτιά απλωμένα
(στέγνωναν μετά από μια γρήγορη χένα για ανταύγειες και όγκο),
παρακολουθούσα μια ταινία του Γούντι Άλλεν.
Και τότε την είδα.
Το μάτι μου το τίμιο, που ελέγχει τα πάντα κι ας φαίνεται κοιμισμένο, την
είδε να περιπατεί στα ιερά εδάφη του βασιλείου μου.
Πώς τόλμησε; Πώς πέρασε τους φρουρούς και τον δράκοντα κάτω στην πύλη!
-«Φρουροί! Φρουροί! Μα τι να έγιναν; Έχει μήπως Ολυμπιακό στην τηλεόραση;
Μήπως δείχνει την Πάμελα Άντερσον;
Πρωί-πρωί στην αναφορά κι απολύεστε!»
Αν πρέπει να γίνει κάτι σωστά, πρέπει να το κάνω εγώ, ο ίδιος.
Αυτή ήταν η σκέψη που πέρασε από το μυαλό μου εκείνη την ώρα.
Την πλεύρισα δυναμικά έτοιμος ν'αντιμετωπίσω το χειρότερο.
Μπορεί και να οπλοφορούσε.
Με κοίταξε με τα μάτια του ερπετού. Ανατρίχιασα. Πολύ ανατρίχιασα!
«Τα χαρτιά σου, καταραμένο αιλουροειδές!»
-«Μιά-ου.»
-«Μιά ποια; Τι μου λες; Μίλα! Ποια είσαι και τι θέλεις;»
-«Μια-α-α-α-α-ού!»
-«Μιά-ου; Μήπως εννοείς την Μία; Την ξέρεις; Τώρα την έβλεπα στην τηλεόραση.
Ποία η σχέση σου με την Μία;»
-«Πού-ρρρρρρρρρ.»
-«Φτου σου! Δεν ντρέπεσαι λιγάκι; Αγενεστάτη!»
Την είδα αμήχανη, έτοιμη να χιμήξει. Αυτά τα μάτια που δεν μπορεί να τα
εμπιστευτεί κι ο Θεός ο ίδιος, ανοιγόκλειναν ρυθμικά, εκνευριστικά.
Ήξερα ότι θ' ακολουθούσε θερμό επεισόδιο.
Μέσα απ'τα σωθικά μου το αισθάνθηκα ν'ανεβαίνει.
Διαπέρασε το διάφραγμα, τους πνεύμονες, το λαρύγγι και....
-«Γγγγγγγγγγγγάααααααααααουουουουουουουουουου!»
-«Μιά-ου!»
-«Γά-ου!»
-«Μιά-ου!»
-«ΓΑ-ΟΥ!»
-«Χιςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςς!»
«Χις; Χις!» Ξέρει και ξένες γλώσσες! Προσπαθεί να με μπερδέψει. Να μ'αποσυντονίσει!
Προσπάθησε να πετάξει το παλτό που φορούσε, αλλά δεν τα κατάφερε!
Είχε κολλήσει πάνω της σαν το φονικό δέρας που σκότωσε τον Ηρακλή!
Καλά να πάθεις καταραμένε εχθρέ!
Και τότε προσπάθησε να αποδράσει. Εισέβαλλε στο παλάτι κι έτρεξε στο ανάκλιντρο.
Μου βεβήλωσε τον ιερό μου χώρο!
-«Θα το πληρώσεις αυτό! Πολύγλωσσο και μαλλιαρό κτήνος!»
Εκείνη τη στιγμή συγκέντρωσα όλες μου τις δυνάμεις. Πήρα βαθιά αναπνοή.
Συντόνισα τα τάντρα μου κι ετοιμάστηκα να επιτεθώ.
Φαντάστηκα τον εαυτό μου να χώνει τους κυνόδοντες στην ράχη της και να
σφίγγει γερά. Εκείνη να εκλιπαρεί, αλλά εγώ χωρίς οίκτο. Χωρίς έλεος!
Κι επιτέθηκα.
Δυστυχώς, η φαντασίωση κατανάλωσε κάποιο χρόνο τον οποίο εκείνη
εκμεταλλεύτηκε. Πρόλαβε κι έγινε Λούης.
Την βρήκα να κρύβεται στα πόδια του Κατοικίδιου δίπλα στον υπολογιστή.
Ο Κατοικίδιος σε κατατονική κατάσταση απείχε απ'τα τραγικά αυτά συμβάντα.
(Ως συνήθως όταν γράφει ή σερφάρει στο Διαδίκτυο.)
Της χίμηξα! Αποδείχθηκε άξιος εχθρός, σβέλτος κι αεικίνητος.
Άλλο τόσο κι εγώ!
Η σύγκρουση αυτή μετέτρεψε το βασίλειο σε πεδίο μάχης. Αποφάσισα να θυσιάσω
το ίδιο μου το βασίλειο προκειμένου να την πιάσω και να την οδηγήσω ο ίδιος
στην λαιμητόμο!
Κρύσταλλα ράγισαν.
Πιάτα έσπασαν.
Μαξιλάρες σκίστηκαν.
Πούπουλα γέμισαν την ατμόσφαιρα και τα ρουθούνια του Κατοικίδιου.
Δίσκοι γρατσουνίστηκαν.
Βιβλία τσαλακώθηκαν.
Καρέκλες αναποδογύρισαν.
Τούφες γούνας ξεριζώθηκαν.
Δόντια εκτοξεύτηκαν από σαγόνια.
Στάλες αίματος ράντισαν τα απλωμένα λευκά που αβοήθητα και νωπά κρεμόταν
στις βασιλικές μου απλώστρες.
Σωθικά κόλλησαν στα ταβάνια και στις ταπετσαρίες.
(Καλά, καλά, δεν ξεκοιλιαστήκαμε κιόλας. Για να δημιουργήσω ατμόσφαιρα το
έγραψα.)
Νύχια μυτερά διείσδυσαν στις ωμοπλάτες μου.
Ναι, κατάφερα κι έχωσα τους κυνόδοντες στο ένα της πατούνι!
Και τέλος, λαχανιασμένοι και τραυματισμένοι κι οι δυο, καταλήξαμε στο βάθος
μιας ντουλάπας.
Ιδρώτας κι αίμα, έσταζαν στα κρεμασμένα ρούχα.
Οι γούνες με τούφες ν'αγνοούνται..
Κουράστηκε εκείνη. Κουράστηκα κι εγώ.
Την στρίμωξα όμως. Είχα το πάνω χέρι. Ήμουν κυρίαρχος.
Η ζωή της κρεμόταν από τους κυνόδοντές και την θέληση να της τερματίσω την
ύπαρξη.
Κι εκεί, μέσα στο ημίφως, για πρώτη φορά, κοίταξα στα πορφυρά της ματάκια. Τα
μικρά, παιχνιδιάρικα και ολίγον αλλήθωρα, που με κοιτούσαν με μια ζεστασιά που
έκανε όλη μου την ξηρά τροφή να χορέψει ζεϊμπέκικο στο στομάχι σαν μικροί
χορευτές σε πίστα σκυλάδικου.
Έτρεμε εκείνη. Και ξέρετε κάτι;
Έτρεμα κι εγώ.
Η υγρασία απ'την μυτούλα της ύγραινε την δική μου.
Για πρώτη φορά στη ζωή μου, μού'ρθε να σηκώσω το ποδαράκι και να ραντίσω το
παρελθόν και τους προπάππους μου.
Την κοίταξα στα μάτια. Την έσφιξα πάνω μου.
Ακολούθησε κι εκείνη, αν και μου κάρφωσαν μερικά νυχάκια στην πλάτη.
(Το παράβλεψα.)
Και τότε όλη μου η ύπαρξη μεταλλάχθηκε καθώς με κοίταζε επίμονα.
Κι ούτε είχε προλάβει να μου πει τ'όνομά της.
Αμέτρητες οι απώλειες.
Πέντε μέλη του υπηρετικού προσωπικού νεκρά.
Άλλα δυο τραυματισμένα, το ένα σε κρίσιμη κατάσταση.
Θα βάλω τα δουλικά να συμμαζέψουν το βασίλειο.
Ακόμα δεν έμαθα τη γλώσσα που μιλάει. Ποσώς μ'ενδιαφέρει.
Με τις πράξεις και το χαμόγελό της, δημιουργήσαμε μια νέα γλώσσα που
αποτελείται από τέσσερις και μόνο λέξεις.
Αυτές μας αρκούν:
«Μέικ λάβ, νοτ γουόρ!»
©2007
Υ.Γ.: Κάιρο; Ποιητική αδεία!
