Little personal bubbles...

Μικρές μικρές πραγματικότητες...
Σαν ξεχωριστά σύμπαντα, φυσαλίδες και σφαίρες στο άπειρο...
Ο καθένας τη δική του...
Tη φουσκώνει, την τραβάει, την ξεχειλώνει ως εκεί που δεν γίνεται...
Όλοι βλέπουν τον δέντρο, ποτέ το δάσος...

Ευχαριστημένοι? Αδύνατον...
Κάτι θα μας ενοχλεί… δε γίνεται
Κάτι θα θέλουμε… δε γίνεται
Για κάτι θα γκρινιάζουμε… δε γίνεται
Όσα και να χουμε...
Σε όλους τους τομείς
Καριέρα, υλικά αγαθά, έρωτας και ότι βάλει ο νους...

Ανικανοποίητα όντα, το ανθρώπινο γένος...

Είναι και το σύστημα έτσι, θα μου πεις.
Ποιο σύστημα όμως? Ποιος συντηρεί και παράγει το σύστημα?
Κάποια εξωγήινη φυλή ή εμείς?
Το αυγό έκανε την κότα ή η κότα το αυγό?

Όμως, από την άλλη μεριά,
αν δεν υπήρχε αυτή μας η «απληστία»
θα προσπαθούσαμε να γίνουμε καλύτεροι?

Μήπως η φύση μας είναι έτσι τελικά,
για να προχωρούμε ένα βήμα περισσότερο?

Don't....

'Μη με κοιτάς έτσι...'

'Επικίνδυνος...'
'Είσαι επικίνδυνος....'
'Πολύ επικίνδυνος...'

'Κινδυνεύω με σένα...'

.....

..........

..............

..................


Γιατί?

Γιατί..... στοχεύεις κατευθείαν στην καρδιά....


(το ποστ πάει με το κομμάτι... στο τέρμα....)

I'm searching for answers
Cause something is not right.
I follow the signs,
I'm close to the fire.

I fear that soon you'll reveal
Your dangerous mind.
It's in your eyes,
what's on your mind.
I fear your smile
and the promise inside.

It's in your eyes,
what's on your mind.
I fear your presence,
I'm frozen inside.

I'm searching for answers
Not questioned before.
The curse of awareness,
There's no peace of mind.
As your true colors show
A dangerous sign.

It's in your eyes,
what's on your mind.
I see the truth
that you've buried inside.

It's in your eyes,
what's on your mind.
There is no mercy,
just anger I find.

I just have to know,
while I still have time.
Do I have to run,
or hide away from you?


Δε ξέρω... βρέστο....

Memories...

Ήταν το πρώτο πράγμα που αντίκρισα, μπαίνοντας στο στρατόπεδο.
Εκεί στο πλάι του δρόμου, με σκυμμένο το κεφάλι να προσπαθεί να γευτεί ότι είχε απομείνει από τη χειμωνιάτικη βλάστηση.
Ούτε γύρισε να με κοιτάξει, φαίνεται είχε συνηθίσει τους ανθρώπους γύρω του...
Από τότε και κάθε φορά που είχα υπηρεσία το έβλεπα σε διάφορα μέρη, είτε να κοιτάζει γύρω, λες και απολάμβανε το τοπίο είτε να τρώει ότι έβρισκε.

Αρκετές φορές είχαμε δοκιμάσει να του δώσουμε τροφή που είχαμε αγοράσει από ένα κατάστημα με είδη για ζώα, αλλά αυτό ποτέ δεν μας καταδέχτηκε...
Ίσως από υπερηφάνεια, ίσως από φόβο, κανείς πια δεν θα μάθει...
Η όψη του, επιβλητική μα και κουρασμένη συνάμα, λόγω της ξεφτισμένης ουράς και του θαμπού τριχώματος, έδειχνε ότι το γέρικο άσπρο άλογο είχε δει και καλύτερες μέρες...
Κανείς δεν το ενοχλούσε ποτέ, ήταν κάτι σαν μασκότ, σαν σήμα κατατεθέν του στρατοπέδου...

Ένα πράγμα μου είχε κάνει εντύπωση και το σκεφτόμουν έντονα τις τελευταίες μέρες της θητείας μου.
Δεν το είχα δει ποτέ, μα ποτέ, να καλπάζει...
Πάντα ήταν ήρεμο και οι κινήσεις του αργές και νωχελικές...

Έτσι πέρασε ο καιρός και ήρθε η ώρα να αποχαιρετήσω και εγώ την στρατιωτική ζωή. Δυο μέρες έμεναν και σαν «παλαιός» έπαιρνα πια το περίπολο που θεωρούταν η καλύτερη υπηρεσία. Απλώς έκανες μερικές βόλτες γύρω γύρω ώστε να ελέγξεις αν όλα είναι οκ.

Τελευταία μου υπηρεσία λοιπόν και ξεκίνησα για το περίπολο μου.
Ήσυχη βραδιά, καλός καιρός, όχι πολύ κρύο, φαινόταν χωρίς εκπλήξεις...
Ξάφνου ένας ρυθμικός ήχος διαπέρασε τα αυτιά μου...
Γύρισα πίσω μου και το είδα...
Το γέρικο άτι κάλπαζε αγέρωχο λες και είχε βγει από ταινία του Ντίσνευ.
Δεν έμοιαζε πια ξεφτισμένο. Το άσπρο του χρώμα έλαμπε μες το μαύρο της χειμωνιάτικης νύχτας.
Το παρακολούθησα με θαυμασμό μέχρι που χάθηκε στον ορίζοντα...
.....
.....
Την άλλη μέρα το βρήκαμε νεκρό, κοντά στο μέρος που το είχα πρωτοδεί...
Το δέσαμε σε ένα τζιπ και το θάψαμε μακριά, βάζοντας πάνω στον τάφο του δυο κατάλευκες πέτρες...

Ίσως να υπάρχουν ακόμα...

Senses...

Μες τη δίνη της μουσικής...
Την θολούρα των καπνών...
Τα χαμογελαστά πρόσωπα...
Τα χρωματιστά ποτά...
Τη μυρωδιά των αρωμάτων...
Τη λαγνεία των βλεμμάτων...

Το μόνο που θυμάμαι
Είναι αυτό το άγγιγμα στο χέρι...

Αυτό και τίποτα άλλο...


(Φαίνεται μεγάλωσα και το φεγγάρι πια, έχει πολλά να μου πει....)

metamorphosis

Ο χρόνος αλλάζει...
Ο καιρός αλλάζει...

Εμείς αλλάζουμε...
Τα θέλω μας, τα πρέπει μας, όλα...

Μένουν μόνο αυτά που έχουν ριζωθεί βαθιά...
Ηθική? Αρχές?

Ίσως αυτά μας κάνουν αυτό που είμαστε...

...τελικά

Aura

Δεν πιστεύω γενικά σε «περίεργες» καταστάσεις, πέραν την λογικής.
Θα επιθυμούσα, όμως πολύ να πιστέψω (I want to believe που λένε και στα Xfiles) και ενδιαφέρομαι για τέτοιου είδους πληροφορίες, γύρω από το υπερφυσικό, διαβάζοντας ότι πέσει στα χέρια μου.
Δυστυχώς μέχρι στιγμής, κάτι, πέρα από τα τετριμμένα και πεζά που ζούμε όλοι δεν είχα την τύχη να δω.

Ένα πράγμα όμως που πιστεύω είναι η αύρα των ανθρώπων.

Για παράδειγμα, υπάρχουν ορισμένοι άνθρωποι που κατευθείαν από την πρώτη επαφή, τείνουν να μου βγάζουν τον χειρότερο μου εαυτό...
Ή τον καλύτερο...
Υπάρχουν και άλλοι που σε ελάχιστα λεπτά συνομιλίας ή έστω επαφής, νοιώθω σαν να τους γνωρίζω χρόνια...

Δεν νομίζω ότι είναι ψυχολογικό ή έχει σχέση με τη γλώσσα του σώματος, γιατί λόγω δουλειάς τυχαίνει να γνωρίζω πολλούς που είναι αρκετά εκπαιδευμένοι για τέτοιου είδους επικοινωνία.
Ε, δεν είναι με όλους το ίδιο...

Κάτι εκπέμπουμε, δε μπορεί...
Το οποίο ή είναι συμβατό ή δεν είναι...

Και το πιο σημαντικό, το ίδιο συμβαίνει και στις ερωτικές σχέσεις...
Όπως και να είσαι ότι και να είσαι, αν δεν υπάρχει χημεία... δεν δουλεύει...

(Το τραγούδι είναι άσχετο, αλλά μ’ αρέσει πολύ....)

Royalty...

-"Τι κάνεις εσύ εδώ? Δεν θα έπρεπε να είσαι εδώ...
Μοιάζεις με βασιλιά..."

-"Μπορεί και να είμαι... πoτέ δεν ξέρεις...

Αλλά ακόμα και στους βασιλιάδες
...οι κορώνες τους βαραίνουν, καμμιά φορά"