Το ξέρω το ξέρω είμαι απαράδεκτη, πέρασε τόσο μεγάλο διάστημα αποχής μου απο το blog...μα οι αλλαγές ήταν τοσο μεγάλες που έπρεπε να περάσει λίγο ο καιρός, να τις εμπεδώσω μέσα μου, να τις επεξεργαστω κι έπειτα να τις μοιραστώ μαζί σας!
Από τις 9 του μάρτη είμαι και επίσημα πια κάτοικος Κιέλου και δε σας κρύβω οτι είμαι πολύ μα πολύ ευτυχισμένη...
Το αγόρι με περίμενε στο αεροδρόμιο με μια αγκαλιά γεμάτη αγάπη, μέχρι να τον δω η καρδιά μου κόντευε να σπάσει, κι οταν τον είδα σκάσαν όλα τα πυροτεχνήματα ευτυχίας του κόσμου..έλιωσα στην αγκαλιά του, τι ευλογία να χεις μια αληθινή αγκαλιά τι ευλογία να αγαπάς και να σαγαπούν!
Μπήκαμε στο λεωφορείο με κατεύθυνση το Κίελ, είχα τέτοια αγωνία, πως θα είναι η πόλη, πως θα είναι το σπιτάκι που θα μείνουμε, θα ναι ωραία γειτονιά, ο κόσμος θα ναι καλός, θα βρίσκω τα υλικά που θέλω για να μαγειρέψω κι άλλα τέτοια απλά, χαζά και αστεία..
Φτάσαμε μετά απο μια ώρα περίπου, ήταν νύχτα, τα φωτάκια λαμπίριζαν στο λιμάνι, είχε κόσμο πολύ μα και μια ησυχία την ίδια ώρα, δεν μπορούσα να καταλαβω που ήμουν, πως είναι το μέρος, άλλες μυρωδιές, άλλο κλίμα, όλα καινούρια, δεκάδες ερεθίσματα μου χτυπούσαν ταυτόχρονα την πλάτη , μα δεν ήξερα σε ποιο να πρωτογυρίσω , τι να πρωτοδώ και πως να το διαχειριστώ...τις απορίες μου τις ελυσε μονομιάς ο Γιώργος με μια του αγκαλιά!Σπίτι μου είναι εκεί που είναι η αγάπη μου...
Το σπιτάκι μας μικρό και πανέμορφο, επιπλωμένο με μεράκι, με όλες τις ηλεκτρικές συσκευές και όλα τα κομφόρ(που λέγανε παλιά), ουσιαστικά το μόνο που πήρα μαζί μου ήταν τα ρούχα μου τίποτα άλλο!!!Ζεστό και κυριολεκτικά και μεταφορικά, γεμάτο αγάπη και όνειρα...τα όνειρα μας!
Η ζωή στο Κίελ είναι πανέμορφη, η πόλη κουκλίστικη, με πολλά πολλά πάρκα, πολύ πράσσινο, όμορφες παραλίες και στιλάτα καφέ, ο κόσμος μοιάζει να είναι ανέμελος, κανένα μαγαζί κλειστό, η αγορά γεμάτη και γενικότερα επικρατεί ένα κλίμα διακοπών...ίσως και να τα βλέπω εγώ έτσι γιατί αισθάνομαι σα να είμαι διακοπές, πάντως σαν πρώτη εντύπωση μόνο θετικά έχω να πω.
Ο Γιώργος δουλεύει από τις 6 ως τις 13.30 ουσιαστικά έχουμε όλη τη μέρα δική μας, μετά τη δουλειά του όλο τριγυρίζουμε, ανακαλύπτουμε καινούρια μέρη, όμορφες γωνιές, άλλες κουλτούρες και άλλα ήθη και έθιμα!
Ας πάμε όμως στα πράγματα που μου έκαναν εντύπωση(μέχρι τώρα), καθώς και στα πράγματα που δεν μαρέσουν.
Εδώ έχουν ψύχωση με την ανακύκλωση, άλλος κάδος για γυαλί, άλλος για πλαστικό, άλλος για χαρτί, άλλος για αλουμίνιο, κι αλλος για αυτά που δεν ανακυκλώνονται...ουφ καποιες φορές μπορώ να πω οτι με κουράζει όλο αυτό αλλα θα το συνηθίσω, τα σουπερ μάρκετ είναι πραγματικά πολύ φθηνότερα από την ελλάδα, οι συγκοινωνίες τους διακρίνονται από συνέπεια(εκνευριστικά σπαστική συνέπεια), ολο παίζω το παιχνίδι τώρα θα αργήσεις, μα πάντα χάνω...πανω απο τις στάσεις έχει ρολόι που γράφει οτι σε 1 λεπτό έρχεται το τάδε λεωφορείο, σε 10 λεπτά έρχεται το παρατάδε και τα βλέπεις πάντα στην ώρα τους!(αναρωτιέμαι πώς το πετυχαίνουν όλο αυτό)
Πάμε στο κομμάτι κατοικίδια και κυρίως σκυλιά, θεωρώ οτι η γερμανία είναι η χαρά του σκύλου, δε θα βρείς αδέσποτο σκύλο πουθενά, εδώ έχουν ισότιμη θέση με τους ανθρώπους, ανεβαίνουν σε λεωφορεία, σε αστικά, μπαίνουν μέσα στα μαγαζιά(εκτος από τα σουπερ μάρκετ), σε καφετέριες, σε εστιατόρια και το βασικότερο δεν γαβγίζουν..αναρωτιέμαι μήπως τα ψεκάζουν..μωρε μπράβο εκπαίδευση οι γερμανοί, ειλικρινά τους βγάζω το καπέλο. Η πλάκα είναι οτι μιλάω στα σκυλιά ελληνικά κι αυτά με κοιτάν με απορία γυρνώντας το κεφαλάκι τους πότε αριστερά και πότε δεξιά:)θα αναρωτιούνται: τι μας λέει τώρα αυτή?
Επίσης οι αναπηροι καθώς και τα άτομα με ειδικές ανάγκες κυκλοφορούν άνετα στην πολη και μετακινούνται επίσης άνετα με τα μέσα μαζικής μεταφοράς, υπάρχουν παντού ράμπες, μα πανω απόλα υπάρχει σεβασμός από το συνάνθρωπο!Εδώ κυκλοφορούν γιατί μπορούν να κυκλοφορήσουν και πανω απόλα χωρίς πλάγια βλέματα, σε αντίθεση με την ελλάδα που σπάνια βλέπεις έξω ανάπηρο, και πως να δεις άλλωστε όταν όλες οι ράμπες είναι κλειστές κι όταν έχουν τριπλοπαρκάρει τα αυτοκίνητα και δεν υπάρχει δίοδος για να χωρέσει ούτε πεζός!
Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι ευγενικοί, και σε χαιρετάνε ακόμα και οι άγνωστοι,το σπαστικό και εκνευριστικό είναι οτι οταν παραγγέλνεις καφέ δεν σου φέρνουν νερό(εκτός από το εσπρεσσάκι που εκεί θα σου φέρουν) και οταν παραγγελνεις μπυρίτσα δε σου φέρνουν πατατάκια, επίσης δε σου φέρνουν κερασμένο γλυκάκι μετά από ένα ωραίο γεύμα σε εστιατόριο, αν θες γλυκό το πληρώνεις!
Γραφειοκρατία δεν υπάρχει ή τουλαχιστον εγώ δεν την έζησα, όλες τις δουλειές μου τις έκανα στο άψε σβήσε και στο δημαρχείο όταν γράφτηκα και στην ασφάλιστική και στην τράπεζα!
Η ζωή εδώ στο Κιελ είναι αλληλένδετη με το νερό, και με οτι αυτό συνεπαγεται, ιστιοπλοία, πολλά κολυμβητήρια, κανοε-καγιακ,γυμναστική σε παραλίες, τζόκινγκ σε παραθαλάσσια μονοπάτια, bird watching χριστέ μου το τι γλάρος πετάει και φωνασκεί όλη μέρα δε λέγεται, cruise-ships watching, κτλ..κατά μήκος του λιμανιού καθημερινά ψαρεύουν δεκάδες ψαράδες, και μάλιστα χωρίς δόλωμα, αυτό ακόμα δεν το χουμε καταλάβει με το Γιώργο, πώς γίνεται να βάζεις το καλάμι σου χωρίς δόλωμα και να βγάζεις ψάρια, κι εμείς να βάζουμε το καλάμι μας με δόλωμα και να το βγάζουμε και χωρίς ψάρι και χωρις δολωμα:) θα την βρώ την άκρη, επιφυλάσσομαι να σας λύσω την απορία εν καιρώ..
Δε θα μιλήσω για τους ποδηλατοδρομους και τους ποδηλάτες, όλη η πόλη είναι ένας ποδηλατόδρομος, μικροί μεγάλοι ποδήλατο, ακόμη και τα μωρά τους κουβαλάνε, μου χει τύχει να δώ ποδηλάτισσα με μάρσιπο μπροστά, επιπλέον πολλά ποδήλατα έχουν κοτσαδούρα και σέρνουν μπαγκαζιέρες με πράγματα ή ακόμα καρότσια με μωρά..είναι εικόνες που τα δικά μας μάτια δεν είναι συνηθισμένα να βλέπουν γιαυτο κ μου είναι άξια λόγου.
Το καλό είναι οτι ξέρω τη γλώσσα μη φανταστείτε άπταιστα, αλλά διαβάζω, γράφω, καταλαβαίνω τι λένε(αν μιλάνε αργά) και γενικότερα συννενοούμαι στις καθημερινές μου συναλλαγές, όλο αυτό με βοήθησε να ενταχθώ γρηγορότερα στη νέα μου πραγματικότητα!
Ο καιρός δε θα λεγα οτι με προβλημάτισε ιδιαίτερα γιατί τις περισσότερες μέρες είχαμε λιακάδα, κυρίως με δόντια, η θερμοκρασία ως συνήθως είναι 10 με 15 βαθμους..αλλα σαν τον ήλιο της ελλάδας μας δεν είναι, η αλήθεια να λέγεται! Βέβαια εμείς οι έλληνες το καλοκαιράκι και τον ήλιο τον κουβαλάμε μέσα μας!Μα όπως λέει κι ο Ελύτης...την Άνοιξη αν δεν τη βρίσκεις φτιάχτηνε...
Όσοι έχετε ζήσει στη γερμανία σίγουρα θα κουνάτε συγκαταβατικά το κεφάλι κατανοώντας ακριβώς τα γραφομενά μου, όσοι πάλι δεν γνωρίζατε εύχομαι να σας χρησίμεψαν σε κάτι αυτές οι πολύ απλές καθημερινές εντυπώσεις μου.
Τα παραπάνω είναι καθαρά προσωπικές μου σκέψεις, δε γράφω γενικά για όλη τη γερμανία αλλά συγκεκριμένα για το Κίελο,ήταν σκέψεις αταξινόμητες στα ράφια του μυαλού και έγραφα σα να μιλάω σε φίλο μου, άλλωστε αυτός ήταν και ο σκοπός μου μιας και τόσοι φίλοι με διαβάζουν κι άλλοι τόσοι περιμένουν να δουν και να μάθουν τα νέα της καινούριας μου ζωής.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ.....
Από τις 9 του μάρτη είμαι και επίσημα πια κάτοικος Κιέλου και δε σας κρύβω οτι είμαι πολύ μα πολύ ευτυχισμένη...
Το αγόρι με περίμενε στο αεροδρόμιο με μια αγκαλιά γεμάτη αγάπη, μέχρι να τον δω η καρδιά μου κόντευε να σπάσει, κι οταν τον είδα σκάσαν όλα τα πυροτεχνήματα ευτυχίας του κόσμου..έλιωσα στην αγκαλιά του, τι ευλογία να χεις μια αληθινή αγκαλιά τι ευλογία να αγαπάς και να σαγαπούν!
Μπήκαμε στο λεωφορείο με κατεύθυνση το Κίελ, είχα τέτοια αγωνία, πως θα είναι η πόλη, πως θα είναι το σπιτάκι που θα μείνουμε, θα ναι ωραία γειτονιά, ο κόσμος θα ναι καλός, θα βρίσκω τα υλικά που θέλω για να μαγειρέψω κι άλλα τέτοια απλά, χαζά και αστεία..
Φτάσαμε μετά απο μια ώρα περίπου, ήταν νύχτα, τα φωτάκια λαμπίριζαν στο λιμάνι, είχε κόσμο πολύ μα και μια ησυχία την ίδια ώρα, δεν μπορούσα να καταλαβω που ήμουν, πως είναι το μέρος, άλλες μυρωδιές, άλλο κλίμα, όλα καινούρια, δεκάδες ερεθίσματα μου χτυπούσαν ταυτόχρονα την πλάτη , μα δεν ήξερα σε ποιο να πρωτογυρίσω , τι να πρωτοδώ και πως να το διαχειριστώ...τις απορίες μου τις ελυσε μονομιάς ο Γιώργος με μια του αγκαλιά!Σπίτι μου είναι εκεί που είναι η αγάπη μου...
Το σπιτάκι μας μικρό και πανέμορφο, επιπλωμένο με μεράκι, με όλες τις ηλεκτρικές συσκευές και όλα τα κομφόρ(που λέγανε παλιά), ουσιαστικά το μόνο που πήρα μαζί μου ήταν τα ρούχα μου τίποτα άλλο!!!Ζεστό και κυριολεκτικά και μεταφορικά, γεμάτο αγάπη και όνειρα...τα όνειρα μας!
Η ζωή στο Κίελ είναι πανέμορφη, η πόλη κουκλίστικη, με πολλά πολλά πάρκα, πολύ πράσσινο, όμορφες παραλίες και στιλάτα καφέ, ο κόσμος μοιάζει να είναι ανέμελος, κανένα μαγαζί κλειστό, η αγορά γεμάτη και γενικότερα επικρατεί ένα κλίμα διακοπών...ίσως και να τα βλέπω εγώ έτσι γιατί αισθάνομαι σα να είμαι διακοπές, πάντως σαν πρώτη εντύπωση μόνο θετικά έχω να πω.
Ο Γιώργος δουλεύει από τις 6 ως τις 13.30 ουσιαστικά έχουμε όλη τη μέρα δική μας, μετά τη δουλειά του όλο τριγυρίζουμε, ανακαλύπτουμε καινούρια μέρη, όμορφες γωνιές, άλλες κουλτούρες και άλλα ήθη και έθιμα!
Ας πάμε όμως στα πράγματα που μου έκαναν εντύπωση(μέχρι τώρα), καθώς και στα πράγματα που δεν μαρέσουν.
Εδώ έχουν ψύχωση με την ανακύκλωση, άλλος κάδος για γυαλί, άλλος για πλαστικό, άλλος για χαρτί, άλλος για αλουμίνιο, κι αλλος για αυτά που δεν ανακυκλώνονται...ουφ καποιες φορές μπορώ να πω οτι με κουράζει όλο αυτό αλλα θα το συνηθίσω, τα σουπερ μάρκετ είναι πραγματικά πολύ φθηνότερα από την ελλάδα, οι συγκοινωνίες τους διακρίνονται από συνέπεια(εκνευριστικά σπαστική συνέπεια), ολο παίζω το παιχνίδι τώρα θα αργήσεις, μα πάντα χάνω...πανω απο τις στάσεις έχει ρολόι που γράφει οτι σε 1 λεπτό έρχεται το τάδε λεωφορείο, σε 10 λεπτά έρχεται το παρατάδε και τα βλέπεις πάντα στην ώρα τους!(αναρωτιέμαι πώς το πετυχαίνουν όλο αυτό)
Πάμε στο κομμάτι κατοικίδια και κυρίως σκυλιά, θεωρώ οτι η γερμανία είναι η χαρά του σκύλου, δε θα βρείς αδέσποτο σκύλο πουθενά, εδώ έχουν ισότιμη θέση με τους ανθρώπους, ανεβαίνουν σε λεωφορεία, σε αστικά, μπαίνουν μέσα στα μαγαζιά(εκτος από τα σουπερ μάρκετ), σε καφετέριες, σε εστιατόρια και το βασικότερο δεν γαβγίζουν..αναρωτιέμαι μήπως τα ψεκάζουν..μωρε μπράβο εκπαίδευση οι γερμανοί, ειλικρινά τους βγάζω το καπέλο. Η πλάκα είναι οτι μιλάω στα σκυλιά ελληνικά κι αυτά με κοιτάν με απορία γυρνώντας το κεφαλάκι τους πότε αριστερά και πότε δεξιά:)θα αναρωτιούνται: τι μας λέει τώρα αυτή?
Επίσης οι αναπηροι καθώς και τα άτομα με ειδικές ανάγκες κυκλοφορούν άνετα στην πολη και μετακινούνται επίσης άνετα με τα μέσα μαζικής μεταφοράς, υπάρχουν παντού ράμπες, μα πανω απόλα υπάρχει σεβασμός από το συνάνθρωπο!Εδώ κυκλοφορούν γιατί μπορούν να κυκλοφορήσουν και πανω απόλα χωρίς πλάγια βλέματα, σε αντίθεση με την ελλάδα που σπάνια βλέπεις έξω ανάπηρο, και πως να δεις άλλωστε όταν όλες οι ράμπες είναι κλειστές κι όταν έχουν τριπλοπαρκάρει τα αυτοκίνητα και δεν υπάρχει δίοδος για να χωρέσει ούτε πεζός!
Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι ευγενικοί, και σε χαιρετάνε ακόμα και οι άγνωστοι,το σπαστικό και εκνευριστικό είναι οτι οταν παραγγέλνεις καφέ δεν σου φέρνουν νερό(εκτός από το εσπρεσσάκι που εκεί θα σου φέρουν) και οταν παραγγελνεις μπυρίτσα δε σου φέρνουν πατατάκια, επίσης δε σου φέρνουν κερασμένο γλυκάκι μετά από ένα ωραίο γεύμα σε εστιατόριο, αν θες γλυκό το πληρώνεις!
Γραφειοκρατία δεν υπάρχει ή τουλαχιστον εγώ δεν την έζησα, όλες τις δουλειές μου τις έκανα στο άψε σβήσε και στο δημαρχείο όταν γράφτηκα και στην ασφάλιστική και στην τράπεζα!
Η ζωή εδώ στο Κιελ είναι αλληλένδετη με το νερό, και με οτι αυτό συνεπαγεται, ιστιοπλοία, πολλά κολυμβητήρια, κανοε-καγιακ,γυμναστική σε παραλίες, τζόκινγκ σε παραθαλάσσια μονοπάτια, bird watching χριστέ μου το τι γλάρος πετάει και φωνασκεί όλη μέρα δε λέγεται, cruise-ships watching, κτλ..κατά μήκος του λιμανιού καθημερινά ψαρεύουν δεκάδες ψαράδες, και μάλιστα χωρίς δόλωμα, αυτό ακόμα δεν το χουμε καταλάβει με το Γιώργο, πώς γίνεται να βάζεις το καλάμι σου χωρίς δόλωμα και να βγάζεις ψάρια, κι εμείς να βάζουμε το καλάμι μας με δόλωμα και να το βγάζουμε και χωρίς ψάρι και χωρις δολωμα:) θα την βρώ την άκρη, επιφυλάσσομαι να σας λύσω την απορία εν καιρώ..
Δε θα μιλήσω για τους ποδηλατοδρομους και τους ποδηλάτες, όλη η πόλη είναι ένας ποδηλατόδρομος, μικροί μεγάλοι ποδήλατο, ακόμη και τα μωρά τους κουβαλάνε, μου χει τύχει να δώ ποδηλάτισσα με μάρσιπο μπροστά, επιπλέον πολλά ποδήλατα έχουν κοτσαδούρα και σέρνουν μπαγκαζιέρες με πράγματα ή ακόμα καρότσια με μωρά..είναι εικόνες που τα δικά μας μάτια δεν είναι συνηθισμένα να βλέπουν γιαυτο κ μου είναι άξια λόγου.
Το καλό είναι οτι ξέρω τη γλώσσα μη φανταστείτε άπταιστα, αλλά διαβάζω, γράφω, καταλαβαίνω τι λένε(αν μιλάνε αργά) και γενικότερα συννενοούμαι στις καθημερινές μου συναλλαγές, όλο αυτό με βοήθησε να ενταχθώ γρηγορότερα στη νέα μου πραγματικότητα!
Ο καιρός δε θα λεγα οτι με προβλημάτισε ιδιαίτερα γιατί τις περισσότερες μέρες είχαμε λιακάδα, κυρίως με δόντια, η θερμοκρασία ως συνήθως είναι 10 με 15 βαθμους..αλλα σαν τον ήλιο της ελλάδας μας δεν είναι, η αλήθεια να λέγεται! Βέβαια εμείς οι έλληνες το καλοκαιράκι και τον ήλιο τον κουβαλάμε μέσα μας!Μα όπως λέει κι ο Ελύτης...την Άνοιξη αν δεν τη βρίσκεις φτιάχτηνε...
Όσοι έχετε ζήσει στη γερμανία σίγουρα θα κουνάτε συγκαταβατικά το κεφάλι κατανοώντας ακριβώς τα γραφομενά μου, όσοι πάλι δεν γνωρίζατε εύχομαι να σας χρησίμεψαν σε κάτι αυτές οι πολύ απλές καθημερινές εντυπώσεις μου.
Τα παραπάνω είναι καθαρά προσωπικές μου σκέψεις, δε γράφω γενικά για όλη τη γερμανία αλλά συγκεκριμένα για το Κίελο,ήταν σκέψεις αταξινόμητες στα ράφια του μυαλού και έγραφα σα να μιλάω σε φίλο μου, άλλωστε αυτός ήταν και ο σκοπός μου μιας και τόσοι φίλοι με διαβάζουν κι άλλοι τόσοι περιμένουν να δουν και να μάθουν τα νέα της καινούριας μου ζωής.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ.....
