Πάει καιρός από την τελευταία μου ανάρτηση, νομίζω οτι ξέχασα και πως γίνεται..μου φαίνονται όλα τόσο παράξενα, λες και έλειπα χρόνια...
Τα λόγια και τα συναισθήματα μαζεύτηκαν μέσα μου και σπρώχνουν για να βγουν στην επιφάνεια.
Σκέφτομαι τι λέξεις να χρησιμοποιήσω και πως να εκφραστώ, μα όλα φαίνονται τόσο λίγα και τόσο φτωχά θαρρείς και καμμία λέξη δεν αντιπροσωπεύει τη ψυχή μου.
Την Παρασκευή που μας πέρασε στις 19/4/2013 έφυγε από τη ζωή ο καλός μου φίλος ο Εκτωράκος μου...
Ο πόνος είναι αβάσταχτος όμως δεν θέλω να τον αποχαιρετήσω έτσι θλιμμένα, σίγουρα δεν θα του άρεσε μιας και σιχαινόταν τις κλάψες..όλη του τη ζωή μας έκανε να γελάμε με τα καμωματά του -εκτός το τελευταίο δίμηνο που είχε καταπέσει πολύ- οπότε σαυτήν την ανάρτηση θα θυμηθώ κάποιες από τις αστείες στιγμές του και θα σας κάνω να χαμογελάσετε.
Ο Εκτωράκος όπως ήδη σας έχω γράψει και στο παρελθόν δεν ήταν και το πιο καλόψυχο σκυλί, ήταν ένας σκατοχαρακτήρας, ανεξάρτητος, κοντόσωμος μαγκάκος, λαίμαργος μέχρι αηδίας και γυναικάς..χαχα!
Αγκαλιές και χάδια δεν μπορούσες να του κάνεις παρά μόνο όταν το ήθελε αυτός, ερχόταν ο κύριος κουνάμενος λυγάμενος γυρνούσε ανάσκελα και ζητούσε χάδια στην κοιλίτσα του:)
Πέρσι το πάσχα που ψήναμε ο ΄Έκτωρας ήταν παρών από το πρωί, αφού είδε την προετοιμασία του κοκορετσιού και του οβελία μετά εκλιπαρούσε για ένα μεζέ, αφού είδε οτι δεν του δίναμε, ρίχνει ένα πήδημα και αρπάζει από τα χέρια του Γιώργου την μπριζόλα που έτρωγε..όλοι σκάσαμε στα γέλια!
Τα λόγια και τα συναισθήματα μαζεύτηκαν μέσα μου και σπρώχνουν για να βγουν στην επιφάνεια.
Σκέφτομαι τι λέξεις να χρησιμοποιήσω και πως να εκφραστώ, μα όλα φαίνονται τόσο λίγα και τόσο φτωχά θαρρείς και καμμία λέξη δεν αντιπροσωπεύει τη ψυχή μου.
Την Παρασκευή που μας πέρασε στις 19/4/2013 έφυγε από τη ζωή ο καλός μου φίλος ο Εκτωράκος μου...
Ο Εκτωράκος όπως ήδη σας έχω γράψει και στο παρελθόν δεν ήταν και το πιο καλόψυχο σκυλί, ήταν ένας σκατοχαρακτήρας, ανεξάρτητος, κοντόσωμος μαγκάκος, λαίμαργος μέχρι αηδίας και γυναικάς..χαχα!
Πέρσι το πάσχα που ψήναμε ο ΄Έκτωρας ήταν παρών από το πρωί, αφού είδε την προετοιμασία του κοκορετσιού και του οβελία μετά εκλιπαρούσε για ένα μεζέ, αφού είδε οτι δεν του δίναμε, ρίχνει ένα πήδημα και αρπάζει από τα χέρια του Γιώργου την μπριζόλα που έτρωγε..όλοι σκάσαμε στα γέλια!
Πριν 4 χρόνια περίπου λείπαμε την Πρωτοχρονιά και ο Έκτωρας έμεινε στο σπίτι μόνος, την επόμενη μέρα που γυρίσαμε τον είδαμε με γρατσουνιές στο πρόσωπο και στο μάτι, κάποιο πουλάκι μας είπε οτι εθεάθη σε καυγάδες και βρέθηκε μπλεγμένος σε κάποια αγέλη, ποτέ δεν θα μάθουμε από που βγήκε και πως ξαναμπήκε...
Στην γειτονιά μας έμενε κι ένα λυκόσκυλο το οποίο ο Έκτωρούλης δε συμπαθούσε καθόλου, όποτε τον έβγαζα βόλτα ο Έκτωρας όλο του γάβγιζε και του πουλούσε τσαμπουκά, μια φορά όμως το λυκόσκυλο ήταν λυμένο και άρχισε να ορμάει στον Έκτωρα, ο οποίος του ξέφυγε με μαεστρία αλλά γύρισε ηττημένος στο σπίτι, έκανε καιρό να ξεπεράσει την ήττα του..βλέπετε δεν μπορούσε να χάνει.
Μια άλλη φορά του πήραμε σταγόνες σοκολάτας ειδικές για επιβράβευση σκύλου, έλα όμως που ο Έκτωρας δε μπορούσε να μείνει στη μία σταγόνα, ξετρύπωσε την κρυψώνα που είχαμε τη σακούλα με τις σοκολάτες και τις έφαγε ΟΛΕΣ! Στο τέλος μας επέστρεψε μια άδεια σακούλα με μόνο μία σταγόνα σοκολάτας, έτσι για να μην τον κακοχαρακτηρίσουμε:)
Δεν άφησε κώλο για κώλο που να μην είχε μυρίσει, βρε γέρος θα ήταν, βρε νεός, βρε παιδί, βρε σκυλί, άντρας ή γυναίκα, κατευθείαν πήγαινε στην πίσω πλευρά και τους μύριζε, ρίχναμε πολύ γελιο ειδικά οταν πήγαινε σε κάτι θείες και χωνόταν κάτω από τις φούστες τους:)
Τα καλοκαίρια του παίρναμε παιδική φουσκωτή πισίνα, έμπαινε για λίγο δροσιζόταν και μετά πάλι κύριος έβγαινε δροσισμένος:)
Όταν έτρωγε και πήγαινες τάχα να του πάρεις το φαγητό σε δάγκωνε δίχως έλεος, δεν τον ένοιαζε αν ήσουν το αφεντικό του, το φαγητό ήταν το Α και το Ω για τον Εκτωρούλη.
Δεν άφηνε να ζυγώσει γάτα στον χώρο του τις γάβγιζε ασταμάτητα, κοντραριζόταν με τις αστραπές και τα μπουμπουνητά και τρελαινόταν όταν έβλεπε αγρότικα αυτοκίνητα να περνάνε.
Έπαιζε σαν μωρό με τα παιχνίδια του ακόμα και όταν έγινε παππούς.
Καποιές φορές τύχαινε να πιάσει φίδια και ποντίκια και μας τα έφερνε όλο καμάρι έξω απο την πόρτα του σπιτιου, περήφανος για το θήραμα του, εμείς παθαίναμε σοκ οταν τα βλέπαμε.
Ήταν τόσο σνομπ με τα άλλα ζώα, οι σκυλίτσες του κουνούσαν την ουρά και του κάναν ναζάκια κι αυτός ούτε τις κοιτούσε αμα δεν τις γούσταρε, μισούσε τις φωτογραφικές μηχανές και τα κινητά, δεν ήθελε δημοσιότητα και κοιτούσε πλαγίως.
Παρολαυτά ήταν τόσο αγαπητός, όλη η γειτονιά και οι φίλοι μας συγκινήθηκαν στο άκουσμα της απώλειας του, προς το τέλος του είχε αδυνατίσει πολύ μιας και δεν έτρωγε σχεδόν τίποτα, μα αυτά τα ματάκια του παρέμειναν το ίδιο εκφραστικά και μεγάλα, μας κοιτούσε με τόση τρυφερότητα και αγάπη, αυτά τα όμορφα μελιά ματάκια θα μας συντροφεύουν για πάντα.
Ο Εκτωρούλης μας έφυγε με αξιοπρέπεια την παρασκευή το πρωί, με παρηγορεί το γεγονός οτι έφυγε χορτασμένος από αγαπη και φροντίδα κι οτι έφυγε δίχως να πονάει..
Πλέον έχει γίνει ένα τετράποδο αγγελάκι και σίγουρα τους έχει τρελάνει όλους με τα καμωματά του.
Μου έμαθε να αγαπάω όλα τα ζώα, μου έμαθε να είμαι υπεύθυνη, μου έμαθε να δέχομαι τους ανθρώπους όπως κι αν είναι και να κοιτάω με τα μάτια της ψυχής!
Ωρα σου καλή μικρέ τετράποδε φίλε μου..
Σαγαπάμε τόσο πολύ, δε θα σε ξεχάσουμε ποτέ!
