Εκεί στο νότο..

"Εκεί στο Νότο
εκεί μου κλήρωσε ο έρωτας στο Λόττο

κουλουριασμένη σαν τη σαύρα στη σκιά του
σαν νόμισμα έπεφτα στο μαύρο σου βυθό"

Κι έτσι δίχως καλά καλά να το καταλάβω βρέθηκα παντρεμένη από τη Βέροια στον Πειραιά!Και τώρα τι?Εδώ θα ζώ?Εδώ θα βγαίνω?Εδώ θα μένω?Μα πως ζούνε εδώ οι άνθρωποι, αυτοί στην Αθήνα είναι αγέλαστοι, αυτοί στην Αθήνα είναι κλεισμένοι στα διαμερισματά τους, αυτοί στην Αθήνα έχουν μποτιλιαρίσματα και απεργίες. Πως θα παραγγέλνω σουβλάκια?Αυτοί εδώ δεν έχουνε μπουγάτσα με τυρί, θα πρέπει να μη μιλάω με με και σε...Ααα εγω δε μπορώ, εμένα δεν μαρέσει εδώ, εμείς είμαστε άλλη πάστα ανθρώπων!Αυτές ήταν λίγες από τις πρώτες σκέψεις που έκανα όταν μετανάστευσα στον Πειραιά λόγω έρωτα.

Ερωτική μετανάστρια λοιπον το θωμάκι!

Αθήνα και Πειραιάς είναι όμως δυο τελείως διαφορετικές πόλεις, δυο τελείως διαφορετικές έννοιες για τους Πειραιώτες!

 Τον Πειραιά άργησα πολύ να τον αγαπήσω, άργησα να ανακαλύψω τις όμορφες γωνιές του και τους γνήσιους ανθρώπους του,άργησα να τον κάνω δικό μου,  συνεχώς σκεφτόμουν αρνητικά και προκατειλημμένα.και τι κατάφερα?τίποτα, μόνο να πικραίνω το Γιώργο, μόνο να στεναχωρώ τους γονείς μου και να επιβαρύνω την ψυχολογική μου κατάσταση.

Λένε οτι αφού φύγεις από έναν τόπο, μόνο τότε καταλαβαίνεις πόσο πολύ τον αγαπούσες, και ξαφνικά η πληκτική Βέροια, έγινε η ιδανική πόλη για να ζήσω, το σπίτι μου, αυτομάτως έγινε το καλύτερο πατρικό του κόσμου, η οικογενειά μου έγινε η νούμερο ένα(όχι οτι δεν είναι δηλαδή) και τα αρνητικά της ζωής του χωριού έγιναν ξαφνικά ποιότητα ζωής!

Επειδή κόντεψα να χάσω τον εαυτό μου και την προσωπικοτητά μου, άρχισα να αναθεωρώ τις απόψεις μου, και τότε ήταν που άνοιξα την καρδιά μου και επικεντρώθηκα στα θετικά του Πειραιά,άρχισα να τα βλέπω πλεον όλα με άλλο μάτι,-  καταρχήν να ξεκαθαρίσω οτι ο Πειραιάς δεν είναι μόνο ένα λιμάνι,είναι πολλά παραπάνω τα οποία θα σας τα γράψω σε μια μελλοντική μου ανάρτηση-, άρχισα να  διαβάζω  την ιστορία του,για το ρεμπέτικο τραγούδι,για τους τεκέδες, για τους καλλιτέχνες, για τα γλέντια του και τα κουτούκια του, (δεν γράφτηκαν τυχαία τόσα τραγούδια για τον Πειραιά),  εξερεύνησα τις γωνιές του, ανέβηκα τα σκαλάκια του στην Καστέλα, περιδιάβηκα τα σοκάκια στον προφήτη ηλία, ήπια ουζάκι στο μικρολίμανο, μίλησα με Πειραιώτες, είδα ωραίες καλοκαιρινές παραστάσεις στο θέατρο βεάκειο,χάθηκα στη θάλασσά του,  έκανα και καινούριους φίλους, άρχισα τις δραστηριότητες μου κι έτσι άρχισε ο Πειραιάς να μπαίνει για τα καλά στην καρδιά μου!Δε θα μπορούσα να μην τον αγαπήσω τον Πειραιά, τούτος ο τόπος είναι τόπος νοσταλγίας, σε τούτο τον τόπο ήρθαν πρόσφυγες, ξεσπιτώθηκαν τόσοι νησιώτες και τον κατοίκησαν, από τον Σιδ.Σταθμο του Πειραιά μετανάστευσαν τόσοι χιλιάδες Έλληνες για τη Γερμανία και την Αυστρία, είναι ένας τόπος γεμάτος δάκρυ και καημό.

 Και ως δια μαγείας, το σπιτάκι μου στον Πειραιά "άνοιξε", όταν άρχισα να τον αγαπάω, και από τοτε έχει γίνει σημείο αναφοράς για όλους τους φίλους μας που έρχονται από παντού(βεροια-θεσσαλονικη-κρήτη-κομοτηνη κτλ) για να  τους φιλοξενήσουμε.

 Το συμπερασμά μου μετά από όλο αυτό που πέρασα είναι οτι,  καλοί μα και κακοί άνθρωποι φίλοι μου υπάρχουν παντού,  και στην Αθήνα και στη Θεσσαλονικη, φιλόξενους ανθρωπους θα βρεις και στην Κρήτη και στην Κομοτηνή, μαθαίνεις να παραγγέλνεις και σουβλάκι και γύρο, αρκεί να έχεις καλή θεληση, συμβιβάζεσαι με το να πεις το κασέρι τυρί και με το να φας τη μπουγάτσα με το τυρί(τι δεν καταλλλαβαίνεις) και οτι κάθε τόπος εχει τις δικές του ομορφιές αρκεί να θέλεις να τις δεις!Μην κλείνεις τα μάτια σου στη ζωή, έχε τα ανοιχτά και η ζωή θα σε ανταμείψει!

 Σίγουρα η Βέροια παραμένει για μένα ένα όνειρο, θα θελα πολύ κάποια στιγμή να ζήσουμε εκεί μόνιμα και να κάνουμε εκεί τα παιδιά μας, μα ως τότε είμαι η Θώμη, ζω στον Πειραιά και ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΑ!