Πού να κρύβεται η ευτυχία??

Μήπως να κρύβεται στη θάλασσα?

Μήπως στο λιαστό χταποδάκι?

Μήπως στο απογευματινό μας καφεδάκι παρέα με φίλους?

Μήπως σε μια ντοματοσαλάτα?

Μήπως στην αμμουδιά ακουμπώντας το αγόρι μου?

Ή μήπως στην ανεμελιά της μεσημεριανής σιέστας?

Η ευτυχία είναι δίπλα μας,κρυμμένη στα πιο απλά πράγματα,μην την αναζητάτε αλλού!!!

ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΑΚΙ να χουμε:)

Χρόνια Πολλά Μπαμπά!!!

  Σήμερα που είναι η γιορτή του πατέρα θα ήθελα να γράψω λίγα λόγια για τον δικό μου πατέρα αυτόν τον αφανή ήρωα που πάσχισε να μας μεγαλώσει εμένα και την αδερφή μου, που στερήθηκε τόσα πράγματα για να προσφέρει σε μας οτι ζητήσουμε και χρειαστούμε.

 Μέσα από τα μπλέ του μάτια έμαθα τη ζωή, άνθρωπος χωρίς σχολικές γνώσεις μα τετραπέρατος κατόρθωσε να ξεκινήσει από το μηδέν και να ορθοποδήσει χωρίς καμμία βοήθεια από πουθενά, είναι το στήριγμα μου και μεταφορικά και κυριολεκτικά, δίπλα του αισθάνομαι την απόλυτη ασφάλεια και προστασία, άνθρωπος με τρομερή αίσθηση του χιούμορ, μικροί μεγάλοι αναζητούν την παρέα του μα και τις συμβουλές του...τον θυμάμαι να φεύγει νωρίς το πρωι για τη δουλεια και να επιστρέφει το βραδάκι, πάντα κουρασμένος μα ευδιάθετος μενα χαμόγελο και μια ζεστή καρδιά.
 Άνθρωπος του μόχθου που πήρε πολλές πίκρες και στεναχώριες από τη ζωή, μα με τόση ψυχική δύναμη και αντοχή που τα έκανε να μοιάζουν στα παιδικά μου μάτια παιχνιδάκι.
 Χωρίς σπουδές και γνώσεις, δίπλα του γνώρισα τον μεγαλύτερο φιλόσοφο και τον πιο σωστό δάσκαλο..πολλές φορές μιλάει με τα δάκρυα του, είναι πολύ παραπονιάρης και ευσυγκίνητος μα παντα ξέρω τι θελει να μου πει, μιας και τα δάκρυα είναι τα λόγια του σώματος του..
 Μεγάλο πειραχτήρι και πλακατζής, δεν έχει αφήσει άνθρωπο χωρίς να του έχει βγάλει παρατσούκλι, του αρέσει να πίνει τσιπουράκι με την παρεούλα του και να διοργανώνει υπέροχα τραπέζια στο σπίτι, είναι ο καλύτερος ψήστης που έχω γνωρίσει ποτέ!
 Τα χέρια του σκληρά και μουντζουρωμένα, με τη μουντζούρα να έχει ποτίσει τόσα χρόνια και να μη βγαίνει, μα με την πιο καθάρια καρδιά που έχω δει σε άνθρωπο..
  Όσα ευχαριστώ και να σου λέω πατέρα δε μου φτάνει μια ζωή να σου ανταποδώσω έστω και στο ελάχιστο αυτό που έχω εισπράξει από σένα..
 Χρόνια Πολλά στους πατεράδες όλου το κόσμου, να σας χαιρόμαστε...

Κατσαριδάκι ΑΓΑΠΗ μου!

  Σήμερα 14 του Ιούνη πουλήσαμε το Χέρμπι μας, το αυτοκινητάκι μας..παλιοσίδερα θα μου πείτε..δεν αξίζει να στεναχωριόμαστε για υλικά αγαθά, σίγουρα έτσι είναι μα θά θελα να διαβάσετε την ιστορία του.
 Καταρχήν πιστεύω οτι όλα τα πράγματα έχουν ψυχή και προσωπικότητα, πιστεύω οτι οταν λείπουμε εμείς αυτά ζωντανεύουν και γράφουν τη δική τους ιστορία, έτσι και το αυτοκινητάκι μας, ο Χέρμπι μας..
 Το είχε αγοράσει  ο Γιώργος τον Απρίλη του 2004, σχεδόν μαζί με τη γνωριμία μας, σαν τώρα θυμάμαι το βράδυ που με είχε πάει στην αντιπροσωπεία αυτοκινήτων για να μου το δείξει,πόσο χαρούμενος ήταν..το αγόρασε με τις οικονομίες του, το πρόσεχε, το καθάριζε σχολαστικά, του έκανε τα σέρβις του και το διατηρούσε άψογο..
  Πόσα ταξίδια, πόσα όνειρα κάναμε σαυτό το αυτοκίνητο, πόσες ανέμελες βόλτες, και τι δεν είχαμε κουβαλήσει με το Χέρμπι, μέχρι και μετακομίσεις είχαμε κάνει,τα καλοκαίρια  γεμίζαμε με άμμο τα πατάκια του από τις παραλίες και το χειμώνα με λάσπες,τον Μάη το στολίζαμε με μαγιάτικο στεφάνι και όταν χιόνιζε φτιάχναμε επάνω του χιονάνθρωπο.. μαζί του έκανα τα πρώτα μου μαθήματα οδήγησης..το αυτοκίνητο αυτό ήταν άρρηκτα συνδεμένο με τη σχέση μας!

  Τα βράδια του χειμώνα κούρνιαζε μια γατούλα στην οροφή του και ο Γιώργος μάζευε βρίζοντας κάθε πρωί τις τρίχες της, εγώ γελούσα και του λεγα δεν πειράζει η γατούλα με το αμάξι προφανώς είναι φιλαράκια και μπορεί να κάνουν και πάρτι όσο εμείς κοιμόμαστε.
 Είχε συμπεριφορά ανθρώπου ώρες-ώρες και έπαιρνε πρωτοβουλίες από μόνο του, μια φορά είχε κολλήσει ένα σιντί μέσα του και δεν έλεγε να βγεί, για καλή μου τύχη ήταν το αγαπημένο μου κι έτσι σε όλες τις διαδρομές ακούγαμε το αγαπημένο μου σιντί(λες και μου έκανε τη χάρη), άλλοτε άλλαζε τους ραδιοφωνικούς σταθμούς από μόνο του και άλλοτε σταματούσε να παίζει..το καλύτερο απ΄όλα είναι οταν αποφασίσαμε να το πουλήσουμε, ε τότε άρχισε να βγάζει προβλήματα (σα να μην ήθελε να πουληθεί).
 Όταν ερχόταν να το δεί κανένας ενδιαφερόμενος τσουπ άρχιζε να στάζει λάδια..με το που έφευγε σταματούσε δια μαγείας..μια άλλη φορά θα το πηγαίναμε να το δείξουμε και ξαφνικά έμεινε από μπαταρία..αυτό συνέβαινε για αρκετό καιρό..αφού είχαμε πάρει απόφαση με το Γιώργο οτι ο Χέρμπι ήρθε για να μείνει για πάντα μαζί μας και δε θελει να πουληθεί..δυστυχώς η οικονομική κρίση δεν μας επέτρεπε να το κρατήσουμε άλλο και σήμερα βρέθηκε  αγοραστής και το πήρε, ο Χέρμπι έδειξε χαρακτήρα και τελικά πουλήθηκε..

  Λέτε αύριο που θα ξυπνήσω να έχει επιστρέψει ο Χέρμπι μόνος του πίσω????? Θα δείξει Χέρμπι είναι αυτός..:))

Ο θείος μου ο Νίκος..

Σήμερα θέλω να σας γνωρίσω μέσα από την αναρτησή μου έναν πολύ σπουδαίο άνθρωπο, έναν άνθρωπο που ήρθε στον κόσμο αυτό για λίγο κι έφυγε στα 42 του χρόνια...το θείο μου το Νίκο!
  Ο θείος Νίκος ήταν ένα από τα 4 αδέρφια του μπαμπά μου, άνθρωπος κεφάτος, γλεντζές απο τους λίγους, άνθρωπος έξω καρδιά, φιλότιμος, χαμογελαστός, οικογενειάρχης και νοικοκύρης.
  Με το θείο μου είχαμε μια ιδιαίτερη και ξεχωριστή σχέση, τον αγαπούσα σαν πατέρα μου και μ'αγαπούσε σαν παιδί του, είχαμε τρελή αδυναμία ο ένας στον άλλον..
 Στα γλέντια και στους χορούς που πηγαίναμε πάντα μ'έπαιρνε και με έβαζε να χορεύω, μου μάθαινε με τον τρόπο του οτι κάθε στιγμή μετράει κι οτι πρέπει να ζούμε το κάθε μας λεπτό με χαμόγελο.

εγώ, η αδερφή μου και ο θείος ο Νίκος:)

 Όταν έκανα μούτρα και πείσματακια σαν παιδάκι και η μαμά έλεγε αφήστε την θα της περάσει, ο θείος μου ερχόταν και μου έφτιαχνε τη διάθεση..αργότερα όταν άρχισα να μπαίνω στην εφηβεία και ο μπαμπάς δεν μάφηνε να βγαίνω έξω τα σαββατόβραδα, ο θείος μου τον μάλωνε και του λεγε να με αφήνει.Μου έκανε όλα τα χατήρια και στα παιδικά μου μάτια φαινόταν σαν ήρωας.
 Και μαυτά και με κείνα τα χρόνια πέρασαν  πανέμορφα, εγώ έκλεισα τα 14 και ήρθε η αρρώστια του θείου...
 Μπες βγες στα νοσοκομεία, στη Βέροια, στη Θεσσαλονίκη, μεταμόσχευση στη Γερμανία, γιατροί, φάρμακα, ταλαιπωρία..ώσπου ο θείος έφυγε.
 Την ημέρα της κηδείας του έβρεχε από το πρωί λες και όλη η πλάση πονούσε...μα την ώρα της ταφής του ξεπρόβαλε ένας λαμπρός ήλιος λεβέντης..προφανώς θα είχανε γλέντια εκεί ψηλά!
 Έχουν περάσει 18 χρόνια από τότε κι όμως τον αισθάνομαι τόσο κοντά μου, δεν θα μάθει ποτέ πόσο του έχω μοιάσει και πόσο με στιγμάτισε..κι ας ήμουν 14 χρονών τότε..του οφείλω τόσα πολλά...οι άνθρωποι πεθαίνουν ΜΟΝΟ όταν τους ξεχνάμε..για μένα ο θείος είναι κάτι σαν Μύθος και θα τον κουβαλάω μέσα μου μέχρι να φύγω κι εγώ..
 Σκοπός μου δεν ήταν να σας συγκινήσω μα ήθελα να γνωρίζετε οτι κάποτε έζησε ένας πολύ σπουδαίος άνθρωπος, ο οποίος δεν ήταν σπουδαγμένος, δεν ήταν πλούσιος, μα είχε τόσο μεγάλη και ζεστή καρδιά που ακόμα και σήμερα πίνουν οι φίλοι του στην υγειά του!