ΚΑΛΗ ΜΑΣ "bigtop" ΧΡΟΝΙΑ...

  

   Μεγάλα πράγματα έρχονται…

   Μεγάλες αλήθειες τριγυρίζουν ανάμεσά μας…

   Απασχολημένοι με τους εαυτούς μας, ίσως να τις αγνοήσουμε. Όμως εκείνες θα επιμείνουν. Θα κάνουν ό,τι μπορούν για να μας ξυπνήσουν. Θα μας περιλούσουν με τη λάμψη τους, θα μας ερεθίσουν με τα καμώματά τους.

   Κι αν κάποιοι από εμάς –μπορεί κι οι περισσότεροι– συνεχίσουν ν' αδιαφορούν, οι λίγοι κι εκλεκτοί θα το πάρουν χαμπάρι (τι διάολο, μπικίνι και ψηλοτάκουνο είναι αυτό).

   Η προικισμένη δεσποινίς Parducci, δε θα μας τιμήσει για πολύ με την παρουσία της. Το καθήκον της θα το έχει ολοκληρώσει σύντομα. Όσοι την αντιλήφθηκαν, έστω και από το άρωμα γυναίκας που σκορπά, θα παρασυρθούν επιτέλους. Αφήνοντας σοβαρότητες και σκοπούς καταγής, θα βρουν μαζί της το δρόμο για τα παρασκήνια.

   Εκεί όπου η παράσταση είναι έτοιμη πια ν’ αρχίσει!

The Mo - Same Titled LP (Backdoor Records, 1980)

   Οι The Mo μάς έρχονται γεωγραφικά από την Ολλανδία και χρονικά από τις απαρχές της δεκαετίας του ’80. Πρόκειται για pop-new wave σχήμα με πολλαπλές μουσικές επιρροές όπως jazz, funk, progressive rock, κ.ά., καθώς και με μια όρεξη να πειραματιστούν περαιτέρω. Αποτέλεσμα αυτού είναι πως τα τραγούδια τους χαρακτηρίζονται από ιδιαίτερη ζωντάνια, την οποία και μεταδίδουν άμεσα στον ακροατή.

   Τα γυναικεία φωνητικά δίνουν στη μουσική τους έναν ξεχωριστό χαρακτήρα, έναν μοναδικό χρωματισμό. Αυτό είναι το ντεμπούτο άλμπουμ τους, το οποίο έχει την εξής ιδιοτροπία: από την ενορχήστρωσή του λείπει η κιθάρα (!!). Παρ' όλα αυτά οι The Mo τα κατάφεραν μια χαρά, αφού μάλιστα έκαναν εμπορική επιτυχία με τα "Nancy" και "Fred Astaire". Κυρίαρχο χαρακτηριστικό της μουσικής τους είναι το ανάλαφρο ύφος το οποίο υποβοηθάται –όπως προαναφέραμε– και από τα αιθέρια και χαριτωμένα φωνητικά της Heili Helder.

   Για την ιστορία πάντως, οι The Mo δεν κυκλοφόρησαν άλλο άλμπουμ με τα ίδια μέλη - ούτε και με την ίδια δημιουργική δυναμική. Κυκλοφόρησαν όμως άλλα δύο πολύ διαφορετικά και κατώτερα LPs μετά την διάλυση και επανασύνδεση του γκρουπ το 1981. Ελπίζουμε πως θα βρείτε αυτόν το παράξενο δίσκο, το λιγότερο, ενδιαφέροντα.

London Underground - At Home With the London Underground (Music Box, 1983)

    Ο δίσκος "At Home With..." των Βρεττανών new wave dubsters London Underground είναι ένα από τα βινύλια που βρέθηκαν τυχαία στη συλλογή μας αρκετά χρόνια πριν. Τελικά, αποδεικνύεται πως πρόκειται για ένα δυσεύρευτο LP - έστω και αν προέρχεται από την διανομή της Music-Box η οποία κυκλοφόρησε αρκετά ποιοτικά άλμπουμ κατά τη δεκαετία 1980. Αν και αρχικά προσέξαμε το χαρακτηριστικό μαύρο εξώφυλλο και τη δυσδιάκριτη λευκή μορφή που αναδεικνύεται, αργότερα ξεχάσαμε την ύπαρξή του. Εννοείται πως δεν εκτιμήσαμε την δύναμη της μουσικής του και δεν ενδώσαμε στην υπνωτική dub. Όμως με τον καιρό επέρχεται και η σοφία, έτσι δεν είναι;

   Πραγματικά άγνωστοι στο ελληνικό κοινό, αλλά και διεθνώς, οι London Underground ανήκουν στα συγκροτήματα για τα οποία είναι κάπως δύσκολο να αλιεύσει κανείς πληροφορίες στο διαδίκτυο σχετικά με την δραστηριότητά τους. Φαίνεται δε, πως μαζί με τους New Age Steppers ανήκαν στην ραχοκοκαλιά της περίφημης 'On-U Records' η οποία είχε αποκλειστική ειδικότητα σε dub και reggae μουσική. Το άλμπουμ που σήμερα προσφέρουμε είναι το ντεμπούτο τους. Έχουν επιπρόσθετα άλλη μία κυκλοφορία, πάλι το 1983 με τίτλο "Current Affairs Session", περίπου στο ίδιο ύφος.

   Το μουσικό είδος της dub/reggae με το οποίο μεταφέρουν τις ιδέες και τις εμπνεύσεις οι London Underground είναι κάπως δύσκολο και απευθύνεται σε ιδιαίτερο κοινό. Ο δε κοινωνικο-πολιτικός στίχος είναι απαραίτητος και μπορούμε να πούμε πως το μήνυμα της κοινωνικής διαμαρτυρίας γίνεται ακόμα πιο ξεκάθαρο με την ατμοσφαιρική reggae. Κάποια από τα κομμάτια που πιστεύουμε πως θα προτιμήσετε από την αρχή -έστω και αν δεν γνωρίζετε το στίχο ή τη γλώσσα- είναι τα "Fall In" και "Great Expectations", με ιδιαίτερα νωχελικό χαρακτήρα και μια επαναλαμβανόμενη μελωδία την οποία δυσκολεύεται κανείς να ξεχάσει. Όχι πως το υπόλοιπο άλμπουμ ξεμένει από δυνατές συνθέσεις, υπάρχουν ήδη αρκετές, άλλωστε πεποίθησή μας είναι πως σε κάθε αξιόλογο δίσκο υπάρχει ένα κομμάτι για τον καθένα. Όμως εδώ αυτό που σε κερδίζει είναι το μπάσο που προσδίδει βάθος και κατά κάποιο τρόπο "επεξεργάζεται" υποσυνείδητα αυτή την έννοια του "underground", χωρίς να παύει ταυτόχρονα να πειραματίζεται και με άλλους παρεμφερείς ήχους.

   Ελπίζουμε να παρασυρθείτε κι εσείς υπογείως του μυαλού σας για ν’ αγαπήσετε αυτό το ιδιαίτερο άλμπουμ.