Η επίγνωση της ημέρας

Το σεξ είναι σαν το σινεμά.
Δε σε νοιάζει ιδιαίτερα με ποιόν θα πας, φτάνει να είναι καλή η ταινία.

Ο έρωτας είναι το αντίθετο.
Δεν σε νοιάζει που πηγαίνεις, φτάνει να είσαι με αυτόν που θέλεις.

Εγώ τώρα γιατί αυτά τα δυο τα συγχέω ακόμη δεν έχω καταλάβει...
Εδώ φαίνοντα τόσο ξεκάθαρα κι όμως μέσα μου είναι τόσο μπερδεμένα...

Έλα να παίξουμε

Θα σου χαρίσω τη βασίλισσά μου
Ήταν για μένα μια φορά η αγαπημένη
Τώρα δεν έχω πια αγαπημένη
Θα σου χαρίσω τους πύργους μου
Τώρα πια δε πυροβολώ τους φίλους μου
Έχουν πεθάνει απο καιρό, πριν απο μένα
Ο βασιλιάς αυτός δεν ήτανε ποτέ δικός μου
Κι ύστερα τόσους στρατιώτες τι τους θέλω!
Τραβάνε μπρος σκυφτοί δίχως όνειρα
Όλα, όλα, και τ’ άλογά μου θα στα δώσω
Μονάχα ετούτο τον τρελό μου θα κρατήσω
Που ξέρει μόνο σ’ ένα χρώμα να πηγαίνει
Δρασκελώντας τη μια άκρη ως την άλλη
Γελώντας μπρος τις τόσες πανοπλίες σου
Μπαίνοντας μέσα στις γραμμές σου ξαφνικά
Αναστατώνοντας τις στέρεες παρατάξεις.
Έλα να παίξουμε…

Κι αυτή δεν έχει τέλος η παρτίδα.

Μανώλης Αναγνωτάκης

Η στραβός είν’ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε…

H ελληνική φέτα στο Βέλγιο αν και προϊόν εισαγωγής πωλείται περίπου 50 λεπτά πιο φθηνά από ότι στην Ελλάδα!!!!!

Που ακριβώς δεν πάμε καλά?
Κάποιος να μου εξηγήσει!
Κάτι δεν φτιάχνεται καλά στη σούπα.

Το έχει πάρει χαμπάρι κανείς ή τσάμπα κάνω τούμπες?

To χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου

Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί κάποιοι άνθρωποι σκοτώνουν αυτό που αγαπούν…
Πάντα έχουνε βέβαια μια καλή δικαιολογία…
Αλλοτε από πάθος…
Αλλοτε από ανασφάλεια…
Kι άλλες φορές από φόβο…
Οποια και αν είναι η δικαιολογία το ίδιο μου κάνει…
Εξακολουθώ να αδυνατώ να καταλάβω…
Γιατί μερικοί άνθρωποι πιστεύουν ότι θα κρατήσουν για πάντα μέσα τους κάποιον μόνον αν τον σκοτώσουν…
Καλή σας νύχτα…

Οh yes! Aπό σήμερα το σπίτι απέκτησε ΚΑΙ γατί!
Για πόσο?
Για όσο διάστημα χιονίζει...( να δω μετά πως θα τον αποχωριστώ... :(
Xθες βράδι όλο νιάου και νιάου ήτανε... ένιωθε ανασφάλεια... ετρεχε από δω κι από κει να επεξεργαστεί καλά το χώρο... έπειτα θρονιάστηκε στον καναπέ για λίγο... μετά πάνω σε μια καρέκλα... μετά στο χαλί... και στο τέλος πάνω στο τζάκι που μόλις είχε σβήσει αλλα τα πυρότουβλά του ήταν ακόμη ζεστά...
Θα την βρούμε την άκρη που θα πάει!
Και την γωνιά μας θα την βρούμε...
Σημασία έχει ότι ο σκύλος χάρηκε που τον είδε (τον έβλεπε κάθε μερα στις βόλτες του που έτρεχε και του τριβότανε ο γάτος) και έτσι σήμερα τον άρχισε στα γλειψίματα και στις χαρές.

The 3rd degree interrogation

Moυ είχατε ζητήσει να φτιάξω ένα δικό μου παιχνιδάκι... με ερωτησούλες λιακαδίστικες... ότι κι αν σημαίνει αυτό...
Ετσι λοιπόν επανέρχομαι σήμερα με το 3rd degree interrogation (ανάκριση τρίτου βαθμού χιχιχι εμ τι νομίζατε έτσι εύκολα θα ξεφεύγατε?) με στόχο να γελάσουμε αλλά και να γνωριστούμε "καλύτερα" και επί της ουσίας ...

Πάμε λοιπόν... με 21 ερωτήσεις όσο και το βάρος της ψυχής μας...

1) Ονοματάκι: Mίνα

2) Αstrodata: Κριός με ωροσκόπο Σκορπιό, Αφροδίτη στο Κριό και Σελήνη στον Καρκίνο (βοήθειά μου)

3) Γενέθλια: 25 Mαρτίου

4) Ομάδα (όχι αίματος καλέ!): ΠΑΟ

5) Χρώμα: Κατά βάση κόκκινο ή πορτοκαλί αλλά λατρεύω και τις αποχρώσεις του τυρκουάζ και του μωβ...

6) Φετίχ: Tα χαϊμαλιά μου

7) Kόλλημα: H φιλοζωϊα μου

8) Καλή συνήθεια: Aνακύκλωση

9) Kακή συνήθεια: Τα γλυκά... χιχιχι...

10) Μεγάλη αγάπη: H θάλασσα και η μουσική.

11) Ιδανικός θάνατος: Kάνοντας έρωτα...

12) Το κινητό μου: Samsung Galaxy S

13) Στο άλλο φύλο με χαλάει: H συναισθηματική μιζέρια... Να μη δίνεται δηλαδή ο άλλος ολοκληρωτικά και να μυρίζει από την κορφή ως τα νύχια τσιγαρίλα...

14) Μισώ: Δεν έχω μισήσει άνθρωπο που με πλήγωσε ποτέ... όμως είναι στιγμές που το μίσος φωλιάζει στην ψυχή μου και τη βυθίζει στο σκοτάδι και είναι οι στιγμές εκείνες που σκέφτομαι τους παιδεραστές ή αυτούς που σκοτώνουν ανυπεράσπιστα ζώα βασανίζοντάς τα.

15) Κλαίω : Aπό συγκίνηση όταν βλέπω δελφίνια και από πόνο όταν βλέπω δάση να καίγονται και ζωα να βασανίζονται...

16) Γελώ: Mε τα χάλια μου όταν κάνω γκάφες ή όταν τρώω τούμπες μέσα στις λάσπες...

17) Βαριέμαι : Αφόρητα την πολιτική...

18) Σιχαίνομαι : Mμμμ σιχασιάρα δεν είμαι... παρόλ'αυτά σιχαίνομαι το τσιγάρο και ένα στόμα που είναι δηλητήριο από τη νικοτίνη.

19) Πιστεύω: σε μένα (3 χρόνια πριν θα έλεγα "στην δύναμη της Αγάπης")

20) Στην επόμενή σου ζωή: Θέλω να ξέρω scuba diving, να έχω δίπλωμα ανοιχτής θαλάσσης και να ζω μέσα σε ένα ιστιοπλοϊκό.

21) To moto σου: Vivere pericolosamente αλλά κινδύνευε φρονίμως... ;)

Xειμώνας μέσα - έξω...

Να πιστεύουν όλοι γύρω σου σ' εσένα, εκτός από έναν.
Ο εαυτός σου!
Γίνεται?
Κι όμως γίνεται....

Το γυναικείο μυαλό...

Να το βάλεις κάτω να το ξεπατικώσεις με ριζόχαρτο δε μπορείς…
Να το ξεπεράσεις δε μπορείς…
Ούτε να το "εκτιμήσεις" μπορείς…
Γιατί απλά κάποια πράγματα δεν έχουν τιμή… έχουνε μόνο αξία…
Να το βάλεις όμως σε γυάλα να το βλέπουν οι παλιοί και να θυμούνται οι νέοι…
Ναι! αυτό μπορείς να το κάνεις!…

Το γυναικείο μυαλό είναι πολυδιάστατο και πολυδαίδαλο…
Μη το ψάχνετε!
Αν δε το’χετε θα χαθείτε στο λαβύρινθό του!

Για να κάνει τη διαδρομή Πειραιά – Κολωνάκι θα κάνει το δρομολόγιο με κάθε δυνατή διαδρομή για να διαλέξει στο τέλος αυτή που θα χρησιμοποιεί συστηματικά γιατί είναι η γρηγορότερη…
Για να πάει από το Α στο Β θα πρέπει να περάσει από όλα τα γράμματα της αλφαβήτου μόνο και μόνο για να έχει ολοκληρωμένη άποψη!

To μυαλό της γυναίκας είναι μια καλολαδωμένη μηχανή…
Ποτέ δεν "κολλάει" σε αντίθεση με την ευαίσθητη καρδιά της…
Κάθε γρανάζι ξέρει πολύ καλά την θέση του και επιτελεί την λειτουργία του με απόλυτο επαγγελματισμό…και συνέπεια.

Μια απλή φράση μπορεί να αποτελέσει ώρες ανάλυσης και εφαλτήριο για πολύωρο γυναικείο meeting…
Πολλές φορές ακόμα και μια απλή "καλημέρα"…
Μια καλημέρα που για έναν άντρα είναι μια απλή τυπική διαδικασία,για μια γυναίκα είναι τρόπος χάραξης "πορείας"και κατάστρωση στρατηγικής… μπορεί να έχει χίλια δυο μηνύματα
αν π.χ. συνδυαστεί με τη χροιά της φωνής… την κίνηση… ένα χαμόγελο… από το πως δηλαδή θα ειπωθεί … αλλά και ακόμα και ΑΝ ΔΕΝ ειπωθεί…

Μπορεί να αλλάξει άπειρες γνώμες πριν καταλήξει κάπου, όταν όμως καταλήξει….

Οταν το γυναικείο μυαλό σιωπά είναι άκρως ανησυχητικό…
Κι αυτό γιατί η γυναίκα δεν ξεκουράζει ποτέ το μυαλό της! Μη ξεγελιέστε!
Για λίγο μόνο ξαποσταίνει και ξανά προς τη δόξα τραβά…
Ετσι λοιπόν όταν ένα γυναικείο μυαλό σιωπά είναι επειδή έχει πάθει overload
(σύνηθες σύμπτωμα να περιπλέκεται τόσο η σκέψη που να ξεχνά από που ξεκίνησε…)
και όχι επειδή κοιμάται… ή τεμπελιάζει…
Απλά ενεργοποιείται το σύστημα αυτοπροστασίας του ευαίσθητου αυτού εργαλείου για να μην καεί…

Τη βλέπετε να χαμογελάει και κείνη τη στιγμή μπορεί να βιώνει έναν υποθετικό καβγά στο κεφάλι της σκεπτόμενη τι θα έπρεπε να κάνει… τι να πει… απαντώντας στους φανταστικούς διαλόγους με χίλιους δυο τρόπους…καλύπτοντας όλες τις πιθανές ερωτήσεις που θα της γίνουν...
Οταν όμως έρθει η στιγμή να τα πει live 2 τινά μπορεί να συμβούν:
H που δε θα ξεχάσει ούτε κόμμα και θα βγάλει το μονόπρακτο ως το τέλος απαιτώντας χειροκρότημα ή που θα τα έχει ξεχάσει ΟΛΑ και δε θα πει τίποτα απολύτως γιατί σε όλη τη διαδρομή της σκέψης έχει βαρεθεί, έχει ξεχάσει ή απλά έχει ξεσπάσει…

Oρκος

Μ΄έβαλαν να ορκιστώ με το χέρι στην καρδιά.
"Ορκίσου!μου είπαν. Ορκίσου στην Αγάπη!"
Και ορκίστηκα στην αγάπη.
Και μου ξανάβαλαν το χέρι στην καρδιά
"Ορκίσου! μου ξανάπαν. Ορκίσου στον Άνθρωπο"
Και ορκίστηκα στον άνθρωπο.
Μα είχα για τόσα πολλά να ορκιστώ τόσους πολλούς όρκους να δώσω στη Φιλία, στο Κάλλος, στην Τιμή...σε ποιό να πρωτοορκιστώ;
"Ορκίσου σ΄ όλα!" μου είπαν.
"Τότε, (είπα κι έσκυψα),τότε ορκίζομαι σ΄ όλα."
Και γονάτισα μπρος στην Α γ ά π η.


Μενέλαος Λουντέμης

Η ζωή είναι ένα τσίρκο!

Η τουλάχιστον έτσι τη βλέπω τώρα τελευταία!
Κάποιοι από μας είναι οι παλιάτσοι…
Αλλοι με το μαστίγιο στο χέρι παλεύουν να εξημερώσουν κάποιους…
Αλλοι σαν μάγοι ταχυδακτυλουργοί χώνουν στην χούφτα τους μια καρδιά τη σφίγγουν τόσο πολύ που όλοι νομίζουν ότι θα σπάσει κι όταν ανοίξουν την παλάμη τους... την έχουν απλά εξαφανίσει...
Αλλοι χορεύουν στο ρυθμό που τους χτυπάνε οι άλλοι σαν καλά εκπαιδευμένες αρκούδες…
Αλλοι μιμούνται τους άλλους σαν μαϊμούδες…
Και άλλοι…
…ακροβατούν μονίμως σε τεντωμένο σχοινί χωρίς δίχτυ ασφαλείας…
…προκαλώντας διαρκώς την τύχη τους…
… γεμίζοντας το κορμί τους πληγές…
…παίζοντας με τη ζωή τους…

Καλά ως εδώ…
Ομως αναπόφευκτα μου γεννιούνται κάποια ερωτήματα…
Εχετε αναρωτηθεί ποτέ ποιος έκανε τη διανομή των "ρόλων"?
Τι ρόλο παίζετε εσείς?
… Και ποιος στην τελική κανονίζει το πρόγραμμα?…

Οn the same boat?

Στην αγγλική γλώσσα υπάρχει η έκφραση "We are on the same boat"...

Πολλές φορές αυτό δεν είναι αρκετό για να κρατήσει κάποιους μαζί...
Πολλές φορές δεν είναι καν αρκετό να μοιράζεσαι το ίδιο κλαδί με κάποιον!
Χρειάζεται και να κοιτάζετε προς την ίδια κατεύθυνση...
Kαι για να'μαι ειλικρινής τώρα που το ξανασκέφτομαι ούτε κι αυτό είναι αρκετό...
Γιατί μπορεί να κοιτάζετε προς την ίδια κατεύθυνση αλλά να είστε σαν τις γραμμές του τρένου:
Eχουν ακριβώς τον ίδιο προορισμό αλλά ποτέ δεν αγγίζει η μια την άλλη...

Καλό ξημέρωμα!

Mια λιακάδα στη βροχή

Καλημέραααααα!
Τι έγινε? Ακόμη να σηκωθείτε?
Δε βλέπω κίνηση... Δε κουνιέται φύλλο εδώ μέσα...
Εγώ μόλις γύρισα από μια υπέροχη βόλτα με το σκύλο μου στη βροχή.
Είχα πραγματικά πολύ καιρό να ευχαριστιθώ τόσο πολύ βροχή.
Μια υπέροχη ήσυχη ποτιστική βροχή που μαζί με την ομίχλη που γέμιζε το τοπίο με έκανε να αισθανθώ ότι ήμουνα και πάλι στην Αγγλία....
Ούτε κρύο, ούτε αέρας να στη φέρνει στο πρόσωπο, η βροχούλα έπεφτε κάθετα εντελώς λες και κάποιο ποτηστήρι φρόντιζε γι'αυτό... Την απόλαυσα πραγματικά...
Τι? Δε το ξέρατε ότι μ'αρέσει η βροχή? Μ'αρέσει... όταν δεν υπάρχει λιακάδα... Αγαπώ τη γόνιμη και ρομαντική βροχή σιχαίνομαι τη συννεφιά... Ετσι όταν εχει συννεφιά παρακαλώ πάντα να βρέξει.
Και ξέρετε κάτι?
Το ίδιο την απόλαυσαν και τα πουλιά...
Ειλικρινά σας μιλώ είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που άκουγα οργασμό τιτιβισμάτων μέσα στη βροχή να έρχονται από την ρεματιά... και όχι μόνο... κάθε δεντράκι που φιλοξενούσε πουλάκια συμμετείχε σε αυτή την υπέροχη μελωδία... Πάντα στην βροχή τα πουλάκια κρύβονται και το μόνο που απολαμβάνεις είναι μια περίεργη ησυχία. Σήμερα όμως όχι!
Και μαζί μ'αυτά μπήκα και γω στο κλίμα της στιγμής και άρχισα να τραγουδώ το "I'm singing in the rain"... Αφιερωμένο σε σας λοιπόν τώρα για να ξορκίσετε τον ανάδρομο Ερμή που μπαίνει σήμερα και θα μας ταλαιπωρήσει για κανα δυο βδομάδες με καθυστερήσεις, παρεξηγήσεις, ατυχήματα.
Καλή συνέχεια και να προσέχετε!!
Φιλάκια από μια λιακάδα που είναι μούσκεμα... (ακόμα... :)

Fairytale gone bad!

Η ζωή μου τα τελευταία 3 χρόνια … ένα ταξίδι ηταν.
Περιπετειώδες…
Ενα πολύχρωμο παραμύθι… που όλα τα'χε!
Με καταιγίδες, θύελλες … μοναχικές ψυχές…νεράϊδες και πρίγκηπες...συνοδοιπόρους… φίλους και πειρατές…

Τελευταία με πολύ σκούρα και μουντά χρώματα…
Ενα παραμύθι με «πρέπει» και «δεν»…
Ενα παραμύθι με βασική προυποθεση να χάσεις τον εαυτό σου.
…Για να σου διδαξει στην πορεία πώς γίνεται να τον ξαναχτίσεις…από την αρχή…
Για να σου διδαξει γενικά…!
Πολλά και διάφορα που μέσα στα 40 χρόνια της ζωής μου δεν ήξερα…
Και που δεν υπάρχει λόγος να τα μοιραστώ μαζί σας και να σας "υποψιάσω"… ή να σας προκαταβάλλω…
Αλλωστε το "παραμύθι" καθενός είναι διαφορετικό…
Με διαφορετικούς ήρωες…
Διαφορετική πλοκή…
Διαφορετικά διδάγματα…

Αυτή η "ζωή" λοιπόν δεν θέλει να αποτυπωθεί στο πληκτρολόγιο.
Ούτε χρειάζεται να πάρω τα πινέλα να τη ζωγραφίσω…
Θέλει μονο να επιβεβαιώσει οτι τίποτα δεν μένει για πάντα.
Οτι τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται… όπως μας τα δείχνουν οι άλλοι…
Οτι όλα έχουν κάτι να μας μαθουν.
Αυτή η ζωή δεν υπάρχει πια!
Εχει ήδη αρχίσει να καταχωνιάζεται στα συρτάρια της λήθης μου…
Σχεδόν όλες της οι στιγμές μια μια σβήνονται κάθε ξημέρωμα.
Σχεδόν τελετουργικά…
Κάποιες όμως μένουν στο μυαλό παγωμένες και χαραγμένες.
Είναι αυτές που μετρήσαν περισσότερο…
Που πονέσανε περισσότερο…
Αυτές που χτυπήσανε ένα tattoo μέσα στην καρδιά μου...
Και όμως εγώ περιμένω ακόμα...
Το ξημέρωμα εκείνο που θα'χει σβήσει κάθε σημάδι πόνου μέσα μου.
Μου είπανε ότι ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός!
............Πρέπει να το πιστέψω!!

Ίδια κι εγώ

Πήρα τους δρόμους, μάγισσα τρελή,

Στοιχειό στο μαύρο αέρα, πιο γενναία τη νύχτα

Ονειρευόμουν το κακό πλανήθηκα πολύ

Γυρνώντας από φως σε φως, έρποντας πλάι στα σπίτια

Πλάσμα μοναχικό, δωδεκαδάκτυλο, σαλό.

Τέτοια γυναίκα λίγο μοιάζει με γυναίκα.

Ίδια ήμουν κι εγώ.

Βρήκα του δάσους τη ζεστή σπηλιά

Τη γέμισα τηγάνια, ράφια, πιάτα και ποτήρια

Ερμάρια με στολίδια και μεταξωτά

Μαγείρεψα για ξωτικά και για σκουλήκια

Κλαίγοντας σιγανά, βάζοντας τάξη στο κενό.

Τέτοια γυναίκα την παρεξηγούν συχνά.

Ίδια ήμουν κι εγώ.

Ανέβηκα στο κάρο σου, αμαξά

Γυμνά χέρια ανεμίζοντας στα φευγαλέα τοπία

Την έμαθα τη διαδρομή κι άντεξα στην πυρά

Καθώς οι φλόγες σου μου δάγκωσαν τα ισχία

Και τα πλευρά μου έσπαζαν από βαρύ τροχό.

Τέτοια γυναίκα δεν φοβάται να πεθάνει.

Ίδια ήμουν και γω.

Anne Sexton

(από τη συλλογή The Bedlam and Part Way Back, 1960)

H νεράϊδα και ο δράκος!

Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένας δράκος που ζούσε μόνος και έρημος σε μια σπηλιά στην κορυφή ενός απομακρυσμένου ψηλού βουνού.

Πέρναγε τον καιρό του κυνηγώντας και βολτάροντας στα τριγύρω δάση.
Πολλές φορές ξάπλωνε κάτω από τον ίσκιο μιας μεγάλης βελανιδιάς και σκεφτότανε…
Τι άλλο να έκανε ένας μοναχικός δράκος που δεν έβρισκε άλλους δράκους να κάνει παρέα?
Μια μέρα εκεί που καθόταν και συλλογιζόταν ήρθε μια παιχνιδιάρα νεράϊδα
και άρχισε να του γαργαλάει τα αυτιά ψιθυρίζοντάς του με την γλυκιά φωνή της…
Ο δράκος ξαφνιάστηκε!
Ηταν η πρώτη φορά που τολμούσε κάποιο ζωντανό πλάσμα να τον πλησιάσει τόσο κοντά χωρίς να τον φοβάται…
Γύρισε σαστισμένος και την κοίταξε και εκείνη του χάρισε το
πιο όμορφο χαμόγελό της…

- Δε φοβάσαι μήπως σε φάω?

- Οχι!… Είμαι πολύ μικρή για να χορτάσεις…

-Δε φοβάσαι μήπως σε φυλακίσω για πάντα?

- Οχι! Μην ξεχνάς… Είμαι νεράϊδα… Οποτε θέλω εξαφανίζομαι…

- Δε φοβάσαι μήπως σε αγαπήσω?

(Η νεράϊδα σάστισε… Ποτέ δε το είχε σκεφτεί αυτό…"Γιατί ένας δράκος να αγαπήσει μια νεράϊδα?""Γιατί μια νεράϊδα να μην φοβάται ένα δράκο?")

- Οχι! Ολοι κάποτε θέλουν να αγαπήσουν και να αγαπηθούν!

Ο δράκος ένοιωσε ξαφνικά την επιθυμία να την αγκαλιάσει…
να την φιλήσει.
Άπλωσε τα χέρια του αλλά τα νύχια μπήκαν βαθειά στη σάρκα της. Την μάτωσαν και καυτό αίμα έτρεξε από τις πληγές της…
Πλησίασε το πρόσωπό της…Άνοιξε το στόμα του αλλά έβγαλε φωτιές και τα φτερά της νεράιδας κάηκαν.
Τα μάτια του έτρεξαν δάκρυα…αλλά αυτά την έπνιξαν.
Η νεράιδα έγειρε και πέθανε στην αγκαλιά του… ο δράκος ήταν και πάλι μόνος…

Αυτό που θέλει να μας πει η ιστορία είναι ότι "Δεν αρκεί να το θέλεις… πρέπει και να μπορείς… να αγαπήσεις τον άλλον…"Και γι’αυτό όταν βρίσκουμε μια τέτοια αγάπη δεν πρέπει να την αφήνουμε με τίποτα να μας ξεφύγει… :)

Y.Γ. Τόσο η ανάρτηση όσο και η μουσική είναι από μια άλλη εποχή... μια άλλη ζωή όπου η Λιακάδα που ακροβατεί στη red thin line ήτανε η Κυρά του Αβαλον...

Just like a pill...!

Tώρα τρέχουμε...!!!

Τρέχουμε σας λέω...!

Μακριά από ότι μας χαλάει...

Από ότι μας αρρωσταίνει...

Από ότι μας προκαλεί άσχημο εθισμό...

Από το "φάρμακο" εκείνο που κάποτε παίρναμε 3 φορές την ημέρα σαν αντιβίωση και που αποδείχτηκε "ληγμένο"...

Τρέχουμε μακριά... όσο πιο μακριά μπορούμε... στο πουθενά... στο οπουδήποτε αρκεί να βγούμε από το life support system που μας έχουνε επιβάλλει...

Τέτοια ζωή δε τη θέλουμε!

Τι λέτε?
Θα'ρθείτε? ;)

Ατακτες σκέψεις

Δεν ήμουν και δε θα γίνω ποτέ μίζερος άνθρωπος.

Τη μιζέρια και την μεμψιμοιρία δεν τις μπορώ, δεν τις αντέχω.

Εχω μάθει στη ζωή μου να δέχομαι αυτά που μου συμβαίνουν και να μην παραπονιέμαι.

Απλά αυτές τις μέρες είμαι κάπως περίεργα... Νιώθω σαν την νηνεμία πριν την καταιγίδα…

Φοβάμαι πως κάτι "μεγάλο"πλησιάζει...

Είμαι αισιόδοξη. Πάντα ήμουν.

Η αισιοδοξία είναι ένα στοιχείο του χαρακτήρα μου που αγαπώ.

Οσο χάλια και αν είμαι εξακολουθώ να είμαι αισιόδοξη.

Απόψε όμως ειδικά νοιώθω ότι έχω τόσα πολλά να βγάλω από μέσα μου.

Δεν ξέρω από πού να αρχίσω.

Νοιώθω να πνίγομαι μέσα σε σκέψεις και συναισθήματα μπερδεμένα, λόγια δίχως νόημα που ειπώθηκαν άσκοπα, υποσχέσεις που δεν τηρήθηκαν …

Πιστεύω στην μοίρα.

Πιστεύω πως βαδίζουμε σε μια πορεία προδιαγραμμένη, προκαθορισμένη από κάποιον άλλο… Σαν τα τρένα που κυλάνε στις γραμμές.

Κι αν κάποτε ξεφεύγουμε απ΄αυτή την πορεία είναι γιατί δεχόμαστε παρεμβολές από πορείες δυνατότερες απ’την δικιά μας που έρχονται με σκοπό να μας προσπεράσουν και στην πορεία καταφέρνουν να μας εκτροχιάσουν , να μας βγάλουν εκτός. Όμως επανερχόμαστε.

Κι επανερχόμαστε δυνατότεροι και πιο προσεχτικοί…

Επανερχόμαστε πιο έτοιμοι να συνεχίσουμε την πορεία και να αντιμετωπίσουμε το επόμενο τρένο που ίσως δε θα έρθει για να μας εκτροχιάσει και ούτε για να μας προσπεράσει…

Τα λάβαρα της Αγάπης...

Σ'αγαπώ! Σ'αγαπώ! Σε λατρεύω!!! Κραυγάζεις συνεχώς και σηκώνεις λάβαρα για να τ’αποδείξεις.

Kαλά ντε ηρέμησε!

Δεν είσαι δα κι ο μόνος!

Δε σου έμαθε κανείς ογόρι μου πως η αγάπη δεν είναι λάβαρο?

Δε σου έμαθε ποτέ κανείς πως η αγάπη όταν γίνεται κραυγή τρομάζει?

Όταν ψιθυρίζεται κοιτάζοντας τον άλλον κατάματα τότε είναι στα καλύτερά της…

Τότε είναι αυθεντική…Κι όταν βγαίνει αβίαστα χωρίς ο άλλος να την ζητήσει…

O έρωτας δίνει ομορφιά και αξία στο ταξίδι της ζωής και όποιος βέβαια έχει αγαπήσει γνωρίζει όση θλίψη και όση χαρά περιέχονται στον κόσμο.

Στον πραγματικό βαθύ έρωτα δεν απαιτείται μόνο πάθος αλλά και εκτίμηση και φιλία γιατί φθάνει κάποτε η στιγμή που θα πρέπει να σηκωθούμε από το κρεβάτι.

Και βέβαια εκείνη τη στιγμή θα πρέπει να έχουμε κάτι να πούμε με τον άλλο…

Πόσες φορές θα ερωτευθώ?

Xμμμ…

Πείτε μου:

Πόσες χάντρες υπάρχουν σε μια αργυρή αλυσίδα εσπερινής βροχής που ξεδιπλώνεται και κυλά από το στερέωμα του ουρανού…?

Ε τόσες φορές θα ερωτευθώ.

Μπορεί με το ίδιο πρόσωπο… μπορεί και με κάποιον άλλον… Ποτέ μη λες «ΠΟΤΕ»!

Κανείς δεν ξέρει τι η μοίρα του επιφυλάσσει…

Πόσες φορές θα πληγωθώ...?

Πόσα κάλπικα φιλιά έχει ο βοριάς? Ε λοιπόν τόσες φορές…

Υ.Γ. Οταν ακούτε "Σε λατρεύω" να το βάζετε στα πόδια! Αυτός που λέει το "λατρεύω" δεν ξέρει την πραγματική διάσταση της Αγάπης...

Πιάνω πινέλο μαγικό που τη μορφή σου ζωγραφίζει...
Βουτά στο κόκκινο να κάνει την ψυχή σου... το νου σου βάφει γαλανό....
Τα βήματά μου η μοίρα οδήγησε εδώ σε τούτο της καρδιάς το ξέφωτο...
Το πεπρωμένο μου μ'οδήγησε στο Φως...
Σερνόμενη σκλάβα του έρωτά σου κι η αλήθεια τόσο μακρυά...
Μα ήρθε η ώρα που αλήτρα αλήθεια μου χτύπησε την πόρτα...
Χύθηκε μέσα μου ορμητικά κι όλα τα συνεπήρε...
Ονειρα, σκέψεις, αισθήματα ξεβράστηκαν στην ακτή της απελπισίας και της αμφιβολίας.
Κι ο βωμός του έρωτά μας γέμισε από λάσπη...
Πόσο λυπάμαι... πόσο...
Μα άλλη λύση δεν υπάρχει...
Το μονο που μπορώ να μην ξαναγυρίσω!
Οχι σε σένα καρδιά μου... μόνο στον εαυτό μου...

Mια απ΄αυτές τις μέρες...

Οταν η μνήμη πιάνει φωτιά τα συναισθήματα ξυπνάνε...
Τέτοιες στιγμές θά'θελα να'μουνα νεκρή... ακόμη κι ο ίσκιος μου μου φαίνεται ασήκωτος...
σταυρός του μαρτυρίου μου που ακόμα συνεχίζει...σ'ένα γολγοθά ατέλειωτο...

Είναι ένα όνειρο που'χω καιρό τώρα και με διαλύει, αργά και συστηματικά... καθημερινά!
Σηκώνω το τηλέφωνο και σε καλώ.

"Εμπρός" ακούω τη φωνή σου...

Νιώθω την ανάσα σου καυτή στο αυτί μου...

Για μια ακόμη φορά ακούω την καρδιά σου να χτυπάει δυνατά στο άκουσμά μου όπως τότε...

Νιώθω τον κόμπο π'ανεβαίνει στο λαιμό σου και σ'αφήνει βουβό κι ασάλευτο από την έκπληξη.

Γίνομαι ρευστή και περνώ μέσα από τα καλώδια να'ρθω κοντά σου, η μάγισσά σου...
Βλέπω τα υγρά σου μάτια έτοιμα να δακρύσουν όσο σου μιλώ.
Θέλω τόσο να σ'αγγίξω... Δε ξέρεις πόσο μου λείπεις...

Περνώ κατευθείαν στο θέμα... ούτε καλημέρες, ούτε "τι κάνεις"... σκοπός να σε σοκάρω... να σε αγγίξω μέχρι το κόκκαλο... μήπως και νιώσεις... μήπως και καταλάβεις...

"Σ'αγαπώ... ακόμα...πολύ και για πάντα...μωρό μου...
Θα'μαι δική σου μέχρι ο κόσμος να τελειώσει κι ακόμα πιο μετά...
Δε με νοιάζει ο θάνατος όσο σε έχω μέσα μου... Δε με αγγίζει... Δε με φοβίζει..."

Θέλω κι άλλα πολλά να πω... μα νομίζω πως τα μόνα που μετράνε πια είναι αυτά τα "λίγα".

Κατεβάζω αργά το ακουστικό χωρίς να περιμένω να πάρω απάντηση...
Δεν είναι αυτό το ζητούμενο άλλωστε...
Δεν έχει νόημα πια...
Αλλωστε ξέρω πως αυτό το τηλεφώνημα δε το περίμενες ποτέ... πως έχεις μείνει άλαλος...

Το τηλεφώνημα αυτό όμως έγινε για καθαρά εγωϊστικό λόγο... (κι ας μη το καταλάβουν οι φίλες κι ας με ξεχέσουν) για να βγάλω αυτά που έχω μέσα μου και που τόσο καιρό με πνίγουν... Κι ας πούνε κάποιοι ότι ποδοπάτησα την αξιοπρέπειά μου και πλήγωσα τον εγωϊσμό μου... Ο εγωϊσμός μου τονώθηκε... και όσο για την αξιοπρέπεια.... αξιοπρέπεια και έρωτας δεν πάνε ποτέ μαζί! Και εγώ είμαι ακόμα μια αθεράπευτα ερωτευμένη.

Χαίρομαι που δεν είσαι εδώ να γλείψεις όπως τότε τα δάκρυά μου...
Ούτε βέβαια να δεις το χαμόγελο που'χει χαρακτεί στα χείλη μου....
Είμαι η Λιακάδα... και για μια ακόμη φορά έπεσα ακροβατώντας στη red thin line... και πίστεψέ με μ'αρεσε πολύ... :)

Υ.Γ Εμαθα σήμερα πως έχω ωροσκόπο σκορπιό... γι'αυτό μωρό μου δηλητηριάζαμε ο ένας τον άλλον τόσο πολύ...........

Νύχτα μαζί σου... νύχτα μαγική...

Kάθε νύχτα μαζί σου είναι μια μικρή στιγμή...
Ωρα μαγική στη θέα σου τρέχει βιαστικά κυνηγημένη να κρυφτεί...
Κι όταν πλούσιος γίνεσαι κρατώντας το χρυσό των μαλλιών μου στα χέρια σου,
γίνομαι φτωχή από λόγια το θησαυρό που'χω μέσα μου να απογράψω...

Ολες τις ώρες μου σαν θνητή κοινή τις περνώ...
Μα σα γέρνεις στην αγκαλιά μου Θεά γίνομαι και σε ευλογώ...
Κι όταν πονώ απ'του έρωτά σου το χάδι... τούτο είναι που σκέφτομαι:
Δεν υπάρχει αγάπη που σαν κισσός στον πόνο να μην στρέφεται...
Δεν υπάρχει αγάπη που το δάκρυ μου να μην αποζητάει...

Υ.Γ. Τόσες στιγμές... τόσες όμορφες αναμνήσεις κι όμως έχουν αξία μόνο σαν σκέφτομαι ότι τις ζήσαμε μαζί... κάποτε στα όνειρά μας...

Ενα πολύ διδακτικό παραμύθι...

Ένα ποντικάκι κάποτε, παρατηρούσε από την τρυπούλα του τον αγρότη και τη γυναίκα του που ξεδίπλωναν ένα πακέτο. Τι λιχουδιά άραγε έκρυβε εκείνο το πακέτο; Αναρρωτήθηκε.

Όταν οι δύο αγρότες άνοιξαν το πακέτο, δεν φαντάζεστε πόσο μεγάλο ήταν το σοκ που έπαθε, όταν διαπίστωσε πως επρόκειτο για μια ποντικοπαγίδα!
(μάς αφορά όλους... ΜΥΗΤΙΚΟ το παραμύθι...)

Τρέχει γρήγορα λοιπόν στον αχυρώνα για να ανακοινώσει το φοβερό νέο!:
-Μια ποντικοπαγίδα μέσα στο σπίτι! Μια ποντικοπαγίδα μέσα στο σπίτι!
Η κότα κακάρισε, έξυσε την πλάτη της και σηκώνοντας το λαιμό της είπε:

"Κύρ Ποντικέ μου, καταλαβαίνω πως αυτό αποτελεί πρόβλημα για σας. Αλλά δεν βλέπω να έχει καμιά επίπτωση σε μένα! Δε με ενοχλεί καθόλου εμένα η ποντικοπαγίδα στο σπίτι!"

Το ποντικάκι γύρισε τότε στο γουρούνι και τού φώναξε:

"Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι! Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι!"

Το γουρούνι έδειξε συμπόνια αλλά απάντησε:

"Λυπάμαι πολύ κυρ ποντικέ μου, αλλά δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο από το να προσευχηθώ. Να είσαι σίγουρος ότι θα το κάνω. Θα προσευχηθώ."

Τότε το ποντίκι στράφηκε προς το βόδι και τού φώναξε κρούοντας τον κώδωνα τού κινδύνου:

"Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι! Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι!"
Και το βόδι απάντησε:

"Κοιτάξτε, κύριε ποντικέ μου, πολύ λυπάμαι για τον κίνδυνο που διατρέχεις, αλλά εμένα η ποντικοπαγίδα το μόνο που μπορεί να μου κάνει, είναι ένα τσιμπηματάκι στο δέρμα μου! "

Έτσι, ο καλός μας ποντικούλης, έφυγε με κατεβασμένο το κεφάλι, περίλυπος και απογοητευμένος γιατί θα έπρεπε ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ, να αντιμετωπίσει τον κίνδυνο τής ποντικοπαγίδας!
Την επόμενη νύχτα, ένας παράξενος θόρυβος, κάτι σαν το θόρυβο που κάνει η ποντικοπαγίδα όταν κλείνει, ξύπνησε τη γυναίκα τού αγρότη που έτρεξε να δει τι συνέβη.
Μέσα στη νύχτα όμως, δεν πρόσεξε πως στην παγίδα πιάστηκε από την ουρά ένα φίδι ....
Φοβισμένο το φίδι δάγκωσε τη γυναίκα.

Ο άντρας της έτρεξε γρήγορα και την πήγε στο νοσοκομείο. Αλλοίμονο όμως, την έφερε στο σπίτι με πολύ υψηλό πυρετό. Ο γιατρός τον συμβούλεψε να τής κάνει ζεστές σουπίτσες..
Έτσι ο αγρότης έσφαξε την κότα για να κάνει μια καλή κοτόσουπα!

Η γυναίκα όμως πήγαινε από το κακό στο χειρότερο και όλοι οι γείτονες ερχόταν στη φάρμα να βοηθήσουν. Ο καθένας με τη σειρά του καθόταν στο προσκεφάλι της γυναίκας από ένα 8ωρο.Για να τους ταΐσει όλους αυτούς ο αγρότης αναγκάστηκε να σφάξει το γουρούνι.

Τελικά όμως η γυναίκα δε τη γλύτωσε! Πέθανε!
Στη κηδεία της ήρθε πάρα πολύς κόσμος, γιατί ήταν καλή γυναίκα και την αγαπούσαν όλοι.
Για να φιλοξενήσει όλον αυτόν τον κόσμο ο αγρότης αναγκάστηκε να σφάξει το βόδι.
Ο κυρ Ποντικός μας, έβλεπε όλο αυτό το πήγαιν' έλα από την τρυπούλα του με πάρα πολύ μεγάλη θλίψη.......

ΤΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΠΩΣ:

Χάσαμε την ανθρωπιά μας και ενισχύσαμε τον ατομισμό μας..!

Οταν κάποιος δίπλα μας κινδυνεύει, βρισκόμαστε όλοι σε κίνδυνο!

Είμαστε όλοι συνεπιβάτες σ'αυτό το πλοίο που λέγεται ζωή!

Ο καθένας μας αποτελεί τον κρίκο της ίδιας αλυσίδας!

Είμαστε σαν τις ίνες ενός υφάσματος.

Και αν ένα μέρος του υφάσματος χαλάσει, το ύφασμα είναι άχρηστο....

ΚΑΙ ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΝ...

Εμείς είμαστε τα ποντικάκια...

Εμείς όμως είμαστε και οι κότες...

Εμείς και τα γουρούνια...

Εμείς και τα βόδια!

ΓΙ ΑΥΤΟ ΚΑΛΑ ΝΑ ΠΑΘΟΥΜΕ, ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΘΟΥΜΕ ΠΩΣ...
Είναι αδύνατον να γελάμε, αν δεν γελάει ολόκληρη η γειτονιά.

Υ.Γ Ελπίζω να έχετε ακουστά το butterfly effect...

Ασμα ασμάτων

O Σεφέρης μετέφερε το 1963 στα Nέα Eλληνικά το "Άσμα Ασμάτων", ένα πολύ ερωτικό ποίημα που λέγεται, πως έγραψε ο Σολομών τον 4ο π.X. αιώνα. Αυτοί είναι οι τελευταίοι στίχοι απ’ το τραγούδι της νύφης:

Bάλε με σφραγίδα στην καρδιά σου

ωσάν σφραγίδα στο μπράτσο σου·
είναι δυνατή η αγάπη σαν το θάνατο
και σκληρός ο πόθος σαν τον Άδη·
οι σπίθες της είναι σπίθες της φωτιάς
φλόγα του Θεού.
νερά, ποτάμια δεν μπορούν
να σβήσουν την αγάπη.

Κάτι από τα παλιά...

Ελα να κάνουμε μια όμορφη συζήτηση από αυτές που νόημα δε βγάζεις.
Να μου δείξεις την αλήθεια σου, να σου δείξω τα ψέμματα των άλλων.
Να μου μιλήσεις με τα όμορφα ξύλινα λόγια που τόσα χρόνια σου πήρε να αποστηθίσεις και να ακούσεις τις παράλογες κουβέντες μου.
Δείξε μου την λογική του κόσμου που σου έμαθαν να φοράς, να σου δείξω την τρέλλα του κόσμου που με νου και ψυχή προστατεύω μην τον μολύνουν τα χάρτινα όνειρά σου.
Ελα να κάνουμε έναν όμορφο διάλογο, να είσαι η λογική, να είμαι η τρέλλα, να είσαι το σύστημα, να είμαι η ανατροπή του.
Να σου μιλήσω με λόγια αυθεντικά, δικά μου, να μου απαντήσεις με αναμασημένα αξιώματα.
Μίλα μου για όσα σου έμαθαν να λες και άκου όσα σκέφτομαι.
Πές μου ότι διάβασες να σου εκθέσω τα αποκυήματα της δικής μου φαντασίας.
Δείξε μου τον κόσμο μας, να σου δείξω τον ιδεατό που έχω στο μυαλό μου.
Ελα να κάνουμε μια συζήτηση, να προσπαθείς να με πείσεις και να μην τα καταφέρνεις,να μην θέλω να σε πείσω, μα να φοβάσαι μην πειστείς.
Τραγούδα μου για τα πρέπει σου, να σου ζωγραφίσω τα θέλω σου που τόσο τα φοβάσαι…
Πες μου για το θάρρος σου να σου ξεράσω τους φόβους σου που θαρρείς τους έχεις κρύψει.
Ξεφώνησε τα λάθη μου, να φτιάξω κάστρα με τις ενοχές σου.
Ελα να σου δείξω τον χορό της φαντασίας, της αλήθειας μήπως ξεφύγεις κάποτε από τον κόσμο που σου μάθανε να προσκυνάς.
Παρουσίασέ μου την τετράγωνη λογική σου να σου την καταρρίψω.
Μίλα μου για αντικειμενικότητα και άκου πως τέτοια δεν υπάρχει.
Μίλησέ μου για διαχωρισμούς φυσιολογικού και μη φυσιολογικού για να γελάσω και να σου πω πως τέτοιες διακρίσεις δεν υπάρχουν.
Ζήσε στον κόσμο μου για μια και μόνο μέρα μα μην με καλέσεις ποτέ στον δικό σου.
Γιατί είναι φτιαγμένος από χαρτί, αποστειρωμένα λόγια και αξιώματα.
Είναι βουτηγμένος στην υποκρισία και στα απαγορευτικά που σε έμαθαν να κολυμπάς.
Ασε με να πετάω στα σύννεφα του αόρατου μη φυσιολογικού δικού μου κόσμου.
Γιατί εδώ φίλε είναι πιο ωραία και με άπλετο Φως...
Αλλά θέλει ψυχή για να αντέξεις.

Υ.Γ... Για δες... Κάτω σύννεφα... μαυρίλα... και πάνω απ'αυτά μια υπέροχη λιακάδα...! :)

Παρασκευή και 13 σήμερα...

Καλημερούδια!
Εύχομαι να σας πάει καλά η μέρα σήμερα...
Αλλά τι λέω? Με τέτοια υπέροχη λιακάδα έξω γιατί να μη σας πάει?
Σα φάρσα μου φαίνεται η ανακοίνωση της ΕΜΥ ότι σε 2 μέρες θα έχουμε χιόνια!

Ελπίζω επίσης να μην είστε προληπτικοί...
Αν και θεωρώ περίεργη σύμπτωση ότι κάποια Παρασκευή και 13 μου έσκασαν και τα 2 λάστιχα του αυτοκινήτου μου...

Αραγε ξέρετε πως έχει επικρατήσει να είναι η Παρασκευή και 13 μια ζοφερή και δυσοίωνη μέρα...?
Την Παρασκευή 13 Οκτωβρίου 1307, ο Φίλιππος κατηγόρησε τους Ναΐτες ιππότες ως αιρετικούς και διέταξε τη σύλληψή τους η οποία με συνοπτικές και μη δημοκρατικές διαδικασίες τους οδήγησε όλους στην πυρά!
Αν αναρωτιέστε τώρα τι μύγα τσε τσε τον τσίμπησε τον Φίλιππο και απο κει που τους είχε σε "υπόληψη" αποφάσισε να τους ριξει στο πυρ το εξώτερον... η απάντηση είναι απλή:
"Eίναι πολλά τα λεφτά Αρη..."
Βλέπετε ο αγαπητός μας Φίλιππος είχε αρχίσει να μη βλέπει με καλό μάτι όλη αυτή τη συσσώρευση θησαυρών του τάγματος και ήθελε να βάλει χέρι στην περιουσία τους.
Κι αυτό γιατι ο ίδιος είχε αρχίσει λόγω κακοδιαχείρισης να έχει οικονομικό πρόβλημα η κίνηση αυτή ήταν για κείνον αναγκαία και η μόνη διέξοδος από το αδιέξοδο που έχει περιέλθει...
Ετσι απλά...

Και η ιστορία βέβαια επαναλαμβάνεται και σήμερα με χίλιους δυο άλλους τρόπους...
Φιλιά σε όλους και καλή συνέχεια ! :)

Γρήγορα πίσω στα θρανία...!!!

Η αγάπη είναι ο Νόμος του Θεού!

Ζούμε για να μάθουμε να αγαπάμε!

Αγαπάμε για να μάθουμε να ζούμε!

Ο άνθρωπος δεν χρειάζεται να μάθει κανένα άλλο μάθημα εκτός από αυτό της Απόλυτης Αγάπης.

Πότε θα το καταλάβουμε επιτέλους πια?

Κάποτε μου είπε κάποιος ότι όταν έχεις πληγωθεί πολλές φορές παθαίνεις ανοσία στον πόνο.

Δυστυχώς για μένα δεν είναι έτσι τα πράγματα.
Κάθε φορά πονάει σαν την πρώτη φορά.

Αλλωστε ο πόνος, σκέφτηκα, δεν είναι νόσος για να πάθεις α-νοσία… Είναι αίσθημα!

Και τότε ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι η κατάλληλη λέξη είναι α-ναισθησία!
Και ότι αυτός που μου το είπε αυτό είναι ένας αναίσθητος που είναι ανίκανος να αγαπήσει…

Το μυστικό της Πανσεληνου...

Σςςςς... θα σου πω ένα μυστικό...
Σταγόνες του φεγγαριού παλεύουν να το κρατήσουν μέσα μου...
Κι αν η καρδιά μου κραταιά αλλο δεν υπομένει...
Κάθε λέξη στα χείλη μου φτωχή που ζητιανεύει...
Κάθε στιγμή στα χέρια σου στιγμή ευλογημένη...
Κάθε σου κίνηση πάνω μου τον έρωτα λατρεύει...
κι όμως...
ποτέ δεν αγάπησες την προσκυνήτρα μου ψυχή
που μόνη παραμένει.........................
Γιατί...?

Ο Ρίτσος για τον έρωτα...

"Κι οι λέξεις φλέβες είναι
μέσα τους αίμα τρέχει
όταν σμίγουν οι λέξεις
το δέρμα του χαρτιού ανάβει κόκκινο
όπως την ώρα του έρωτα
το δέρμα του άντρα και της γυναίκας."

Τα αιδοία παίζει...

 

Nαι καλά βλέπουν τα ματάκια σας... Περί αιδοίων και άλλων τινών ο τίτλος.
Αν σας σοκάρει λοιπόν... κάντε ότι δεν τον βλέπετε.
Αν τώρα σας σοκάρει το θέμα προτείνω να προσπεράσετε.
Είναι η στιγμή που το zapping είναι για σας η κατάλληλη λύση.
Και μένα δε θα μου κακοφανεί καθόλου ειλικρινά πιστέψτε με...
Γιατί βλέπετε εγώ απόψε έχω κέφια...
Και θα μιλήσω για το θέμα ο κόσμος να χαλάσει... ότι και να σκεφτείτε για μένα..
Είναι που μέρες τώρα με γαργαλάει το θέμα...
Κάπου εδώ το έχω... ανάμεσα στα χείλη τα πάνω ή τα κάτω και θέλω να το βγάλω.
Είπα όμως λόγω των αγίων ημερών να είμαι καλό κοριτσάκι...
Ομως πόσο καλό κοριτσάκι μπορεί να είμαι υπό την επήρεια της πανσελήνου είναι ένα άλλο μεγάλο θέμα.

Το λοιπόν δε σας κρύβω ότι τελευταία έχω ξενερώσει και έχω εκνευριστεί πολύ με το θέμα του σέξ... Οτι κανάλι δω, όποια εκπομπή, όποιο βιντεοκλιπ έχει σαφείς αναφορές υποσυνείδητες ή ολοφάνερες στο σεξουαλικό... Τελικά πρέπει η αγαμία να έχει χτυπήσει κόκκινο τον τελευταίο καιρό δεν εξηγείται αλλιώς... Ολοι μιλάνε γι'αυτό και κανείς δεν το κάνει...
Ολοι το παίζουνε ειδήμονες και αν τους ρωτήσεις για την κλειτορίδα νομίζουν ότι είναι χωριό του Ν.Αχαϊας. Ναι μη γελάτε! Καλά ακούσατε!
Παρόλ'αυτά το ίδιο άτομο μπορεί να σας μιλήσει με πολύ σοβαρό ύφος για παρεκλίνουσες σεξουαλικές συμπεριφορές λες και έχει εντρυφήσει στο θέμα ο ίδιος.
Και εδώ είναι που αρχίζει η Λιακαδούλα και φορτώνει...
Γιατί πόσα μπορεί να υπομείνει το νευρικό σύστημα ενός ανθρώπου σε περίοδο πανσέληνου?
Οχι πολλά!... Οχι τουλάχιστον κάτι τέτοιο.

Τι θα πει ρε παιδιά παρεκλίνουσα σεξουαλική συμπεριφορά?
Ποιος ορίζει τι είναι και τι είναι παρεκλίνον?
Από πότε το σεξ υπόκειται στους νόμους του "political correctness"?
Γιατί για ότι τρως είναι σεβαστό το "περί ορέξεως κολοκυθόπιτα" και για όταν τον "τρως" πρέπει να έχει άλλος άποψη για τα γούστα σου?
Λυπάμαι που θα το πω αλλά για μένα είναι εξίσου σεβαστό και το ένα και το άλλο!

Υπάρχουν άνθρωποι θέσει ασεξουέλ... Είναι σεβαστό για μένα (αν και ακατανόητο)
Υπάρχουν άνθρωποι φύσει ασεξουέλ... Είναι κι αυτό κατανοητό
Υπάρχουν άνθρωποι ομοφυλόφιλοι... Μου είναι αδιάφορο... Από πίτα που δεν τρως τι σε νοιάζει κι αν καεί λέει η παροιμία...
Yπάρχουν άνθρωποι ανοργασμικοί... Λυπηρό μεν αλλά δεν είναι δα και η καταστροφή του κόσμου! Αλλωστε ο πηγαιμός για την "Ιθάκη" είναι από μόνος του απολαυστικός...
Υπάρχουν άνθρωποι με βίτσια... Πρόβλημά τους (αρκεί στα βίτσια τους να μην περιλαμβάνουν ζωάκια και παιδάκια)
Υπάρχουν άνθρωποι που τη βρίσκουν "διαδικτυακά"... Καλώς να τη βρίσκουν αν αυτό τους γεμίζει...

Βέβαια υπάρχει μια λεπτή κόκκινη γραμμή στο τι είναι ερωτικό και στο τι βίτσιο.
Για παράδειγμα... το να χρησιμοποιείς φτερά στο σεξ είναι ερωτικό... το να χρησιμοποιείς την ίδια την κότα είναι βίτσιο, πως να το κάνουμε!!

Ποτέ λοιπόν δεν κατάλαβα γιατί ΕΓΩ θα πρέπει να μπω σε θέση να κρίνω αυτούς τους ανθρώπους... Οτι... τι? Δεν είναι νορμάλ? Και τι είναι τελικά νορμάλ?
Μα φυσικά ότι είναι η πλειοψηφία είναι νορμάλ. Ασχετα βέβαια αν η πλειοψηφία δεν έχει τα κότσια να ομολογήσει τις τρέλλες που κάνει στο κρεββάτι.

Για μένα τα πράγματα είναι πολύ απλά...
Η διαδρομή από το δέλτα του Φαλήρου στο υγρό δέλτα μιας γυναίκας είναι απόλυτα γνωστή και προκαθορισμένη... Το ίδιο βέβαια και η διαδρομή από το σημείο G στον οργασμό.
Είτε την κάνεις έρποντας, είτε κρεμασμένη από πολυέλαιο, είτε μπουσουλώντας στα 4 σα να κάνεις τάμα στην Παναγιά στην Τήνο δεν έχει καμμιά σημασία... σημασία έχει να φτάσεις στον προορισμό έχοντας για συνοδοιπόρο τον άνθρωπο που θέλεις... :)

Answer if you dare…

Αν δεν είσαι αυτό που είσαι, τί θα ήθελες να είσαι?
Αν δεν κάνεις ότι θέλεις τί θα ήθελες να κάνεις?
Αν δεν είσαι εκεί που θέλεις που θα ήθελες να είσαι?
Αν δεν είσαι με όποιους θέλεις, με ποιούς θα θελες να είσαι?
Αν δεν νοιώθεις όπως θέλεις πως θα ήθελες να νοιώθεις?
Αν δεν βλέπεις ότι θέλεις τί θα ήθελες να βλέπεις?

Απάντησε αν τολμάς… :)

Θυμάμαι...

Μου’λεγες:

“Oτι κι αν κάνουμε στη ζωή μας χρειαζόμαστε υποστηρικτές. Αβανταδόρους. Σ’όλες τις φάσεις της ζωής μας. Δε γίνεται αλλιώς.

Χρειαζόμαστε οπαδούς φανατισμένους. Πορωμένους.

Να κάθονται στις κερκίδες και να ουρλιάζουν. Ετσι έχει γούστο το παιχνίδι.

Να λάμπουνε τα χρώματα της «φανέλας» κάτω απ’το φως των βεγγαλικών!

Για ένα κύπελλο ζούμε."

Τι θα καταλάβαινες αν σου απαντούσα πως εγώ παίζω μέχρι τελικής σ’ένα παιχνίδι που το μόνο που ξέρω είναι πως οι διαιτητές είναι όλοι πουλημένοι?

Πως η φανέλλα μου έχει ξεθωριάσει και μόνο να ονειρευτώ μπορώ τα χρώματά της?

Τι θα καταλάβαινες αν σου απαντούσα πως εγώ δεν παίζω ποτέ γι’αυτούς που έχουν εισητήριο. Για τους απ’έξω παίζω. Τους περαστικούς…

Τόση προπόνηση για ένα παιχνίδι χαμένο από χέρι, πως θα μπορούσες να το διανοηθείς? Πως?

Κι όμως! Οσες φορές αγάπησα τον εαυτό μου ήταν δυο πιθαμές πριν το χαμό όπου τον είχα οδηγήσει. Ένα λεπτό πριν το σφύριγμα του φάουλ…

Kλεψιμέϊκο

"...Πόσο κλέφτες γίνονται οι άνθρωποι, όταν διεκδικούνε μερτικό απ’την ψυχή σου…

Πόσο ψεύτες όταν σου ζητούν να γυρίσεις πίσω εκείνα που δε σου έδωσαν ποτέ...

Πόσο ηλίθιοι, όταν νομίζουν πως δεν έχεις την ικανότητα να διακρίνεις τον σουγιά, που είναι
κρυμμένος στην ανθοδέσμη με τα τριαντάφυλλα..."

Αλκυόνη Παπαδάκη

Τόσες στιγμές... τόσες όμορφες αναμνήσεις κι όμως έχουν αξία μόνο όταν σκέφτομαι ότι τις ζήσαμε μαζί...
Είναι κάποιες βραδιές που όταν κάνω αυτή τη σκέψη νιώθω την ανάγκη να κλάψω...
Είναι που τα δάκρυα γίναν πια αγκάθια που τρυπάνε επίμονα τις τελευταίες μέρες τα μάτια μου...
Μάταια παλεύω να τα διώξω... σκάλωσαν εκεί και δε λένε να φύγουν...
Ισως και κείνα γυρεύουν την έξοδο διαφυγής μα μοιάζουν να μη τη βρίσκουν!
Ισως πάλι από διαστροφή να μένουν παρασιτικά σε ένα μέρος που δε τα θέλουν...
Ούτε μέσα... ούτε έξω... κάπου εκεί στο ανάμεσα... ίσα να δίνουν μια περίεργη λάμψη στο βλέμμα...
Ισα να υποννούν αυτά που θέλουν...
Και πόσο σιχαίνομαι Θεέ μου τα ημίμετρα...!
Θέλω να πάψουνε να υποννοούν!
Θέλω να καθρεπτίσουν!
Θέλω να τ'αφήσω να πέσουν στο πάτωμα... να κραυγάσουν αυτά που θέλουν...
Θέλω να τα αφήσω να χυθούν πάνω σε κάποιον... μα κείνος πια δεν είναι εδώ...
Θέλω να αφήσω κάποιον να τα γευτεί... μόνο για να καταλάβει...

Υ.Γ Αν τα μάτια είναι ο καθρέπτης της ψυχής τότε τι είναι ένα υγρό βλέμμα?

Μια προσευχή...

Θεέ μου...
Φώτιζέ με ποτέ να μη παινέψω το φως, τα λουλούδια, τ'αστέρια σε τυφλό μπροστά...
Να μην καλέσω σε κυνηγητό τη χελώνα...
Να μην πουλήσω εξυπνάδα σε φτωχό μυαλό...
Αξίωσέ με να μην πετάξω λάσπη σε κρίνο...
Να μην κάψω φτερά πεταλούδας...
Να μην χαλάσω ότι δεν μπορώ να πλάσσω...
Κι αν μου δώσεις Φως περίσσιο να το μοιράσω στα σκοτάδια του κόσμου...!

Μέρα Φωτών σήμερα ας φροντίσουμε να φωτιστούμε ο καθένας με τον δικό του τρόπο...
Εν όψει μιας δύσκολης χρονιάς ας βρούμε την προσευχή που μας αντιπροσωπεύει και ας σκύψουμε στο Θείο ζητώντας φώτιση και ελεημοσύνη...

Συνέντευξη με τη Λιακάδα... (πρόσκληση σε παιχνίδι)

Η αλήθεια είναι δε μ'αρέσει να μιλάω πολύ για μένα...
Για τα αισθήματά μου ναι... για μένα όχι... Προτιμώ την ουσία των πραγμάτων από το "φαίνεσθαι"...
Ελα όμως που έρχεται η στιγμή που σου ρίχνουν το μπαλάκι και πρέπει και συ να κάνεις με τη σειρά σου παιχνίδι!!
Ετσι λοιπόν ανταποκρινόμενη στην πάσα της ονειροπόλας Ηλι ξεκινώ το "ξεγύμνωμα" της Λιακάδας.

1. Αγαπημένη στιγμή: Kάποια στιγμή μέσα σ'ένα ανσασερ...
2. Αγαπημένο άρωμα: Tα τελευταία 15 χρόνια το χειμώνα Alliage sport ESTEE LAUDER και το καλοκαίρι Cool water DAVIDOFF
3. Αγαπημένο φαγητό: Μμμμ... μάλλον οποιαδήποτε παραλλαγή ζυμαρικού
4. Αγαπημένο γλυκό: Kάτι σε τούρτα ή αλλιώς κάτι σε σοκολάτα...
5. Αγαπημένο ποτό: BAILEYS ή κοκτέιλ Blue curacao με badida
6. Αγαπημένο βιβλίο: Mάλλον ο Αλέξης Ζορμπας του Καζαντζάκη
7. Αγαπημένο τραγούδι: Εndless love - Dianna Ross
8. Aγαπημένη εκπομπή: Nip Tuc ... ναι ξέρω έχω μείνει λίγο πίσω αλλά δε βλέπω συχνά...
9. Αγαπημένη έξοδος: Aυτή με το σκύλο μου πιάνεται? :-p (καλά καλά ...) Beach party ή νυχτερινό μπάνιο... Οπως καταλαβαίνεται αγαπημένη έξοδος χωρίς θάλασσα δε παίζει! (το καλοκαίρι) Το χειμώνα θέατρο και μετά φαγητό σε κάποιο καλό εστιατόριο.
10. Αγαπημένη διαδρομή: Aυτή που ακολουθούν τα δάχτυλά μου πάνω σε ένα αντρικό κορμί...

Bασικά να πω ότι δεν έχω κάνει πιο χαζό παιχνίδι απ'αυτό... με πιο ανούσιες και πιο χαζές ερωτήσεις. Μα είναι δυνατόν να αγαπάς ΜΟΝΟ ένα τραγούδι? Προσωπικά μου ήταν απίστευτα δύσκολο να διαλέξω ανάμεσα σε Dianna Ross- B.Streisand και ένα των SCORPIONS. Το ίδιο και στα φαγητά που έχω τουλάχιστον 2-3 αγαπημένα που δεν τα ξεχωρίζω... (έριξα κλήρο για το πιο θα βάλω). Το ίδιο δύσκολο μου ήτανε να διαλέξω ανάμεσα σε τόσα βιβλία... Υπήρχαν τουλάχιστον 4 που αγάπησα αλλά κανένα δεν ξεχώριζε πράγμα που σημαίνει ότι το αγαπημένο μου βιβλίο είναι αυτό που δεν έχω διαβάσει ακόμα.

Ετσι λοιπόν σκέφτομαι να επανέλθω με ένα blogoπαίχνιδο λίγο πιο ενδιαφέρον και πιο χιουμοριστικό το οποίο θα πασάρω στους αγαπημένους μου φίλους.

Προς το παρόν πάσα παίρνουν οι Anima, Levina, Ναύτης, Ναυαγός στο γαλάζιο, Dark Sun, The Alchemist, Emperor, Νίνα, Λύχνος Καιόμενος, Homemade, Susan Calvin, Αθανασία, Ξύλινος Ιππότης, Lyric Person, Summertime Blues, Mpampo, Kρυμμένος Μονόκερος, Hengeo.

Αντε να σας δω... :)

Πισωγύρισμα...

Kαι εκεί που ξεφυλλίζεις αμέριμνα τη σιωπή, πέφτεις πάνω σε μια φωνή … και ξάφνου νοιώθεις ναυαγημένη σε μιαν απέραντη νοσταλγία… Γιατί η φωνή είναι ζεστή και οικεία … και είναι εκεί για να τα ανακατέψει όλα μέσα σου… …Ολα εκείνα που νόμιζες ότι είχες αρχίσει να βάζεις σε τάξη…
… Ολα εκείνα που είναι ακόμα εκεί ενώ δεν έπρεπε να είναι…
Καλή σου νύχτα όπου κι αν είσαι… Και μιας και έχεις λαδώσει καλά τη συνείδησή σου δε χρειάζεται να πω όνειρα γλυκά… Αυτά είναι δεδομένα…

Τουλάχιστον για σένα…

2,5 χρόνια μετά...

Nαι! Είχες πολύ δίκιο τελικά!
Είμαστε τόσο μα τόσο διαφορετικοί...

Εκεί που εσύ μετανιώνεις, εγώ είμαι αμετανόητη...
Εκεί που εσύ διαγράφεις, εγώ συνεχίζω και γράφω...
Εκεί που εσύ κολώνεις, εγώ συνεχίζω...
Εκεί που εσύ γελάς... εγώ πονάω...
Εσύ είχες δίκιο μωρό μου... και εγώ άδικο...
Εσύ αδιαφορείς και εγώ σ'αγαπάω...
Eίχες δίκιο όταν έλεγες ότι είμαι τα πάντα... και εσύ το τίποτα...........

Δεν είναι κακό να ξεκινάει η νέα χρονιά με την επίγνωση αυτή.
Είναι πιο εύκολο έτσι να αφήσεις κάτι για πάντα πίσω...

Εύχομαι αυτή τη χρονιά να μπορέσουμε να αφήσουμε όλα τα βαρίδια πίσω μας...
Να απαλλαγούμε από όλα τα πνιγηρά αισθήματα...
Να ερωτευθούμε άφοβα ξανά χωρίς όρους και όρια...
Να βρούμε το κουράγιο να πούμε "όχι" σε ότι μας χαλάει και μας καταδυναστεύει.

Επίσης ευχομαι να έχουμε λιγότερα συναπαντήματα με κακοπροαίρετους ανθρώπους και εφοριακούς...!! :))