Μόλις πριν 15' είχα φάει κλήση 80 ευρώ και τώρα είχα την γιατρό απέναντί μου να μου λέει ότι πρέπει να κάνω βιοψία... Την είχα?
Γιατί το μυαλό μου έμοιαζε να τρέχει ήδη αλλού... Στα όσα δε θα προλάβω να ζήσω...
Μόνη μου ή μαζί σου... Ενοιωσα το κενό να με καταλύει απ'άκρη σ'άκρη... Οχι πόνο, ούτε θλίψη... ούτε τίποτα!
Αλλά κενό... γιατί σκεπτόμουν εσένα...
Μόνο όταν μπήκα στ'αυτοκίνητο άφησα τα δάκρυά μου να τρέξουν...
Ακόμη και τότε δεν ήξερα γιατί έκλαιγα... !
Σχημάτισα αυθόρμητα το τηλεφωνο της καλής σου... Ούτε ξέρω και πως μου'ρθε!
Δεν είχα άλλη φίλη να στραφώ... Η μια κολλητή μου στην άλλη άκρη της Ελλάδας και η άλλη στην Ιταλία ξέμεινα χωρίς δεκανίκι.
Από την άλλη γραμμή η φωνή της απάντησε ευδιάθετη. Πρότεινε να βρεθούμε να πάμε για καφέ. Μου έκανε εντύπωση ενώ τόσο καιρό είχε εξαφανιστεί χωρίς ένα τηλέφωνο...
Οταν έφτασε κατάλαβα γιατί ήθελε να βρεθούμε...
Ηθελε να μου επιδείξει τα 17 κιλά που έχασε... Το όμορφο ντύσιμο και την ακριβή τσάντα που της αγόρασες... Α... ναι!... Και να μου πει ότι βάλατε μπρος εντατικά για παιδί... (φυσικά ούτε καν ρώτησε τι κάνει το παιδί μου και ο άντρας μου!)
Ενας κρυφός λυγμός μου ανέβηκε στο λαιμό μα τον έπνιξα πριν βγει... Φόρεσα τα γυαλιά ηλίου και προσπάθησα να γελάσω... "Αντε βρε με το καλό και γρήγορα"
Μέσα μου μια καταιγίδα μαινόταν...
Ημουν εκεί 5 κιλά πιο παχιά... με ένα καρκίνωμα να μεγαλώνει στο στήθος... χωρίς εκείνον...
Εξω μου ένας υπέροχος ήλιος έλουζε τα μαλλιά και το χαμόγελό μου...
Γύρισα σπίτι και άφησα τα δάκρυά μου να κυλήσουν ελεύθερα...
Ουδέν κακόν αμιγές καλού...
Επιτέλους!... Τώρα είχα μια δικαιολογία για να κλαίω!
"Ελα μωρό μου δεν είναι τίποτα θα δεις, όλα θα πάνε καλά"... με πήρε ο "άλλος" στην αγκαλιά του...
Μα εγώ ήμουν εκεί... και έκλαιγα... όχι για μένα... αλλά για "εκείνον"...
Δεν είναι τα ράμματα της βιοψίας που με φοβίζαν αλλά αυτά τα άλλα μέσα μου που δεν περνούσαν με τίποτα... και που μόνο ένα μαγικό χέρι μπορούσε να εξαφανίσει...
Αχ μωρό μου... όσα delete και να'κανες αυτό που'χω μέσα μου δε μπορείς ποτέ να μου το σβήσεις...
