Η Νέα Δημοκρατία θα βγει διαφορετική.

Χθες η Νέα Δημοκρατία πραγματοποίησε ένα σημαντικό βήμα στην πορεία της. Και μάλιστα σε μια στιγμή κομβική. Προφανώς, τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, μόνο εκτιμήσεις υπάρχουν για το αποτέλεσμα, αλλά υπάρχει εντούτοις μια σαφέστερη εικόνα για την συμμετοχή, η οποία αγγίζει, όπως λέγεται τις 600.000 ψήφους πολιτών.

Το πρώτο λοιπόν θετικό που καταγράφεται σήμερα είναι ότι για πρώτη φορά στην ιστορία της παράταξης επιχειρήθηκε να γίνει ένας διάλογος. Υποτυπώδης και χωρίς βάθος μεν, διατύπωση κάποιων θέσεων αφετέρου. Άλλωστε, ας μην ξεχνούμε ότι πρόκειται για μια πρωτόγνωρη διαδικασία, που έχει ακόμη πολύ δρόμο μπροστά της προκειμένου να φθάσει στα επιθυμητά επίπεδα.

Το δεύτερο θετικό της εκλογής είναι ότι η ευρεία συμμετοχή δεν επιτρέπει καμία απόκλιση από κανέναν σχετικά με την αναγνώριση και την αποδοχή του αποτελέσματος. Η διαδικασία νομιμοποιήθηκε από την ευρεία προσέλευση στις κάλπες.

Το τρίτο θετικό της διαδικασίας είναι ότι ξεδιπλώθηκαν πλήρως οι διαφορετικές απόψεις. Έγινε για πρώτη φορά κατανοητό ότι αυτή η παράταξη υποθάλπει στους κόλπους της εξαιρετικά διαφορετικές απόψεις και βιοθεωρίες. Προσοχή! Δεν εννοώ αυτό που είναι φυσιολογικό για τα σύγχρονα κόμματα, να συνυπάρχουν διάφορες τάσεις που επενδύουν σε άλλα μέσα προκειμένου να επιτευχθούν οι κοινοί στόχοι. Στη Νέα Δημοκρατία, αυτή η αναμέτρηση ανέδειξε εντελώς διαφορετικές θέσεις για τα κρίσιμα ζητήματα που απασχολούν τον τόπο, από την οικονομία έως τα εξωτερικά θέματα. Όχι απλώς άλλα μέσα. Εντελώς διαφορετικούς στόχους!

Από αυτήν την διαδικασία η Νέα Δημοκρατία θα βγει διαφορετική. Καλύτερη ή χειρότερη θα μπορούμε να πούμε τις προσεχείς ημέρες. Θα βγει διαφορετική, διότι ο διάλογος έφερε στην επιφάνεια αγεφύρωτες διαφορές, που μόνο η προσδοκία της εξουσίας μπορεί και γεφυρώνει. Θα είναι διαφορετική, διότι οι πολίτες που συμμετείχαν και εκείνοι που δεν συμμετείχαν μοιράζονται την ευθύνη για την επιλογή τους. Θα βγει διαφορετική, διότι κανένα στέλεχος της δεν θα μπορεί πια να ισχυριστεί ότι δεν γνώριζε τι πρεσβεύει ο διπλανός του, όταν η επόμενη ημέρα θα έλθει.

Με άλλα λόγια κανείς δεν θα μπορεί να «κάνει την πάπια», για να το πω λαικά. Όπως κάνουν σήμερα ορισμένοι που υποστηρίζουν ότι δεν όφειλαν να γνωρίζουν ή να κρίνουν έγκαιρα την αναξιότητα του απερχόμενου προέδρου τους και μάλιστα εμμένουν να τον δικαιολογούν, σκαρφίζοντας χίλια δυο παραμύθια. Η συμπεριφορά αυτή είναι αναμενόμενη για έναν τόπο που λησμονά με ταχύτητα φωτός και που ο προηγούμενος κρίνεται με βάση την αποτυχία ή την επιτυχία του διαδόχου του. Αυτοί οι ίδιοι λοιπόν υποστηρίζουν το εξής παράδοξο. Ότι αν ο Καραμανλής είναι επιτυχημένος ή αποτυχημένος θα κριθεί από το αν θα τα καταφέρει ο Παπανδρέου. Το ίδιο και στο κόμμα. Αν ο επόμενος καταβαραθρώσει ακόμη παραπάνω την Νέα Δημοκρατία, τότε ο Καραμανλής θα πάψει να είναι ο πλέον απαξιωμένος πρόεδρος που πέρασε ποτέ από τη Ρηγίλλης. Βέβαια, ξεχνούν είτε από επιδεξιότητα είτε από ανοησία, ότι οι διάδοχοι του – πρωθυπουργός της χώρας και πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας - θα κοιμηθούν εκεί που ο Καραμανλής έστρωσε. Και το κρεβάτι που έστρωσε είναι γεμάτο αγκίθες…

*Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "η χώρα"

Η μεγάλη ευθύνη του κ. Προβόπουλου

Στις προηγμένες δημοκρατίες υπάρχει πάντοτε η συλλογική ευθύνη και η ατομική ευθύνη. Ατομική και συλλογική ευθύνη συνυπάρχουν αρμονικά χωρίς η μία να αναιρεί την άλλη, ή όταν την αναιρεί αυτό γίνεται μετά από διεξοδική έρευνα της εκάστοτε περίπτωσης. Στην σύγχρονη νεοελληνική κατ` επίφαση δημοκρατία είθισται η διάχυση της ευθύνης να αποσιωπά τους ατομικά υπεύθυνους. Το αποτέλεσμα; Ακρωτηριασμένη δημοκρατία και ιδιοτελείς πολίτες που έχοντας απολέσει την ατομικότητα τους έχουν γίνει ιδιώτες. Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με τους μεγάλους μύθους που έχουμε σαν έθνος δημιουργήσει (ποτέ δεν έχω καταλάβει γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε ακόμη και σήμερα μια νηφάλια καταγραφή του έργου ανδρών όπως ο Κωνσταντίνος Καραμανλής- που κατέστρεψε κάθε δυνατότητα υποδομής μιας υγιούς ανάπτυξης της χώρας- ή ο Ευάγγελος Αβέρωφ που διέκρινε τους ευπάτριδες από τους κομμουνιστές ή ο Ανδρέας Παπανδρέου που έκανε το λαϊκισμό και τον εύκολο πλουτισμό ίδιον της ελληνικής ψυχοσύνθεσης ) αποτελεί τη βάση της σημερινής δυσοίωνης προοπτικής που σαν χώρα βιώνουμε για το μέλλον μας.

Για την οικονομία έχω γράψει και πρόσφατα από αυτήν εδώ την στήλη και μάλιστα πρότεινα τα ζητήματα της χρεοκοπίας της χώρας να κληθεί να τα διαχειριστεί ενδεχομένως ο κ. Σημίτης. Την χρεοκοπία, συνεπεία της αδυναμίας δανεισμού ακόμη και στις διεθνείς αγορές, από ελεύθερους παίκτες και με δυσθεώρητα spreads, την έχω διαβλέψει εδώ και καιρό. Όχι βέβαια μόνον εγώ, αλλά και αρκετοί καλοί γνώστες των εθνικών δημοσιονομικών και των κανόνων των διεθνών αγορών. Για την προηγούμενη κυβέρνηση έχω εξίσου αναλώσει πολύ μελάνι και μάλιστα σε περιόδους που ακόμη είχε την εξουσία και θα μπορούσε να αλλάξει πράγματα. Ωστόσο, αποδείχτηκαν αμετανόητοι λαϊκιστές, ψεύτες και απατεώνες. Για την σημερινή κυβέρνηση, δυστυχώς ο κλοιός έχει αρχίσει να σφίγγει επικίνδυνα από τη μη δυνατότητα – όπως αποδεικνύεται- να ληφθεί μέχρι τέλους μια ορθή απόφαση, που να φανερώνει συγκεκριμένο σχέδιο πίσω από κάθε μέτρο που λαμβάνεται. Επίσης, κατώτερη των περιστάσεων αποδεικνύεται η εσφαλμένη της τακτική να επιμένει σε ψεύδη και ανακρίβειες με αποτέλεσμα να δίνει την εικόνα ακόμη μιας αναξιόπιστης διακυβέρνησης. Και αναφέρομαι ασφαλώς στην προχθεσινή δήλωση του κ. Προβόπουλου, ο οποίος επιβεβαίωσε την φήμη ότι ο κ. Παπανδρέου γνώριζε και προεκλογικά το διψήφιο έλλειμμα.

Επανερχόμενος ωστόσο στην αρχική μου διαπίστωση, πιστεύω ακράδαντα ότι ο κ. Προβόπουλος, την ίδια στιγμή που προέβη σε αυτήν την αποκάλυψη θα έπρεπε να είχε υποβάλλει και την παραίτηση του. Με ποια υπευθυνότητα υπηρέτησε τον θεσμικό του ρόλο, πώς υπηρέτησε την κοινωνική ευθύνη που είναι συνυφασμένη με κάθε παρόμοιο υψηλό θώκο, με ποιον τρόπο υπήρξε συνεπής ως πολίτης πλέον απέναντι στο κοινωνικό σύνολο, όταν έβλεπε να περνά μπροστά από τα μάτια του μια ολόκληρη προεκλογική περίοδος και μάλιστα τόσο κρίσιμη όσο η προηγούμενη, βουτηγμένη σε ψεύδη, και δεν έλεγε τίποτε; Γιατί δεν ενημέρωσε τον ελληνικό λαό έγκαιρα και έγκυρα για τις ψεύτικες δεσμεύσεις που αναλάμβαναν και ο ένας και ο άλλος; Γιατί μας άφησε να πάμε με λάθος εντυπώσεις στις κάλπες;

Όσο ο καθένας μπορεί να διατυπώνει απόψεις δεξιά και αριστερά χωρίς να τεκμηριώνει πρώτα την δική του αξιοπιστία και φερεγγυότητα ως ομιλητή, και όσο κανείς δεν αναλαμβάνει το ρίσκο να εξατομικεύσει τις ευθύνες, τότε αυτή η δημοκρατία θα συνεχίσει να είναι χωλή και η οικονομία θα πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο.

Από μάντεις δεινών κατόπιν εορτής και Κασσάνδρες χωρίς την φερεγγυότητα του έγκαιρου και ως εκ τούτου έγκυρου χρησμού, χορτάσαμε. Ας εξατομικεύσουμε την ευθύνη και τότε θα βρεθούμε μπροστά σε πολλές εκπλήξεις. Πολλοί θα είναι εκείνοι που θα εκπαραθυρωθούν και από την σημερινή κεντρική πολιτική σκηνή και από την υψηλή θέση που τους έχει κρατήσει μέχρι τώρα η σύγχρονη νεοελληνική ιστορία.

Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε σήμερα στην εφημερίδα "Η χώρα"

Δυο σκυλιά τσακώνονται σε ξένο αχυρώνα…

Βρισκόμουν προχθές σε μια ενδιαφέρουσα ομήγυρη. Στην κουβέντα πάνω, μια γηραιά κυρία, κλασική μορφωμένη αστή, μου έκανε την δική της εκτίμηση σχετικά με τις επερχόμενες εκλογές στη Νέα Δημοκρατία. «Πέτρο, είναι σαν να τσακώνονται δύο σκυλιά για ένα κουρέλι».

Όσο κι αν μας αρέσει εδώ στην Ελλάδα να ζούμε τον μύθο μας, όπως λέει και η γνωστή διαφήμιση, και το παραμύθι έχει κάποιο τέλος. Η ανερυθρίαστη υποστήριξη στον ένα ή τον άλλο υποψήφιο εκ των δύο της Νέας Δημοκρατίας, από σύσσωμα τα μίντια της χώρας, υποδηλώνει για πολλοστή φορά, ότι σε αυτόν τον τόπο τα πάντα έχουν τιμή. Και μάλιστα, οι δοσοληψίες είναι και απροκάλυπτες και προκλητικές. Ο πόλεμος του Αντώνη ενάντια στους μηχανισμούς και η νηφαλιότητα της Ντόρας, σε διαφορετικούς βαθμούς, απέχουν από κάθε ρεαλιστική προσέγγιση.

Ο κ. Σαμαράς υπήρξε ανέκαθεν αγαπημένο παιδί των μηχανισμών και σήμερα σε αυτούς βασίζεται για την εκλογή του. Η κ. Μπακογιάννη δε, σε θέσεις ευθύνης που της ανατέθησαν ουδέποτε κατάφερε να συνδυάσει το ρεαλισμό και την αποτελεσματικότητα. Ο πρώτος υπήρξε ανέκαθεν αποτυχημένος στους θώκους που κάποιοι πάτρωνες του εμπιστεύθηκαν. Η δεύτερη δεν κατάφερε να επιτύχει τα προσδοκώμενα και ελέγχεται σήμερα για την φερεγγυότητα των μελλοντικών της δεσμεύσεων. Ο Αντώνης υπήρξε ο μετρ του δημοσιογραφικού «pay roll» από τα χρόνια που θήτευσε υπουργός εξωτερικών, με αποτέλεσμα κάποιοι ευνοούμενοι του να του το ξεπληρώνουν με τυφλή υποταγή σήμερα. Η Ντόρα έχει κι αυτή στο πλευρό της στρατιά συμφερόντων.

Όποιος κι αν εκλεγεί θα κληθεί να διαχειριστεί το κουρέλι. Το οποίο μάλιστα θα είναι εξαρχής και απόλυτα εξαγορασμένο. Η συνδιαλλαγή και των δύο με τους βαρόνους των μίντια είναι εξόφθαλμη. Το γεγονός αυτό, σίγουρα δεν είναι καθόλου ευοίωνο για την χώρα. Ο τόπος δεν αντέχει άλλα σκυλιά που τσακώνονται και μάλιστα…σε ξένον αχυρώνα. Τον αχυρώνα της Ελλάδας.

Στον πόλεμο του ΚΚΕ απαντάς με πόλεμο….

Ακριβώς το αντίθετο εκστόμισε χθες η κ. Παπαρήγα, υποστηρίζοντας ότι η κυβέρνηση ξεκινά έναν πόλεμο ενάντια στους εργαζομένους και σε αυτόν τον πόλεμο πρέπει οι τελευταίοι να απαντήσουν τα όπλα. Δεν θα έμπαινε κανείς στον κόπο να ασχοληθεί με το ΚΚΕ, αν αυτός ο συντηρητισμός που εκπροσωπεί δεν αποδεικνυόταν εξαιρετικά επικίνδυνος για τις εξελίξεις στην χώρα.

Ας ξεκινήσουμε από την μόνιμη επίκληση του κομουνιστικού κόμματος παραμονές εκλογών. Ζητά από τον ελληνικό λαό να το ψηφίσει, όχι για να κυβερνήσει το ίδιο, αλλά για να μην κυβερνήσει κανείς. «Ψηφίστε μας, για να μην είναι ισχυροί», λένε ανερυθρίαστα. Συνεπώς, αντιλαμβάνεται κάποιος εύκολα ότι ένα τέτοιο κόμμα στερείται ευθύς εξαρχής την οποιαδήποτε ρεαλιστική δυνατότητα. Δεύτερο το κρατούμενο. Πρόκειται για την μόνιμη συνωμοσιολογική θεωρία της κ. Παπαρήγα ότι κάποιοι (σκοτεινά και αόριστα) μηχανεύονται το κακό της παράταξής της και ασφαλώς επιβουλεύονται το δίκιο του εργάτη! Τα γνωστά παραμύθια κατά της παγκοσμιοποίησης, του καπιταλισμού, της αγοράς κτλ κτλ. Και τελευταία παρατήρηση. Ξεκάθαρη ανακύκλωση του ψεύδους που θέλει την ιστορία να ξαναγράφεται με τη γραφή που επιλέγει ο βαθμός του αριστερισμού. Ως εκ τούτου ο Στάλιν μπορεί να είναι από λίγο σφαγέας έως μέγας απελευθερωτής του λαών ανάλογα με το πόσο κομμουνιστής είναι εκείνος που διατυπώνει απόψεις.

Μετά από όλες αυτές τις παραδοχές είναι αρκετά εύλογες οι χθεσινές διατυπώσεις της κ. Παπαρήγα σε σχέση με το ασφαλιστικό ζήτημα. Όχι μόνο δεν προσέρχεται στον διάλογο, αλλά τον εμποδίζει, «πιστή» στα βαθιά δημοκρατικά της ιδεώδη. Όχι μόνο δεν καλλιεργεί την κοινωνική συνοχή που έχει τόσο ανάγκη η χώρα αυτήν την στιγμή, αλλά βάζει πυρίτιδα στην αποθήκη. Όχι μόνο δεν μας λέει τι πρέπει επιτέλους να κάνουμε, αλλά λέει και ψέματα ότι δήθεν το σύστημα δεν καταρρέει.

Υπάρχει ένα πρόβλημα με την ελληνική αριστερά. Μπορεί να συγκεντρώνει το ακραίο της κομμάτι περί το 10%, αλλά οι πεποιθήσεις του έχουν ποτίσει σε βάθος την συνείδηση του κοινωνικού ιστού. Έτσι λοιπόν, οι πολίτες αμύνονται με συντηρητισμό απέναντι στην προοπτική των απαραίτητων αλλαγών, ενώ οι πολιτικοί όλων των αποχρώσεων διαγκωνίζονται σε αριστερίστικο λαικισμό. Δείτε πόσο γκρινιάζουν οι πολίτες για το χάλι της Ελλάδας, λες και δεν ήταν αυτοί που έκαναν πολυτελή αυτοκίνητα τα λεφτά των αγροτικών επιδοτήσεων επί Ανδρέα Παπανδρέου ή δεν έδειξαν τεράστια ανοχή στις κυβερνήσεις Καραμανλή, ή δεν είναι εκείνοι που φοροδιαφεύγουν ή δεν είναι εκείνοι που βάζουν μέσον για την εφορία, την πολεοδομία, την αρχαιολογία και πάει λέγοντας. Δείτε επίσης τον αγώνα που καταβάλουν πολιτικοί στο ΠΑΣΟΚ να μην ληφθούν απαραίτητα μέτρα ή στη Νέα Δημοκρατία που ξάφνου ο κ. Σαμαράς και λοιποί άλλοι παίζουν στο γήπεδο της λαϊκής δεξιάς, άσχετα που η μέχρι τώρα πορεία τους αναδεικνύει ξεκάθαρα και τυχοδιωκτισμό και ανθελληνισμό τους.

Όλοι αυτοί έχουν ένα συγκριτικό πλεονέκτημα σε σχέση με όλους τους άλλους. Ο αριστερισμός προβάλλει πάντοτε έναν ιδανικό κόσμο που όταν αντιπαραβάλλεται με τον πραγματικό (όσα καλά ή κακά κι αν γίνονται), είναι φυσικό να κερδίζει τις εντυπώσεις. Σε αυτή όμως την κυρίαρχη ιδεολογία, όσοι αγαπούμε αυτόν τον τόπο πρέπει να φέρουμε σκληρές αντιστάσεις.


*To άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Η χώρα"

Κατά διαόλου…

Προφανώς και κάποιοι εμμένουν να μην κατανοούν την κρισιμότητα της σημερινής στιγμής. Ο μεγαλύτερος κίνδυνος που ελλοχεύει δεν είναι αποκλειστικά η οικονομία. Είναι κατ’ αρχήν η αποτυχία της πολιτικής και τα παράγωγά της. Χρόνιες παθογένειες που κρατούν καλά δεκαετίες και που δυστυχώς έχουν καλλιεργήσει ανηθικότητα και τεράστια απουσία κοινωνικής συνείδησης. Αυτά τα χαρακτηριστικά πολύ δύσκολα θα επιτρέψουν την ανατροπή της σημερινής δυσχερέστατης συγκυρίας.


Αυτά τα δύο στοιχεία – η ανηθικότητα και η απουσία κοινωνικής συνείδησης-, σε συνδυασμό με το έλλειμμα παιδείας και την ανορθολογική συνωμοσιολογία ως μέθοδο κατανόησης του κόσμου που αυτή γεννά, είναι που φέρνουν εμπόδια σε όποια νεωτερικότητα, σε όποια προοδευτικότητα ή διάθεση αλλαγής καταφέρει να γεννηθεί.

Ας πάρουμε για παράδειγμα τη δημοσιογραφική κοινότητα. Σάββατο πρωί και σε εκπομπή πολιτικού σχολιασμού, ο κ. Σαμαράς ξεδίπλωνε τη στρατηγική και τη στόχευσή του για την επόμενη ημέρα στη Νέα Δημοκρατία. Ομολογώ πολύ πιο εύγλωττα από προηγούμενες περιόδους. Μπαίνοντας στην ουσία της συζήτησης, ουδεμία ερώτηση ωστόσο δεν θα μπορούσε να θεωρηθεί εύστοχη. Ενώ εξαιρετικά άστοχα θεωρώ και τα επιφωνήματα θαυμασμού των δημοσιογράφων που προφανώς έχουν λησμονήσει τον ρόλο τους ως «μαντρόσκυλα της εξουσίας». Τι εννοώ; Δεν θα είχε εξαιρετικό ενδιαφέρον να μαθαίναμε για το ποια στάση θα κρατήσει ο κ. Σαμαράς στο ζήτημα της ονομασίας των Σκοπίων που τώρα ανοίγει εκ νέου; Να ερωτηθεί ίσως για το αν νιώθει δικαιωμένος για τη στάση που τήρησε τότε και αν ναι, γιατί επί κυβερνήσεως Καραμανλή δεν συνέχισε να την υποστηρίζει; Τι εννοούσε όταν είπε, δείχνοντας ουσιαστικά τον εαυτό του, ότι η παράταξη χρειάζεται κάποιον που στο επόμενο σχέδιο Ανάν να ξέρει να πει «όχι»; Να ερωτηθεί επίσης για ποιους λόγους δεν αξιοποίησε την θέση του ως υπουργός οικονομικών το 1990 (σημειωτέον περίοδος από την οποία ξεκίνησε η «συνδιαλλαγή» να αποτελεί κυρίαρχη πολιτική συμπεριφορά) προκειμένου να κάνει από τότε πράξη τον κοινωνικό φιλελευθερισμό που πρεσβεύει; Και επιπλέον, να ερωτηθεί ευθέως πώς μεταφράζεται αυτή η οικονομική θεωρία συγκεκριμένα για την Ελλάδα στην σημερινή πολύ δεινή συγκυρία που διάγει. Ποια είναι δηλαδή τα μέτρα που εκείνος θα έπαιρνε αν αύριο ήταν πρωθυπουργός της χώρας…Παρά ταύτα τίποτε από όλα αυτά τα ενδιαφέροντα δεν πληροφορηθήκαμε.

Δεν ξέρω ειλικρινά αυτά τα λεγόμενα συμφέροντα της χώρας τι έχουν στο μυαλό τους. Κι όταν λέγω συμφέροντα εννοώ τους μιντιάρχες, τους μεγαλεργολάβους, τους εθνικούς προμηθευτές κτλ, κτλ. Πάει η κυβέρνηση να κάνει ένα βήμα της προκοπής – το μίνιμουμ των όσων σκληρών μέτρων πρέπει να πάρει- και μιλώ για το πάγωμα των μισθών των υψηλά αμειβομένων δημοσίων υπαλλήλων και κάποιοι εξανίστανται με τις ανισότητες. Πάει η αντιπολίτευση να εκλέξει αρχηγό σε μια περίοδο που προφανώς θα χρειαστεί ρεαλισμός, νηφαλιότητα, εντιμότητα και αποθέματα αξιοπιστίας και εκείνοι είτε χαϊδεύουν τους αναξιόπιστους και αφερέγγυους είτε κανακεύουν τους επικίνδυνους.

Αν οι πολίτες ακόμη νανουρίζονται από τα ανόητα χαμόγελα των ηλιθίων της tv ή από τις οιμωγές στοργής στον αναξιοπαθούντα κάποιων άλλων εκατομμυριούχων «πρωινατζήδων», τότε αυτή η χώρα μπορεί να πάει στον διάολο.

*Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε σήμερα στην εφημερίδα "Η Χώρα"

Η άγνοια κινδύνου του πρωθυπουργού…

Η οικονομία απαιτεί σταθερότητα. Δεν ανέχεται τα πίσω μπρος. Απαιτεί, πέρα από γνώσεις και σχέδιο, ισχυρή πολιτική βούληση και …άγνοια κινδύνου. Μη σας φανεί περίεργο. Ο σημερινός πρωθυπουργός, είτε από νοοτροπία είτε από άποψη το τελευταίο αυτό χαρακτηριστικό το διαθέτει. Φάνηκε ξεκάθαρα όταν παραμονές εκλογών του 2007, ερωτήθηκε για το θέμα των ταυτοτήτων και χωρίς να υπεκφύγει κατά κάποιο τρόπο, είπε ξεκάθαρα ότι ήταν κατά της αναγραφής. Τότε, υπολογίζεται ότι αυτό του είχε στοιχίσει και στις μονάδες και στο προφίλ. Το ίδιο έπραξε και με τους Μάνο- Ανδριανόπουλο και βέβαια το πλήρωσε και στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ και στο αποτέλεσμα των εκλογών.

Αυτή την άγνοια κινδύνου ο κ. Παπανδρέου πρέπει σήμερα να την προστατεύσει από το συντηρητισμό της κοινωνίας και το λαϊκισμό των στελεχών του. Σήμερα, που είναι ισχυρός και με νωπή την λαϊκή εντολή, μπορεί να προχωρήσει με ταχύτατα βήματα στις αλλαγές που έχει ανάγκη κυρίως η οικονομία και δευτερευόντως η κοινωνία. Προχθές, δόθηκε η πρώτη μάχη στο πεδίο του παγώματος των αυξήσεων κάποιων συγκεκριμένων μισθών του δημοσίου. Ανούσιο κατ’ εμέ αν το αντιπαραβάλλει κανείς με το ποσό σε ευρώ που θα έπαιρναν παραπάνω αυτοί οι άνθρωποι αν δεν είχε ληφθεί το μέτρο. Παρά ταύτα, οι φωνές του λαικισμού και εντός ΠΑΣΟΚ, δεν άργησαν να ηχήσουν. Άλλοι έλεγαν ότι δεν μπορεί να την πληρώσει πάλι η μεσαία τάξη. Κάποιοι ότι για άλλα είχαμε δεσμευτεί προεκλογικά. Συμφωνώ και στα δύο. Ωστόσο, κάποια στιγμή βάζεις σε μια ζυγαριά τα οφέλη και τα αντίστοιχα κόστη και με αυτήν την πυξίδα κινείσαι. Υπό αυτό το πρίσμα, καλώς πράττει το οικονομικό επιτελείο και άριστα σχετικά με την απόκλιση από τις προεκλογικές δεσμεύσεις. Αυτό απαιτεί η δημοσιονομική εξυγίανση και η κάθε άλλη συζήτηση για τις εντυπώσεις κλείνει εδώ.

Ακούγεται ωστόσο και κάποιο άλλο επιχείρημα, το οποίο εντούτοις θεωρώ ότι σε μια χώρα με ένα μίνιμουμ ορθού λόγου, δεν θα είχε καν αρθρωθεί. Και έρχεται από την πλευρά της αντιπολίτευσης. Μεταξύ άλλων, ο τ. υπουργός εσωτερικών κ. Παυλόπουλος δήλωνε προχθές σε ραδιοφωνικό σταθμό ότι τώρα αποδεικνύεται η φερεγγυότητα Καραμανλή που προεκλογικά έλεγε την αλήθεια εξαγγέλλοντας σκληρά μέτρα και η ασυνέπεια του Παπανδρέου. Την ίδια περίπου στιγμή, ο κ. Παναγιωτόπουλος από το βήμα της Βουλής έλεγε ότι το ΠΑΣΟΚ θα βρει τη ΝΔ απέναντι, σε αντίστοιχες αποφάσεις, όπως αυτή για το πάγωμα των μισθών, που σημειωτέον, όμως, και ο Καραμανλής το είχε εξαγγείλει σαν μέτρο!

Ας σοβαρευτούμε. Ο κ.Καραμανλής και η παρέα του- μεταξύ των οποίων σε κορυφαία θέση τοποθετώ τον κ. Παυλόπουλο, με τεράστιες προσωπικές ευθύνες στην καταστροφή της Ελλάδας από τις πυρκαγιές, της Αθήνας από τα περσινά Δεκεμβριανά, την διόγκωση της γραφειοκρατίας και της διαφθοράς, την αποτυχία της επανίδρυσης και άλλα πολλά- δεν έχασαν τις εκλογές γιατί είπαν την αλήθεια. Αλλά, διότι επί πεντέμισι χρόνια δεν έκαναν απολύτως τίποτε για να ανατρέψουν την κατρακύλα της χώρας και μάλιστα την έσπρωξαν κιόλας προς τον γκρεμό. Με απλά λόγια; Ο κ. Καραμανλής προεκλογικά λειτούργησε κάπως ως αντιπολίτευση του εαυτού του. Μιλούσε για την κατάντια, αλλά δεν έδειχνε με το δάκτυλο τον εαυτό του ως υπεύθυνο για αυτήν…

Συμφωνώ απόλυτα με όσους εμμένουν στην ανάγκη ισχυρής αντιπολίτευσης. Και από αυτό θα κριθεί η επιτυχία της κυβέρνησης, η οποία είναι σήμερα εθνικό στοίχημα. Η πρόβλεψή μου, ωστόσο, δεν είναι ενθαρρυντική. Πώς να αντιπολιτευτούν με σοβαρότητα πολιτικοί που δεν μπόρεσαν μέχρι στιγμής να πολιτευτούν ή να κυβερνήσουν με νηφαλιότητα, ρεαλισμό και ειλικρίνεια; Ποιος θα κάνει αντιπολίτευση; Αυτοί που με τον λαϊκισμό ή την ανικανότητα ή την τεμπελιά ή τη διαφθορά τους κατέστρεψαν τον τόπο; Η Νέα Δημοκρατία ή θα πρέπει να ξαναγεννηθεί με νέες ιδέες και συμπεριφορές ή να αποσυντεθεί στα εξ ών συνετέθη….


*To άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στις 20 Νοεμβρίου στην εφημερίδα "Η Χώρα"

Από τον ανορθολογικό αριστερισμό στο νεοκαραμανλικό χάος.

«Κάτω τα χέρια από το άσυλο, το άσυλο ανήκει στον λαό». Ένα ενδιαφέρον σύνθημα. Βέβαια, αδυνατεί κανείς να καταλάβει τι θέλει να πει ακριβώς ο ποιητής. Δεν είναι άλλωστε και η πρώτη φορά. Και γιατί να καταλάβουμε άλλωστε; Η αριστερά στην Ελλάδα διαθέτει κάτι σαν το αλάθητο του Πάπα. Δεν καταλαβαίνεις τι θέλουν να πουν; Είσαι εξουσιαστής, παιδί της παγκοσμιοποίησης, μέρος της συνομωσίας που εξυφαίνεται παγκοσμίως ενάντια στην κ. Παπαρήγα, τον κ. Τσίπρα, τον πενηντάρη με την ντουντούκα…

Το έχουμε γράψει πολλές φορές. Το πρόβλημα στην Ελλάδα, άρρηκτα συνυφασμένο με την πορεία των εξελίξεων και των πραγμάτων, είναι ότι οι αριστερές ιδεοληψίες κυριάρχησαν σε τέτοιο βαθμό ώστε ο ορθός λόγος να έχει υποχωρήσει σε παράλογα πλέον επίπεδα. Ο λόγος των αριστερών είναι κάτι σαν ευαγγέλιο και το χειρότερο, όλοι οι υπόλοιποι αναγκάζονται να διαγκωνίζονται σε πιστοποιητικά αριστεροφροσύνης.

Χθες, για πολλοστή φορά διασχίζοντας κάθετα πια την πορεία έκανα δύο συγκεκριμένες διαπιστώσεις. Πρώτον, ότι η Ελλάδα είναι το τελευταίο προπύργιο του κομμουνισμού στην Ευρώπη. Έστω κι αν δεν το ξέρει. Δεύτερον, ότι ο συντηρητισμός είναι πλέον ο εγγενής τρόπος αυτής της κοινωνίας να απαντάει στις προκλήσεις.

Το έχουμε πει εξίσου πολλές φορές. Το πρόβλημα στην Ελλάδα, δεν είναι αν θα πάμε δεξιά ή αριστερά ή στο κέντρο. Το ζήτημα είναι να πάμε ορθολογικά. Δυστυχώς αυτή τη στιγμή ουδεμία πολιτική δύναμη έχει ορθώσει ανάστημα απέναντι σε ανορθολογισμούς που θέλουν το γιαούρτωμα των καθηγητών «συμβολική διαμαρτυρία» και τον ξυλοδαρμό τους «επαναστατική ενέργεια» ή το «άσυλο ιδεών», άσυλο παρανόμων και τραμπουκαδόρων.
Σε αυτήν την χρόνια παθογένεια, ο κ. Καραμανλής και η παρέα του προσέθεσαν μία τρομακτική ακόμη φθορά στη ρημαγμένη κοινωνική συνείδηση τούτου του έρημου τόπου. Μετά από την δική τους ανικανότητα. Μετά από τη δική τους βαθιά και ανυπολόγιστη διαφθορά. Μετά από τη δική τους τιποτένια αδιαφορία, τίποτε δεν μοιάζει πια σοβαρό, σημαντικό, άξιο καταδίκης και επίκρισης. Διέλυσαν την κοινωνική ηθική και διέσπασαν κάθε προοπτική κοινωνικής συνοχής και αυτό είναι το χειρότερο τους καταπίστευμα...


*Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Η Χώρα"

Ο κ. Σημίτης στα deals της πτώχευσης.

Η Νέα Δημοκρατία έχασε στην οικονομία για δύο λόγους. Ο πρώτος ότι εγκαταλείφθηκε η διακυβέρνηση στα χέρια διεφθαρμένων πολιτικών, οι οποίοι είδαν στα μεγάλα deals την ευκαιρία να ταΐσουν και τα δισέγγονά τους. Ο δεύτερος λόγος είχε να κάνει με την απουσία της απαραίτητης εκείνης ιδεολογικής πλατφόρμας, που θα έδινε συνοχή στις μεταρρυθμίσεις και αλλαγές που έχει ανάγκη εδώ και δεκαετίες η ελληνική οικονομία. Το αποτέλεσμα; Οι αλλαγές ήταν αποσπασματικές, η αποδοχή τους μειωμένη αφού η αναγκαιότητα τους δεν έγινε ποτέ κατανοητή και τα αποτελέσματά τους ως επί το πλείστον αποδείχτηκαν αρνητικά.

Η σημερινή κυβέρνηση έχει ήδη αρχίσει να αντιμετωπίζει μεγάλες ευθύνες. Η πρώτη είναι ότι ενώ γνώριζε και προεκλογικά, δεν μίλησε με αληθινά μεγέθη στον ελληνικό λαό. Τα πράγματα ήταν τόσο άσχημα όσο και σήμερα και ο κ. Προβόπουλος είχε ενημερώσει τον σημερινό πρωθυπουργό. Η δεύτερη ευθύνη είναι και η σημαντικότερη. Αφενός η ολιγωρία τοποθέτησης σε καίριες θέσεις προσώπων που θα κινήσουν τις αλλαγές από κάτω προς τα επάνω στην κρατική πυραμίδα και αφετέρου η αδυναμία να ξεδιπλωθεί ένα ολοκληρωμένο σχέδιο για το πού ακριβώς οδεύουμε. Πρόκειται για την ίδια ακριβώς αδυναμία με αυτήν που αντιμετώπισε η Νέα Δημοκρατία και που τελικώς της στέρησε την όποια μεταρρυθμιστική δυνατότητα.

Η κατάσταση δυστυχώς είναι χειρότερη από αυτήν που τούτη τη στιγμή φαίνεται να διαμορφώνεται. Με την Ευρωπαική Κεντρική Τράπεζα να επαναφέρει το καθεστώς χορήγησης ρευστότητας στα παλιά επίπεδα από τον Ιανουάριο και μετά, τελειώνει το πάρτι για τις ελληνικές τράπεζες. Με απλά λόγια, θα σταματήσουν να δανείζονται φθηνά και να δανείζουν ακριβά με υπερκέρδη και εξισορρόπηση των ζημιογόνων χαρτοφυλακίων. Την ίδια στιγμή, μετά βεβαιότητας προβλέπεται ότι το ελληνικό δημόσιο θα αναγκαστεί φέτος να καταφύγει στους ελεύθερους παίκτες για να δανειστεί με αποτέλεσμα να επιτύχει το δανεισμό του με τεράστια spreads.

Φέτος, θα είναι μια εξαιρετικά δύσκολη χρονιά με τις συγκυρίες απόλυτα αρνητικές για τη χώρα μας. Όταν όλοι θα βγαίνουν από την κρίση, εμείς θα εισερχόμαστε και κανείς δεν θα είναι πρόθυμος να τείνει χείρα βοηθείας σε μια χώρα που τα τρώει χοντρά από την Ευρώπη, νομίζοντας ότι οι μαγκιές κρατούν για πάντα.

Σε τέτοιες κρίσιμες στιγμές, πρέπει η κυβέρνηση να πάρει γενναίες αποφάσεις. Να πει όχι σε επιδοματικές πολιτικές που εμπίπτουν στη λογική του ελεήμονος κράτους. Να σταματήσει να λαϊκίζει σε υποθέσεις τύπου cosco. Να επιταχύνει την διαβούλευση και να υιοθετήσει τελικώς ένα συγκεκριμένο μοντέλο φορολογικής οργάνωσης, το οποίο θα ισορροπεί ανάμεσα στην κοινωνική δικαιοσύνη και τον περιορισμό του μαύρου χρήματος που αφειδώς συνεχίζει να ρέει, ενώ παράλληλα θα επιτρέψει την αναζωογόνηση της αγοράς και θα προσφέρει ένα μόνιμο πλαίσιο προκειμένου να γίνει εφικτή η προσέλκυση επενδύσεων στην χώρα. Να περικόψει δραστικά τις σπατάλες σε τομείς που ήταν εξωφρενικές, όπως η υγεία και η δημόσια διοίκηση, και να θέσει στα συγκεκριμένα υπουργεία αυστηρά χρονοδιαγράμματα και τακτικό έλεγχο για την ανταποδοτικότητα των κρατικών κονδυλίων. Τέλος, με δεδομένο το γεγονός ότι η διεθνής αξιοπιστία της χώρας μας έχει πληγεί ανεπανόρθωτα, πρέπει να αναθέσει σε ένα πρόσωπο εγνωσμένου κύρους (έστω και με χρονική υστέρηση) θέση- κλειδί στις σκληρότερες διαπραγματεύσεις με τις Βρυξέλλες που έπονται. Αυτός ο πολιτικός μπορεί να είναι ο κ. Σημίτης.

Και το σημαντικότερο. Πρέπει ο κ. Παπανδρέου προσωπικά να αναλάβει το βάρος να δείξει στους έλληνες τον δρόμο στον οποίο έχει επιλέξει να βαδίσει. Μόνο έτσι οι πολίτες θα εξασφαλίσουν την απαραίτητη κοινωνική συνοχή που είναι απαραίτητη για μια τόσο κρίσιμη στιγμή. Αν πεισθούν οι πολίτες, θα αγκαλιάσουν και θα στηρίξουν τον μόνο δρόμο σωτηρίας που θα υποδειχθεί. Από την άλλη πλευρά και τα διάφορα μιντιακά συμφέροντα θα πρέπει επιτέλους να αναλογισθούν και τα μεγέθη των δικών τους ευθυνών. Ας πάψουν να παίζουν τα παιχνίδια του ενός ή του άλλου διεκδικητή της προεδρίας της Νέας Δημοκρατίας, χωρίς να αγγίζουν την ουσία της αποδεδειγμένης τους ιδιοτέλειας, τυχοδιωκτισμού και ανικανότητας. Συμφωνώ ότι μια τέτοια εκλογή αρχηγού στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι εξαιρετικά κρίσιμο ζήτημα διότι η κυβέρνηση πρέπει να νιώθει την πίεση ικανών ανθρώπων και μιας αξιόπιστης κυβερνητικής εναλλακτικής. Ωστόσο, στην συγκεκριμένη περίπτωση, η μεν επίδοξη πρόεδρος είναι άκρως υπεύθυνη για την σημερινή κατάντια της χώρας, ο δε επίδοξος ναυάγησε τη χώρα σε εθνικά κρίσιμα ζητήματα στο παρελθόν, για να ναυαγήσει στη συνέχεια και τη δική του ματαιόδοξη προσπάθεια, και βέβαια ο τέως συνεχίζει να περιφέρεται δίχως κανείς να έχει αποτιμήσει επί της ουσίας την δική του μη- προσφορά. Μπροστά σε αυτήν τη μιζέρια, ας βοηθήσουν την κυβέρνηση στα καλά και ας βρεθούν αντιμέτωποι στις κακές αποφάσεις. Διότι, ναι μεν το «πάρτι τελείωσε» που λέει και η κ. Μπακογιάννη αναφερόμενη στο ΠΑΣΟΚ, αλλά δυστυχώς για την ώρα το πάρτι μόλις αρχίζει στην παράταξη που αδυνατώ να περιγράψω ως Νέα Δημοκρατία, στην μετά- Καραμανλή εποχή…


*Το άρθρο αυτό δημοσιεύεται αύριο στην εφημερίδα η "Η Χώρα"

Ας ξαναπούμε από την αρχή το πρόβλημα της ΝΔ…

Έχει ένα θεμελιακό πρόβλημα η Νέα Δημοκρατία, το οποίο συνυφαίνεται άμεσα με την πορεία της προς την εξουσία. Μετεμφυλιακά, η κατίσχυση της ήταν τέτοια έναντι της αριστεράς, ώστε ουδέποτε ένιωσε την ανάγκη να συγκροτήσει ένα ενιαίο ιδεολογικά σχηματισμό, ο οποίος με τις απαραίτητες ζυμώσεις, θα κατάρτιζε μια συνεκτική πλατφόρμα πολιτικής πρότασης. Στο αντίθετο στρατόπεδο, στην αριστερά, η ήττα του εμφυλίου γέννησε την ανάγκη για ιδεολογικές κουβέντες και αναζητήσεις. Το αποτέλεσμα; Ενώ η δεξιά θα κέρδιζε από εκεί και πέρα τις εκλογικές αναμετρήσεις, σε επίπεδο ιδεών παρέμενε σε εμβρυικό στάδιο. Τέλος, δίπλα στην ιδεολογική ένδεια, προστέθηκε και η εμπέδωση μιας ενοχικής συμπεριφοράς απέναντι στην κατίσχυση των αριστερίστικων κοινωνικών ανησυχιών, με αποτέλεσμα στη ΝΔ, να ανησυχούν πάντοτε μήπως δεν είναι αρκετά ευαίσθητοι ή επαρκώς φιλολαϊκοί.

Το αποτέλεσμα; Με τον καιρό δημιουργήθηκε ένα κόμμα καθαρά αρχηγοκεντρικό, με σαθρές ολοκληρωτικές δομές, το οποίο εμπόδιζε πάντοτε την όποια ιδεολογική αναζήτηση, μεταθέτοντας την σε ένα άγνωστο μέλλον. Επιρρεπής στον προσχηματικό διάλογο, η ΝΔ παρέμεινε ενωμένη (άσχετα από τις εκ διαμέτρου αντίθετες απόψεις των στελεχών της) με στόχο την νομή της εξουσίας και την άλωση του κρατικού κορβανά. Για τους υποτιθέμενους δε, κορυφαίους της (ένα περίεργο αμάλγαμα γόνων οικογενειών, ευνοημένων υπέρμετρα αυλικών, και ανθρώπων που η μόνη τους επαγγελματική διαδρομή ήταν οι υπηρεσίες στις κομματικές νεολαίες και τα φίλια συνδικαλιστικά όργανα), η ιδεολογία υπήρξε πάντοτε περιττή πολυτέλεια και η ζύμωση άγνωστη λέξη.

Θα μου πει κάποιος: εντάξει, αλλά και το ΠΑΣΟΚ; Τα ίδια δεν είναι; Όχι. Ευτυχώς. Στο περίφημο εκείνο συνέδριο της σύγκρουσης, ο παλαιοπαπανδρεισμός και το βαθύ ΠΑΣΟΚ ήλθαν πρόσωπο με πρόσωπο με τον εκσυγχρονισμό και την νεωτερικότητα του κ. Σημίτη και έχασαν την ιδεολογική μάχη. Έκτοτε, βέβαια, μπορεί ο εκσυγχρονισμός να κατασυκοφαντήθηκε, αφού έχασε τη μάχη της ηθικής, ωστόσο δεν έπαψε ποτέ να αποτελεί μια άκρως συνεκτική πολιτική θεωρία για τα πράγματα. Για το νεοπαπανδρεισμό, οφείλουμε να δώσουμε κάποιο χρονικό περιθώριο προκειμένου να ξεδιπλώσει την στρατηγική του για το μέλλον της χώρας. Που ευχόμαστε όλοι να διαθέτει.

Δεν ξέρω αν οφείλεται σε διανοητική πενία, ιδεολογική ανεπάρκεια, ιδιοτέλεια, πνευματικό ακρωτηριασμό ή κάποια σκοτεινή σκευωρία των προυχόντων αυτού του κόμματος, η εμμονή της ΝΔ να δημιουργεί μύθους και θέσφατα. Εντάξει, είναι και ίδιον των Ελλήνων να τρέφονται και να ανατροφοδοτούν τους μύθους τους. Αλλά στην κεντροδεξιά παράταξη, η απουσία τεκμηριωμένου διαλόγου έχει φθάσει σε σημεία που να προσβάλει την νοημοσύνη.

Και εξηγούμαι. Με εξαίρεση τον κ. Ψωμιάδη και κάποια λίγα στελέχη που τοποθετήθηκαν σκληρά απέναντι στα σφάλματα και τις ανεπάρκειες, ουδείς μπήκε στον κόπο να ζητήσει αφενός κάθαρση και αφετέρου ιδεολογική ανασυγκρότηση. Παρέμειναν αντίθετα ανοικτά πολλά ερωτήματα.

Πρώτον, η μόνιμη επωδός περί «ορισμένων συμπεριφορών που πλήγωσαν την παράταξη» έρχεται να συσκοτίσει παρά να ρίξει φως στις σκοτεινές σελίδες της νεοκαραμανλικής διακυβέρνησης. Ποιοι είναι αυτοί; Ποιοι πρέπει να πληρώσουν για τις βαθιές τους τσέπες; Ποιοι παρανόμησαν; Μάλιστα, σε αυτό το «σκοτεινό» ανάθεμα, ήλθε να προστεθεί και ακόμη μια τουλάχιστον αστεία επίκληση, ότι δήθεν αυτές οι συμπεριφορές «πλήγωσαν και τον Καραμανλή»! Αν όμως ο κ. Καραμανλής είχε πραγματικά πληγωθεί δεν θα είχε τρέξει στις κάλπες, ούτε θα είχε κλείσει άρον- άρον την Βουλή, αλλά θα είχε φροντίσει να στείλει τους ανθρώπους αυτούς στη δικαιοσύνη και θα τους είχε υποδείξει παραδειγματικά την έξοδο από τον πολιτικό βίο. Και στο κάτω- κάτω της γραφής, γιατί δεν μας λέει ο απερχόμενος πρόεδρος ποιοι ήταν αυτοί που τον πλήγωσαν…Ίσως γιατί δεν θέλει να τους πληγώσει, όπως δεν το έκανε και τόσα χρόνια, που όλοι μαζί πλήγωναν τον τόπο και τον πολίτη.

Δεύτερο ερώτημα. Η μόνιμη επίκληση στις διαχρονικές ηγεσίες της Νέας Δημοκρατίας και τα διάφορα κοινότυπα, ότι η παράταξη αυτή υπήρξε ο στυλοβάτης της δημοκρατίας στη χώρα ή ότι την έβγαλε από την υπανάπτυξη ή ότι την έβαλε στην ΕΟΚ, ή ότι ο Καραμανλής ο νεότερος είναι πανθομολογουμένως επιτυχημένος ηγέτης. Καλά όλα αυτά. Αλλά η κοινή λογική δυστυχώς τα αμφισβητεί. Από τις περίπλοκες σχέσεις της ΕΡΕ με το παλάτι, τη βασιλική οικογένεια και ως εκ τούτου και με την δημοκρατία και τους θεσμούς της, μέχρι την εξόντωση της Αθήνας ως πόλης με δομές και συγκεκριμένο σχεδιασμό, αλλά και έως την πλήρη απαξίωση του τελευταίου της προέδρου από τον ίδιο τον ελληνικό λαό, δυστυχώς, η Ιστορία μάλλον επιφυλάσσει άλλα λόγια από αυτά που εγγράφουν για τους εαυτούς τους οι νεοδημοκράτες προύχοντες στα συνέδρια τους. Ίσως διότι αρέσκονται σε πανηγυρικούς και όχι σε αλήθειες. Σε χειροκροτητές και όχι σε γόνιμους ή μη αμφισβητίες.

Τρίτο ερώτημα. Το ψευτοδίλημμα κοινωνικός φιλελευθερισμός ή κάτι άλλο, τέλος, είναι εντελώς επίπλαστο, αφού επί της ουσίας δεν απαντά σε κανένα υπαρκτό πρόβλημα αυτής της κοινωνίας. Ποια η θέση του ενός ή του άλλου για τη μετανάστευση; Ποια η ρεαλιστική του στάση απέναντι στον κρατισμό; Τι θα κάνει με τις ΔΕΚΟ; Πώς θα ρυθμίσει τις εργασιακές σχέσεις;

Ούτε η κ. Μπακογιάννη υπήρξε ποτέ νεοφιλελεύθερη (ποτέ δεν έχει εφαρμοστεί αυτό το σύστημα στην Ελλάδα του κρατισμού και του παρεμβατισμού), ούτε ο κ. Σαμαράς είναι παιδί του κοινωνικού φιλελευθερισμού. Μάλλον, κοινωνικά ανάλγητο θα τον χαρακτήριζα από τη δήλωση του για “τα όνειρα των παιδιών των stage που διαψεύδει η κυβέρνηση”. Αν είναι τα όνειρα των παιδιών μας να είναι η απασχόληση στα stage, να τον χαίρεται τον κοινωνικό φιλελευθερισμό του…

Δυστυχώς, δίπλα στα απλόχερα, παγωμένα χαμόγελα της κ. Μπακογιάννη, την απουσία του όποιου πολιτικού προβληματισμού της και την μόνιμη της υπόσχεση ότι μπορεί να επαναφέρει την ΝΔ σε τροχιά εξουσίας (λες κι είναι αυτό το μόνο ζητούμενο), ήλθε να προστεθεί και η θλιμμένη φιγούρα του κ. Σαμαρά, ο οποίος, με σαφώς καλύτερα τεκμηριωμένο πολιτικό λόγο από αυτόν της υποψηφίας προέδρου, έχασε την μοναδική ίσως ευκαιρία να ανασκευάσει και την δική του υστεροφημία. Δεν έκανε ούτε μίση αναφορά στον άνθρωπο που τον ανέδειξε (υπέρμετρα όπως αποδείχτηκε), κ. Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, αλλά αντίθετα προσπάθησε να μας πείσει ότι είναι ο φυσικός διάδοχος πολιτικών όπως ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ή ο Ευάγγελος Αβέρωφ. Βέβαια, ενώ κέρδισε σίγουρα τις εντυπώσεις σε επίπεδο πολιτικής πρότασης έναντι της κ. Μπακογιάννη, η οποία ήταν τόσο απροετοίμαστη και ρηχή ώστε να μας επιτρέπει να πιστεύουμε ότι θεώρησε πως το κόμμα θα της το παρέδιδαν αμαχητί, η κατακλείδα του κ. Σαμαρά «Επιλέξτε … ποιος μπορεί την επόμενη φορά που θα προκύψει ένα σχέδιο Ανάν να το αποκρούσει», φανερώνει την έμφυτη ροπή του ομιλητή στον λαϊκισμό, την έλλειψη ρεαλισμού και την απουσία έστω και ψηγμάτων κεντρώου λόγου.

Η ένδεια πολιτικής προοπτικής για τη μία και η απουσία πολιτικού ρεαλισμού και νηφαλιότητας του άλλου, καθιστούν και τους δύο υποψηφίους προέδρους επικίνδυνους για το μέλλον της κεντροδεξιάς. Ακόμη πιο επικίνδυνο είναι ωστόσο το γεγονός ότι κανείς από τους παρευρισκομένους δεν αναθάρρησε να ρωτήσει: «Τι έκανε ο Καραμανλής και πρέπει να τον θεωρούμε μεγάλο ηγέτη;», Γιατί η κ. Μπακογιάννη δεν κατέθεσε έως τώρα το τόσο επιτυχημένο μοντέλο διακυβέρνησης και ανοικτού κόμματος που επαγγέλλεται, προκειμένου να αναστρέψει την συντριβή της παράταξης; Από πού κι ως πού είναι του κοινωνικού φιλελευθερισμού ο κ. Σαμαράς (που τον είχαμε γνωρίσει να σας θυμίσω και ως υπουργό Οικονομίας το ’91), πού μας έχει οδηγήσει η στάση του με τα Σκόπια σήμερα (που θέλει να εφαρμόσει το επιτυχημένο μοντέλο του και στο Κυπριακό!), ποιος τον έχρισε συνεχιστή της παράδοσης του Κωνσταντίνου Καραμανλή και του Αβέρωφ;

Και αυτό το συνέδριο δεν θα αφήσει τίποτε πίσω του. Όπως και το συνέδριο του ’96, το οποίο, αφότου εξέλεξε πρόεδρο τον Κώστα Καραμανλή, με τις ευλογίες του τότε προέδρου του, Αχιλλέα Καραμανλή, αποφάσισε να μην αλλάξει το καταστατικό…γιατί τότε πια δεν χρειαζόταν. Παρά τις δεσμεύσεις όλων των υποψηφίων προεκλογικά να θεσπιστεί θητεία για τον πρόεδρο, ανοικτές και ελεύθερες διαδικασίες, ξεκαθάρισμα της ιδεολογικής ταυτότητας και πάει λέγοντας…Το χειρότερο είναι ότι σήμερα η αφετηρία είναι πολύ χειρότερη και οι επίδοξοι διάδοχοι έχουν πολύ μαύρο μελάνι χυμένο στις σελίδες της προσωπικής τους ιστορίας…


* To άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Η Χώρα"

Οι αρχινταβατζήδες της Νέας Δημοκρατίας.

Σήμερα είναι πλέον γνωστό τι εννοούσε ο απερχόμενος πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας όταν μιλούσε για νταβατζήδες. Ενδυνάμωσε το υπάρχον σύστημα των εθνικών προμηθευτών . Και δίπλα σε αυτό άνδρωσε και το δικό του. Νταβατζήδες στο κράτος. Νταβατζήδες στο κόμμα. Νταβατζήδες στο Μαξίμου. Νταβατζήδες στη Ρηγίλλης. Η μέγιστη παρακαταθήκη του ανδρός.

Για τους νταβατζήδες στο κράτος δεν χρειάζεται να πούμε πολλά. Η ετημυγορία του ελληνικού λαού είναι πολύ νωπή. Από τη μικρή διαφθορά φθάσαμε βήμα- βήμα στη μεγάλη. Σε τόσο εκτεταμένη διαφθορά μάλιστα, ώστε πλέον τίποτε δεν προκαλεί εντύπωση. Από τη συγκάλυψη των σκανδάλων του ΠΑΣΟΚ (ας μην ξεχνούμε ότι η ΝΔ είχε υποσχεθεί στον ελληνικό λαό ότι θα διαλευκάνει τη σκευωρία του χρηματιστηρίου και των εξοπλισμών εις βάρος του) έως τα νεοκαραμανλικά σκάνδαλα- τους κουμπάρους, τα δομημένα ομόλογα, το Βατοπέδι- και κάποια κοινά, όπως η Siemens και οι παράνομες χρηματοδοτήσεις των κομμάτων... Ο τέως πρωθυπουργός παραδίδει στις επόμενες γενιές ένα κράτος σε διάλυση, μια κοινωνία διεφθαρμένη και συμβιβασμένη με την ενοχή της σε όλους τους ιστούς, ένα χρέος διπλάσιο από αυτό που παρέλαβε. Ο ίδιος. Τα Golden Boys –ταμίες. H αυλή του Μαξίμου. Νταβατζήδες στο κράτος που μοίρασαν μεταξύ τους την πίττα.

Όσο για τους νταβατζήδες στο κόμμα, για όσους από εμάς έχουμε ζήσει μέσα σε αυτόν τον οργανισμό για δεκαετίες, ποτέ δεν θυμόμαστε αυτήν την κατάντια σε πρόσωπα και ανυπαρξία μιας κάποιας ικανότητας. Από το περίφημο εκείνο ψέμα που ξεσήκωνε τα πλήθη του Καραμανλή «Το κράτος δεν κομματικοποιείται, το κόμμα δεν κρατικοποιείται» φθάσαμε σήμερα να απαριθμούμε τις επιτροπές και τα οφίτσια του ενός και του άλλου κομματικού στελέχους. Κοντά στον απερχόμενο πρόεδρο και σε απόλυτη γνώση του, όλοι αυτοί που διαφέντεψαν την παράταξη λες και ήταν δικό τους τσιφλίκι, ένας μηχανισμός να εξυπηρετήσουν την ανόητη ματαιοδοξία τους, να κάνουν τις δουλειές τους, να εξασφαλίσουν τα παιδιά και γιατί όχι τα εγγόνια τους…

Δυστυχώς, αυτή η παράταξη έφθασε να είναι το μαγαζάκι του κ. Δασκαλάκη, διευθυντή του κόμματος, ταμία και παράλληλα διορισμένου στελέχους στην ΕΡΤ, ο οποίος , μαζί και με άλλα τζιμάνια, φρόντιζε να δημιουργεί επιτροπές στις οποίες συμμετείχε προκειμένου να αυξάνει το οικογενειακό κομπόδεμα. Δυστυχώς, αυτή η παράταξη έφθασε να είναι το παραμάγαζο του κ. Δασκαλάκη, που μπορεί να αποφασίζει αν κάποιος είναι μέλος αυτού του κόμματος ή όχι, που μπορεί να αποφασίζει αντίθετα με το καταστατικό, χωρίς να λογοδοτεί σε κανέναν. Άλλωστε και πού να λογοδοτήσει; Οι νταβατζήδες αλληλοκατανοούνται και αλληλοκαλύπτονται. Το δυστύχημα ωστόσο και το προσωπικό δράμα που ορισμένοι λίγοι βιώνουμε είναι ότι, ακόμη κι αν είχαμε κατανοήσει από νωρίς το νταβατζιλίκι, δεν μπορούσαμε ποτέ να πιστέψουμε ότι αυτοί, «δεν είναι ικανοί να διοικήσουν (όχι περίπτερο, που λέει και η ρήση) ούτε καν πορνείο»…


*Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε σήμερα στην εφημερίδα "Η χώρα"

Ένας ψευτόμαγκας τραμπούκος για πρωθυπουργός.

Τον Καραμανλή τον μικρό , είχα καταλάβει εδώ και καιρό γιατί τον αγάπησε η ελληνική κοινωνία σε τέτοιο βαθμό. Ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας, οικογενειάρχης, καλοφαγάς, πληθωρικός στις χειρονομίες του, τεμπελάκος αλλά καταφερτζής, μετρίων δυνατοτήτων, αλλά καλή καρδιά... Όλα αυτά τα χαρακτηριστικά που προσιδιάζουν σε μεγάλο βαθμό στο ιδιότυπο του μέσου Έλληνα, ο οποίος αναγνώρισε τον εαυτό του ή τον αγαπημένο του γείτονα στο πρόσωπο του πρωθυπουργού της χώρας. Για πρώτη φορά ίσως στην σύγχρονη μεταπολιτευτική Ελλάδα, ένας σαν κι αυτόν θα κατοικούσε στο Μαξίμου.

Βέβαια, δυστυχώς οι εποχές αποδείχθησαν δύσκολες και τα καλαμπούρια γρήγορα μας τέλειωσαν. Ο πρωθυπουργός αποδείχθηκε άφιλος, απρόσιτος, απομονωμένος σαν τη βασιλοπούλα του παραμυθιού στον πύργο της. Το επικοινωνιακό του χάρισμα έγινε βαρίδι από τη στιγμή που καμία ουσία δεν είχαν τα λόγια του. Η οκνηρία του θα μείνει παροιμιώδης. Η δε ανικανότητα του να κυβερνήσει ήταν τέτοια ώστε το έβαλε στα πόδια χωρίς να μείνει να δώσει ούτε μια μάχη τιμής. Έτσι λοιπόν, με τον καιρό αντιλήφθηκε ο Έλληνας ότι ένας χειρότερος από αυτόν κατοικούσε στο Μαξίμου. Και αποφάσισε όπως ήταν φυσικό, από θέση ισχύος ο μέσος Έλληνας, να τον αποκαθηλώσει.

Τις εξελίξεις για τη Νέα Δημοκρατία και το τέλμα που θα τη βύθιζε ο τέως πρόεδρος της, τις έχω προδιαγράψει εδώ και καιρό. Και έχω επαληθευθεί. Δυστυχώς. Ωστόσο, τον προχθεσινό τραμπουκισμό, αυτό το βαρύ στυλ του ψευτόμαγκα, δεν μπορούσα ποτέ να πιστέψω ότι θα το άφηνε τόσο ελεύθερα να φανεί ο απερχόμενος πρόεδρος του κόμματος. Σας παραθέτω μερικά τα πιο χαρακτηριστικά αποσπάσματα της ομιλίας του στην Κεντρική Επιτροπή. «Ο,τι κουβέντα κι να γίνει, αν δεν έχεις αρχηγό δεν δουλεύει το πράγμα. Το καταλαβαίνουμε ή δεν το καταλαβαίνουμε αυτό», έκανε ότι ρωτάει μαινόμενος, για να καταλήξει: «Και τον πρόεδρο αυτό θα τον στηρίξουμε όλοι. Και όποιος δεν τον στηρίξει θα έχει να κάνει μαζί μου!» ή πάλι η αναφορά του για το πόσο συγκινημένος και «υπερήφανος» νιώθει για το βέτο στο Βουκουρέστι και η εμμονή του σε αυτήν την μοναδική του παρακαταθήκη.

Είναι πλέον σαφές ότι ο Καραμανλής μέσα στη Νέα Δημοκρατία δεν κουβαλάει κανέναν άλλον από τον εαυτό του. Η αυλή του, όμως, άνθρωποι που γλυκάθηκαν από την εξουσία που τους παρέδωσε, ψάχνουν να βρουν περάσματα στην επόμενη ημέρα. Εξ’ου και τα υπόγεια ρεύματα που κινούνται υπέρ της υποψηφιότητας Σαμαρά. Εξ’ ου και η μνεία που έκανε ο κ. Καραμανλής στα Σκόπια και την υποτιθέμενη αδιάλλακτη, πατριωτική του στάση, προκειμένου να αφήσει να διαφανεί η ιδεολογική τους συνάφεια με τον διατελέσαντα αρχηγό της Πολιτικής Άνοιξης. Εξ ‘ ου και η απελευθέρωση όλων εκείνων των δυνάμεων της συντήρησης, που στοιχίζονταν κάποτε πίσω από τον κ. Καραμανλή και τώρα πίσω από τον κ. Σαμαρά.

Για να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Προσωπικά έχω ζήσει τις εκλογικές αναμετρήσεις της παράταξης τα τελευταία 30 χρόνια. Και μάλιστα πολύ ενεργά. Για όσους στην ιστοσελίδα μου, με ρωτούν «μα, καλά Πέτρο, τίποτε δεν σου αρέσει σε αυτήν την παράταξη;», απαντώ ξεκάθαρα. Δεν μου αρέσουν δύο πράγματα αυτής της παράταξης, που αυτή την στιγμή την ηγεμονεύουν. Τα ανδρείκελα. Και οι χειροκροτητές. Και οι δύο τσαμπουκάδες, που όταν όμως βρεθούν μπροστά στην καρπαζιά της αλήθειας, αναφωνούν σαν δευτεραγωνιστές ελληνικής ταινίας «Μη βαράς καλέ κύριε…». Ήδη τους τις έβρεξε ο ελληνικός λαός. Έπονται όμως κι άλλες καρπαζιές.


*Το άρθρο αυτό δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "Η χώρα"