Με την "πρώτη φορά αριστερά" -μια μπουρδα και μισή αυτη η έκφραση, με δεδομένο ότι η αριστερά έκανε την "πρώτη" της πολλά χρόνια πριν στην Ελλάδα με,τελικά, τραγικά αποτελέσματα.
Ακόμη και η ΕΔΑ του 58, που προσπάθησε να συνδέσει παλιές απαιτήσεις με νέα δεδομένα, δεν μπορεί ούτε αυτή να θεωρηθεί η "πρώτη" της. Η αριστερά ήταν παντού όλα αυτά τα χρόνια. Σε συλλόγους, σε πανεπιστήμια, σε συνδικάτα. Τραμπαλιζόμενη ανάμεσα στο συναίσθημα και στα ατελή διαβάσματα. Ως παιδίσκη που ανακαλύπτει κάθε φορά ότι οι γυναίκες έχουν περίοδο, όταν δεν της μίλησε κανείς γι αυτό προηγουμένως. Και κάθε φορά προσπαθεί να ενεργοποιήσει τα ωάρια της με νέο επιβήτορα. Είτε Παπανδρέου τον λένε αυτόν, είτε Τσίπρα, είτε όπως αλλιώς.
Οι δικοί της αρχηγοί ούτε στα προκαταρκτικά δεν ήταν καλοί. Ανέραστοι και εν τέλει στείροι, κάτι Κολιγιάννηδες, κάτι Φλωράκηδες, κάποια Παπαρήγα. Δεν γέννησαν τίποτα, ποτέ τους, Αλλά ούτε και οι άλλοι-οι μετά το 68-. Στα λόγια ήταν καλοί ετούτοι-είχαν και κανά δυο που άξιζαν-αλλά μέχρι εκεί. Δεν τους είδαμε στο τιμόνι να τους μετρήσουμε. Ασε που θα κουβαλάνε, όσοι υπάρχουν, την "φιλία" και την "φιλοξενία" του Νικολάε.
Και τώρα έχουμε τούτους, μια καρικατούρα όσων προηγήθηκαν. Λειψοι και στον λόγο και στα πρόσωπα. Αριβίστες, νεόκοποι, θεωρούν ότι η αναπαλαίωση στην πολιτική είναι κάτι καλό. Θυμίζουν τις γιαγιάδες μας με τις προτροπές τους να μην παίζουμε με το πουλί μας.Ενώ αυτοί με το δικό τους κάνουν ότι θέλουν. Κακόηχοι, ως swiffer που μάζεψε όλη την πολιτική σκόνη που κυκλοφορεί.
Θυμίζουν όλα αυτά, τα κείμενα του Μαριου Χάκκα, ο οποιος αφού κατάλαβε στον καιρό του τι εστι αριστερά και μεσα στις φυλακές και μετά την "επαναστατική" έξαρση της κατοχης, όπου ήλθε φάτσα-κάρτα με την γραφειοκρατία:
"Μήπως φταίγαν τα πρόσωπα, κι οι αρχές παραμενουν αλώβητες; Να τελειώνει αυτό το μπέρδεμα, αρχές και πρόσωπα, μορφή και περιεχόμενο, ιδέες και πράξη, όλα είναι ένα, όταν τα ξεχωρίζετε πάτε να περισώσετε κάτι"
Και δυστυχώς τίποτα δεν περισώζεται.
Σ.Σαρακενίδης
Είναι ένας χρόνος περίπου που δεν έγραψα εδώ. Ενας χρόνος δύσκολος. Που για κάποιους ξεκίνησε με πολλές ελπίδες. Ελπίδες που δεν στηρίζονταν πουθενά ή σε πολύ νεφελώδη λόγια. Λόγια με φτερά, που λένε. Αποδείχθηκαν οι ελπίδες τελείως φρούδες. Και μάλιστα οι κίνδυνοι που παρουσιάσθηκαν, πέρα από ορατοί, ήταν και τελείως πραγματικοί αυτήν την φορά. Η αλλαγή πλεύσης της κυβέρνησης ήταν τρομακτική. Η στροφή που έκανε-ένα πολιτικό τε τα κε-σήκωσε τόση σκόνη, πέταξε κάποιους έξω από το αυτοκίνητο και οι επιβάτες ακόμη ξερνούν.
Τώρα η πορεία σε έναν κακοτράχαλο δρόμο δεν προοιωνίζεται καλή και ομαλή. Δεν υπάρχουν πλέον αυταπάτες, αλλά και πειστικές απαντήσεις. Κανείς δεν ξέρει τι να πει. Η οχλαγωγία και η χλαπαταγή σκεπάζει την κοινή αμηχανία. Οι χαϊδεμένοι πολίτες-ειδικά κάποιες ομάδες απ αυτούς-βλέπουν να φεύγει το κομματικό χώμα κάτω από τα πόδια τους και τους έπιασε τρόμος. Βγήκαν στους δρόμους και ζητούν. Αλλά τι; Και ποιος θα τους το δώσει; Η Ευρώπη που την βρίζουν; Οι άλλοι πολίτες που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα; Οι μεγαλοκαρχαρίες που την κοπανάνε; Οι φαφλατίζοντες πολιτικοί; Πρώην και επόμενοι. Ποιός;
Ο σύμπας λαός εξ άλλου κοπανιέται στις επάλξεις των σοσιαλ μίντια, δίνοντας μάχες εκ του συστάδην, σκιαμαχίες εν πολλοίς, όπου αναδύονται παλιές προσωπικές αντιθέσεις, απέναντι σε τσιπουροσυντρόφους που τώρα έγιναν υπουργοί και κοιτάνε από την άλλη μεριά. Σέρνεται μια λάσπη συντηρητισμού που σκεπάζει κάθε προσπάθεια , έστω και ενστικτώδη , ακόμη και υποκριτική, κάποιας ασήμαντης σταγόνας εκσυγχρονισμού.
Την πατήσαμε πολλοί αυτά τα 5 χρόνια-πάμε στον 6ο-της κρίσης. Την πατήσαμε άσχημα. Και το χάσαμε το παιχνίδι. Ούτε για παρατηρητές δεν είμαστε άξιοι. Ανακατεύουμε συνέχεια μια παρωχημένη ορολογία, χτίζουμε καινούρια τείχη διαχωρισμών, αρνούμαστε το δικαίωμα "δια να ομιλεί" σε όποιον έχει-κατά την άποψη μας-βεβαρυμένο παρελθόν, τσιγκουνευόμαστε τα συγχωροχάρτια μας. Μόνο μεταξύ μας τα κυκλοφορούμε.
Πέφτουν μάσκες. Φοριούνται άλλες. Ενα απέραντο καρναβάλι έγινε η κοινωνία. Με καουμπόυδες και Ινδιάνους. Οι σερίφηδες διευθύνουν τα μπαρ και ο κόσμος την έχει αράξει στις πλαγιές του Ελ Πάσο και περιμένει. Πηγαίνοντας με το πάσο του.
Σ. Σαρακενίδης
