Ομορφή πόλη; Απόδειξη!

Οι δημοτικές εκλογές πάντοτε ήταν ένα πεδίο αντιπαράθεσης χαρακωμάτων. Στα πλαίσια του πολιτικού πολέμου αναλογούσαν  στον α΄παγκόσμιο πόλεμο, με ξιφολόγχες, δηλητηριώδη αέρια και προσπάθεια υπονόμευσης του εχθρού. Στην πόλη μας αυτό το τοπίο μάχης έπαιρνε διαστάσεις θριάμβου για την μια-ουσιαστικά παράταξη που κυβερνά εδώ και δεκαετίες. Αν θελήσει κανείς να κάνει μια ειλικρινή αξιολόγηση όλων αυτών των ετών διαχρονικής εξουσίας από δημάρχους με συντηρητική σκέψη, χωρίς φαντασία, επαίτες κεντρικών -και μη επαρκών -κονδυλίων, διαχειριστές ενός μοντέλου που ούτε ως μουσειακό είδος έχει πλέον ενδιαφέρον, δεν θα γεμίσει περισσότερες από μια σελίδες. 
Χάθηκαν πολλές ευκαιρίες σ αυτήν την πόλη, από τότε που αναδύονταν τα πλεονεκτήματα της το 1974, αλλά το τσουνάμι της αντιπαροχής τύφλωνε τα μάτια των αρχόντων και των υπηκόων τους. Με νύχια και με δόντια κρατήθηκε η παλιά πόλη-με τις αναπόφευκτες απώλειες-στην μορφή που είναι σήμερα. Και τα νύχια και τα δόντια αυτά δεν ήταν των εξουσιαστών εκείνης της εποχής. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Όλα αυτά τα χρόνια οι προσπάθειες των "κορυφαίων" υποψηφίων ήταν να προσεταιρισθούν και να φέρουν στην κάλπη τους ομάδες πολιτών , που η μόνιμη εγκατάλειψη τους, τους ανάγκαζε να 'διαχειρίζονται" την ψήφο τους ως εμπόρευμα. Παράλληλα  προσωπικές σχέσεις και εκδουλεύσεις περιόριζαν την δυνατότητα επιλογών στο εκλογικό σώμα. Η ιστορία αυτή, με διάφορες παραλλαγές, που έφθασε μέχρι τις μέρες μας, δεν πρέπει να επαναληφθεί. Ας δουλέψει και λίγο το μυαλό.

Σήμερα όμως ο κόσμος  άλλαξε. Απαιτεί άλλου τύπου προσεγγίσεις και πολιτικές. Γύρω μας  ακούμε αγκομαχητά-και δίπλα σ αυτά προσθέτει και τις ψεύτικες κραυγές του  ο διαχρονικός καταφερτζής, που πάντοτε προσπαθούσε να κρυφτεί πίσω από το γενικό πρόβλημα. Απαιτούν λοιπόν οι καιροί γενναιότητα και ειλικρίνεια. Οι Δήμοι βρίσκονται μπροστά σε ένα σταυροδρόμι. Η κεντρική κάνουλα μόλις που στάζει. Οι πόροι λιγοστοί και πρέπει να κατανεμηθούν με σωστό τρόπο και όχι , όπως μέχρι τώρα, να "χάνεται" στην πορεία του το μεγαλύτερο μέρος στις διαδικασίες και μικρό κομμάτι του να φθάνει στον τελικό και αναγκαίο σκοπό. Πρέπει να καταλάβουν οι μελλοντικοί άρχοντες μας, ότι τώρα δεν θα είναι μόνο για να ακούν τα παράπονα των πολιτών, αλλά να κάνουν και κάτι γι αυτά. Να πλαισιώσουν και να οργανώσουν καλύτερα τις υπηρεσίες τους, που καθήκον έχουν να βρίσκονται σε συνεχή εγρήγορση. Ο Δήμος-που είναι ο μεγαλύτερος εργοδότης της περιοχής μας-πρέπει να αξιοποιήσει και να εμπνεύσει όλο αυτό το προσωπικό που διαθέτει, ώστε το έργο που παράγεται να σημαίνει κάτι παραπάνω.

Οι πολίτες επίσης πρέπει να αντιληφθούν και αυτοί, ότι έχουν ευθύνες και πρέπει να τις αναλάβουν, μέσα σ αυτό το καινούριο πλαίσιο. Να πάρουν μέρος σε ενέργειες και δράσεις (εθελοντισμός, ανακύκλωση, φροντίδα της γειτονιάς, πολιτιστικές δράσεις, αλληλεγγύη). Να μην πετάξουν την ψήφο τους στον κουμπάρο, τον επιτήδειο που τους βοήθησε κάποτε, τον συνήθη ψηφοαποδέκτη τους. Η πόλη μας έχει ακόμη ελπίδες, να λύσει τουλάχιστον τα μεγάλα της προβλήματα, που απαιτούν όμως και την συμμετοχή μας.

Και τελευταίο. Θα είναι λάθος, οι μελλοντικοί υποψήφιοι να χρησιμοποιήσουν την ευκαιρία των δημοτικών εκλογών για να κάνουν πολιτικές διακηρύξεις του γενικού φάσματος, υποτιμώντας έτσι την δυνατότητα που τους δίνεται στο τοπικό πρόβλημα. Οι αναφορές στα μνημόνια, στις Μέρκελ και στους ¨τοκογλύφους",ουσιαστικά αθωώνουν όλους εκείνους που διαχειρίσθηκαν ή θα διαχειρισθούν το μέλλον της πόλης.

Το παράδειγμα των 5 Δημάρχων ας είναι ο οδηγός μας.
Κανείς δεν έχει τις λύσεις στο τσεπάκι του. Η ειλικρίνεια και η συλλογικότητα είναι πάντοτε ο καλύτερος σύμβουλος. Ας τις ακούσουμε.

Σ.Σαρακενίδης

Προσυνεδριακή συνέλευση και εκλογή συνέδρων για το 2ο Συνέδριο της Δημοκρατικής Αριστεράς

Την Παρασκευή 29 Νοεμβρίου 2013 συγκεντρώθηκαν, με σημαντική παρουσία, τα μέλη και οι φίλοι της Δημοκρατικής Αριστεράς στο Ξενοδοχείο Ορφέας στην Ξάνθη, για να συζητήσουν και αποφασίσουν επί των θέσεων του 2ου συνεδρίου της , που θα γίνει στην Αθήνα από 12 έως 15 Δεκεμβρίου και στην συνέχεια την εκλογή συνέδρων. 

Τις θέσεις παρουσίασαν οι σύντροφοι Παπαθανασίου, Ζορκάδης και Δέλκος. Ακολούθησε συζήτηση, προτάσεις και τοποθετήσεις , ψηφοφορίες επί των θέσεων και στην συνέχεια έγιναν εκλογές συνέδρων.

Εκλέχθηκαν με αλφαβητική σειρά οι :

Γκαρμπούνης Χρήστος
Δελή Ιλμπάυ
Δέλκος Κώστας
Δουκέλης Γιάννης
Ευαγγελίδης Σίμος
Οικονομίδης Ρωμανός
Σπανού Μαρία.

Ας οικτίρει....

Αυτοί που ψωμίζονται τόσα χρόνια από τον πλούσιο φούρνο που τους ταϊζε καλά, απ ότι φαίνεται-τον στείρο εθνικισμό τους, όχι μόνο στείρο, αλλά ούτε μία στύση της προκοπής δεν είχε στο παρελθόν-βλέποντας τον (τον φούρνο) να κλείνει οριστικά, προσπαθούν να ανάψουν φωτιές , όπου τους βολεύει και όπου βρουν ευκαιρία, νομίζοντας ότι έτσι θα τον επαναλειτουργήσουν. 

Μετά από χρόνια και μια διαχρονική διαδικασία παραλλήλων μονολόγων, που πολλές φορές εξελίσσονταν σε άναρθρες κραυγές, οι δύο κοινότητες της Θράκης, αποφάσισαν να απευθύνουν τον λόγο, απ ευθείας η μία στην άλλη.
 Χάρη κυρίως στις κυρίες Δραγώνα και Φραγκούδάκη, που τον θετικό ρόλο τους στην διαμόρφωση ευνοϊκού κλίματος στην περιοχή μας , στην προσπάθεια προσέγγισης των δύο κοινοτήτων, δεν χρειάζεται να τον καταγράψει ο ιστορικός του μέλλοντος . Είναι ήδη ορατός και έχει δώσει αποτελέσματα. Και λογικοί άνθρωποι ήδη τον έχουν καταγράψει ως τέτοια. 
Η παρουσία ακόμη σε αυτήν την διαδικασία, ανθρώπων όπως της κ. Γιαννάκου-τι κρίμα που αυτή η εξαιρετική προσωπικότητα, η "δεξιά", δεν βρίσκεται κοντά στον στενό πυρήνα αυτών που μας κυβερνούν σήμερα!-

Το συνέδριο λοιπόν αυτό είχε θέματα όπως :

• Εκπαίδευση: Μειονοτικό ή δημόσιο σχολείο
• Σαρία: Κατάργηση η διατήρηση
• Θετικές διακρίσεις: υπέρ ή κατά
• 90 χρόνια από τη Συνθήκη της Λωζάννης
• Η μειονότητα της Θράκης στο ευρωπαϊκό πλαίσιο

Και κόντεψε να τιναχτεί στον αέρα γιατί δημοσιογράφος -μειονοτικός ζήτησε να μιλήσει στην μητρική του γλώσσα. Υπήρχε πρόβλεψη για μεταφραστή και το συνέδριο εκ των πραγμάτων ήταν δίγλωσσο. Γιατί , βλέπετε, οι συμπολίτες μας της μειονότητας έχουν μητρική γλώσσα την τουρκική. Αλλά αυτό δεν είναι ανεκτό από μερικούς, νομίζοντας ότι έτσι κινδυνεύουν,δεν ξέρω από τι ακριβώς, κινδυνεύει ενδεχομένως η υπόσταση τους, αυτό που τους οπλίζει δεκαετίες τώρα για να τονίζουν και μεγεθύνουν πάντοτε τις διαφορές, χαρίζοντας έτσι την μειονότητα στην απέναντι πλευρά και αντιμετωπίζοντας την, ως οιονεί πέμπτη φάλαγγα. Και δεν καταλαβαίνουν οι καημένοι, ότι αυτό το "μοντέλο" αντιμετώπισης των προβλημάτων της περιοχής τα έχει τινάξει προ πολλού μέσα στις ακαθαρσίες του.

Αλλά βλέπεις έχουν τώρα να τους "στηρίζουν" και οι βρικόλακες ενός άλλου "μοντέλου", που γέμισε με 50 εκατομμύρια νεκρούς την Ευρώπη πριν 70 χρόνια και αναθάρρησαν. Αλλά όλοι εμείς οι υπόλοιποι κάτοικοι της περιοχής μόνο οίκτο μπορούμε να νιώσουμε γι αυτούς πλέον.

 Η ιστορία δεν μπορεί να επαναλαμβάνεται, ούτε ως φάρσα. Πρέπει να καταλάβουν όλοι ότι οι καιροί άλλαξαν, οι λαοί όχι μόνο δεν έχουν ανάγκη από προστάτες (το θυμάστε ε;), αλλά θέλουν την προσέγγιση, να ανοίξουν οι δρόμοι επικοινωνίας, να τα βρούμε που λένε, να γνωρίζουμε τους γείτονες μας, να έλθουν μουσαφίρηδες και αυτοί επί τέλους, να δουλέψουν και 5 άνθρωποι παραπάνω στον τόπο μας. Υποθέτω ότι αυτό τουλάχιστον θα τους ενδιαφέρει ή όχι;

Και επειδή κάποιος μπορεί να με οικτίρει γι αυτά που γράφω, θα του απαντήσω με τον τρόπο του Δημητρη Ψαθά, όταν έγραψε την κριτική του για την "Σιωπή" του Μπέργκμαν. Ας οικτίρει.

Σ.Σαρακενίδης

Στις πολυεθνικές της Γερμανίας και στου Βελγίου τα εστιατόρια.

Άραγε-ακούγοντας και πάλι την περίφημη εκπομπή του Τάκη Καμπύλη-υπάρχουν στοιχεία για το πόσοι νέοι άνθρωποι έχουν μεταναστεύσει τα 3 τελευταία χρόνια από την Ελλάδα; Άκουσα ότι μόνο η Γερμανία "δέχτηκε" 2.000.000 μετανάστες το 2012, οι περισσότεροι από τον ευρωπαϊκό νότο.Ή ότι π.χ. αυτόν τον καιρό  στους αμπελώνες της Λωζάνης (παρά λίγο Κοζάνης θα έγραφα) πληρώνουν σε νέους, που πηγαίνουν εκεί από όλον τον κόσμο, 110 ευρώ την μέρα! 

Πάλι ο "κακός" βορράς θα δώσει την λύση; Θυμάμαι την περίφημη οκταετία του "εθνάρχη"  τις "φάμπρικες της Γερμανίας και του Βελγίου τις στοές"" του Καζαντζίδη, μόνο που τώρα ο κόσμος που φεύγει δεν είναι αγρότες και εργάτες που είχαν τελειώσει δημοτικό (το πολύ), αλλά έχει πάρει ένα χαρτί από ελληνικό πανεπιστήμιο, που ενώ παλιά  κοσμούσε κάποιον τοίχο στο σαλόνι της οικογένειας, τώρα καταχωνιάζεται ως απόδειξη ντροπής περισσότερο.

 Τα δε πανεπιστήμια, χρόνια έρμαια, στα νύχια ενός συστήματος προσωπικής και ατομικής αντιμετώπισης και ανέλιξης, που ποτέ το περιεχόμενο των σπουδών τους δεν ήταν στο κέντρο του ενδιαφέροντος αυτού του συστήματος (μείγμα των διδασκόντων και της εκάστοτε  πολιτικής ηγεσίας), αλλά μόνο η καριέρα και η εργολαβική "έρευνα"ήταν το κύριο ενδιαφέρον τους, που παρ όλα αυτά, το περίεργο είναι όποιος φοιτητής/τρια ήθελε μπορούσε να πάρει τα βασικά για να συνεχίσει κάπου αλλού. Αυτήν την αντίφαση την κουβαλάει μέχρι σήμερα το ελληνικό ΑΕΙ, αλλά μάλλον έχει φθάσει στα όρια του και έχει μετατραπεί πια σε ένα πεδίο αντιπαράθεσης  αυτών των δύο παραγόντων, που πριν "συνεργάζονταν"-είναι και αυτή η μείωση των 60% των προϋπολογισμών τους,( όποιος έχει δουλέψει στον οικονομικό τομέα τους, ξέρει τι σημαίνει αυτό), -δεν σχετίζεται πάντως με το επίπεδο σπουδών, αυτό-το επίπεδο και η απόδοση του- σχετίζεται με την ατομική προσπάθεια δασκάλου-φοιτητή , όταν αυτοί δύο βρίσκουν δίοδο συνάντησης τους , κάτι, που σε πείσμα των συνθηκών, συμβαίνει μερικές φορές.

Το εξωτερικό έγινε και πάλι η βαλβίδα εκτόνωσης, αλλά οι δυσκολίες είναι τώρα περισσότερες. απαιτείται μόρφωση, γνώση της γλώσσας και επιδεξιότητες. Και το μεγάλο κρίμα είναι ότι όλο αυτό το δυναμικό, δυστυχώς χάνεται από την Ελλάδα και σε πολλές περιπτώσεις οριστικά.

 Περιμένουμε τους νέους τροβαδούρους λοιπόν.

Σ.Σαρακενίδης

Ποιος πληρώνει τον βαρκάρη;

Εξαιρετικός και διαφωτιστικός ο Μάνος Ματσαγγάνης πριν λίγο στον
Τάκη Καμπύλη και στον 9.84 (έγινα κάτι σαν "ανταποκριτής" αυτής της εκπομπής, που ομολογώ ότι την παρακολουθώ ανελλιπώς ). Τίτλος αυτής της συνομιλίας θα μπορούσε να ήταν το "ποιος πληρώνει τον βαρκάρη", όπου βαρκάρης ο λογαριασμός της κρίσης. Επιβεβαιώθηκε ακόμη μια φορά ότι αυτός ο λογαριασμός πληρώνεται από μια μερίδα της κοινωνίας, τον εργαζόμενο στον ιδιωτικό τομέα, που και στην ομπρέλλα προστασίας του κράτους δεν περιλαμβάνεται (μόνο 15% των ανέργων παίρνουν επίδομα). Οι υπόλοιποι δεν "εμπίπτουν" στην εμβέλεια του ΟΑΕΔ. Το καινούριο επίδομα εξ άλλου της μακροχρόνιας ανεργίας, έχουν βέβαια την δυνατότητα να το διεκδικούν ακόμη και 20ρηδες τώρα πια (απο 45 που ήταν πριν το όριο), αλλά δυστυχώς έχει οροφή μόνο 35 εκατομμύρια ευρώ το χρόνο. Ούτε παπάς δηλ. ούτε κουμπάρος. 

Και στο δημόσιο; Παρ όλο που εκεί , λέει ο Μάνος, έγιναν μεγάλες μειώσεις στο εισόδημα (οχι μεγαλύτερο από των ιδιωτικών πάντως), έγιναν ελάχιστες απολύσεις-κυρίως λήξεις συμβάσεων και προστατεύτηκε με αυτόν τον τρόπο η θέση του δημόσιου υπάλληλου. Επί πλέον-υπάρχει και ένα χαρακτηριστικό σ αυτόν τον χώρο-της ενδογαμίας δηλ. οικογενειών που αποτελούνται από 2 δημ. υπαλλήλους (ανήκω σ αυτήν την περίπτωση) που τις επηρεάζει μεν η μείωση αλλά όχι και τόσο . (Να συμπληρώσω εδώ τον Μάνο, ότι ναι μεν έτσι είναι, αλλά μεταφέρεται ένα όχι ευκαταφρόνητο κομμάτι αυτού του εισοδήματος στα παιδιά και άλλα μέλη της δημοσιουπαλληλικής οικογένειας). 

Υπάρχουν όμως οικογένειες που δεν δουλεύει κανείς, μακροχρόνια άνεργοι που δεν πληρώνεται κανείς, δεν έχει βοήθεια από πουθενά και αναρωτιέται μέχρι πότε τα δανεικά και τα όποια "ετοιμα" θα τους κρατήσουν εντός ενός εύθραυστου κοινωνικού ιστού. Προκύπτουν πολλά ερωτήματα από αυτήν την ανάλυση, που αντανακλά την πραγματικότητα. Τι πληρώνει το μεγάλο κεφάλαιο, οι μεγάλες περιουσίες, εφοπλιστές κ.λ.π. και όλες εκείνες οι ομάδες που μέσω της χρόνιας φοροαπαλλαγής τους έχουν ξεφύγει μέχρι τώρα;

Και πόσο αυτό το τεράστιο ζήτημα, που ενδεχομένως τροφοδοτεί πολιτικά ακραίες συμπεριφορές και συντάσσεται με ναζιστικές κραυγές, έχει απασχολήσει τα κόμματα του όποιου (το έγραψα..όπιου και είπα να το αφήσω) τόξου και δίνουν , συνεχώς, μάχες χαρακωμάτων, περί όνων, που έχουν αρκετούς στις γραμμές τους απ ότι φαίνεται, σκιάς. 

Επί 3 χρόνια, το ελληνικό κράτος , η ελληνική κοινωνία διατηρεί την δομή της, αναλλοίωτη, ανέγγιχτη από έσωθεν και έξωθεν πολιτικές (αλλά εδώ μας ενδιαφέρουν οι έσωθεν), που αδιαφορούν, ή καλύτερα κινούνται με σκοπό-ακόμη-την πολιτική τους επιβίωση και φροντίζουν αυτούς που φρόντιζαν πάντοτε, γιατί αυτούς ξέρουν αυτούς εμπιστεύονται.

Σ.Σαρακενίδης

Delete............

Διαβάζω το σύνθημα "η χούντα δεν τελείωσε το 73..." που μόνο μελαγχολία μου δημιουργεί. 

Οχι δεν τελείωσε το 73...τελείωσε το 74 , δυστυχώς με άσχημο τρόπο, αφήνοντας πίσω της ερείπια, νεκρούς, κατεστραμμένες ζωές, ανεκπλήρωτα όνειρα, δρόμους που έπρεπε να διανυθούν, χιλιόμετρα που είχαν μαζευτεί. Οποιος εζήσε τα προηγούμενα χρόνια (προηγούμενα από το 1974) και όχι παίρνοντας ως αφετηρία αυτής της χρονικής περιόδου την 21η Απριλίου 1967, αλλά ουσιαστικά πηγαίνοντας κανείς πολύ πίσω, για να βρει στοιχεία δημοκρατίας, που σήμερα θεωρούνται αυτονόητα. Μπαίνει έτσι σε μια σκοτεινή εποχή διαρκείας, που η λέξη χούντα ανήκε στις άγνωστες.

Μεγαλώσαμε μέσα στον αυταρχισμό και τον φόβο που πηγάζει απ αυτόν. Ενας αυταρχισμός που δεν είχε σχέση μόνο με πολιτική, ενδεχομένως, δραστηριότητα. Οχι. Είχε σχέση με την καθημερινή ζωή του καθένα μας. Αρχίζοντας από το σχολείο και την άνωθεν πειθαρχία και  αυθαιρεσία του, με φορείς δυστυχώς του δασκάλους μας-ευτυχώς όχι όλους, αλλά και οι λίγοι που προσπαθούσαν φοβισμένα και δειλά να ψελλίσουν κάποιες αλήθειες, ήταν ανήμποροι μπροστά σε όλους τους άλλους, εκκλησία, γειτονιά-ναι γειτονιά-τον παιδονόμο, τον χωροφύλακα, τον καθένα που ένιωθε ότι μπορεί να είναι ένας αυτόκλητος υπερασπιστής ενός "τρόπου ζωής και σκέψης" και εθελοντής χαφιές κάθε προσπάθειας απεμπλοκής απ αυτήν και κάθε καινούριου-έστω ψήγματος-σκέψης, διατυπωμένου δημόσια. 

Πολλοί είχαν στερηθεί τους πατεράδες τους και τις μανάδες τους γιατί ήταν εκτοπισμένοι, ως επικίνδυνοι σε νησιά και ξερότοπους που μέχρι το 1961, πολλοί απ αυτούς στήθηκαν στο τοίχο του εκτελεστικού αποσπάσματος.


Πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων, απαγόρευση σπουδών σε αριστερής κληρονομικότητας παιδιά, διαβατήρια για λίγους και 'εκλεκτούς", συνάλλαγμα με μέσον (οι τράπεζες είχαν απ ευθείας σύνδεση με την ασφάλεια). Βιβλία απαγορευμένα, συγγραφείς, ποιητές, μουσικοί, εκπομπές στο ραδιόφωνο, θεατρικά έργα, κινηματογραφικές ταινίες με την σφραγίδα της λογοκρισίας (μετά από χρόνια π.χ. είδα το τέλος του If...), χωρίς δυνατότητα όλα αυτά να έλθουν σε επαφή με τον κόσμο. Αποφάσιζαν άλλοι για το τι έπρεπε να διαβάσουμε, ακούσουμε, δούμε, πούμε.


 Στο σχολείο περιμέναμε με αγωνία το Σαββάτο το πρωϊ να ακούσουμε, αν μπορούσαμε να πάμε σε μια ταινία, που είχαν προηγουμένως εγκρίνει οι καθηγητές μας (άλλο θέμα βέβαια αν είχαμε μερικοί από μας το αντίτιμο του εισιτηρίου), η χαρά μας ήταν μεγάλη, αλλά και η λύπη μας ακόμη μεγαλύτερη, όταν αυτό δεν ήταν δυνατόν, γιατί έτσι έκριναν οι "καθοδηγητές" μας.

Δεν ξέρω τι από όλα αυτά βλέπουν στην ζωή μας οι θασιώτες του συνθήματος που ανέφερα στην αρχή.  Μπερδεύουν , ίσως, την οικονομική κρίση και τα προβλήματα που προκύπτουν απ αυτήν στην κοινωνική και καθημερινή μας ζωή, με δικαιώματα 
και δυνατότητες που επιτρέπουν την συλλογική δράση, την ανταλλαγή πληροφοριών, την επικοινωνία και, κυρίως, την δυνατότητα υπεράσπισης της προσωπικής ζωής και του ιδιωτικού χώρου. Ξέρω τι θα πουν πολλοί και ενδεχομένως να συμφωνήσω σε μερικά μαζί τους. Αλλά χούντα δεν τα λες όλα αυτά. Οχι. 

Μπερδεύουμε έτσι τις έννοιες και τις καταστάσεις. Αλλοιώνουμε και υποβαθμίζουμε έτσι ακόμη και την αντίδραση  μας απέναντι σε αυθαιρεσίες που υπάρχουν ακόμη εκεί έξω. Και επειδή ,αύριο είναι και αυτή η εξασθενημένη γιορτή του Πολυτεχνείου, αναρωτιέμαι,γιορτή είναι τάχα ή μια παράσταση που έπρεπε να κατεβεί εδώ και πολύ καιρό; Φοβάμαι ότι η συμμετοχή του κοινού έχει εξαντληθεί. Το έργο πάλιωσε.

Και οι ηθοποιοί κακοί, έχουν ξεχάσει και τα λόγια τους , η μανιέρα τους είναι εμπόδιο. Είναι σαν να έχουν κολλήσει σε μια οθόνη ενός ηλεκτρονικού παιχνιδιού, χωρίς να μπορούν να ξεφύγουν.  Ενα delete είναι απαραίτητο πια.

Σ. Σαρακενίδης

Πάτε και κανένα σινεμά;

Δεν έχω διαβάσει-μέχρι στιγμής-κάποιες θέσεις που έρχονται-αναφέρομαι στο επικείμενο 2ο συνέδριο της Δημοκρατικής Αριστεράς- με ρυθμό πολυβόλου στο mailbox μου (γα τις ανακοινώσεις δεν τίθεται θέμα-δυστυχώς δεν υπάρχει ηλεκτρονική τουαλέτα). 

Προηγήθηκε η τριήμερη "συζήτηση" στην Βουλή, που θύμιζε ανταλλαγή πυροβολικού τον καιρό του Ναπολέοντα, όταν συνήθως οι βολές έπεφταν στον γάμο του καραγκιόζη, με την διαφορά ότι τώρα ο καραγκιόζης συνήθως ήταν στο βήμα της.
Χάθηκε ακόμη μια ευκαιρία- όπως χάνονται 3,5 χρόνια τώρα-να γίνει μια συνολική συζήτηση για το συνολικό πρόβλημα μας, που είναι ποιο τελικά;

Με τα 2 μνημόνια (δανειακές συμβάσεις τις λένε οι γραμματιζούμενοι) πορευτήκαμε μέχρι τώρα, αλλά τον Μάϊο του 14 πρέπει να βγούμε στον κόσμο του χρήματος και του δανεισμού. Ολίγον ξυπόλητοι και όχι απλώς σε αγκάθια, αλλά σε παλούκια, που δεν θα απειλούν μόνο τις πατούσες μας. Τότε λοιπόν, ενώ φαίνεται-και λέω φαίνεται γιατί ακόμη δεν συμφώνησαν στο ποσό οι 2 πλευρές, κυβέρνηση και τρόϊκα δηλ-,πως υπάρχει πάντως ένα πρωτογενές πλεόνασμα. Δηλαδή "καταφέραμε"-με πολλές παράπλευρες απώλειες, κυρίως ανθρώπων που δεν "μετράνε" στα λόμπις-στο ισοζύγιο έσοδα-έξοδα να έχουμε ένα μικρό ή μεγαλύτερο περίσσευμα. Ας πούμε λοιπόν ότι εδώ τα καταφέραμε, αν και παραμένει το ερώτημα, μέχρι πότε θα εισπράττουμε και από ποιους πολίτες-τους ίδιους και τους ίδιους-και πόσο μπορεί να το αντέξει ο κόσμος αυτό. Και μέχρι πότε θα την γλυτώνουν αυτοί που την γλίτωναν πάντοτε..... (η ιστορία της Ελλάδας); Υπάρχουν οι αιώνιοι απόντες από τον εθνικό ρεφενέ, που όταν έρχεται ο λογαριασμός κάνουν πως ψάχνουν τις τσέπες τους ή έχουν πάει στην τουαλέτα. 

Πρέπει όμως να εξυπηρετήσουμε (τι κομψή έκφραση)! το χρέος από τον Μάιο και μετά. Πως; Δεν υπάρχει σχέδιο. Μια θολή και αμήχανη απόφαση του eurogroup πέρσι , άφησε μια υπόσχεση αντιμετώπισης και τίποτα άλλο. 

Τώρα γιατί η αναφορά στην συζήτηση της Βουλής; Γιατί ακούσατε εσείς κάποιο σχέδιο-ελληνικό, γηγενές, ντόπιο τέλος πάντων-για την αντιμετώπιση αυτής της κατάστασης; Λίγο από Σεξπηρ πήρε το αυτί μου, από μονομαχία στο Ελ Πάσο. Για την "επόμενη μέρα" τίποτα. Ούτε λίγη επιστημονική φαντασία, ούτε λίγος Αντονιόνι έστω (blow up), ούτε ακόμη το another year. Ενα έστω μικρό μπαξεδάκι κάποιων ιδεών, κάποια νύξη αντιμετώπισης ενός αβέβαιου μέλλοντος, ένα καρότο, βρε αδελφέ. Μόνο μαστίγιο; Μόνο σαδομαζοχισμός; Γι αυτό δεν σκέφτονται τα νέα παιδιά; Έχουμε χάσει τελικά "κάθε πατρότητος ελπίδα";
Θα ξαναγυρίσουμε στο αντάρτικο των κινηματογραφικών λεσχών;

Και επειδή μνημόνευσα Αντονιόνι...στο Zabriskie Point;

Σ.Σαρακενίδης
http://www.youtube.com/watch?v=ResQFDDsDAI

Ελιά...χωρίς δάκο!

Είδαμε το κείμενο των 58, διαβάσαμε γύρω στα 1500 άρθρα που γράφτηκαν σχετικά,(1501 λοιπόν),... μερικά πικρόχολα (εγώ έχω κάνει χολοκυστεκτομή εδώ και χρόνια), άλλα ειρωνικά και μερικά απορριπτικά. Αλλά τα περισσότερα ήταν ενθαρρυντικά και αισιόδοξα.

Φαίνεται πως το θέμα της κεντροαριστεράς στην Ελλάδα χάνει σιγά-σιγά την χωροταξική του χροιά και γίνεται βαθιά πολιτικό. Το κείμενο το επισημαίνει με σαφή τρόπο. Κάνει ηρωική προσπάθεια να ξεπεράσει πρόσωπα και εφαρμοσμένες πολιτικές-τις οποίες περιλαμβάνει αλλά δεν στέκεται εμμονικά σ αυτές, έγινε και κριτική επ' αυτού άλλωστε-και να συμπεριλάβει στην έκκληση-πρόσκληση της όλα εκείνα τα ζητήματα που απασχολούν ή θα έπρεπε να απασχολούν την κοινωνία και τους πολίτες. Η επαναθεμελίωση που αναζητά δεν αφορά μόνο τις πολιτικές παρατάξεις , αλλά και το υπόλοιπο οργανωμένο ή μη κομμάτι της κοινωνίας. Επαναθεμελίωση που θα παίρνει υπ όψη της το χάος που μας περιβάλλει και που οδηγεί σε πολλαπλές και περίπλοκες αντιδράσεις. Απέναντι σε μια Ευρώπη που τέμνεται από τάφρους και σε μια ελληνική πραγματικότητα που περιέχει τις δικές της , την άρνηση των διαχειριστών της κρίσης να κατανείμουν δίκαια τα βάρη της κρίσης, και δείχνουν έτσι να αδιαφορούν για το πολύ μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας, που μένει, εκ των πραγμάτων έξω από παραγωγική και μοιραία και πολιτική διαδικασία.

Η ανάγκη ανασυγκρότησης είναι τεράστια. Χάνεται καθημερινά πολύτιμος χρόνος και κυρίως, παρά την κρίση, δεν φαίνεται να λειτουργούν στην κοινωνία διαδικασίες συλλογικής ανασυγκρότησης της, ανάπτυξης αλληλεγγύης-σε μικρούς πυρήνες μόνο-αντίθετα με άλλες παρόμοιες εποχές. Οι κίνδυνοι περαιτέρω συντηρικοποίησης της κοινωνίας αυξάνονται και η ακροδεξιά και οι παραφυάδες της καραδοκούν.

Δυστυχώς μέχρι στιγμής οι οργανωμένες δυνάμεις του χώρου δεν φαίνεται να αντιδρούν θετικά, κάθε άλλο μάλιστα. Ειδικά η Δημ.Αρ., που έχει πρωτοστατήσει από την ίδρυση της στο θέμα αυτό, υφίσταται μια μετάλλαξη-ερήμην των μελών και φίλων της-αντιδρώντας με αδιαφορία και εχθρότητα προς το νέο σχήμα που θα δημιουργηθεί-στο οποίο μάλιστα θα διατηρούσε την αυτονομία της-, μόνο ως αντίδραση ενός στενού μηχανισμού που παλεύει για την επιβίωση του μπορεί να εξηγηθεί.

Αλλά η κεντροαριστερά φαίνεται πως είναι μια αναγκαία στο πολιτικό σκηνικό κατάσταση και η έλλειψη της μέχρι τώρα αποδείχτηκε με την ενίσχυση των άκρων και την έλλειψη επικοινωνίας που υπάρχει μεταξύ τους, αλλά και επεξεργασία και διατύπωση ενός αύριο που έρχεται ταχύτατα επάνω μας, σαν το τρένο στην οθόνη παλιά. Συναίσθημα και τεχνική πρέπει να συνδυασθούν. Γνώση και έγνοια. 

Μου θυμίζει την ιστορία των μικρών παιδιών που αλλάζουν τα δόντια τους. Πέφτουν αυτά που είχαν εκ γενετής, αλλά είναι σίγουρο ότι θα ξαναβγάλουν. Μετά χρειάζονται περιποίηση.

Και οι ελιές το ίδιο. Κινδυνεύουν από δάκο. Χρειάζονται δακοπαγίδες και φροντίδα και γνώση. Και αγάπη, γιατί όχι.  Το λάδι μετά πάντοτε είναι καλύτερης ποιότητας.

Σ.Σαρακενίδης

Οι σκιές μεγαλώνουν

Η "ενασχόληση" των τελευταίων ημερών της κυβέρνησης και ενός μηχανισμού που αδρανούσε τόσον καιρό και εθελοτυφλούσε απέναντι στα εγκλήματα της χ.α., έφερε επί τέλους στην επιφάνεια, ένα από τα κύρια, αν όχι το κύριο, διακύβευμα της κρίσης.Την μετάλλαξη και τον εκφυλισμό της δημοκρατίας. Οι ευθύνες συνολικά του πολιτικού συστήματος, αλλά και της κοινωνίας, για αυτήν την καθυστέρηση είναι πολλές και έχουν διαφορετικές εξηγήσεις. Το συντηρητικό κομμάτι της κυβέρνησης έπαιζε ένα παιδικό κρυφτούλι με το πρόβλημα, ευελπιστώντας ότι στο τέλος θα κερδίσει τους κρυμμένους-πρώην-οπαδούς της, που τροφοδοτούμενοι από την αγανάκτηση τους βρήκαν καταφύγιο στα γρυλίσματα των ναζί.

 Οι υπόλοιποι (είτε συμμετείχαν στην κυβέρνηση (Πασοκ-Δημαρ) είτε όχι (Συριζα-ΚΚΕ-Ανελ), αδυνατούσαν-ο καθένας με διαφορετικό τρόπο -να αντιληφθούν το μέγεθος του κινδύνου και τις περισσότερες φορές-κυρίως οι 3 τελευταίοι-έριχναν πολύ νερό στον μύλο της απαξίωσης της πολιτικής, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι πριονίζουν το κλαδί πάνω στο οποίο κάθονται.

Στην Ελλάδα η κρίση στον τομέα αυτόν της αλλαγής στην αρχιτεκτονική του πολιτικού συστήματος, έφερε στην επιφάνεια κυρίως αντιδραστικά κόμματα που βρήκαν θετική ανταπόκριση σε ένα υποφώσκον τμήμα των ψηφοφόρων, το οποίο έκρυψε πίσω από πραγματικές-αλλά και φανταστικές απειλές-την χρόνια συντηρητικότητα του. Τα όρια όμως του κινδύνου και της απειλής του πυρήνα της δημοκρατικής διακυβέρνησης της χώρας φαίνεται ότι εξαντλήθηκαν-είτε εξασκήθηκαν πιέσεις απ έξω είτε όχι (μικρή σημασία έχει αυτό)- η διαπίστωση φαίνεται ότι έγινε απ αυτούς που έπρεπε. Φυσικά και έπαιξε μεγάλο ρόλο και η δολοφονία του παλικαριού.

Η εμφάνιση των εκφυλιστικών τάσεων δεν οφείλεται φυσικά μόνο στην ναζιστική πρακτική της χ.α. Η απαξίωση της πολιτικής και των πολιτικών, είχε αρχίσει εδώ και πολύ καιρό και ακολουθούσε μια γραμμική εξέλιξη που έδειχνε ότι το τέλος της δεν είναι κοντά. Οι διαμορφωτές της λεγόμενης κοινής γνώμης έχουν μεγάλο μερίδιο ευθύνης σε αυτό. Πέρα απ αυτό όμως, η έλλειψη στοιχειώδους συνοχής του πολιτικού φάσματος-έστω και σε κεντρικά ζητήματα-αδυνατούσε και αδυνατίζει συνεχώς την ποιότητα της δημοκρατίας που απαιτείται και ξεπερνά, εν πολλοίς. την πολιτική διάσταση, αφού η ποιότητα της δημοκρατίας καθορίζει το είδος και την ποιότητα της ανάπτυξης που είναι αναγκαία.

Η εξάρθρωση της χ.α. δεν αρκεί λοιπόν. Χρειάζονται κεντρικές κινήσεις που θα θέσουν, με σοβαρό τρόπο, το πρόβλημα της λειτουργίας του πολιτικού συστήματος και να ξαναφέρουν την κρατική μηχανή στο αναγκαίο εκείνο επίπεδο, για να επεμβαίνει με επιτυχία στις ανισορροπίες που προκαλεί η λεγόμενη αγορά, έλλειψη που αποδείχθηκε καταστροφική για την Ελλάδα.

Σ αυτήν την προσπάθεια-που είναι δύσκολη και αργή- απαιτείται συμπαράταξη πέρα και πάνω από υπάρχουσες-επί μέρους-πολιτικές, που κινούνται σε αυτήν την κατεύθυνση,ώστε να θέσουν εκ νέου. σε μακροπρόθεσμη βάση-ασυνήθιστο στην Ελλάδα πάντως-το θέμα της εξόδου από την κρίση και τα ζητήματα που αυτή έφερε στην επιφάνεια (ευρωπαϊκή ενοποίηση και μείωση των ευρωπαϊκών χασμάτων).Ηδη βρισκόμαστε στον 5ο χρόνο και οι επί μέρους στατιστικές, που συνοδεύονται από στιγμιαίες κραυγές θριάμβου, κρίνονται ανεπαρκείς.

 Ο καιρός περνάει και οι σκιές μεγαλώνουν.

Σ.Σαρακενίδης

Γαλατάδες δεν υπάρχουν πιά!

Χρειάζονται στιγμές που η δημοκρατία πρέπει να πολεμήσει. Οι "θεσμοί" της να ξυπνήσουν και να παίξουν τον ρόλο τους. Και επειδή οι πολιτικοί χάνονται πάλι στην ακατάσχετη μικροπολιτική μπουρδολογία τους και υπάρχει και μια νομική (μη χέσω) καθαρότητα, που προβάλλει το κενό του νόμου,ένα κενό ακατανόητο που μας λέει ότι η προτροπή στο έγκλημα, αν αποδειχθεί-μια προτροπή που έχει πολλές μορφές-μας αφήνει άοπλους μπροστά της. Η προτροπή στο έγκλημα και η δίωξη της δεν είναι στο πυρήνα κάθε νομικού περιβάλλοντος;

Η εγκληματική οργάνωση που έφτασε με την δική σας υποστήριξη  να "πατάει" γερά στα αγκωνάρια της δημοκρατίας, (και σ αυτό περιλαμβάνω όχι μόνο τους ψηφοφόρους και υποστηρικτές της),αλλά και όλη την ακροδεξιά ρητορεία που τους νομιμοποιεί ("οι παιδικοί σταθμοί γέμισαν παιδιά ξένων" "αυτά τελείωσαν παναγιώτατε" και άλλα πολλά), αλλά και η αδιαφορία (το λιγότερο) της αστυνομίας και της δικαιοσύνης, που σε άλλες-πολύ μικρότερης εγκληματικής εμβέλειας- περιπτώσεις, επιδεικνύουν ιδιαίτερο ζήλο. Εδώ γιατί όχι; Ισχύει αυτό που ακούγεται περί συγκοινωνούντων δοχείων; Και αν ναι, γιατί; Γιατί αστυνομικοί μπορεί να παίζουν σε 2 ταμπλώ; Τι τους παρακινεί; Η αρρενωπή φουσκωμένη από αναβολικά, σωματοδομή των ναζί; Τα εθνικιστικά τους γρυλίσματα, μιας εθνικοφροσύνης προνηπιακού επίπεδου ; Τα στεγανά-ξέρουμε από την ιστορία-ήταν πάντα πηγή κινδύνων για την δημοκρατία. Ας αναλάβουν τις ευθύνες τους όσοι βρίσκονται πάνω και πίσω απ αυτό το φαινόμενο.

Από την άλλη, οι πορτ παρόλ των κομμάτων συνεχίζουν ακάθεκτοι-ακόμη και πάνω από το πτώμα του παιδιού-να παιζουν το ιδιότυπο γεο βαγκέο τους, ασήμαντοι και ανίκανοι να δουν το κακό που έρχεται.

Τι μένει; Οι οδομαχίες, οι μολότωφ, το "πέσιμο", η διεκδίκηση ζωτικού χώρου. Ναι αλλά αυτό είναι ακριβώς το παιχνίδι που θέλουν οι ναζί. Το ξέρουν και το επιδιώκουν χρόνια τώρα. Σιγά-σιγά φτάνουν σ αυτό. Μην τους ανοίγουμε όμως και τον δρόμο. Καταλαβαίνω απόλυτα αυτούς που κινούνται σε περιοχές και έρχονται αντιμέτωποι μαζί τους, όπου απουσιάζουν "ο χωροφύλακας και ο στρατοδίκης-(για δες πως έρχονται τα πράγματα), αλλά δεν οδηγεί πουθενά αυτή η "στρατηγική". Τροφοδοτεί μάλλον το ανεγκέφαλο και επικίνδυνο οπλοστάσιο της θεωρίας "των δύο άκρων".

Η δημοκρατία έχει όπλα. Πρέπει όμως να τα κατεβάσει από το πατάρι  και κυρίως αυτοί που την υπηρετούν να καταλάβουν ότι αύριο, ίσως να είναι πίσω από σίδερα, σε μια ελληνική Τρεμπλίνκα.

Και τέλος, όλοι όσοι  τους δίνουν δύναμη, έστω και δημοσκοπική. Αν θέλουν να είναι ηθικοί αυτουργοί σε επαναλαμβανόμενα εγκλήματα, ας συνεχίσουν να το κάνουν. Πιστεύω όμως να αρχίσουν να καταλαβαίνουν σιγά-σιγά, ότι και σε αυτών την πόρτα μπορεί να χτυπήσουν κάποιοι ένα πρωϊ. Και γαλατάδες δεν υπάρχουν εδώ και πολύ καιρό.

Σ.Σαρακενίδης

Οι άρχοντες των δαχτυλιδιών

Καθένας ορίζει την έναρξη της πρόσφατης ιστορίας της χώρας εκεί που τον βολεύει. Άλλοι στο 1974, άλλοι στο 1981 (παραλείπω αυτούς του 1967 γιατί αυτή η χρονιά και ότι ακολούθησε,απλώς οριοθέτησε το 1974, πέρα από τα ερείπια που άφησε πίσω της).   

Το 2004 ως χρονιά που ορίζει την αρχή της κρίσιμης περιόδου που ζούμε και των αιτίων που οδήγησαν σ αυτήν, το διαπίστωσα διαβάζοντας την ομιλία του πρώην πρωθυπουργού, χθες. Το άλμα που επιχειρεί από το 1974 στο 2004, αφήνοντας πίσω του αποτυχίες, αλαζονικές συμπεριφορές, ακόμη και δικές του επισημάνσεις , κάνοντας μια νεφελώδικου τύπου κριτική, σε ταγούς που δεν ήταν αντάξιοι των περιστάσεων, αυτάρεσκοι, απασχολημένοι με την προβολή τους, είναι ένα γκρο πλαν που προσπαθεί να κρύψει το βάθος πεδίου. 

Δεν τον καταχωρώ σ αυτούς. Δεν πιστεύω ότι το έκανε επίτηδες. Απλώς ακολουθεί κι αυτός την πεπατημένη της κριτικής που γίνεται αυτούς τους καιρούς που παρακολουθούμε συνήθως,  τους χειριστές της πολιτικής και της διακυβέρνησης της χώρας, να αναφέρονται συνέχεια σε πρόσωπα και καταστάσεις έξω και πέρα απ αυτούς, βγαίνοντας κατά καιρούς μέσα από την κινούμενη άμμο, αφήνοντας μια κραυγή απόγνωσης, δείχνοντας με το δάχτυλο κάποιους "φταίχτες" και στην συνέχεια ξαναβουλιάζουν στην ανυπαρξία. Οι ευκαιρίες που έχουν δοθεί αυτήν την περίοδο στους "ταγούς" να κάνουν την αυτοκριτική τους και με ειλικρίνεια , χωρίς λεκτικά φτιασιδώματα , να απευθυνθούν στον κόσμο και να μιλήσουν για το αύριο το αλάνι, ήταν πολλές  και χαμένες.

 Αλλά φευ, επαναλήψεις βλέπουμε και ακούμε. Εκθέσεις ιδεών και ηρωικά καλέσματα παλαιού τύπου προς  κάθε νέο, κάθε ενδιαφερόμενο. Η ανανεωτική αριστερά, που και γι αυτήν έγινε λόγος, για τον εγκλεισμό της στον αριστερό κονφορμισμό της (ούτε κουβέντα για την ηρωική προσπάθεια της Δημαρ να αποδείξει ότι μπορεί να αναλάβει ευθύνες σε κρίσιμες στιγμές), εξοβελίσθηκε με 2 γραμμές από την επικείμενη προσπάθεια, που από ότι δείχνουν τα πράγματα ένα φάρο πρέπει να έχει , που ακούει στο χιλιομπαλωμένο όνομα Πασοκ.

Η ανανεωτική αριστερά, από την παρακαταθήκη της οποίας το Πασοκ ψαρεύει από το 1974 και δώθε, ουσιαστικά δεν φαίνεται να περιλαμβάνεται στο κάλεσμα που ακολουθεί. Τουλάχιστον όχι  με την παρούσα μορφή της. Όχι, δεν είχε άδικο στις διαπιστώσεις του γι αυτήν. Αποδείχθηκε κατώτερη των περιστάσεων, κυρίως αυτών που θα μπορούσαν ήδη σήμερα να έχουν οδηγήσει σε σχήματα και προσπάθειες νέες και να έχουμε περάσει επί τέλους από το στάδιο της γενικόλογης προτροπής σ αυτό της  συγκεκριμένης αφήγησης και των νέων στόχων. Χάθηκε αυτή η ευκαιρία και ο κ. Σημίτης δεν την επαναφέρει στο προσκήνιο. Το κάνει επίτηδες; Δεν τον ενδιαφέρει; Άλλου τύπου αλαζονία βλέπω να γεννιέται.

 Οι άρχοντες των δαχτυλιδιών ελπίζω να μην κυριαρχήσουν σ αυτήν την συγκυρία και πάλι και να δούμε τους χόμπιτ επι τέλους πρωταγωνιστές στο κέντρο της σκηνής.

Σ.Σαρακενίδης

Στραβά αρμενίζουμε, είναι σίγουρο....

Το καλοκαίρι του 1968 , χούντα βαριά, δούλευα στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης τότε, μαθαίνουμε για την εισβολή των Σοβιετικών στην Τσεχοσλοβακία. Μαζί με τα ονόματα Γιαν Πάλακ, Ντούμπτσεκ κ.λ.π., στις κουβέντες των καθημερινών ανθρώπων κυριαρχούσε ένα επίθετο, όχι πρωτόγνωρο για μένα, αλλά ο τρόπος που το χρησιμοποιούσαν οι άλλοι, μου έδινε την αίσθηση της πρώτης φοράς. Διανοούμενος. Ηταν υπό διωγμόν από τους εισβολείς. Θυμάμαι την κουβέντα κάποιου που είχε συγγενείς εκεί: "Ο θείος μου είναι διανοούμενος και τον συλλάβανε." Σαν να ήταν μηχανικός ή τροχονόμος. 

Δεν μπόρεσα ποτέ να της δώσω συγκεκριμένο  περιεχόμενο της λέξης αυτής. Άλλαζε  ανάλογα με τα διαβάσματα μου και γενικά δεν με απασχολούσε και τόσο. Κατά καιρούς έβλεπα πολλοί να κολλούν δίπλα στο επώνυμο τους (που για το πιο σικ του πράγματος μεσολαβούσε και το αρχικό του πατρωνύμου) και διάφορες ιδιότητες...συγγραφέας, ποιητής, ιστορικός και άλλα τέτοια. Ο Τσαρούχης είχε κάνει καλά την δουλειά του (ή απ αυτόν που το άκουσε όπως έλεγε ο ίδιος).

Σε κάτι τέτοιες στιγμές θυμόμουν αυτό που είχε πει κάποτε ο Μάριος Χάκκας σε μια συνέντευξη του.
"Είναι μερικοί που στις στιγμές της μεγάλης ανίας τους, τα ξύνουν. Κατά λάθος τραβούν μια τρίχα, βγάζουν μια μικρή κραυγή πόνου και μετά τρέχουν στο σαλόνι και γράφουν ένα ποίημα".
Κακεντρέχεια; Ισως. Αλλά οι καταγεγραμμένες τέτοιες περιπτώσεις πάρα πολλές, ώστε να μην μπορεί να θεωρηθούν εξαίρεση κάποιου κανόνα.

Στην παρούσα φάση, ζούμε μια υπερβολή. Νοιώθουμε όλοι την ανάγκη να πούμε κάτι όταν συμβεί κάτι ιδιαίτερα δραματικό (και ο γράφων καμιά φορά) και τα δραματικά δεν λείπουν από την ζωή μας. Δεν έλειπαν ποτέ νομίζω. Τώρα απλώς μεγεθύνονται και παραμορφώνονται πολλές φορές. Μερικά "βαριά" ονόματα, που "καθιερώθηκαν" ως τέτοια, μέσα στην χλαπαταγή της διαρκούς ενημέρωσης, της εν γένει λογοτεχνίας, του πανεπιστημιακού λόχου, και της δημοσιογραφικής λαίλαπας, νοιώθουν την ανάγκη να μιλήσουν πρώτοι. Και όπου βγει. Ακόμη και η "γνώμη" πρέπει να έχει την προτεραιότητα της. Πρώτοι ....Και δεν περιορίζονται σ αυτό. Αλλά ως πεζικάριοι δίνουν μάχη σώμα με σώμα με υβριστές, με το ίδιο το σινάφι τους, ακόμη και με τον εαυτό τους. Κάτι τους τρώει; Ποιος ξέρει...Μου θυμίζει το παιδικό μας παιχνίδι...ποιος θα κατουρήσει πιο μακρυά. Ηταν ένα είδος στίγματος, αυτοεπιβεβαίωσης. 

Επιβλήθηκε έτσι ένας  ιντερνετικός διαγκωνισμός, μια διαρκής επένδυση στον χώρο που αυτοί προσδιόρισαν εκ των προτέρων ότι τους ανήκει και ο σύμπας λαός πρέπει να στέκεται γύρω-γύρω και να θαυμάζει και ας λέγεται και γράφεται εκεί μέσα ότι πιο βαρετό, ανακόλουθο, πατριωτικό ή μη, ένα διαρκές ο.φ.α*

Θα ζήσουμε μ' αυτό, δεν γίνεται αλλιώς, όπως και με τόσα άλλα στην ζωή μας. Όμως αυτή η συνεχής υποβάθμιση κάποιων ορόσημων και αξιών που είχαμε στην ζωή μας, για ανθρώπους και καταστάσεις, που τους και τις, είχαμε στο προσωπικό μας εικονοστάσι, η μετατόπιση τους σε άλλο σημείο του σπιτιού μας και τελικά ο εξοβελισμός τους απ αυτό με τα υπόλοιπα απορρίμματα είναι, φαίνεται, η μόνη διέξοδος.

Σ.Σαρακενίδης


*όπου φυσάει ο άνεμος

Για ένα "κο"...

http://www.youtube.com/watch?v=0l5h8k9N9pI






Είναι παλιά ιστορία η ειλικρίνεια ή μή της δημοσιογραφίας. Θεοδωρόπουλος ή Θεοδωρακόπουλος; Διαβάζαμε πριν απο χρόνια περιγραφές της επίσκεψης Ερντογάν που δεν έγινε ποτέ. Είχα στείλει και ένα μεϊλ σε δημοσιογράφο του Εθνους, που "επεστράφη" με βρισιές. Ούτε είναι όλοι Μπέρνστιν ή Γουντγουόρντ. Πολλοί κάνουν καλά την δουλειά τους και χάρη σ αυτούς μαθαίνουμε τι γίνεται στον κόσμο και διαμορφώνουμε άποψη. Κάποιοι άλλοι μας τον κρύβουν ή μας τον παρουσιάζουν διαφορετικό. Εχουμε τρόπους σήμερα να τους ξεπεράσουμε, παρ όλο που όλο και κάποιος κορμοράνος θα μας κάνει να δακρύσουμε εκτός τόπου και κυρίως χρόνου. Παλιότερα οι τρεις που ξετρύπωσαν την υπόθεση Λαμπράκη και την έφεραν σε άπλετο φως, είχαν μια επαγγελματική σχέση με την αλήθεια. Σήμερα η σχέση αυτή περνάει από κανάλια, που δεν έχουν και το καθαρότερο νερό. Ο Τσάκ Τεϊτουμ στην ταινία του Wilder ζει και βασιλεύει. Οπως και ο Λίο Μινόζα. Κυρίως αυτός..


Σ.Σαρακενίδης

Ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου μετά τον σκύλο.

“Μα καλά, όλα αυτά τα έχεις διαβάσει?”. Χαζή ερώτηση, σαν να ρωτάς την Ιμέλντα Μάρκος αν έχει φορέσει όλα τα παπούτσια της. Όμως, οι περισσότεροι άνθρωποι δεν μπορούν να καταλάβουν πως μια βιβλιοθήκη από την οποία έχεις διαβάσει όλα τα βιβλία, είναι μια νεκρή βιβλιοθήκη. Η αναγωγή των πάντων σε χρήμα και η λογική της εγκράτειας – δηλαδή της λιτότητας – που άλλοι θα ονόμαζαν “καταναλωτική σύνεση”, δε λειτουργεί και τόσο καλά με τα βιβλία. Πάντοτε αγοράζεις 10 και διαβάζεις 5, ενώ τα υπόλοιπα μπαίνουν στα ράφια για να βγουν ξανά σε μια απροσδιόριστη στιγμή στο μέλλον, εν πολλοίς τυχαία, ως απάντηση σε κάποιο εξωτερικό ερέθισμα. Ή εναλλακτικά όταν με κάποιον μυστικιστικό τρόπο σου μαγνητίζουν το χέρι απαντώντας στο αιώνιο ερώτημα “Και τώρα τί να αρχίσω?”. Αυτή είναι η μία πλευρά. Από την άλλη, ποτέ μου δεν καταλάβαινα τους “συλλέκτες” σπάνιων εκδόσεων ή “κλασσικών” έργων. Δε θα αγόραζα ποτέ ένα βιβλίο με σκοπό να το έχω, μόνο με σκοπό να το διαβάσω, παρόλο που κάποια από αυτά τα βιβλία μου δεν θα τα διαβάσω ποτέ. Ούτε τα προσέχω ιδιαίτερα τα βιβλία μου. Το μόνο που δεν κάνω είναι να τα υπογραμμίζω κατά τα άλλα τρωγοπίνω επάνω τους, τα ανοίγω απότομα προκαλώντας φθορά στο δέσιμο, ξεχνάω πολλά από αυτά σε σκονισμένες γωνίες, γίνονται κρεββάτι του γάτου και αρκετές φορές δανείζονται χωρίς επιστροφή.

Αυτό που ίσως να παραξένευε τους περιστασιακούς χρήστες βιβλίων και όχι τους βαριά εξαρτημένους σαν και μένα, είναι το γεγονός πως η ενασχόληση με τη βιβλιοθήκη είναι πολύ πιο περίπλοκη διαδικασία από την ακολουθία “κατεβάζω από το ράφι – διαβάζω – επιστρέφω στο ράφι”. Τα παλαιότερα χρόνια αυτό που κάναμε ήταν να “τακτοποιούμε” τις βιβλιοθήκες μας. Γεμίζαμε τα πατώματα, εμποδίζοντας κάθε άλλη φυσιολογική δραστηριότητα μέσα στο σπίτι, και “τακτοποιούσαμε” ξανά τα βιβλία ανάλογα με τη θεματική ή αλφαβητικά ή με το μέγεθος ή πιο συχνά με κάποιο συνδυασμό των τριών αυτών χαρακτηριστικών. Φυσικά νεκρή βιβλιοθήκη δεν είναι μόνο αυτή της οποία έχεις διαβάσει όλα τα βιβλία. Νεκρή βιβλιοθήκη είναι και η τακτοποιημένη βιβλιοθήκη. Οπότε πολύ σύντομα – μετά από επίσκεψη κάποιου φίλου ας πούμε που έκανε το λάθος να ρωτήσει για κάποιο βιβλίο και το ένα έφερε το άλλο με αποτέλεσμα να κατεβάζεις 30-40 βιβλία από τα ράφια – η βιβλιοθήκη ζωντάνευε, δηλαδή γινόταν και πάλι αχταρμάς.

Μετά προέκυψαν εργαλεία τύπου MS Access, ή κανονικοί SQL Servers για τους γνώστες του αντικειμένου ή και απλά φύλλα Excel και πολλοί προσπάθησαν να καταλογραφήσουν τη βιβλιοθήκη τους με αυτόν τον τρόπο, τις περισσότερες φορές χωρίς να φτάσουν ποτέ στο τέλος, αφού η διαδικασία ήταν επίπονη και εκνευριστική και το αποτέλεσμα αμφίβολο και εν πολλοίς άχρηστο. Ένα απλό search είχες στη διάθεσή σου και τίποτα παραπάνω. Το μόνο που προσέφερε αυτή η διαδικασία ήταν η εκ νέου γνωριμία με τα πιο “δύσβατα” σημεία των βιβλιοθηκών μας και συνήθως ακολουθούσε μια περίοδος ανάγνωσης πολύ περίεργων πραγμάτων – που ήταν και η μόνη θετική συνέπεια της όλης “αναστάσωσης”. Το διαδίκτυο και η διάδωσή του τελικά έφεραν τη λύση στο πρόβλημα “τι κάνω με τη βιβλιοθήκη μου όταν δε διαβάζω” και μας έφερε πραγματικά χρήσιμα εργαλεία, τουλάχιστον για να ξέρουμε ανά πάσα στιγμή ποια βιβλία έχουμε. Σταδιακά οι αντίστοιχες υπηρεσίες άρχισαν να προσφέρουν απίστευτες δυνατότητες καταλογράφησης και ταξινόμησης ενώ άρχισαν να χτίζονται και διαδικτυακές κοινότητες με σημαντικότερη όλων αυτή του librarything.com – το facebook των βιβλίων – όπου πλέον κανείς μπορεί να συζητήσει, να συμμετάσχει σε ομάδες ανάγνωσης και φυσικά να ανακαλύψει βιβλία που αλλιώς δε θα περνούσαν ποτέ μπροστά από τα μάτια του. Και όλα αυτα δωρεάν ή σχεδόν δωρεάν, αφού στο LT πληρώνεις άπαξ ένα μικρό ποσό για να μπορείς να καταλογραφήσεις πάνω από 200 βιβλία. Αυτό που έλειπε όμως από όλες αυτές τις διαδικτυακές γειτονιές ήταν οι ελληνικές εκδόσεις.

Πριν ένα μήνα περίπου είδα ένα σημείωμα του – σχεδόν φίλου μου πια (τουλάχιστον έτσι το νοιώθω εγώ) – Παναγιώτη Σιδηρόπουλου στο group του facebook με τους αναγνώστες στα ΜΜΜ όπου μας καλούσε να δοκιμάσουμε το bookia.gr, μια φιλόδοξη προσπάθεια να φτιαχτεί μια ανάλογη υπηρεσία για τις ελληνικές εκδόσεις. Συνδεδεμένη με τη βάση του ΕΚΕΒΙ, δίνει δυνατότητες ταχύτατης καταλογράφησης βιβλίων, συνδέει τους αναγνώστες μεταξύ τους, προσφέρει πλατφόρμα για συζήτηση πάνω στα βιβλία και όπως φαίνεται αναπτύσσεται από ανθρώπους γεμάτους μεράκι. Χρειάζεται χρήστες. Στηρίξτε το.

Trandism

Share this:

Συν Αθηνά.....

Κοιμόσουν στον Φασμπίντερ και στον Γκοντάρ
(όχι στον Ταρκόφσκυ),

οι χαμηλοί σου τόνοι,
 πάντα είχαν υψηλές απαιτήσεις.
Μου έμαθες να ζω δίπλα σε ανθρώπους,
να εφαρμόζω την αγάπη μου,
που δεν ήξερα μέχρι τότε τι να την κάνω,
σαν συναισθηματικό αυνανισμό 
την ξόδευα άσκοπα.

Εσύ της έδωσες και μορφή και περιεχόμενο.
Δίπλα σου έμαθα τι σημαίνει το σύνθημα που είχα ακούσει
κάποτε στην Ιστανμπούλ ..
"θα τα αντιμετωπίσουμε όλα ώμο με ώμο",
birlikte omuz omuz

Είσαι σαν τον ορίζοντα, 
που δεν απομακρύνεται όμως όσο τον πλησιάζεις, 
συνενώνεις σε ένα , 
το πνεύμα(με απαράμιλλο χιούμορ) 
και ένα σώμα ευάερο και ευήλιο,
σαν σπίτι χωριού σε πλαγιά βουνού.

Η ζωή μαζί σου έκανε να ακούγεται ακόμη πιο ανόητη,
από ότι είναι στην πραγματικότητα,
 η αυταπάτη των θρησκειών για μεταθανάτια ζωή.

Τριάντα τέσσερα 
-ένα υποδευτερόλεπτο
της αιωνιότητας-
χρόνια,
αποτελούν-και ελπίζω να συνεχισθούν για πολύ ακόμη-
την σούπερ νόβα του δικού μου διαστήματος,
ενός ατομικού χωροχρόνου, 
που θα καμπυλώνεται για καιρό ακόμη.


Σ ευχαριστώ!

σ.

"Ακάκιε, τα μακαρόνια νάναι...Horst Vessel"

Τα συσσίτια της χ.α. , πασαρέλες αδιαφορίας, επίδειξης και φτηνής προπαγάνδας, είναι γνωστά. Κάθε τρίμηνο-και σε ημερομηνίες χαρακτηριστικές, όπως η 24η Ιουλίου,- να δηλώνουν απέχθεια, μίσος, ακόμη και προς αυτούς στους οποίους απευθύνονται, αφαιρώντας και το τελευταίο ψήγμα αξιοπρέπειας τους. Με την ταυτότητα στο χέρι για ένα μακαρόνι και ένα πεπόνι. 

Αυτός ο διαχωρισμός των ανθρώπων και μάλιστα με βάση ένα στοιχείο, που έχει απορριφθεί από την ιστορία πάρα πολλές φορές, που σπέρνει σε ένα-εύφορο είναι η αλήθεια έδαφος-, ότι χειρότερο και απεχθέστερο, δεν φαίνεται, μέχρι στιγμής τουλάχιστον να έχει ενοχλήσει τον κατ εξοχή φορέα της "αγάπης"-με κοπυράϊτ αιώνων-που είναι η χριστιανική Εκκλησία της Ελλάδας.

 Κάποια ψελλίσματα του αρχιεπισκόπου, κάποιες, τολμηρές αναφορές του επισκόπου Παύλου και από κει και πέρα είτε σιωπή, είτε κραυγές , που πρίμο σεγκόντο με αυτές της χ.α., ενισχύουν και κατακλύζουν τον αγωγό βοθρολυμάτων που πάει να σκεπάσει όλη την ελληνική κοινωνία.

Η λαλίστατη, παλιότερα, εκκλησία που έπαιρνε τον λόγο-χωρίς να της τον δίνει κανείς- στα "εθνικά" λεγόμενα ζητήματα και προβλήματα, τώρα σιωπά. Ούτε καν στο δικό της φιλανθρωπικό έργο δεν αναφέρεται , απαντώντας έτσι, ότι αυτή δεν κάνει διαχωρισμούς, δεν βλέπει τους ανθρώπους στο χρώμα του δέρματος ή στην καταγωγή, αλλά στις ανάγκες τους και στην προσπάθεια τους για επιβίωση, στις δύσκολες αυτές μέρες. Η ανάγκη και η πείνα δεν έχουν εθνικότητα.

Και επειδή η φτώχεια μπορεί να μην έχει τίποτα άλλο, αλλά συνήθως έχει αξιοπρέπεια, πρέπει να την ανακαλύψεις και διακριτικά να την πλησιάσεις, σεβόμενος την αυτονομία των ανθρώπων και την εύλογη προσπάθεια τους να μην κάνουν την ανέχεια τους βούκινο και παράσταση για αρπαχτικά.
Οι οργανώσεις που δουλεύουν σ αυτόν τον τομέα εδώ και καιρό το ξέρουν καλά αυτό και ο σεβασμός τους προς τους ανθρώπους που βοηθούν είναι προφανής.

Οι άλλοι, το "κακέκτυπο του ναζισμού"-αλήθεια μπορεί να υπάρξει και...καλέκτυπο του ναζισμού κ. Δένδια;-οργανώνουν μια παράσταση σε στυλ Νυρεμβέργης,-εδώ ίσως πάει το κακέκτυπο-και το μόνο που έχουν να επιδείξουν είναι απαθή πρόσωπα, φουσκωμένα μπράτσα και ξυρισμένα κεφάλια. Και αυτοί που τρέχουν για ένα μακαρόνι με την ταυτότητα στο χέρι , όσο και να προσπαθήσεις να τους δεις με συμπάθεια και όσο και να έχεις πεινάσει στην ζωή σου, ...ε δεν τους δικαιώνεις.

Και για να ξαναγυρίσω στην εκκλησία, αν παραφράσουμε αυτό που είπε ο Καμίνης, εκείνη θα έπρεπε να λέει (και όλοι μας ελπίζω):

"θα τους ταράξουμε στην αξιοπρέπεια".

Σ.Σαρακενίδης

"Εγώ πότε θα γίνω μάνα";

Τον καιρό της αφραγκίας και της κακομοιριάς, τότε που τα προφυλακτικά ήταν ακριβά και τα αντισυλληπτικά άγνωστα σχεδόν, στο σεξ, προς αποφυγήν επιπτώσεων, το είδος αντισύλληψης που κυριαρχούσε, ήταν το "τράβηγμα" την τελευταία κρίσιμη στιγμή. Ήταν οδυνηρό βεβαίως, άφηνε στα κρύα του λουτρού την παρτενέρ και μετά εσύ έπρεπε το "κρίσιμο φορτίο" να το ξεφορτωθείς με κάποιον τρόπο. Συνήθως αυτός ήταν ο "έρωτας με αυτόν που αγαπά κανείς περισσότερο", όπως λέει ο Γούντυ Αλλεν , με τον εαυτό σου δηλ.

Ετσι και η Δημ.Αρ.-δεν ισχυρίζομαι φυσικά ότι στο κυβερνητικό παιχνίδι έπαιζε τον ρόλο του "αρσενικού"-τραβήχτηκε την τελευταία και κρίσιμη, κατά την γνώμη μου , στιγμή. Δεν διάλεξε ούτε την κλασσική μέθοδο , του "στρίβειν δια του αρραβώνος". Κατ' ευθείαν αποχή (τον έτρεμε τον γάμο τελικά), αναχωρητισμός και καλογεροποίηση. Στο πολιτικό μοναστήρι τώρα, δέχεται κουρασμένους και όχι χωρίς σεξουαλικά νοσήματα οδοιπόρους, αποτυχημένους και διωγμένους κακούς εραστές ξεσκολισμένων και μόνιμα ανοιχτοπόδαρων πολιτικών πορνών, και προσπαθεί μ αυτούς να ξαναβρεί την χαμένη-απ ότι φαίνεται οριστικά-λίμπιντο της.

Ομως αυτό το παιχνίδι δεν το ξέρει. Δεν είναι και πολύ φανατική του σεξ και οι άλλοι-ρετάλια και "χορτασμένοι", αλλά μη μπορώντας ούτε και ένα βράδυ να κοιμηθούν μόνοι τους, -πάνε με όποιον νάναι. Και δεν είναι και στα καλύτερα της τώρα, ούτε η πολύφερνη γκόμενα που ήταν πριν ένα χρόνο, οπότε δεν μπορεί να απαιτήσει, προκαταρκτικές εξετάσεις. Τους ξέρει εξ άλλου όλους αυτούς. Μια συνομοταξία αποτυχημένων είναι. Και νομίζει η καημενούλα ότι με αυτούς τους τύπους θα "συλλάβει". Αμ δε. Αερογάμηδες είναι, βιτσιόζοι μερικοί απ αυτούς, που την βρίσκουν με γόβα στιλέτο και μαστίγιο. Στον χώρο της "επισπεύδουσας" αυτά συνιστούν "δικονομικές παρατυπίες". Πάλι "τράβηγμα" την τελευταία στιγμή προβλέπω. Και θεραπευτική εκσπερμάτιση δια της χειρός.


Σ. Σαρακενίδης

Πριν 39 χρόνια, τέτοια μέρα....

15 Ιουλίου 1974. Ταξιδεύω μέσα στην Γιουγκοσλαβία προς Ελλάδα. Από κάποιο σημείο και πέρα βλέπουμε στον δρόμο ,ανά ένα χιλιόμετρο περίπου, έναν στρατιώτη με το τουφέκι του στον ώμο. Παράξενη εικόνα, ανεξήγητη, αλλά ποτέ δεν ξέρεις....Λίγο αργότερα πιάνουμε στο ραδιόφωνο εκπομπή στα ελληνικά (Βελιγράδι; Σκόπια;-δεν θυμάμαι) και μαθαίνουμε το γεγονός. Πραξικόπημα στην Κύπρο, ο Μακάριος νεκρός! Αρκετά αυτοκίνητα σε έναν δρόμο που συνυπάρχουν Ελληνες και Τούρκοι εργάτες(μέχρι την Νις τότε ο δρόμος ήταν κοινός). Κάποιοι κάνουν αναστροφή. Εμείς το σκεφτόμαστε. Τους λέω-ταξίδευα με τον αδελφό μου-να με αφήσουν στα σύνορα και να φύγουν. Τελικά η κούραση, η δίψα (ένα μαρτύριο η δίψα σ εκείνο τα ταξίδι), νίκησαν. Ούτε η βαναυσότητα των αστυνομικών στο τελωνείο δεν έφερε αποτέλεσμα. Μπήκαμε σε μια Θεσσαλονίκη όχι ιδιαίτερα ζωηρή.Ψόφιοι από κούραση πήγαμε στο σπίτι, κολλημένοι στο ραδιόφωνο.

Η εισβολή σε λίγες μέρες με βρήκε στην Ξάνθη, ήταν Σάββατο και θυμάμαι ακόμη την αδελφή μου, επιστρέφοντας από το παζάρι να μου το λέει, μαζί με άλλα τερατώδη μυθεύματα που κυκλοφορούσαν εκείνες τις ώρες ( Κομάντος μπήκαν στην Αδριανούπολη και άλλα ηρωϊκά-τα πένθιμα τα μάθαμε τις επόμενες μέρες).

Αρχίζει ένα ταξίδι επιστροφής στην Θεσσαλονίκης που κράτησε γύρω στις 10 ώρες. Στον δρόμο , ένα λεωφορείο τίγκα, να ακούει ειδήσεις και απο την άλλη μεριά τανκς και άλλα στρατιωτικά οχήματα να προχωρούν στην αντίθετη κατεύθυνση. Στον δρόμο μας όλα κλειστά. Ούτε τα συνηθισμένα καφενεία που σταματούσαν τα λεωφορεία του ΚΤΕΛ Ξάνθης ήταν ανοιχτά. Ευτυχώς υπήρχαν βρύσες (μου έχει μείνει ένα αίσθημα δίψας από εκείνες τις μέρες ως ανάμνηση. Στον δρόμο ακούγαμε από το ραδιόφωνο, ποιοι καλούνται σε επιστράτευση (εγώ όχι-γιωτάς βλέπεις η μαμά Ελλάς δεν με είχε ανάγκη).

Οι επόμενες μέρες ήταν συνταρακτικές. Εξω από την Μακεδονία (την εφημερίδα) να μαθαίνουμε νέα, μέχρι που έφθασαν οι Τούρκοι. Μετά Καραμανλής, χαρά ανακατεμένη με αγωνία για την Κύπρο και για τους επιστρατευμένους. Ενα δημοκρατικό αγκομαχητό, με μια ανάσα να αναπνεύσουμε όλο τον τον αέρα που μας στέρησαν 7 χρόνια 3 μήνες και 4 μέρες.

Η δημοκρατία είναι το χειρότερο πολίτευμα, με εξαίρεση όλα τ άλλα.

Μας έχει διδάξει η ιστορία ότι η δημοκρατία-οι κοινοβουλευτικοί θεσμοί και ότι τους συνοδεύει-αμφισβητούνται όταν διαταράσσεται μια οικονομική ισορροπία , που μέχρι τότε διατηρούσε έναν κοινωνικό κορμό σε κάποια συνοχή και σταθερότητα. Μόλις αυτή-η σταθερότητα-για συγκεκριμένους λόγους 'διαταράσσεται, αρχίζει και η αμφισβήτηση των αντιπροσωπευτικών θεσμών και η κοινωνία αναζητά εναλλακτικές λύσεις σε πιο ολοκληρωτικά σχήματα.

 Ετσι έγινε μετά τον Α' παγκόσμιο πόλεμο και το κράχ του 29, όταν η αξιοπιστία της δημοκρατίας είχε διαβρωθεί σε μεγάλο βαθμό.Και μάλιστα-παρά τα αντιθέτως θεωρούμενα-ένα σημαντικό μέρος της τότε διανόησης, δεν έμεινε ασυγκίνητο μπροστά στο φαινόμενο του φασισμού, που ανέρχονταν ήδη. Από τον Χαϊντεγκερ μέχρι τον Εζρα Πάουντ ο κατάλογος δεν είναι μικρός. Ο φασισμός και ο πρωτοξάδελφος του ναζισμός, άφησαν το βαρύ και βαθύ στίγμα τους στην ιστορία της ανθρωπότητας, με τους καταστρεπτικούς πολέμους, τις θεωρίες περί καθαρότητας της φυλής και κυρίως με το ολοκαύτωμα. 

Η ρήση του Πρίμο Λέβι "Συνέβη άρα μπορεί να ξανασυμβεί" μπορεί να αντηχεί λίγο υπερβολική σήμερα, όμως μικρές ή μεγαλύτερες εστίες που μας το θυμίζουν, έχουμε κάθε τόσο. 

Προχθές ήταν τα "15χρονα" της Σρεμπρένιτσα, μιας καθαρής διαδικασίας εθνοκάθαρσης, με παρατεταγμένο πίσω της όλο το θρησκόληπτο ακροατήριο,που  ίσως ακόμη και σήμερα δεν έχει καταλάβει τι έγινε τότε ή, το χειρότερο , να αδιαφορεί. 

Η σημερινή άνοδος ακροδεξιών κομμάτων και συμπεριφορών στην Ευρώπη, διατηρεί κάποια από τα χαρακτηριστικά εκείνης της εποχής, αλλά κυρίως αυτή οφείλεται σε αποτυχημένες εφαρμογές μιας πολιτικής που ενέδωσε στον λαϊκισμό και στην πρόσκαιρη ευημερία, αδιαφορώντας για το αύριο, μισοκλείνοντας το μάτι στους χρηματοπιστωτικούς κύκλους, που καθόριζαν τους κανόνες του παιχνιδιού και παρασύροντας τις μεγάλες μάζες σε κατανάλωση που ούτε άντεχε, ούτε την είχε ανάγκη.

  Η μεσαία τάξη-στήριγμα πάντοτε κάθε καθεστώτος-χτυπήθηκε απ αυτήν την μεταστροφή και αυτή είναι που "καταφεύγει" σήμερα σε ακραίες εκδικητικές λύσεις και αναφορές. Η μικροαστική νοοτροπία , κοντόφθαλμη πάντοτε, ενώ παρέδιδε τις τύχες της σε ανίκανους ηγέτες, σήμερα νομίζει ότι τους τιμωρεί , στέλνοντας εχθρούς της δημοκρατίας στο κοινοβούλιο. Στην Ελλάδα της κρίσης ,ακολουθούμε την Αυστρία του Χάϊντερ και την Γαλλία του Ζαν Μαρί Λεπέν, αλλά όπως πάντα στην πιο μπρούταλ εκδοχή τους.

Η αόριστη αναφορά σε ΅τοκογλύφους΅ , συνδυασμένη με επιθέσεις σε μετανάστες και σε κοινωνικούς χώρους , στους οποίους γίνεται προσπάθεια ενσωμάτωσης και επιμόρφωσης μικρών παιδιών, δείχνει ποιος είναι ο στόχος τους. Ο συγκεκριμένος, ορατός και κατανοητός από τα αφελή μυαλά, ΅εχθρός΅ , που υποτίθεται βρίσκεται στο πυρήνα των αιτιών της κρίσης; Ο μετανάστης...σε μια χώρα μεταναστών.Σ αυτήν τους την στοχοποίηση παρασύρουν και καλοπροαίρετους ανθρώπους, φοβισμένους , που η μόνη αλλαγή που αντέχουν στην ζωή τους, είναι αυτή των καναλιών στην  τηλεόραση.

Η ευθύνη όλων , αλλά κυρίως αυτών που διαχειρίζονται τα πράγματα είναι μεγάλη . Και δεν είναι αυτοί μόνο οι πολιτικοί,έτσι γενικά και αόριστα. Είναι όλοι όσοι έχουν δημόσιο λόγο. Και δημόσιο λόγο , λίγο πολύ, έχουν όλοι σήμερα.

Σ.Σαρακενίδης

Η Δημ.Αρ. ...που έβλεπε τα τρένα να περνούν.

Η κυβερνητική περιπέτεια της Δημαρ και η κατάληξη της, δια της εξόδου από την κυβέρνηση με στραπατσαρισμένο ένα προφίλ υπευθυνότητας και ανάληψης ρίσκων, δεν πρέπει να αφήσει αδιάφορους τους πολίτες που σκέπτονται. Η Δημοκρατική Αριστερά έχοντας στις αποσκευές της ένα συνολικά μετασκευασμένο απόθεμα συναισθήματος και γενικών κανόνων περί δικαιωμάτων, κράτους δικαίου, δικαιότερης κατανομής των βαρών κ.λ.π. μπήκε πέρσι στην κυβέρνηση, επικαλούμενη και σωστά, τον κίνδυνο χρεωκοπίας της χώρας. Ενας κίνδυνος που συνίστατο σε οικονομικά δεδομένα, σε υποχρεώσεις αυτού του τύπου, που αφήνουν μεγάλες ομάδες πολιτών σε έναν θάλαμο αναμονής, να περιμένουν την επιστροφή ενός παρελθόντος- όσο πάει γίνεται μια ανάμνηση- που μόνο τους ιστορικούς θα ενδιαφέρει μεθαύριο και τους αενάως αναπολούντες "σκυλιά και λουκάνικα".

Η Δημαρ σ αυτήν την περιπέτεια δεν άντεξε τελικά. Δεν ήταν προετοιμασμένη, της έλειπε στελεχικό δυναμικό ίσως, αλλά κυρίως της έλειπε το μεγάλο της ατού. Η Ανανεωτική αριστερά ανήκει στο κομμάτι εκείνο της αριστεράς που επέλεξε τον δρόμο του ρεφορμισμού, τον δρόμο των μικρών ή μεγάλων αλλαγών, που με θεσμικό τρόπο θα επέφερε στην κοινωνία, προσπαθώντας να μειώσει την οικονομική ψαλίδα αλλά και την ψαλίδα των δικαιωμάτων ατομικών και συλλογικών. Αλλά σ αυτήν την προσπάθεια τα σημεία αναφοράς της δεν ήταν ευδιάκριτα μέσα στο αγκομαχητό της επιβίωσης της χώρας. Άφηνε καθημερινά πίσω της υπολείμματα και φλούδες από τις πάγιες θέσεις της, υποχωρώντας, ελισσόμενη, όχι πάντοτε με επιτυχία, προσπαθώντας στο όνομα του ρεαλισμού και της "πραγματικότητας" να δικαιολογήσει αυτήν την στάση της. Αλλά όπως λένε "πραγματικότητα είναι αυτό που διαμορφώνεται όταν εσύ έχεις άλλα σχέδια". Τελικά δεν άντεξε. Σαν τον μαραθωνοδρόμο,λίγο πριν από το τέρμα (εδώ ούτε στα μισά του δρόμου), εγκατέλειψε.

Ταυτόχρονα αποδείχτηκε ασυνεπής σε έναν τομέα επίσης προνομιακό γι αυτήν. Αφησε ανεξερεύνητες τις δυνατότητες συγκρότησης ενός πόλου -που συνεχώς αναζητούν οι πολίτες μέσα από τις δημοσκοπικές έρευνες-μεταξύ των 2 σημερινών "άκρων" του πολιτικού συστήματος. Ενός πόλου που θα αναζητούσε την χαμένη τιμή του, κάνοντας πρώτα την αυτοκριτική που θα έπειθε και στην συνέχεια θα προχωρούσε σε ανασυγκρότηση και σε πρόσωπα και σε ιδέες. Προσωπικές αδυναμίες και υπαναχωρήσεις όμως, ένας είδος αλαζονικού ηγεμονισμού-η σκιά μας στην δύση του ήλιου μεγαλώνει επικίνδυνα-εμπόδισαν να προχωρήσει ή έστω να αρχίσει αυτή η διαδικασία. 

Ακόμη και αυτό το κενό θα το "καλύψει" η ακροδεξιά, η οποία και το μεταρρυθμιστικό μοτίβο θα το προσαρμόσει στα δικά της μέτρα και την κοινωνία, ενδεχομένως, θα πείσει για το "ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος". Η μεταφορά στον ιδιωτικό τομέα όλων των λειτουργιών του κράτους-πλην καταστολής-θα σημάνει την έναρξη αυτής της περιόδου. Ο απαξιωμένος κρατικός-δημόσιος τομέας θα πέσει σε λίγο σαν ώριμο φρούτο στις αγκαλιές αυτών που κυρίως χρόνια τώρα δούλευαν για την απαξίωση του, ρουφώντας κυριολεκτικά το μεδούλι του μεγάλου κρατικού κόκαλου.

Στον ρόλο του "ανθρώπου που έβλεπε τα τρένα να περνούν"; Τα τρένα-όπως είπα κάπου-δεν περνούν τόσο εύκολα πλέον, όπως στα παλιά γουέστερν και δεν σφυρίζουν ούτε μία φορά. Εκτός αν αργότερα περάσουν κουβαλώντας επιβάτες για την ελληνική Τρεμπλίνκα ή το ρωμέϊκο Μαουτχάουζεν.

Χρειάζεται μια επανασύνδεση με τα προηγούμενα για να μπορέσουμε να παρακολουθήσουμε την συνέχεια των γεγονότων. Και αυτή η επανασύνδεση δεν μπορεί να γίνει μόνο με αφηγήσεις του τύπου "ο κακός Σαμαράς" που αφού πρώτα καταρράκωσε την εξωτερική πολιτική της Ελλάδας με το Μακεδονικό, τώρα θα τα βάλει και με το εσωτερικό της. Ούτε βέβαια και με την επίκληση της δικαιολογίας, ότι χωρίς την δεξιά, έστω και αυτήν την συγκεκριμένη, λύση για την χώρα δεν υπάρχει. Η επανασύνδεση θα γίνει με χώρους που αγωνιούν, που είναι διατεθειμένοι να εκτεθούν σε κινδύνους. Οχι με την Θύρα 13 της πολιτικής, που τα χυδαία συνθήματα της, ηχούν ακόμη στα αυτιά μας. 

Οι πολίτες που σκέπτονται θα καταλάβουν τώρα που δεν είναι στην κυβέρνηση η Δημαρ, σε τι συνίστατο έστω αυτή η 'σκιώδης" παρουσία της. Η ίδια πάντως βγαίνει κατακουρασμένη και απογοητευμένη από την προσπάθεια. Αλλά έχει έναν κόσμο που αξιώνει, απαιτεί και μάχεται, θεωρώντας, ακόμη, ότι ένα καλύτερο αύριο είναι εφικτό.

Σ.Σαρακενίδης

Λιγότερα κουμπιά στο τηλεκοντρόλ!

Δεν μπορείς να είσαι αντικειμενικός σε ένα τέτοιο μεγάλο πρόβλημα. Το συναίσθημα κυριαρχεί. Όταν έχεις μεγαλώσει μέσα στην ανέχεια, στην δυσκολία του να βρεις ένα βιβλίο, ένα δίσκο, μια φωνή που να σου μαθαίνει καινούρια πράγματα, αν έχεις μεγαλώσει με τον Γιάννη Πετρίδη, "συνομίλησες" με τον Μπακογιανόπουλο, ταξίδεψες με το "Θέατρο της Τετάρτης" και της Κυριακής, σε πήρε από το χέρι ο Αχιλλέας Μαμάκης και σε οδήγησε στους δαιδαλώδεις δρόμους του θεάτρου, η Αθηνά Κακούρη στο μυστήριο. ο Γιάννης Διακογιάννης στον αθλητισμό. 

Οταν κάθε Δευτέρα με το τρανζιστοράκι κολλημένο στο αυτί περίμενες την συναυλία της ορχήστρας της Βοστώνης ή τα πρωϊνά τις Κυριακές ώρες ολόκληρες "κλασσικής" μουσικής. 

Ακόμη και για το πάσχα υπήρχε προσμονή. Ξεκινούσε η μεγάλη βδομάδα με ένα πρόγραμμα-μαγεία, ορχήστρες, σολίστες, τραγουδιστές, μέσα από ένα πρόγραμμα συγκεκριμένο, μια εισαγωγή στην χαρμολύπη...έλεγες να μην έλθει η "ανάσταση", ας είναι μια μεγάλη εβδομάδα, ένας μεγάλος μήνας, χρόνος....

Από την άλλη ναι ήλθε η "ιδιωτική" και ο συναγωνισμός (προς τα κάτω, προς το σκουπίδι-αλλά οι σημερον διαμαρτυρόμενοι πόση ευθύνη έχουν άραγε γι αυτό). Οι γιουροβίζιον, οι αναμεταδόσεις αθλητικών αγώνων με απίθανους σχολιαστές που άκουγαν την φωνή τους και έφταναν σε οργασμό, με διεκπεραιώσεις κυβερνητικού έργου, ασύστολα, χωρίς να ακούγονται οι άλλες φωνές, οι "άλλες δημοκρατικές δυνάμεις", με σπατάλες, διευθυντές-πρόκληση, δ.σ. χωρίς φαντασία, διορισμένοι και αδιόριστοι με μισθούς τερατώδεις-αλλά και με κανονικούς εργαζόμενους που τα έβγαζαν πέρα μόνοι τους πολλές φορές.


 Η ΕΡΤ της κυβέρνησης. Αυτό ήταν. Και ενώ σε όλο τον κόσμο, μετά την εμφάνιση της ιδιωτικής , οι δημόσιες τηλεοράσεις (που είναι πραγματικά δημόσιες) διατηρούν μεγάλα ποσοστά τηλεθέασης, χωρίς να ρίξουν το επίπεδο του προγράμματος τους, εδώ απαξιώθηκε, λοιδωρήθηκε και ήταν μόνο για μερικούς γραφικούς, που άνοιγαν την τηλεόραση μόνο για κάποιες εκπομπές της.


Πρέπει να αναμορφωθεί η ΕΡΤ. Οχι όμως με "καλαματιανό" τρόπο. Οχι με τα ΜΑΤ απ έξω. Οχι με κλείσιμο εν τέλει. Εχει βέβαια μια τρισάθλια συνδικαλιστική εκπροσώπηση-οποιος ακουσε αυτές τις μέρες τους συνδικαλιστές της να μιλάνε, κατάλαβε ότι μ αυτούς τους ανθρώπους δεν μπορεί να γίνει διάλογος-αλλά έστω κι έτσι, πρέπει να βρεθεί κάποιος τρόπος με ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥΣΑ την ΕΡΤ να γίνει η όποια αλλαγή της. 

Ο κ. Σαμαράς θα έπρεπε να είναι πιο προσεκτικός. Η παράταξη του είναι η μητέρα των κακών (ακολούθησαν και οι άλλοι μετά , της "αλλαγής", με αισχρότερο τρόπο πολλές φορές). Οι ανθρωποι που τον περιτριγυρίζουν ανήκουν στην κατηγορία εκείνων που πάνε με το ζόρι σε μια συναυλία, απο θεσμική υποχρέωση και δεν βλέπουν την ώρα, πότε θα τελειώσει για να τρέξουν στο πρώτο μπουζουκτσίδικο και να πετάξουν λουλούδια στην  αοιδό του κλειστού μικροφώνου. Αυτοί-σκεφθείτε-πήραν απόφαση να σταματήσει ο Γιάνης Πετρίδης, ο Κοροπούλης στο τρίτο και άλλοι ών ουκ έστι αριθμός. Θλίψη, αηδία και απελπισία. Ξέρω ότι ο περισσότερος κόσμος πιθανόν να είναι ικανοποιημένος απ αυτήν την εξέλιξη. Και την πρώτη περίοδο της δικτατορίας του 67 ίσχυε σε ένα βαθμό αυτό. Κυρίως για εκείνους που δεν κατάλαβαν ότι άλλαξε κάτι. Γιατί την ίδια πολύχρωμη αθλητική φυλλάδα που διάβαζαν πριν, εξακολουθούσαν να διαβάζουν και "μετά".

Όμως η δημόσια ραδιοτηλεόραση έχεις τις οάσεις της και υπάρχουν άνθρωποι που δροσίζονταν σ αυτές. Οδοιπόροι της ερημωμένης κοινωνίας, της αποχαυνωμένης, που τώρα θα έχει λιγότερα κουμπιά να πατάει στο τηλεκοντρόλ.

Σ.Σαρακενίδης